Hoi Adriana,

Broodje Lekker vind ik de ideale naam voor een plek met lekkere broodjes, soms is simpel houden het beste idee. Al is dat vaak ook wel lastig denk ik, zeker voor ons moderne stadsmensen. Weinig uitdagingen en dus op zoek naar dingen om onze energie en gedachten op los te laten. Goed, ik zal niet te ver – of meteen – dit filosofische en wat duistere pad op gaan.

Eten is ook belangrijk in mijn leven, zowel in positieve als negatieve zin. Negatief omdat ik het lang en vanaf jonge leeftijd heb gebruikt om de dingen die ik ingewikkeld vond en mijn niet-zulke-fijne-gedachten wat minder te voelen – een slechte omgang met eten en mijn lijf dus. Tegelijkertijd houd ik ook erg van lekker eten en van voor mensen zorgen. Samen aan tafel zitten, wijn drinken, proeven en uitproberen. Mijn vriend kan echt ontzettend goed proeven. Hij kan een hap nemen van een gerecht, of een slok van een drankje en proeft dan wat erin zit, welke losse ingrediënten of smaken. Ik vind het elke keer weer een klein wonder om daar bij te zijn. Hij is ook beter in genieten van eten denk ik – mijn relatie ermee blijft ingewikkeld, al staat het positieve nu wel voorop hoor.

En het geluid van een sneeuwvlakte! Of het gebrek aan geluid eigenlijk. En zingend ijs!

Hopelijk gaat het lukken om deze lente wat te laten groeien in je tuin. Volgens mij schreef je al eerder dat het je zo blij maakt plantjes te zien opkomen. Mijn balkon is ook een treurige bedoening nu, al heb ik niet per se zin in de lente, maar in een goede winter! De lente is mijn minst favoriete seizoen. Voor jou? Van sneeuw en ijs daarentegen houd ik ontzettend veel. Ik kan daar echt heel sterk en actief naar verlangen. Het ontroert me, mijn binnenste wordt er ook stiller van. En het geluid van een sneeuwvlakte! Of het gebrek aan geluid eigenlijk – niet dat het dan stil is, maar de sneeuw slokt het geluid op, legt er een laagje overheen en tussendoor dat fijne gekraak. En zingend ijs! Ben je gaan schaatsen toen het twee jaar geleden kon, of herinner je het nog van de jaren daarvoor, dat geluid van ijs? Is een soort tzinngg, heel langgerekt en hoog, dat zo door het ijs heen schiet. Een beetje eng ook, en buitenaards.

Ik heb rond mijn twintigste een keer 's nachts geschaatst, en dat was echt magisch. Pikdonker. Het glimmende ijs en dan dat geluid telkens. Wel op een kleine, afgesloten plas hoor en na veel vorst. een groot meer in het donker is mij veel te gevaarlijk.

Ja, als ik niet meer terugschrijf ben ik geëmigreerd!

Met de sneeuw- en ijsliefde snap je vast ook wat ik eerder schreef, dat ik zo dol ben op Finland. De eerste keer dat ik daar was voelde ik me meteen thuis, ook door de mensen. Het was toen maart, in Helsinki lag geloof ik geen sneeuw, hoger in Finland wel, ik bent toen tot ongeveer het midden gekomen (maar Finland is heel groot – en leeg!) De mensen zijn kalm, rationeel, nuchter, in touch met hun omgeving. Aanpakkers, maar wel met gevoel voor schoonheid, een beetje schuchter en onhandig. Niet allemaal precies zo natuurlijk, het zijn mensen, dus iedereen is verschillend, maar dat is het gevoel dat ik er vooral bij krijg en daarin voelde ik me heel erg thuis. Totdat ze drinken, dan gaat het los, met soms ook wat theater en heftigheid (punk en rock is er niet voor niets zo populair, daarbij voelde ik me ook thuis).

