Ik voel me geen minderheid

Beste Joep,

Wat schandalig dat ik zo lang niet heb geantwoord! Ik weet niet wat er gebeurt, maar tijd lijkt op een andere manier voort te bewegen sinds er weer ‘van alles mag’. Nou ja, het loopt zoals het loopt, maar het is wel een beetje stom van mij. Met name omdat ik met Marilien juist zo intensief bezig ben geweest met het brievenproject en de crowdfunding opzetten en dergelijke (heb je al gedoneerd?), dat het jammer is dat ik het creatieve deel van het project heb laten liggen.

Ik las je brief net weer en werd teruggebracht naar de zomervakantie toen je schreef over Ommen en de Vecht. "Eten, slapen, zwemmen, meer hebben we eigenlijk niet nodig". Heerlijk!

Ik wil ook graag nog ingaan op wat je schrijft over Sjoerd en de mensen in de delta en de  definitie van originaliteit (die helemaal raak is, maar waar ik nooit bij stil heb gestaan), maar er is iets anders dat me erg heeft beziggehouden de laatste tijd. Iets wat ik graag zou willen delen en waarvan ik benieuwd ben naar hoe jij daarin staat.

Ik wilde namelijk onlangs solliciteren op een functie bij een groot fonds voor de podiumkunsten. Ik was niet echt op zoek, maar de functie was op mijn lijf geschreven vond ik zelf, ik kon alle vakjes aankruisen. Ik heb wel eens gelezen dat vrouwen alleen solliciteren als ze aan tien van de tien functie-eisen voldoen en mannen ook als ze er maar aan zes van de tien voldoen (herken jij  dat?). Nou, in dit geval kon ik met een gerust hart een brief insturen. De brief moest naar Colourful People, een recruitmentburo dat diversiteit bevordert. Hmmm. Daar kwam de vraag: ben ik colourful? Een halve Italiaan, dat wel, maar ik ben wit. En Italiaans is nog steeds Europees, dus dat telt niet echt. Bovendien was een van de competenties die gevraagd werd ‘integer’. Kan ik integer zijn als ik mijn afkomst gebruik om voor een baan in aanmerking te komen, terwijl ik me helemaal niet ‘colourful’ voel en me ook nooit zo zou profileren? ‘Je bent toch een vrouw?’, zeiden mijn vriendinnen. ‘Dat is toch ook iets? Er moeten meer vrouwen in hogere posities komen en dat kan alleen maar zo, door meer kans te krijgen bij sollicitatieprocedures.’ Maar daar zit hem juist het probleem. Ik voel me geen minderheid, niet als vrouw en niet als halve Italiaan en ik heb geen enkele intentie me zo te gaan zien of profileren. Ik vind en voel niet dat ik minder kansen heb dan een witte man en wil dat statistische gegeven al helemaal niet inzetten om een baan te krijgen. Mijn vriendinnen vonden dat ik niet zo moeilijk moest doen, de sollicitatiebrief kon immers alleen via dat buro en niet rechtstreeks, dus ik had geen keus. Dat was voor mij het enige geldige argument. Ik heb de brief gestuurd, ben niet uitgenodigd. Er waren 150 reacties blijkbaar. Dat kan natuurlijk en is niet het probleem. Wat ik lastig vind aan de hele kwestie is dat ik me afvraag hoe dergelijke positieve discriminatie gaat helpen. Als geen enkele witte man meer gaat solliciteren op een dergelijke vacature (en in de culturele sector wordt er op dit moment bij ALLE vacatures voorrang gegeven aan mensen met een divers profiel, wat dat ook moge zijn, want niemand definieert dat), wat betekent dat voor de lange termijn? Iemand zei laatst: ‘Ik heb medelijden met al die witte theatermakers die nu van de toneelschool komen, want die komen nergens aan de bak.’ De volgende stap is dat ze zich niet meer zullen aanmelden. Weg diversiteit.

Kan ik integer zijn als ik mijn afkomst gebruik om voor een baan in aanmerking te komen(..)?

Uiteraard valt er winst te behalen door sollicitatiecommissies en toelatingscommissies een ‘unconscious bias’-training te laten doen, zodat ieders (onbewuste) vooroordelen bij het selecteren van brieven of het aannemen van studenten aan de oppervlakte komen. Maar op voorhand al uitsluiten dat bepaalde mensen überhaupt reageren lijkt me niet de manier. Zou jij solliciteren als je brief naar Colourful People moest?

Enfin, ik worstel er best mee, met die hokjes en hoe die gaan zorgen voor een diversere samenleving. Want daar ben ik uiteraard voor (voordat je denkt dat ik een Thierry Baudet- aanhanger ben!). Ik ben links, maar heb persoonlijk wel de drang om ergens te komen vanwege mijn kwaliteiten, niet omdat ik het vrouwenquotum omhoog moet krikken. Toen ik ooit als vwo-leerling naar de open dag van de School voor Journalistiek ging, zeiden ze: ‘O, ben je Italiaan! Dan kun je hier zo komen zonder toelating, want we hebben 5% buitenlanders nodig.’ Daar ga ik dus zeker niet heen, dacht ik toen.

Enfin, het is een groot en lastig onderwerp. Maar goed, als we ‘schrijven naar de toekomst’ moeten we ook deze thema’s durven aanpakken, toch? Later kom ik nog terug op de andere onderwerpen, zoals sport, dat bij jou ook een belangrijke plek inneemt zo te lezen.

Zoveel om over te schrijven!

Goed weekend,

Sally

P.S. We rijden een Dacia Logan. Al willen onze zoons graag een Lamborghini.