Plattelandskinderen

Hai Lot,

Daar ben ik weer. Vond het ontzettend leuk je brief op de mat te ontvangen. Word echt nog steeds net zo blij als vroeger, als ik post ontvang! En dan al helemaal met zo’n mooie handgeschreven brief als die van jou.

Je verhaal over je naam vond ik heel mooi. Wat dapper van je om als 9-jarige al over zoiets te beslissen. Denk dat 9-jarige ik dat enorm bewonderd zou hebben, al doet 21-jarige ik dat dus nu ook. Kan me erg vinden in hoe je benoemt dat je naam is wie je bent, voor een deel. En inderdaad als iemand daar dan opeens een eigen draai aan geeft voelt dat niet meer zo eigen. Al moet ik zeggen dat ik bijnamen ontzettend kan waarderen. Mijn meest gebruikte bijnaam heb ik eigenlijk zelf bedacht. Toen ik heel erg klein was kon ik mijn naam niet goed uitspreken, en zodoende zijn mijn ouders en zussen mij zo gaan noemen als bijnaam. En nu gebruiken mijn vrienden deze ook vaak. Ik merk dat als iemand die je begint te kennen opeens van je volledige naam overstapt op je bijnaam ik daar toch altijd even vrolijk van word, neemt een hele muur weg.

Met die nieuwe naam trok ze ook een nieuwe 'jas' aan, en ik begreep niet altijd helemaal waarom ze die oude liet liggen

Je verhaal deed me ook kort aan een oude vriendin van mij denken. Zij ging tot haar 20^ste door het leven als ‘Anne’. Na alles wat ze had doorgemaakt voelde dit niet meer als een passende naam voor haar. En vooral wou ze niet meer de naam dragen die haar ouders haar gaven, dus eigenlijk wilde ze ook een nieuwe identiteit kiezen of aannemen. Hoe dan ook, daarna besloot ze dat ze 'Veron' genoemd wilde worden. Ikzelf moest er heel erg aan wennen en vond het best lastig zo nu en dan. Vooral denk ik omdat ze met die nieuwe naam ook een nieuwe 'jas' aantrok en ik niet altijd helemaal begreep waarom ze die oude liet liggen. En er wrong denk ik ook iets bij mij dat dacht: 'Joh, vermaak die oude jas dan, doe er iets aan, je hoeft niet meteen een nieuwe.' Dat alles had natuurlijk eigenlijk niks meer met de naam zelf te maken. Maar nog steeds heb ik de neiging als ik over haar vertel voor oudere verhalen de naam ‘Anne’ te gebruiken, want dat was zij toen. En voor de nieuwe verhalen over de nieuwe zij, die ik niet goed ken, noem ik haar wel 'Veron'. Gek is dat. En nog even: wat een ontzettend mooie naam, Devi.

Persoonlijk vond ik online onderwijs ontzettend lastig

Ja pfoe, inderdaad nog volop in mijn studententijd. Ik ben inderdaad gestart tijdens een soort halve coronaperiode. Ik verhuisde in juli naar Amsterdam, toen waren we de hele zomer coronavrij, behalve dan de oranje of rode vakantiebestemmingen die hot topic waren. Toen in september mijn studie begon leek alles ook nog redelijk oké, maar ik denk dat na vier of zes weken ook mijn lessen weer online werden gegeven. De tentamens gingen wel door. Maar het onderwijs in het daaropvolgende half jaar wisselde ontzettend tussen online en fysiek. Persoonlijk vond ik online onderwijs ontzettend lastig. Op zich heb ik het allemaal prima gered, maar ik vind naar iemand in persoon luisteren veel fijner. En vooral dat ik dan even ergens heen moet voor mijn studie en niet alles thuis is geconcentreerd.

Helaas heeft mijn studie, uit gemak denk ik, een aantal dingen van het online onderwijs gehouden. Zo heb ik bij veel vakken nog steeds in plaats van fysieke hoorcolleges een soort clips die je dan thuis ter voorbereiding moet kijken. Sommige mensen vinden die clips fijn omdat je dan zelf kan bepalen wanneer je ze kijkt, of omdat je ze kan versnellen of terugspoelen. Maar ik mis toch echt de normale hoorcolleges dan. Clips stel ik vaak uit of ik let niet op en dan kan ik opnieuw beginnen. Terwijl, bij fysieke hoorcolleges weet ik, ik moet daar op dat tijdstip zijn en gewoon twee uur opletten en dan is het klaar.

Maar mijn ruggengraat is nóg minder sterk. 'Nee' zeggen vind ik echt heel erg moeilijk

Geschiedenis klinkt ontzettend leuk! Fun fact: ik heb op een of andere manier altijd een soort
zwak voor mensen die geschiedenis studeren, haha. Ja, die avonden herken ik wel, haha. Helaas is mijn weerstand niet de allersterkste dus ik ben bijna elke maand wel een keer ziek. Maar mijn ruggengraat is nóg minder sterk. 'Nee' zeggen vind ik echt heel erg moeilijk.

Het antwoord op je vraag waarom ik geen kunstgeschiedenis ben gaan doen is eigenlijk heel stom. Of nou ja, ook weer niet. Ik zit in een ontzettende zoektocht naar wat ik wil en wie ik ben en daar ben ik mij heel bewust van, en dit is hier duidelijk onderdeel van. En ik denk in die zoektocht en chaos dat ik ergens ook een soort zekerheid probeer te behouden, door een studie te doen waar ik sowieso baanzekerheid mee heb. Al is dat totaal niet wat ik wil en wie ik ben, denk ik. Kunst heeft mij altijd getrokken, maar voor mijn gevoel heb ik er te weinig mee gedaan om mezelf nu tot kunstenaar te kunnen gaan omtoveren, dus houd ik het op afstand, uit onzekerheid denk ik.

Dat is misschien iets waar ik nog in moet groeien, de zekerheid in mijn creativiteit

En het allerliefste word ik schrijver, maar dat vind ik dood- en doodeng. Het idee dat ik een goed boek zou kunnen schrijven klinkt onmogelijk, en ik ben dan ook weer zo dat ik het alleen goed wil doen of anders niet. Dus dat is misschien iets waar ik nog in moet groeien, de zekerheid in mijn creativiteit. En omdat ik het eng vind zomaar voor zoiets te gaan zonder dat ik zeker weet waar het in dat vakgebied te zoeken kies ik voor nu een optie die zekerheid biedt. Dan rest mij daarna dus kunstgeschiedenis of Nederlands, tenminste dat is wat ik mijzelf vertel. Als ik rechten afrond, dan kan ik daarna gaan doen wat ik leuk vind, dan kan ik het leuke met het zekere combineren. Lukt het dan niet, dan heb ik dit nog om op terug te vallen. Maar dat is ook de reden dat ik me altijd een beetje beschaamd voel als mensen vragen wat ik doe, rechten heeft namelijk vaak zo'n stereotype, en ik voel vaak de neiging om duidelijk te maken dat ik ook een creatieve kant heb.

Ohhh, en je camperbusjesdroom door de Schotse bergen klinkt heerlijk. Ben een keer op vakantie geweest in Schotland en het is prachtig. Het liefst zou ik nog een keer teruggaan om dagen rond te trekken met alleen m'n rugzak.

