Maar wat heb ik inmiddels behoefte aan vriendelijkheid! 

Hallo Gera,

Ik vond het leuk weer een brief van je te ontvangen! Via de mail ditmaal. Grappig hoe ik dan toch de brievenbus in de gaten heb gehouden. Ik heb wel een leuk contact met de postbode, na zoveel jaar 'ken' je elkaar, en we grappen altijd over leuke post. Dus ditmaal zal ik je weer een fysieke brief sturen.

Ik noemde in mijn vorige brief ook dat ik je een kaart wilde sturen. Ik moest daarvoor wel op pad en ik wilde het nieuwe winkelen ook wel ervaren. Gisteren heb ik voor het eerst via een afspraak boodschappen gedaan bij de Bruna. De avond tevoren net voor sluitingstijd het telefoonnummer ontdekt waarop ik een afspraak kon inplannen, ik had geluk dat ik de volgende dag al op vroeg terecht kon. Toen ontstond het dilemma van wel/niet gaan, omdat er inmiddels vanwege de storm een code geel was afgekondigd. Voorheen zou ik niet gegaan zijn, het kon immers later zo weer, nu had ik alleen deze tien minuten. Met een boodschappenbriefje in de hand om maar zo efficiënt mogelijk die tien minuten te benutten, toch naar de Bruna. Het personeel had er weinig plezier in, dat viel me wat rauw op het dak. Ik stel me dan zo voor dat je blij bent weer te kunnen werken, mensen te kunnen helpen en samen lol te hebben in de rare tijd. Maar hier lukte dat niet goed, ze waren wat afwerend in het helpen en meer met elkaar bezig dan met de klanten. Het is echt voor iedereen zoeken en wennen, dat zie ik. Maar wat heb ik inmiddels behoefte aan vriendelijkheid!  Merk jij het ook, mensen om je heen die veel eerder gefrustreerd reageren? Ik krijg er veel over me heen deze week. Ik hoop op zon en weer naar buiten kunnen, dat zal goed doen.

Het vraagt veel van mijn geduld

Mijn praktijk is inderdaad weer open. Het is fijn te kunnen werken, al loopt het niet storm. Ik was aan het opbouwen en moet eigenlijk weer van voren af aan starten. Vanuit de beroepsvereniging is het nu verplicht met (medisch)mondmasker te werken, waar het voorheen wat ruimer was. Ik droeg dan een masker als ik behandelde, maar op het moment dat we aan tafel zaten en in gesprek waren droeg ik het niet. Het gaf mij een meer menselijk gevoel, elkaar ook even echt in het gezicht te kunnen kijken. En anderhalve meter afstand en ventilatie maakten het aanvaardbaar. De verplichting van het mondmasker nu was voor een van mijn klanten reden om niet te komen. Ze was fel tegen het dragen van een mondkapje. Dat drukte me wel met de neus op het feit hoe strijdbaar mensen kunnen zijn, hoe snel en fel ze zich tegenover je plaatsen. Het vraagt veel van mijn geduld en bij momenten is het niet gemakkelijk.

Als ik denk aan de wereld over zeven jaar dan hoop ik dat de verdraagzaamheid weer terug is. We zijn met velen, we zijn ontzettend divers, en ik denk dat we allemaal eigenlijk behoefte hebben aan hetzelfde: een leven in relatieve gezondheid, rijkdom en vrede. Om me heen, ook in mijn eigen familie, lijken verschillen meer en meer uitvergroot te worden. Voor sommigen zijn de regels ‘heilig’, waar ikzelf zo graag het leven als uitgangspunt zou willen nemen. En dat botst wel eens, met name in mezelf. Wij ontvangen bijvoorbeeld beide studerende dochters tegelijk. Mijn moeder omarmt dit terwijl mijn vader zeer strikt is in het hanteren van de één persoons regeling. Het voelt soms zo knellend, je wilt iedereen ter wille zijn, maar ik kan mezelf er niet meer helemaal in kwijt.

Was leuk te lezen hoe jouw zonen de avondklok naar hun hand weten te zetten. En dat jullie ze daarna lekker verwennen thuis en wat goedbedoelde adviezen toe bedelen. Onze studenten willen het vooral ook lekker zelf uitzoeken. Dat levert wel mooie gesprekken op, nu over de verkiezingen en hoe je aankijkt tegen de wereld en wie daar dan het beste antwoord op heeft. Ik merk aan hen niet de zwaarte die ik zelf wel heb als ik aan de lange termijn denk en alle grote thema’s die daarin nu een rol spelen. Zij hebben hun blik veel meer gericht op de korte termijn, de vrijheid van het studentenleven, het afschaffen van het leenstelsel etc. Daar ligt denk ik ook een grote kracht, Voor sommigen zijn de regels ‘heilig’ , ze laten zich in elk geval niet lam leggen en hebben wel hoop voor hun toekomst. Het is gelukkig een heel creatieve en levenslustige generatie!

