Antifragiliteit

Lieve Isis, 

De vraag ‘Hoe gaat het met je?’ is wellicht te groot, te alomvattend voor een samenhangend antwoord. Veranderingen in je bestaan, in je directe omgeving, ongewild, ongemakkelijk en ongebruikelijk. Ik zou de vraag graag zo stellen, dat je je uitgenodigd weet, precies dat te antwoorden wat er voor jou toe doet, of het nou is om het van je af te schrijven, of omdat het je perspectieven geeft. 

Het is een soort keten van gebeurtenissen die ik voor me zie, sinds je een brief schreef. Je voorspelde toen al dat ouders overbelast zouden raken van én werk, én onderwijs aan thuisblijvende kinderen, én het wegvallen van hulptroepen als grootouders en professionele hulp. Jij zag het gewoon aankomen. Zonder dat je er effectief iets aan kon doen. Dat is wreed. Klopt dat, als ik dat zo beschrijf?

Het is een soort keten van gebeurtenissen die ik voor me zie, sinds je een brief schreef

Het gaat om een soort basisstructuur. Bij mij was die basis natuurlijk veel rustiger. Ik woon alleen. Het overviel me zeker, reizen die moesten worden gecanceld, plannen om spontaan te leven, actief te zijn op allerlei fronten, stokten. Maar dat is allemaal luxe, vergeleken met jouw situatie en waarschijnlijk van die van vele anderen. 

Ik las laatst in een interview met Mark Tuitert over Kaleb, een filosoof, maar ook een econoom en beurshandelaar. Ik had nog nooit van hem gehoord, maar hij is bekend in financiële kringen en adviseerde overheden. Wopke Hoekstra haalde hem ook aan op Prinsjesdag, althans in zijn boek De zwarte zwaan. Hij voorspelde de bankencrisis en schreef in 2007 over desastreuze gevolgen van een pandemie. In januari van dit jaar adviseerde hij in een aantal artikelen om sociale contacten te beperken en reisbewegingen ernstig te beperken. 

Ik las laatst in een interview met Mark Tuitert over Kaleb, een filosoof, maar ook een econoom en beurshandelaar.

Dit zeg ik niet omdat hij een soort helderziende is (bedenk opeens wat een grappig woord dat is: helderziende - het helder zien. Dat doet ‘ie dan weer wel). Hij ziet de dingen helder, omdat hij vertrekt vanuit de waarde die hij ‘antifragiliteit’ noemt. Een concept dat zowel voor het maatschappelijk, als voor ons persoonlijk leven geldt. Zorg dat het zo robuust is ingericht, dat je niet alleen heftige schokken kunt opvangen, maar ook dat je er beter van kunt worden. Hij vindt dat bijvoorbeeld banken en bedrijven niet te groot weten worden, dan sleuren ze in hun ondergang te veel mee. Hij vindt dat mensen niet heel hoge hypotheken moeten nemen. 

Ik heb hem niet zelf gelezen, maar ik vind het interessant, het sluit erg aan bij boerenverstandachtige zaken die weerspiegeld worden in uitdrukkingen als: niet op één paard wedden, huizen niet op zand bouwen, geen schepen achter je verbranden, geen oude schoenen weggooien als je geen nieuwe hebt. 

Nu ik lees dat ik opschrijf dat ik er sterker van geworden ben, is dat ook een illusie.

Wat ik er interessant aan vind, is dat het waar is dat op sommige momenten in je levenslijn het allemaal heel fragiel is. Je hebt te weinig om op terug te vallen. Toen ik voor de eerste keer (jong) scheidde, kwam ik in armoede terecht, ik studeerde, had een babydochter. Die fragiliteit heeft zeker gevolgen voor haar gehad. In zekere zin ben ik er sterker van geworden, maar mijn dochter ervaart, denk ik, tot op dag van vandaag zaken als verlatingsangst en angst voor armoede. Ze doet het geweldig en kijkt die angsten in de bek. Nu ik lees dat ik opschrijf dat ik er sterker van geworden ben (what doesn’t kill you makes you stronger), is dat ook een illusie. Ik zal proberen dat uit te leggen.

