.... als ik ergens voor ga, dan ga ik er ook helemaal voor

Beste Mirna,

Ongeveer vijftien jaar geleden heb ik een diagnostisch onderzoek doorlopen, vanwege een vermoeden van ADHD. Verschillende invullijsten en gesprekken verder, trok men de conclusie dat er geen sprake was van ADHD, omdat men het niet terug kon herleiden naar mijn jeugd. Ik heb me altijd afgevraagd of de behandelaren met deze uitleg de plank hebben misgeslagen. Is het realistisch om de eindconclusie te laten rusten op het feit dat ouders aangeven hun kind niet als te druk, moeilijk of ongeremd ervaren? Kan dit überhaupt zo worden gesteld zonder de draagkracht van een ouder te meten?

Ik was teleurgesteld: al mijn hele leven liep ik tegen dezelfde dingen aan, maakte ik dezelfde fouten. Ik was naarstig op zoek naar een verklaring, had al verschillende therapieën achter de rug, maar voelde me nooit helemaal stabiel. Of compleet. En met compleet bedoel ik dan dat ik in ieder geval een beetje het gevoel had grip op mezelf en mijn eigen handelen te hebben.

Daarna ben ik nog altijd op zoek geweest naast handvatten door middel van trainingen, het aangaan van bepaalde contacten en het lezen van boeken met een gedragspsychologische inslag.

Vanuit herkenning bood zij mij later ook een pilletje aan

Een vriendin van mij, waarmee ik ben opgegroeid, kampte net als ik ook al jaren met een aantal uitdagingen, die ze maar niet uit de weg leek te kunnen ruimen. Het grootste gedeelte van de worsteling die zij ervaarde, speelde zich af in haar hoofd. Het was altijd druk en het ontbrak haar aan het vermogen om dit te kunnen structureren. Uiteindelijk heeft zij een dexamfetamine van haar vader gekregen (voorgeschreven door de huisarts) om te kijken wat het effect ervan zou zijn. De vriendin nam de pil en had voor het eerst, voorzover zij zich kon herinneren, rust in haar hoofd. Met deze informatie is zij zelf naar de huisarts gegaan, waarmee uiteindelijk ook de diagnose ADHD kon worden gesteld. Vanuit herkenning bood zij mij later ook een pilletje aan. Ik heb niet eens getwijfeld. Ik had zoveel behoefte aan een oplossing of op z’n minst opluchting. Ze had gelijk, de vriendin, voor mij werkte het net zo prettig als voor haar. Het is jaren geleden, maar ik weet nog steeds hoe heftig ik het vond dat er geen enkele gedachte door mijn hoofd dwaalde. Het lukte me niet eens om een willekeurige gedachte te forceren. Ik dacht dat ik daar naar op zoek was, rust, maar uiteindelijk werd ik er heel erg onrustig van. Hoewel de wat minder steunende gedachte na het innemen van de pil verdwenen, was ik ook alle creatieve gedachten kwijt. Ik zat op de bank en kwam tot niks. Totdat de pil was uitgewerkt. Toen was alles weer ‘normaal’.

Vorige week had ik Koffietijd aanstaan op de achtergrond. Dit is meestal het geval als ik thuis aan het werk ben, omdat ik me dan beter kan concentreren dan in een stille ruimte. Dit keer hadden zij ervaringsdeskundige Jorna Postma uitgenodigd. Zij heeft zich gespecialiseerd in ADHD bij vrouwen, hoofdzakelijk dus vanuit eigen ervaringen en eigen onderzoek. Ik herkende me eigenlijk in alles waar zij over sprak. Ik ben haar later gaan opzoeken op het internet. Zij bleek podcasts in te spreken, per keer een ander onderwerp, maar elke keer gecombineerd met ADHD. Zij geeft aan dat er vaak verbaasd wordt gereageerd op haar diagnose, omdat men er nu eenmaal vanuit gaat dat iemand met ADHD per definitie opvallend druk is. Maar ADHD kenmerkt zich hoofdzakelijk door de moeite die personen hebben met planning en structureren.

Mijn teamleidster heeft mij al een aantal keren gezegd dat zij geen idee heeft welke structuur ik aanhoud in mijn werk. En ze heeft gelijk; die is ook niet zo duidelijk.

Toen ik startte met mijn huidige baan, heb ik verschillende dingen geprobeerd om een overzicht te creëren. Excel-bestanden, digitale notities, geschreven acties. Maar bij alles waar ik aan begon, had ik moeite om het bij te houden. Tenslotte bleek het bijhouden van een digitale agenda met Outlook en werken met verschillende kleuren voor mij het best te werken. Alles op één plek, overzichtelijk.

Je gaf in je laatste brief aan dat je moeite had om te begrijpen waarom ik nog alleen was. En ik heb daar ook geen kant en klaar antwoord op. Maar ik was laatst een van de podcasts van Jorna aan het luisteren, een aflevering over ADHD en relaties. En daarin benoemde zij een aantal redenen waarom ADHD en relaties soms extra lastig samengaan. En dat kwam overeen met de ideeën die ik er zelf over heb.

Als er kan worden gestruikeld over grote hoeveelheden en onvoorwaardelijke liefde, dan is er toch sprake van een enorm, onoverzichtelijke luxeprobleem

De meest opvallende reden, die ik ook wel eens terug heb gekregen, is de grote hoeveelheid liefde die ik te geven heb. Dat klinkt, vind ik, als iets moois. Maar in de praktijk heb ik geleerd dat mensen dit soms als verstikkend ervaren. En ik weet dat het veel is; als ik ergens voor ga, dan ga ik er ook helemaal voor. En ja, dan heb ik moeite om mezelf af te remmen. Jorna verklaart dit door de hyperfocus. Ik herken me hierin, maar er hoeft van mij geen sticker op. Zeker niet omdat het op de een of andere manier een negatieve bijklank gaat geven, hyperfocus, terwijl ik het nog steeds een mooie eigenschap van mezelf vind. Nog steeds, ondanks dat het dus bij vlagen een negatieve uitwerking heeft gehad op mijn relaties. Als er kan worden gestruikeld over grote hoeveelheden en onvoorwaardelijke liefde, dan is er toch sprake van een enorm, onoverzichtelijke luxeprobleem.

Ik wil mezelf niet op dit vlak veranderen, omdat een ander niet het vermogen bezit om de mooie kant te zien van iets wat misschien in eerste instantie een beetje spannend is, bedreigend of nieuw. Het is ook niet dat ik iemand probeer bij me te houden en heel weinig ruimte geef. Het is meer dat ik echt geloof dat het regelmatig benoemen van iemand zijn/haar mooie eigenschappen (zichtbaar als onzichtbaar) belangrijk is. In alle relaties, ook vriendschappelijke of collegiale. Daarnaast ga ik uit van het principe dat er maar weinig mensen oprecht slechte bedoelingen hebben.

