Dat zwemmen in woorden en gedachten

Lieve Johanna,

Dankjewel voor je mooie en open brief. Die heeft mij ook geraakt. En, ik heb er hardop om gelachen.

Je vroeg naar mijn ervaringen rond de abortus. Die deel ik graag met je. Allereerst, ook bedankt voor het delen van jouw verhaal. Het zal ongetwijfeld moeilijk, verdrietig en pijnlijk zijn geweest om een miskraam mee te maken, ondanks dat je blij was dat de keuze voor jou gemaakt werd. Als ik iets heb geleerd van de abortus, is het wel dat er zo veel verschillende, tegenstrijdige emoties naast elkaar en door elkaar gevoeld kunnen worden.

Als ik over mijn abortus vertel, vind ik het belangrijk om de context daarbij weer te geven

Als ik over mijn abortus vertel, vind ik het belangrijk om de context daarbij weer te geven. De ervaring krijgt een plek in het geheel. Daarover gaat deze brief van mij naar jou.

Afgelopen februari ben ik gaan reizen, wat ik altijd al wilde na mijn studie. Ik zat in de afrondende fase van mijn scriptie, en had een ticket geboekt naar Zuid-Amerika, in de veronderstelling dat het mij wel zou lukken om mijn scriptie op tijd af te ronden met een goede stok achter de deur. Ik zou drie maanden weg zijn, om te vieren dat ik was afgestudeerd en de vrijheid te proeven.

Helaas was een belangrijk deel van mijn reis niet gelukt. In plaats van dat het vliegticket mij motiveerde om mijn scriptie met vaart af te ronden, liep ik vast. Ik was steeds ontevreden over het proces, over hetgeen ik schreef, ik kreeg maar niet op papier wat ik in mijn hoofd en in gedachten had. Ik ervaarde stress van de enorme tijdsdruk die ik mijzelf had opgelegd. Ik liep aan alle kanten vast, writers block. Uiteindelijk heb ik besloten om mijn scriptie 'op reis' af te maken. Een andere werkomgeving, dat zal mij vast goed doen en nieuwe inspiratie geven, zo dacht ik.

Door in een andere omgeving te zijn was ik even losgerukt uit het benauwende perfectionisme dat me zo vast hield

Ook dat bleek natuurlijk niet te lukken. Op reis werd ik geconfronteerd met alle dingen die ik over mijzelf geleerd, maar misschien nog niet volledig verwerkt had. Door in een andere omgeving te zijn was ik even losgerukt uit het benauwende perfectionisme dat me zo vast hield, de eeuwige kritiek op mijzelf, en ervaarde ik hoeveel emoties daar eigenlijk wel niet onder zaten. Ik wilde eigenlijk nooit meer terug in die onzekerheid, dat zwemmen in woorden en gedachten, ik wilde niet meer in mijn scriptie duiken.

Ik deed wel pogingen, opende mijn laptop af en toe en probeerde dan een stukje verder te komen. Natuurlijk belemmerde dat mijn plezier op reis, en nodigde zo’n tropische en exotische omgeving ook niet bepaald uit om achter een scherm te zitten. Ik kon eigenlijk voor beide (reizen of studeren) niet echt een keuze maken, en zat dus weer vast.

Angstvallig durfde ik mijn uni-mail niet meer te openen, bang voor de reactie van mijn scriptiebegeleider als ik nog een keer zou melden dat mijn plan om af te studeren weer vertraging had opgelopen. Uiteindelijk ontstond er een moment dat mijn laptop het begaf, het was een nogal oud apparaat, en toen is het mijn scriptiebegeleider geweest die via de mail reageerde: 'Sascha, nu grijp ik even in! Die laptop is een teken, ga jij nou maar gewoon genieten van je reis, dan komt jouw scriptie daarna wel.' Onwijs veel liefde voor deze man. Dat was alles wat ik nodig had.

Nooit eerder in mijn leven ervaarde ik zó veel vrijheid, zo veel vreugde

Aldus inmiddels twee weken later, waarin ik ook nog Spaans lessen volgde in de ochtend in een poging om de taal te leren, besloot ik om te stoppen met Spaans én mijn scriptie, en de rest van de reis gewoon te genieten. En dat heb ik gedaan. Nooit eerder in mijn leven ervaarde ik zó veel vrijheid, zo veel vreugde. Ik kon iedere dag indelen zoals ik wilde, ontmoette allemaal interessante mensen van over heel de wereld en maakte ik zó veel indrukwekkende dingen mee.

Natuurlijk kan die extase niet drie maanden lang non-stop aanhouden, dus na ongeveer zes weken werd dit enthousiasme afgewisseld met vermoeidheid. In de laatste maand voelde ik weer een grote behoefte om naar huis te gaan, mijn familie en vrienden weer te zien, en vooral de behoefte aan stabiliteit en een vertrouwde omgeving.

Toen ik thuis kwam, en nog alle blijdschap bij me droeg, begon de ellende

Toen ik thuis kwam, en nog alle blijdschap bij me droeg, begon de ellende. Allereerst was er de scriptie die ik toch echt moest afronden om mijn master te halen. Dat was een worsteling, maar is gelukt. Vervolgens was er het geldprobleem. Mijn spaargeld was op en ik had weer een baan nodig. Toen ben ik gaan solliciteren. Ook dat was een onzekere periode, waarbij ik lang heb getwijfeld tussen twee banen.

Daarnaast was er het huizen-probleem. Ik zat in Amsterdam-West in een heel fijn appartement, maar wist dat ik daar in augustus uit zou moeten, omdat het huurcontract niet verlengd kon worden. Ik zou vanaf september in de kamer van een vriendin kunnen, die zou gaan reizen, maar dat betekende ook dat ik een maand zou moeten overbruggen. Ik dacht dat ik dat wel kon, na drie maanden uit een koffer te leven, maar dat bleek tegen te vallen. Dit is hoe het uiteindelijk is gegaan:

Mijn eerste reactie was vol ongeloof

Op een dinsdag leverde ik mijn scriptie in, eindelijk! De maandag daarvoor kwam ik er achter dat ik zes dagen laat was met menstrueren. Dus het eerste dat ik deed toen ik mijn scriptie officieel had ingeleverd, was naar de drogisterij gaan om een zwangerschapstest te halen. Het ene moment was ik blij dat ik eindelijk deze 'bevalling' had afgerond, het volgende moment vond ik mijzelf op de wc met een positieve test in mijn handen. Mijn eerste reactie was vol ongeloof. Gevolgd door: 'maar dat kan helemaal niet…'

Op zondag zou ik mijn huis uit moeten. Dus op woensdag, donderdag, vrijdag en zaterdag was ik bezig om ál mijn spullen te verzamelen, in dozen te stoppen en te sorteren. Aangezien ik geen eigen plek meer zou hebben, belandden mijn spullen op verschillende plekken bij familie en vrienden en deel naar de zolder van het nieuwe huis in Amsterdam. Het deel dat ik niet kon houden en niet verkocht was, ging naar de stort. Kortom, niks was meer van mij, geen eigen eigendom, alles 'afstaan' aan anderen, zo voelde het.

Toen ik onverwachts zwanger bleek te zijn, heb ik ook op woensdag de huisarts gebeld, en op donderdag een afspraak gemaakt met de abortuskliniek. Want ja, ik had niet eens een huis, ik had echt niet geweten hoe ik ooit voor een kind zou kunnen zorgen. Het voelde meer als een 'probleem' dat erbij kwam, waar een oplossing voor gevonden moest worden. Op zondag ben ik verhuisd, en op de nieuwe dinsdag (één week nadat ik de test had gedaan) stond de behandeling bij de abortuskliniek gepland.

Het voelde alsof alles van mij afgepakt werd, alsof ik volledig uitgekleed werd

Ondertussen realiseerde ik me op maandag dat mijn rijbewijs en paspoort nog in een kastje lagen dat naar Amsterdam was gegaan en die had ik nodig. Dus ben ik met mijn vriend terug naar Amsterdam gegaan om dat op te halen. Dat had mijn huisgenoot  niet verwacht, en zij was er niet over te spreken dat wij onaangekondigd in haar huis waren. Vervolgens was mijn huisgenoot boos op mij, of voelde ze zich onveilig, en heeft ze mij de sleutel teruggevraagd van het appartement, waar ik een maand later zou gaan wonen…

Kortom, in een week tijd verloor ik mijn studie, mijn huis, mijn spullen, het huis waar ik eigenlijk in zou gaan wonen en het kind dat kennelijk in mijn boek groeide… Het voelde alsof alles van mij afgepakt werd, alsof ik volledig uitgekleed werd. Ik verloor de regie over alles. Bijna verloor ik het geloof dat ik ook maar iets te zeggen had over al die ontwikkelingen en veranderingen in mijn leven.

