Voor mij geeft kunst perspectief en andere invalshoeken

Hoi Charron,

Wat leuk om je brief te lezen! En wat leuk dat je zegt graag te schrijven. Wat schrijf of schreef je dan vooral? Vooral over de waan van de dag of echt verhalen bijvoorbeeld? Ik ben vooral een lezer denk ik. Zojuist begonnen aan het boek Zachtop lachen, ken je die?

Ik vind het echt een leuke gedachte om je via brieven te gaan ontmoeten. Twee kids van 8 en 5, allebei dus op school inmiddels. Vinden ze dat leuk? Het lijkt me zo druk om je eigen werk te combineren met kids en je eigen ding doen en vrienden blijven zien. Heb je hobby’s? Dingen die je rust geven in deze alledaagse drukte?

Zelf ben ik drie maanden in Azië geweest, zo’n drie jaar geleden

Wat een gave reisplannen! Echt te gek dat jullie dat doen. Geven jullie dan ondertussen thuisonderwijs aan de kinderen? Ik droom er echt van om dit soort reizen later ook nog te kunnen maken. Zelf ben ik drie maanden in Azië geweest, zo’n drie jaar geleden. Ik had een half jaar vrij want mijn HBO-studie was net afgerond en mijn pre-master startte pas in januari. Toen heb ik eerst met mijn vader een groot stuk van de Santiago de Compostella gefietst, en daarna heb ik een ticket geboekt. Ik had alleen een heenticket naar Sri Lanka, omdat ik ook naar huis wilde kunnen als ik het toch niet leuk vond om alleen te reizen. Gelukkig vond ik het helemaal geweldig en uiteindelijk heb ik Cambodja en Vietnam ook nog gezien. Mochten jullie van plan zijn om ook naar een van die landen te gaan, laat het vooral weten, dan ga ik mijn reisboek erbij pakken en tips doorgeven.

Twaalf jaar in Bos en Lommer al! Dat is een hele tijd. Ben je hier toen bewust gaan wonen? Ik woon er pas iets langer dan twee jaar. Ik woonde daarvoor een lange tijd in de Rivierenbuurt en daarvoor heb ik in Nieuw-West gewoond. Zelf ben ik niet opgegroeid in Amsterdam, maar in Amersfoort. Ben jij een Amsterdammer in hart en nieren? Je schreef dat je gemengde gevoelens hebt over wonen in Bos en Lommer, welke gemengde gevoelens zijn dat precies? Ik merk zelf dat ik een goede band heb met mijn buren bijvoorbeeld, maar verder best wat binding met de wijk mis.

Grappig hoe je schreef dat je leven is ingericht volgens de geldende norm. Dat is ook wel een beetje zo als je dit zo opschrijft. Wat vind je van die norm? Ik denk dat die wel een beetje aan het veranderen is. Jij?

Ik werd vannacht ergens wakker nog in mijn Pride-outfit

Ik zal mezelf ook nog even voorstellen trouwens. Ik ben Isa, op dit moment nog 25, maar volgende week woensdag word ik 26. Misschien schrijf ik mijn volgende brief dus wel als 26-jarige. Ik ben in coronatijden afgestudeerd, en werk nu bijna fulltime (heb om de week een dag vrij). Ik heb geen relatie (en daarmee nog minder perspectief op een huis kopen dan ik al had) en woon nu met één huisgenootje in een huurhuis. Zij is een heel goed vriendinnetje van mij dus dat is zeer gezellig en fijn. Op dit moment schrijf ik deze brief ook met een lichte kater, want we zijn gisteren samen naar de Pride geweest. Dat vind ik, als vrouw die op vrouwen valt, een zeer belangrijk evenement. Ik werd vannacht ergens wakker nog in mijn Pride-outfit en mijn huisgenoot zei net dat ik eerder ook al op de bank in slaap was gevallen. Oeps. Het was in ieder geval leuk!

