'Samen' schijnt de toekomst te zijn

Hallo Dorine,

Bij deze mijn derde brief. Je schreef in jouw brief over wandelen in de natuur. Dat je dat graag doet. Wat is dat een zaligheid. Buiten zijn en bewegen is zo goed voor een mens.

Tijdens de lockdown zijn we hier ons steeds meer bewust van geworden. Dat we zuinig moeten zijn op alles om ons heen. Dat lees ik ook terug in jouw brieven. Ik probeer zoveel mogelijk groen te denken., maar dat valt niet altijd mee. Net zoals jij schrijft, pak ik ook makkelijk de auto en zou ik ook graag het vliegtuig willen laten staan. Ik ben hier niet altijd consequent in, realiseer ik me.

Ik mag ook graag letten op datgene wat ik eet. Kan mijzelf een flexitariër noemen. Ik ben bewust met eten bezig. Vanwege de gezondheidsvoordelen, milieuwinst en diervriendelijkheid. Ik vind het alleen zo jammer dat dit vaak een duurdere leefwijze is. Zo jammer, als dit meer gereguleerd zou worden, zouden veel meer mensen denk ik de overstap maken. Toevallig ligt er een brochure naast mij over de aanschaf van zonnepanelen via de gemeente. Ik denk dat ik straks toch een afspraak ga maken voor een offerte.

Toevallig ligt er een brochure naast mij (..) over zonnepanelen

Ikzelf mag graag buiten zijn. Gisteren en vandaag lukt mij dat prima. Voor de lockdown probeerde ik tweemaal in de week te sporten. Ik deed aan zumba (dansen op voornamelijk Zuid- Amerikaanse mzuiek) en yoga. Gisteren had ik sinds lange tijd weer eens een yogales. Buiten weliswaar, maar in het zonnetje. Wat was dat heerlijk. Op het Enkhuizerzand, dus ruimte genoeg. We leken wel een stel kleine kinderen: zo blij allemaal dat we weer even mochten. Lessen in de studio kan nog niet. Dus deze heb ik even meegepikt. Ik moet zeggen dat de spierpijn me meevalt. Ik had verwacht er wel meer last van te hebben.

Ik zal ook wat antwoorden geven op de vragen uit de vorige brief. Ik wilde inderdaad altijd al de verpleging is. Als jong kind al. En ik moet zeggen dat het de juiste keuze is geweest. Ik doe mijn werk al 27 jaar. Volgend jaar 25 jaar in dienst bij dezelfde werkgever. Contact met mensen vind ik heel fijn. Dat we dat allemaal nodig hebben, is tijdens de lockdown pijnlijk naar voren gekomen. Al die mensen, en naar ik begrepen heb vooral jonge mensen, die sombere gedachten en gevoelens hebben. Of zelfs depressief zijn. Best een schrikbeeld vind ik. Gelukkig bespeur ik dat niet bij mijn eigen kinderen. Zijn ook eigenlijk altijd bezig. Studie, stage/werken enz.

Contact met mensen vind ik heel fijn. Dat we dat allemaal nodig hebben is tijdens de lockdown pijnlijk naar voren gekomen

Het bezoek aan mijn opa was leuk. Beiden hebben we daar erg van genoten. Ik had wat lekkers mee voor bij de koffie. Daar heeft hij van gesmikkeld. Hij had al meerdere keren aangegeven zijn kleinkinderen achterkleinkinderen te missen. Ik had hem zelf ook al een jaar niet meer gezien. Wel gesproken over de telefoon, maar dat is toch anders. Zijn muren hangen vol met allerlei foto's van ons. Dat zegt genoeg. Ik heb een mooie foto laten maken van ons samen, en deze in een kaart verwerkt. En zoals je al zal vermoeden: ook deze kaart hangt inmiddels aan de wand. Kleine moeite met een enorme uitwerking. Hebben we alle twee weer mooi meegepikt.

Er is ons gevraagd om ook te schrijven over 2027. Jij hebt daar in je brief over geschreven, lees ik. Of het tot een zelfrijdende auto komt, ik durf daar geen uitspraken over te doen. Twijfel erover. Ik denk toch dat wij wel veel verder zullen zijn in duurzaamheid. Dat kan bijna niet anders meer. We zullen er toch echt aan moeten geloven zo langzamerhand. Uitstellen kan niet meer.

Ik denk dat het onlinewerken wel voor een groot gedeelte zal blijven hangen. We hebben nu gezien dat dat ook heel goed kan. Ik kan mij nog herinneren dat het voor COVID bijna ondenkbaar was om thuis te werken. Dat zowel werkgevers als werknemers het bijna onmogelijk achtten. Weet jij dat ook nog? Dat iedereen beren op de weg zag, ja-maar excuses kon bedenken? Bijzonder dat dit toch zo snel voor 100% is omgedraaid. Wat kan een mens toch flexibel zijn.

Wat kan een mens toch flexibel zijn

Dat er iets van een COVID of een andere ziekte al bestond, dat denk ik wel. Mensen zijn nou eenmaal steeds flexibeler over de wereld aan het reizen (wat naar mijn idee ook niet zal veranderen), komen met elkaar in contact. In mijn werk zie ik al een toename van isolatieverpleging bij minder ernstige ziektes de afgelopen jaren. Dus ik denk zeker dat we rekening moeten houden met iets, of het nu COVID heet of niet.

Ik zou zeggen, vaccineren, vooral vaccineren. Naar mijn idee is dat de enige echte oplossing.