Veel dingen die voor hen de normaalste zaak waren, waren voor mij een uitzondering

Jeetje, wat heb je in veel steden gewoond. In je studententijd ook, of allemaal later? En al toen je
zoontje er was of ook pas daarna? Voor mij was naar Amsterdam verhuizen echt een groot verschil. Ik zou niet zeggen een enorme schok, maar door de tijd heen ontmoette ik opeens wel echt veel meer mensen die zo anders in het leven stonden dan ik. In het begin kwam ik vooral mensen tegen die in Amsterdam waren opgegroeid, en bij hen vielen me wel een paar duidelijke verschillen op tegenover hoe ik het kende. Als eerste waren de meesten die ik tegenkwam zich niet heel bewust van geld, of de waarde hiervan. Of dan misschien meer, dat het niet normaal is voor iedereen om in het centrum te kunnen wonen. Veel dingen die voor hen de normaalste zaak waren, waren voor mij een uitzondering.

Daarnaast merkte ik een groot verschil in hun mentaliteit van op jezelf willen gaan wonen. Heel veel mensen die ik ontmoette woonden nog bij hun ouders, wat op zich logisch was, want wie gaat er een dure kamer zoeken terwijl zijn ouders om de hoek wonen? Maar toch, ik was gewend dat iedereen er naar uitkeek om op zichzelf te gaan wonen en ook echt om een nieuwe stad te ontdekken. Maar de mensen hier hadden helemaal niet zo die drang om een eigen plek te vinden, laat staan om Amsterdam te verlaten. Dat is iets wat ik mij eigenlijk nog steeds niet helemaal kan indenken, zo graag wou ik mijn eigen huis, mijn eigen stad.

.... zo nu en dan kan ik vreselijk verlangen naar de Gorsselse heide

Al heeft Amsterdam dan misschien mijn hart gewonnen, zo nu en dan kan ik vreselijk verlangen naar de Gorsselse heide. Dat is een prachtig gebied, een heide, dichtbij Eefde. Eefde is het dorp waar mijn vader woonde, en dat ligt weer dicht bij Zutphen. Nog iets verderop ligt Gorssel, daar woonde mijn (ex-)vriendje vroeger. En tussen Eefde en Gorssel ligt die heide, het is prachtig. Ik zou er uren kunnen wandelen. Als ik ergens heimwee naar heb dan is het die natuur, zo om de hoek.

Zutphen (20/25 min fietsen) → Eefde (15/20 min fietsen) → Gorssel (15 min fietsen) → Epse (25/30 min fietsen) → Deventer.

Al merk je natuurlijk ook aan de grote stad heel erg dat alles veel hipper is. Bepaalde ‘trends’ die je hier hebt, nou, daar hoef je echt niet bij mijn ouders mee aan te komen. Dat soort dingen zijn wel voor de hand liggend en duidelijk.

Reuze jaloers was ik op mijn nicht die opgroeide in Rotterdam. Ze was nog geen jaar ouder (precies 51 weken) maar leek wel 5 jaar ouder

Ik kan me voorstellen dat de keuze waar je je kind laat opgroeien heel lastig is, al helemaal als je beiden iets anders gewend bent. Zelf droomde ik vroeger altijd van in de stad opgroeien. Zo jaloers was ik op hoe 'zij' het altijd allemaal sneller leken te begrijpen, altijd vooruit liepen. Ik heb hier denk ik een redelijk verdeelde familie in (die van mijn vaders kant heb ik het nu over). Mijn vader en zijn broers en zus zijn allemaal opgegroeid in Friesland, Sneek. Later, toen mijn ouders een tijd in Afrika hebben gewoond, hebben een van zijn broers en zijn zus heel lang in Rotterdam gewoond. Toen mijn ouders terugkwamen en ze mijn zussen kregen gingen wij in Doetinchem wonen (heel erg Achterhoek). De ene broer van mijn vader in Rotterdam is terug naar het noorden verhuisd, bij Groningen in de buurt. Zijn zoontje, mijn neefje, bleef steeds ziek en zwak. Toen ze verhuisden en hij vrijwel weer op het boerse land woonde knapte hij in een keer op; als sneeuw voor de zon was alles verdwenen.

Zo is mijn familie heel erg verdeeld over Nederland, en zo heb ik het ook altijd gekend, iedereen woonde ver weg. Maar reuze jaloers was ik op mijn nicht die opgroeide in Rotterdam. Ze was nog geen jaar ouder (precies 51 weken) maar leek wel vijf jaar ouder. Ze torende qua persoonlijkheid altijd boven ons allemaal uit, wij plattelandskinderen. Ze leerde alles veel sneller en deed alles veel sneller, ik keek enorm tegen haar op.

Achteraf ben ik heel blij dat ik dat allemaal veel rustiger aan heb kunnen doen en met sommige dingen pas veel later in aanraking kwam. Ik dacht altijd dat dat door onze verschillende woonplaatsen kwam, maar als ik jou hoor, misschien heb ik het dan wel mis. Denk inderdaad dat de stad je ook heel veel vrijheden kan bieden die je ergens anders misschien niet vindt.

Als laatste, voordat ik nooit meer ophoud: Rudolf Steiner. Ja ik kan het zelf eigenlijk ook niet goed uitleggen. Mijn moeder heeft zich er destijds erg in verdiept en is nog steeds erg verdiept in de antroposofie. Maar ik ken het zelf dus ook vooral vanuit het schoolbeeld en vanuit mijn moeder. Maar wat ik van onze kerk weet is dat die heel klein was. En het wel vanuit het Christendom komt maar minder 'streng' is misschien. Zou het niet met zekerheid kunnen zeggen wat een daadwerkelijk verschil is maar het wordt dan ook de 'christengemeenschap' genoemd geloof ik. Als je het interessant vindt kan je geloof ik meer lezen op christengemeenschap.nl. Ik denk dat ik dat zelf zo ook maar even goed ga doorlezen, haha. Ik weet wel dat ik er vroeger op zich graag heen ging, niet elke zondagochtend even graag natuurlijk, maar ik heb er goede herinneringen aan overgehouden. Dus ik snap goed wat je zegt over de pastoor die jij kende. Jammer hoe zoiets zo kan veranderen.

Wil je Devi het geloof ook op zo’n manier meegeven als je moeder?

Bedankt voor je kooktip! Ga ik naar op zoek. Een van mijn favoriete vega-gerechten is deze
(al maak ik hem zelf altijd net weer iets anders dan het recept):

Ik heb nog heel veel te vragen en te vertellen maar ik houd het ook voor nu hierbij. Hopelijk
schrijf ik jou de volgende keer ook met de hand!

Ik verheug me op de volgende!

Veel liefs,
Livia

Een avontuur buiten de orde van het dagelijkse

Beste Fleur

Deze brief heeft lang op zich laten wachten. Een bomvolle maand hier was zeker de oorzaak. Ik ben beland in een avontuur met een streamer voor een grote serie. En alhoewel de eerste scene nog geschreven moet worden vroeg het project al veel tijd.

Zo zat ik een week lang in een writers room om de serie op te zetten. Een groep schrijvers in een ruimte. De ene nog briljanter dan de andere. Tot overmaat van ramp was de conversatie in het Engels omdat een groep Canadezen ons aan de hand namen met een systeem om snel en efficiënt te brainstormen. In het Engels ben ik niet op m’n sterkst, ik schat zo’n 30% van wat ik kan.

Mijn man typeert mij als schaamtevol en schaamteloos

Wat een grappige ontdekking was, of eigenlijk meer een bevestiging van wat me wel eens eerder was opgevallen; als ik onzeker ben ga ik juist naar voren. Ik struikelde over m’n zinnen maar nam initiatief en stuurde de brainstorms regelmatig de kant op die ik wilde. Ik kon de soms glazige en meewarige blikken door mijn onnavolgbare zinnen blijkbaar voor lief nemen. En op de fiets naar huis schaamde ik me dood voor mijzelf. Mijn man typeert mij als schaamtevol en schaamteloos.

