Wait-and-see

Dag Astrid,

Hartelijk dank voor je brief, schrijven gaat je gemakkelijk af zie ik, dat kan nogwat worden. Spannend is het zeker, en interessant. Zeker in de huidige tijd van snelle appjes en spraakberichten via de smartphone.

Je hebt ook het nodige meegemaakt in je leven en dat vormt je, maar er is geen toekomst zonder verleden. Dus, voor ik je ga antwoorden op je brief, eerst nog maar iets over mijzelf, op het gevaar af dat ik het in het introductiestukje heb vermeld.

Pieter Willem Hoek, roepnaam Piet. Geboren 08-09-1948, als derde kind in het gezin Hoek, Wonend in Kinderdijkop een watermolen. Het liedje 'Het tuinpad van mijn vader' is vrijwel volledig van toepassing op mij. Gelukkig heb ik me daaraan kunnen ontworstelen en mezelf kunnen ontwikkelen tot de mens die ik nu ben. Het gaat er in mijn beleving niet om wat ik ben of was, maar wie ik ben en wat ik voor anderen kan/wil betekenen.

Kleine kinderen, kleine zorgen en grote kinderen, grote zorgen

In augustus 1972 trouwden mijn vrouw en ik en kregen we achtereenvolgens twee dochters in 1976 en 1980 en een zoon in 1983. Intussen hebben we vijf kleinkinderen in de leeftijd van twee tot twaalf jaar. We zijn al weer zeven jaar met pensioen en hebben het best druk, met van alles en nog wat. Een belangrijk deel van deze tijd gaat heen met oppassen op de kleinkinderen, wat vooral mijn vrouw doet. Nooit gedacht dat de spreuk 'Kleine kinderen, kleine zorgen en grote kinderen, grote zorgen' zo waar zou zijn, zeker in de huidige tijd.

Het afgelopen jaar was er een dat ik niet had verwacht, nog los van het coronadebacle. Eind 2019 kreeg ik de diagnose endeldarmkanker en ik stond voor februari 2020 gepland voor een operatief ingrijpen in een Rotterdams ziekenhuis. Omdat ik tegen deze ingreep op zag als twee Mount Everests op elkaar, ben ik gaan zoeken naar alternatieve behandelingen en die heb ik gevonden in het Anthoni van Leeuwenhoekziekenhuis in Amsterdam. Nu is het zo dat iedereen die een operatie moet ondergaan aan kanker in de endeldarm een preoperatieve behandeling krijgt van vijf bestralingen. Deze behandeling geeft in 33% van de​ gevallen een volledige response, dat wil zeggen: alles weg. Hetgeen bij mij het geval is. Dit is een pad dat ik zelf heb gekozen, De chirurg was boos en wilde me niet verwijzen, mijn huisarts wel en dus kwam het goed. Ik zit nu in een wait-and-see traject van vijf jaar bij het AVL, waarvan het eerste jaar voorbij is. Dus als we het hebben over de toekomst, zal dit onderwerp hier onderdeel van zijn. Temeer omdat er voorlopig de komende vier jaar er om de drie maanden controles zijn (scopies, MRI’s , bloedtesten en CT-scans). Ik voel me op het ogenblik heel goed en werk daar ook bewust aan: veel bewegen, o.a. fietsen en Pilates-oefeningen. Daarnaast vragen de tuin en het huis ook de nodige aandacht. Kortom genoeg te doen.

Je hebt volgens mij een ontzettende leuke baan daar in het communicatiecentrum van het ziekenhuis

Je schrijft dat je het best spannend vindt om te gaan schrijven, nou ik ook! Maar nu ik eenmaal ben begonnen vind ik het steeds leuker worden. Je hebt volgens mij een ontzettende leuke baan daar in het communicatiecentrum van het ziekenhuis. Maar dat het in deze periode zwaar en belastend is, kan ik me wel voorstellen. En dan ook nog nachtdiensten. Ook ik heb in mijn jeugd in de volcontinudienst gewerkt in de elektrotechnische onderhoudsdienst van een staalfabriek (NKF te Alblasserdam). Dus ik weet een beetje hoe dat werken ’s nachts voelt, zeker nu corona rondwaart. Ja, de lontjes zijn kort, dat merk ik ook. De frustratie is groot, vooral omdat van alles moet en bijna niets meer mag.

