Nog altijd verliefd op Bonaire

Hoi Piet,

Bedankt voor je brief.

Ik zag op Instagram een stukje uit een brief van jou voorbij komen, dus mijn eerste vraag is ….. stuur je je brieven door aan hen? Ik heb dit namelijk nog helemaal niet gedaan. Ik zag ook al een foto van jou voorbij komen. Of zoeken zij contact met jou?

In het begin heb ik  volgens mij gevraagd of ik kopieën door moest sturen, maar ik kreeg toen als antwoord, dat ik eerst maar eens moest gaan schrijven. Dus ik snap het niet helemaal meer, hahaha.

Jeetje, dat jij op het internet een sollicitatiebrief van mij hebt kunnen vinden. Heb zelf ook nog gezocht, maar ik heb hem niet kunnen vinden.

Mijn zwager werkt op de meldkamer van de marine-brandweer. In 2011 gingen ze op Bonaire een meldkamer op poten zetten, dus vroegen ze in Nederland centralisten. Ik dacht: 'Waarom niet? En .... ik werd uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek.

Op de afgesproken datum ging erheen op mijn paasbest

Vakantie geboekt en wij hebben toen vier weken op Bonaire gezeten. Op de afgesproken datum ging erheen op mijn paasbest. Na een tijdje te hebben zitten wachten, kwam er een meneer naar mij toe: of ik toch maar een paar dagen later wilde terugkomen, want ze hielden het voor gezien die dag, hahahaha! Nou, dat zou in Nederland toch iets anders gaan.

Een paar dagen later ging ik er weer met frisse moed naar toe. Toen had ik een leuk gesprek met een meneer en mevrouw, maar ik moest wel begrijpen dat, EIGEN VOLK VOOR GING…….hahahaha. Nou Piet, als wij dit op sollicitatiegesprekken zouden zeggen, worden we meteen aangeklaagd voor discriminatie.

Terug in Nederland heb ik nog een paar keer een poging gewaagd om antwoord te krijgen. Het zou nog wel even duren en nu jij er over begint, denk ik ……ik heb nog nooit antwoord gehad!!!!!!

Nou ja, weer een mooie vakantie en een ervaring rijker. Het is een prachtig eiland met vriendelijke mensen. Je waant je veertig jaar terug in de tijd. Geen stoplicht te bekennen en zalig 'easy going'. Ik ben nog altijd verliefd op Bonaire. We hadden er eigenlijk wel zin in. Zagen het wel zitten om in de warmte te gaan wonen. We hebben ons lichamelijk nog nooit zo goed gevoeld als daar. Alle pijntjes waren verdwenen. Ik kon daar zelfs op blote voeten lopen, wat mij in Nederland echt niet lukt.

Maar helaas……

Ja, zoals je zelf al schrijft: elke dag is hetzelfde

Ja, zoals je zelf al schrijft: elke dag is hetzelfde. Of ik zit thuis, met als UITJE de noodzakelijke boodschappen. Of ik ben aan het werk, maar daar is natuurlijk wel altijd wat te beleven.

De kleinkinderen zijn dan toch een blijde afleiding. Ik mag volgend weekend op de jongste van bijna één jaar passen. Voor het eerst uit logeren bij oma!!

Zalig voor je vrouw dat ze zo’n leuke band heeft met jullie jongste kleindochter. Ik heb dat zelf met mijn middelste kleindochter., zij hangt ook erg aan mijn. Al zijn ze me alledrie even lief, zij heeft wel een speciaal plekje, al is het alleen maar, omdat mijn man haar nog mee heeft mogen maken.

Ook reuze spannend voor je grote kleindochter….. naar de brugklas. Dan worden ze echt groot hé! Ik hoop voor haar, dat als het zo ver is, dat alles weer een beetje over is, zodat zij er echt van kan genieten.

Mijn middelste is vandaag weer met haar zwemles begonnen, dat is toch ook een ramp vind ik zelf…. Al die kinderen die deze lessen moeten missen. Het kan toch echt levensreddend zijn!!!