Een schrijver uit mijn team merkte na die writers room op dat het voelde alsof we een weekje waren teruggekeerd op de middelbare school. Tegen elkaar opbieden; wie komt met het beste idee? Een spierballengevecht over karakters en mogelijke verhaallijnen was het soms. Diegene met het hoogste woord kregen meer ruimte dan degenen die op de achtergrond bleven. Terwijl notabene de serie die we aan het bedenken zijn over ongelijke machtsverhoudingen gaat.

Hoe leef je een leven wat niet wordt opgeëist door werk

Over machtsverhoudingen praten terwijl we aan tafel zelf een scheve machtsverhouding creëren. Bizar. Wij mensen kunnen blijkbaar alleen de ander doorgronden en onszelf niet. Mijn broer was eens een keer aan het klagen dat onze vader vroeger niet veel aandacht voor zijn kinderen had en tijdens dat gesprek vroeg zijn eigen zoontje wel vijf keer om zijn aandacht maar kreeg die niet van mijn broer. Die tegenstrijdigheid van mensen vind ik fascinerend.

Wat leuk dat je zoveel plezier in het schilderen hebt. Een groot wit vlak en dan gewoon beginnen… da’s wel erg stoer. Schilderen lijkt me zo fijn direct, net als muziek maken. Het is er gelijk. Een toon aanslaan en die klinkt en een kleur op een doek die staat.

Ik heb genoten van je beschrijving over die feestjes. Van ongemak naar het antwoord: 'Op dit moment niks’ en hoe razend interessant dat eigenlijk is voor de ander. Hoe leef je een leven wat niet wordt opgeëist door werk, een vast stramien van activiteit.

Laten we vooral imperfecte brieven aan elkaar schrijven

Je schrijft over perfectionisme wat in de weg zit. Dat ken ik heel goed. Voor deze briefwisseling is dat natuurlijk niet nodig. Laten we vooral imperfecte brieven aan elkaar schrijven. Schreef ik terwijl ik bovenstaande al vier keer overgelezen heb. Haha.

Er zat ook iets bij mij in de weg in het schrijven van een antwoord op je brief. Die bomvolle maand beschreef ik al maar er waren ook mailtjes van dit project of ik een foto van mijzelf wilde sturen, over een ontmoetingsmiddag en over een misschien naderend einde van het project. Die mailtjes verbraken een beetje de magie van onze briefwisseling. Opeens moest ik nadenken of ik je wilde ontmoeten en vroeg me af; ‘wil Fleur mij ontmoeten? En stuurt Fleur wel een foto, en vindt ze het dan heel stom dat ik geen foto stuur?' Alsof de buitenwereld al heel vroeg aan ging kloppen terwijl wij voor mijn gevoel net begonnen zijn in een afgesloten ruimte van anonimiteit.

Het dilemma van wel of niet ontmoeten heeft zich vanzelf opgelost. De middag ging niet door. Maar het verzoek heeft me wel duidelijk gemaakt dat ik het liefst deze briefwisseling met jou anoniem wil en blijf doen. Omdat we onszelf dan kunnen ontslaan van het tot elkaar verhouden zoals we dat met zoveel mensen in ons dagelijks leven al doen. Ik heb me aangemeld voor dit avontuur. Om met iemand ervaringen uit het leven uit te wisselen die ik niet zelf heb uitgezocht. Een avontuur buiten de orde van het dagelijkse.

Dat jouw reden om mee te doen in eerste instantie was om anderen te helpen met Nederlands vind ik heel lief en dat je nu bent verzeild in deze uitwisseling ook best grappig.

Ik ga je nog wel een keer schrijven over mijn diepe liefde voor Madonna die ik als tiener had

Tja idolen. Ik ga je nog wel een keer schrijven over mijn diepe liefde voor Madonna die ik als tiener had en hoe die liefde verdampte en opeens in een seconde keihard terugkeerde toen ik jaren later naar een concert van haar ging en in huilen uitbarstte toen ze uit de rook tevoorschijn kwam. Ik zal je dan ook uit de doeken doen dat ik al vanaf mijn 10e geobsedeerd ben door de Top 40 en op mijn 50ste nog steeds op vrijdag om 18.00 uur opgewonden de nieuwste lijst check.

Voor nu wens ik je alvast een hele fijne decembermaand. En ben benieuwd wat je meeste dierbare kerstherinnering is.

Ho, Ho, Ho

Jacob.

Wat ben je zonder een beroep?

Beste Fleur,

Er is altijd ongemak als ik op feestjes antwoord geef op de vraag wat ik doe. Ik mompel zo onverstaanbaar dat ik scenarioschrijver ben voor film en televisiedrama dat ik het vaak nog een keer moet herhalen. Nog meer gestuntel volgt op de onherroepelijke vervolgvraag; of ik bekende dingen heb geschreven. De titels die ik noem doen vaker niet dan wel een belletje bij de ander rinkelen.

Terwijl ik sta te mompelen op zo’n feestje denk ik aan al die weken dat ik niets op papier krijg

Ik dacht altijd dat dit ongemak van mij te maken had met mijn neiging tot relativeren; niet zoveel gewicht te willen geven aan wat ik doe. Maar het tegenovergestelde is meer waar. Ik hang juist te veel gewicht aan mijn beroep. Zoveel gewicht dat ik er zelf nooit aan kan tippen. Terwijl ik sta te mompelen op zo’n feestje denk ik aan al die weken dat ik niets op papier krijg. En als de ander enthousiast roept dat ik wel heel creatief moet zijn, schaam ik me diep voor de lange geestdodende uren Pacman die ik overdag speel. Blijkbaar ben ik voor mijzelf pas een scenarioschrijver als ik steengoeie ideeën heb en heel productief ben. Dus ben ik maar een paar dagen per jaar scenarioschrijver.

Een tijdlang was ik geen scenarioschrijver maar een dramatherapeut. Dan was mijn verhaal op feestjes dat ik therapie gaf aan veteranen en militairen die een trauma hadden opgelopen tijdens hun uitzendingen. Dat deed ik minder mompelend, zelfs met enige zelfverzekerdheid kan ik me herinneren. Blijkbaar kon ik mijzelf veel makkelijker als therapeut zien dan nu als schrijver.

Wat ben je zonder een beroep? Een baan, dat wat je doet, is naar de buitenwereld toe een concreet narratief dat veel en tegelijkertijd ook weer niets over jezelf zegt. Een etalage waar de ander naar kan kijken zonder gelijk je ziel te zien.

Toen ik je vraag aan het einde van je prachtige brief las moest ik hieraan denken. Ervaar jij dat deze periode misschien op feestjes? Dat ontberen van een etalage nu je geen baan hebt? Moet je gelijk een stuk persoonlijker worden in je antwoord op die eeuwige vraag: 'en wat doe jij?' Meer dan je misschien soms zou willen? Of zegt deze gedachte meer over mij, hoe confronterend ik dat zou vinden. Ik zou ik me naakt voelen naar de buitenwereld toe. Dat lijkt me doodeng, maar terwijl ik dit schrijf denk ik ook hoe sensationeel dat zou zijn, om zonder die ‘etalage’ de wereld tegemoet te treden. Gewoon als mezelf, niets meer en niets minder.

Blijkbaar hebben we allebei wel trek in een zekere intensiteit in deze uitwisseling

Je verhaal raakt me. Zo gelijk met de deur in huis vallen vind ik trouwens fantastisch. Blijkbaar hebben we allebei wel trek in een zekere intensiteit in deze uitwisseling, en pakken we de vrijheid die ontstaat doordat we niet weten van elkaar wie we zijn met beide handen aan.