......de relatie tussen stress en onze afweer is wel duidelijk

We hadden het ook over de integratie van oost en west in de gezondheidszorg. En jij noemde dat je veel wetenschappelijk bewijs tegenkwam voor shiatsu, ik hoor heel graag van je waar jij dit vindt! Doordat de tegenstellingen tijdens de lockdown zo groot waren ten aanzien van wie wel en niet mocht werken, is er wel een debat op gang gekomen. Steeds meer reguliere zorgverleners spreken zich uit voor integratie van oost en west, vaak ook omdat ze in hun eigen leven zoveel baat hebben bij bijvoorbeeld yoga of mindfulness. Er zijn nu erg veel stressgerelateerde klachten en de relatie tussen stress en onze afweer is wel duidelijk, dus er is veel bereidheid daar ‘iets’ aan te doen en dat brengt het complementaire veld meer en meer in beeld. En 'we' laten ook veel meer van ons horen, bij monde van de beroepsverenigingen en petities etc.

Je vroeg me hoe ik aankijk tegen het slaan van de brug tussen beide werelden. Een van de dingen die op mijn pad is gekomen is het contact met een collega, die acupuncturist is. Komende week gaan we weer in gesprek om onze plannen voor integrale zorg voor vrouwen hier in Zwolle verder uit te werken. We ontdekken steeds meer namen van reguliere artsen die we hierin kunnen betrekken, dat is hoopgevend. Wat leuk trouwens dat jij wel een shiatsu-behandeling wilt gaan ervaren! Openheid en nieuwsgierigheid naar alle opties gaat ons denk ik echt verder brengen. Mijn eigen wetenschappelijke achtergrond gaat ook weer kriebelen, ik zou wel onderzoek willen doen naar dit vraagstuk van integrale zorg. Wie weet wat hier voor moois uit gaat komen!

Hoe houd je contact en hoe blijf je ook voelen dat je bij elkaar betrokken bent?

Heb jij inmiddels je draai gevonden in het nieuwe werken en de nieuwe uitdagingen voor jouw werk? Het lijkt me bijzonder om voornamelijk digitaal leiding te moeten geven. Hoe ga je om met het wegvallen alle non-verbale input en van de spontane momenten tussendoor? Hoe houd je contact en hoe blijf je ook voelen dat je bij elkaar betrokken bent? Je noemt het verrijkend en ook confronterend, waar loop jij tegen aan? Ik zie aan mijn man dat het niet meevalt, dat er wel gewenning ontstaat maar dat de menselijke maat (lees gezelligheid, je gezien voelen, erbij horen) toch wel magertjes is geworden. Ondanks de initiatieven van een pub-quiz etc. Laatst ontving hij van zijn werkgever via de post een pakket met “je bent soeper”, waar twee zakjes heerlijke soep in zaten. Dat zijn geintjes die ik wel heel erg kan waarderen.

Brengt je deelname aan heelnederlandwerkt.nl nog mooie ervaringen met zich mee? Dat doet corona ook hè, je blik verruimen, meer genieten van wat voorheen zo vanzelfsprekend leek, kijken hoe je kan bijdragen aan een mooie samenleving. Leuk om er zo ook schrijvend met jou over na te denken. Te weten dat ergens anders in Nederland de vragen hetzelfde zijn en het zoeken naar wegen ook gewoon doorgaat. Dat geeft ook wel troost en plezier!

Voor nu een hartelijke groet,

Lies

Wandelen is echt mijn uitlaatklep

Hallo Lies,

Ik heb genoten van je lange brief!

Wat gaat de tijd snel! Ondanks dat de lijn tussen werk en privé dunner lijkt doordat we veel vanuit huis werken, vliegt de tijd voorbij. Dat is denk ik toch ook wel een goed teken.

Wat leuk dat jullie zo genieten van pup Ziva en wat herkenbaar zijn de overwegingen om een hond deel van het gezin uit te laten maken. Chef ontwikkelt zich prima, inmiddels acht maandjes oud. Erg nieuwsgierig, energiek en eigenwijs. Samen hebben we recent de jongehondentraining met succes afgerond. Sneeuw was een bijzondere ervaring voor hem, springend en wel begaf hij zich tussen de sneeuwduinen. Echt genieten.