Deze week, tijdens een telefoongesprek met mijn broers, zei ik: “Ik ga nu weer verder, werken aan mijn to do-lijst. Lekker, dat afvinken.” Mijn broer zei: “Typisch Annet, verslaafd aan werken, aan presteren.” En dat is zeker zo, ik voel me - zeker na mijn pensioen - rustig als ik met werk bezig ben, of met klussen voor mijn nevenfuncties. Kost handenvol tijd, maar ik voel me dan nuttig, ik accepteer mezelf dan beter. En tegenslagen of moeilijke perioden, zoals bij die scheiding, verwerk ik door harder en verbetener te werken. Dat noem ik dan sterker worden. Maar is het groei? 

Lieve Isis, heb het goed, ik stuur je wensen voor sterkte en plezier, 

Annette

Laat ik me even voorstellen

Hallo Meinmein!

Wat leuk dat je schrijft! Ook in mijn geval was het contact met mijn match niet tot stand gekomen. Ik had me er al bij neergelegd. Maar toch ontzettend leuk dat wij nu nog even een herkansing krijgen samen. En wat trap je 'm lekker af! Dus je staat op het punt om naar de VS af te reizen om je nieuwgeboren kleinkind te zien. Dat is fantastisch. Blijven jullie lang dat je zo druk bent met het pakken van koffers? Of heb je nog een speciaal boodschappenlijstje meegekregen (drop, stroopwafels, etc.)?

Je klinkt als een echt familiemens. En ook al zijn de kinderen al uitgevlogen, ze zijn nog letterlijk en figuurlijk heel dichtbij. Dat vind ik mooi. Dat is in mijn geval echt totaal anders. Laat ik me even voorstellen (want ik denk dat jij mijn introductietekstje ook niet hebt, net zomin als ik het jouwe).

En terwijl de wereld in de fik stond werden wij verliefd op elkaar

Ik ben dus Sanne. Maandag word ik 44 jaar. Ik woon in het centrum van Den Haag, maar feitelijk woon ik sinds de coronacrisis bij mijn vriend in een stadje net naast Den Haag. Ik heb hem leren kennen in het weekend dat voor het eerst de horeca werd gesloten, toen de eerste coronamaatregelen werden getroffen, nu ruim anderhalf jaar geleden. En terwijl de wereld in de fik stond werden wij verliefd op elkaar. Heel bizar hoe die twee nogal impactvolle gebeurtenissen zich tegelijkertijd in mijn leven ontvouwden. Werkelijk alles stond op z'n kop. Een nieuwe liefde, een ander huis, thuiswerken, een andere stad, mondkapjes, avondklok... ik begin nu pas een beetje in te zien dat dit allemaal ontzettend ingrijpend is geweest en meer met me heeft gedaan dan ik door had. Hoe verteer jij deze pandemie? Is er veel voor jou veranderd? Ik ging voorheen vier dagen naar kantoor, ging minstens een keer in de week naar het theater, ging heel vaak uit eten... daar is niks meer van over.

Mijn vriend heeft een kat, Nuna, die je mag zien als ons kind. De liefde voor dit beestje gaat heel ver. Maar Nuna is dan ook wel een bijzondere kat, heel sensitief een intelligent. We hebben allebei dus geen mensenkinderen. Ik heb wel twee neefjes waar ik dol op ben. En in ons straatje wonen veel kleine kinderen waar we vaak mee spelen. Ja, wij spelen gewoon mee met die kids. Houd je jong ;-). Qua familie hebben wij met grote afstanden te maken, zij het niet zo ver als de VS. Maar mijn ouders wonen in Maastricht, mijn broer met zijn vrouw en twee zoons in Zwolle. Mijn schoonzus in Engeland. En het is dus ook niet zo'n grote familie. Wel handig met het plannen van familiefeestjes...

