...misschien ben je straks wel zelfvoorzienend!

Beste Marc,

Ik had de ambitie om je sneller te schrijven, maar dat is weer eens faliekant mislukt. Op dit moment ben ik bezig om weer wat werk op te pakken en krijg ik het dus ook weer drukker. Ik ga eerlijk gezegd de coronatijd ergens nog best missen ook. Niet dat hij volledig voorbij is, maar de scherpe randjes zijn er voor nu wel af. Hoewel het op dat moment niet fijn voelde op heel veel momenten (ik merkte echt dat mensen om me heen en ikzelf iwanhopig waren en ook wel een beetje een gevoel kregen van 'wanneer houdt dit op?'), was het door de zon en de vrije tijd ook wel echt bijzonder (je zit samen in zo'n crisis, dat verbindt). Bovendien door het wegvallen van de cafés, festivals, werk, collega's, etcetera, viel ook alle afleiding weg, dus we hadden ineens veel diepgaandere gesprekken bij mensen thuis. Er was even echte rust voor een goed gesprek. Ik heb daardoor heel wat kunnen oplossen in mijn vriendschappen. We zijn uit noodzaak uit allerlei dingen gekomen. Ik was ook wel blij dat de toeristen even weg waren uit de stad, ik woon in Amsterdam (om nog even antwoord te geven op je vraag!) en ik vond het zo fijn dat de stad weer echt van de bewoners was. Ook vrijwel niemand (buiten wat expats na) sprak nog Engels (terwijl je dat wel heel vaak hebt hier, ook als personeel in winkels en cafés), dus het voelde echt even heel vertrouwd, we wonen hier weer samen.

Ik heb dingen en mensen echt leren herwaarderen en daar ben ik dankbaar voor; een wandelingetje langs de gracht met een vriendin, een fotoshoot op de lege Wallen met vrienden, een dagje in de natuur, wijntjes aan het water, een goed boek. 'De beste dingen zijn gratis' leerde een ex mij eens en ik ben het roerend met hem eens geworden.

Ik denk wel dat het virus een klein lesje van Moeder Natuur is. We worden eigenlijk allemaal even naar onze kamer gestuurd door Moeder Natuur, zo van: 'denk maar even na over wat jullie me aandoen'. Ik denk ook dat dat goed is geweest, kennelijk kunnen we onszelf zonder zo'n les niet beheersen. Ik hoop echt van harte dat we daar iets uit leren. En ik hoop dus ook dat die artisjokken en alles wat je teelt en nu aan het groeien en bloeien is, lekker smaakt, want misschien ben je straks wel zelfvoorzienend! Ik hoorde dat steeds meer mensen uit de stad willen en naar het platteland willen gaan, na deze crisis. Ook vanwege de lage prijzen maar ook vanwege dit. We leren dat we al die 'winkelshit' misschien niet nodig hebben. Met wat vrienden hebben we het er ook over, samen een goedkoop huis kopen in het oosten van het land en meer gezamenlijk leven (dus ook eventueel samen kinderen, maar dan minder).  Sterker nog, ik zit zelfs er nu aan te denken om niet eens kinderen zelf 'te maken', adopteren lijkt me dan beter. Ook zouden we dan zelfvoorzienend willen worden, dus met een moestuin etcetera. Dit waren nog een beetje gedachtespinsels, maar ze worden wel steeds serieuzer nu.

Ik begrijp je verhaal van solidariteit uiteraard, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Je ziet ook wel bijvoorbeeld aan het verhaal van jullie huis hoeveel geluk er bij jullie zit. Ik zie hetzelfde bij de generatie van m'n ouders: hun vrienden en zijzelf hebben veel overwaarde op lang geleden gekochte huizen. Maar goed, de 'kopers' dat moeten wij worden, dus wij zitten met die torenhoge huizenprijzen. De meesten van mijn vrienden en ikzelf kunnen ons dat daadwerkelijk niet veroorloven. Hoewel ik erg blij ben voor jullie, vind ik dat ook wel lastig. Het idee van alles met het OV doen uit milieuoverwegingen komt bij mij voort uit noodzaak: ik kan me geen auto veroorloven en ik ken ook bijna niemand van mijn vrienden die dat kan. En velen van hen hebben toch goede banen. Het verschil in generaties is aardig groot. En nu wordt de babyboomer, die net met pensioen is gegaan, geraakt door het virus (eventueel), maar ook wij ernstig financieel.

Ik beloof je bij dezen plechtig dat mijn laatste brief sneller komt. Ik wacht voor nu jouw antwoord graag af op het bovenstaande. Ik ben benieuwd hoe je hierover denkt.

Met groet,

Olga