'Ten prooi vallen aan de tentakels van een nare depressie' … zo treffend geformuleerd. Onontkoombaar en doordringend tot alles wie je bent en van jou is. Zo leest dat. Wat afschuwelijk moet dat (geweest) zijn. Volgens mij ga je met hele krachtige 'wapens' die tentakels te lijf. Schrijven, schilderen, tekenen, ik snap het helemaal. Als ex-creatief therapeut geloof ik heilig in de helende kracht van iets creëren.

Mijn hele leven ben ik bang voor het moment dat een arts tegen me ze zegt: het is over, het is voorbij....

Ik ben bang voor veel dingen. In mijn hoofd is het een komen en gaan van grote en kleine zorgen. Ik heb een paar jaar geleden een therapie gevolgd voor mijn hypochondrie. Sindsdien raak ik ietsjes minder verstrikt in zorgen over mijn gezondheid maar een beetje pijn in een vinger kan nog steeds wekenlang een sombere sluier over de dagen leggen; omdat ik er dan van overtuigd ben dat ik een slopende progressieve spierziekte onder de leden heb. Mijn hele leven ben ik bang voor het moment dat een arts tegen me ze zegt: het is over, het is voorbij en dat de hele wereld dan doorleeft terwijl ik in een ziekenhuisbed lig. Dat ik niet meer mee mag doen: dat is denk ik mijn grootste angst.

Ik herken het wat je schreef; te veel aspecten in je brief om op in te gaan. Ik ga ook een keuze maken.

Het einde van een verhaal onthult pas waar het verhaal over gaat

En kies tenslotte voor die man uit je verhaal die wakker wordt in een kliniek en niet weet waarom hij daar zit. Je bent op zoek naar het einde van het verhaal schreef je. Dat kan ik me voorstellen. Het einde van een verhaal onthult pas waar het verhaal over gaat; de bewering die je als schrijver over het leven maakt. En da’s veel denkwerk is mijn ervaring. Regelmatig word ik verrast door de laatste scene van mijn script. Dan blijkt ik toch een hele andere bewering te maken dan ik al die tijd dacht mee bezig te zijn.

Ik ontkom er niet aan om een parallel te zien in jouw zoeken naar hoe die man uit je verhaal die kliniek weer kan uitstappen en hoe jijzelf (straks) op die depressie kunt terugkijken. Ik heb getwijfeld om dit te schrijven omdat het laatste wat ik wil is om aanmatigend te klinken. Maar… ik gun je het moment dat je de angst over moederschap die je zo voorstelbaar en ontroerend beschrijft, straks in een ruimer perspectief kunt zien. In een bewering over het leven waarin angst en vertrouwen naast elkaar kunnen bestaan.

Oké, en dan de vraag waarmee ik deze brief vrolijk wil uitknallen. Beste Fleur wie was nou toch je eerste idool? Vertel dat nou eens. 😉

Ik kijk uit naar je brief.

Groet Jacob

Twee jaar geleden kwam het allemaal samen...

Beste Jacob,

Laat ik beginnen met het beantwoorden van je laatste vraag. Ik heb zin om met de deur in huis te vallen. Niet om te choqueren – volgens mij kun jij dit soort onderwerpen prima handelen – maar wel om gewoon lekker met de deur in huis te vallen.

Tot op de dag van vandaag kan ik mijn leven niet leiden zoals ik zou willen

Ik ben ten prooi gevallen aan de tentakels van een nare depressie. Twee jaar geleden kwam het allemaal samen: een ongezonde strengheid voor mezelf, een baan die niet goed voor me was, en natuurlijk de Covid-maatregelen. Een eindeloze stroom aan negatieve gedachten, somberheid met de bijbehorende tranen, frustratie, boosheid en een heel diepe put waren het gevolg. Tot op de dag van vandaag kan ik mijn leven niet leiden zoals ik zou willen. Een baan zit er even niet in. Ik ben snel moe en nog sneller emotioneel. Ik ben enorm vaak ziek (dat hoort er blijkbaar ook bij, wist jij dat?). Maar maak je om mij geen zorgen hoor! Inmiddels ben ik bezig met schrijven, schilderen, tekenen en yoga. Ik heb een heleboel lieve mensen om me heen die me helpen waar het kan, en gelukkig ben ik – paradoxaal genoeg – niet zo negatief ingesteld. Daar gaat mijn angst dan ook niet over. Tenminste, niet precies.

Vorig jaar heb ik een nichtje gekregen. Een schattig, lief, perfect kindje met grote ogen en dikke wangen. De hele familie is dol op haar en ik misschien nog wel het meest. Een zonnestraaltje in mijn leven. Kinderen zijn zo heerlijk ongecompliceerd. Ze huilen als ze niet blij zijn en ze lachen als ze wel blij zijn. Het enige dat ze nodig hebben is eten, slaap en vooral een heleboel liefde. En precies daarin schuilt mijn angst. Wat nou, Jacob, als ik straks zelf een kindje heb en ik weer in een depressieve periode beland? Hoe kan ik dan in hemelsnaam de liefde geven die zo’n kindje verdient? Hoe kan ik dan ooit een goede moeder zijn? Daar ben ik bang voor.

En jij, Jacob? Waarom ben jij zo bang?

Grappig dat je noemt dat je er pas achter komt wat je bezighoudt als je begint met schrijven. Dat is ontzettend herkenbaar. Ik heb hetzelfde met praten, maar met schrijven is het toch heerlijk dat je daar niemand anders voor nodig hebt. Wat houd jou op dit moment bezig? Over de wereld, jezelf, je leven, je relatie of wellicht wat je vanavond weer eens zal doen voor het avondeten?

Op dit moment schrijf ik aan een verhaal over een man die wakker wordt in een psychiatrische inrichting

Je vroeg me ook wat ik schrijf. Mijn antwoord is niet zo spannend als dat van jou ben ik bang (scenarioschrijver, wat een stoer beroep!). Ik had altijd al plezier in schrijven, maar deed het nooit veel. Wat brieven aan m’n oma, blogs als ik op reis was, hier en daar een gedicht. Afgelopen jaar besloot ik een schrijfcursus te gaan doen bij Crea, het cultuurcentrum van de UvA, en ik vond het fantastisch! We schreven eigenlijk allerlei korte verhalen, meestal met een bepaalde achterliggende opdracht. Zo heb ik een keer een verhaal(tje) geschreven over pannenkoeken en een rode trui, maar ook over een autistische jongen met een fascinatie voor vloeken. Op dit moment schrijf ik aan een verhaal over een man die wakker wordt in een psychiatrische inrichting, maar geen idee heeft waarom hij daar zit. Ik was helemaal enthousiast aan het begin, maar nu ik bijna bij het einde ben, krijg ik het maar niet voor elkaar om het af te schrijven. Ieder einde lijkt te voor de hand liggend, te cliché of te over the top. Heb jij dat wel eens, als je aan je scenario’s schrijft? En heb je daar eigenlijk volledige artistieke vrijheid, of hijgen er mensen in je nek?

Wat een moed! Je leven leiden zoals jij dat wil, ook al is dat niet altijd makkelijk

Het is onmogelijk om op alle aspecten van je brief in te gaan zonder te eindigen met een brief van zeven kantjes, dus ik moet kiezen. Echter, aan het verhaal over je zogenaamde tweede coming out wil ik zeker niet voorbijgaan. Wat een moed! Je leven leiden zoals jij dat wil, ook al is dat niet altijd makkelijk. Het is een thema waar ik me nu meer dan ooit mee bezig houd en ik kan er alleen maar respect voor hebben (en me er hopelijk door laten inspireren). Zoals Captain Holt het zo mooi verwoordde: 'Every time someone steps up and says who they are, the world becomes a better, more interesting place'. En als je nu geen idee hebt wie Captain Holt in hemelsnaam zou moeten zijn, dan raad ik je van harte aan om Brooklyn 99 op Netflix op te zoeken. Een heerlijke serie als je het mij vraagt!

