Ik heb het gemist: de drukte, het contact, het sociale aspect van ‘werken in een team’

Beste Mirna,

Het is nu 07.00 uur  ’s morgens en ik heb net mijn laptop opgestart. Vandaag werk ik thuis. Ik heb om 10.00 uur een afspraak in Hilversum en wil daar graag op de fiets naartoe. Routeplanner geeft aan dat dit een kwartier actief doortrappen zou zijn, van deur tot deur. Maar ik calculeer wat rode stoplichten in en plant mijn derrière een half uur voor de afspraak al op het zadel.

Inmiddels word ik al een jaar geacht om thuis achter het scherm te kruipen. Alleen bij noodzaak (fysieke afspraken bijvoorbeeld) mag ik naar kantoor. En dan uitsluitend met toestemming van de leidinggevende. Begin april 2021 zijn er twee nieuwe collega’s gestart; hierdoor heb ik nu de mogelijkheid gekregen om twee dagen per week op kantoor te zijn met als doel een van de twee in te werken. Ik heb het gemist: de drukte, het contact, het sociale aspect van ‘werken in een team’. De verdeling nu, van twee dagen thuis werken en twee dagen op het gemeentehuis, vind ik een prettige combinatie. Aan de andere kant, het volledig thuis zijn gaf mij ook de ruimte om dagelijks met de hond naar en over de Bussumse hei te wandelen; goed voor hem, en ook heel gezond voor mij. Op de dagen dat ik buitenshuis werk, zit ik ongeveer negen uur achter een computerscherm, met slechts korte onderbrekingen. Ik draag een stappenteller om mijn pols, die na zo een dag slechts 2500/3500 stappen aangeeft. Dat is een kwart van het aantal stappen dat er per dag minimaal moet worden gezet! Kortom, voor beide situaties zijn een stuk of wat voor- en nadelen te noemen.

Ik heb overigens hierboven een klein beetje ‘gelogen’. Hoewel ik wel degelijk hou van bewegen/fietsen, moet ik toegeven dat ik in deze context ook geen andere mogelijkheid heb. Het openbaar vervoer komt in dit geval niet direct in de buurt van de locatie waar ik me moet melden en vraagt daardoor veel reistijd. De auto staat voor de deur, maar ik voel weerstand om die te gebruiken om mezelf te verplaatsen.

Ik heb een week voor de tweede lockdown mijn rijexamen gedaan en gehaald. Net op tijd dus. Ik heb hiermee ook enorm veel geluk gehad; ik kreeg twee voorstellen negen en zestien december 2020. Het tijdstip van zestien december 2020 zou aantrekkelijker zijn, maar ik wilde zo snel mogelijk een (tweede) poging doen. Ik heb dus gekozen voor een examen op negen december 2020 om 15.00 uur. Een week later werd een tweede lockdown opgelegd en werden 160.000 examens afgezegd, tot nader orde. Dat aantal is later nog verder opgelopen.

Super trots was ik, toen ik mijn bewijs van rijvaardigheid mocht ophalen en aan mijn ouders kon laten zien. Twee weken later kocht ik een auto voor mezelf, van de zorgvuldig opgespaarde eindejaarsuitkering en vakantiecenten. Een groene Volkswagen Lupo, met schade, dan hoefde ik me daar ook niet meer druk over te maken. De aanschaf van de auto was een klein beetje een ‘moetje’. Ik ben namelijk afgereden op automaat; schakelen bleek teveel prikkels, daar liep ik helemaal op vast. Mijn omgeving rijdt hoofdzakelijk in handgeschakelde ‘bakkies’, dus zonder eigen autootje zou ik weinig mogelijkheden hebben om rijervaring op te doen.

Onder andere door corona, merk ik dat er relatief weinig mogelijkheden zijn om een goede rit te maken. Waar normaal gesproken elke dag wel een gelegenheid is om de auto te pakken, zorgt de pandemie ervoor dat er minder te ondernemen is, minder plannen zijn. Doelloos rondrijden is niet mijn ding.

Ik wilde heel graag oefenen met iemand naast me; even rustig de auto leren kennen. Het is nogal een verschil om in een geavanceerde lesauto te karren of in een uitgewoonde Volkswagen uit 2000. Maar op dit moment heeft bijna niemand concrete weekendplannen, buiten de deur.

