Rampspoed verbroedert

Ha Marie,

Ineens vloog er toch weer een maand voorbij! Zo gaat dat kennelijk, ook als er eigenlijk weinig leuks te beleven viel. Mijn vader kreeg twee tia’s achter elkaar en moest met spoed geopereerd worden. Ondertussen is hij geopereerd, waar ik maar niet teveel bij stil heb gestaan, want de enorme jaap in zijn hals zegt al genoeg.

Ik herinner me van jouw eerste brief dat je schreef over je ouders die corona hadden en hoe veel zorgen dat met zich meebracht. Gelukkig hebben ze het weten te doorstaan. Zijn ze inmiddels weer de oude, of zijn er nog klachten blijven hangen die niet zomaar oplossen?

Nu mijn ouders 80-plussers zijn, zie ik dat met iedere ziekte hun herstel het ook een beetje af laat weten. Ze blijven niet ziek, maar worden ook niet meer zo fit als voorheen. Het dagelijks leven valt ze zwaarder en alle gewone huis, tuin en keukendingen gaan ze steeds minder vanzelfsprekend af. Soms maakt me dat tijdelijk heel verdrietig, en tegelijkertijd weet je dat dit is hoe het gaat. Dat de vergankelijkheid vat heeft op ons allemaal, al zie je het bij mensen op leeftijd veel duidelijker. Hoe er dingen af beginnen te vallen die niet meer terug zullen komen. Dingen die ze graag deden, vaardigheden die ze langzaamaan verliezen.

Rampspoed verbroedert, zullen we maar zeggen

Ik vond het wel heel fijn om voor ze te zorgen. Op een gekke manier was het ook heel gezellig, terwijl we allemaal bang waren dat het ook verkeerd af kon lopen. Rampspoed verbroedert, zullen we maar zeggen. Het is fijn om te voelen dat we als familie (ondanks wat oppervlakkige ergernissen die er soms zijn) nauw met elkaar verbonden zijn en dat het goede tussen ons allen de boventoon voert. Gelukkig maar.

Maar genoeg over het zorgende leven. Je schreef over je werk en ik vond het leuk om te lezen. Het veld waarin je werkt lijkt me heel complex. Ik heb bewondering voor mensen die in zo’n veelheid aan belangen een weg weten te vinden, iets voor elkaar weten te krijgen. En dan werk jij ook nog in een politieke omgeving. Dat lijkt me ontzettend moeilijk. Zelf zou ik me daar geen raad weten, geloof ik. Maar dat hoeft ook niet, want ze hebben jou toch!

Anders ben ik alleen maar zo’n denkend hoofd op pootjes. Het lijf moet ook meedoen!

Je vroeg wat mijn achtergrond is. Heel lang kon ik niet kiezen tussen een studerend of een scheppend leven, en om heel kort te gaan: dat heb ik dus maar niet gedaan, dat kiezen. Ik besloot te studeren en danste daarnaast bij een choreografe die ons eindeloos liet improviseren, wat ik het vuur aan mijn schenen vond, maar waar ik uiteindelijk onnoemelijk veel plezier aan beleefde. Het studeren was ook heel fijn en ik merkte dat ik daarin uit kon blinken. Na het halen van mijn master heb ik nog twee jaar lang een proefschrift voorbereid, maar uiteindelijk was er geen promotieplek beschikbaar en ben ik ermee opgehouden. Ik heb allerlei baantjes en banen gehad, en uiteindelijk was schrijf- en redactiewerk hetgeen ik het liefste doe. Ik maak ook eigen werk en heb leren drukken in een ambachtelijke drukkerij. Het is heel erg fijn om iets concreets, iets met je handen te doen. Anders ben ik alleen maar zo’n denkend hoofd op pootjes. Het lijf moet ook meedoen! Da's wel zo gezellig… Wat een historie. Het is gek om je eigen bewandelde pad zo op te schrijven. Marie, ik ga je weer laten. Schrijf vooral weer zo’n fijne brief! Ik zie er nu al naar uit.

Groets,

Machteld