.... in hoeverre identificeer jij jezelf met je baan?

Eindigen met een vraag vond ik wel een hele goede van jou. Waar ik nou wel benieuwd naar ben: in hoeverre identificeer jij jezelf met je baan? Het lijkt mij een ontzettend leuke baan en waarschijnlijk velen met mij. Ik stel me zo voor dat je er vaak zeer positieve reacties op krijgt, vandaar mijn vraag. Zou Jacob nog steeds dezelfde Jacob zijn als hij iets anders zou doen?

Oh, en ik zou het bijna vergeten: bedankt voor je prachtige brief! Ik ben benieuwd naar de volgende.

Groetjes,
Fleur

Een plek voor kuuroorden

Beste Fleur,

Dank voor je brief. Heel leuk. Ik heb er ook zin in. En ik laat me al gelijk kennen door deze brief iets te laat te versturen. Excuses daarvoor.

Ik woon inderdaad een stuk langer hier in Bos en Lommer dan jij. Wat heeft jouw voorkeur trouwens? Bos en Lommer of BoLo? Ik ben ambivalent. Klinkt namelijk wel lekker; BoLo maar Bos en Lommer klinkt zo prachtig. Toen ik voor het eerst die naam hoorde had ik een heel idyllisch beeld. Een prachtige groene wijk met lange lanen met hoge bomen. Een plek voor kuuroorden.

Dat was niet echt de feel die ik aantrof toen ik bijna twintig jaar geleden hier neerstreek. Ik kwam uit Nijmegen, waar ik gestudeerd heb, kende Amsterdam alleen zoals je Amsterdam kent als je er af en toe komt. Ik moest behoorlijk wennen aan de wijk. Destijds werd het als probleemwijk gezien. Een tikkie grauw, geen leuke winkels en al helemaal geen horeca. Als ik de vraag kreeg waar ik woonde antwoorde ik met: ‘dichtbij het Westerpark’.

Er zit een strak plan achter onze wijk

Ik had het nooit verwacht, maar nog steeds woon ik in hetzelfde huis waar ik toen met mijn man als huurder introk. Het is inmiddels gekocht en het is het huis waar ik het langst in mijn hele leven woon. Ondanks dat ik niet echt actief ben in de buurt, ben ik steeds meer van deze plek gaan houden. Want het is dus echt een lommerrijke buurt. Toen ik wat meer over de geschiedenis van Bos en Lommer te weten kwam ging ik het nog meer waarderen. Wist je bijvoorbeeld dat de Bos en Lommerweg prijzen heeft gewonnen voor het slimme ontwerp? Het was nieuw dat er een straat gebouwd werd met winkelpanden, zo ingericht dat die winkels via de straat erachter (Tijl Uilenspiegelstraat) zonder overlast te geven bevoorraad konden worden. Er zit een strak plan achter onze wijk.

Ben benieuwd naar jouw ervaring van de buurt en ook naar hoe je over de wijk dacht voordat je hier kwam. En of dat beeld nu veranderd is?

Ik las eens een brievenboek tussen twee Russische schrijvers

Jeetje Fleur, we gaan elkaar dus brieven schrijven. In een opwelling heb ik me aangemeld voor dit project. Deels omdat ik vind dat ik te weinig doe in de buurt maar vooral omdat ik heel nieuwsgierig was wat er zou gaan gebeuren. Ik houd van brieven maar schrijf ze nooit. Wel lees ik vaak brievenboeken, ook uit een vroegere periode. Ik las eens een brievenboek tussen twee Russische schrijvers. Fascinerend hoe je tussen hun regels door het dagelijks leven rond 1900 meekrijgt. Het gaat bijvoorbeeld veel over de gezondheid van de twee heren. Veel aandoeningen beschrijven ze waar kuuroorden dan de enige remedie voor zijn.

(Misschien moet de titel van deze brief kuuroorden zijn ;)).

Misschien liepen we net allebei in de Albert Heijn op de Bos en Lommerweg

En dan het gegeven dat we onder een pseudoniem schrijven, niet van elkaar weten wie we zijn maar wel dichtbij elkaar leven. Dat heeft iets sensationeels, vind je niet? Misschien liepen we net allebei in de Albert Heijn op de Bos en Lommerweg, of haalde je ook een koffie bij Fuku of delen we dezelfde (altijd volle) papierstortbak hier om de hoek van de straat.

Gaat de anonimiteit ons vrijheid bieden om over dingen te schrijven die ons bezighouden? Sowieso worden we door dit project gedwongen daarover na te denken. Mijn ervaring met schrijven (want ik doe het vaak als scenarioschrijver) is dat ik pas erachter kom wat me bezighoudt tijdens het schrijven. Ik kan beter nadenken als ik schrijf. Zo leuk dat jij ook graag schrijft. Je hebt in je leven nu meer tijd en ruimte voor creatieve dingen las ik. Wat schrijf je? En herken je het, dat pas tijdens het schrijven ontstaat wat je wilt schrijven?

Ik had weerstand om die man te zijn met dat ‘exotische’ leven

Je schreef dat je het leuk vindt als mensen de dingen anders doen dan de status quo. Goed geformuleerd. Want zo ervaar ik mijn leven ook wel en daar ben ik én trots op, én ik vind het lastig. Toen ik drie jaar geleden Casper ontmoette was ik twintig jaar samen met Martijn. Ik werd verliefd op Casper en Casper op mij. En ik ben heel blij en dankbaar dat zowel Casper als Martijn de ruimte hadden om dit avontuur aan te gaan. Toen het stof in onze huizen een beetje was neergedaald voelde het als een tweede coming out om de omgeving te vertellen dat ik nu twee relaties had; dat ik van twee mannen heel veel hou. Ik had weerstand om die man te zijn met dat ‘exotische’ leven, anders dan anderen. Het is volgens mij een diep menselijk conflict; authenticiteit versus erbij willen horen.

O ja, die fietsvakantie dit jaar was van Zeeland door België en Frankrijk naar Luxemburg, en via Duitsland (de Eiffel) weer terug naar Nederland. We zijn ook een keer naar Italië gefietst. Schotland en Denemarken gedaan. Naar Praag gefietst en hadden een mislukte tocht in Kroatië (fietspech waardoor we uiteindelijk met onze fietsen op onze schouder door Venetië strompelden). Echte Europa-fietsers dus. En ieder jaar zeggen we weer; 'Vietnam zou ook tof zijn, of Japan, of door de VS,' maar we zijn te lui vrees ik om dat allemaal te regelen. Ik haat vakanties voorbereiden.

Oké Fleur, tot zover. Ik heb nagedacht over hoe ik deze brief zou kunnen eindigen, prikkelend genoeg voor jou om verder te schrijven.

Ik zag een gesprek op YouTube tussen de cabaretiers Stefano Keizers en Micha Wertheim (operatie interview). En ik jat de ijzersterke vraag die Stefano aan Micha stelt:

Waarom ben jij zo bang?

En voel je alsjeblieft helemaal vrij om dit geen ijzersterke vraag te vinden en 'm totaal in de wind te slaan.

Ik kijk uit naar je brief.
De kop is eraf.

Jacob

Bos en Lommer of de Baarsjes?

Hoi Adriana,

(Andere pen: mijn kat is boven op jouw brief en de pen gaan liggen)

Ik volg je voorbeeld om met de hand te schrijven, want ik ben het met je eens, dat dat persoonlijker voelt. Mijn naam is dus Birka, ik ben 35 en officieel woon ik nét niet in Bos en Lommer, maar in de Baarsjes. Ik vind Bos en Lommer leuker dan de Baarsjes.