En nu lukt het me dus niet om alleen in de auto te stappen

Al die beperkingen leiden ertoe dat ik geen noodzaak voelde om te rijden, de afgelopen weken. Helaas heeft dit uiteindelijk ook de uitwerking gehad dat de weerstand om te rijden toenam. En nu lukt het me dus niet om alleen in de auto te stappen. Samen gaat prima, vind ik het zelfs leuk. Maar in mijn uppie durf ik het niet aan; vertrouw ik blijkbaar niet op mijn eigen kunnen. Mijn omgeving (het gedeelte dat mij minder goed kent) vindt dat het kwestie is van de knop omzetten, maar dat lijkt bij mij niet te werken. En dat zit me op het ogenblik zo dwars dat ik voor volgende week een afspraak heb gepland bij een hypnotherapeut. Ik hoop dat zij mij kan helpen daar overheen te stappen.

Het is nu alweer een aantal dagen later en ik besef dat ik in de vorige brief eigenlijk helemaal niks heb verteld over hoe mijn leven in elkaar zit. Het is geen excuus, maar misschien hoop ik wel een beetje uit te kunnen leggen waarom het me niet altijd zal lukken om elke week een (lange) brief te schrijven.

Ik werk 36 uur per week, verdeeld over vier dagen; maandag tot en met donderdag. Hiervan werk ik twee dagen thuis en (sinds april 2021) twee dagen op kantoor. Op de dagen dat ik naar kantoor moet reizen, ben ik ongeveer een half uur onderweg, van deur tot deur. Ik begin om 07.00 uur ’s morgens, dan ben ik om half vijf klaar. Dat vind ik een prettige verdeling, omdat ik dan na het werk nog wat bewegingsruimte heb voor boodschappen, koken en de hond. Dat bevalt me beter dan dat alles in een wat opgefokt tempo moet, omdat je ook weer op tijd op bed wil liggen met als doel aan een gezond aantal uren slaap te komen.

Op vrijdag maak ik in de morgen ongeveer vier uur schoon bij een vriend van mij. Hij woont alleen en heeft oprecht geen verstand van schoonmaken en hygiëne. En hij lijkt er ook gewoon geen zin in te hebben. Normaal gesproken pas ik dan in de middag op tot middernacht. De laatste weken heb ik getracht om te ondersteunen waar nodig. Vorige week ben ik het hele weekend met de kinderen op stap geweest, dit weekend hebben we op zondag koekjes gebakken.

Voor corona stond ik ook nog eens per maand op maandagavond achter de bar. Dan is het café gesloten, maar werd dan dus elke tweede maandag van de maand beschikbaar gesteld voor de ‘beleggersclub’, een groep (hoofdzakelijk) gepensioneerde mannen die zonder gegronde kennis een beetje geld beleggen en daarover discussiëren onder het genot van een bitterbal en een pilsje. Naast mijn ‘normale’ werk een lange dag, maar een leuke ‘job’ voor ernaast. Helaas lijken de mannen nu één voor één ziek te worden en/of komen te overlijden. Sinds ik gestart ben met de beleggersclub, ongeveer vier jaar geleden, zijn er twee dood en twee gaan ook die kant op. De heren tikken een gemiddelde van zeventig plus aan. En ik denk dat zij er, onder andere om die reden, voor zullen kiezen om de club geen nieuw leven in te blazen, geen nieuwe leden aan te trekken. Ik denk dat zij, gezien alle coronamaatregelen en het feit dat deze voorlopig nog aanwezig zullen zijn, zullen besluiten hun welzijn niet te riskeren, gaan voor zekerheid. Dit laatste baseer ik ook een beetje op de signalen die ik opvang vanuit de vader van mijn vriendin, die een van de leden van de club is.

Ik vind het wel jammer als het stopt, met name voor die kerels. Ik had het idee dat het echt een verzetje was, zo op hun oude dag. Waarbij een appèl werd gedaan op het sociale stuk, maar ook op een stukje intelligentie. Dat werd vooral zichtbaar als de heren één voor één hun keuze voor een belegging mochten onderbouwen, of moesten uitleggen waarom ze een belegging wilden stoppen. Ik vind het erg jammer dat een pandemie uiteindelijk dit clubje aan banden legt; de leeftijd in combinatie met hun fysieke gesteldheid en corona roept zoveel angst op, dat zij datgene wat zij zo leuk vinden niet meer op kunnen pakken. Zonder dat er eerder aandacht aan besteed is dat het überhaupt zou kunnen stoppen. Het is er zomaar ineens niet meer.

