Alweer benijd ik je

Hoi Sanne,

Alweer benijd ik je.... dit keer om het gevoel dat je aan de tweede helft van je leven bent begonnen en wat je dromen daarbij zijn. Die tweede helft... tja, die zit er voor mij wel grotendeels op, vrees ik. En soms ben ik heel tevreden, maar soms kan ik ook verdrietig zijn om eventuele gemiste kansen. Ik kan daarbij geen echte voorbeelden noemen, ook al omdat ik niet te lang stil wil staan bij dingen die ik niet gedaan heb, want je kunt het leven nu eenmaal niet terugdraaien. Maar ik voel dus wel degelijk een vlaag van weemoed als ik jouw plannen lees.

Oh, er is één voorbeeld dat ik kan noemen en da's nog niet eens van zo heel lang geleden. Ik weet niet meer waar ik het las, maar ik las een artikeltje over een studierichting waarvan mijn hart echt harder ging kloppen (dat geeft overigens meteen wat negatieve bijgedachten, grijns, want ik heb m’n hele leven last gehad van hartritmestoornissen en dat is pas onlangs min of meer opgelost). Ik wist dus niet waar ik het gelezen had en de inhoud landde pas een paar dagen later echt goed en toen kon ik eerst niet op de naam komen 😂. Maar ik kwam er uiteindelijk weer op en toen ben ik gaan zoeken of er soms deeltijdcursussen waren of zo. De studie heet humanistiek trouwens en daarvoor kan je alleen terecht in… wat was het, Utrecht geloof ik. Ongetwijfeld ook online, maar echt alleen als een fulltime studie met de bijbehorende kosten en dat vond ik dus een bezwaar. Bovendien heb ik misschien niet jouw afkeer van het digitale gebeuren, maar voor een studie wil ik gewoon in een klas zitten en zo. Wat ik hiermee wil zeggen is dat ik toen graag wilde dat dat ik die studie ontdekt had toen ik een stuk jonger was. Toen ik van het gym kwam, bestond-ie nog niet, anders had ik vermoedelijk mijn vader getrotseerd in plaats van te doen wat hij zei. Hoewel... ik denk eigenlijk niet dat ik daar toen al aan toe was. Want, zoals ik al eerder schreef, ik was een gehoorzaam meisje 😜.

Of mijn huwelijk gelukkig is?

Jij had het over samenwonen, nou, dat was er in onze kringen echt niet bij! Wij zijn meteen getrouwd, ook in dat opzicht kwam het niet eens in me op tegen dat wat er van me verwacht werd in te gaan!
Of mijn huwelijk gelukkig is? Meestal vind ik van wel, grijns, maar ik denk er ook weleens anders over. Wij zijn al zo lang samen dat er een kameraadschap is ontstaan die niet zoveel meer met verliefdheid en vlinders en zo te maken heeft. Maar wel met liefde. Ik beschouw dat als winst, al waren die vlinders ook niet onaangenaam, om het maar eens voorzichtig te zeggen. Ik vind het best lastig om onder woorden te brengen hoe dat voelt. Als je verliefdheid minder wordt en er is dan niks meer over, is je relatie naar de knoppen, denk ik. We hebben goede en slechte tijden gekend, laten we het daar maar op houden. En waar je voor gaat als je trouwt, of samen gaat wonen, of wat dan ook, is samen in goede harmonie oud worden, nou, daar zijn wij druk mee bezig, dus ik zou bijna zeggen: missie geslaagd.

Dat was gisteren (28 december) en nu doe ik weer een stukje. Papier heeft jouw voorkeur, schreef je. Daar kan ik helemaal inkomen, al moet ik zeggen dat deze manier van schrijven wel erg comfortabel is. Hoe leuk ik 'echte' brieven schrijven ook vind, het is een heel gedoe als je een foutje maakt of zo, of als je iets vergeten bent en het er niet meer tussen gepropt krijgt. Toch doe ik dat nog wel regelmatig, en dan heb ik het niet over proppen, maar over schrijven. Meer kaartjes dan uitgebreide brieven trouwens. Elke zondag zit ik wel een poosje te schrijven, berichten aan bekenden, maar ook aan wildvreemden die eenzaam of ziek zijn of iets dergelijks. Ook met enige regelmaat aan iemand die meedoet aan Postcrossing.