Je bent tegenwoordig een heel jaar bezig met je verjaardag met één persoon per dag

Ik ben nu ook aan het werk en dacht ondertussen maar weer even wat weg te typen. Maandag en dinsdag zijn mijn vrije dagen, dus ik hoop stiekem op een beetje mooier weer. Lekker even grote wandelingen maken met de hond. Morgen op visite bij mijn vriendin. Zij was veertien maart jarig, dus ik ga haar nog even feliciteren. Ik ben aan de beurt, hahaha. Je bent tegenwoordig een heel jaar bezig met je verjaardag met één persoon per dag

Schrijven naar de toekomst:

Ja, het wel of geen nut van mondkapjes. Veiligheid of schijnveiligheid. Ik heb ook zo mijn bedenkingen, maar mij wordt toch ook aangeleerd - grotendeels op mijn werk - dat het toch echt van belang is.

Om over de economie maar niet te spreken. Alles gaat naar zijn grootje,.pffff. We zijn zo’n welvarend land en doen er zoooooo lang over om te vaccineren, daar sta ik toch ook wel van te kijken. Maar om te stemmen was alles zo geregeld, vrijwilligers en soms de bijzonderste stemlocaties. WAAROM zou dat niet voor vaccineren geregeld kunnen worden? Ik moet eerlijk bekennen, dat zelfs mijn gedachten heen en weer geslingerd worden over de ’PRIK'.

En wie draait voor al die steun op? Wie gaat dat terugbetalen?

We hebben sinds vandaag wel het derde corona-’slachtoffer' op mijn  werkplek, dus het wordt weer een tandje bijzetten voor onze groep. Af en toe vraag ik mezelf af of we er ooit nog vanaf gaan komen? Er moet toch een keer iets gaan gebeuren? Voordat de hele economie plat ligt. En wie draait voor al die steun op? WIE gaat dat terugbetalen?

Ik ben bang, dat het er allemaal niet ‘’gezelliger” op gaat worden.

Nou ik ga deze brief weer afronden.

Even alles in orde maken voor de nachtdienst van mijn collega. Ondertussen heb ik artsen 'in huis' geroepen (zo noemen we dat) voor een bevalling.

Ja, Piet, dat gaat gewoon door. Er worden nog steeds nieuwe wereldburgers geboren, dus mensen houden HOOP

Blijf gezond en tot de volgende keer !!!!

Lieve groet,

Astrid

Dat gat tussen arm en rijk vind ik soms ondragelijk

Lieve Tanja,

De tweede brief heeft even op zich laten wachten. Het nieuwe jaar is voor mij al veelbewogen begonnen. Daar zal ik zo nog wat over vertellen.

Eerst vind ik het leuk te reageren op jouw brief. Wat bijzonder dat je zo betrokken bent bij Eritreërs in Nederland. Wat trok je zo in het contact met deze mensen? Ik kan me voorstellen dat er grote wederkerigheid in het contact zit als jij zoveel voor hun kan betekenen. Een vriendin van mij van mijn studietijd heeft jaren bij de IND gewerkt. Zij moest toen veel van die verhoren doen met Eritreeërs die in Nederland kwamen voor een asielaanvraag. Wat me vaak raakte in die verhalen is dat het ook maar nattevingerwerk is wie wel en wie niet mag blijven. Ben jij ook betrokken geweest bij hun verblijfsvergunning procedure? Hoe was dat? Ik kan me voorstellen dat er ook veel frustratie en onmacht bij komen kijken.

Tijdens mijn studietijd voelde ik ook een grote drive om iets te betekenen voor de ongelijkheid in de wereld. Waarom is het in de wereld zo oneerlijk verdeeld? wij kunnen gewoon met ons paspoort overal vrij heen reizen en anderen moeten door onmenselijke procedures op hun zoektocht naar veiligheid. Dat gat tussen arm en rijk vind ik soms ondragelijk.

Na mijn studietijd lied ik die drive weer een beetje varen. Ik merkte dat ik moeilijk echt in het veld iets kon betekenen en wist toen ook nog niet zo goed hoe ik invulling wilde geven aan mijn wens om van betekenis te zijn. Daarom besloot ik te reizen en yogales te gaan geven. Pas nu ik ben begonnen in het team voor mensen met dementie voel ik dat die drive weer terug komt.

Nooit eerder heb ik gevoeld dat iets zo goed bij mij past als dit.