Ongetwijfeld heeft het met de leeftijd te maken, en versneld door de pandemie, maar ik ben wel aan het nadenken over wat ik nog wil in het leven

Ongetwijfeld heeft het met de leeftijd te maken, en versneld door de pandemie, maar ik ben wel aan het nadenken over wat ik nog wil in het leven. Ik heb zin in een nieuw avontuur. Weer een ander leven leiden. We kijken naar een huis in het groen, ik oriënteer me op een totaal andere baan (een waar ik niet zoveel achter een laptop hoef te zitten), ik ben me bewuster van de dingen en mensen waar ik mijn tijd aan wil besteden, etc. Ik wil meer tijd besteden aan schilderen/tekenen/creëren bijvoorbeeld. Hoe heb jij je leven ingevuld? Ik ben wel benieuwd naar je levensverhaal en -oriëntatie.

Alvast een goede vlucht gewenst en veel plezier bij je zoon en zijn gezin.
Ik verheug me op onze correspondentie.

Groet,
Sanne

De luxe hebben om te twijfelen..

Lieve Mooniq,

Ik hoop dat dit bericht je goed bereikt.  Ik kwam terug in Nederland de dag nadat de zon begon te schijnen, dus hoewel ik tien dagen in quarantaine was, heb ik wat wandelingen op het ijs gemaakt, wat erg opwindend was. Ik heb geen echte winter meer meegemaakt sinds 2011, toen ik twee maanden in Polen was, op het dieptepunt van wat voor mij voelde als de koudste winter ooit, als het einde van de wereld. Vliegen over een besneeuwd Nederlands landschap was verbluffend - het veranderde de wereld in een printplaat. Heel mooi.

Inderdaad, Kira de hond is nog steeds in Kampala. Ze wordt vreselijk gemist, maar ze is druk met het bewaken van het huis en ze heeft vrienden die op bezoek komen, dus ik denk dat ze best gelukkig is.

Dank je voor je aardige woorden over mijn oma. Het was heel vreemd om mijn moeder te schrijven om te vragen naar een beeld dat aan mij beloofd was. De laatste keer dat ik oma zag, zei ze dat ik het mee moest nemen, en ik zei dat ik het de volgende keer dat ik haar zag, zou ophalen. Het leven is inderdaad kort. Het beeldje is van een klein roze kwartsvarkentje, zo rond als een ton, waarschijnlijk uit Egypte, denk ik. Ik speelde er altijd mee toen ik klein was, en ik hoop dat ik ooit een kind zal hebben dat hetzelfde zal doen.

Ongelooflijk om te zien hoeveel schade de ziekte heeft aangericht.

Wat een opuchting dat het beter gaat met je vader. Covid schijnt echt een onvoorspelbare ziekte te zijn. Twee goede vrienden hadden het, de ene een dikke roker en de andere een magere atleet, beiden even oud. Bijna een jaar later is de dikke roker weer min of meer de oude, terwijl de atleet kortademig is en moeite heeft om met zijn kinderen te spelen. Ongelooflijk om te zien hoeveel schade de ziekte heeft aangericht. Hoe voelt je vader zich nu? En hoe gaat het met PSV?

Je vriend  heeft gelijk over Bobi Wine: hij is een briljant communicator, en (en dat wordt vaak gemist in de berichtgeving in de pers) een intens morele man met grote moed. Sommige van mijn collega's wonen in zijn voormalige kiesdistrict en zijn zeer te spreken over zijn reactievermogen en zijn bereidheid om namens hen te vechten als het ging om machtige belangen die probeerden land en andere zaken te stelen. Ik betwijfel of we hem ooit president zullen zien worden, maar hij zou een goede keuze zijn. Het was interessant om een verkiezing mee te maken waarbij het steeds minder duidelijk is of de zittende president nog in leven zal zijn bij de volgende ronde, en hoe dat de berekeningen verandert. Net als jij vermijd ik het lezen van het laatste nieuws, maar ik lees wel veel commentaar, misschien uit gewoonte. Het is tegenwoordig een gouden tijd voor onderzoeksjournalistiek, en sommige van de schrijvers zijn echt geweldig.