Net als jij was ik meteen enthousiast over het brievenproject. Een vriendin die een weekend op onze kat paste had de flyer mooi en duidelijk op de eettafel gelegd. Daardoor leek hij me echt toe te stralen.

Zoals je inmiddels begrepen hebt, heb ik dus een kat (Tyler Durden). Het was de bedoeling er meer te nemen, maar toen ontmoette ik mijn geliefde en gingen we na een tijdje samenwonen. Hij is erg allergisch en astmatisch. Dus één kat is eigenlijk al wat veel, maar die ging ik niet wegdoen! We zijn samen in dit huis gaan wonen, nu vijf jaar geleden denk ik, misschien zes. Daarvoor woonde ik vlak achter de Kinkerstraat bij de J.P. Heije. Dat werd in de jaren dat ik daar woonde echt een vreselijke straat, dus ik was blij te verhuizen. Eindelijk weer wat normale mensen op straat! Het is een heel fijn, groot appartement met een groot balkon. Een tuin zou ik heerlijk vinden maar deze ruimte en buitenplek is al luxe in Amsterdam, dus ik reken me er gelukkig mee.

Vroeger wilde ik altijd boerin worden

Inmiddels woon ik bijna dertien jaar in Amsterdam. Daarvoor woonde ik in Groningen, en dáárvoor in Drenthe. De eerste paar maanden van mijn leven woonde ik in het buitenland. Ik ben opgegroeid in Haren (van Project X, dat kennen de meeste mensen wel), een plek waar ik me niet zo thuisvoelde. Toch ben ik daarna in Groningen gaan studeren. Na mijn bachelor heb ik een paar maanden in Berlijn gewoond, toen ben ik naar Amsterdam gekomen en heb ik twee jaar gewerkt, om daarna met mijn master te beginnen. De eerste maanden woonde ik op zolders bij vrienden, toen nog even met twee huisgenoten, en daarna had ik mijn eigen plekje bij de Kinker.

Het klinkt alsof jij bent opgegroeid op een heel fijne en warme plek, met je familie om je heen. Vroeger wilde ik altijd boerin worden en eigenlijk droom ik stiekem nog steeds van een buitenplek en/of kleinschalig boerenbedrijf. Was waar jij opgroeide als gebouw een boerderij of hoorde er een boerenbedrijf bij? Zo ja, met wat dan? Was het groot? En is de plek er nog? Omdat er bij Osdorp zoveel gebouwd is, en wordt?

Wat houdt een opleiding dierenverzorging in? Moet ik dan denken aan het knippen van honden, of dierenassistent, of iets in een dierenasiel? Sowieso knap dat je een thuisopleiding doet (dat lijkt me lastig) en blijft zoeken naar dat wel bij je past. Ik herken je zoektocht daarin wel, al is het voor mij wel heel duidelijk dat ik ‘iets’ met taal wil (moet) doen en werk ik ook daarin, in de boekhandel en ook als freelancer. Maar ik vind het lastig wat ik precies wil doen, en hoe. Te veel in de winkel staan vind ik én saai, en is te sociaal voor mij, zoveel direct contact met mensen vind ik ingewikkeld en zwaar. Op een kantoor zitten werkt ook niet zo goed voor mij, daarom freelance ik erbij.

Ik help mensen wel héél graag een fijn en goed boek te vinden. Goed als in: een boek dat bij ze past

Dit jaar ben ik ook begonnen aan het vierde jaar van een opleiding. Dat is een schrijfopleiding voor creatief schrijven. Dat wil ik al héél lang, maar durf ik niet zo goed. Nu gaat dat steeds beter, al moet ik voor dit jaar een begeleider vinden om zelf aan een groot schrijfproject (het begin van een boek) te werken en stel ik dat een beetje uit.

Vind je het leuk als ik je wat boeksuggesties geef? Ik help mensen wel héél graag een fijn en goed boek te vinden. Goed als in; een boek dat bij ze past. Je schreef al waar je van houdt, zijn er twee boeken waar je heel enthousiast over bent?

Als je gaat wandelen, waar ga je dan graag heen? Ik wandel ook graag, de dagen dat ik afgelopen maand weg was, was ik veelal op pad met de tent op mijn rug. Eerder deze zomer ben ik ook (met mijn geliefde) naar Zweden geweest, Noord-Zweden, op de Poolcirkel en heb daar een stuk van de Kongevegen gelopen. Dat was zóó vreselijk mooi en wild. Alleen maar natuur.

Tot de volgende brief!

Groet, Birka

Is alles goed met je?

Lieve Ingrid,

Ik heb lange tijd geen brief van je gehad.
Is alles goed met je?
Of: Als je niet meer met mij wil schrijven, laat het me even weten.

Fijne avond,

liefs Ineke

Brieven schrijven

Beste Rob,

Op de radio zingt iemand, niet zo mooi vind ik. Le spectre de la Rose, van Berlioz. Dat vind ik mooi passen bij de aquarel van de rozen, je stuurde zo’n mooie kaart. Nu heb ik al drie keer het woord ‘mooi’ gebruikt, dat is ook niet helemaal goed, toe maar.

Vanmorgen hoorde ik het nieuws, over hoe de toekomst eruit gaat zien. Het kennisinstituut voor mobiliteitsbeleid doet onderzoek. Minder openbaar vervoer, thuis vergaderen, etcetera. In het kader van Schrijven naar de Toekomst sprak me dat aan en ik luisterde echt beter. Maar toch is het allemaal niet meer van toepassing op mij. Och, je loopt en mag wel af en toe in de autozit.

Leuk die verhalen over die kunstenaars. Max Beckman heb ik gezien in het van Gogh Museum, mede geregeld door Marilien. Zij werkte toen in het museum, haar eerste tentoonstelling was een leuke tijd toen.

Vroeger schreven mijn man en ik, toen we nog verliefd waren, elkaar elke dag een brief

Inmiddels is het 22 juli geworden, er kwam gisteren vanalles tussen, moest toen deze brief laten liggen. Jammer dat de vakantie naar Bergen niet doorgaat. Amsterdam ontvluchten lijkt me wel aantrekkelijk, maar misschien is het er nu niet meer zo druk, of trekt iedereen zo langzamerhand zich nergens meer iets van aan? Heb jij er geen moeite mee met al die mensen die zo langs de Ceintuurbaan lopen? Ze hebben dan allemaal misschien wel verhalen, maar is dat dan wel interessant?

Ik merk dat ik het lastig vind om mijn verhalen te vertellen. Vroeger schreven mijn man en ik, toen we nog verliefd waren, elkaar elke dag een brief. Hij kon heel mooi schrijven. Tot mijn schrik heeft mijn vader, die het niet vertrouwde, stiekem die brieven gelezen. Waar natuurlijk vanalles in stond wat hij helemaal niet mocht weten! Heel naar was dat, dat heeft mij geremd om dingen op te schrijven. Maar dat is nu ongeveer 70 jaar geleden, dus het moet maar klaar zijn, vind je ook niet? Ik verwacht te veel van mezelf en dat is nu ook niet nodig.