Dat je eenzaamheid ervaart en niet alleen vanwege het feit dat je alleen bent snap ik ook, want als je thuis komt met al je dagelijkse ervaringen, is er niemand die je verhaal aanhoort. Helaas merk ik ook, ondanks dat ik een partner heb, aangaande mijn behandeling in het AVL Praten over kanker is niet gemakkelijk en ik hoor regelmatig: "Je bent toch weer genezen, wat zeur je nog". Zeker in het begin van onze pensioenperiode, was het niet altijd even gemakkelijk: van een drukke baan met alles erop en aan, naar het briefje voor slager, was een hele overgang. Maar intussen hebben we de balans gevonden en laten we elkaar vrij in wat te doen en laten.

Dat je ‘vrienden’ na vijf jaar het eigen leven weer oppakken, klinkt me bekend in de oren. Zo werkt dat helaas

Je schrijft dat je partner vijf jaar geleden is overleden. Kwam dat door ziekte of een ongeval? Dat je ‘vrienden’ na vijf jaar het eigen leven weer oppakken, klinkt me bekend in de oren. Zo werkt dat helaas. Maar wie weet kunnen we al schrijvende een toekomstgerichte visie uitwerken. Zelf stel ik mijn doelen niet zo ver in de tijd, dat houdt het voor mij overzichtelijk. Ook vind ik het niet meer zo belangrijk wat anderen vinden, dat scheelt een hoop discussie. Wel probeer ik te helpen daar waar dat gevraagd wordt. Verder probeer ik te genieten van kleine dingen zoals een zonnige dag en een vriendelijk woord, een geweldige glimlach van een kleinkind.​ 

Wat voor hond heb je, groot, klein, kleur/tekening en hoe heet je hond. Wij hebben geen huisdieren. Nadat we onze katten wegens ziekte hebben moeten laten inslapen, hebben we besloten geen huisdieren meer te houden.

Kijkend naar de schrijfsuggesties, zou ik nog wel vijf kantjes A4 vol kunnenschrijven. Ik zal bijhouden hoe mijn dagen eruitzien en ondertussen eens nadenken over vijf jaar verder. Houd je goed en tot schrijfs!

Met vriendelijke groeten,

Piet

De toekomst dan

Zo, Sanne, daar ben ik weer. Niet zo vroeg als jij, maar die tijd heb ik ook gehad.

Toen wij nog aan het werk waren, waren we heel vroeg op. JJ werkte in Vlaardingen. Toen we net getrouwd waren, vertrok hij rond acht uur die kant op om dan om half negen te kunnen beginnen (behalve die ene keer dat ik hem voor dag en dauw de deur uitzette, grijns, omdat we in de war waren - ik met name, maar hij deed gehoorzaam mee - en hij er op het metrostation achter kwam dat er nog niet eens metro’s reden, zo vroeg was het). Dat werd steeds vroeger, z’n vertrektijd bedoel ik, in eerste instantie met kwartiertjes tegelijk, maar tegen de tijd dat we stopten vertrok hij om half zes ofzo om de files voor te zijn. Dan ging hij 's middags rond half vier weer naar huis en was hij ook dan de files voor. Ik heb heel lang zijn goede voorbeeld gevolgd, het was heerlijk om op kantoor een paar uur ongestoord te kunnen werken voor alle lastposten binnen kwamen.

Ik zag leeuwen en beren op onze weg, zoals overlijden kort na pensionering en dan niet samen nog even rustig aan kunnen doen

Hij had zoveel vrije dagen over dat hij bijna een half jaar voor z’n officiële afscheid kon stoppen. Ik ben hem na twee maanden gevolgd, nadat we goed hadden gekeken of we dat financieel zouden redden, want dat betekende dat ik een maand of acht geen inkomsten had. Wat we belangrijker vonden en wat dus zwaarder woog was dat JJ het heel moeilijk vond, niet meer werken. En ik, tja, ik had het niet voor niets over op de loer liggende sipjes (dipjes komt in de buurt van depressies en daar doe ik niet aan mee 😜, beter gezegd: ik heb mensen gezien in een depressie en daar wil ik mijn sombere buien niet mee vergelijken). Ik zag leeuwen en beren op onze weg, zoals overlijden kort na pensionering en dan niet samen nog even rustig aan kunnen doen. Daar kwam nog bij dat ik eigenlijk een soort van hekel had aan mijn werk. Dus in dat opzicht was het een pluspuntje, eerder stoppen.