Gelukkig had ik op dinsdag eerst een gesprek met de behandelend arts, voordat de behandeling zou plaatsvinden. Zij heeft mij gevraagd of ik goed over mijn keuze had nagedacht. Ik heb haar eerlijk geantwoord dat het voelde alsof daar helemaal geen tijd en ruimte voor was geweest. Toen heeft ze mij geadviseerd om de behandeling twee weken te verplaatsen. Ik ben blij dat ik dat advies heb opgevolgd.

Twee weken waarin ik mij heb kunnen verbinden met het schepsel in mijn buik

Twee weken volgden, middenin de zomervakantie, waarin ik met mijn vriend een paar dagen ben gaan kamperen. Twee weken waarin ik mij heb kunnen verbinden met het schepsel in mijn buik. Ik voelde onwijs veel liefde en warmte. Het was ook heel surrealistisch. Ik stond nog steeds achter mijn keuze en de nieuwe behandeling stond gepland op een woensdag twee weken later. 

Beetje bij beetje won ik de regie weer terug. Toen de behandeling plaatsvond voelde ik me daar meer klaar voor dan de eerste keer, omdat ik me echt met de zwangerschap had verbonden, ondanks het verdriet dat dat met zich meebracht. Met de boze huisgenoot heb ik een lang en goed telefoongesprek gehad, waarbij ik haar vooral de ruimte gaf om haar boosheid te uiten, om de veiligheid te herstellen. Ze heeft mij de sleutel teruggegeven en nu woon ik toch met haar samen. Het gaat soms nog steeds op gespannen voet, waarbij ik zelf vooral ervaar dat dit haar en niet mijn huis is. Maar aangezien dit een tijdelijke oplossing is , ben ik ondertussen op zoek naar een andere kamer. Verder ben ik (vraag me niet hoe) een paar dagen na de behandeling gestart met mijn nieuwe baan, waar ik nog steeds werk. Daar ben ik gelukkig op mijn plek.

Zo, pfoe, dat was een heel verhaal van mijn kant. Ik zou eigenlijk meer ruimte willen geven om ook op jouw verhaal te reageren, vind je het goed als ik dat bewaar voor de volgende brief? Ik heb de dingen die je hebt geschreven opgeslagen en bewaard, en in mijn achterhoofd gehouden.

Het is zo fijn om te weten dat wij niet alleen zijn in moeilijke periodes, gênante verhalen, ingewikkelde vraagstukken en belangrijke levenslessen

Ik kijk uit naar jouw volgende brief. Schroom niet om in alle openheid je verhalen te blijven delen! Het is zo fijn om te weten dat wij niet alleen zijn in moeilijke periodes, gênante verhalen, ingewikkelde vraagstukken en belangrijke levenslessen. Dat wij dat allemaal mee maken. Des te mooier om die verhalen te delen. Hopelijk is je zoontje snel weer eens aan het voetballen en heb jij de tijd voor jezelf en jouw eigen projecten.

Veel liefs,

Sascha

Ps. Ik heb ook even de tijd genomen om jouw verhalen te laten bezinken en daarop te reageren. Misschien niet helemaal conform de één-week-norm, maar goed, volgens mij doen wij allebei ons best om elkaars brieven te lezen en daarop te reageren, en is dat het belangrijkst.

Echt het einde van de zomer

Beste D.,

Het is alweer een tijdje geleden dat ik jou een brief heb geschreven. Alhoewel ik die van jou al even geleden heb ontvangen. Als jouw envelop in de brievenbus bij mij komt, voelt het als een soort cadeautje. Ik kan vaak niet wachten om hem te lezen. Scheur hem zelfs in de lift al open 😉 (ik woon op de vierde etage, dus net te kort om al te beginnen met lezen.)

Deze gevoelens en gedachten hebben tijd nodig

Helaas had je verdrietig nieuws in je brief. Ik begrijp heel goed dat je dan geen ruimte in je hoofd hebt om terug te schrijven. Deze gevoelens en gedachten hebben tijd nodig, neem die tijd. Als je even pauze nodig hebt of ik iets voor je kan betekenen, laat je het dan weten? In ieder geval sterkte gewenst!

Ik kreeg een glimlach op mijn gezicht, over jonger lijken. Persoonlijk heb ik er op dit moment ook weinig moeite mee. Het enige dat ik lastig vind is dat ik tijdens mijn werk soms minder serieus word genomen. Maar goed, de andere kant die jij beschrijft lijkt mij ook mooi. Ik ben benieuwd wanneer ik dat meemaak!

Al met al denk ik dat leeftijd vanaf 19 jaar helemaal niet zo zwaar weegt. Ik betrapte mijzelf er op dat iedereen tussen de 20 en 50 jaar gelijk is in mijn hoofd. Gek hè? Want tijdens deze periode is iedereen ook in een andere fase. De een studeert en woont op kamers, de ander trouwt, de ander is op wereldreis. Eigenlijk kan er zoveel en is ook alles goed. Best bijzonder als je bedenkt dat je tussen 0 en 16 jaar (uitzonderingen daargelaten) allemaal naar schoolgaat, en vanaf je 69e jaar met pensioen van je oude dag geniet. Conclusie, leeftijd is iets geks.

Oh, en ik draag altijd wollen sokken (always cold!)

Dank voor je omschrijving van hoe je eruit ziet. In mijn verbeelding ben je een prachtige dame. En dat zal in het echt ook zo zijn! Ik ben nieuwsgierig naar wat voor kleren je het liefst draagt, en of er een kleur is die je favoriet is of die je juist helemaal verschrikkelijk vindt? Ik heb natuurlijk zwart haar en ben best wel klein. Daarom draag ik graag flair-broeken (zo lijken mijn benen langer) en het liefst zwart of blauw. Ik heb een hekel aan gele kledingstukken. Oh, en ik draag altijd wollen sokken (always cold!).

Wat je schrijft over de liefde vind ik heel knap. Ik denk dat die regels/lessen makkelijker zijn als het 'de ware' is. Of in ieder geval? Ik weet ook niet zo goed of ik daar in geloof. Al heb ik wel iemand gevonden waar ik mij zo goed bij voel, dat ik het haast wel moet geloven. En dat je moeder dit ook zegt, doet mij goed. Ik wens je dit ook in de liefde. Maar het belangrijkste is dat liefde bij jezelf begint. En jij hebt voor je eigen liefde gekozen, om te stoppen met de relatie. Super knap. Ik heb dat nog nooit gedaan. Dat moet heel lastig geweest zijn.

Ik ben altijd nieuwsgierig hoe deze kinderen zich gaan ontwikkelen, en waar ze uiteindelijk belanden

Als ik denk aan mijn werk weet ik niet of ik de start van het leven het mooiste vind. Misschien wel het contact met de kersverse ouders en hulpverleners. Als mensen hulpbehoevend zijn. En natuurlijk is een baby van een uur oud zo fantastisch klein, kwetsbaar maar krachtig tegelijk. Ik ben altijd nieuwsgierig naar hoe deze kinderen zich gaan ontwikkelen, en waar ze uiteindelijk belanden.

Wanneer ik jouw stukje lees over je werk geniet ik. Zo gepassioneerd, de warmte stroomt letterlijk van het papier. Ik heb nog geen tijd/rust gevonden om jouw aanrader Earthrise te kijken. Ik ben gewoon niet zo van 'even zitten/film kijken'. Omdat ik daar te onrustig van word. Ik ga dan liever een artikel lezen, huis opruimen, koken, of wat leuks doen met vriendinnen. Maar ik beloof hem te gaan kijken. Daarnaast las ik dat er bij de Sloterplas een filmfestival was? Ben jij daar geweest, of deel van de organisatie? Ik ben nieuwsgierig naar jouw mening, hoe vond je het?

Deze regenachtige druilerige dag maakt me wat neerslachtig

Nu is het 26 september, dus echt het einde van de zomer. Deze regenachtige druilerige dag maakt me wat neerslachtig. Ik vind de zon zo heerlijk! In principe heb ik geen vakantie gehad, maar met name geld gespaard. Ik ga 1 november vijf dagen naar Lissabon met mijn vriend en twee andere vrienden. Hier kijk ik onwijs naar uit. Heb jij nog tripjes in het verschiet?