Ik merk dat ik heel graag iets wil doen waar ik heel gelukkig van word, terwijl anderen soms wat meer relativeren

Ik werk inderdaad bij een culturele evenementenorganisatie. Hiervoor werkte ik voor een theaterfestival, en op dit moment voor een organisatie die vele verschillende evenementen organiseert, vooral op het gebied van cultureel erfgoed. Echter ben ik op het moment een beetje op zoek naar een nieuwe baan en heb ik toevallig morgen (op het moment van schrijven) een sollicitatiegesprek bij een grote cultuurorganisatie in Amsterdam. Zeer spannend! Ik merk dat ik het ‘werkende leven’, waar ik in coronatijden mee ben begonnen, daarvoor studeerde ik nog, best lastig vind. In de zin van, uitzoeken wat je wil. Ik merk dat ik heel graag iets wil doen waar ik heel gelukkig van word, terwijl anderen soms wat meer relativeren en zeggen: ‘het is maar werk’. Ik moet daar wel aan toevoegen dat ik ook wel altijd een heel gelukkig voorbeeld heb gehad van mijn ouders, die allebei zo genieten van hun werk en het zo leuk vinden. Vond jij dit ook een zoektocht? Zit je nu op je plek? Wat doe je eigenlijk voor werk?

Ik vind het geweldig dat je deze goede vragen stelt over de culturele sector en dat ik nu een betoog over kunst kan houden. Komt ‘ie. Voor mij geeft kunst vaak perspectief en andere invalshoeken. We zijn tegenwoordig zo gefixeerd op de wereld om ons heen, onze eigen belangen en leven in onze eigen bubbel. We worden ook alleen nog maar bevestigd in onze denkbeelden in plaats van af en toe de andere kant. Deze ontwikkelingen beangstigen mij ook wel, ook de rol van media daarin. Ik heb mediapsychologie gestudeerd en kreeg daar ook veel lessen over. Best heftig hoor hoe dat gebeurt! Ik denk dat het ontsnappen aan je eigen bubbel en andere perspectieven lezen ook de reden is dat ik meedoe aan dit project. Waarom heb jij je eigenlijk opgegeven?

We zijn tegenwoordig zo gefixeerd op de wereld om ons heen, onze eigen belangen en leven in onze eigen bubbel

Ik zie theater (daar ga ik vooral naartoe, en concerten) als een manier om andere perspectieven te geven. Je kunt, als je eenmaal zit, ook niet echt de zaal verlaten en bent daarmee even totaal overgegeven aan wat er is gemaakt. Dit biedt hele mooie kansen, namelijk om iemand een volledig verhaal te kunnen vertellen, zonder dat iemand afgeleid is of besloten heeft om maar een deel te zien of horen.

Ik ga zelf naar totaal uiteenlopende dingen. Ik ben iemand die heel erg van kleinkunst en comedy houdt, maar ik ga ook vaak naar theaterfestivals waar ik totaal nog niet weet wat ik wil zien. Dan loop ik gewoon ergens naartoe en laat ik me verrassen! Het leuke vind ik ook dat het super persoonlijk is wat je uit een voorstelling haalt. Ik was toevallig afgelopen vrijdag op de parade in Utrecht en toen ik met een vriendinnetje uit de voorstelling liep, hadden we een totaal andere boodschap meegenomen. Allebei even kloppend bij wat we hadden gezien.

Oké ik heb het gevoel dat het tijd is om deze brief af te ronden, want het is al best een volle brief. Leuk hoe snel je zoveel te (be)schrijven hebt. Ik kijk weer uit naar jouw brief.

Groetjes, Isa

PS. Ik hoor vaak dat ik heel slecht ben in spreekwoorden, maar ik vind het zo fijn om ze te gebruiken. Mocht je dus eentje tegenkomen die niet klopt, dan bedoel ik waarschijnlijk iets wat erop lijkt haha.

Wat mooi dat je actief bent voor de Black Lives Matter en Pride-protesten

Beste Luna,

Het is lang geleden dat jij een mail naar mij hebt gestuurd. Het spijt me dat ik niet eerder heb gereageerd. De combinatie van mijn werk en mijn opleiding eist veel tijd en energie, waardoor ik het schrijven van een reactie steeds heb uitgesteld. Het is nu behoorlijk hectisch op mijn werk, omdat er vanwege corona minder mensen aan het werk zijn, maar we moeten nog steeds dezelfde werkzaamheden verrichten, dus we moeten allemaal een stapje harder lopen.

