Nederlanders zijn niet meer welkom

Hoi Joost,

Echt leuk om te blijven schrijven. Ik las op Schrijven Naar de Toekomst een tekst van een deelnemer die wel drie keer per dag de brievenbus leegt. Grappig, ik vind het inderdaad ook super leuk om post te krijgen.

Hoe is het met je nieuwe album? Wat ontzettend gaaf dat het met crowdfunding gelukt is, petje af, zeker in deze tijd. Naast het geld, kan ik me voorstellen dat de steun op zich al hartverwarmend is. Als je het album al kunt delen, heel graag!! Een online release party klinkt super, zet je er maar overheen ;-). Ik hoorde dat je zelfs al borrelpakketten kunt laten bezorgen bij de feestgangers :-).

Ik hoop dat het goed gaat met jou, je vriendin en je familie. Gisteren sprak ik voor het eerst sinds de reis weer een vriendin, en zij vertelde dat iedereen veel meer gelaten is onder de huidige maatregelen. De ‘nieuwigheid’  is eraf. Het idealisme dat de eerste lockdown opriep is (volgens haar) helemaal verdwenen. Geen speculaties of hoop meer over de positieve veranderingen voor het milieu, de consumptiemaatschappij of het temperen van de reislust. Wat een domper. Ze zei zelfs dat er nu meer afval is door alles wat extra verpakt wordt, de internetbestellingen, afhaaleten etc. Hoe ervaar jij dit? Ik ben heel benieuwd naar jouw gesprekken met je vriendin, vrienden, familie hierover.

Een beetje gek voor mij om nu te zeggen, maar ik denk echt wel dat ik minder ga reizen met het vliegtuig (behalve dus nog dit jaar, waarin we zeker 2 keer met het vliegtuig zullen gaan). Ik voel heel sterk dat het slecht is, door de vele mensen bij elkaar en natuurlijk voor het milieu. Dat is echt wel een verandering die ik bij mijzelf zie gebeuren. Ook wil ik minder online gaan kopen. Nu de kinderen groter zijn is het weer makkelijker om even op de fiets te springen en wat meer moeite te stoppen (heen en weer fietsen) in het aanschaffen van spullen. Tweedehands kleren koop ik al sinds een jaar. En ik wil graag verder gaan met ook andere tweedehands spullen (bankstel, servies etc). Ik ben benieuwd of dit over zeven jaar allemaal gelukt is. J. heb jij dingen die je nu echt nog steeds anders doet of hoopt te gaan doen? Lukt het nog steeds met gezonder eten en meer sporten zoals tijdens de eerste lockdown? Ik volg nog af en toe een les online, maar het is moeilijk om een goede vloer te vinden. Gelukkig zijn  er genoeg bergen te bewandelen of af en toe een fietstocht te maken.

Het idealisme dat de eerste lockdown opriep is (volgens haar) helemaal verdwenen. Geen speculaties of hoop meer (..). Wat een domper

Wij zijn nu in Italië; Sicilië. Het is deze week voor het eerst tijdens onze reis dat ik echt wat van corona merk. We begeven ons eigenlijk  vrijwel ‘buiten het maatschappelijk leven’, op campings en boerderijen, waar we zwemmen, wandelen of meewerken op het land. We eten in de camper, zitten ’s avonds bij een lampje te lezen en komen eigenlijk alleen onder de mensen in een supermarkt of af en toe op een heel toeristisch punt, zoals een klooster of tempel. Maar ook daar is het rustig. En we zijn altijd welkom.

Maar deze week zijn de maatregelen in Europa en ook Noord Afrika aangescherpt. We kwamen naar Sicilië om vanuit hier de boot naar Tunesie te nemen. Helaas bleek een week geleden corona ook in Tunesië weer hard te hebben toegeslagen en moesten we onze plannen herzien. In andere landen willen ze geen Nederlanders, een gevoel dat voor ons nieuw is. De mogelijkheden worden ineens heel beperkt wat even beangstigend was. Want terug naar Nederland kan niet echt (ons huis is een jaar verhuurd. Plus, een nieuwe baan zoeken lijkt ook lastig in deze tijd). En nu is sinds gisteren voor minstens één maand code oranje uitgeroepen over Sicilië, wat betekent dat we niet tussen steden mogen reizen. Daarmee is ook onze alternatieve droom, twee maanden op een boerderij in Sicilië en het eiland ontdekken, een beetje in het water gevallen. Ik ben benieuwd waar we op uit gaan komen. Daarnaast voel ik me ook schuldig dat ik nu op reis ben, terwijl iedereen gevraagd wordt om dat niet te doen.

Naast deze ‘beperkingen’ voor ons zelf, voel ik ook steeds een beetje verdriet bij het verlaten van de warme plekken waar we komen. We worden zo gastvrij ontvangen door vooral de boerenfamilies, en ook campingeigenaren. Op boerderijen mogen we gratis staan en delen de mensen hun kennis, land en eten met ons. We genieten van het platteland, en zien ook hoe zwaar het werk is. Het effect van corona wordt hier heel duidelijk: weinig tot geen gasten in de boerderijkamers, minder afzet van landbouwproducten en tijdelijke arbeidskrachten kunnen niet komen werken door de quarantaineregels, waardoor de boeren blijven zitten met enorme stapels werk.  Het gevoel van verdriet bij het achterlaten van lieve mensen wordt dan ook versterkt door de realisatie van ons privilege om steeds weer door te kunnen reizen, het harde werk en de gevolgen van corona achter ons te kunnen laten.

Inderdaad lijkt, zoals jij al schreef, de economische ontwrichting op dit moment erger dan het virus zelf.

Wat heftig, dat jij het ook om je heen ziet gebeuren, dat mensen weg moeten uit het vak of de sector waar hun hart ligt en op zoek gaan naar andere manieren om rond te kunnen komen. Die veerkracht is ook wel heel mooi. Heb je trouwens het boek De meeste mensen deugen van Rutger Bregman gelezen? ECHT een aanrader! Hij zet zo’n positief mensbeeld neer, en hij gelooft er in dat mensen en de wereld ten positieve te veranderen zijn, als we maar uit gaan van het juiste mensbeeld en elkaar voldoende vertrouwen. Leuk dat je dat schreef in je vorige brief, dat je gelooft dat een ‘verandering  terug’ ook mogelijk is, net zoals Bregman dus. J. ik denk dat je zijn boek wel kan waarderen.

En als je een boek zou willen lezen over iemand die zelf 180 graden gedraaid is, dan kan ik je Vijand van de Russische Staat, een autobiografie van Bill Browder aanraden. Wat een fantastisch boek. Bill Browder, een ras-kapitalist met een enorm kapitaal door handel in Russische aandelen, ontpopt zich tot mensenrechtenactivist door de corruptie waar hij uiteindelijk in verstrikt raakt. Spannend, interessant en een prachtig, ontroerend levensverhaal.

Inderdaad, maakt iets langere tijd tussen de brieven dat het op ‘echte brieven’ lijken! Leuke observatie. Ik kijk ook weer uit naar jouw volgende. En inderdaad worden het zo een soort dagboeken. Zo gebruik ik Instagram ook een beetje; ik vind het altijd leuk om foto’s terug te kijken en op die manier herinneringen op te halen.

Gaaf dat Schrijven naar de Toekomst ook met financiering bezig is, hè, Ik ben benieuwd hoe het zich gaat ontwikkelen.

Tot gauw!

Myriam