Ik zal de Covid-vaccinatie nemen zodra die wordt aangeboden. Covid zal mij waarschijnlijk niet doden, maar dit gaat niet over mij.

Ik vind het jammer dat ik wantrouwen in je brief over vaccins lees. Ik heb in Noord-Oeganda gewoond aan het eind van de LRA-oorlog, en ik heb begrafenissen gefotografeerd, kleine graven bezocht. De moeder van mijn beste vriendin loopt met een stok, een gevolg van kinderpolio die haar leven tot een hel maakte, en ze had geluk dat ze het overleefde. Sindsdien is het beter gegaan - de klinieken hebben regelmatiger voorraden vaccins en andere medicijnen. Er is geen gelukkigere dag in een Afrikaanse kliniek dan de inentingsdag (meestal een woensdag). Het zit er vol met dikke baby's met glinsterende oogjes, kirrend en gillend, stalen verpleegsters en nerveuze moeders die angstvallig controleren of de zorgvuldig bijgehouden gezondheidsboekjes van hun kinderen wel up-to-date zijn. Zelfs als ik er aan denk krijg ik heimwee! Toen je ouders kinderen waren, vóór de dagen van de kudde-immuniteit, was het hier waarschijnlijk ook zo. De luxe hebben om te twijfelen, het voorrecht hebben om te kiezen, niet direct geraakt te zijn door de kwestie, is iets dat mensen onderschatten. Ik zal de Covid-vaccinatie nemen zodra die wordt aangeboden. Covid zal mij waarschijnlijk niet doden, maar dit gaat niet over mij.

Je vraag naar wat ik mis, is interessant. Het antwoord verandert zoals het weer. Ik mis mijn ouders, die ik sinds 2017 niet meer heb gezien. Ik ben vorig jaar weggebleven terwijl we wachtten op vaccinaties - ze zijn allebei in de zeventig en hebben regelmatig contact met veel mensen die veel ouder zijn, en ik vond het het beste om een grote afstand te bewaren. Nu zijn ze beschermd, en ik hoop ze over een paar weken met Pasen op te zoeken.

Ik mis het ook om op een zonnige middag met een pint in de wind van een heerlijk ruikende sigaret buiten bij een pub te zitten, naar het verkeer te kijken en onzin uit te kramen over onderwerpen die er niet toe doen. Eigenlijk is dat misschien wat ik mis. Dit virus heeft ons allemaal in druïden veranderd, heeft ons allemaal meningen gegeven. Plotseling voelen we de behoefte om 'een mening te hebben'. Vroeger volgden we advies op, of niet, en hoopten er het beste van. Nu wordt er van ons verwacht dat we in onze vrije tijd  experts zijn. Het is krankzinnig.

Wat zal de eerste plaats zijn waar je naar toe gaat?

Ik mis ook vrienden. Ik ben hierheen verhuisd en heb al mijn vrienden in Uganda achtergelaten, en de afsluiting betekent dat het onmogelijk is om buiten mijn universiteitsklas met anderen om te gaan. Ik vind ze allemaal aardig, maar afwisseling is de spijs van het leven. En ik mis het om om drie uur 's nachts op de fiets naar huis te hobbelen, verlicht door wijn en gejuich en met een hoofd vol nieuwe verhalen. Dat zal het eerste zijn wat ik ga doen zodra we mogen! En jij? Wat zal de eerste plaats zijn waar je naar toe gaat? Hoe we ook tegenover al deze vragen staan, het is zeker dat niemand van ons het jammer zal vinden deze periode te zien eindigen. Ik mis mijn werk! Ik mis galerijen!

Welke delen van de communicatie vind je ondoorzichtig of oneerlijk over de pandemie? Ik voel me erg unplugged in Nederland omdat ik helemaal geen lokale krant lees of naar een lokaal radiostation luister. Wat doen ze volgens jou slecht? En wat doen ze goed?