Afgelopen maandag had ik een sollicitatiegesprek voor een nieuwe functie binnen het bedrijf als junior projectleider. Ik heb deze week ook te horen gekregen dat ik het ben geworden. Er komt dus een heel nieuw pakket aan verantwoordelijkheden aan. Nooit eerder heb ik gevoeld dat iets zo goed bij mij past als dit. Een verandering teweegbrengen in hoe de zorg in Nederland georganiseerd is vind ik fantastisch. Daarnaast krijg ik nu de mogelijkheid om en met mensen te werken en te organiseren en leiding te geven. Twee dingen die ik heerlijk vind. Ik hoop dat ik onderdeel kan zijn van een beweging die over een aantal jaar landelijk de norm is. Dat de zorg voor mensen met dementie - en ook de zorg in het algemeen - een ander kleur krijgt. Dat we uitgaan van de mens. Niet van de ziekte. Dat we het menselijke in iedereen kunnen ontmoeten en aanspreken. Niet de problemen of de kwalen.

Een voorbeeld van dat menselijke contact, dat zo simpel lijkt en voor mij toch zoveel zegt. Ik begeleid een man van 79. Zijn huis is erg vervuild en hij zit de hele dag binnen te roken. Hij is nors en vaak voelt hij zich niet serieus genomen door zorginstanties. Met wekelijks contact heb ik langzaamaan zijn vertrouwen kunnen winnen. Nu komt er een huishoudelijke hulp om te helpen met wat schoonmaken. Daarnaast heb ik geregeld dat er een pedicure aan huis komt. Vorige week liet hij trots zien dat zijn nagels rood gelakt waren. Ik vond het zo’n ontroerend beeld. Zo’n norse man die helemaal blij is met zijn rode teennagels. Ik had het niet kunnen bedenken toen ik hem drie maanden geleden ontmoette.

Er is best moed voor nodig om er niet aan mee te doen. Je eigen ritme te kiezen. Je eigen rust te pakken.

Verder probeer ik nog steeds de juiste balans te vinden tussen werk, mij inzetten voor anderen en mijn eigen rust en gezondheid. Dat voelt soms als een levenstaak. Ik geniet namelijk ook enorm van spontaniteit. Geen plannen of afspraken in de agenda, maar tijd om te lezen, te wandelen en niks te doen. In huis rommelen is ook een van mijn favoriete bezigheden. Ik geloof dat de kwaliteit van leven ook ligt in leven. In rust en stilstaan en niet altijd bezig zijn. Ik zei laatst nog tegen mijn man: ons land is gewoon ingericht op onderdeel zijn van de ratrace. Er is best moed voor nodig om er niet aan mee te doen. Je eigen ritme te kiezen. Je eigen rust te pakken. Te mogen genieten van niets doen. Zonder schuldgevoel of eerst nog de was, de afwas, het huis stofzuigen en andere taken. Gewoon leven omdat het nu gebeurt. Niet na de afwas. Nu.

Ik wens je een heerlijk weekend toe en kijk er naar uit weer van je te horen.

Liefs,

Charlotte

Lost in yesterday

Lieve Anne,

Eindelijk weer eens een brief van mij hier. De afgelopen weken zijn voor mij echt een rollercoaster geweest. Solliciteren; en dan een goed gesprek hebben. Maar ik had na het gesprek direct een naar gevoel. Dus heb ik besloten om voordat ze een keuze gingen maken tussen de kandidaten zelf voortijdig af te haken. Voor de baan zou ik solo als logopedist van school naar school gaan om leerlingen te screenen en vervolgens ook in mijn eentje thuis mijn administratie doen. Ik zag mezelf al als een nomade door de dorpen heen trekken en mijn boterham tussen de middag ergens alleen op bankje opeten. Iets wat totaal niet voor mij is weggelegd.

Ik zag mezelf al als een nomade door de dorpen trekken

Ik ben een echt mensen-mens en heb sociale contacten nodig. Maar ja, nu ik zelf ben afgehaakt: wat doe ik dan wel? Eigenlijk ben ik waar ik nu zit ook niet tevreden. Noch met het salaris als het vele solistische werk. Nu is het zo dat ik met twee gezellige collega’s (waar ik helaas nooit mee samenwerk omdat ze op andere locaties zitten) een wijntje ging doen het weekend erna. Toen bleek dat een van de collega’s ook op diezelfde baan had gesolliciteerd en het was geworden. En de andere collega die blijkt zwanger. Mijn baas zat dus in hoge nood , omdat hij ineens extra medewerkers nodig had en voor deze verandering stond er al een vacature voor vijf dagen in de week open. Om hem uit te brand te helpen heb ik dus aangeboden om een dag extra te gaan werken, zodat ik vijf dagen werk, daar tegenover wilde ik wel loonsverhoging en met de leuke collega werken. Dat is dus wat mij de laatste weken heeft beziggehouden. Gelukkig kom ik wel twee dagen op de locatie met een leuke collega, maar helaas valt de loonsverhoging tegen. Voor even dus prima, ik ben echter wel om me heen aan het kijken wat ik nog meer zou kunnen doen. Er is namelijk weinig tot geen groeiperspectief in dit beroep en het is een van de slechtst betaalde banen na een hbo-studie. Maar genoeg over dit, het is een lange update.