Tot de volgende keer, met veel groeten van Elly

Ik weet ook waar jij woont

Ha Bob,

Nog een paar dagen en dan zullen wij elkaar ontmoeten! Best spannend – ik ben gevoelig voor de energie die mensen uitstralen en merk vaak direct een klik of niet. Omdat wij al schrijvend wel klikken, denk ik dat het wel goed zal komen 😉

Ja, mijn appartement in de Jordaan was wel echt een droomhuis voor mij en soms heb ik nog spijt dat ik het verkocht heb. Als ik er nu langsfiets, zitten de gordijnen altijd dicht en zijn de plantjes in de bloembakken voor het raam verdord. Het huisje verdient iemand die er net zo verliefd op is als ik was en er goed voor zorgt. Ik heb het (zelfs in 2014 toen de woningmarkt nog in een krimp zat) binnen zes dagen verkocht en kon kiezen uit biedingen – ik heb echt gekeken naar wie ik het beste in het huis vond passen, maar blijkbaar heb ik mij toch vergist. Heb jij dat ook, dat je een echte band met je huis ontwikkelt, en dat het meer is dan enkel een woning? Dat je de sleutel in de voordeur steekt en je onmiddellijk tot rust komt? Ik maak van de wekelijkse schoonmaak ook altijd een ritueel, waarbij ik het huis bedank voor alles wat het doet: ‘als jij mij veilig houdt, maak ik jou schoon’. En nee, ik ben niet brutaal 😉 maar doe wel gewoon wat ik wil, zolang ik er anderen niet mee lastig val. Het is de eerste wet van wicca/ hermetica: doe wat je wilt, maar doe niemand kwaad. Ik leef echt bij die regel.

Ik weet ook waar jij woont – ik vertel je zondag wel hoe ik dat weet!

Ja, ik dacht al wel dat jij het uit zou vogelen waar ik woon. Het is ook niet zo moeilijk: de buurt is niet zo heel groot en als ik zeg ‘gerenoveerde oudbouw’ dan zijn er maar een paar mogelijkheden 😉 Ik weet ook waar jij woont – ik vertel je zondag wel hoe ik dat weet! Het klopt dat er best veel doorloop is in ons pand, voor veel mensen is het een starterswoning. Maar de prijzen zijn steeds hoger en nu merk je dat de nieuwe mensen die hier komen wonen ook echt willen investeren in hun woonomgeving. De mensen die weggaan, gaan waarschijnlijk vanwege de overwaarde: ons huis is in de afgelopen zes jaar meer dan verdubbeld in waarde.

Leuk dat je wat vaker door de buurt wandelt. Ik doe het ook, neem ook steeds een andere route naar de Albert Heijn (of zelfs naar een andere Albert Heijn verder weg). Mijn man heeft een instagram-account aangemaakt van de Kolenkit en post daar steeds prachtige foto’s van onze buurt. Zo leer je ook wel echt van de Kolenkit houden.

Dat hebben we een paar maand geleden geboekt, omdat ik toen he-le-maal klaar was met Amsterdam. De herrie, de rotzooi, de arrogantie en de agressie - ik wilde verhuizen naar een plek waar mensen nog lief zijn voor elkaar.

Ik ben juist helemaal geen reiziger/vakantieganger en beleef de fijnste vakantie hier in mijn hangstoel op het balkon, in het ochtendzonnetje en met een door mijn man gemaakte cappuccino. Heerlijk! Overigens gaan we deze zomer wel heel even weg: een paar daagjes Zwolle. Dat hebben we een paar maand geleden geboekt, omdat ik toen he-le-maal klaar was met Amsterdam. De herrie, de rotzooi, de arrogantie en de agressie - ik wilde verhuizen naar een plek waar mensen nog lief zijn voor elkaar. Omdat mijn man uit Zwolle komt en ik het een leuk plaatsje vind, was dat voor ons wel een optie en dus zouden die paar dagen gebruiken om Zwolle te verkennen. Maar nu er weer meer mag, mijn man vaker in Almere is (waar hij werkt) en ik ook weer in een koffietentje kan zitten om te werken, wil ik toch niet meer uit Amsterdam weg. Het is heerlijk dat ik zoveel musea, bibliotheken en poppodia in de buurt heb. Dat ik naar Chinese Man kan gaan in Paradiso en dat het maar een kwartiertje fietsen is in plaats van een enorme (nachtelijke) reis. En dat er zoveel reuring is - het ergert mij en inspireert mij tegelijkertijd.

De reuring is ook hier in onze buurt trouwens: de afgelopen jaren, met uitzondering van vorig jaar, hadden we jaarlijks een Kolenkitfeest. Op elk feest heeft mijn man nog opgetreden met zijn band, dus ja, hij treedt ook op met zijn band en als het volgend jaar weer kan (nu gaat het waarschijnlijk niet meer lukken om dat nog te regelen, het was in 2019 een enorme klus) dan zal hij wel weer optreden. Van welke muziek hou jij? Mijn man speelt funk in de band (de Velvet Grooves) maar houdt zelf vooral van prog-rock. Ik hou van triphop: Portishead als absolute favoriet, maar ook Tricky, Massive Attack en Lamb (Gorecki was onze openingsdans op ons trouwfeest) vind ik fantastisch. En ik hou van Chinese Man (Franse hiphop) en de Nits – beide vallen niet echt in een genre, maar ik ga vaak naar concerten van ze.

De visboer komt vast weer terug

Ik vind het erg fijn dat de Bos en Lommerweg nu eindelijk gestalte krijgt. Ze zijn weer aan het opbouwen, daar hou ik van. Die maandenlange zandvlakte was ik wel zat: nu duurt het vast niet lang meer. En ik denk dat als alles af is, dat dan de leegstaande panden ook wel gevuld gaan worden. De visboer komt vast weer terug, en het pand van de voormalige groenteman heeft de interesse van een bekende voetballerskapper (ik wist niet dat het een ding was, maar blijkbaar hoor je als voetballer allemaal naar dezelfde kapper te gaan). Maar ik heb nog niet gehoord of dat doorgaat. Over voetbal gesproken: hangen er bij jullie oranje vlaggetjes? Mij interesseert voetbal en dat hele EK helemaal niets, maar als mensen er wel heel blij van worden dan vind ik dat wel leuk om te zien. Mocht ik ooit in een café belanden waar voetbal gekeken wordt, zal ik waarschijnlijk met mijn rug naar het scherm zitten om de mensen te bekijken 😉 Denk jij dat als je binnenkort weer naar kantoor mag, dat je dat dan ook doet?

Wat grappig dat je zegt dat je meer van vrije tijd houdt dan van geld, maar dat je wel voornamelijk veel werkt. Zou je dat willen veranderen of is het wel goed zo? Mijn man werkt vier dagen en dan wel heel hard, omdat er veel te doen is op zijn school, maar hij neemt zijn vrije dagen (meestal) wel heel serieus. En we zijn aan het sparen zodat hij eerder kan stoppen met werken. Niet dat hij zijn werk niet leuk vindt – hij is er dol op en kan er helemaal in opgaan. Maar het is meer dat ‘eerder kúnnen stoppen’ een enorm gevoel van vrijheid geeft. Als je kiest om te werken, in plaats van dat het moet. Denk jij dat als je binnenkort weer naar kantoor mag, dat je dat dan ook doet? En zie je daar naar uit of vind je het thuiswerken (en door de buurt lopen) wel lekker?

Misschien is dat in het zoeken naar sociale contacten ook wel bepalend: herken ik mijzelf in de ander? Want dat voelt het meest vertrouwd.

Interessante observatie over hoe je eigenlijk overal wel bubbels ziet, en groepen mensen die niet – bewust of onbewust – mengen. Ik denk dat je gelijk hebt dat je onbewust toch zoekt naar bevestiging van je – ook weer onbewuste – overtuigingen. Die zitten heel diep, heb ik ontdekt tijdens het schrijven van mijn laatste boek. Ik bleek mijzelf behoorlijk te saboteren met overtuigingen die helemaal niet van mij waren, maar die op bepalende momenten in mijn leven wel bij mij ‘opgeplakt’ waren en die ik zonder nadenken heb geaccepteerd als ‘van mijzelf’. Misschien is dat in het zoeken naar sociale contacten ook wel bepalend: herken ik mijzelf in de ander? Want dat voelt het meest vertrouwd. Dus wat jij zegt: op zoek gaan naar de overeenkomsten (en dus waar je jezelf in kan herkennen) is een prachtige oplossing. Niet makkelijk inderdaad, maar wel het proberen waard. Ik heb begrepen dat dit project, Schrijven naar de Kolenkit, wel redelijk veel verschillende mensen heeft bereikt, met verschillende culturele en sociaal-maatschappelijke achtergronden. Ik ben heel benieuwd naar de anderen. Zondag gaan we het zien!