Mijn planning is 1 oktober 2023 afgestudeerd te zijn en daarna drie weken Australië. Hopelijk schrijven wij dan nog steeds brieven en kan ik dan heugelijk nieuws brengen 😊

Ik wil je nogmaals heel veel sterkte wensen en een dikke knuffel.

Tot de volgende,

X
Louis

PS. Kun jij mij tips geven over koken of een heerlijk recept? Ik ben daar niet zo goed in!

Schrijven is iets wat ik graag doe

Beste Isa,

Wat leuk dat je ook mee doet aan dit project : ) Schrijven is iets wat ik graag doe, al doe ik het de laatste jaren veel minder dan vroeger. Dat komt denk ik door het drukke bestaan van alledag met een gezin en relatief jonge kinderen nog.

Ik kan soms echt heimwee hebben naar het gevoel van op reis zijn

Mijn naam is Charron, ik ben 41 jaar oud en woon met mijn twee kinderen van 8 en 5 in Amsterdam. Ben getrouwd en heb een koophuis. Ik voldoe in die zin dus aardig aan de geldende norm. Verder houd ik enorm van reizen en zijn we van plan om volgend jaar 4,5 maand naar Azië toe te gaan, tenminste als Covid geen roet in het eten gooit. Want dat heeft zij eerder gedaan. Eigenlijk zouden we net voordat de pandemie uitbrak 6 maanden op reis gaan. Ik kan soms echt heimwee hebben naar het gevoel van op reis zijn, af en toe ga ik dan naar de toko om gewoon de geuren op te snuiven.

Ik woon zelf nu ongeveer 12 jaar in Bos en Lommer, eerst randje Bos en Lommer en Baarsjes en nu midden in Bos en Lommer. Hoe lang woon jij hier en wat vind je van wonen in deze wijk? Ik heb soms gemengde gevoelens over deze wijk en het wonen erin. 

Ik ben benieuwd of je me een beetje mee kan nemen in jouw wereld

Ik lees ook dat je bij een culturele evenementenorganisatie werkt, wat kan ik mezelf daarbij voorstellen? Behalve concerten doe ik eigenlijk vrij weinig in de culturele sector en ik vraag me wel eens af waarom dat is. Ik denk dat het komt omdat ik dit wereldje niet goed ken en het daardoor wat onbekend blijft. Ik ben benieuwd of je me een beetje mee kan nemen in jouw wereld waardoor ik het wat beter leer kennen. Wat spreekt je bijvoorbeeld aan, aan deze wereld, wat vind je leuk? Waar ga je naartoe en wat haal je er als mens uit? Nou, ik kan nog wel even doorgaan met het uitspreken van mijn nieuwsgierigheden maar wil je ook geen overkill aan vragen geven...

Nou, het heeft even geduurd deze eerste brief, sorry daarvoor. Ik ben wat druk met werken in Amsterdam en heen en weer reizen naar de camping (waar we een seizoensplek hebben) en waar we de hele zomer zitten.  

Ik ben heel benieuwd naar jouw brief!

Tot horens, groetjes,

Charron

Voor mij geeft kunst perspectief en andere invalshoeken

Hoi Charron,

Wat leuk om je brief te lezen! En wat leuk dat je zegt graag te schrijven. Wat schrijf of schreef je dan vooral? Vooral over de waan van de dag of echt verhalen bijvoorbeeld? Ik ben vooral een lezer denk ik. Zojuist begonnen aan het boek Zachtop lachen, ken je die?

Ik vind het echt een leuke gedachte om je via brieven te gaan ontmoeten. Twee kids van 8 en 5, allebei dus op school inmiddels. Vinden ze dat leuk? Het lijkt me zo druk om je eigen werk te combineren met kids en je eigen ding doen en vrienden blijven zien. Heb je hobby’s? Dingen die je rust geven in deze alledaagse drukte?

Zelf ben ik drie maanden in Azië geweest, zo’n drie jaar geleden

Wat een gave reisplannen! Echt te gek dat jullie dat doen. Geven jullie dan ondertussen thuisonderwijs aan de kinderen? Ik droom er echt van om dit soort reizen later ook nog te kunnen maken. Zelf ben ik drie maanden in Azië geweest, zo’n drie jaar geleden. Ik had een half jaar vrij want mijn HBO-studie was net afgerond en mijn pre-master startte pas in januari. Toen heb ik eerst met mijn vader een groot stuk van de Santiago de Compostella gefietst, en daarna heb ik een ticket geboekt. Ik had alleen een heenticket naar Sri Lanka, omdat ik ook naar huis wilde kunnen als ik het toch niet leuk vond om alleen te reizen. Gelukkig vond ik het helemaal geweldig en uiteindelijk heb ik Cambodja en Vietnam ook nog gezien. Mochten jullie van plan zijn om ook naar een van die landen te gaan, laat het vooral weten, dan ga ik mijn reisboek erbij pakken en tips doorgeven.

Twaalf jaar in Bos en Lommer al! Dat is een hele tijd. Ben je hier toen bewust gaan wonen? Ik woon er pas iets langer dan twee jaar. Ik woonde daarvoor een lange tijd in de Rivierenbuurt en daarvoor heb ik in Nieuw-West gewoond. Zelf ben ik niet opgegroeid in Amsterdam, maar in Amersfoort. Ben jij een Amsterdammer in hart en nieren? Je schreef dat je gemengde gevoelens hebt over wonen in Bos en Lommer, welke gemengde gevoelens zijn dat precies? Ik merk zelf dat ik een goede band heb met mijn buren bijvoorbeeld, maar verder best wat binding met de wijk mis.

Grappig hoe je schreef dat je leven is ingericht volgens de geldende norm. Dat is ook wel een beetje zo als je dit zo opschrijft. Wat vind je van die norm? Ik denk dat die wel een beetje aan het veranderen is. Jij?

Ik werd vannacht ergens wakker nog in mijn Pride-outfit

Ik zal mezelf ook nog even voorstellen trouwens. Ik ben Isa, op dit moment nog 25, maar volgende week woensdag word ik 26. Misschien schrijf ik mijn volgende brief dus wel als 26-jarige. Ik ben in coronatijden afgestudeerd, en werk nu bijna fulltime (heb om de week een dag vrij). Ik heb geen relatie (en daarmee nog minder perspectief op een huis kopen dan ik al had) en woon nu met één huisgenootje in een huurhuis. Zij is een heel goed vriendinnetje van mij dus dat is zeer gezellig en fijn. Op dit moment schrijf ik deze brief ook met een lichte kater, want we zijn gisteren samen naar de Pride geweest. Dat vind ik, als vrouw die op vrouwen valt, een zeer belangrijk evenement. Ik werd vannacht ergens wakker nog in mijn Pride-outfit en mijn huisgenoot zei net dat ik eerder ook al op de bank in slaap was gevallen. Oeps. Het was in ieder geval leuk!

Ik merk dat ik heel graag iets wil doen waar ik heel gelukkig van word, terwijl anderen soms wat meer relativeren

Ik werk inderdaad bij een culturele evenementenorganisatie. Hiervoor werkte ik voor een theaterfestival, en op dit moment voor een organisatie die vele verschillende evenementen organiseert, vooral op het gebied van cultureel erfgoed. Echter ben ik op het moment een beetje op zoek naar een nieuwe baan en heb ik toevallig morgen (op het moment van schrijven) een sollicitatiegesprek bij een grote cultuurorganisatie in Amsterdam. Zeer spannend! Ik merk dat ik het ‘werkende leven’, waar ik in coronatijden mee ben begonnen, daarvoor studeerde ik nog, best lastig vind. In de zin van, uitzoeken wat je wil. Ik merk dat ik heel graag iets wil doen waar ik heel gelukkig van word, terwijl anderen soms wat meer relativeren en zeggen: ‘het is maar werk’. Ik moet daar wel aan toevoegen dat ik ook wel altijd een heel gelukkig voorbeeld heb gehad van mijn ouders, die allebei zo genieten van hun werk en het zo leuk vinden. Vond jij dit ook een zoektocht? Zit je nu op je plek? Wat doe je eigenlijk voor werk?

Ik vind het geweldig dat je deze goede vragen stelt over de culturele sector en dat ik nu een betoog over kunst kan houden. Komt ‘ie. Voor mij geeft kunst vaak perspectief en andere invalshoeken. We zijn tegenwoordig zo gefixeerd op de wereld om ons heen, onze eigen belangen en leven in onze eigen bubbel. We worden ook alleen nog maar bevestigd in onze denkbeelden in plaats van af en toe de andere kant. Deze ontwikkelingen beangstigen mij ook wel, ook de rol van media daarin. Ik heb mediapsychologie gestudeerd en kreeg daar ook veel lessen over. Best heftig hoor hoe dat gebeurt! Ik denk dat het ontsnappen aan je eigen bubbel en andere perspectieven lezen ook de reden is dat ik meedoe aan dit project. Waarom heb jij je eigenlijk opgegeven?