Je vroeg me in je laatste brief over mijn mening met betrekking tot corona en de vorm die de individuele personen en mijn omgeving eraan geven. Dat vind ik nog best een moeilijke vraag, omdat de meningen zo ontzettend verdeeld zijn. Ik merk bij mezelf dat ik de neiging heb om me zoveel mogelijk aan de opgelegde maatregelen te houden, in de hoop dat ik zo snel mogelijk mijn vrijheid terug krijg. Ik kies er bewust voor om ‘ik’ te gebruiken, omdat ik gewoonweg niet kan bepalen voor anderen of hun grootste verlangen ook op het gebied van ‘vrijheid’ ligt. Of zij überhaupt het idee hebben nu in hun vrijheid beperkt te zijn.

Er is al beleid bepaald en tegenwerken zorgt naar mijn mening voor vertraging

Ik betrapte mezelf laatst op behoorlijk heftige boosheid ten opzichte van coronaprotesten op het nieuws. Ik heb altijd voor heel veel zaken begrip, maar dit begrijp ik niet. Er is al beleid bepaald en tegenwerken zorgt naar mijn mening voor vertraging. En dat gaat weer ten koste van de bewegingsruimte van mijn omgeving. De vrijgezellen van wie het liefdesleven stilstaat, de ouderen die vereenzamen, de (horeca) ondernemers die dreigen hun pensioen en hun zaak kwijt te raken. Voor wat? Het is mij totaal onduidelijk welk doel er met die demonstraties nu daadwerkelijk bereikt moet worden. De pers laat verschillende mensen aan het woord, maar ik heb tot op heden nog niks gehoord wat me aansprak of raakte. Of me aan het twijfelen bracht over wat er momenteel allemaal gebeurt in onze maatschappij. Ik voel niet de angst van mijn ouders, die tegen alle gebruiken in de deur dicht houden en niet meer op een kier laten voor de zoete inval waar zij zo van genoten. Dat wij de feestdagen overslaan of op afstand ‘vieren’, omdat zij elkaar en ons niet willen verliezen. Dat zij zich niet durven laten zoenen en knuffelen, uit liefde, uit dankbaarheid, behalve door elkaar. Niet dat dat niet volstaat; zij zijn nog steeds gelukkig met elkaar. Maar zij hebben ook veel energie gestoken in de zorgvuldige opbouw en het behoud van alles om hen heen. Bijvoorbeeld in hoe wij met elkaar omgaan, met respect, met liefde, vanuit onvoorwaardelijke steun en het vertrouwen altijd bij elkaar terecht te kunnen. Dat kan nog steeds, maar tegelijkertijd ook niet. Of in ieder geval in een vorm die nog niet eigen voelt.

Mijn vriendinnetje schoot de laatste persconferentie meerdere malen uit haar slof. Ze kreeg kokhalsneigingen elke keer dat Rutte zijn mond open deed. Ik snap waar het vandaan komt, maar ik voel het zelf niet zo. Ik had liever gezien dat het beleid in het begin strakker was geweest en dat er minder gepamperd was; dat had wellicht gezorgd voor een veel kortere intense lockdown.

Ik ben het met je eens dat sociale media het leven kunnen verrijken. Het web geeft toegang tot allerlei kennis die je verder kan helpen. Maar je kan ook heel bewust op zoek gaan naar datgene wat je nodig hebt om je bijvoorbeeld beter te voelen. Voor mij zijn dat ‘filmpjes’ over honden (het liefst die gered worden) of een krachtige quote die mij ondersteunt in bepaalde processen. Maar ook een bepaalde nieuwsgierigheid naar wat mijn omgeving aan talenten bezit; een kijkje in iemands’ atelier. Zoals ik nu met jou mee mag kijken. Heerlijk vind ik dat! De beeltenissen van ‘het meisje’ vind ik echt heel mooi, inspirerend ook. Fascinerend hoeveel gevoel je kan oproepen en overbrengen met een relatief simpele tekening. Dit bedoel ik uiteraard alleen maar positief; ik heb het idee dat de keuze qua vormgeving, kleuren een heel breed publiek aanspreekt, van jong tot oud. Je hoeft niet enorm veel fantasie te hebben, omdat het een helder plaatje is. Maar juist word je uitgenodigd om er volledig jouw eigen interpretatie aan te geven. Mooi hoor! En dan is social media ook weer een machtig ‘wapen’ voor een breed bereik. En zo hoort het ook, mooie boodschappen moeten toneel krijgen, moeten wijd vloeien!

