Hoe leef jij het liefst langzaam?

Hoi Charron,

Bedankt voor je leuke brief en sorry dat mijn antwoord even op zich heeft laten wachten. Soms haalt de drukte van het leven je weer even in…

Wat klinkt dat heerlijk zo’n seizoensplek. Wat fijn dat je daar zoveel bent geweest. Zijn daar meer mensen met zo lang een plek? Ontmoet je daar dan veel mensen? Of kom je er eigenlijk liever om juist even niet mensen te ontmoeten?

Ik moest even terugzoeken welk boek ik aan het lezen was, maar ik vind Zachtop Lachen zéker een aanrader. Het gaat over een meisje met een trauma, afkomstig uit een Indisch gezin waar zeer weinig wordt gesproken. Het boek leest lekker weg maar is ook inhoudelijk mooi vond ik! Oeh, ik ken Brave New World niet. Zou jij die aanraden aan mij?

Herkenbaar van de benodigde rust, soms best lastig hè? Het hangt voor mij ook erg samen met het boek. Als ik echt in een boek zit, vind ik op de een of andere manier altijd wel rust om het verder te lezen. Ben je nu, nu je terug bent van de camping, ook nog aan het lezen?

Het lijkt soms wel alsof kwetsbaarheid steeds 'gevaarlijker' wordt

Ik snap je gemengde gevoelens. Ik denk dat het inderdaad erg terugkomt in de wijk, en tegelijkertijd heb ik ook het gevoel dat het 'harde' een ontwikkeling is van de laatste jaren. Alsof dit overal wat meer komt, omdat we offline minder sociaal worden en ons vooral online nog uiten. Het lijkt soms wel alsof kwetsbaarheid steeds 'gevaarlijker' wordt.

Inderdaad, het diverse straatbeeld valt mij altijd op hier. Ik word daar blij van. Zeker als je op vakantie bent geweest of even weg, en je dan weer terugkomt in de wijk en je realiseert hoe divers het is!

Het raakt me natuurlijk wel als ik bekladde vlaggen zie, of andere homofobe acties

Wat een goede vraag. Ik moet zeggen dat ik er eigenlijk weinig mee bezig ben dus dat is een heel goed teken. Het raakt me natuurlijk wel als ik inderdaad bekladde vlaggen zie, of andere homofobe acties of hoor van anderen… Ik probeer altijd te zoeken naar de andere kant, waar anderen vandaan komen met hun (re)acties, maar als je sommige uitspraken hoort of leest is dat soms toch lastig om vol te houden.

Je zegt dat je houdt van langzaam leven, wat mooi verwoord. Hoe leef jij het liefst langzaam? Kun je dat verwerken in je dagelijkse leven met kids en een baan? En als dat misschien even niet lukt, hoe kom je daar dan weer?

Ik plan snel dingen te vol

Ik merk dat ik het heel lastig vind om rust te bewaren in m’n leven. Ik plan snel dingen te vol, dan baal ik daarvan en neem ik me voor het vervolgens anders aan te pakken. Meestal lukt dat heel even, maar al snel slipt die agenda alweer vol… Ik vind het zo moeilijk om daar een goede balans in te vinden! Herken je dat? Hoe pak jij dat aan?

En ja! Ik ben aangenomen. Vanaf 1 november start ik met een nieuwe baan, dus dat is zeer spannend en super leuk tegelijk. Ik kijk er erg naar uit. Volgende week ga ik nog een weekje op vakantie, lekker even naar het strand denk ik. Uitwaaien en boeken lezen, eigenlijk wat jij denk ik op Castricum deed ;).

Vertel jij anderen eigenlijk over dit project? Of doe je het vooral voor/met jezelf? (En mij natuurlijk een beetje!)

Groetjes,
Isa

Dat gat tussen arm en rijk vind ik soms ondragelijk

Lieve Tanja,

De tweede brief heeft even op zich laten wachten. Het nieuwe jaar is voor mij al veelbewogen begonnen. Daar zal ik zo nog wat over vertellen.