We zijn tegenwoordig zo gefixeerd op de wereld om ons heen, onze eigen belangen en leven in onze eigen bubbel

Ik zie theater (daar ga ik vooral naartoe, en concerten) als een manier om andere perspectieven te geven. Je kunt, als je eenmaal zit, ook niet echt de zaal verlaten en bent daarmee even totaal overgegeven aan wat er is gemaakt. Dit biedt hele mooie kansen, namelijk om iemand een volledig verhaal te kunnen vertellen, zonder dat iemand afgeleid is of besloten heeft om maar een deel te zien of horen.

Ik ga zelf naar totaal uiteenlopende dingen. Ik ben iemand die heel erg van kleinkunst en comedy houdt, maar ik ga ook vaak naar theaterfestivals waar ik totaal nog niet weet wat ik wil zien. Dan loop ik gewoon ergens naartoe en laat ik me verrassen! Het leuke vind ik ook dat het super persoonlijk is wat je uit een voorstelling haalt. Ik was toevallig afgelopen vrijdag op de parade in Utrecht en toen ik met een vriendinnetje uit de voorstelling liep, hadden we een totaal andere boodschap meegenomen. Allebei even kloppend bij wat we hadden gezien.

Oké ik heb het gevoel dat het tijd is om deze brief af te ronden, want het is al best een volle brief. Leuk hoe snel je zoveel te (be)schrijven hebt. Ik kijk weer uit naar jouw brief.

Groetjes, Isa

PS. Ik hoor vaak dat ik heel slecht ben in spreekwoorden, maar ik vind het zo fijn om ze te gebruiken. Mocht je dus eentje tegenkomen die niet klopt, dan bedoel ik waarschijnlijk iets wat erop lijkt haha.

Een beetje pijn in de bovenarmspier

Hoi Astrid,

Hartelijk dank voor je brief, je hebt nogal wat beleefd, lees ik. Wat sterk van je dat je daar rustig mee omgaat. Dat heet ervaring in het leven en werken. Dank je wel voor je condoleance, de schoonvader van onze zoon. is alweer bijna drie maanden niet meer onder ons, de tijd vliegt. Zijn vrouw slaat zich er goed doorheen en heeft veel steun aan haar kinderen. Mijn schoondochter is er tamelijk nuchter onder, de relatie met haar vader was lange tijd gebrouilleerd en was sinds haar relatie met onze zoon en de snelle komst van hun dochtertje verbeterd. Het is wonderlijk dat de kleine niet vraagt waar opa. is als er op maandag wordt opgepast door oma. Maar ze is ruim twee en dan zijn de herinneringen nog niet gemaakt.

...wel een beetje pijn in de bovenarmspier

De tweede prik is niet zo bevallen schrijf je, zelfs een dag ziek geweest, maar nu ben je weer helemaal het meisje. Ik heb er zelf niets van gemerkt in de zin zoals bij jou, wel een beetje pijn in de bovenarmspier. Zelfs gewoon gesport, opdrukken en planking gedaan. Maar het werkt bij iedereen anders denk ik.

Soms zie ik nu nog wel mensen met mondkapjes, zelfs buiten en op de fiets en  sommige zien eruit alsof er drie maanden de keukenvloer mee gedweild is bahbahbah.

Wat naar voor je nieuwe collega, dat ze direct in zwaar weer terecht kwam. Helaas zijn er mensen die niets (willen) snappen van wat de plicht van een ziekenhuis is als het gaat om het welzijn van zijn personeel en cliënten. Niets van aantrekken is te gemakkelijk gezegd, want verbaal geweld is bijna net zo erg als fysiek geweld. Hoe gaat het met haar, is ze nog je collega? Merk je al dat de mensen wat minder gestrest zijn en dat de lontjes wat langer worden?

Wat leuk dat je weer eens weg bent geweest en goede herinneringen kon ophalen en er even helemaal uit was en hebt kunnen genieten van het bos en zijn dieren. Was de hond ook mee? Wij hebben hier helemaal geen bossen, anders dan door gemeente en provincie hier en daar aangeplante wilgen, populieren, elzen en ander snelgroeiend hout. Soms zijn er zandwinputten voor wegenbouw (nu waterplassen), waar ze iets omheen laten ontstaan. En zeker geen dennen- of sparrenbomen. Het is hier nogal veenachtig en drassig in de polders van de Alblasserwaard.

Een huis verwarmen met twee houtkachels en elektriciteit is best lastig, zeker als je om de paar dagen hout moet zagen...

Ja, mijn zus is er eentje hoor, bijna net zo lomp in woord en gedrag als onze moeder op die leeftijd. Maar ze is alleen, komt nergens, woont in de middle of nowhere (Tournhac, een mini-, minidorpje in departement Aveyron Frankrijk) en dan woont ze er ook nog helemaal buiten in een huis aan de andere kant van de beek. Haar dochter woont in Capdenac haute eigenlijk bovenop een tunnel in de berg waar de N140 zich doorheen slingert langs de rivier Le Lot. En dat is dan weer Département du Lot. Ze zegt dat ze ernaar uitkijkt, omdat de afgelopen winter haar slecht bevallen is. Een huis verwarmen met twee houtkachels en elektriciteit is best lastig, zeker als je om de paar dagen hout moet zagen en vervolgens een trap op moet sjouwen. Het stinkt bij haar altijd naar rook. Als wij er zijn (voorjaar en/of najaar), moet alle kleding, ook die we niet hebben gedragen, toch in de was om die vieze lucht er weer uit te krijgen en de jassen moeten naar de stomerij.

Naar Parijs, wat leuk! Waar woonde de tante van S. in welk arrondissement, welke straat? Ik ben daar vaak geweest omdat mijn zus daar lange tijd heeft gewoond, vlakbij de Notre Dame. Als je met je gezicht naar de kerk staat en je gaat rechts de brug over dan kom je op Qay Montebello en dan iets verder rechts is Rue Maître Albert. Je bent dan aan de rand van Quartier Latin met het Panthéon en Hotel de Cluny, dat zijn nu musea.  Dat was toen, ik heb het over zestig jaar geleden en moest nog dertien worden, een hele onderneming om daar te komen, helemaal alleen, met de trein.  Mijn moeder zei tegen de conducteur in Rotterdam CS op perron één: "Hij moet naar Parijs, zijn zus haalt hem van het station en wil je een beetje op hem letten?" Mijn grootste reis was tot op dat moment met de bus van Alblasserdam naar Rotterdam en weer terug. Ga er maar eens aanstaan als bijna dertienjarige. In België en Frankrijk nog met een stoomlocomotief ervoor naar het Gare du Nord. Mijn zus haalde me dan af van het station en dan gingen we met de metro naar haar huisje, één kamertje waar alles in moest gebeuren. Met haar eerste kind Fatima. Mijn zwager (Amar),was Algerijns en was geldtransporteur bij de FLN, de vrijheidsstrijders van Algerije in Frankrijk. Soms vlogen de kogels door de straat als er weer eens een treffen was tussen de FLN, OAS, politie en leger. En dan werd je zo van straat geplukt en in een portiek gestopt. Later verhuisde ze naar Vitry sur Seine, en kreeg daar al haar volgende kinderen Malika, Yamina en Rachid. Weer later vertrok zij naar een uit de grond gestampte nieuwe gemeente aan de zuidkant van Parijs. Grigny grand Borne aan de A7. En op haar zestigste vertrok ze naar waar ze nu woont Tournhac le Lauzeral. Het kan zomaar anders lopen dan je ooit hebt kunnen bedenken.