Hoog water hadden we ook, gelijktijdig met de sneeuw. Gelukkig niet zorgwekkend. Momenteel worden door het Waterschap voorbereidingen getroffen voor de dijkverzwaring. Hier hebben wij zelf weinig tot geen profijt van omdat wij buitendijks wonen.

Opeens lijken er veel meer ouders met cruciale beroepen te zijn dan tijdens de vorige lockdown

De kinderopvang draait weer, met uitzondering van de BSO Daar bieden we enkel noodopvang voor ouders met cruciale beroepen. Opeens lijken er veel meer ouders met cruciale beroepen te zijn dan tijdens de vorige lockdown. Begrijpelijk ook, want ga er maar aan staan om alle ballen hoog te houden. Met kleine kinderen die vermaakt moeten worden of les moeten krijgen. En een werkgever die deadlines stelt en online wil vergaderen.

Vanaf het begin hebben wij gelukkig kinderen waarvoor continuïteit van opvang uit sociale- of veiligheids-overwegingen van groot belang is, kunnen blijven ontvangen. Dat geeft een enorm fijn gevoel. Hier kunnen onze medewerkers echt het verschil maken en dat doen ze ook met veel liefde en aandacht.

Vanavond weer een persconferentie en achter de schermen werken wij aan voorbereidingen voor communicatie richting medewerkers en ouders voor wat betreft de impact van de maatregelen.

Het in crisistijd leiding geven aan een organisatie vraagt echt andere dingen van je

Ik ben gaan beseffen dat je als vanzelfsprekende dingen wegvallen, op zoek gaat naar andere dingen die perspectief of uitdaging bieden. Ook ben ik me veel bewuster geworden van mijn vitaliteit. Ben hier actief aan gaan werken op verschillende terreinen. Ik neem het minder vanzelfsprekend aan, denk ik. Ook heb ik mezelf in mijn werk een soort van opnieuw moeten uitvinden. Het in crisistijd leiding geven aan een organisatie vraagt echt andere dingen van je, waarvan ik mezelf goed bewust ben geworden. Je leert jezelf en je collega’s dan ook weer anders kennen en dat is best verrijkend, maar zeker ook confronterend op momenten.

Jij hebt je werk als shiatsu-therapeut ook weer kunnen oppakken, hoe fijn is dat. Je geeft aan dat je van mening bent dat de oosterse geneeskunde een antwoord kan bieden op stress en mensen in de zorg kan ontlasten. Dat vraagt ook dat we verder kijken dan de gebaande paden. Dat is wat de huidige tijd ook wel oproept. Zoals we de dingen doen, is dat logisch? Kunnen we er misschien ook anders naar kijken? Wat zou dan het effect zijn? Alleen al die bewustwording zie ik als een cadeau, laat staan wat deze inzichten aan feitelijk resultaat kunnen leveren.

Hoe denk jij een brug te slaan tussen westerse- en oosterse geneeskunde? Door het vergroten van het inzicht in integratie? Of hoe kun je ervaringen delen waardoor de wetenschap wel belangrijk blijft, maar je tegelijkertijd openstaat voor verrijking door aanvullende inzichten? Wij hebben het hier nu samen over en dat is goed, maar hoe mooi om de olievlek steeds iets groter te laten worden. Toen ik me hierin ging verdiepen zag ik overigens dat er ook al best enig wetenschappelijk bewijs is voor de effectiviteit van shiatsu-therapie. Ook bedenk ik me nu dat ik het zelf nooit ervaren heb en het goed is dit te gaan doen. Wordt de olievlek ook weer een stukje groter. Ik zal je op de hoogte houden van deze ervaring, die ik zonder kennismaking met jou waarschijnlijk niet zou zijn aangegaan. Dankjewel daarvoor.

Jij beschrijft bewust te kiezen voor zacht en mild, geduld en humor

Jij beschrijft bewust te kiezen voor zacht en mild, geduld en humor. Dat herken ik ook wel. Het levert uiteindelijk ook meer op. Daarnaast denk ik ook dat, je omgeving hier meer aan heeft. Het wandelen is echt mijn uitlaatklep voor bezinning, ik zou ook echt niet meer zonder kunnen en willen.

Corona maakt ook wel dat we anders naar dingen kunnen kijken dan voorheen, wij noemen dat het 'nieuwe normaal'.

