De pandemie waar we nu in zitten geeft me een dubbel gevoel

Beste Luna,

Bedankt dat jij het spits wilde afbijten door aan onze correspondentie te beginnen. Het is voor mij helemaal nieuw om brieven te schrijven, ik ben er zelf ook niet heel erg goed in. Daarom krijg ik een beetje hulp van mijn man. 

Ik ben Istahil. Ik ben in 1998 (jouw geboortejaar?) getrouwd en we hebben samen nu drie kinderen. Onze oudste dochter is 20 jaar, we hebben nog een dochter van 18, en onze zoon is de jongste, hij is 15 jaar. We wonen met ons vijven in Emmen.

Ik ben ook erg nieuwsgierig naar jou, je lijkt me een heel sympathiek en bijzonder persoon. Ik vind het heel knap van je dat je psychologie studeert aan de universiteit in Amsterdam. Toevallig heb ik niet lang geleden een lezing gehouden aan de UvA over meisjesbesnijdenis, wat helaas in het land waar ik vandaan kom, Somalië, nog steeds voorkomt. Ik vertel daar onder andere over op uitnodiging als spreker, omdat ik dit zelf als klein meisje ook heb meegemaakt. Ik geef ook lezingen op scholen over diverse onderwerpen. Zo vertel ik soms mijn hele vluchtverhaal, vanaf vóór de oorlog in Somalië, tot het moment waar ik nu ben.

Ik geef ook lezingen op scholen over diverse onderwerpen.

Op dit moment werk ik in de zorg, met oudere mensen die dementie hebben. Het is bij een kleinschalige instelling met zeventien bewoners. We zorgen er met ons team voor dat de bewoners alle zorg krijgen die ze nodig hebben: wassen, aankleden, samen met ze eten, met ze wandelen, praten, voorlezen, met ze lachen, troosten als ze verdrietig zijn, naar bed brengen, etcetera. Het is dankbaar werk. 

Verder ben ik op dit moment bezig met een opleiding (Verzorgende IG), zodat ik na mijn opleiding gediplomeerd ben, en meer verantwoordelijkheden en bevoegdheden krijg op mijn werk. Soms heb ik het gevoel dat ik dit veel eerder had moeten doen. Ik bedoel, jij studeert op je 22ste aan de UvA, en ik ben 48 jaar en ben net begonnen met mijn studie! Maar ze zeggen wel eens: je bent nooit te oud om te leren, dus daar hou ik me maar aan vast. 

Ramadan is alweer een tijdje voorbij. Ik moet zeggen dat het dit jaar best moeilijk was. Werk, studie, gezin. De korte nachten breken me na een tijdje wel op. Corona heeft toch wel invloed gehad, omdat ik toch angstig was om een grotere kans op besmetting te hebben, omdat je door niet te eten en te drinken toch iets zwakker bent dan normaal. Toch heb ik het volbracht en ben blij dat ik het heb gedaan. Mijn geloof is belangrijk voor mij. Mensen vinden het blijkbaar altijd nodig om te vertellen hoe je met je geloof om moet gaan, maar ik denk dat het iets persoonlijks is, en ik ga ermee om zoals ik wil.

Mijn geloof is belangrijk voor mij 

De pandemie waar we nu in zitten geeft me een dubbel gevoel. Ik vind het erg dat er zoveel mensen wereldwijd ziek worden, en ook sterven. Aan de andere kant vind ik de rust waar de wereld een tijdlang in terechtgekomen is heeft ook iets positiefs. Zoals jij ook zegt, de wereld komt even op adem. We hebben normaal gesproken een heel druk leven, en soms nauwelijks tijd voor elkaar. Nu opeens hebben we veel tijd. Mijn man werkt thuis en dat vind ik best gezellig. We hebben het goed thuis, ik heb een leuk gezin waar ik elke dag van geniet, en ik ben daar erg dankbaar voor.

Voorlopig even genoeg over mijzelf. Ik ben benieuwd of je aan sport doet (ik heb vroeger in het nationale basketbalteam van Somalië gespeeld). Waarom heb je voor de opleiding psychologie gekozen? Dit lijkt mij ook best interessant, maar ook moeilijk. Je moet toch mensen begrijpen die zelf vaak niet eens begrijpen hoe ze met hun situatie om moeten gaan. Doe je naast je opleiding ook nog werk, of vrijwilligerswerk? 

Ik vind het heel bijzonder om te lezen dat er in een dorp als Lunteren een heuse Molukse wijk is! Ik woon in Emmen, een gemeente met ongeveer 100.000 inwoners en we hebben hier niet eens een Molukse, Surinaamse, Marokkaanse, Turkse of wat dan ook wijk. Emmen is dan ook een erg witte plaats. Ik vind dat best jammer dat er hier weinig diversiteit is op dat gebied.

Tot de volgende brief!