Boeken, ik heb ze in alle soorten en maten: op m’n iPad staan Nederlandse, op m'n Kindle Engelse, in m'n boekenkast allebei de soorten. Ik heb net een verzoekschrift ingediend om in goede gezondheid en met goede ogen en een gezonde herseninhoud een jaartje of 150 te worden, dan krijg ik misschien alles nog gelezen. Ik vrees echter dat dat verzoek niet gehonoreerd wordt. En toch kan ik het niet laten nieuwe boeken aan te schaffen zo nu en dan, al heb ik op dat front wel wat meer zelfbeheersing opgebouwd inmiddels.

Wij hebben in Amerika helemaal niks meegekregen van het nieuws in Nederland en eerlijk gezegd vond ik dat wel lekker rustig

Jij hebt het econogram in de NRC ingevuld, zeg je. Dat betekent ook dat je goed op de hoogte bent van de actualiteit. Wij hebben in Amerika helemaal niks meegekregen van het nieuws in Nederland en eerlijk gezegd vond ik dat wel lekker rustig. Wij hebben overigens ook een papieren krant. JJ is van huis uit gewend aan het AD en dat hebben we nog steeds. Ik blader hem door nadat JJ hem gespeld heeft en dan gaat ie naar iemand hier in de buurt die zegt dat ze geen abonnement kan betalen. Beter dan elke dag een krant bij het oud papier gooien!

Ik ben net een heel donker rondje wezen lopen met onze dochter en nu denk ik dat ik dit e-mailtje maar ga versturen. We 'moeten' het nog hebben over de dood, geloof ik en over het gendergebeuren, maar wat in het vat zit… Hopelijk laat m'n jetlag me nu snel met rust en dan gaat het formuleren van standpunten beter dan wanneer je nog in het zombiestadium verkeert!

Succes met de huizenjacht!

Oh, en een zaaaaaaaalig uiteinde (😂) en een dito begin!

Meinmein

Meer vrijheid, meer creatie, meer handwerk

Hi Meinmein,

Daar ben ik weer. Ik was druk met het afronden van werk zodat ik nu heerlijk twee weken vakantie heb. En vakantie is voor mij ook echt afkicken van de laptop. Ik was er zó klaar mee met dat beeldbellen en thuiswerken. Ik kon geen laptop meer zien. Letterlijk ook, mijn ogen en gezicht gingen er gewoon pijn van doen. Ik heb de laptops in een hoek gelegd en er zo min mogelijk op gedaan.

Ik heb eigenlijk een gezonde afkeer van het digitale. Ik lees nog altijd liever een papieren krant en echte boeken, heb net de econogram van de NRC op papier ingevuld (mijn jaarlijkse guilty pleasure met Kerst, kost ook veel tijd), wilde tot voor kort nog een acceptgiro ontvangen voor mijn huur, etcetera, etcetera. Papier geeft overzicht, iets wat me in het digitale nooit lukt. Mijn brein heeft overzicht nodig. Toen de pc opkwam toen heb ik nog eigenwijs gedacht: dat is geen blijvertje. Maar dat was meer wishful thinking dan een serieuze voorspelling natuurlijk. Maar goed, het bijzondere is dan weer wel dat ik nu al meer dan tien jaar werk in het digitale! Dus ik heb het mezelf weer aardig moeilijk gemaakt. haha.

Anyway, voor onze mailwisseling klap ik de laptop weer met liefde open. En morgen mag ik mijn eerste bril op gaan halen. Want die heb ik me nu laten aanmeten, puur voor het werken op een beeldscherm. Dat moet enige verlichting geven.

Jij bent nu bij het hoofdstuk aanbeland dat je ging samenwonen

Waar waren we gebleven in onze conversatie? Jij bent nu bij het hoofdstuk aanbeland dat je ging samenwonen. Zou je zeggen dat je een gelukkig huwelijk hebt? Daar zijn vast ook fases in geweest. Maar als je dan zo vertelt dat je man je een grapje in je oor fluistert en dat jullie daar dan de grootste lol om hebben, dan klinkt dat als een goed huwelijk.
Ik ben mijn eigen draad helemaal kwijt, maar ik kijk dan ook liever naar de toekomst. Ik fantaseer graag over de volgende stap. Toen ik veertig werd, voelde het echt alsof ik aan de tweede helft van mijn leven begon, alsof alles weer mogelijk was, er een heel ander scenario zich nog kan ontvouwen. Bijvoorbeeld het scenario dat ik in een busje rondtrek door Europa, of het scenario dat ik een huisje op het platteland bewoon en mijn eigen groente verbouw en brood bak en nog maar nauwelijks hoef te werken, het scenario dat ik een kunstenaar ben met een bijbaantje etcetera. Rode draad: meer vrijheid, meer creatie, meer handwerk.