Ja, als ik niet meer terugschrijf ben ik geëmigreerd. We zijn voor begin februari een vakantie naar Finland aan het plannen. Heel veel zin in. En dus wel echt heel koud en winters! ❤

Grappig dat je de Veluwe noemt als plek áls, mócht je toch eens buiten Amsterdam gaan wonen, want dat zou ik ook uitkiezen. Het is prachtig daar. Maar ik begrijp de praktische bezwaren en ik hoop voor je dat de wens uitkomt en je de komende jaren Amsterdam niet kán verlaten door je kleine kinderen 😉

Ik heb zelf die wens niet, dat maakt beweging in theorie wat makkelijker. In de praktijk vind ik het lastig – naast financieel, vind ik verandering echt heel erg eng. Dat is een lastige eigenschap vind ik, zeker voor een verder wel erg nieuwsgierig en ondernemend iemand (zo zie ik mezelf).

Ik heb altijd meegekregen dat dingen eng waren, mensen niet te vertrouwen zijn en je je maar beter nergens op kan verheugen

Misschien is dit een goed bruggetje om iets te vertellen over mijn familie, want die angst, maar óók het ondernemende, heb ik vroeger echt meegekregen. Ik ben opgegroeid met mijn beide ouders en een jonger zusje. Tot en met mijn zesde woonden we op een mooie oude verbouwde boerderij (ik kan me nog het verdriet herinneren toen we daar weggingen). Volgens mij schreef ik al eens dat ik in het buitenland ben geboren, daar hebben mijn ouders elkaar ook ontmoet. Dus daarin zijn ze heel ondernemend en nieuwsgierig, ook nu reizen ze nog naar allerlei plekken.

Tegelijkertijd is mijn moeder heel angstig en afhoudend, en best wel negatief. Dus ik heb altijd meegekregen dat dingen eng waren, mensen niet te vertrouwen zijn en je je maar beter nergens op kan verheugen. Nu – ik ben inmiddels 36 – moet ik vaak actief die ideeën uitdagen, want dat heeft zich wel in me genesteld en dat vind ik niet altijd leuk of terecht.

Ik bots er ook nog steeds weleens over met mijn moeder. Vroeger botsten we wel meer, ik was ook niet echt makkelijk als kind. Ik was eigenwijs, werd vaak niet goed begrepen en begreep zelf ook vaak niet goed waarom dingen werden gedaan zoals ze gedaan werden en wat er van me werd verwacht. Maar ik was ook slim en wilde het graag goed doen. Dus pas een paar jaar geleden heb ik een diagnose gekregen die het een en ander verklaart en dat helpt. Ook in het contact met mijn ouders.

Ineens besefte ik dat wat we met z'n vieren hadden ook voorbij kan gaan en dat ik het moest koesteren

Ik ben verder wel fijn en liefdevol opgevoed hoor, ze deden en doen duidelijk hun best en ouders zijn ook maar mensen. We deden ook veel leuke en bijzondere dingen. Met mijn zusje is de band nu heel goed. We lijken qua uiterlijk veel op elkaar – mensen zien metéén dat we zusjes zijn - maar hebben een heel ander karakter. Vroeger ging dat niet zo goed samen, maar zij heeft rond haar twintigste iets vervelends meegemaakt, waarbij we als familie hebben ingegrepen en dat heeft de relatie wel in een ander daglicht gezet. Ineens besefte ik dat wat we met z'n vieren hadden ook voorbij kan gaan en dat ik het moest koesteren. Daarna zijn mijn zusje en ik naar elkaar toe gegroeid. We zijn nu natuurlijk ook volwassen en kunnen als zodanig met elkaar praten.

Heb jij dat ook met je familie? En hoe was het eten bij Moon? Ik ben er nog nooit geweest, maar ga er zeker eens naar kijken. Wij hadden vorige week vrienden te eten en hebben daar nog heel erg lekkere kaas van over, dus die is voor vanavond, nu al zin in! Ik ben echt een kaasmonster. Jij? Wat vind je de beste kaasboer? En, heel belangrijk, ben je een kerstbomenmens? Wij halen er volgende week eentje van 'Beterboompje' van Midwest. Die gaat daarna terug het bos in. Nu al zin om op te zetten.

Groetjes!

Birka