Dat maakt wel dat ik soms moeite heb om positief te blijven kijken naar de wereld waarbinnen ik beweeg

Enkele weken geleden ben ik lid geworden van een facebookgroep met nieuws uit de omgeving. Ik had tijdens een wandeling met Balou (mijn hond) iets opgevangen over gif op de hei, waar ik hem eigenlijk altijd los laat lopen. Er zou een hond zijn overleden. Iemand wees me op de desbetreffende facebook-groep waar dit soort dingen in werden gedeeld. Vervolgens kreeg ik een bericht met de mededeling dat ik lid mocht worden, maar met een viertal voorwaarden, waaronder respect. Dat vond ik wel mooi, dus ik vinkte op alles ‘ja’. Toch zag ik bij het eerstvolgende bericht al allerlei verwijten over en weer, vrij agressieve berichten. Terwijl de inhoud van het bericht vrij triest was; over een hond die uit de tuin was ontsnapt en uiteindelijk is aangereden door een trein. En toch kon men het niet opbrengen om eerbied te tonen naar degenen die rouwden, die geraakt werden. Daar word ik wel verdrietig van. Dat maakt wel dat ik soms moeite heb om positief te blijven kijken naar de wereld waarbinnen ik beweeg. Dat ik het soms lastig vind om te vertrouwen op een mooie omgeving, voor de kinderen in mijn nabijheid en hun toekomst. Maar het brengt me ook weer niet dusdanig uit balans dat ik het opgeef om mooie bedoelingen uit te dragen. Misschien juist omdat zij bestaan, zal ik blijven geloven dat ik een verschil kan maken en zal ik een omgeving voor hen blijven creëren waarin zij kunnen vertrouwen op veiligheid.

Ik moest wel lachen om jouw verhaal over de schilderijen en hun plekje op de vloer. Ik vind het juist wel leuk om af te wijken van de standaard. Dat maakt een positie ook vaak sterker. Ik denk ook dat er meer aandacht is voor dat wat verschilt dan voor dat wat als normaal wordt beschouwd. Het zal mensen dan ook meer opvallen en er zal vaker  worden gekeken naar een schilderij op de grond dan naar een die aan de muur hangt. Je zal uiteindelijk dan ook meer aandacht krijgen voor je werk, zoals jouw werk verdient en jij verdient.

Omdat ik zo graag zou willen weten hoe het voor een man is om jezelf in een soortgelijke fase te vinden

Tot slot (niet omdat ik uitgepraat/uitgeschreven ben, maar omdat ik maar niet uitgepraat raak) ben ik nog wel nieuwsgierig naar het verhaal van je broer. Of over je broer. Dit is de eerste keer dat ik een dergelijk verhaal lees over een vrijgezelle man. Eigenlijk ken ik alleen maar vrouwen van (rond) mijn leeftijd, die nog single zijn en die in feite de liefde nog net hebben gevonden. De vrijgezelle mannen van rond de veertig, die ik ken (of heb gedatet) hebben allemaal al een leven hebben gehad, zijn getrouwd geweest, hebben kinderen. Omdat ik zelf ook niet helemaal begrijp waarom mijn relaties niet gelukt zijn, waarom mijn leven is zoals het is, heb ik bij ‘Schrijven naar de toekomst’ zelfs in eerste instantie aangegeven te willen schrijven met iemand in de positie van je broer. Omdat ik zo graag zou willen weten hoe het voor een man is om jezelf in een soortgelijke fase te vinden. Ook omdat ik graag zou willen leren wat er dan in iemand omgaat, welke keuzes je maakt, welke houding je aanneemt. En hoe de maatschappij daarop reageert; is er een verschil tussen wat er van mannen en van vrouwen wordt verwacht? Maar goed, het is natuurlijk aan jou (en je boer) of zijn verhaal gedeeld wordt. En daar wil ik nog aan toevoegen dat ik ook heel blij ben dat wij aan elkaar zijn gekoppeld.

Ik laat het hierbij, voor nu, en wens je nog een hele fijne avond.