Over jou werk kan ik mij voorstellen dat dit een hele vervelende periode moet zijn. Zeker nu je alweer maanden thuis moet zitten en er eigenlijk nog geen einde in zicht is. De winter vind ik ook altijd een moeilijke periode, ik ben vaak niet vooruit te slepen en kan me echt wat neerslachtiger voelen. Gelukkig hebben we alweer een week met mooi weer achter de rug en ik hoop dat er snel meer komen.

Misschien heb ik nog een leuke tip voor je wat betreft sporten. Ik heb zelf van mijn vierde tot mijn achttiende gedanst in veel verschillende stijlen, helaas heb ik toen moeten stoppen vanwege een blessure. Daarna heb ik eigenlijk nooit meer iets gevonden wat ik echt heel leuk vond om te doen. Tot afgelopen september. Op YouTube heb ik het kanaal Emkfit gevonden. Dit is van een personaltrainer die HIIT work-outs plaatst. Ze hebben allemaal een thema; zo heeft ze bijvoorbeeld een Mamma Mia workout, een 80’s, 90’s, kerst- en nog veel meer. Ik vind het zelf onwijs leuk om te doen en doe het sinds september dus ook drie keer in de week, wat voor mij echt een wonder is.

(..) een Mama-Mia-workout, een 80's- en 90's-workout, een kerst-workout en nog veel meer

Wat leuk dat je ook muziek maakt! Ik heb zelf wel acht jaar les gehad in gitaar en wilde in eerste instantie graag naar het conservatorium. Dit heb plan heb ik laten varen, maar ben wel blijven spelen. Nu ik al een paar jaar geen les meer heb moet ik wel zeggen dat mijn gitaarspel er flink op achteruit is gegaan. En wat betreft zingen: ik snap je helemaal. Ik kan de buren letterlijk horen als ze in de tuin zitten, laat staan dat ik dan zou gaan zingen. En ik weet van mezelf ook dat dat niet altijd even zuiver is.

Nu is er nog een ding over het liedje. Om even terug te komen op de vorige keer: wat vond je van Goldband? Let’s love van Sia en David Guetta vind ik een heerlijk lied. Ik heb alleen het woord renzen nergens terug kunnen horen. Maar zo ben ik ook bijna een half jaar op zoek geweest naar een nummer wat ik de 3FM reclame voorbij kwam. Het was echt maar een heel kort stuk van twee of drie seconden waar door ik het ook niet kon 'Shazamen'. Balen natuurlijk! Tot ik laatst radio zat te luisteren en het herkende. Het nummer was: Lost in yesterday van Tame Impala. Het lied geeft mij altijd veel energie en ik word er vrolijk van. Ik ben benieuwd wat jij er van vindt.

Liefs, Larisa

Ik voel me geen minderheid

Beste Joep,

Wat schandalig dat ik zo lang niet heb geantwoord! Ik weet niet wat er gebeurt, maar tijd lijkt op een andere manier voort te bewegen sinds er weer ‘van alles mag’. Nou ja, het loopt zoals het loopt, maar het is wel een beetje stom van mij. Met name omdat ik met Marilien juist zo intensief bezig ben geweest met het brievenproject en de crowdfunding opzetten en dergelijke (heb je al gedoneerd?), dat het jammer is dat ik het creatieve deel van het project heb laten liggen.

Ik las je brief net weer en werd teruggebracht naar de zomervakantie toen je schreef over Ommen en de Vecht. "Eten, slapen, zwemmen, meer hebben we eigenlijk niet nodig". Heerlijk!

Ik wil ook graag nog ingaan op wat je schrijft over Sjoerd en de mensen in de delta en de  definitie van originaliteit (die helemaal raak is, maar waar ik nooit bij stil heb gestaan), maar er is iets anders dat me erg heeft beziggehouden de laatste tijd. Iets wat ik graag zou willen delen en waarvan ik benieuwd ben naar hoe jij daarin staat.