Ik heb een foto bijgevoegd van een project waar ik mee bezig ben, over indvidualisme en de relatie van 'ik' tot 'wij'.

Je hebt het compassiemeisje heel goed geobserveerd. Ik wou dat ik die vaardigheid had. Je hebt de vorm duidelijk gezien, en de sporen waar je vingers hebben gedrukt zijn duidelijk en definitief. Ik heb een foto bijgevoegd van een project waar ik mee bezig ben, over indvidualisme en de relatie van 'ik' tot 'wij'. Ik heb de kust gefotografeerd, die enorme kasteelmuren die Nederland afschermen van de wereld. Dit is een beeld uit dat project. Het zal binnenkort af zijn (de deadline is over ongeveer een maand) dus hopelijk kan ik daarna iets completers laten zien.

Over het thema mededogen, hier is een gedicht dat er wel bij lijkt te passen. Het gaat over een man die ik ontmoette bij een overtocht per veerboot ten oosten van een stad genaamd Mbuji Mayi, op de weg naar Mwene Ditu, in het hart van het diamantmijngebied van Congo.

'Ça marche avec le courant',
zegt Solo met
adem van drank,
mist het grootste deel van een teen,
'deux pulleys, et le courant,
ik ben zoals jij', zegt hij.
Dan trekt hij zijn overhemdskraag naar beneden
om een ster te onthullen
geëtst met de hand over zijn hart
door een tatoeëerder
ergens 
voordat hij de veerboot vond.
'Ik ben zoals jij
een Amerikaan. Laten we naar Amerika gaan.'
De veerboot glijdt
over de rivier
nog steeds vastgebonden aan zijn staalkabel.

Ik heb hier een foto van Solo's veerboot bijgevoegd. Solo staat links, in een blauwe Amerikaanse voetbaltrui, luid en niet erg effectief het laden van de veerboot te dirigeren.

Als tegenprestatie is hier mijn vraag aan jou: Wat is het oudste verhaal dat je kent over je voorouders?

Hartelijke groeten,

Will

Hoe ervaar jij het moederschap?

Hey Josje,

Het eerste wat ik dacht toen ik de koppeling zag van ons in de mail was: Heu? Ze hebben me toch niet gekoppeld aan mijn zusje!? Mijn zusje heet Joske. Of Josje. Of Jos. Of een combinatie daarvan ;-). Hoe dan ook: dat ben je dus (gelukkig) niet!

Ik moet zeggen dat het me even wat dagen heeft gekost om te bedenken wat ik nu op papier wil zetten aan een nagenoeg totale wildvreemde. Ik begin nu en heb eigenlijk nog steeds geen idee. Hoe dan ook: ik las dat jij ook afgelopen jaar moeder hebt mogen worden. Dat is in ieder geval al één overeenkomst! Op 19 april 2020 ben ik moeder geworden van onze dochter: mijn eerste kind en het tweede kind van mijn vriend. Hij heeft een zoontje van vier uit zijn vorige relatie die om het weekend bij ons is. Ik weet dus ook hoe tijdvullend een baby kan zijn, soms vraag ik me ook af: en wat heb ik dan precies gedaan!? Dan ligt mijn kindje, zoals nu, net in bed en kijk ik om me heen en zie de ravage van de fruithap, brood eten en de geplunderde boekenkast in onze woonkamer. Ik ben al blij als ik op een dag als vandaag mijn haar niet recht omhoog heb staan en een recht eyeliner-lijntje boven mijn ogen heb kunnen trekken. Oh ja, en dat ik mijn kind mag verzorgen en entertainen! Hoe ervaar jij het moederschap?