Wat betreft complementaire en palliatieve zorg, het zou ook kunnen zijn dat we hier nu makkelijker naar kunnen kijken. Jij geeft aan dat er enige angst voor zweverigheid is. Heb jij enig idee waar die angst vandaan komt? Als gebaande paden niet altijd een antwoord op vragen geven is de kunst om ook buiten die paden te durven kijken en stapjes te zetten. Gewoon kijken, wat het je kan opleveren? Wat is er te verliezen? Er zullen altijd mensen nodig zijn die een beweging in gang zetten en uitnodigen tot reflectie.

Wat we nu ook meer zien is dat mensen initiatieven nemen vanuit de gedachte ertoe te doen of het verschil te maken voor mensen of specifieke doelgroepen.

Zo wordt ik enthousiast van het initiatief www.heelnederlandwerkt.nl Initiatiefnemer is Rico Verhoeven en de missie is zoveel mogelijk Nederlanders te helpen aan een baan. Vraag en aanbod bij elkaar brengen, maar ook studiemogelijkheden, workshops bieden, etc

Ik ben momenteel in contact om te kijken of ik hier vanuit mijn HR-achtergrond mogelijk ook een bijdrage aan kan leveren.

De heer van 95 waarover ik schreef gaat morgen zijn tweede vaccinatie halen en is daarna 'beschermd'. Vrijdag belde hij mij op met de vraag hoe het met mij en mijn gezin gaat. Hij had zelf weinig te melden, want zegt hij “ik maak zo weinig mee momenteel, maar ik hou vol!” Ben zo trots op hem en gun hem een fijne invulling van zijn resterende levensjaren met veel liefdevolle mensen om hem heen, dat verdient hij.

En mijn kinderen? Die redden zich nog steeds redelijk goed en zijn flexibel. Avondklok om 09.00 uur? Dan feesten we door tot in de morgen en gaan we na afloop van de avondklok naar huis. In het weekend lekker bijkomen bij ons. Dan verzorgen wij ze heerlijk, doen een wasje, bakken taart, koken lekker en geven wat goedbedoelde stimulans mee voor de komende week. Geeft toch een fijn gevoel.

Vanuit deze kant doe ik je de hartelijke groeten,

Gera

Schrijven is als een soort mijmeren......

Hallo Gera,

Het is inderdaad heel lang geleden dat ik met pen en papier een brief schreef, maar het beeld sprak me zo aan en ik heb er goede herinneringen aan. Het moment van schrijven zelf, je gedachten die zomaar voor je uitrollen het papier op, een gesprek in eigen hoofd/hart met degene aan wie je schrijft. En dan de dagen erop, verwachtingsvol bij de brievenbus checken of er 'leuke' post is! Daarom pen en papier.

Best gezellig en geinig zelf ineens/langzamerhand bij de grijze krullen uit de buurt te horen

Leuk je al een beetje hebben leren kennen via de inschrijving. Ik zag dat ik eigenlijk heel weinig persoonlijke info had gegeven…. Ik ben 51 jaar en al bijna 25 jaar getrouwd met Leonard. Nog steeds m’n grote lief. Samen hebben we drie dochters gekregen. De oudste is 21 jaar en woont in Den Haag. Ze studeert in Leiden aan de Vrijeschool Pabo. Onze middelste is 20 jaar en studeert en woont in Groningen. En de jongste van 15 woont nog lekker thuis. We wonen aan de rand van Zwolle, met vrij uitzicht wat heerlijk is. Een leuke mix tussen stad en dorp en qua buurt steeds meer aan het verjongen. jonge stelletjes met heel kleine kindjes. Best gezellig en geinig zelf ineens/langzamerhand bij de grijze krullen uit de buurt te horen. We hebben twee katten en twee kippen en hoe leuk, over een maand krijgen we een pup. Het wordt onze eerste hond, een heel avontuur waar we ons erg op verheugen.

Ik kwam dit schrijfproject tegen op LinkedInn, een leraar van me, Jan Vaessen, deed mee en werd geïnterviewd. Ik werd er zo blij van! Contact maken met mensen, delen van gedachten, ervaringen lijkt me zo welkom, juist nu. Soms lijkt het wel of alles om ons heen in opstand komt, strijd voert met/tegen elkaar en daarmee ook tegen zichzelf. Dus delen, contact maken, het leek me heerlijk. En dat ik niet weet met wie geeft eigenlijk wel een leuke spanning of nieuwsgierigheid. Ook daarvan mogen we wel wat meer hebben in deze tijd: belangstelling voor een ander, het andere. Daarnaast vind ik schrijven heel leuk en had ik het briefschrijven al op willen pakken.