Ik wilde namelijk onlangs solliciteren op een functie bij een groot fonds voor de podiumkunsten. Ik was niet echt op zoek, maar de functie was op mijn lijf geschreven vond ik zelf, ik kon alle vakjes aankruisen. Ik heb wel eens gelezen dat vrouwen alleen solliciteren als ze aan tien van de tien functie-eisen voldoen en mannen ook als ze er maar aan zes van de tien voldoen (herken jij  dat?). Nou, in dit geval kon ik met een gerust hart een brief insturen. De brief moest naar Colourful People, een recruitmentburo dat diversiteit bevordert. Hmmm. Daar kwam de vraag: ben ik colourful? Een halve Italiaan, dat wel, maar ik ben wit. En Italiaans is nog steeds Europees, dus dat telt niet echt. Bovendien was een van de competenties die gevraagd werd ‘integer’. Kan ik integer zijn als ik mijn afkomst gebruik om voor een baan in aanmerking te komen, terwijl ik me helemaal niet ‘colourful’ voel en me ook nooit zo zou profileren? ‘Je bent toch een vrouw?’, zeiden mijn vriendinnen. ‘Dat is toch ook iets? Er moeten meer vrouwen in hogere posities komen en dat kan alleen maar zo, door meer kans te krijgen bij sollicitatieprocedures.’ Maar daar zit hem juist het probleem. Ik voel me geen minderheid, niet als vrouw en niet als halve Italiaan en ik heb geen enkele intentie me zo te gaan zien of profileren. Ik vind en voel niet dat ik minder kansen heb dan een witte man en wil dat statistische gegeven al helemaal niet inzetten om een baan te krijgen. Mijn vriendinnen vonden dat ik niet zo moeilijk moest doen, de sollicitatiebrief kon immers alleen via dat buro en niet rechtstreeks, dus ik had geen keus. Dat was voor mij het enige geldige argument. Ik heb de brief gestuurd, ben niet uitgenodigd. Er waren 150 reacties blijkbaar. Dat kan natuurlijk en is niet het probleem. Wat ik lastig vind aan de hele kwestie is dat ik me afvraag hoe dergelijke positieve discriminatie gaat helpen. Als geen enkele witte man meer gaat solliciteren op een dergelijke vacature (en in de culturele sector wordt er op dit moment bij ALLE vacatures voorrang gegeven aan mensen met een divers profiel, wat dat ook moge zijn, want niemand definieert dat), wat betekent dat voor de lange termijn? Iemand zei laatst: ‘Ik heb medelijden met al die witte theatermakers die nu van de toneelschool komen, want die komen nergens aan de bak.’ De volgende stap is dat ze zich niet meer zullen aanmelden. Weg diversiteit.

Kan ik integer zijn als ik mijn afkomst gebruik om voor een baan in aanmerking te komen(..)?

Uiteraard valt er winst te behalen door sollicitatiecommissies en toelatingscommissies een ‘unconscious bias’-training te laten doen, zodat ieders (onbewuste) vooroordelen bij het selecteren van brieven of het aannemen van studenten aan de oppervlakte komen. Maar op voorhand al uitsluiten dat bepaalde mensen überhaupt reageren lijkt me niet de manier. Zou jij solliciteren als je brief naar Colourful People moest?

Enfin, ik worstel er best mee, met die hokjes en hoe die gaan zorgen voor een diversere samenleving. Want daar ben ik uiteraard voor (voordat je denkt dat ik een Thierry Baudet- aanhanger ben!). Ik ben links, maar heb persoonlijk wel de drang om ergens te komen vanwege mijn kwaliteiten, niet omdat ik het vrouwenquotum omhoog moet krikken. Toen ik ooit als vwo-leerling naar de open dag van de School voor Journalistiek ging, zeiden ze: ‘O, ben je Italiaan! Dan kun je hier zo komen zonder toelating, want we hebben 5% buitenlanders nodig.’ Daar ga ik dus zeker niet heen, dacht ik toen.

Enfin, het is een groot en lastig onderwerp. Maar goed, als we ‘schrijven naar de toekomst’ moeten we ook deze thema’s durven aanpakken, toch? Later kom ik nog terug op de andere onderwerpen, zoals sport, dat bij jou ook een belangrijke plek inneemt zo te lezen.

Zoveel om over te schrijven!

Goed weekend,

Sally

P.S. We rijden een Dacia Logan. Al willen onze zoons graag een Lamborghini.