Nou, dat hebben we financieel overleefd dus en ook in alle andere opzichten, anders zouden wij nu onze geweldige briefwisseling niet hebben. Warrig verhaal en niet echt een antwoord op je opmerking over denken over de toekomst. Waarom ik erover begon schiet me nu weer te binnen, hahaha, dat was vanwege jouw matineuze e-mail: wij hebben er toen we ons werk hadden neergelegd jaren over gedaan om op een beetje een 'normale' tijd ons bed uit te komen. Met name het eerste jaar waren we echt achterlijk vroeg. En nu, vooral als ik echt veel wakker ben 's nachts, val ik tegen de ochtend als een blok in slaap om dan vervolgens rond kwart over acht of nog later wakker te schrikken. En stom, maar dat voelt nog steeds als tijdverspilling.
Ik vraag me af hoe dit terugleest... ik denk dat ik dat maar niet doe.

Ik mis het achterlijke drie zoenen op de kaak van betrekkelijk vreemde mensen planten absoluut niet

De toekomst dan. Zoals je al terecht opmerkte, ben ik daar niet zo mee bezig als jij. Maar dat wil inderdaad niet zeggen dat ik er helemaal niet mee bezig ben. Ik denk dat we nooit meer echt van corona afkomen, eerlijk gezegd. Ik denk ook dat de boel zich wel een beetje zal 'normaliseren' en hoop oprecht dat het een kwestie wordt van elk jaar een prikkie halen en misschien wat zaken anders aanpakken. Ik mis het achterlijke drie zoenen op de kaak van betrekkelijk vreemde mensen planten bijvoorbeeld absoluut niet. Maar er zijn ook mensen die ik graag met enige regelmaat warm omhels.

Dat er iets ingrijpenders moet veranderen denk ik ook. Iets met de bio-industrie en legbatterijen en zulk soort bronnen van zorg voor de volksgezondheid. Ik heb geen idee hoe je dat aan zou moeten pakken. Een van mijn schoondochters is aardig radicaal in dat opzicht, is via vegetarisch ongeveer volslagen veganist geworden en heeft overal een heel uitgesproken mening over. Ik snap haar tot op zekere hoogte, maar vind haar tegelijkertijd knetterhard. Te hard, want ze heeft absoluut geen oog voor mensen van onze generatie (die van mij en mijn leeftijdgenoten) die op een heel andere manier opgegroeid zijn.

Als er dan alsmaar geroeptoeterd wordt dat onze generatie het helemaal verkeerd doet, in plaats van begrip te hebben en samen naar oplossingen te zoeken, gebeurt er helemaal niks

Mijn ouders konden zich bijvoorbeeld pas later een stukje vlees enzo veroorloven en dan ga je dat zien als een traktatie. Net als de schijf van vijf in eerste instantie iets onbereikbaars was en toen ineens binnen handbereik lag. Ik bedoel niet dat ik er zo over denk, maar het heeft me wel beïnvloed. En ik vind vegetarisch eten geen enkel probleem, maar een stukje vlees op z’n tijd vind ik ook heel lekker. Snap je m’n dilemma? Ik denk dat die mindset moet veranderen, maar dat heeft tijd nodig die er eigenlijk niet is. Als er dan alsmaar geroeptoeterd wordt dat onze generatie het helemaal verkeerd doet, in plaats van begrip te hebben en samen naar oplossingen te zoeken, gebeurt er helemaal niks.

Ik hoop dat er een regering komt die meer doet dan Kamervragen stellen

Maar dat is slechts één aspect van de toekomst. Ik hoop dat er een regering komt die meer doet dan Kamervragen stellen. Ik hoop dat de aarde leefbaar wordt voor toekomstige generaties, dus dat er ook gewerkt wordt aan klimaat bijvoorbeeld. Voor mezelf: ik hoop dat – stom maar het speelt wel door m’n hoofd – ik ouder word dan mijn ouders, die allebei 74 zijn geworden. Ik doe er altijd heel luchtig over, maar toch… Ik zeg altijd dat ik om al m'n boeken te kunnen lezen in goede geestelijke gezondheid en met nog functionerende ogen minstens 120 moet worden. Op de een of andere manier betwijfel ik of dat een reële gedachte is, haha. Maar ik zou toch wel graag nog een poosje hier rondhobbelen en leuke dingen doen, zoals een schrijfworkshop en e-mails uitwisselen met ene Sanne.

Dit zijn de eerste paar dingen die daarover (= de toekomst) in me opkomen. Ongetwijfeld is er meer, als ik er wat beter over nadenk. Maar ik wacht eerst eens even jouw verhaal af.

Schattig, trouwens, dat ‘vooruit huilen’.  Over huilen kan ik ook nog wel wat kwijt, maar ik krijg nu koffie van JJ en ik moet zo langzamerhand heel nodig plassen!

Fijn weekend, Sanne!

Meinmein