Maar vergeet niet dat je kinderen ook volwassen zijn en er best tegen kunnen als je hier iets over zegt

Ik kan me een beetje indenken hoe de verjaardag voelt, van degene waar je ongelofelijk van hield en die je nu steeds alleen moet beleven. Het gemis neemt met de jaren allen maar toe en zeker met jullie onvoorwaardelijke liefde in de periode dat jullie samen waren. Maar hoezo 'goed houden', mag je niet laten zien dat je hem ontzettend mist en daar verdrietig van wordt. Het zou toch raar zijn als je dat zomaar aan de kant zette. En ondanks dat je er met een van je kinderen over kan praten, blijft het gemis er toch. Maar vergeet niet dat je kinderen ook volwassen zijn en er best tegen kunnen als je hier iets over zegt. Dat je in het verleden ooit ook niet wist wat je met het ‘verlies’ van een partner van iemand anders moest en er niet mee kon dealen, behoeft geen zelfverwijt na zoveel jaar. Als je jong bent is dat lastig en je weet nog niet hoe je daar betekenisvol mee om kan gaan. En wat je collega’s zeggen over het moeten accepteren van het feit dat je man er niet meer is, zou ik laten voor wat het is. Natuurlijk ben je alleen, maar dat wil niet zeggen dat hij uit je hoofd en hart is, daarvoor was jullie liefde te mooi en te intens. Ik snap best dat je niet staat te springen om alleen op vakantie te gaan. Aan de andere kant, het is geen verraad naar hem als je dat wel zou doen. Ik weet van mijn buurvrouw, ook al heel lang weduwe, dat je openstellen voor nieuwe belevingen, zoals vakantie, best een dingetje is. Zij ging met Djoser en andere reisorganisaties, met andere singles naar de ander kant van de wereld en trof in de gezelschappen vooral mensen aan die ook hun partner hadden verloren, door welke oorzaak dan ook. Het heeft haar een beter/sterker mens gemaakt. Eerst ging ze met een vriendin/oud collega en later trok ze er alleen op uit met soortgelijke singles reizen.

Ik word intussen wel heel erg moe van het gezeik in de media over Covid

Misschien in het kader van schrijven naar de toekomst iets om over na te denken. Wat een leuke foto heb je op FB gezet, weet ik eindelijk hoe je eruit ziet. Ik heb me zelf ook weer aangemeld bij FB, maar ben er nog niet zo mee bezig. De versoepelingen, ach dat loopt zoals het loopt, we gaan het zien. Nou ben ik niet zo’n uitgaander dus de terrassen en cafés, zijn niet echt aan mij besteed. Ik word intussen wel heel erg moe van het gezeik in de media over Covid. En openbaar vervoer, het is zeker meer dan tien jaar geleden dat ik me daarin bevond. Ik reisde toen 1e klas naar Harlingen om met mijn vrouw en de kinderen een weekje door te brengen op Vlieland. Mijn vrouw reed mee in de auto.

Hangen je zonnedoeken al, want die hebben we wel nodig vandaag (dinsdag 27/7)? Onweer, grijze luchten uit het ZZW en regen. Maar als’ het even kan, zit ik in de zon om helemaal bruin te worden. Zeker nu alle buren weg zijn met vakantie.

Vaccinaties, ik weet het niet hoe dat gaat lopen en het testen is alleen maar geldklopperij. Bovendien, ben ik na twee Pfizer behandelingen nog niets opgeschoten in het kader van besmet kunnen raken en anderen kunnen besmetten. De discussies over wel of niet vaccineren rijzen de pan uit en dat leidt wellicht tot een tweedeling in de maatschappij. Ik maak me er maar niet te druk om. 14 augustus moet ik weer naar ’het AVL voor controle, maar ik voel me goed en heb het fietsen weer opgepakt. Het was zondag heerlijk fietsweer. Hopelijk houdt de regen een keer op, dan kan ik weer gaan fietsen, want in de regen fietsen doe ik niet, teveel verregend in mijn jeugd, hahaha.

Het zal dan de laatste keer zijn dat we in Tournhac zullen zijn

Iets in de nabije toekomst is dat we het voornemen hebben na mijn verjaardag, acht september, naar Frankrijk af te reizen voor veertien dagen. Het zal dan de laatste keer zijn dat we in Tournhac zullen zijn.

Of we elk jaar een anti Covid frameprik krijgen, weet ik niet , Covid was en is er trouwens al heel lang, misschien al voor dat de mens er was, las ik van de week in een studie hierover.

Ja PCR-testen, zijn ook niet zuiver op de graad want zelfs al heb je Covid achter de rug, blijft zo’n test dat vals melden. Raar is wel dat er geen (bloed)onderzoek mag worden gedaan naar antistoffen na Covid. Dit zou volgens Van Dissel de animo voor prikken doen ontmoedigen. Ik ben een keer getest met zo’n wattenboor. Ontspannen en dan valt het best mee. Een arm uit de kom terugzetten, doet meer pijn.

Ik las dat er een project is in Amsterdam waar bewoners van De Kolenkit elkaar schrijven en ontmoeten. Ik ga ook eens op de FB pagina van Schrijven naar de toekomst kijken.

Nou dat was ie weer, nogmaals bedankt voor je brief! Blijf dicht bij je zelf en positief als je iets gaat doen.

Lieve groet,

Piet

Ik verheug me op onze 'correspondentie'

Hoi Sanne!

Nu ik even een 'tussenminuutje' heb, kan ik mooi een paar regels voor jou op 'papier' zetten.

......dit huis staat in het teken van koffers pakken: maandag hopen we voor drie weken naar Amerika te vertrekken

Na mijn wat mindere ervaring met de vorige schrijver waaraan ik gekoppeld was (zij zou 'moeten' beginnen, dat gebeurde niet, toen heb ik het voortouw genomen en vervolgens kreeg ik geen antwoord), wil ik nu niet degene zijn die roet in het eten gooit. En dat had zomaar kunnen gebeuren, want dit huis staat in het teken van koffers pakken: maandag hopen we voor drie weken naar Amerika te vertrekken.
Maar nu is m'n tijd op, dus later verder.

Dit is later. (En dat doet me denken aan het nummer van Stef Bos, Is dit nu later! Hahaha, hoe bedoel je, gedachtensprongen.)
Over onze koffers en onze reis, die hopelijk doorgaat. Ik had al gemeld dat ik moeder ben en oma. We hebben zes kinderen, drie van onszelf (twee zonen en een dochter) en drie aangetrouwde. We hebben ook drie kleinkinderen. Onze dochter, die met haar man op twee keer languit vallen hier vandaan woont, heeft twee kinderen. Onze jongste zoon, en nu kom ik eindelijk to the point, woont met zijn vrouw in Sunnyvale, een plaats ten zuiden van San Francisco. Zij zijn op 6 mei 2021 vader en moeder geworden van Avir Paul (Indiase naam + Nederlandse naam), roepnaam Avi, en die hopen wij dus volgende week voor het eerst te ontmoeten.

Onze vlucht is al een aantal keren uitgesteld, maar nu lijkt het dan toch te gaan gebeuren

Onze vlucht is al een aantal keren uitgesteld, maar nu lijkt het dan toch te gaan gebeuren. Morgen moeten we nog 'testen voor reizen' en dan maandag de lucht in. Tenzij we positief testen op corona natuurlijk, maar daar wil ik niet eens aan denken. Ik ben zelfs uit voorzorg vandaag niet met m’n zussie op stap gegaan. Zij wilde samen lunchen, maar terwijl we iets af zaten te spreken bedacht ik ineens dat dat misschien niet slim was. Ik wilde zeker weten dat ik geen onnodige risico's zou nemen.

Nou, omdat ik het lekker druk hoop te hebben daar, schrijf ik nu alvast een korte e-mail, dan is de eerste stap tenminste gezet. Ik kan vanuit daar natuurlijk ook gewoon mailen, maar of het er ook van komt is een ander verhaal.
Ik stuur deze dan ook nu vast naar je toe, al stelt het nog niet veel voor.

Ik verheug me op onze 'correspondentie'.

Tot de volgende ronde!

Meinmein

Ik zag ook je link nog over deepfake

Hoi Myriam,

De tijd vliegt voorbij, ik las net jouw eerdere brief terug en besefte meteen dat er in die weken al zoveel veranderd is. Wel leuk dat de brieven zo ook een soort tijdcapsule of dagboek worden voor onszelf.

Het boek van Harari heb ik niet gelezen, maar het wordt me wel door meerdere mensen aangeraden, dus het staat op mijn lijst. Sowieso een interessante stelling dat de ontwikkeling van de mensheid eigenlijk een weg naar beneden is, in plaats van omhoog. Losse associatie, maar het doet me ook denken aan een bericht over een missionaris die naar een eiland in de Indische Oceaan ging waar nog stammen wonen die geen contact hebben met de rest van de wereld. De missionaris werd verwelkomd met pijl en boog en heeft het zelf bezoek zelf niet meer kunnen navertellen. Ik vind het fascinerend dat er een plek is waar mensen zijn die niets van de agrarische revolutie en alles wat daarna kwam hebben meegekregen en zoals Asterix en Obelix als enige weerstand bieden tegen de rest van de wereld.

