Hoi Anne,

Rouwen kost veel tijd. Zeker in combinatie met een werkend alleenstaand-moeder-bestaan, vandaar dat ik pas nu (zondagochtend 7.29 u.) weer begin aan een brief jouw kant op. Jongste dochter zit hier al beneden op de bank, oudste slaapt nog. En dan is er nog een logee, de dochter van mijn broer, zeven jaar, net als mijn jongste. Ook die ligt nog in bed. Ik zit aan tafel met een kop koffie in pyjama nog met naast me het kaarsje met de foto van mijn vader. De afgelopen week was er één van dof verdriet en grote levendigheid. Ik ben niet ongelukkig, vol liefde zelfs, maar ook moe. Mijn lijf doet zeer en de tranen stromen zo nu en dan rijkelijk.

Dankjewel voor je lieve woorden, die deden goed.  Het afscheid afgelopen maandag was mooi. Het trof me later dat jouw naam Anne is. Omdat ik onlangs in contact ben gekomen met een lieve buurtgenote, die Anna (Lies) heet, een vrouw die wat ouder is dan ik. Mijn vaders moeder heette Anna,  het 'opduiken' van jullie beiden in mijn leven voelde ineens als een soort steunbetuiging vanuit die kant. Kan me niet schelen of het waar is of niet, ik vond het een mooie gedachte. Mezelf leren bemoederen is een lange tijd een thema in mijn leven geweest en met twee Anne/Anna's in mijn leven weet ik me een beetje 'begrootmoederd'.

Hoe gaat het met jou? Je bent herstellende van corona, al een flinke tijd inmiddels toch? Ik heb een aantal maanden een zzp-opdracht gedaan bij Kentalis, waar ik onder andere collega's verving die corona hadden gehad. Dat herstel ging soms een stuk trager dan ze hadden verwacht. Hoe is dat bij jou? Heb je al perspectief op terugkeer naar je werk? Is dat überhaupt je plan? Of neem je het dag per dag? In 2018/2019 heb ik zes maanden thuis gezeten als gevolg van een forse burn-out. Daar heb ik veel van geleerd, dingen die ik ook nu nog dagelijks toepas. Bijvoorbeeld 'stap voor stap' , zoals ik dat noem, niet meteen honderd stappen vooruit denken (inclusief beren die ik op de weg zag), maar beginnen met stap één. De tijd nemen, wachten met reageren, dingen eerst goed doorvoelen en mijn behoeften aangeven, enfin, je kent het wel. En ik heb geleerd om pauzes te nemen, bewust tijd te maken om te genieten, me minder en minder te laten leven door wat systemen en procedures vanuit de samenleving menen te kunnen bepalen. Dat laatste is een proces waar ik nog steeds in zit.

Al voor het overlijden van mijn vader besloot ik in maart werkgewijs weer even een pas op de plaats te maken, om te bezinnen op wat ik ga doen de komende tijd. Ik wil werken vanuit plezier, eenvoud en authenticiteit.  Ik merkte toch, dat ik weer last begon te krijgen van onderdelen in mijn werk die te veel van achter de computer gedaan moeten worden, te veel systeembevrediging zijn, te veel onzin eigenlijk, als je het mij vraagt. Dus ik heb mijn zzp-opdracht beëindigd, en werk voor nu alleen nog 6 uur per week in loondienst. Daarnaast ben ik bezig met de jutbus (jutbus.nl :-)) en een andere zzp-klus die me ook aanspreekt. Financieel teer ik mogelijk wat in op mijn spaarrekening, maar dat is het me waard. Het enige is, dat ik dan ook te weinig uren maak om voor volledige kinderopvangtoeslag in aanmerking te komen. Vroeger zou ik daar heel zenuwachtig van worden en mijn werkkeuzes laten afhangen van wat de belastingdienst vraagt. Daarin maak ik nu andere keuzes. En dat voelt goed.

Het past bij de tijdgeest ook, dat besef ik maar al te goed. Meer en meer autonoom handelen, vanuit bewust gekozen en doorvoelde drijfveren van binnenuit. Zoiets.

Gisteren zei ik nog tegen mijn oudste dochter dat het een historische tijd is, waarin we leven. Ze maakte zich zorgen om de uitslag van de verkiezingen. Mooi om te zien hoe politiek bewust ze is op haar veertiende. Ik heb vertrouwen in deze nieuwe generatie, en ik zal pal achter ze staan bij alle stappen die ze moedig voorwaarts zetten. Nou, dat klinkt weer plechtig. Maar het is zo.

Ik vertel je graag nog meer en ik luister ook graag naar nog meer over jou. Mijn 'verkering' van veertien maanden, de eerste serieuze relatie na mijn scheiding eind 2014, heb ik onlangs ook verbroken. Had ik dat al verteld? Soms worden de dingen ineens heel duidelijk, in het aanzicht van leven en dood. Enfin, never a dull moment met Van Troost, zoals ik vriendinnen appte van de week.

 Lieve Anne, ik hoop dat je het goed hebt en ik kijk er naar uit om van je te horen. Maar neem je tijd, dat ook.

Groetjes,

Nicole.