Hoe gaat het met jou? Heb je nog vakantie gehad? Ben je nog weggeweest? Wij zijn thuis gebleven, onze geplande reis naar Engeland hebben we geannuleerd. Onze dagjes uit die we als vervanging hadden willen doen zijn ook niet doorgegaan. Maar goed, het is niet anders, en zo erg is het niet om een keer niet op vakantie te gaan, er zijn zoveel ergere dingen. 

Wat mooi dat je actief bent voor de Black Lives Matter en Pride-protesten. In Emmen was afgelopen zomer ook een demonstratie. Daar heb ik gesproken. Het nieuws uit Amerika van George Floyd en de protesten, hebben mij erg aangegrepen. Het is mooi dat je vanuit de hele wereld protesten zag, dat gaf mij een goed gevoel, om te zien dat mensen ons begrijpen. Ik ben positief over de jongere generatie van nu. Als ik dat zie heb ik goede hoop voor de toekomst.

Ik ben positief over de jongere generatie van nu. 

Je vroeg me of de lezingen die ik geef open lezingen zijn, of dat deze besloten, op uitnodiging zijn. Meestal is het dat laatste. Ik word regelmatig uitgenodigd om een lezing te geven op scholen. Op scholen vertel ik vaak mijn vluchtverhaal, en probeer ook altijd een stukje te vertellen over racisme. Zo gaf ik onlangs ook weer een lezing op een school in Emmen, waar ik elk jaar terugkom om weer een nieuwe klas mijn verhaal te vertellen. Het is een school in de agrarische sector, dus de leerlingen leren daar boer te worden. Het is soms een uitdaging om tot hen door te dringen, omdat zij in een totaal andere wereld leven dan veel andere mensen. Zo zal je op deze school weinig mensen van kleur tegenkomen. Ik vind het heel fijn als het dan lukt en ze toch erg geïnteresseerd blijken te zijn in wat ik te vertellen heb. Buiten hun bubbel, maar toch krijg ik dan begrip. Dat is mooi. 

Een aantal lezingen is inderdaad via Zoom gegaan. Mijn lezingen over besnijdenis doe ik vaak samen met een goede vriendin van mij die zich ook al heel lang inzet tegen meisjesbesnijdenis. Met haar was ik ook op de UvA, ook op uitnodiging.

Een van de redenen die je geeft om psychologie te studeren, is omdat je met je familie hebt gepraat over kolonialisme en oorlogen. Hoe mensen in staat zijn om zulke gruwelijke dingen te doen. Ik vind het wel heel bijzonder dat je je daar als klein meisje mee bezig hield, en dat dit blijkbaar zo'n indruk op je heeft gemaakt dat dit je studiekeuze heeft beïnvloed. Ik vraag me af of je vragen inmiddels zijn beantwoord, en of je er nu achter bent hoe de psyche van een kolonialist werkt, of van iemand die er geen problemen mee heeft een ander mens pijn te doen of dood te maken. Ik denk niet dat ik zo iemand zelf ooit zou kunnen begrijpen, hoewel men zegt dat in ieder mens een moordenaar schuilt, en ik denk dat dat best eens waar zou kunnen zijn. 

Men zegt dat in ieder mens een moordenaar schuilt

Een foto van mijzelf in het nationale basketbalteam heb ik zelf helaas niet, maar ze moeten wel bestaan. Ik ga even rondvragen of iemand een foto heeft. Als ik hem heb, stuur ik hem ook naar jou. Ik heb wel een foto van mijzelf in een ander team, vóórdat ik in het nationale team kwam. Ik stuur de foto mee als bijlage. Ik ben diegene waar Canab bij staat. Dat is eigenlijk mijn eerste naam, mijn tweede naam is Istahil. Ik heb ervoor gekozen om in mijn tweede leven (in Nederland) ook mijn tweede naam te gebruiken. Canab gebruik ik niet meer, maar soms spreek ik nog wel mensen van vroeger uit Somalië die mij alleen als Canab kennen, dan ben ik weer eventjes Canab. 🙂 

Ik stuur ook een recentere foto van een toernooi in Nederland, waar een keer per jaar mensen met een Somalische achtergrond komen om te voetballen en te basketballen. 

Nog bedankt voor jouw foto's! Heel erg leuk om te zien, en fijn om er een beeld te hebben. 

Liefs en groetjes van Istahil.