Groetjes,

Istahil

Wat mooi dat je actief bent voor de Black Lives Matter en Pride-protesten

Beste Luna,

Het is lang geleden dat jij een mail naar mij hebt gestuurd. Het spijt me dat ik niet eerder heb gereageerd. De combinatie van mijn werk en mijn opleiding eist veel tijd en energie, waardoor ik het schrijven van een reactie steeds heb uitgesteld. Het is nu behoorlijk hectisch op mijn werk, omdat er vanwege corona minder mensen aan het werk zijn, maar we moeten nog steeds dezelfde werkzaamheden verrichten, dus we moeten allemaal een stapje harder lopen.

Hoe gaat het met jou? Heb je nog vakantie gehad? Ben je nog weggeweest? Wij zijn thuis gebleven, onze geplande reis naar Engeland hebben we geannuleerd. Onze dagjes uit die we als vervanging hadden willen doen zijn ook niet doorgegaan. Maar goed, het is niet anders, en zo erg is het niet om een keer niet op vakantie te gaan, er zijn zoveel ergere dingen. 

Wat mooi dat je actief bent voor de Black Lives Matter en Pride-protesten. In Emmen was afgelopen zomer ook een demonstratie. Daar heb ik gesproken. Het nieuws uit Amerika van George Floyd en de protesten, hebben mij erg aangegrepen. Het is mooi dat je vanuit de hele wereld protesten zag, dat gaf mij een goed gevoel, om te zien dat mensen ons begrijpen. Ik ben positief over de jongere generatie van nu. Als ik dat zie heb ik goede hoop voor de toekomst.

Ik ben positief over de jongere generatie van nu. 

Je vroeg me of de lezingen die ik geef open lezingen zijn, of dat deze besloten, op uitnodiging zijn. Meestal is het dat laatste. Ik word regelmatig uitgenodigd om een lezing te geven op scholen. Op scholen vertel ik vaak mijn vluchtverhaal, en probeer ook altijd een stukje te vertellen over racisme. Zo gaf ik onlangs ook weer een lezing op een school in Emmen, waar ik elk jaar terugkom om weer een nieuwe klas mijn verhaal te vertellen. Het is een school in de agrarische sector, dus de leerlingen leren daar boer te worden. Het is soms een uitdaging om tot hen door te dringen, omdat zij in een totaal andere wereld leven dan veel andere mensen. Zo zal je op deze school weinig mensen van kleur tegenkomen. Ik vind het heel fijn als het dan lukt en ze toch erg geïnteresseerd blijken te zijn in wat ik te vertellen heb. Buiten hun bubbel, maar toch krijg ik dan begrip. Dat is mooi. 

Een aantal lezingen is inderdaad via Zoom gegaan. Mijn lezingen over besnijdenis doe ik vaak samen met een goede vriendin van mij die zich ook al heel lang inzet tegen meisjesbesnijdenis. Met haar was ik ook op de UvA, ook op uitnodiging.

Een van de redenen die je geeft om psychologie te studeren, is omdat je met je familie hebt gepraat over kolonialisme en oorlogen. Hoe mensen in staat zijn om zulke gruwelijke dingen te doen. Ik vind het wel heel bijzonder dat je je daar als klein meisje mee bezig hield, en dat dit blijkbaar zo'n indruk op je heeft gemaakt dat dit je studiekeuze heeft beïnvloed. Ik vraag me af of je vragen inmiddels zijn beantwoord, en of je er nu achter bent hoe de psyche van een kolonialist werkt, of van iemand die er geen problemen mee heeft een ander mens pijn te doen of dood te maken. Ik denk niet dat ik zo iemand zelf ooit zou kunnen begrijpen, hoewel men zegt dat in ieder mens een moordenaar schuilt, en ik denk dat dat best eens waar zou kunnen zijn. 

Men zegt dat in ieder mens een moordenaar schuilt

Een foto van mijzelf in het nationale basketbalteam heb ik zelf helaas niet, maar ze moeten wel bestaan. Ik ga even rondvragen of iemand een foto heeft. Als ik hem heb, stuur ik hem ook naar jou. Ik heb wel een foto van mijzelf in een ander team, vóórdat ik in het nationale team kwam. Ik stuur de foto mee als bijlage. Ik ben diegene waar Canab bij staat. Dat is eigenlijk mijn eerste naam, mijn tweede naam is Istahil. Ik heb ervoor gekozen om in mijn tweede leven (in Nederland) ook mijn tweede naam te gebruiken. Canab gebruik ik niet meer, maar soms spreek ik nog wel mensen van vroeger uit Somalië die mij alleen als Canab kennen, dan ben ik weer eventjes Canab. 🙂 

Ik stuur ook een recentere foto van een toernooi in Nederland, waar een keer per jaar mensen met een Somalische achtergrond komen om te voetballen en te basketballen. 

Nog bedankt voor jouw foto's! Heel erg leuk om te zien, en fijn om er een beeld te hebben. 

Liefs en groetjes van Istahil.