Mensen maken onhandige keuzes en soms hebben anderen daar last van. Maar iedereen maakt keuzes vanuit zijn/haar eigen kleur. Het is vrijwel onmogelijk dat twee mensen precies dezelfde basis hebben waar vanuit een keuze wordt gemaakt, omdat het een heel persoonlijke mengeling is van genen, emoties gekoppeld aan ervaringen en de wisselwerking tussen de één en de ander. Kort samengevat accepteer ik soms gedragingen van mijn partner die misschien onacceptabel lijken, omdat ik er van uit ga dat er toch een reden is voor dat gedrag, op dat moment. Of ik verklaar het gedrag door wat ik eerder bij iemand heb opgemerkt of de verhalen die ik eerder heb gehoord. Het gaat voor een groot gedeelte vanzelf en het kost me dus weinig moeite. Misschien heeft dit zich juist wel enorm ontwikkeld door twintig jaar in de zorg te werken en te luisteren naar de mens achter de ‘diagnose’. Maar ik merk dat partners dit, in contact met mij, vaak lastig vinden en daar een - naar mijn mening- ondankbare reactie op hebben. Niet dat ze dankbaar moeten zijn, dat bedoel ik niet. Maar het is mijns inziens ook niet nodig om dan naarstig op zoek te gaan naar mijn grenzen en hoe je me dan boos kan krijgen. En helaas heeft dit uiteindelijk vaak geleid tot behoorlijk radicale acties, zoals wegblijven zonder (af)melden, vreemdgaan, et cetera. En dat gaat me dan dus wel te ver. Het is niet nodig om op zoek te gaan naar grenzen op die manier, om mij uit te lokken. Je kan ook gewoon accepteren dat ik je lief heb om wie je bent, het gehele plaatje en niet een paar stukjes. En dat verwacht ik wel een beetje terug. Er mag uiteraard wel gepraat worden over de minder leuke kanten, maar ik vind het gewoon niet nodig om mensen daarop af te wijzen.

In mijn leven zijn dan ook weinig vriendschappen verwaterd of overgegaan. Veel vriendinnen zie ik wel veel minder, maar dat is meer het gevolg van de omstandigheden, zoals het krijgen van kinderen, andere of veel verantwoordelijkheden of de afstand tussen ons in kilometers. Voor mij is het belangrijker dat als we elkaar zien of spreken dat het goed zit dan hoe vaak we elkaar zien. Sommige vriendschappen heb ik wel op een lager pitje gezet, nadat zij structureel over mijn grenzen heen gingen, maar ik ban mensen vrijwel nooit uit mijn leven. En dat vind ik ook goed zo.

Met liefdes ligt dat wel een beetje anders. Mijn meeste liefdes heb ik, zeker de laatste jaren, ontmoet via het internet, Tinder, Relatieplanet of Bumble. Die bewegen over het algemeen niet in mijn eigen woonplaats. Als ik verliefd ben geweest, heb ik geen behoefte om daarna een vriendschap te onderhouden. Meestal, zoals ik al eerder zei, zijn de relaties op een vervelende manier geëindigd en hou ik daar een nare nasmaak aan over. Maar ik ontzie mezelf van de emotie die het bij mij oproept als je je ex vervolgens iets ziet opbouwen met een ander. Dus einde relatie is bij mij ook einde contact.

Ik denk dat ik vanuit mijn enorme behoefte om voor anderen te zorgen ook wel de neiging heb om de types aan te trekken die veel zorg vragen. De wat meer beschadigde types. Dat hoeft op zich geen probleem te zijn, maar de ervaring leert dat dit ook vaak mannen zijn die wat meer moeite hebben om er ook voor een ander te zijn als dat nodig is. En dan sta ik ineens alleen met mijn problemen of emoties, terwijl ik op dat moment wel in een relatie zit. Niet alleen en toch eenzaam, zeg maar. En dat houdt uiteindelijk dus ook geen stand, omdat het een scheve verhouding is en dus uit balans.

Mannen die zich inzetten voor anderen, niet alleen tussen negen en vijf, mannen in uniform (politieagent, brandweerman) vind ik onbeschrijflijk sexy

Je noemde potentiële partners/dates die je eventueel voor ogen had. Als jij denkt dat jij iemand in je omgeving hebt, die bij mij zou passen mag je dat best aangeven. Ik geloof er wel in dat koppelpogingen gebaseerd op kennis van allebei de personen een meerwaarde kunnen hebben. Het enige wat ik echt belangrijk vind is dat er ook een fysieke aantrekkingskracht is. Of eigenlijk, ik ben naar mijn mening ook een leuke vrouw om te zien en ik hecht ook waarde aan het uiterlijk van een ander. Uiteraard hoeft iemand niet bloedmooi te zijn, maar ik val gewoon niet op iedereen. En ik ga ook de dingen die ik belangrijk vind in een partner niet bijstellen, omdat ik al een lange tijd alleen ben. Ik merk in mijn omgeving dat mensen daar soms vanuit gaan. Dan zien mensen ineens een match tussen mij en iemand van twintig jaar ouder, die graag nachtenlang achter de computer zit en geen ambitie heeft. Daar is op zich niks mis mee, maar niet voor mij. Ik val vaak op jongere mannen, vaak vanwege een andere energie, meer flexibiliteit en het vermogen om wat makkelijker met de rest van de wereld mee te bewegen. Oudere mannen hebben over het algemeen heel helder voor zichzelf hoe hun leven eruit moet zien en dat is vaak enorm gestructureerd, de weken en de weekenden lijken op elkaar. Dit is wellicht wat zwart-wit omschreven, maar ik heb het wel geprobeerd. Ik word er gewoon niet gelukkig van. Mannen die zich inzetten voor anderen, niet alleen tussen negen en vijf, mannen in uniform (politieagent, brandweerman) vind ik onbeschrijflijk sexy.

Ik ben inmiddels door alle vervelende ervaringen wat terughoudender geworden, voorzichtiger. Dit houdt onder andere in dat ik eerst graag een tijdje digitaal of telefonisch contact onderhoudt en niet graag binnen een week afspreek. Het hoeft van mij allemaal niet zo snel te gaan. Een huis wordt ook niet in twee dagen gebouwd en ontleent daar zeker niet zijn stevigheid en draagkracht aan.

Ik vind het jammer dat ik niet meer zo onbevangen in een relatie kan stappen, soms storten, zoals vroeger. Het had wel wat fijns, je even helemaal overgeven aan die grote hoeveelheid geluk en liefde. Maar ik krijg het niet meer hersteld, in ieder geval is het me tot op heden niet gelukt. Het zijn gewoon te veel slechte ervaringen. Dan is het moeilijk te blijven geloven dat het ook anders kan. Maar ik geef het ook niet op; ik blijf dan ook investeren in de vaardigheden om elke situatie als een nieuwe te zien en niet te laten kleuren door eerdere gebeurtenissen. Ik ben er zeker nog niet, maar ik sta ook niet stil.

Je hebt gelijk over mijn reis naar Zweden. Ik heb het wel gedaan, ondanks alle spanningen en weerstand die ik ook heb ervaren. En het heeft me ook voldoende opgeleverd, want ik blijf toch kijken naar een volgende mogelijke reis, een nieuwe locatie om te ontdekken. De reisorganisatie waar ik nu heb geboekt, heeft voor 11 november 2021 het overzicht voor 2022 aangekondigd. Het zou op die datum singles dag zijn; nooit van gehoord! Maar ik ben benieuwd. Ik zou heel graag voor het voorjaar een reis willen boeken naar een ander deel van Scandinavië. Maar misschien word ik wel blij verrast door een mooie optie in een heel ander deel van Europa of de wereld. Uiteraard hou ik je op de hoogte.