En privé? Jeetje, over zes jaar dan ben ik 55. Ik zal denk ik ook nog wel werken. En ik hoop dan toch echt een gezellig en lief maatje naast mij te hebben staan. Mijn laatste date is niet meer. Te veel verschillende ideeën over hoe een relatie eruit zou moeten zien. Uiteindelijk, met toch wel pijn in het hart besloten niet meer verder te gaan. Ondanks dat het wederzijds was, blijft het pijnlijk. Dus maar weer van voren af aan beginnen dan.

Ik hoop voornamelijk dat ze gelukkig zijn en doen wat ze graag willen

En in 2027 zijn mijn kinderen 27 en 25 jaar. Ik vermoed beide afgestudeerd, en werkend? Ik hoop voornamelijk dat ze gelukkig zijn, en doen wat ze graag willen. Misschien voor hen ook een partner? Ik zeg steeds tegen hen dat zij vooral lekker hun eigen weg moeten gaan. Ik hoef echt nog geen oma te zijn over zes jaar. Ooit natuurlijk prima, heel graag zelfs, maar dan nog niet. Nu lijkt het alsof ik daar ook maar iets over te vertellen heb. Ahum, …

Ik denk niet meer in mijn huidige huis te wonen. Als mijn kinderen zijn uitgevlogen, zou ik graag willen verhuizen. Waarnaartoe weet ik nog niet. Gek genoeg heb ik ook al eens mijn gedachten laten gaan over het leven in een hofje. Jij schreef hier ook al over. In een hofje, met wat meer sociale contacten, maar toch zelfstandig. Schijnt de toekomst te zijn, heb ik al eens vernomen. Maar ik moet zeggen dat het bij mij alleen nog maar bij gedachtes gebleven is.

Groetjes,
Geertje

En dan toch de nacht in gesleept worden...

Beste Ignas,

Dankjewel voor de mooie aftrap en je brief.

Je raakte er een gevoelige snaar mee: van alle dingen die niet kunnen nu, mis ik de kroeg het allermeeste, en het ongeplande dat daarin besloten ligt.

Je voornemen om het niet laat te maken. En dan toch de nacht in gesleept worden, onder het mom van 'laatste' en 'hoedje-toe'.

Dit schrijvende, denk ik aan een bord (zelf gesneden) frikandellen van Inge van café Waterlooplein 77, waar het bord 'Werkman en Bankier – Allen zijn welkom hier' hangt.

'Acht bier! Als je nog hebt.'

Aan hoe één toevallige samenkomst van acht semi-onbekenden in de rookserre van Eijlders, zich wekelijks bleef herhalen, jarenlang. 'Acht bier! Als je nog hebt.' De rookserre die niet meer is, behalve dan in de ode die we schreven voor het 75 Jaar Eijlders boek.

Dat ongeplande is ook wat me aanspreekt in deze brievenwisseling. Een (papieren) brief heeft geen track-and-trace instantbezorging. Het vergt geen instant-antwoord. Als je het over toekomst hebt, is dat wat mij zorgen baart. De instant-cultuur, met haar gemaksverslaving. Dating-prospects, nieuwsberichten: alles mag rekenen op een seconde van aandacht, en een swipe naar links, of rechts.

Er lijkt zo weinig grijs, soms.

Ja-nee. Voor-tegen. Er lijkt zo weinig grijs, soms. Sinterklaas. Mondkapjes. Trump of Biden. De huidige situatie helpt dat natuurlijk ook niet, met de twee-bezoekers-per-dag-armoe en een door algoritmes geregeerde online wereld. Gisteravond konden we daar de impact van zien, op de trappen van het Capitool.

Hoe zouden we ervoor kunnen zorgen dat de wereld er over zeven jaar wat grijzer uitziet? Hoe kunnen we zorgen dat er meer menselijk contact gemaakt wordt, in een tijd van afstand houden en remote werken?

Ik weet niet of dat je helpt, met vooruitkijken. Maar vragen leiden altijd wel tot iets, ook als ze onbeantwoord blijven. We kunnen ook beginnen met april 2021, en vandaaruit naar 2027 reizen. Of met het 'nu' en het volgende 'nu'. Of een mix van beiden.

De wereld die we daarin verkennen, is wat mij betreft ook zo groot – of klein – als we haar maken, en waar we comfortabel mee zijn. De wijdere wereld, of jouw of mijn persoonlijke wereld: ik heb er geen voorkeur in. Ik weet niet of je dat van mij verwachtte, maar ik beperk me niet graag. Misschien daarom ook die liefde voor grijs.

Ik weet niet of het de huidige tijdgeest is, waarin we in door persconferenties ingedeelde tijdblokken leven, maar het 'nu' of het volgende 'nu' dient zich daarin wel dwingend aan. Dat zou denk ik ook het soort gesprek zijn dat je zou hebben in een café, nadat je toevallig aan de praat raakte, of inhaakte op een gespreksflard.

Van veel reizen naar weinig reizen.

Van mij zou je daar (als het over het 'nu' zou gaan) wel een clichéantwoord krijgen, denk ik. Van veel reizen naar weinig reizen. Van veel buitenshuis (borrels, etentjes, bios, concerten) naar binnenshuis. Ik ging ook klussen, koken, bakken, een taal leren (Spaans) en schaken. Ik kwam ook tot stilstand en nieuwe gewoontes. Sommigen tijdelijk, anderen iets levensvatbaarder (misschien – de tijd zal het leren).

Maar oude gewoontes bleven ook in stand. De zelfhulp- en businessboeken (productiviteit, leiderschap, etc.) bleven stof vangen, net als de kookboeken. De homegym kreeg evenveel bezoek als de gewone gym (weinig tot niet). Werkdagen bleven lang. Of het 'volgende nu' nou zo anders wordt dan bijvoorbeeld december 2019, vraag ik me af. Hoe zie jij dat?

Liefs,

Nicolette