Groetjes,

Karin

Ik zag ook je link nog over deepfake

Hoi Myriam,

De tijd vliegt voorbij, ik las net jouw eerdere brief terug en besefte meteen dat er in die weken al zoveel veranderd is. Wel leuk dat de brieven zo ook een soort tijdcapsule of dagboek worden voor onszelf.

Het boek van Harari heb ik niet gelezen, maar het wordt me wel door meerdere mensen aangeraden, dus het staat op mijn lijst. Sowieso een interessante stelling dat de ontwikkeling van de mensheid eigenlijk een weg naar beneden is, in plaats van omhoog. Losse associatie, maar het doet me ook denken aan een bericht over een missionaris die naar een eiland in de Indische Oceaan ging waar nog stammen wonen die geen contact hebben met de rest van de wereld. De missionaris werd verwelkomd met pijl en boog en heeft het zelf bezoek zelf niet meer kunnen navertellen. Ik vind het fascinerend dat er een plek is waar mensen zijn die niets van de agrarische revolutie en alles wat daarna kwam hebben meegekregen en zoals Asterix en Obelix als enige weerstand bieden tegen de rest van de wereld.

Wat je vriendin stelt klinkt wel cynisch, maar ik kan me voorstellen dat je er af en toe zo over denkt. Gelukkig handelt ze er niet naar met betrekking tot haar eigen ouders. Wat mijn eigen ouders betreft ben ik niet echt bang, meer berustend. Corona zal er nog wel even zijn en vormt wat dat betreft een permanente dreiging. Gek om te zeggen, maar dat went. In ieder geval zijn de berichten uit de medische hoek hoopgevend, aangezien de ziekte beter te behandelen is en mensen gemiddeld een stuk minder lang in het ziekenhuis liggen. Zonder de ernst van de ziekte te willen bagataliseren, maar op dit moment maak ik me meer zorgen om de economische ontwrichting dan over het virus zelf.

Gekke paradox om met je camper de vrijheid op te zoeken, terwijl er nu overal regels van kracht zijn met als doel om de bewegingsvrijheid in te perken

Hoe is dat voor jou? Rondreizen lijkt me inderdaad lastig, aangezien overal andere regels gelden en mensen op verschillende manieren met die regels omgaan. Wordt je raar aangekeken als reiziger op de plekken waar je komt? Of zijn ze juist blij dat er weer buitenlandse toeristen zijn? Gekke paradox om met je camper de vrijheid op te zoeken, terwijl er nu overal regels van kracht zijn met als doel om de bewegingsvrijheid in te perken. Ik hoop dat jullie wel naar alle plekken kunnen reizen waar je graag naar toe wilt en dat je kunt genieten van de plaatsen waar je komt. Zoals je zelf ook stelt, denk ik dat je inderdaad relatief veilig bent, omdat je weinig direct contact hoeft te hebben met andere mensen buiten je camper om. Waarschijnlijk loop je in Amsterdam een stuk meer risico. Misschien kom je juist wel op onverwachte plekken, omdat je de plannen steeds moet bijstellen. Het lijkt me in ieder geval een goede oefening in je plannen en verwachtingen loslaten en gewoon genieten van de dingen die op je pad komen.

Nu ik dit schrijf staat Nederland aan de vooravond (vanavond persco) van een tweede lockdown en dat is toch wel harder gegaan dan ik dacht. In maart was alles nieuw en ook wel een soort van opwindend, in de zin van dat je iets meemaakt wat niemand nog heeft meegemaakt (zelfs mijn opa van 93 kan zich geen pandemie herinneren). Maar na een paar weken is de nieuwigheid eraf en begin je de consequenties beter te overzien. Gedurende de zomer was het leven voor mijn gevoel eindelijk weer een beetje genormaliseerd en was ik bijvoorbeeld weer voorzichtig bezig met het plannen van optredens, maar het kan allemaal weer in de ijskast. Om mij heen zijn ook veel mensen die de muziek omruilen voor een vak met meer toekomstperspectief, zoals programmeren of de zorg. Op zich een logische keuze, maar wel heel jammer om te zien dat getalenteerde muzikanten hun passie niet meer als beroep kunnen uitvoeren.

Ik heb een crowdfunding gedaan om een deel van het budget op te halen......