Deze hele brief gaat eigenlijk over grenzen

Ik ben overigens blij dat je in je brief hebt geconcludeerd dat iedereen zijn/haar eigen lessen op zijn eigen tempo leert. Ik heb eerlijk gezegd ook geen behoefte aan concrete tips en adviezen. Ik wil gewoon graag mijn ei kwijt of sparren en van gedachten wisselen. Ik leer ook niet zoveel van opgelepelde tips, meer van uitgeschreven verhalen van een ander. Dus niet alleen wat heeft gewerkt, maar ook hoe iemand ertoe gekomen is om het op die manier te doen. Zoals het nu gaat in onze briefwisseling vind ik het meest prettig; ervaringen delen, luisteren naar elkaar en erop reageren en elkaar weer verrassen met een nieuw onderwerp. Heerlijk!

Je stelde in je laatste brief het aanleren en aanhouden van grenzen ter discussie. Leuk! Ook ik vraag me met enige regelmaat af of ik bepaalde dingen doe omdat ik me daar prettig bij voel of omdat het van mij verlangd wordt. Of beide. Deze hele brief gaat eigenlijk over grenzen, de meeste voel ik zelf heel duidelijk en zijn echt mijn grenzen. Maar hoe ik deze bepaald heb is mij niet altijd duidelijk. Ik kan niet uitsluiten dat ik daarin ook ben beïnvloed ben door de omgeving waar ik al ruim 41 jaar binnen beweeg. Geen idee. Maar ik vind het wel een uitdaging om hier de komende tijd weer eens wat meer bewust mee aan de slag te gaan. Ik kom er met je op terug.

Voor nu laat ik het weer even rusten en wacht ik wederom met enthousiasme op jouw volgende brief.

Liefs,

Karin

'Samen' schijnt de toekomst te zijn

Hallo Dorine,

Bij deze mijn derde brief. Je schreef in jouw brief over wandelen in de natuur. Dat je dat graag doet. Wat is dat een zaligheid. Buiten zijn en bewegen is zo goed voor een mens.

Tijdens de lockdown zijn we hier ons steeds meer bewust van geworden. Dat we zuinig moeten zijn op alles om ons heen. Dat lees ik ook terug in jouw brieven. Ik probeer zoveel mogelijk groen te denken., maar dat valt niet altijd mee. Net zoals jij schrijft, pak ik ook makkelijk de auto en zou ik ook graag het vliegtuig willen laten staan. Ik ben hier niet altijd consequent in, realiseer ik me.

Ik mag ook graag letten op datgene wat ik eet. Kan mijzelf een flexitariër noemen. Ik ben bewust met eten bezig. Vanwege de gezondheidsvoordelen, milieuwinst en diervriendelijkheid. Ik vind het alleen zo jammer dat dit vaak een duurdere leefwijze is. Zo jammer, als dit meer gereguleerd zou worden, zouden veel meer mensen denk ik de overstap maken. Toevallig ligt er een brochure naast mij over de aanschaf van zonnepanelen via de gemeente. Ik denk dat ik straks toch een afspraak ga maken voor een offerte.

Toevallig ligt er een brochure naast mij (..) over zonnepanelen

Ikzelf mag graag buiten zijn. Gisteren en vandaag lukt mij dat prima. Voor de lockdown probeerde ik tweemaal in de week te sporten. Ik deed aan zumba (dansen op voornamelijk Zuid- Amerikaanse mzuiek) en yoga. Gisteren had ik sinds lange tijd weer eens een yogales. Buiten weliswaar, maar in het zonnetje. Wat was dat heerlijk. Op het Enkhuizerzand, dus ruimte genoeg. We leken wel een stel kleine kinderen: zo blij allemaal dat we weer even mochten. Lessen in de studio kan nog niet. Dus deze heb ik even meegepikt. Ik moet zeggen dat de spierpijn me meevalt. Ik had verwacht er wel meer last van te hebben.

Ik zal ook wat antwoorden geven op de vragen uit de vorige brief. Ik wilde inderdaad altijd al de verpleging is. Als jong kind al. En ik moet zeggen dat het de juiste keuze is geweest. Ik doe mijn werk al 27 jaar. Volgend jaar 25 jaar in dienst bij dezelfde  werkgever. Contact met mensen vind ik heel fijn. Dat we dat allemaal nodig hebben, is tijdens de lockdown pijnlijk naar voren gekomen. Al die mensen, en naar ik begrepen heb vooral jonge mensen, die sombere gedachten en gevoelens hebben. Of zelfs depressief zijn. Best een schrikbeeld vind ik. Gelukkig bespeur ik dat niet bij mijn eigen kinderen. Zijn ook eigenlijk altijd bezig. Studie, stage/werken enz.

Contact met mensen vind ik heel fijn. Dat we dat allemaal nodig hebben is tijdens de lockdown pijnlijk naar voren gekomen

Het bezoek aan mijn opa was leuk. Beiden hebben we daar erg van genoten. Ik had wat lekkers mee voor bij de koffie. Daar heeft hij van gesmikkeld. Hij had al meerdere keren aangegeven zijn kleinkinderen achterkleinkinderen te missen. Ik had hem zelf ook al een jaar niet meer gezien. Wel gesproken over de telefoon, maar dat is toch anders. Zijn muren hangen vol met allerlei foto's van ons. Dat zegt genoeg. Ik heb een mooie foto laten maken van ons samen, en deze in een kaart verwerkt. En zoals je al zal vermoeden: ook deze kaart hangt inmiddels aan de wand. Kleine moeite met een enorme uitwerking. Hebben we alle twee weer mooi meegepikt.

Er is ons gevraagd om ook te schrijven over 2027. Jij hebt daar in je brief over geschreven, lees ik. Of het tot een zelfrijdende auto komt, ik durf daar geen uitspraken over te doen. Twijfel erover. Ik denk toch dat wij wel veel verder zullen zijn in duurzaamheid. Dat kan bijna niet anders meer. We zullen er toch echt aan moeten geloven zo langzamerhand. Uitstellen kan niet meer.

Ik denk dat het onlinewerken wel voor een groot gedeelte zal blijven hangen. We hebben nu gezien dat dat ook heel goed kan. Ik kan mij nog herinneren dat het voor COVID bijna ondenkbaar was om thuis te werken. Dat zowel werkgevers als werknemers het bijna onmogelijk achtten. Weet jij dat ook nog? Dat iedereen beren op de weg zag, ja-maar excuses kon bedenken? Bijzonder dat dit toch zo snel voor 100% is omgedraaid. Wat kan een mens toch flexibel zijn.

Wat kan een mens toch flexibel zijn

Dat er iets van een COVID of een andere ziekte al bestond, dat denk ik wel. Mensen zijn nou eenmaal steeds flexibeler over de wereld aan het reizen (wat naar mijn idee ook niet zal veranderen), komen met elkaar in contact. In mijn werk zie ik al een toename van isolatieverpleging bij minder ernstige ziektes de afgelopen jaren. Dus ik denk zeker dat we rekening moeten houden met iets, of het nu COVID heet of niet.

Ik zou zeggen, vaccineren, vooral vaccineren. Naar mijn idee is dat de enige echte oplossing.