Eerst vind ik het leuk te reageren op jouw brief. Wat bijzonder dat je zo betrokken bent bij Eritreërs in Nederland. Wat trok je zo in het contact met deze mensen? Ik kan me voorstellen dat er grote wederkerigheid in het contact zit als jij zoveel voor hun kan betekenen. Een vriendin van mij van mijn studietijd heeft jaren bij de IND gewerkt. Zij moest toen veel van die verhoren doen met Eritreeërs die in Nederland kwamen voor een asielaanvraag. Wat me vaak raakte in die verhalen is dat het ook maar nattevingerwerk is wie wel en wie niet mag blijven. Ben jij ook betrokken geweest bij hun verblijfsvergunning procedure? Hoe was dat? Ik kan me voorstellen dat er ook veel frustratie en onmacht bij komen kijken.

Tijdens mijn studietijd voelde ik ook een grote drive om iets te betekenen voor de ongelijkheid in de wereld. Waarom is het in de wereld zo oneerlijk verdeeld? wij kunnen gewoon met ons paspoort overal vrij heen reizen en anderen moeten door onmenselijke procedures op hun zoektocht naar veiligheid. Dat gat tussen arm en rijk vind ik soms ondragelijk.

Na mijn studietijd lied ik die drive weer een beetje varen. Ik merkte dat ik moeilijk echt in het veld iets kon betekenen en wist toen ook nog niet zo goed hoe ik invulling wilde geven aan mijn wens om van betekenis te zijn. Daarom besloot ik te reizen en yogales te gaan geven. Pas nu ik ben begonnen in het team voor mensen met dementie voel ik dat die drive weer terug komt.

Nooit eerder heb ik gevoeld dat iets zo goed bij mij past als dit.

Afgelopen maandag had ik een sollicitatiegesprek voor een nieuwe functie binnen het bedrijf als junior projectleider. Ik heb deze week ook te horen gekregen dat ik het ben geworden. Er komt dus een heel nieuw pakket aan verantwoordelijkheden aan. Nooit eerder heb ik gevoeld dat iets zo goed bij mij past als dit. Een verandering teweegbrengen in hoe de zorg in Nederland georganiseerd is vind ik fantastisch. Daarnaast krijg ik nu de mogelijkheid om en met mensen te werken en te organiseren en leiding te geven. Twee dingen die ik heerlijk vind. Ik hoop dat ik onderdeel kan zijn van een beweging die over een aantal jaar landelijk de norm is. Dat de zorg voor mensen met dementie - en ook de zorg in het algemeen - een ander kleur krijgt. Dat we uitgaan van de mens. Niet van de ziekte. Dat we het menselijke in iedereen kunnen ontmoeten en aanspreken. Niet de problemen of de kwalen.

Een voorbeeld van dat menselijke contact, dat zo simpel lijkt en voor mij toch zoveel zegt. Ik begeleid een man van 79. Zijn huis is erg vervuild en hij zit de hele dag binnen te roken. Hij is nors en vaak voelt hij zich niet serieus genomen door zorginstanties. Met wekelijks contact heb ik langzaamaan zijn vertrouwen kunnen winnen. Nu komt er een huishoudelijke hulp om te helpen met wat schoonmaken. Daarnaast heb ik geregeld dat er een pedicure aan huis komt. Vorige week liet hij trots zien dat zijn nagels rood gelakt waren. Ik vond het zo’n ontroerend beeld. Zo’n norse man die helemaal blij is met zijn rode teennagels. Ik had het niet kunnen bedenken toen ik hem drie maanden geleden ontmoette.

Er is best moed voor nodig om er niet aan mee te doen. Je eigen ritme te kiezen. Je eigen rust te pakken.

Verder probeer ik nog steeds de juiste balans te vinden tussen werk, mij inzetten voor anderen en mijn eigen rust en gezondheid. Dat voelt soms als een levenstaak. Ik geniet namelijk ook enorm van spontaniteit. Geen plannen of afspraken in de agenda, maar tijd om te lezen, te wandelen en niks te doen. In huis rommelen is ook een van mijn favoriete bezigheden. Ik geloof dat de kwaliteit van leven ook ligt in leven. In rust en stilstaan en niet altijd bezig zijn. Ik zei laatst nog tegen mijn man: ons land is gewoon ingericht op onderdeel zijn van de ratrace. Er is best moed voor nodig om er niet aan mee te doen. Je eigen ritme te kiezen. Je eigen rust te pakken. Te mogen genieten van niets doen. Zonder schuldgevoel of eerst nog de was, de afwas, het huis stofzuigen en andere taken. Gewoon leven omdat het nu gebeurt. Niet na de afwas. Nu.

Ik wens je een heerlijk weekend toe en kijk er naar uit weer van je te horen.

Liefs,

Charlotte