Ik ben al blij als ik op een dag als vandaag mijn haar niet recht omhoog heb staan en een recht eyeliner-lijntje boven mijn ogen heb kunnen trekken

Die vraag is mij meerdere malen gesteld en nu stel ik ‘m jou, terwijl ik het eigenlijk ook gewoon een stomme vraag vind. Wat HOEZO hoe ervaar ik het moederschap? Moederschap is op een manier toch ook iets heel universeels? Ik vat mijn antwoord altijd als volgt samen: het is het moeilijkste en het makkelijkste dat ik ooit heb gedaan. Van mijn kind houden en voor haar zorgen, is zoiets wat vanzelf gaat. Maar als zij ziek is en de nachten zijn gebroken en mijn vriend en ik hebben beiden heftig slaaptekort dan kan ik ook wel eens denken: Allemachtig, waar ben ik in godsnaam aan begonnen!? En: alle clichés zijn waar. Althans, zo ervaar ik dat :-).

Wij hebben onze kinderen trouwens wel mogen baren in een coronatijdperk! Zwanger geworden nog vóór de pandemie, maar wel leven gegeven tijdens de pandemie. Hoe was dat voor jou toen je nog zwanger was en de pandemie ‘brak officieel uit’? Was je bang? Waren er ook dingen die je toen niet meer deed?

Ik was boos. Man, wat was ik boos. Op die klote-pandemie.

Ik werk in het onderwijs, op het mbo als begeleidingsdeskundige. Ik was mijn weken naar mijn verlof al aan het aftellen: een babyborrel was georganiseerd en mijn collega’s hadden grootse plannen voor mijn tijdelijke ‘afscheid’. Maar ik herinner me ook dat ik nog gesprekken had met ouders en studenten in mijn kantoor en dat ik ze binnen liet en ongemakkelijk zei: ‘Jaaahaa sorry! Ik geef geen hand meer! Haha, ja gek he?’ En dat kantoor was een ruimte van vier bij vijf en daar zaten we dan met z’n vieren. Ook dat is nu niet meer voor te stellen hè? Mijn verlof startte met de lockdown. De scholen gingen dicht en mijn leidinggevende zei: ‘Van de Weg, we zien je na de zomer wel weer!’. En dat was dat. Geen baby-borrel, geen afscheidscadeaus kunnen open maken met collega’s, niet naar mijn kappersafspraak kunnen en niet meer kunnen lunchen met mijn moeder. Samengevat: ik kon en mocht NIKS meer doen! Ik was boos. Man, wat was ik boos. Op die klote-pandemie. Op het feit dat ik tijdens MIJN LAATSTE WEKEN ALLEEN (beetje dramatisch, maar toch) ook ALLEEN maar binnen kon zitten en NIKS doen.

En nu zijn we bijna een jaar verder. Ik schrijf deze brief op de dag dat ons meisje elf maanden is. Een meisje geboren in een pandemie en haar eerste levensjaar zal worden gevierd tijdens die pandemie. Wie had dat kunnen bedenken? En ik kan het me nog steeds niet bedenken, want vorig jaar dacht ik dat het rond deze tijd wel ‘over’ zou zijn. Hoe zou het volgend jaar zijn denk je? En hoe denk je dat deze periode onze kinderen beïnvloedt? Of zullen de veranderingen er alleen (bewust) voor ons zijn en zullen ze voor onze kinderen ‘gewoon’ zijn tegen die tijd, omdat ze niet beter weten?

Vrijdag is mijn vrije dag trouwens. En de dinsdag ook! Hoeveel dagen werk jij? En welke dagen heb je vrij? En dan ga ik er even vanuit dat je dus vrij bent! 😉

Mijn kleine dochter en ik hebben vanochtend een stuk gestiefeld. We wonen op ongeveer twintig minuten lopen van de binnenstad van Zwolle vandaag. Dus hups, kind in de wagen en stiefelen. We hadden een missie. Of nou ja: ik had een missie. Ik kom van het platteland (Veluwe) en mijn moeder had mij geappt dat er bij ons op het land heel veel paastakken staan, dus dat we heus geen dure hoefden te kopen bij de bloemist. En ineens dacht ik: JA! Ik wil een paastak in mijn leven. Niet omdat ik religieus ben aangelegd (ik moest zelf even googelen wat Jezus ook alweer deed met Pasen) of omdat ik het esthetisch nou zo mooi vind. Ik wil een paastak, omdat ik moeder ben. Omdat ik het leuk vind voor mijn kind. En nu ik dit zo schrijf en opnieuw lees, denk ik ook: serieus? Welke redevoering is dit? Iets onder het mom van ‘alles voor je kind’. Hoe dan ook: ik had een afspraak gemaakt voor shoppen bij de HEMA en daar heb ik vervolgens voor 15 euro aan paasdecoraties gekocht. Nu alleen dus nog die paastak!