En privé? Jeetje, over zes jaar dan ben ik 55. Ik zal denk ik ook nog wel werken. En ik hoop dan toch echt een gezellig en lief maatje naast mij te hebben staan. Mijn laatste date is niet meer. Te veel verschillende ideeën over hoe een relatie eruit zou moeten zien. Uiteindelijk, met toch wel pijn in het hart besloten niet meer verder te gaan. Ondanks dat het wederzijds was, blijft het pijnlijk. Dus maar weer van voren af aan beginnen dan.

Ik hoop voornamelijk dat ze gelukkig zijn en doen wat ze graag willen

En in 2027 zijn mijn kinderen 27 en 25 jaar. Ik vermoed beide afgestudeerd, en werkend? Ik hoop voornamelijk dat ze gelukkig zijn, en doen wat ze graag willen. Misschien voor hen ook een partner? Ik zeg steeds tegen hen dat zij vooral lekker hun eigen weg moeten gaan. Ik hoef echt nog geen oma te zijn over zes jaar. Ooit natuurlijk prima, heel graag zelfs, maar dan nog niet. Nu lijkt het alsof ik daar ook maar iets over te vertellen heb. Ahum, …

Ik denk niet meer in mijn huidige huis te wonen. Als mijn kinderen zijn uitgevlogen, zou ik graag willen verhuizen. Waarnaartoe weet ik nog niet. Gek genoeg heb ik ook al eens mijn gedachten laten gaan over het leven in een hofje. Jij schreef hier ook al over. In een hofje, met wat meer sociale contacten, maar toch zelfstandig. Schijnt de toekomst te zijn, heb ik al eens vernomen. Maar ik moet zeggen dat het bij mij alleen nog maar bij gedachtes gebleven is.

Groetjes,
Geertje

De wereld kan er morgen wel heel anders uitzien

Beste Dorine,

Wat gaat de tijd snel hè? Alweer een aantal weekjes tussen onze brieven. Ik ben er echt even voor gaan zitten om een leuke brief op te stellen. Ik heb onze brieven eerst teruggelezen. Veel info zo over en weer. Ik lees terug en lees - misschien wel tussen de letters en zinnen door - dat je best veel alleen bent. Weliswaar met twee katten, maar toch. Dan is een project als dit wel heel erg mooi, denk ik.

Ikzelf ben dan wel single, maar niet alleen. Bij mij in het huis is er altijd reuring.

Je vroeg hoe ik het daten aangepakt heb. Ik heb mij ingeschreven bij een aantal (ja, je leest het goed) datingsites. Niet alle sites zijn hetzelfde. Ik merkte dat er bij verschillende sites enorm geswipet wordt, en niet verder gekeken of gelezen. Heel frustrerend en absoluut niet netjes. Voor de gein heb ik eens een keer alleen een foto van mijzelf geplaatst zonder tekst.

Voor de gein heb ik een keer alleen een foto van mezelf geplaatst

Wat er dan gebeurt is niet voor te stellen. Je wordt dan digitaal door heel veel mannen bezocht, die al dan niet een hartje of iets anders sturen. Dan heb ik mij wel eens afgevraagd wat hen bezielt. Ikzelf heb een foto nodig waar toch wel een soort van klik in zit, maar zeker ook een tekst over de man. En die kan uitgebreid, maar ook heel kort zijn. Ik ga voor de uitgebreidere beschrijving. Soms wordt echt de moeite genomen om aan de hand van je profiel in contact te komen, maar soms ook niet. Of er wordt helemaal niet gereageerd op een berichtje. Ook zoiets. Ikzelf ben op zoek naar een serieuze relatie, maar het is nog best zoeken hoor. De date uit mijn vorige brief loopt niet erg zoals ik het voor ogen heb. Maar goed we gaan het meemaken wat er verder uitkomt.

Je vertelde dat je erover denkt om je aan te melden bij een bepaalde club. Ik ken deze club niet, maar zoals je het omschrijft: ik zou lid worden als ik jou was. Je kan er ook een goede vriend of  vriendin aan overhouden toch? En je bent lekker bezig. Althans zo lees ik het, dat je zowel als man en als vrouw inschrijft voor een activiteit.

Ikzelf ben 49 jaar, en vind het niet altijd even eenvoudig om nieuwe contacten (lees mannen) te ontmoeten. In hoeverre dat anders is als je 63 bent? Ik weet het niet. Ik zou wel de momenten pakken. Het leven kan erg kort zijn, en die mooie jaren samen met een lieverd gun ik iedereen van harte, dus jou ook: Gewoon doen joh! Ik hoor graag terug van je wat je bevindingen zijn. Gewoon de stap wagen.

Het leven kan erg kort zijn, en die mooie jaren samen met een lieverd gun ik iedereen van harte

Je schreef over het feit dat wij beide dames zijn. Ik denk dat voor mij ook geldt dat mij dit met elkaar schrijven wellicht wat gemakkelijker afgaat dan wanneer ik met een man zou schrijven. Zoals je schreef, iets gemeenschappelijks? Ik moet in mijn werk ook heel veel praten, met zowel mannen als vrouwen. Ik kan niet echt zeggen dat ik of mannen of vrouwen makkelijk vind praten. Het ligt naar mijn idee echt aan de persoon zelf. Soms kunnen mannen ook enorme verhalen vertellen, en zijn er juist dames die erg gesloten zijn. Wat je wellicht in eerste instantie anders verwacht.

Qua leeftijd heb ik eigenlijk hetzelfde. Maakt naar mijn idee echt niet zoveel uit. Gelukkig zijn we niet allemaal hetzelfde denk ik dan maar weer.

Waar ik mij afgelopen week nog meer mee bezig gehouden heb? Gisteren was mijn zoon jarig. Hij is 21 jaar geworden. Dus een klein feestje. Mijn moeder kwam op visite en heeft een hapje meegegeten. In de middag hebben we samen nog een “ommetje” gemaakt. Ken je die app? Ik heb hem op mijn telefoon geïnstalleerd. Komt vanuit de Hersenstichting. De app motiveert je om elke dag minimaal twintig minuten te wandelen. Is best veel op tv geweest. Moet je net gezien hebben. Je kunt als team meedoen, maar ook alleen. En je kunt deelnemen in een rankinglijst met andere deelnemers in Nederland. Op zich geinig. Het stelt eigenlijk niet veel voor, maar het maakt je bewust van het feit dat het belangrijk is om elke dag in beweging te blijven. Op mijn werk loop ik gemiddeld 10.000 stappen per dag (ik heb een stappenteller = zeven à acht kilometer).Dus die dagen sla ik over met “ommetje”, maar ik probeer op niet-werkdagen twintig minuten via de app te halen. Iets voor jou?

Volgens de bedenker van de app, bestaat er naast de COVID-pandemie al veel langer een andere pandemie. Namelijk die van immobiliteit. Stil zitten, en op je kont zitten, is het nieuwe roken, zeggen ze.