Voor nu eerst maar eens even aan het werk. Ik doe mee met een kunstproject hier in de Kolenkit en ga op zoek naar inspiratie buiten. Ik heb al wel een idee wat ik ga maken 🙂

Tot zondag!

Groet,

Erica

De tijd vliegt

Beste Geertje,

De tijd vliegt, maar nu ga ik schrijven want ik vind het vervelend als er zo'n lange tijd tussen zit.

Ik twijfel niet hoor, over vaccineren. Hoe eerder hoe beter denk ik maar, het is meer dat een van mijn beste vriendinnen zich werkelijk zorgen maakt en denkt dat het echt gevaarlijk is, zoals ik al schreef. Ze zegt nu dat ze mij er niet van wil weerhouden, maar vindt dat ik een weloverwogen beslissing moet nemen en dus ook informatie moet lezen van kritische artsen/deskundigen. Daar zit wat in en ik vind het ook zorgzaam. Ik heb ook wel een en ander gezien en gelezen, maar ik wil nu toch vertrouwen op al die miljoenen andere artsen waaronder mijn eigen huisarts in deze zaak. Ik word ook zenuwachtig van die angstverhalen, ik kan er niet goed tegen, vind het al vervelend genoeg allemaal.

...ik wil nu toch vertrouwen op al die miljoenen andere artsen, waaronder mijn eigen huisarts...

Ik sprak de huisarts nog, het is heel lastig om de vaccinatie te organiseren vertelde hij, omdat iedereen nog een kwartier moet blijven. De dichtstbijzijnde grote locatie is de sporthal, waar dit jaar ook de griepprik werd gegeven. Maar toen was het naar binnen, prik, weer door andere deur naar buiten. Een soort lopende band. Ik heb het voor het eerst gedaan, weet niet of ik het volgend jaar weer doe, dat zie ik dan wel weer.

Maar hoe fijn moet het zijn om je toch redelijk beschermd te voelen en weer dichter bij mensen te kunnen zijn, de kinderen voorop! En leuke dingen doen!

Voel jij je enigszins beschermd omdat je het vaccin al gehad hebt?

Ik hoor inderdaad van mensen dat vooral de tweede prik best wel klachten geeft. We gaan het zien.

En ja je zou denken dat ik nu heel creatief ben: dat valt vies tegen

En ja je zou denken dat ik nu heel creatief ben: dat valt vies tegen. Ik heb een reden om niet op mijn werkkamer te kunnen zijn: de gevel lekt en er zit stinkende schimmel op de muur. Maar mijn huis is groot genoeg en ik zou zo lang op een andere kamer kunnen werken, min of meer. Ik heb alleen totaal geen zin om de hele zooi verplaatsen, en voor nu komt het er op neer dat ik eigenlijk kleine dingen doe, hier beneden aan de eettafel. Ik wil alleen liever niet dat er verf, lijm of ander troep op mijn parket komt, kreun. Gaat tot nu toe goed!

Afgelopen twee dagen ben ik wel lekker bezig geweest. De dochter van mijn andere beste vriendin (dat kan taaltechnisch natuurlijk niet, de 'andere beste' maar alla), we kennen elkaar meer dan 40 jaar, gaat morgen trouwen. Alleen familie en vrienden van het echtpaar. Dus ik kan er niet naar toe, maar ik heb wel een soort cadeaubon in elkaar geflanst met een gekke tekening van een bruidspaar en foto's en een mooie brief. En als ik dan zo bezig ben met knippen en plakken en tekenen dan krijg ik steeds weer nieuwe ideeën zodat ik op een gegeven moment tegen mezelf moet zeggen dat het zo goed is anders zou ik door blijven gaan. Heerlijk om te doen en met een doel. En het is heel erg leuk geworden, al zeg ik het zelf.

Zij woont in Den Haag, maar wij zien elkaar best vaak en vroeger ook met de kinderen, dus die zijn min of meer met elkaar opgegroeid. Mijn oudste zoon is een jaar ouder dan haar dochter, haar zoon is een jaar ouder dan mijn jongste zoon. Toen ze pubers werden zijn ze wel uit elkaar gegroeid, wij gelukkig niet.

Ik heb trouwens de neiging om net als bij Whatsapp steeds een smiley in te voegen.

het is zo nu en dan strontvervelend, dat alleen zijn

Leuk om te horen dat je aan het daten bent. Ik heb geen idee hoe ik dat nu moet aanpakken. Je ontmoet niet spontaan iemand, maar ja, hoe dan wel. Want het is zo nu en dan strontvervelend, dat alleen zijn. En ik heb geen zin om online te gaan swipen: deze wel, deze niet et cetera. Mijn ex is lid geworden van een organisatie waarbij je zelf dingen organiseert. Je wilt bijvoorbeeld naar een museum (toen dat nog kon), en dan meld je dat op die site en je schrijft dat je daar met zes mensen naar toe zou willen. Die melden zich dan aan en jij regelt het. En dat kan ook een voorstelling zijn, uit eten, wandelen of op een terras zitten, van alles. Ik heb in ieder geval begrepen dat het ongeveer zo werkt. Hij heeft zo ook zijn vriendin ontmoet. Maar ja, om daar nu ook lid van te worden terwijl hij dat ook is.....dat lijkt me nou niet zo'n goed idee haha. Bovendien ligt dat nu natuurlijk plat.

Ik hoorde gisteren over Partner Select, ik ga het eens opzoeken.

En toen zag ik ook weer de vraag: ' hoe denk je dat de wereld er uitzien in 2027?'. Een verplicht onderwerp. Jee, dat is wel iets om even over na te denken.

Ik bedacht me trouwens ook dat ik waarschijnlijk anders zou schrijven als je een man was. Bij een vrouw schrijf ik toch eerder (en makkelijker denk ik) op een 'vrouwen'-manier. Wat dat is? Er is in ieder geval veel gemeenschappelijks, ook al ken je elkaar niet. Je hoeft bepaalde dingen niet uit te leggen. Geeft dat een gevoel van veiligheid? Is dat het? Vrouwen praten in het algemeen makkelijker over persoonlijke dingen ook als je elkaar niet zo goed kent. Je kunt sneller de manier van communiceren op elkaar afstemmen. Mannen, ook als ze elkaar wél goed kennen, doen dat toch minder. Even heel zwart/wit gesteld.

ik bedacht me trouwens ook, dat ik waarschijnlijk anders zou schrijven als je een man was

Ik ben zelf niet direct een open boek, en kijk vaak eerst de kat uit de boom. Wat schrijvend geloof ik niet opgaat, maar dat zou ik denk ik wel weer doen als jij een man zou zijn. Eigenlijk wel interessant.

Toen ik vorig jaar een kleine week in het ziekenhuis lag, heb ik ook met een aantal verpleegkundigen (vrouwen) goede gesprekken gehad. Heel makkelijk. Wat is jouw ervaring op dat gebied, zijn vrouwelijke patiënten opener dan mannelijke? Ik denk dat leeftijd ook meespeelt trouwens.

Dat 2027 komt wel in een volgende brief, ik ga nu stoppen. De zon schijnt, ik ga de vlinderstruik snoeien en vanmiddag even bij mijn jongste zoon thee drinken.

Hartelijke groet en een fijn weekend,

Dorine