Herinneringen aan deze tijd

Hallo Bettie,

Het was leuk om weer een brief van je in mijn mailbox te vinden. Meestal liggen er papieren enveloppen voor mij op de eetkamertafel met allerlei exotische postegels; aan brieven per mail ben ik niet gewend, maar ik vind het ook leuk! Berichtjes van vrienden zijn toch meer whatsappjes, en verder krijg ik kaarten voor mijn verjaardag en met kerst. De kerstkaarten worden wel steeds minder, merk ik.

En wat een prachtig boek heb je me gestuurd! Ik vind de vormgeving heel mooi, en je hebt het zo boeiend beschreven. Ik kan zien dat er heel veel tijd en moeite in zit, want ik weet zelf hoe het is om zoiets te schrijven. Hoewel, nee, zó uitgebreid zijn de verhalen van de mensen wiens levensgeschiedenissen ik schrijf, toch niet. En ik ben geen professionele vormgever; aan jouw boek zie ik dat het heel gedegen in elkaar zit. Het schrijven ervan heeft je heel veel onderzoeksuren gekost, denk ik! Heel bijzonder hoe je het verhaal van jouw broer verweeft met het grotere verhaal van de familie Van Veen. Komt er nog een boek alleen over je broer, zoals je in het boek oppert?

Ik moest zo lachen om die verschillende kleuren veters die je in jouw schoenen doet

Op mijn beurt stuur ik je het boek ‘Dansen op het gras’, dat ik heb geschreven. Het berust deels op waarheid, deels is het verzonnen, en dat is voor mij een hele prestatie, want ik dacht altijd dat ik geen verhalen kon verzinnen. Doordat het boek echter gebaseerd is op iemand die echt heeft bestaan - mijn Duitse oudtante - bleek het niet zo moeilijk te zijn om te bedenken wat zij zou hebben kunnen beleefd. Eigenlijk weten alleen mijn moeder, mijn broer en ik wat ‘echt oder Ente’ is, zoals ze in het Duits zeggen: wat waarheid is en wat verzonnen is. De historische feiten en ook de informatie over een aantal personen en steden klopt wel, dat heb ik allemaal uitgeplozen, lang leve internet! Het is alweer een paar jaar geleden dat ik het boek heb geschreven (ik heb er een jaar lang bijna iedere avond aan gewerkt), en ik zag dat de foto’s achterin het PDF-bestand niet goed stonden, dus ik heb het bestand gewijzigd. Vandaar dat het een recente datum heeft.

Ik moest zo lachen om die verschillende kleuren veters die je in jouw schoenen doet. Ik vraag me af of ik het zou merken. Misschien wel als ik een patiënt in een verpleeghuis zou bezoeken, want die observeer ik redelijk goed, denk ik. Maar iemand op straat, dat weet ik niet. Ik heb zelf een schoenentic, en een tassentic. Ik dacht dat ik me redelijk kon beheersen, maar in het pre-corona tijdperk merkte een collega op kantoor een keer op dat ze me nog nooit had gezien met hetzelfde paar schoenen aan mijn voeten. Ik scheen iedere keer andere schoenen/laarzen aan te trekken als ik naar kantoor kwam. Dan moest ik er toch wel veel hebben… Inmiddels zijn ze wel uitgedund en ik heb al zeker twee jaar geen nieuwe schoenen gekocht en online koop ik geen schoenen. Tja, en als ik nu werk, draag ik gewoon de heerlijke warme pantoffels die ik met Kerstmis heb gekregen. Niet elegant, maar niemand ziet ze als ik boven op zolder achter mijn bureau zit. Ik ben overigens verder wel helemaal aangekleed als ik werk 😊, ik zou bijvoorbeeld niet een nette blouse aantrekken en dan in een pyjamabroek achter mijn laptop gaan zitten.

Ze fietste mijn wereld uit, de hare tegemoet

Mijn man en ik hebben sinds vorige week professionele draadloze kantoor-koptelefoons waarmee we tegelijkertijd kunnen bellen en elkaar niet horen. Of zo weinig dat we elkaar niet storen. Heel apart hoe dat werkt. Als je naast elkaar zit de hele dag heb je zoiets wel nodig. Voorheen moest een van ons het washok in als de ander een klant aan de lijn had of een belangrijke vergadering. Of ik verkaste naar de woonkamer. Ik kan de voorstelronde van mijn man naar klanten toe dromen, ik weet precies wat hij gaat zeggen, hahaha! Maar nu stoort me dat dus niet meer, want ik hoor hem nauwelijks, hooguit als een beetje achtergrondgeluid. Het komt door corona dat dit meer dan voorheen noodzakelijk is. Ik ga minder op pad, doe vaker onderzoeken via de telefoon of via beeldbellen. We zitten daardoor vier van de vijf dagen naast elkaar te werken.