...er bestaat naast COVID al veel langer een pandemie. Namelijk die van immobiliteit

Morgen ga ik na ongeveer een jaar mijn hele oude opa van bijna honderd opzoeken. Hij woont in een verzorgingshuis. Hij krijgt dagelijks bezoek van zijn kinderen (mijn moeder onder andere en mijn ooms en tantes). Hij had aangegeven zijn kleinkinderen ontzettend te missen. Die heeft hij dan ook al geen jaar meer gezien. Dus ik ga hem morgen opzoeken. Ik mag alleen bij hem op bezoek. Taartje en een leuk paasplantje mee. Hoppa. Wel triest allemaal om in deze tijd zo oud te worden. Ik hoop echt dat het jou en mij bespaard blijft. Dan mogen wij eigenlijk niet klagen he?

wel triest om in deze tijd zo oud te worden

Een beetje zoals je schreef in je brief over de bruiloft waar alleen familie en vrienden van het bruidspaar naartoe mochten. Natuurlijk bedenken we met zijn allen andere vormen om hier toch aandacht aan te geven. Maar ach, zo'n bruiloft, of zo'n oude opa... sneu. Even dacht ik nog: ik zie hem pas wanneer hij overleden in zijn kist ligt. Want dat is de realiteit als je bijna honderd bent en toch wat krakkemikkiger in elkaar gaat zitten. Dus ik heb de koe bij de hoorns gevat en mij opgegeven als bezoek voor morgen. Ik ben wel van het doorpakken als het om dit soort dingen gaat. Niet afwachten, de wereld kan er morgen wel heel anders uitzien.

Groetjes,

Geertje

Bijna business-as-usual

Beste Dorine,

Wat een leuk project hè: 'Schrijven naar de toekomst'? Toen ik de oproep las, dacht ik meteen dat is een project voor mij. Ik ben een schrijver en een lezer. Leuk ook, om zo iets tastbaars achter te laten voor ons nageslacht. Want ik begreep dat alles wordt bewaard.

En dat ik je eigenlijk niet ken. Geeft niets voor mij hoor. Komt vanzelf wel. Ik ben een open persoon en vind het niet moeilijk om contacten met ook voor mij niet bekenden te maken. Ik heb de voorbeeldvragenlijst zoals die bij de stukken zat in eerste instantie maar even aan de kant gelegd. Het tikken van de zinnen en de vragen verloopt tot nu toe soepel.

Ik heb gelezen dat je kunstenares bent. Ik heb je site bekeken. Wat ontzettend leuk om te zien. En ook zo waardevol dat je je in kunst kunt uitdrukken. Ikzelf ben best wel een beetje crea, maar kom daar eigenlijk niet echt aan toe. Stom hè, om tijd als excuus te nemen hiervoor. Moet ik eigenlijk ook niet doen. Eigenlijk zou ik het veel meer moeten doen. Ikzelf heb gefotografeerd, maar ook met levend materiaal (bloemen) werken vind ik erg leuk om te doen. Schilderijen en tekeningen maken zoals jij heb ik niet zo vaak gedaan.

Ik werk fulltime in het ziekenhuis. Is ook een soort hobby ...

Ik moet zeggen dat veel tijd gaat, en is gegaan, naar mijn gezin. Ik ben zoals je goed gelezen hebt een alleenstaande moeder van twee pubers. Ik werk fulltime in het ziekenhuis. Is ook een soort hobby van mij. Ik mag het graag doen. Maar er blijven maar 24 uur in een dag, en zeven dagen in een week. Ik denk wel eens dat het niet zoveel zou uitmaken als er meer dagen in een week zouden zitten; die zou ik ook zo kunnen vullen.

Ik heb geen relatie, maar date op dit moment wel met een man. Dat is nog erg pril. Maar wel erg leuk. Ik ben net 49 geworden en mijn kinderen vliegen bijna uit. Het werd wel eens tijd vond ik. Mijn scheiding is al wat langer terug (bijna tien jaar van de vader van mijn kinderen en vijf jaar terug van een latrelatie). Ik zie dat jij sinds drie jaar gescheiden bent. Is best lastig soms he? Ook als is het een bewuste keuze. Ik vind deze tijd als single best een beetje gemeen. Hoe moet je nu aan een leuke vent komen als je daar behoefte aan zou hebben? Je mag en kan niets. Ik moet zeggen dat ik de regels een beetje geschonden heb. Wij zijn niet helemaal 100% denk ik dan maar.

Begin dit jaar heb ik zelf COVID gehad. Heel mild gelukkig. Maar ik moest wel in quarantaine. Mijn dochter bleek ook besmet (gelukkig ook mild); dus mijn zoon was onze mantelzorger, wat hij prima deed.  Die tijd hebben we weer gehad, denk ik dan maar. Op mijn werk uiteraard met COVID-patiënten te maken gehad, of verdachte patiënten zoals wij dat noemen. Op mijn eigen afdeling, maar ook op de speciale COVID-afdeling. Ik sta in de, zoals dat momenteel zo mooi heet, 'reguliere zorg'. Ik heb wel erg zieke COVID-patiënten verpleegd. Het gaat op dit moment heel voorzichtig wat beter, maar ik ben nog erg terughoudend. Het gaat echt nog wel even duren allemaal, en we zullen moeten wennen aan een nieuw normaal. Hoe moeilijk ook.

Je vroeg mij hoe ik tegenover het vaccineren sta. Doen, zou ik zeggen. Ikzelf heb in mijn eigen ziekenhuis geholpen om de collega's in de acute zorg te vaccineren. Ik denk dat vaccineren de enige weg terug is naar zoveel mogelijk normaal. Natuurlijk hoor ik ook de geluiden van tegenstanders. En dat is goed denk ik. Je moet altijd scherp blijven. Naar ik ga nog steeds voor vaccinatie. Wat mij opviel is dat er best wel wat bijwerkingen gemeld zijn door mijn collega's. Daar hoor je niet zoveel terug van in de media.

Je vroeg mij hoe ik tegenover het vaccineren sta. Doen, zou ik zeggen

Maar over het algemeen waren mijn collega's erg blij dat ze de tweede prik van mij kregen. Ik hoorde veel klachten: van grieperig tot koorts, een zere arm waar ze niet op konden liggen tijdens het slapen, hoofdpijn. Best wel iets om rekening mee te houden. Maar er waren ook collega's die geen klachten hadden. Dat waren er alleen een stuk minder. Ikzelf ben in april aan de beurt. Medio april; is dus erg rekkelijk. Kan 1 maar ook 30 april zijn.

En inderdaad, zoals je schrijft, wat zou het weer mooi zijn om er weer lekker op uit te trekken. Naar de film, uit eten, terras. Je zou er toch bijna een moord voor doen, figuurlijk gezien dan?

Ik lees dat je veel hebt opgeruimd. Ik begrijp hieruit dat je dus veelal thuis gezeten hebt? Dit in tegenstelling tot mijzelf. Bij mij was het bijna business-as-usual. Je woont alleen met twee katten? Dan heb je toch een beetje poezen-aanspraak. Gelukkig maar.

Ikzelf heb ook twee poezen, en twee cavia's, dus ik weet dat dit net een beetje de reuring kan geven die je soms nodig hebt.

Heb je nog speciale lockdownschilderijen kunnen maken? Ik neem aan dat je als creatieveling niet stilzit.

Heb je nog speciale lockdown-schilderijen kunnen maken?

Nou de eerste brieven zijn een feit. Hebben we goed gedaan, vind je niet? Ik kan nog wel even doorgaan, maar ik ga deze brief toch afsluiten. Kijken wat je ervan vindt.