Wat je vriendin stelt klinkt wel cynisch, maar ik kan me voorstellen dat je er af en toe zo over denkt. Gelukkig handelt ze er niet naar met betrekking tot haar eigen ouders. Wat mijn eigen ouders betreft ben ik niet echt bang, meer berustend. Corona zal er nog wel even zijn en vormt wat dat betreft een permanente dreiging. Gek om te zeggen, maar dat went. In ieder geval zijn de berichten uit de medische hoek hoopgevend, aangezien de ziekte beter te behandelen is en mensen gemiddeld een stuk minder lang in het ziekenhuis liggen. Zonder de ernst van de ziekte te willen bagataliseren, maar op dit moment maak ik me meer zorgen om de economische ontwrichting dan over het virus zelf.

Gekke paradox om met je camper de vrijheid op te zoeken, terwijl er nu overal regels van kracht zijn met als doel om de bewegingsvrijheid in te perken

Hoe is dat voor jou? Rondreizen lijkt me inderdaad lastig, aangezien overal andere regels gelden en mensen op verschillende manieren met die regels omgaan. Wordt je raar aangekeken als reiziger op de plekken waar je komt? Of zijn ze juist blij dat er weer buitenlandse toeristen zijn? Gekke paradox om met je camper de vrijheid op te zoeken, terwijl er nu overal regels van kracht zijn met als doel om de bewegingsvrijheid in te perken. Ik hoop dat jullie wel naar alle plekken kunnen reizen waar je graag naar toe wilt en dat je kunt genieten van de plaatsen waar je komt. Zoals je zelf ook stelt, denk ik dat je inderdaad relatief veilig bent, omdat je weinig direct contact hoeft te hebben met andere mensen buiten je camper om. Waarschijnlijk loop je in Amsterdam een stuk meer risico. Misschien kom je juist wel op onverwachte plekken, omdat je de plannen steeds moet bijstellen. Het lijkt me in ieder geval een goede oefening in je plannen en verwachtingen loslaten en gewoon genieten van de dingen die op je pad komen.

Nu ik dit schrijf staat Nederland aan de vooravond (vanavond persco) van een tweede lockdown en dat is toch wel harder gegaan dan ik dacht. In maart was alles nieuw en ook wel een soort van opwindend, in de zin van dat je iets meemaakt wat niemand nog heeft meegemaakt (zelfs mijn opa van 93 kan zich geen pandemie herinneren). Maar na een paar weken is de nieuwigheid eraf en begin je de consequenties beter te overzien. Gedurende de zomer was het leven voor mijn gevoel eindelijk weer een beetje genormaliseerd en was ik bijvoorbeeld weer voorzichtig bezig met het plannen van optredens, maar het kan allemaal weer in de ijskast. Om mij heen zijn ook veel mensen die de muziek omruilen voor een vak met meer toekomstperspectief, zoals programmeren of de zorg. Op zich een logische keuze, maar wel heel jammer om te zien dat getalenteerde muzikanten hun passie niet meer als beroep kunnen uitvoeren.

Ik heb een crowdfunding gedaan om een deel van het budget op te halen......

Zelf ga ik stug, en tegen beter weten in, door. Gelukkig heeft mijn vriendin een vast inkomen en heb ik nog wat klussen als grafisch ontwerper, we krijgen nog een kleine uitkering als aanvulling, dus we slepen ons er wel doorheen. Ik ben wel echt heel blij dat ik eindelijk een eigen album heb gemaakt (had al vijtien jaar die ambitie). Ik heb een crowdfunding gedaan om een deel van het budget op te halen en het was ook heel tof en hartverwarmend dat er zoveel mensen in mijn omgeving en zelfs onbekenden zijn die zo’n project willen steunen. Het was ook heel leuk om een groep bevriende muzikanten die niet eerder met elkaar hebben gespeeld in de studio samen te brengen en daar de muziek echt te laten ontstaan. Het is echt heel bijzonder om mee te maken dat het geheel echt groter kan groeien dan de som der delen. Alle muziek is nu afgemixt en ik ben er heel trots op. Ik zal je wel een link sturen als het online staat. En misschien zet ik me over mijn afkeer van Zoom-optredens heen en geef ik een online release party. 🙂

Ik vind het ook heel interessant wat je zegt over een sterk audiovisueel tegengeluid, tegen nepnieuws en populisten. Er is veel bullshit inderdaad (dat boek ga ik ook eens opzoeken). Waarschijnlijk was dat er altijd al, maar het lijkt steeds zichtbaarder te worden en een grotere stem te krijgen op internet, maar ook in traditionele media. Wat ik zelf lastig vind is dat je het niet lijkt te kunnen bestrijden zonder jezelf te bedienen van dezelfde middelen (populisme, simplisme) die je eigenlijk tegen wilt gaan. Ik blijf gewoon lekker genuanceerd en wollig doen en probeer maar niet te veel op Facebook te kijken. Ook is het bizar wat er technisch allemaal mogelijk is (ik zag ook je link nog over deepfakes), dat maakt het zoveel makkelijker om onjuiste informatie te verspreiden. Zelf heb ik het idee dat ik gemanipuleerde beelden nog wel kan onderscheiden van echte, maar het zal denk ik niet lang meer duren voordat echt en nep niet meer te onderscheiden zijn. Waren we maar nooit begonnen met landbouw.

We denken soms misschien te groots of extreem, maar het afgelopen jaar laat ook zien dat dingen wel degelijk van de ene op de andere dag anders kunnen

Maar laten we op een positieve noot eindigen. Ik denk uiteindelijk dat alles wat om ons heen gaande is ook voor verandering kan zorgen. Als de maatschappij van de ene op de andere dag veranderd kan worden om een virus tegen te houden, kunnen we diezelfde samenleving ook veranderen om bijvoorbeeld klimaatverandering of ongelijkheid tegen te gaan. We denken soms misschien te groots of extreem, maar het afgelopen jaar laat ook zien dat dingen wel degelijk van de ene op de andere dag anders kunnen. Ik las een tijdje terug de biografie van Alexander von Humboldt, de 19-eeuwse wetenschapper en ontdekkingsreiziger. Hij verzamelde wereldwijd gegevens over het klimaat en de natuur en zag als een van de eerste in dat alles met elkaar verbonden is en dat de mens een enorme impact heeft op zijn omgeving. In zijn tijd waren die ideeën nieuw en radicaal, nu is het een geaccepteerd en breedgedragen wereldbeeld. Dat is maar 150 jaar geleden, voor ons lijkt dat misschien lang, maar het is eigenlijk pas recente geschiedenis dat we als mensheid op deze manier naar onszelf en de planeet kijken. We kunnen veranderen – en als het moet ook snel.

Het is inmiddels al twee maanden geleden dat ik jouw brief ontving. Sowieso vind ik het eigenlijk wel grappig dat er steeds een lange periode tussen de brieven zit, dat draagt voor mij wel bij aan het echte briefschrijfgevoel. Ik kan me voorstellen dat je in de tussentijd ook alweer allerlei nieuwe dingen hebt meegemaakt. Ik ben heel erg benieuwd waar je tot nu toe allemaal geweest bent en hoe het is om met je gezin in een camper te reizen. Hopelijk lukt het onderweg ook om nog te dansen. Kun je online je lessen blijven volgen of kun je misschien aanhaken bij lokale dansklassen op de plek waar je bent?

Lijkt me ook leuk om andere onderwerpen aan te boren. Misschien heb je nog een leuk boek gelezen of een goede film gezien? Ik kijk uit naar je volgende brief in ieder geval!

Groetjes, Joost

Nederlanders zijn niet meer welkom

Hoi Joost,

Echt leuk om te blijven schrijven. Ik las op Schrijven Naar de Toekomst een tekst van een deelnemer die wel drie keer per dag de brievenbus leegt. Grappig, ik vind het inderdaad ook super leuk om post te krijgen.

Hoe is het met je nieuwe album? Wat ontzettend gaaf dat het met crowdfunding gelukt is, petje af, zeker in deze tijd. Naast het geld, kan ik me voorstellen dat de steun op zich al hartverwarmend is. Als je het album al kunt delen, heel graag!! Een online release party klinkt super, zet je er maar overheen ;-). Ik hoorde dat je zelfs al borrelpakketten kunt laten bezorgen bij de feestgangers :-).

