...die drive om te begrijpen, daar herken ik me in

Beste Joep,

Wat een avontuur! Het doet me denken aan de brieven die ik als kind schreef met een penvriendin uit Noorwegen. De lichtblauwe luchtpostenvelop op de mat beloofde een goede dag. Ik las de brief en verplaatste me in haar wereld, om vervolgens terug te schrijven met wat ik meemaakte.

Wat me ten eerste opvalt zijn onze overeenkomsten: jij noemt jezelf ex-architect, ik refereer altijd aan mezelf als gepensioneerd podiumkunstenaar. Wat je nu wel doet, laat je onbenoemd, behalve het feit dat je zelfstandig bent. Op je website krijg ik een idee.

Ook ik luister nu pianomuziek, via de JBL Flip 4. Lijsten met namen als calm piano en focus piano helpen me – zoals ze beloven – meestal om rustig en gefocust te blijven. Ook ik huurde eerst een bureau in een verzamelgebouw met creatievelingen, met veel hout, planten en start-ups. Nu werk ik thuis, in de werkkamer die we konden creëren na het plaatsen van dakkapellen, waardoor het kleine kamertje van onze jaren zestig doorzonwoning vrijkwam. Ik ben 47 jaar en woon met mijn man en twee zoons (6 en 10 jaar) in Badhoevedorp. Na 20 jaar in Amsterdam verhuisden we een paar weken voor de geboorte van de jongste naar dit dorp, dat feitelijk een dependance van Amsterdam is.

Bakfietsen wisselen zich af met Land Rovers. Wij bezitten geen van beide.

De verschillen zijn er ook. Vietnam! Wat klinkt dat als een ongelooflijk avontuur. Vooral de woorden ‘op de bonnefooi’ intrigeren me en ook je reis op de brommer om te zien hoe een volk omgaat met de stijgende zeespiegel getuigt van een enorme wil om te weten en te onderzoeken. En al weet ik niets van water of delta’s, die drive om te begrijpen, daar herken ik me in.

De keuze om weer te gaan studeren ontstond met de missie om meer ‘harde’ kennis naar de podiumkunstsector te brengen

Ik las in een boek met de opbeurende titel De Tweede Levenshelft dat mensen tot hun veertigste bezig zijn met zoveel mogelijk indrukken, kennis en vaardigheden op te doen en dat ze na hun veertigste een kanaal zoeken om al het verzamelde richting te geven en te delen met de wereld.  Geldt dat ook voor jou? Het lijkt erop dat dat precies is wat je met je bedrijf doet. Ik ben eerlijk gezegd op zoek naar mijn nieuwe focuspunt, nadat ik in maart mijn Master in Business  Administration aan de VU afrondde (cum laude sommeert mijn ego om erbij te vermelden). De keuze om weer te gaan studeren ontstond met de missie om meer ‘harde’ kennis naar de podiumkunstsector te brengen, die er – zoals je misschien volgt in de media – sinds het neo-liberale tijdperk slecht aan toe is. Maar hoe? Via welke kanalen? Consultancy? Schrijven? In loondienst bij het Ministerie van Cultuur (nah)? Daar probeer ik nu vat op te krijgen door gesprekken te voeren met verschillende – in mijn ogen –wijze mensen.

Vergeef me dat deze eerste brief misschien wat veel over mezelf gaat, maar om bij de grote wereldproblemen te komen moeten we elkaar ook een beetje leren kennen.

En dan. Het corona-tijdperk. Jij noemt het een stoomcursus aanpassen, en dat is het ook, vooral in het begin. Maar het voelde – zo met zijn vieren wekenlang in en om het huis – ook als terugkomen naar een vorm van samenleven waar onze voorouders bekend mee waren, maar die wij nooit  hebben beleefd. Die verbinding waar je over schrijft. Ik vond het soms moeilijk, omdat ik als introvert tijd zonder mensen nodig heb om tot mezelf te komen en te denken, maar ik heb mijn man en vooral mijn kinderen veel beter leren kennen. Nu iedereen weer uitwaait en we weer op de klok moeten kijken – sporten, werkbezoeken, zwemles, vriendjes, school – is het moeilijk dat gevoel vast te houden. Een van onze nieuwe rituelen die erbij helpen is om 19.00 Jeugdjournaal kijken met zijn vieren. Met koffie en een dekentje als het koud is. Iets wat we nooit deden.

Over de veerkracht die je noemt, met name van de kinderen heeft die me verbaasd

Over de veerkracht die je noemt, met name van de kinderen heeft die me verbaasd. Vooral in het begin dacht ik: wanneer worden ze boos? Wanneer worden ze verdrietig? Maar het kwam niet, op een ‘Ik vind het stom’ na. Daar kunnen volwassenen nog van leren (ik!), dat in het hier en nu-leven.

En misschien is dat ook een ingang voor een aantal grotere problemen: wat is er aan de hand, in het hier en nu? En wat gaan we (jij, ik) daar nu aan doen?

Als ik even grof mag samenvatten heb jij het als jouw missie opgevat om bij te dragen aan oplossingen voor het probleem van de stijgende zeespiegel. Ik wil de podiumkunstsector helpen zich staande te houden in een politiek klimaat dat de rol van kunst en cultuur reduceert tot ‘troost’ en niet bereid is in cultuur te investeren, terwijl deze zelfde politici zich in het buitenland op de borst kloppen vanwege onze rijke culturele historie met Rembrandt en Van Gogh.

Dat zijn geen kleine issues die we daar aangaan. Hoe zorg jij dat je niet moedeloos wordt van de grootsheid van het probleem en van de manier waarop alles in elkaar lijkt te haken en elk radartje maar zo klein is?

Groet, Sally