Geniet van de komende dagen; het zonnetje gaat steeds meer doorkomen, en de sneeuw gaat verdwijnen.

Groeten,

Geertje

Briefwisseling met een onbekende

Beste Geertje,

Toch wel gek om te schrijven aan iemand die je niet kent, en tegelijkertijd maakt het dat ook wel weer makkelijker. Ik vind het een heel  bijzonder project, en hoop dat wij een leuke briefwisseling zullen hebben. Zo op het eerste gezicht zie ik wel een houding in het leven die overeenkomt. Ik geniet ook van het leven, maar mis nu, na al die tijd ook wel heel erg die leuke dingen zoals: theater, restaurant, terras enz. En vooral mis ik het knuffelen met de kinderen en andere familie. De jongens zijn voorzichtig, maar niet zo heel erg met hun vaste vrienden, en willen mij niet besmetten.

Ik lees in jouw brief niets over een partner, dus waarschijnlijk ben je ook alleen. Ik vind dat nu echt wel lastig soms en dan kan ik wel een rotdag hebben. Gelukkig heb jij je kinderen nog thuis. Ik heb twee katten, en ik ben echt heel blij met ze!

...waarschijnlijk ben jij ook alleen

Bijna een jaar geleden hadden we onze eerste lockdown. Naast alle onrust om een onbekend virus en de dieptrieste situatie in onder andere Italië, vond ik het in het begin voor mezelf ook wel iets hebben. Een mooi moment om al die klusjes te doen die al heel lang wachtten om gedaan te worden. En om eens echt bij mezelf stil te staan: er is best veel gebeurd de laatste tien jaar. Er natuurlijk vanuit gaande dat die lockdown maar een paar maanden zou duren...

Zo had ik de jongens beloofd om voor hun 21ste verjaardag een boek te maken met foto's en belangrijke documenten zoals zwemdiploma's, het schooladvies, tekeningen en ga zo maar door. Ik had al heel veel verzameld vóór Corona en dat zit in een mapje op mijn laptop. En eerlijk gezegd, daar zit het nu nog. Wel met nog meer foto's, dat dan weer wel. En de jongens zijn nu 24 en 27....

De zolder opruimen, kleren uitzoeken, zooi naar het grofvuil brengen, meer schilderen en nog veel meer. Nu eens echt regelmatig mediteren, maar een beetje hapsnap.

Veel dingen heb ik wel gedaan (vooral heel veel weggooien!), maar heel veel ook niet. Het is zeker niet zo dat ik lui ben, verre van, maar er waren vaak dingen die blijkbaar op dat moment belangrijker waren dan een fotoboek maken. En ik moest ook nog onder het mes; een flinke operatie maar alles is gelukkig goed gegaan.

Ik heb enorm genoten van de zomer en de tuin, daar heb ik veel in gewerkt, en lekker buiten gezeten met bezoek terwijl ik herstelde. Ik ben echt dankbaar voor mijn huis en tuin en de buurt waarin ik woon met fijne buren.

Ik ben echt dankbaar voor mijn huis en tuin (..) de sneeuwklokjes staan op ontploffen

En fijn dat we nu weer naar de lente gaan, de sneeuwklokjes staan op ontploffen.

Het ging natuurlijk allemaal anders, we hadden geen idee, het was geen kwestie van een paar maanden, dit virus blijkt veel erger te zijn dan we dachten en de wereld waarin we nu leven vind ik bizar. We zijn een jaar en vele doden verder.

Soms lijkt het alsof ik er aan gewend ben, en dan ineens weer realiseer ik me dat dit allemaal zo gek, naar en triest is voor veel mensen. En dat het geen film is, geen droom, maar de realiteit. Zelf heb ik geen Covid gehad, ik hoop dat dat voor jullie ook geldt, en als het wel zo is, dat het meeviel. Mijn lieve halfbroer van 91 (ja echt) heeft vijf dagen in het ziekenhuis gelegen en toen ging het wel weer beter. En al snel ging het weer héél veel beter, het blijft zo raadselachtig met deze ziekte. Hij is wel snel moe, en loopt niet zo goed meer, maar zegt “dat dat natuurlijk ook eventueel aan de leeftijd zou kunnen liggen”.

Nu mijd ik het onderwerp maar zo veel mogelijk

In de loop van de tijd zijn er natuurlijk ook steeds meer 'deskundigen' opgestaan, wat het soms moeilijk maakt om de juiste informatie te krijgen en ook om met vrienden of kennissen geen conflict te krijgen over hoe het nu allemaal moet als die heel anders denken. Een van mijn beste vriendinnen is zo iemand, ze vindt het vaccineren bijvoorbeeld levensgevaarlijk. Tja. Zij was in het begin ook voorzichtig, afstand houden, handen wassen, maar heeft het grotendeels naast zich neergelegd. Ze leeft wel veel makkelijker dan ik, dat is fijn voor haar :-). Nu mijd ik het onderwerp maar zo veel mogelijk. Wel verbazen we ons allebei er over dat je toch weinig hoort over de ontwikkeling van een goed medicijn. Nou ja, dat is weer een verhaal apart.

Ik weet niet of jij ook te maken hebt met Covid-patiënten in je werk, in ieder geval zal het in het ziekenhuis anders zijn dan voor die tijd. Vrienden van mij wonen een paar huizen verder, en hij werkt in periodes op de IC. Hij is heel blij met zijn eerst prik, en ik moet je zeggen dat ik er ook erg naar uitkijk.

Nu is het alweer 12 februari, er gebeurde ineens weer van alles, in ieder geval had ik niet de rust om mijn brief af te maken. Dat zal ik nu wel doen, en ik zal hem ook vandaag versturen. En daarna mijn dagelijkse wandeling maken in het zonnetje. Jij legt waarschijnlijk heel wat meters af in het ziekenhuis.

Vroeger maakte me het nooit zo uit wat voor weer het was, en zag ik ook nooit op tegen de winter, zoals veel voor mij toen oudere mensen wel deden. Mijn ex-man, waar ik gelukkig heel goed contact mee heb, vindt het altijd vreselijk. Ik vind de zomer fijner, maar de winter geen drama. Ik merk wel dat het zeker van invloed is of de zon schijnt of dat het een grijze dag is. Niet dat ik van een grijze dag meteen depri word, maar van de zon word ik wel blij!

Ouder worden is sowieso wel een bijzonder ding met alles wat erbij hoort. Afijn, een andere keer wellicht daarover.

En intussen lijkt het er op dat ik nu toch ineens redelijk snel gevaccineerd ga worden, als 63-jarige. We gaan het zien.

Ik ben benieuwd naar jouw brief.

Hartelijke groet,

Dorine

Onze levens verschillen inderdaad nogal wat!

Beste Jan,

Wat tof om de eerste brief te ontvangen! Heel erg leuk om meer een beeld van jou te krijgen in je brief. Onze levens verschillen inderdaad nogal wat! Maar goed,  misschien zullen we erachter komen dat we minder verschillen dan we denken, of juist meer. Let's see!

In het dagelijks leven, zorg ik voor mijn kinderen. Zingen, koken, bakken, tekenen, knutselen, vind ik heerlijk om te doen. Ik heb wel veel last van slaapproblemen, veel dromen, wat zwaar is in combi met de kids.