Ik hoop dat het goed gaat met jou, je vriendin en je familie. Gisteren sprak ik voor het eerst sinds de reis weer een vriendin, en zij vertelde dat iedereen veel meer gelaten is onder de huidige maatregelen. De ‘nieuwigheid’  is eraf. Het idealisme dat de eerste lockdown opriep is (volgens haar) helemaal verdwenen. Geen speculaties of hoop meer over de positieve veranderingen voor het milieu, de consumptiemaatschappij of het temperen van de reislust. Wat een domper. Ze zei zelfs dat er nu meer afval is door alles wat extra verpakt wordt, de internetbestellingen, afhaaleten etc. Hoe ervaar jij dit? Ik ben heel benieuwd naar jouw gesprekken met je vriendin, vrienden, familie hierover.

Een beetje gek voor mij om nu te zeggen, maar ik denk echt wel dat ik minder ga reizen met het vliegtuig (behalve dus nog dit jaar, waarin we zeker 2 keer met het vliegtuig zullen gaan). Ik voel heel sterk dat het slecht is, door de vele mensen bij elkaar en natuurlijk voor het milieu. Dat is echt wel een verandering die ik bij mijzelf zie gebeuren. Ook wil ik minder online gaan kopen. Nu de kinderen groter zijn is het weer makkelijker om even op de fiets te springen en wat meer moeite te stoppen (heen en weer fietsen) in het aanschaffen van spullen. Tweedehands kleren koop ik al sinds een jaar. En ik wil graag verder gaan met ook andere tweedehands spullen (bankstel, servies etc). Ik ben benieuwd of dit over zeven jaar allemaal gelukt is. J. heb jij dingen die je nu echt nog steeds anders doet of hoopt te gaan doen? Lukt het nog steeds met gezonder eten en meer sporten zoals tijdens de eerste lockdown? Ik volg nog af en toe een les online, maar het is moeilijk om een goede vloer te vinden. Gelukkig zijn  er genoeg bergen te bewandelen of af en toe een fietstocht te maken.

Het idealisme dat de eerste lockdown opriep is (volgens haar) helemaal verdwenen. Geen speculaties of hoop meer (..). Wat een domper

Wij zijn nu in Italië; Sicilië. Het is deze week voor het eerst tijdens onze reis dat ik echt wat van corona merk. We begeven ons eigenlijk  vrijwel ‘buiten het maatschappelijk leven’, op campings en boerderijen, waar we zwemmen, wandelen of meewerken op het land. We eten in de camper, zitten ’s avonds bij een lampje te lezen en komen eigenlijk alleen onder de mensen in een supermarkt of af en toe op een heel toeristisch punt, zoals een klooster of tempel. Maar ook daar is het rustig. En we zijn altijd welkom.

Maar deze week zijn de maatregelen in Europa en ook Noord Afrika aangescherpt. We kwamen naar Sicilië om vanuit hier de boot naar Tunesie te nemen. Helaas bleek een week geleden corona ook in Tunesië weer hard te hebben toegeslagen en moesten we onze plannen herzien. In andere landen willen ze geen Nederlanders, een gevoel dat voor ons nieuw is. De mogelijkheden worden ineens heel beperkt wat even beangstigend was. Want terug naar Nederland kan niet echt (ons huis is een jaar verhuurd. Plus, een nieuwe baan zoeken lijkt ook lastig in deze tijd). En nu is sinds gisteren voor minstens één maand code oranje uitgeroepen over Sicilië, wat betekent dat we niet tussen steden mogen reizen. Daarmee is ook onze alternatieve droom, twee maanden op een boerderij in Sicilië en het eiland ontdekken, een beetje in het water gevallen. Ik ben benieuwd waar we op uit gaan komen. Daarnaast voel ik me ook schuldig dat ik nu op reis ben, terwijl iedereen gevraagd wordt om dat niet te doen.

Naast deze ‘beperkingen’ voor ons zelf, voel ik ook steeds een beetje verdriet bij het verlaten van de warme plekken waar we komen. We worden zo gastvrij ontvangen door vooral de boerenfamilies, en ook campingeigenaren. Op boerderijen mogen we gratis staan en delen de mensen hun kennis, land en eten met ons. We genieten van het platteland, en zien ook hoe zwaar het werk is. Het effect van corona wordt hier heel duidelijk: weinig tot geen gasten in de boerderijkamers, minder afzet van landbouwproducten en tijdelijke arbeidskrachten kunnen niet komen werken door de quarantaineregels, waardoor de boeren blijven zitten met enorme stapels werk.  Het gevoel van verdriet bij het achterlaten van lieve mensen wordt dan ook versterkt door de realisatie van ons privilege om steeds weer door te kunnen reizen, het harde werk en de gevolgen van corona achter ons te kunnen laten.

Inderdaad lijkt, zoals jij al schreef, de economische ontwrichting op dit moment erger dan het virus zelf.

Wat heftig, dat jij het ook om je heen ziet gebeuren, dat mensen weg moeten uit het vak of de sector waar hun hart ligt en op zoek gaan naar andere manieren om rond te kunnen komen. Die veerkracht is ook wel heel mooi. Heb je trouwens het boek De meeste mensen deugen van Rutger Bregman gelezen? ECHT een aanrader! Hij zet zo’n positief mensbeeld neer, en hij gelooft er in dat mensen en de wereld ten positieve te veranderen zijn, als we maar uit gaan van het juiste mensbeeld en elkaar voldoende vertrouwen. Leuk dat je dat schreef in je vorige brief, dat je gelooft dat een ‘verandering  terug’ ook mogelijk is, net zoals Bregman dus. J. ik denk dat je zijn boek wel kan waarderen.

En als je een boek zou willen lezen over iemand die zelf 180 graden gedraaid is, dan kan ik je Vijand van de Russische Staat, een autobiografie van Bill Browder aanraden. Wat een fantastisch boek. Bill Browder, een ras-kapitalist met een enorm kapitaal door handel in Russische aandelen, ontpopt zich tot mensenrechtenactivist door de corruptie waar hij uiteindelijk in verstrikt raakt. Spannend, interessant en een prachtig, ontroerend levensverhaal.

Inderdaad, maakt iets langere tijd tussen de brieven dat het op ‘echte brieven’ lijken! Leuke observatie. Ik kijk ook weer uit naar jouw volgende. En inderdaad worden het zo een soort dagboeken. Zo gebruik ik Instagram ook een beetje; ik vind het altijd leuk om foto’s terug te kijken en op die manier herinneringen op te halen.

Gaaf dat Schrijven naar de Toekomst ook met financiering bezig is, hè, Ik ben benieuwd hoe het zich gaat ontwikkelen.

Tot gauw!

Myriam

Alsof ik weer meer ‘aan’ sta

Hoi Tanja,

Dank weer voor je brief. Ik heb er van genoten om je brief te lezen. Ik vind je manier van schrijven prettig en ook je manier van kijken fijn en leerzaam. Toen ik je brief las dacht ik, dat moet ik in ieder geval teruggeven in mijn volgende brief. Dat ik genoot van het lezen van je brief.

Verder was ik benieuwd hoe jij er nu in staat? Hoe vind je het brieven schrijven? Zijn er onderwerpen waar je nog over zou willen schrijven? Is er een frequentie die je prettig vindt? Hoe vind je het tot nu toe? Misschien wel goed eens te evalueren.

Ook bij mij stond de afgelopen twee weken steeds 'Tanja schrijven' op mijn to-do lijstje. Nu pas op deze mooie zonnige zondag neem ik er de tijd voor. Er komen altijd zoveel dingen tussendoor en ik heb ook vaak zin om mijn laptop gewoon even dicht te doen en buiten te gaan wandelen. Zeker met dit mooie weer van de afgelopen dagen.

Als de zon weer begint te schijnen, krijg ik letterlijk het gevoel dat ik uit mijn winterhol kruip.

Van winter zijn we opeens vol in het voorjaar aangekomen. Als de zon weer begint te schijnen, krijg ik letterlijk het gevoel dat ik uit mijn winterhol kruip. Alsof ik alles weer meer kan voelen. De mooie en euforische dingen, maar ook de moeilijke dingen, de worstelingen. Alsof ik weer meer ‘aan’ sta. Ik geniet er enorm van. Als ik mij dan realiseer dat het pas eind februari is, vind ik het ook een beetje zorgelijk. Maar los van de tijd van het jaar, ben ik dol op de zon. Dus doet dit me erg goed.