We zijn dus druk met een huizenjacht om de juiste voorwaarden hiervoor te scheppen. Je moet toch eerst het materiële op orde hebben om je de luxe te kunnen permitteren om je met het immateriële bezig te kunnen houden. Vandaag gaan we kijken bij een huis in Vriezenveen. Vorige week waren we in Tiel. En over twee weken in het diepste puntje van Zeeland. We rijden heel wat kilometers door heel het land. Ook wel leuk om je eigen land op deze manier beter te leren kennen.

Nou. Dit was 'm voor nu even. Ik ben benieuwd naar je volgende mail.

Groetjes,

Sanne

Onmoeten op papier

Hoi Berenice,

Wat superleuk om van je te lezen én om je live op Instagram te zien! Oeps, daar gaat je cliffhanger, ha,ha! Maar je hebt me nu eigenlijk alleen maar nóg nieuwsgieriger gemaakt. Vertel! Ik lees graag meer over je nieuwe avontuur. Wat gaaf dat je bent aangenomen, gegeliciteerd!

Toen dinsdag je brief kwam, was ik SNDT even helemaal vergeten. Je handschrift lijkt op dat van iemand anders die me zo nu en dan brieven stuurt. Ik verwachtte een brief van haar in de envelop te vinden en opende 'm daarom terwijl ik op de koffie stond te wachten. Pas na de eerste regels gelezen te hebben drong het tot me door. Dit was geen brief van haar, maar mijn allereerste brief van jou! Heb je brief toen gauw in de envelop geschoven. Ik wilde er de tijd voor nemen en hem met volle aandacht lezen. Die avond ben ik ervoor gaan zitten en wat is het bijzonder om je op papier te ontmoeten. Wat zijn brieven toch een mooi communicatiemiddel, hè? Dankjewel voor het kijkje in jouw leven en belevingswereld.

Mijn tweede brief aan jou, maar de eerste op papier

Mijn vorige brief schreef ik op mijn iPad, onder een dekentje op de bank. Voor deze brief ben ik aan mijn bureau gaan zitten. Mijn tweede brief aan jou, maar de eerste op papier. Ben heel benieuwd hoe het voor jou voelt om na een eerste digitale brief een papieren variant in handen te hebben. Na de mail van Marilien waarin ze voorstelde dat wij briefpartners zouden worden binnen dit project en waarin ze mij vroeg te beginnen, wilde ik er meteen inspringen. In de mail vond ik alleen je e-mailadres. Daarom heb ik ervoor gekozen om te beginnen met een e-mail en je daarin te vragen of je digitaal verder wilde of op papier. Ik schrijf ook liever op papier, dus je hebt voor een grote glimlach gezorgd toen je liet weten dat je de voorkeur geeft aan pen en papier.

De sneeuw waar jij over schreef is inmiddels gesmolten. Mijn bureau staat ook bij het raam, maar is zonder uitzicht op een gracht. Mijn kamer zit aan de straatkant. Als ik naar buiten kijk, zie ik bomen en rijtjeshuizen. Een bevroren grascht en sneeuw erbij klinkt betoverend mooi. Heb je daar ook mensen zien schaatsen? Mijn vriend heeft de eerste jaren van zijn leven in Amsterdamgewoond, aan de Amstelkade. En hij vertelt wel eens over de keren dat hij daar als klein jongetje kon schaatsen totdat de ijsbrekers kwamen.

Wat leuk om te lezen dat jij ook koffie met een percolator zet en met opgeklopte havermelk drinkt, Dat vraagt je ook om tijd te nemen in plaats van snelsnel, hè? Ik dronk m'n koffie ook jarenlang het liefst met havermelk. Thuis drink ik meestal espresso's. Nu ook...heb net tussendoor koffie gezet. Die staat nu dampend naast me en de zon komt door!

De passie en het enthousiasme waar ik stiekem op had gehoopt, zijn voelbaar in je schrijven, heel leuk!