Bindings- en verlatingsangst in één!

Ik las dat je je baan beschreef als maatschappelijk werker en vertrouwenspersoon voor studenten. Zou ik mogen weten welke opleiding je gedaan hebt? Ik ben ook benieuwd naar jouw rol wanneer er ongewenst gedrag wordt ervaren bij een leerling. In hoeverre ben jij dan betrokken? Begeleid je de leerling zelf van begin tot eind? Schakel je andere hulp in? Bepaal jij bijvoorbeeld ook of een leerling op de opleiding kan blijven? Heb je al besloten hoelang je nog door wil werken? Bindings- en verlatingsangst in één!

Wat ik heel erg mooi vond om te lezen is dat je al ontzettend lang samen bent met je vrouw. Dat is één van mijn grootste dromen: samen oud worden met de liefde van je leven. Ik vraag me altijd af hoe het is om zo lang samen te zijn? Sorry als ik te nieuwsgierig ben!

Mijn relaties waren eigenlijk niet eens relaties. Waarschijnlijk ren ik als ik een trouwe man zou tegenkomen die 100% voor mijn gezin gaat, zelf hard weg. Bindings- en verlatingsangst in één!
Ik heb een moeder met borderline, waardoor ik in mijn jeugd totaal geen basis had. Mijn vader was er ook niet echt voor me (nu wel gelukkig, ben heel blij met hem nu!) dus ik ben op een verkeerde manier op zoek gegaan naar liefde en aandacht. Veel feesten, drinken, mannen etc.

Het bleek uiteindelijk een gestoorde man te zijn

Uiteindelijk ben ik in 2009 (ik was toen 20) zes maanden naar Brazilië gegaan via een uitwisselingsproject. Daar heb ik een half jaar in Favela Maré gewerkt. (Dat is een van de vele sloppenwijken in Brazilië) Ook heb ik in een dagopvang voor (verslaafde) kinderen gewerkt. Hier heb ik een beetje zekerheid over mijn eigen kunnen opgebouwd, maar vooral meer waardering gekregen voor de kleine dingen.

Kort na mijn terugkomst in Nederland begon mijn oude leventje toch weer aan mij te trekken en raakte ik zwanger van mijn oudste zoon. Op dat moment kende ik mijn ex pas vier weken. Het bleek uiteindelijk een gestoorde man te zijn. Na onze tweede zoon zijn wij twee jaar uit elkaar geweest. In deze tijd heb ik na een korte omgang een derde zoon gekregen met een andere man. Rond de tijd dat mijn derde zoontje een jaar werd, ben ik terug gegaan naar de vader van mijn oudste twee zoons. We hebben toen nog een zoon en een dochter gekregen.

Ik transformeerde van slachtoffer (van hem maar vooral van mezelf!) naar iemand die zelf de leiding nam

De relatie liep zodanig uit de hand dat ik het leven niet meer zag zitten. Tot ik op een dag een flashback kreeg van mijn jeugd en hoe mijn moeder meerdere malen zelfmoordpogingen deed. Ze zag mij niet staan. Alles draaide om in mijn hoofd. Ik transformeerde van slachtoffer (van hem maar vooral van mezelf!) naar iemand die zelf de leiding nam. Die dag ben ik vertrokken met de kids en in een blijf-van-mijn-lijfhuis terecht gekomen. Daar heb ik anderhalf jaar gewoond. Het was heel zwaar. Hier kwam ik er ook achter dat ik zwanger was van hem, maar tegelijkertijd was ik van hem aan het afkicken (letterlijk). Natuurlijk werd ik niet meteen met rust gelaten door hem. Dus dit was echt een zwaar proces.

Nu woon ik drie en een half jaar in een andere provincie. Dit was heel zwaar in het begin waardoor ik nog een periode veel wiet en hasj heb gebruikt. Hier ben ik al weer twee jaar mee gestopt. Nu ben ik veel gelukkiger.

24 juni 2020 ben ik bevallen van nog een dochtertje. Haar vader is de man met wie ik dacht oud te worden. Helaas ben ik weer ontzettend teleurgesteld. Niet alleen in hem, maar vooral mezelf. Hoe kan ik dit elke keer laten gebeuren? De kracht om door te gaan, haal ik uit God, mijn tijd in Brazilië en mijn heftige relatie waar ik uit ben gestapt. Ik weet dat ik het kan en dat ik meer waard ben, maar het programma in mijn hoofd zegt anders. Deze problematiek zal vast herkenbaar zijn voor jou binnen het werk dat jij doet.

Dat ' te persoonlijk verbonden raken' heb ik trouwens altijd

Vind je het soms moeilijk om niet te persoonlijk verbonden te raken met een student? Het lijkt me zo moeilijk om te horen wat sommige studenten meemaken en dan maar tot een bepaald punt iets te mogen doen, terwijl je eigenlijk meer kan/wil doen. Hoe manage jij dit? Dat ' te persoonlijk verbonden raken' heb ik trouwens altijd. Ik vind het lastig om te’ begrenzen’. Al moet ik zeggen.. dat ik de afgelopen vier jaar al stukken vooruit ben gegaan! Misschien heb jij nog mooie inzichten voor mij en/of handige tips (als je daar ten minste zin in hebt!).

Zeker, in de coronatijd is het niet makkelijk met de kids. Ze zijn tien, negen, zeven, vijf, vier en zes maanden. Altijd is er wel wat gezeik als ik de winkel in kom: "Ben je met zoveel mensen?", "Kunnen ze niet buiten staan?", etcetera. Overal waar we komen, worden de kinderen geconfronteerd met angst, angst, angst. In elk gesprek dat ik voer, zegt iemand wel een keer:" Ja, want het kan niet anders", "Ja, want we willen de kinderen beschermen", "Je gaat je opa en oma niet knuffelen toch, straks gaan ze dood door jou!". Laatst had de juf van mijn zevenjarige zoon tegen hem gezegd dat "doordat te veel mensen naar de winkel gaan, anderen doodgaan", etcetera.

Het lesgeven is zwaar. Vier kids, vier verschillende klassen, vier niveaus en ze hebben allemaal aandacht nodig. Ik ben geen geboren juf, dus dat wordt weer wat. Thuisles vanaf 4 januari! Pffffff. Maar als ik dan lees dat het jullie niet lukte om kids te krijgen, denk ik echt: "Zoë, wat zeik je nou!!" Dat raakte me trouwens echt in jouw brief. Twee mensen die het zo goed doen samen, gestudeerd, werk, zo lang samen en dan geen kids kunnen krijgen. En ik, met m’n roekeloze gedrag, ga tekeer als een legbatterij. Ik ben blij dat het wel een plek heeft gekregen bij jullie. Ik moet het feit dat ik echt zoveel kids op de wereld heb gezet en ze in mijn eentje moet opvoeden ook nog een plek geven, terwijl ik het vanaf mijn eerste kind al alleen doe. Ik leef op de automatische piloot, maar soms slaat het in als een bom.