Het is overigens wel een interessante gedachte die je beschreef: wat we ons later herinneren van deze tijd. Misschien herinnert men het zich door bepaalde gebeurtenissen die in deze periode plaatsvonden. In mijn geval het overlijden van mijn vader, of de verhuizing van mijn dochter naar een eigen woning met haar vriend. Afgelopen zondag nam ze haar fiets mee en toen ze al piepend en krakend de straat uit reed, moest ik toch even slikken. Ze fietste mijn wereld uit, de hare tegemoet, zo voelde dat. En het klussen in haar appartement waarbij we probeerden tot andere klussers minstens anderhalve meter afstand te houden en niet teveel tegelijktijdig aan het werk, en dat ze niet zomaar even voor een klein dingetje naar de Gamma of de Hornbach konden gaan, maar een bestelling moesten plaatsen die ze dan pas vier uur later konden ophalen. Mijn zoon die langer dan gebruikelijk bij het grofvuil stond te wachten tot hij aan de beurt was (want iedereen lijkt aan het klussen, verbouwen en opruimen te zijn). Hij zal zich herinneren dat hij zijn propedeuse in coronatijd heeft gehaald. Maar verder?

Een heleboel mensen hebben het gewoon te goed en gaan als hersenloze amoeben door het leven

Ik ben ook bang dat een heleboel mensen na de zomer weer overgaan tot de orde van de dag. Inderdaad gewoon weer met z'n allen met Transavia naar Rhodos (en dan niet voor een proef om corona proof vakantie te vieren in een resort waar je niet af mag) en met z'n allen in de file. Daar zit ik echt niet op te wachten. Hoewel ik er wel van houd om met het vliegtuig op vakantie te gaan; maar dat kan eigenlijk niet meer als je als vegetariër en ‘recyclist’ door het leven gaat, hahaha! Ik denk dat we dit jaar sowieso nog niet naar het buitenland op vakantie gaan en ik betwijfel of we überhaupt vakantie kunnen vieren samen. Mijn man heeft zojuist een baan bij een Israëlisch bedrijf aanvaard en gaat zijn huidige baan in april opzeggen. Als alles meezit, zal hij per 1 juli starten bij zijn nieuwe werkgever. Spannend, en alles gaat natuurlijk digitaal. Ik had mijn vakantie al vastgezet op twee weken in augustus, maar misschien gaat dat voor hem niet lukken. Nou ja, ik ben best een huismus, ik hoef niet zo nodig op reis. Mijn man is wat avontuurlijker dan ik 😊.

Ja, ik ben ook bang dat het leven na corona gewoon weer zijn gangetje gaat. Op een vreemde manier vind ik het goed dat zoiets als dit eens een keer gebeurt, al vind ik het vreselijk dat zoveel mensen eraan zijn overleden en nog zullen overlijden. Een heleboel mensen hebben het gewoon te goed en gaan als hersenloze amoeben door het leven. Ze bekommeren zich niet om het milieu, jakkeren met 160 over de snelweg, gaan inderdaad een weekendje naar Barcelona voor vijftig euro. Ikke ikke ikke en de ijsbeer op de Noordpool kan stikken. Gisteren had ik met de fiets (natuurlijk!) een zak met plastic afval naar een container in de buurt gebracht. Toen ik terugfietste, reed een Volkswagen Polo (hoezo stereotiep?) rakelings langs me heen. Een paar meter verderop vlogen plots twee lege McDonald's bekers uit het raampje van de bestuurder. Ik was helemaal verbijsterd! Gelukkig was er iemand die de bekers opraapte. Er zijn ook nog mensen met een beetje verstand.

Het geeft me wel te denken: als we in 2027 (en daarna) afhankelijk zijn van dit soort types om de wereld te redden, dan zie ik het somber in. Je mag het niet zeggen (ik doe het lekker toch), maar misschien kan Bill Gates à la de cartoon op pagina twee alsnog een chip ontwikkelen om mensen wat milieubewuster te maken? Ik zou willen dat er sensoren op de straat zijn in 2027 die precies registreren wie wat op straat gooit, en dat de overtreder daar dan automatisch voor bekeurd wordt. Maar ook dat je na iedere vijftigste of honderdste zak (plastic) afval die je in een container gooit, beloond wordt door de gemeente, voor mijn part met een digitale tegoedbon (dan heb je speciale vuilniszakken nodig op naam of huisnummer die dat registreren, liefst biologisch afbreekbaar).

Nou, dat was het weer. Het is mooi weer, ik heb morgen vrij (want dan is het weer woensdag) en ga dan samen met mijn zoon naar mijn moeder in Hengelo. Nee, niet met een Volkswagen Polo en keurig honderd kilometer per uur… We vertrekken na de ochtendspits, want helaas bestaat dat fenomeen toch weer, ondanks corona en meer thuiswerken. Overigens hebben we nu ieder drie brieven geschreven, dus in principe mogen we stoppen met corresponderen. Ik vind het wel leuk om verder te corresponderen, maar als je het na drie keer genoeg vindt, respecteer ik dat uiteraard!

Nou, geniet van het mooie weer deze week. En ik wens jou en je man fijne Paasdagen!

Groetjes, Annemieke