Gisteren hoorde ik je (live op Instagram) vertellen dat je had aangegeven dat je met iemand wilde schrijven die 'buiten jouw gebied ligt, qua wonen en werk'. Misschien vind je het leuk om te weten met wat voor persoon ik wilde schrijven? In brieven lees en schrijf ik graag over het leven, over wat je hart sneller doet kloppen, waar je dankbaar voor bent, waar je nieuwsgierig naar bent, wat je belangrijk vindt, raakt en bezighoudt. Ik hou van toevallige ontmoetingen en ben nieuwsgierig maar wat anderen te vertellen hebben,over hun kijk op het leven. Ik wilde daarom graag met iemand schrijven die daar voor open staat. Heel mooi om dat terug te zien in jouw brief. Het lekkere go-with-the-flow gehalte, accepteren van alles dat is en gebeurt, dat je een positieveling bent, energie uitwisselen, dat je kijkt naar wat je belangrijk vindt, lief zijn voor jezelf en ga zo maar door. Dankbaar aan jou gekoppeld te zijn. De passie en het enthousiasme waar ik stiekem op had gehoopt, zijn voelbaar in je schrijven, heel leuk!

Je schrijft dat je goed bent in accepteren van alles dat is en gebeurt. Dat is iets herkenbaars voor mij. Die levenshouding heeft me de afgelopen jaren staande gehouden. Ik zie ook altijd mogelijkheden, opties en volgende stappen. Opvallend hoe we dit abrupte einde van leven zoals we gewend waren andersom beleefden, hè? In je brief, maar ook toen je erover vertelde op Instagram, was dat iets wat me raakte. Wil je meer vertellen over het keerpunt? Wat maakt volgens jou dat je na drie/vier weken de knop kon omzetten? Fijn ook om herkenning te vinden in wat zo'n ingrijpende gebeurtenis kan doen.

Jij vroeg je af wie je bent zonder podium. Ik ben dan wel geen podiumbeest, maar ben wel ook aan het ontdekken wie ik ben nu er zoveel vertrouwds is weggevallen. Mooi dat je zegt:'De wereld moest eigenlijk even stil komen te liggen en ik persoonlijk ook'.Er wordt een heleboel zichtbaar nu, hè?

'De wereld leek alleen vanzelfsprekend als je er net als anderen met een bepaalde snelheid doorheen liep. Ik had nooit beseft hoe snelheid de waarneming beïnvloedt, hoe dicht je bij de wereld komt zoals die echt is als je erin stilstaat, als een boom'

Het stukje hierboven komt uit 'De onzichtbare jongen 'van Bernlef. Dat heb ik altijd een heel mooi stukje gevonden, maar door de crisis heb ik er veel aan terug gedacht. Door de chaotische jaren die vooraf gingen aan corona, leerde ik ook andere keuzes te maken. En ben daar, net als jij, heel dankbaar voor. In deze periode leerde ik vooral hoe belangrijk lichaamstaal en 'echt'contact zijn. Ik hou heel erg van briefwisselingen ('Touch me with words where your hands can't reach). Toch moet ik - na lange tijd vooral in een brief- en berichtwereld geleefd te hebben - toegeven dat er iets mist. Naast brieven heb ik oogcontact en aanraking keihard nodig. Ik verlang daar meer en meer naar en realiseer me nu pas echt hoe vaak ik dat had en deed zonder erbij na te denken. Twee weken geleden voelde ik heel sterk wat dat betekent toen een buurtgenoot aanbelde om zijn hart te luchten. Een mens van vlees en bloed stond tegenover me en nog stuurden we elkaar berichtjes en suffe emoticons. Zo voelde het.

Wat vertellen we elkaar toch veel via aanraking en wat voelt het leeg zonder knuffels. Een vriendin zei dat het soms voelt alsof we geen leven meer samen hebben. We brengen elkaar op de hoogte van onze levens, maar nu we elkaar een een hele tijd niet hebben gezien, hebben we ook geen nieuwe herinneringen samen gemaakt. Ik kijk erg uit naar de lente, zodat we elkaar op z'n minst buiten kunnen zien.

Ik hoorde je zeggen dat je tijdens het schrijven van je brief alles er meteen in wilde doen. Oók herkenbaar.

Nu dit velletje bijna vol is , denk ik dat ik het voor nu hierbij laat. De rest ontvouwt zich wel.

Tot de volgende!

Lieve groeten,