Ik zie aan alle kanten mensen de grondwet aan hun laars lappen

Om even terug te komen op corona, om eerlijk te zijn, kijk ik heel anders naar corona dan de meeste mensen. Ik zie de griepcijfers dalen en omgezet worden naar corona. De PCR-test wordt gebruikt om besmettingen aan te tonen waarop een beleid wordt gebaseerd. Terwijl een positieve PCR GEEN besmetting betekent. Het kan een restant zijn van een eerder doorlopen griep. Als het wel een besmetting is, weet men nog niet welk van de zeven coronavarianten er nou daadwerkelijk gedetecteerd zijn. Dat kan alleen doormiddel van bloedonderzoek. Die PCR is totaal omslachtig en nietszeggend. Vijf coronavarianten zijn onschuldig. Twee vallen zwaarder met name voor risicogroepen: Covid-19 en Cov Sars 2. Ik voel me ook ontzettend onderdrukt wanneer mensen aan mij vragen waarom ik geen mondkapje draag en of ik mijn medisch bewijs even toon (dat heb ik trouwens niet. Ik draag dat ding bewust niet). Ik zie aan alle kanten mensen de grondwet aan hun laars lappen. Mijn nicht is laatst in de Action in de boeien geslagen vanwege het niet dragen van een mondkapje. Zij wilde netjes vertrekken uit de winkel nadat de beveiliger haar aansprak op het niet dragen van een mondkapje, maar de beveiliger wilde haar ID zien. Zij vroeg hem zich eerst te identificeren. Dit deed hij niet. Uiteindelijk hebben ze haar met drie man in de boeien geslagen en haar gedwongen een mondkapje op te doen, door haar hoofd volledig naar achteren te werken en door aan haar haren te trekken. Na een paar uur is ze weer vrijgelaten zonder proces-verbaal. Haar tweeling van elf en haar man waren getuigen van het hele gebeuren. Zo zie je steeds meer mensen doordraaien. Dus ook mensen met een controlerende en handhavende functie. Ik vind dit gevaarlijk. Ik zie aan alle kanten mensen de grondwet aan hun laars lappen.

Het (vaccin) komt er bij ons echt NIET in

Over het komende vaccin ben ik ook niet te spreken. Ik heb al verschillende personen gezien met gezichtsverlammingen of erger. De samenstelling is anders dan andere vaccins. Het komt er bij ons echt NIET in. Ik kijk veel naar virologen, artsen en andere specialisten die zich hierover uitspreken. Twee weken geleden ben ik toch het gesprek (over corona en het vaccin) aangegaan met onze arts. Tot mijn verbazing was ook zij het met me eens. Ze vertelde me dat het mondkapje niet werkt en dat zij en haar collega's het zelf ook ontzettend vreemd vinden. Dat vaccin nam ze zelf ook niet. Ze worden vanuit protocol ontzettend beperkt in de zorg die ze eigenlijk zouden willen verlenen. Ze zei dat ze volledig achter mijn bevindingen en mijn besluit stond om niet mee te gaan in het huidige dictatoriale beleid. Ze waarschuwde me wel voor de toekomst. Ze zei dat het me heel moeilijk gemaakt gaat worden.

Ik zie dat er ontzettend op angst ingespeeld wordt. We zijn volgens Rutte en Hugo de Jonge letterlijk een directe levensbedreiging voor elkaar.. en “al helemaaaal zonder mondkapje”.. en “al helemaaaal als je elkaar knuffelt!” Dit gaat mij allemaal veel te ver. Mijn vader is 70 en diabeet, maar elke week ziet hij en knuffelt hij de kinderen. Hij zou niet zonder willen leven, zegt hij.

Ik zie tegen 2027 een wereld waarin alles gedigitaliseerd is. Geen privacy meer onder de spoedwetten voor Covid- 23, 24, 25, 26. Een communistisch systeem waarin mensen die zich aan de regels houden, worden "beloond" met dingen die puur tot onze standaardvrijheden zouden moeten behoren. In mijn ogen is dit alles zo duidelijk. Een geestelijke oorlog als je het mij vraagt. Deze tijd wordt ook beschreven in De Openbaring (Bijbel). Ik zat dus eigenlijk al te wachten op het keerpunt, dat nu heel duidelijk aangebroken is. 2021 wordt een jaar waarin alles nog verder overhoop wordt gegooid. Dit houden we ook niet meer tegen, op geen enkel niveau is dit te stoppen. Een geestelijke oorlog als je het mij vraagt.

Ik vind het trouwens erg vervelend om te horen dat je vrouw kwetsbaar is. Ik hoop dat het in jouw familie goed lukt om samen veiligheid te creëren voor haar. Ik hoop dat jullie niet te veel in angst leven, want dat is ook super slecht voor het immuunsysteem. Vitamine D, K en C doet wonderen. Bij gebrek aan deze vitamine sterft ongeveer 98% van 65+ aan Covid en andere zware griepen. Bij voldoende van deze vitamine 4.1%. Je zou eens kunnen lezen over ionisatie. Dit zou denk ik goed zijn voor je schoonmoeder en je vrouw. In Den Haag hebben ze ook rond de 50 ionisatoren, maar deze aanschaffen voor ouderencentra ..HO MAAR. Mc Donalds, alcohol, drugs, peuken en E-nummers afschaffen... HO MAAR.

We zijn verantwoordelijk voor onszelf en ons gezin

Ik hoop dat je schoonmoeder zich niet alleen voelt. Anders zou ik zeggen: Haal haar uit die angst en zie elkaar wanneer je wilt! Evenals je vrienden en je collega's. We zijn verantwoordelijk voor onszelf en ons gezin. Dus als je voor jezelf een manier kan vinden om (rekening houdend met je vrouw) toch te relaxen met je vrienden, dan zou dat toch heerlijk zijn!?

Iedereen pakt het leven aan op zijn eigen manier. Wanneer het om corona gaat, mis ik het respect vaak. Zolang je meepraat met de meerderheid is het goed, maar zodra je een ander geluid laat horen, wordt je uitgekakt. Ik herken dit trouwens ook wel bij mezelf. Soms kan ik ook heftig reageren, omdat dit alles me soms gewoon te veel wordt.

Misschien allebei op een andere manier, maar we hebben beiden genoeg van corona!

Verder wil ik aangeven dat ik open sta voor alle gespreksonderwerpen!.. Wat ik interessant vind, is het analyseren van mensen (inclusief mezelf), narcisme, andere psychische problemen, liefde, God, moederschap, leven en dood.. leven na de dood.. hemel, hel, New-age, LGBTQ, abortus, koken, muziek(muziek, 1970 tot nu, maar ook muziek van voor 1970 vind ik mooi), films... etc!

Ik ben benieuwd naar jouw reactie, gedachtes, hobby’s, talenten, bezigheden, visie op het leven, geloof, misschien heb je vragen en/of tips voor me.. etc etc.

Jij en je vrouw ook een hele fijne jaarwisseling toegewenst! En hopelijk spreek ik je snel weer!

Groetjes,

Zoë

PS: De ë krijg je op de telefoon door de e ingedrukt te houden en met je vinger door te schuiven naar de e met de gewenste leestekens erboven.

Op een toetsenbord is het shift plus de dubbele aanhalingstekens “ intoetsen.  Laat deze toetsen weer los en toets dan de e in.

Als je aan de rechterkant van het toetsenbord de cijfers hebt staan(dus geen toetsenbord met de cijfers boven aan in een rij naast elkaar) dan kan je de linker  Alt ingedrukt houden en dan 0203 intoetsen.