De dag nadat ik jouw brief kreeg ben ik samen met mijn man op een mini-vakantie gegaan in Nederland. We zijn eerst twee dagen naar Ens geweest en hebben daarna nog drie nachtjes op Texel in een huisje geslapen. Het was prachtig en heerlijk. Echt zo fijn er even tussenuit te zijn. Voor deze hele coronasituatie gingen we regelmatig op vakantie. Verre reizen zijn voor mij altijd onderdeel van mijn leven geweest. Nu vind ik het idee om voor een vakantie naar de andere kant van de Atlantische Oceaan te vliegen te zot voor woorden. Want Ens en Texel zijn prachtig en daar was ik ook nooit eerder geweest. Dit lijkt alweer een eeuwigheid geleden, want toen gingen we schaatsen en wandelden we door de sneeuw. Nu zit ik in de volle zon en ruikt het naar lente.

Ik hoef niet meer de wereld over om het geluk ergens anders te zoeken, dat voelt als een groot cadeau.

Corona brengt mij veel. Deze periode geeft me veel rust. Ik kan meer van de kleine dingen genieten en ik sta veel meer stil bij wat ik heb. Mijn vrienden en familie. Mijn man en mijn drie katten. Ik ben dolgelukkig in mijn huisje in Rotterdam. Ik hoef niet meer de wereld over om het geluk ergens anders te zoeken, dat voelt als een groot cadeau.

Voor jou zal het sneeuwweekend misschien ook alweer ver weg voelen, maar het klonk heerlijk. Niet meer naar huis kunnen vanwege de sneeuw. Samen gezellig koffiedrinken. Binnen bijkomen van de kou.

Wat bijzonder en leuk dat je een huisgenoot hebt, die ook als je zoon voelt. Het inspireerde mij ook meteen weer om buiten de kaders te denken. Kinderen, familie, je kunt het op zoveel manieren invullen en voelen. Dat hoeft niet allemaal bloed en eigen te zijn.

Dat deel over praten herken ik heel goed van mijn relatie met een Nicaraguaanse jongen. Ik heb vier jaar in Latijns Amerika gewoond en trots speelde daar een andere rol, dan wij ooit kunnen snappen. Ik weet niet of dit voor jouw huisgenoot ook speelt, maar ik kan me voorstellen dat er soms dingen aan ten grondslag liggen die wij nooit helemaal zullen doorgronden, omdat onze culturele normen en waarden weer heel anders zijn. Wel mooi om er enerzijds over in gesprek te gaan om elkaar op die manier beter te leren kennen en anderzijds te respecteren wat voor iemand anders belangrijk is.

Ook je 'over 5 jaar', herken ik heel goed in mijn eigen leven. Elke keer dacht ik: ik heb nog alle tijd. Nu voelt dat niet meer zo. Al zijn er natuurlijk ook genoeg vrouwen die pas na hun 35e beginnen aan kinderen tegenwoordig. Toch voelt het niet meer alsof ik de keus voor mij uit kan blijven stellen. Terwijl ik dit schrijf denk ik meteen dat dat misschien wel kan, omdat het voor mij ook goed zou zijn als het er niet van zou komen. Ik heb in ieder geval ook genoeg redenen waarom ik het niet zou willen en een leven zonder kinderen lijkt me in veel opzichten heerlijk.

Dank voor jouw blik en je verhaal over dit onderwerp.

Dat corona mij een baan in loondienst en een vakantie op Texel zou brengen, had ik nooit verwacht.

Morgen begint mijn nieuwe  baan als projectleider. Ik ben heel benieuwd naar wat dit mij allemaal gaat brengen. In ieder geval een grote verschuiving van zelfstandig werken naar 32 uur in loondienst. Ik heb in mijn leven nog niet meer dan 24 uur in loondienst gewerkt en ook dat heb ik maximaal tien maanden volgehouden. Mijn leven ziet er inmiddels heel anders uit, dus ik denk dat het nu veel meer past. Daarnaast heb ik ook nooit eerder werk en een organisatie gevonden die zo goed passen en aansluiten bij mijn eigen gevoel en visie. Dat corona mij een baan in loondienst en een vakantie op Texel zou brengen, had ik nooit verwacht. Wel denk ik dat als we de wereld allemaal wat dichterbij halen- op het gebied van reizen, consumeren, werken- het leven op aarde nog een stuk langer houdbaar is.

Ik wens je een mooie week toe. Ik ben benieuwd hoe het jou vergaat en kijk uit naar je volgende brief.

Liefs,

Charlotte

Maar liefst drie keer zo jong

Hallo Merel,

Verrassend om in contact te komen met een vrouw als jij: maar liefst drie keer zo jong en met een heel leven voor zich! Sportief, reislustig, doortastend en energiek, zo verschijn je voor mijn geestesoog als ik je bio’tje lees. En je maakt me meteen nieuwsgierig. Hoe zit dat met die Australië-reis, staat die nog op de rol? Of ben je nu voorlopig gericht op je baan (in Hilversum, neem ik aan) en je nieuwe huis in Amsterdam? En wat merk jij aan den lijve van corona? Redactiewerk, moet je daarvoor op pad? En nog veel meer vragen…

Weet je wat, ik vertel nu eerst wat meer over mezelf. Op het moment dat corona uitbrak, vorig jaar, stond ik op het punt naar Portugal te vertrekken, mijn busje stond al gepakt voor de deur. Het zou mijn zevende voorjaarstrip naar en door Portugal worden, sinds ik in 2008 na een verblijf van 16 jaar in dat land in Nederland was teruggekeerd. Toen het tot me was doorgedrongen dat ik voorlopig tot mijn flatje in Den Bosch veroordeeld was, heb ik me gestort op de ordening van mijn herinneringen aan Portugal.

Ik ben verbaasd over mezelf, toch meestal kritisch op autoriteit, hoe ik me gedwee neerleg bij de maatregelen

En daar heb ik veel plezier in gekregen. Ik heb inmiddels een leuke website gevonden waarop ik mijn schrijfsels en foto’s kwijt kan. Ik mag, misschien enigszins pathetisch, wel zeggen dat er (eindelijk…) rust is gekomen in mijn leven. Hoewel het jammer is dat ik ’nergens meer naartoe’ kan, houd ik ook wel van de overzichtelijkheid van deze pas-op-de-plaats. Zo nu en dan komt er iemand op bezoek: een dochter, een vriendin. Ik videobel regelmatig met nieuwkomers die Nederlands leren en ik e-mail met mensen die het moeilijk hebben.

En… ik volg het nieuws. Tja, het coronabeleid… Ik ben verbaasd over mezelf, toch meestal kritisch op autoriteit, hoe ik me gedwee neerleg bij de maatregelen. En ik ben vooral blij dat er mensen zijn, de regering, het RIVM etcetera, die zich daarvoor inzetten en dat ik dat niet hoef te doen. 😉 Poeh poeh, hou die besmettingen maar eens in toom en tegelijkertijd zoveel mogelijk mensen en groeperingen ’tevreden’.

Corona is voor mij persoonlijk dus niet zo’n ramp. Maar als ik wat verder kijk dan mijn neus lang is… Ik zie natuurlijk hoe de wereld op zijn kop wordt gezet. Hoeveel dromen (zoals de jouwe) zijn er inmiddels in duigen gevallen? Hoeveel mensen staat het water aan de lippen? En hoe zit het met de kloof tussen haves en have not's in het algemeen? Krijgen wij nu eerst alle inentingen en ‘Afrika’ pas over lange tijd?

Ik kijk niet ver vooruit. Ik ben blij met elke dag, met mijn gezondheid, met mijn leven eigenlijk

Tja, breek me de bek (niet) open, zou ik zeggen. Ik raak hier aan mijn visie op de wereld, mijn politieke kleur en ik hoop van harte dat we ook daar met elkaar over van gedachten kunnen wisselen. Ik vind het spannend dat jij ‘van Talpa’ bent. Ik vrees dat ik een en al vooroordeel ben over de commerciële tv, waar ik eerlijk gezegd zelden naar kijk. Wie weet komt daar binnenkort, door jou, verandering in. 😊

En de toekomst. Voor mij persoonlijk kijk ik niet ver vooruit. Ik ben blij met elke dag, met mijn gezondheid, met mijn leven eigenlijk. En wat de toekomst van de aarde betreft: ik hoop vurig dat corona een keerpunt mag zijn, dat ‘we’ flink zuiniger zullen worden op onze planeet. Maar… ik vrees het ergste.

Zo gauw het kan, stomen we waarschijnlijk weer met volle kracht vooruit. Wat denk jij?

Spannend dus, dit contact! Nogmaals, ik ben erg benieuwd naar je!

Ellen