Mooi dat we diezelfde achtergrond hebben...
Ha Marc,
Allereerst groot excuus voor deze late reactie. Er kwamen wat dingen tussendoor en toen verplaatste 'Marc terugmailen' steeds een dagje later op de to-do-list, maar dat mag eigenlijk geen excuus zijn. Ik zal vanaf hier wat meer in de versnelling gaan.
Wat leuk dat je me gegoogeld hebt en dat mijn SEO zo on top zijn dat je me helemaal hebt kunnen uitpluizen (zelfs voor een niet-zo-internet-persoon als je bent). Maar misschien is het ook wel dat mijn naam, in tegenstelling tot de jouwe ook iets makkelijker te onderscheiden is (er was er ooit maar één andere Olga met dezelfde achternaam, maar zij lijkt toch van de aardbodem verdwenen inmiddels...ook wel interessant...maar dat terzijde, ik lijk nu echt de enige overgeblevene). Ik heb je inmiddels namelijk ook gegoogeld maar stuitte toch op meerdere Marc's met dezelfde achternaam. Toch heb ik je ook na wat zoekwerk en (misschien wel die researchlessen van de School voor Journalistiek) kunnen vinden! Erg leuk! Genoteerd staat inmiddels wel voor mezelf: verzin een hele unieke voornaam voor je kind, dit kan helpen met de SEO voor later in deze lastige Google-tijden, waarin je toch eruit moet springen.
...het voelde eigenlijk als one way to the top... en toen kwam corona
Mooi dat we diezelfde achtergrond hebben, dat schept een band. Ik heb altijd een soort van lichte jaloezie naar iedereen die vroeger naar de SvJ ging. Ik heb echt memorabele verhalen gehoord over blowende docenten die iedereen een hoog cijfer gaven, als ze eenmaal kogellam in het journalisten-café stonden. Ook wij hadden nog steeds een café bij ons gebouw (waar je wel nog steeds mocht roken in het eerste jaar!) en dat was zeker gezellig en geinig, maar niets zoals wat ik in de bijna mythische hippie verhalen van vroeger hoor. Kloppen die een beetje? En vertel me graag meer hierover! Dat ding van de crisis hebben we zeker gemeen. Sowieso zeiden ze in één van de eerste colleges tegen ons: "Mocht je rijk willen worden, kun je nu beter stoppen met deze opleiding, want met journalistiek kun je nooit veel geld verdienen." Toen dacht ik nog met heel veel overmoed "oh joh, maar mij gaat dat wel lukken" Maar goed, daarna brak uiteraard pas echt goed de crisis los en heb ik mezelf toch echt voor de kop moeten slaan dat ik voor dit vak had gekozen. Ik heb vanaf het begin namelijk als zzp'er gewerkt. Erg veel pasta arrabiata gekookt (de goedkoopste maaltijd op aarde) en de eerste jaren als werkende is zelfs de belastingdienst op de deur gaan kloppen en hebben ze me gevraagd of ik echt niet zwart bijverdiende, omdat geen mens zo goedkoop kon leven als dat ik deed. Dat terzijde is het inmiddels zo'n acht jaar later zeker beter aan het gaan! En het was zelfs erg goed aan het gaan... het voelde eigenlijk als one way to the top... en toen kwam corona.
Het is plotsklaps en heel snel gegaan en je hebt er geen grip op
Ik zou onder andere bij een nieuwe nieuws-app aan de slag gaan, zelfs in diezelfde week dat pas echt goed de ernst van de zaak aan de orde kwam. Dat was echt zo prettig geweest, ik zou namelijk werkelijk goed betaald worden en daarbij voelde ik me bij de test-shoots heel erg gewaardeerd. Het voelde heel goed. Die nieuws-app is dus omgevallen. Iedereen op straat. Dat was echt wel even heel erg wennen. Er zijn ook een aantal andere dingen weggevallen. Gelukkig ben ik na acht jaar zzp'en wel gewend dat de markt altijd schommelig is, maar toch: leuk is anders. Dat vind ik ook wel het lastige van deze coronacrisis, ik vraag me soms wel af of de doelen de middelen heiligen. Heel veel jonge en vitale mensen zitten nu zonder of met veel minder werk thuis om naar mijn gevoel stokoude mensen in leven te houden. Als ik de cijfers hoor zijn de mensen die hieraan sterven gemiddeld 80+ en hebben ze eigenlijk altijd al iets anders onder de leden. Ik zie ondertussen dat veel jonge mensen eenzaam binnen zitten en veel minder tot niet andere mensen zien. Eindvraag: wat is een mensenleven waard ten opzichte van 'wat is een goed mensenleven'? Naar mijn idee is een goed mensenleven eentje met sociale bezigheden en lekker aan de slag zijn, doelen hebben etc. Dat wordt nu door externe omstandigheden moeilijker gemaakt en omdat je onderdeel bent van deze samenleving met het daarbij komende beleid, heb je daar dus geen invloed op. En natuurlijk, gelukkig hebben we in Nederland een vrij liberaal beleid en we kunnen ook nog heel veel, maar alsnog hebben ook wij hier last van. Ik vrees ook zo erg voor een financiële klap door dit virus. Ik ben heel benieuwd wat er dan gaat gebeuren. Jij bent nu ook gedwongen huisman door dit virus en solliciteren is dus ook vrijwel onmogelijk. Dat maakt het wel lastig en vervreemdend allemaal. Het is plotsklaps en heel snel gegaan en je hebt er geen grip op.
Naast het negatieve, hopelijk gaat dit virus ons wel dingen leren. We waren natuurlijk wel wat verwend geraakt en door de overvloed en overconsumptie misschien ook wel een beetje de weg kwijtgeraakt over wat er nou echt toedoet. Heb je nu niet enorm je gezin leren waarderen? Misschien extra je vrouw? Dat nu toch blijkt hoe fragiel het allemaal kan zijn en dat je toch een beetje afhankelijk bent van elkaar. Ik ben benieuwd. Mooi ook dat jullie zo'n prachtige tuin en huis hebben. Dat moet jullie generatie de onze toch eens leren hoe dat allemaal lukt als ZZP'er zo'n prachtig huis kunnen kopen;)
Ik ben nieuwsgierig naar je tweede brief!
Met groet,
Olga
