Alles kabbelt weer rustig door

Beste Saly,

Ik had geen brief van je deze week. Dat vond ik jammer. Ik zat er echt een beetje op te wachten. Begin het schrijven steeds leuker te vinden en ben benieuwd wat je nu doet, nu je project afgelopen is. Ben je met iets nieuws bezig of doe je het even rustig aan?

Ik was dus weer een weekendje weg. Het was superlekker. We zaten op een terrein dat vroegen een land- en tuinbouwschool was. Het voelde een beetje als illegaal kamperen. Er stond nog een groot kassencomplex op het terrein en daar doolden we ’s avonds een beetje rond. Erg grappig was dat. Leuk ook, alsof we iets deden wat niet mocht en dat we elk moment betrapt konden worden. Super ook om een paar nachten met een vriendin weg te zijn. We zien elkaar niet heel vaak en dan is dit extra leuk.

...ik wacht vol smart op de mooie lente.

Maar nu lijkt het alweer heel ver weg. Alles kabbelt weer rustig door en ik wacht vol smart op de mooie lente. Volgende week is het alweer juni en ik vrees dat die heerlijke lente aan ons voorbij is gegaan. Zo jammer want ik vind de lange avonden altijd erg fijn om dan nog even buiten te zitten als de kinderen naar bed zijn. Maar ja, vol goede hoop op een mooie zomer dan maar.

Ik ben erg gehecht aan de westkant van Amsterdam.

Hoe vind jij het om in de Kolenkit te wonen? Ik sta daar eigenlijk nooit zo bij stil. Ik woonde vroeger in Oud-West, de kinderen gaan in de Baarsjes naar school dus voel ik mij meer een west bewoner dan een Kolenkit bewoner. Ik geloof eigenlijk zelfs dat onze wijk onder Bos en Lommer valt. Maar dat doet er ook niet toe.

Ik ben erg gehecht aan de westkant van Amsterdam. Ik weet hier goed de weg en sinds we hier wonen merk ik dat we steeds verder ons ding buiten de ring doen. Mijn middelste dochter zit op atletiek in Osdorp, mijn zoon voetbalt bij Sloterdijk en ik wandel wel eens in de Bretten of een rondje Sloterplas.

Ik houd van de stad maar verlang ook naar de rust van het buitengebied. Ik kom zelf uit een klein dorp in Overijssel en wilde daar vroeger echt weg maar stiekem verlang ik daar wel weer naar. Wij wonen aan een voetbalveld tussen de ring en het spoor en het is hier echt nooit rustig. Nu alles weer open is wordt er elke dag tot 10 uur voor onze deur gevoetbald.

Maar ja, wie weet, ooit. Al zeggen de kinderen natuurlijk dat ze hier echt niet weg willen, wat ik ook wel weer begrijp.

Saly, ik hoop nog van je te horen of anders je te zien bij de ontmoeting.

Goede groet,

Agnes