Het voelt ook wel passend, door de lockdown en doordat ik nu niet mag werken (shiatsu-therapie valt onder de niet noodzakelijke medische beroepen, helaas) lijkt m’n leven erg te vertragen. Soms zelfs dat alles stilvalt. En schrijven is als een soort mijmeren dat wel bij dat stille en trage past.

......... te allen tijde je midden houden

Hier ligt voor mij ook de grootste uitdaging in deze tijd. Door de leegte voel ik me wel somber en dan te leren/oefenen met dankbaarheid voor alles wat er is (en dat is veel hoor) vind ik een mooie uitdaging. Het past bij, wat me zo enorm aanspreekt in de oosterse levensfilosofie waarop shiatsu is gebaseerd, te allen tijde je midden houden. Dat brengt een heel liefdevolle, warme en ontvankelijke sfeer met zich mee. Op de computer zou ik nu een emoticon toevoegen, geinig dat dat niet kan.

M’n arm/hand is het schrijven niet meer gewend merk ik, voor nu stop ik er mee. Je hebt nu iets meer sfeer en info, ik zie uit naar onze uitwisseling!

Hartelijks, Lies

Ik hoor nu dat er ook vliegende auto’s verwacht gaan worden

Hoi Lies,

Allereerst dank voor je leuke brief en prachtige kaart. De kaart toont een prachtig lenteboeket, daar kan ik echt van genieten. Niet alleen via de kaart, maar ook door er een te plukken in de natuur en mijn tuintafel ermee te versieren. Ik begrijp dat jij hier ook zo van kunt genieten.

Hoe grappig hoe je de reis beschrijft bij het aankopen van deze kaart. Winkelen op afspraak. Dan ook nog een code geel. Echt een uitdaging dus. Weet daarom dat je kaart zeer wordt gewaardeerd!

Bij ons in de kinderopvang zijn we sinds 19 april jl. weer helemaal open, dus ook de BSO. We hebben locatieplannen geschreven om te zorgen dat kinderen zoveel mogelijk in bubbels worden opgevangen om de risico’s voor besmetting zoveel mogelijk uit te sluiten voor zowel medewerkers als de kinderen.

Het laatste persbericht voelde naast zakelijk ook persoonlijk als een soort van bevrijdend voor me. Terrassen weer open, vrij winkelen zonder dit vooraf te plannen, vaccinatie in het vooruitzicht.  Ik kan er echt naar uit kijken. Wanneer ik dan de cijfers zie, geeft dat natuurlijk wel weer bedenkingen. Tijdens de eerste lockdown was er zo’n groot gevoel van saamhorigheid en respect voor zorgmedewerkers. Helaas zie ik dit nu minder terug in de maatschappij omdat eigen belang dan toch weer meer prevaleert. Jammer, maar gezien de duur van alles misschien ook wel  begrijpelijk.

Want hoever ben ik bereid te gaan als ik ook dingen moet laten?

Ik wil eens een schot voor de boeg doen om te kijken waar wij over zeven jaar staan. Het lijkt ver, maar het zal ook sneller daar zijn dan verwacht. Wat mij het meest bezighoudt is het milieuvraagstuk (opwarming van de aarde). Wij rijden sinds kort volledig elektrisch en dat bevalt goed. Ik hoor nu dat er ook vliegende auto’s verwacht gaan worden. Over zeven jaar zullen deze misschien wel tot ons 'straatbeeld' gaan horen en vinden we dat gewoon, net als nu de elektrische auto’s. Hoe dragen we de wereld over aan volgende generaties en voelen we voldoende urgentie? Dit is ook best een gewetensvraag merk ik bij mezelf. Want hoever ben ik bereid te gaan als ik ook dingen moet laten? Ik denk dan aan het minderen van vliegen voor een fijne vakantie. Maar ook bewuster, dan nu, kijken wat ik koop en of het wel echt nodig is.

27 maart was er Earth Hour, heb je daar wel eens van gehoord? Met Earth Hour wordt aandacht gevraagd voor de natuur en de aarde. Wereldwijd doen mensen één uur het licht uit om aandacht te vragen voor de kwetsbare natuur op aarde. Ik heb gelezen dat er inmiddels miljoenen mensen in meer dan 190 landen meedoen. Toen onze kinderen klein waren, deden we hier al aan mee. Dit had een heel leuk bijeffect. We gingen dan met jas en vuurkorf buiten zitten, marshmallows in het vuur en hadden het erg gezellig. Bij de laatste Earth Hour was alleen onze jongste (inmiddels 21) thuis en hebben we opnieuw met z’n drieën een uur buiten met kaarslicht doorgebracht. Heel gezellig en juist dan krijg je ook hele leuke gesprekken met elkaar.