Zelf ga ik stug, en tegen beter weten in, door. Gelukkig heeft mijn vriendin een vast inkomen en heb ik nog wat klussen als grafisch ontwerper, we krijgen nog een kleine uitkering als aanvulling, dus we slepen ons er wel doorheen. Ik ben wel echt heel blij dat ik eindelijk een eigen album heb gemaakt (had al vijtien jaar die ambitie). Ik heb een crowdfunding gedaan om een deel van het budget op te halen en het was ook heel tof en hartverwarmend dat er zoveel mensen in mijn omgeving en zelfs onbekenden zijn die zo’n project willen steunen. Het was ook heel leuk om een groep bevriende muzikanten die niet eerder met elkaar hebben gespeeld in de studio samen te brengen en daar de muziek echt te laten ontstaan. Het is echt heel bijzonder om mee te maken dat het geheel echt groter kan groeien dan de som der delen. Alle muziek is nu afgemixt en ik ben er heel trots op. Ik zal je wel een link sturen als het online staat. En misschien zet ik me over mijn afkeer van Zoom-optredens heen en geef ik een online release party. 🙂

Ik vind het ook heel interessant wat je zegt over een sterk audiovisueel tegengeluid, tegen nepnieuws en populisten. Er is veel bullshit inderdaad (dat boek ga ik ook eens opzoeken). Waarschijnlijk was dat er altijd al, maar het lijkt steeds zichtbaarder te worden en een grotere stem te krijgen op internet, maar ook in traditionele media. Wat ik zelf lastig vind is dat je het niet lijkt te kunnen bestrijden zonder jezelf te bedienen van dezelfde middelen (populisme, simplisme) die je eigenlijk tegen wilt gaan. Ik blijf gewoon lekker genuanceerd en wollig doen en probeer maar niet te veel op Facebook te kijken. Ook is het bizar wat er technisch allemaal mogelijk is (ik zag ook je link nog over deepfakes), dat maakt het zoveel makkelijker om onjuiste informatie te verspreiden. Zelf heb ik het idee dat ik gemanipuleerde beelden nog wel kan onderscheiden van echte, maar het zal denk ik niet lang meer duren voordat echt en nep niet meer te onderscheiden zijn. Waren we maar nooit begonnen met landbouw.

We denken soms misschien te groots of extreem, maar het afgelopen jaar laat ook zien dat dingen wel degelijk van de ene op de andere dag anders kunnen

Maar laten we op een positieve noot eindigen. Ik denk uiteindelijk dat alles wat om ons heen gaande is ook voor verandering kan zorgen. Als de maatschappij van de ene op de andere dag veranderd kan worden om een virus tegen te houden, kunnen we diezelfde samenleving ook veranderen om bijvoorbeeld klimaatverandering of ongelijkheid tegen te gaan. We denken soms misschien te groots of extreem, maar het afgelopen jaar laat ook zien dat dingen wel degelijk van de ene op de andere dag anders kunnen. Ik las een tijdje terug de biografie van Alexander von Humboldt, de 19-eeuwse wetenschapper en ontdekkingsreiziger. Hij verzamelde wereldwijd gegevens over het klimaat en de natuur en zag als een van de eerste in dat alles met elkaar verbonden is en dat de mens een enorme impact heeft op zijn omgeving. In zijn tijd waren die ideeën nieuw en radicaal, nu is het een geaccepteerd en breedgedragen wereldbeeld. Dat is maar 150 jaar geleden, voor ons lijkt dat misschien lang, maar het is eigenlijk pas recente geschiedenis dat we als mensheid op deze manier naar onszelf en de planeet kijken. We kunnen veranderen – en als het moet ook snel.

Het is inmiddels al twee maanden geleden dat ik jouw brief ontving. Sowieso vind ik het eigenlijk wel grappig dat er steeds een lange periode tussen de brieven zit, dat draagt voor mij wel bij aan het echte briefschrijfgevoel. Ik kan me voorstellen dat je in de tussentijd ook alweer allerlei nieuwe dingen hebt meegemaakt. Ik ben heel erg benieuwd waar je tot nu toe allemaal geweest bent en hoe het is om met je gezin in een camper te reizen. Hopelijk lukt het onderweg ook om nog te dansen. Kun je online je lessen blijven volgen of kun je misschien aanhaken bij lokale dansklassen op de plek waar je bent?

Lijkt me ook leuk om andere onderwerpen aan te boren. Misschien heb je nog een leuk boek gelezen of een goede film gezien? Ik kijk uit naar je volgende brief in ieder geval!

Groetjes, Joost