Ken je het initiatief van Earth Today?

Maar waarin zouden wij verder het verschil kunnen en willen maken? Ken je het initiatief van Earth Today? Het idee is hier om vierkante meters natuur te beschermen.  Het doel van de initiatiefnemers is om in de eerste maand één miljoen vierkante meters veilig te stellen. De vierkante meter natuur die wordt aangekocht wordt beschermd door een van de deelnemende natuurbeschermingsorganisaties. Veel influencers zetten hun bekendheid in voor promotie van dit initiatief. Wat ik hier mooi aan vindt is dat het een overzichtelijk initiatief is, dat het verbindt en dat het ook visueel maakt welke impact gemaakt kan worden. En virussen als Covid zullen naar verwachting, net als de 'gewone' griep deel van ons leven blijven uitmaken, vrees ik.

Jij schrijft dat je hoopt dat over zeven jaar de verdraagzaamheid weer terug is. Ik herken wat je schrijft over dat verschillen nu soms eerder uitvergroot worden. Het leven als uitgangspunt nemen is een mooi uitgangspunt, Lies. Hieraan zou ik willen toevoegen dat we diversiteit meer gaan omarmen en minder veroordelen. Ik geloof er heilig in dat we onze levens verreiken wanneer we een meer open en belangstellende blik hebben naar anderen. Wat beweegt die ander en waarom? We hoeven het ook niet altijd met een ander eens te zijn maar veroordelen is wat mij betreft de andere kant van het spectrum.

En hoe leuk is het zoals wij aan elkaar verbonden zijn door dit initiatief. De basis begint bij belangstelling en nieuwsgierigheid en het levert zoveel meer op.

Ik wilde het geloof ik vooral goed doen.......

Ik weet niet hoe jij dat ervaart maar ik leer ook zoveel van mijn eigen kinderen wat dat betreft. Ze kunnen me soms echt een spiegel voorhouden en me tot nadenken stemmen. Onbetaalbaar (en oké soms een klein beetje irritant). Het beeld van jongeren over hun toekomst intrigeert mij. Ze lijken meer in het moment te leven en zich minder te laten leiden door verwachtingen. Dat is interessant als ik terugkijk naar mijn eigen jeugd. Ik wilde het geloof ik vooral goed doen (wat dat ook moge zijn) en dat ervaar ik eigenlijk nog steeds wel een beetje.

Hoe vergaat het jou nu de praktijk weer iets langer open is? Heb je een weg hierin kunnen vinden? Je bent bezig met de ontwikkeling van integrale zorg voor vrouwen in Zwolle. Dat lijkt mij een prachtig initiatief. Zijn er al ervaringen opgedaan? Hoe kijk jij er overigens tegenaan als ik mijn shiatsu-ervaring bij jou opdoe?

Wat betreft jouw vragen over het nieuwe werken: voor mij is het nog steeds een deel vanuit huis en een deel op locaties. Dit bevalt wel goed en is ook nodig omdat de dienstverlening ook op locatie plaatsvindt. Het leidinggeven zo is ook wel verrijkend geweest, ik merk dat ik andere voelsprieten moet opzetten om het gemis aan non-verbale signalen een beetje te kunnen opvangen. Daarnaast is mijn team ontzettend goed bezig en nemen zij ook regie naar mij als dat nodig is. Zo fijn! Ik heb in mijn woonkamer een plank met enorm veel kaarten, die ik in de afgelopen periode heb ontvangen met lieve woorden, die doen zo goed. Ik probeer hier ook zo attent mogelijk in te zijn naar mijn collega’s. Wat voor mij lastiger was, is mijn eigen humeur te managen gedurende bepaalde perioden de afgelopen tijd. Ik geef mezelf dan een schop onder de kont en ga naar buiten om te ontspannen en hopelijk nieuwe inzichten op te doen.

Lies, ik heb gelezen dat je graag de brievenbus in de gaten houdt. Dat heeft mij geïnspireerd tot een initiatief waarvan je snel meer zult merken. Ik hoop dat je ervan geniet.

Voor nu warme groet vanuit Slijk-Ewijk,

Gera