Ik wil een paastak, omdat ik moeder ben. Omdat ik het leuk vind voor mijn kind.

Zijn er ook dingen die jij nu ‘ineens’ wel of niet doet met betrekking tot het moederschap?

De zon schijnt nu en ook al is het fris, uit de wind en in de zon is het heerlijk. Glas wijn: genieten. Deze situatie wens ik nu trouwens, maar die is er nu (nog) niet! Haha. Ik merk ook dat het mijn verlangen om te roken aanwakkert als de zon weer gaat schijnen en ik in de zon zou kunnen zitten met een glas wijn. Ik ben gestopt met roken voor de zwangerschap en niet weer begonnen. Gelukkig! Maar toch, soms… heel soms… Ik heb 15 jaar gerookt, dus ik vermoed dat zo’n ‘slechte gewoonte’ ook vast niet zomaar uit je systeem is. Heb jij ook ‘slechte gewoontes’?  Guilty pleasures misschien? En dan bedoel ik niet perse de Spotify playlist van Jody Bernal natuurlijk ;-).

Josje, ik ga er voor nu een eind aan breien. Ik hoop dat je de brief met interesse hebt kunnen lezen en dat je zin hebt om terug te schrijven. Ik hoop dat het aanspreekt en dat we elkaar, op papier, toch kunnen treffen. Laat je het me weten? Ik wens je/jullie voor nu een heel fijn weekend toe. Schenk vanavond maar een goed glas wijn in voor jezelf. Ik doe met je mee en schenk in een glas chardonnay (dat rijmt).

Joe en groetjes,

Anne

Leuk dat je wilt schrijven met een buur uit de Kolenkit!

Hallo Bob,

Aangenaam kennis te maken en leuk dat je wilt schrijven met een buur uit de Kolenkit. Ik begreep van Marilien dat je hier nog niet zo heel lang woont. Ik woon hier nu, samen met mijn man, bijna zes jaar – ook nog niet zo heel lang, maar lang genoeg om me hier thuis te voelen. Dat ging overigens vrij snel: toen we op zoek gingen naar een nieuwe woning sprong de Kolenkit qua buurt er echt uit. Divers, dynamisch en dorps en stads tegelijk. Na zes jaar later (waarvan vijfeneenhalf jaar met bouwoverlast) ben ik trouwens wel een beetje klaar met de dynamiek en ik hoop dat over een jaar ofzo de buurt ‘af’ is en we weer wat rust krijgen J

Even iets over mijzelf: mijn naam is Erica, ik ben 46 jaar en getrouwd. Wij wonen bij onze twee katten in die ons minzaam toestaan voor ze te zorgen, wat ik met veel liefde doe. Ik ben schrijver en mijn tweede boek is net uit (Op zoek naar rust). Daarnaast werk ik een paar dagen in de week als zelfstandig tekstschrijver, vooral voor gemeentes. Mijn man is docent en teamleider op een hogeschool. Ons huis is niet groot (58 m2) en hoewel we daar eerder nooit last van hadden, merkten we tijdens corona dat het toch wel lastig is als je met z’n tweeën thuis moet werken en ook niet even bij de Bagels & Beans kunt gaan zitten. Hoe heb jij dat ervaren het afgelopen jaar? Hebben jullie een vergelijkbaar huis of groter? En hoe vind je de Kolenkitbuurt? Ik ben benieuwd naar je verhalen!

....tot mijn moeder belde en vertelde dat zowel zij als mijn vader corona hadden.

Ik ben blij met de langzame versoepelingen en verheug me op een mooie lente met af en toe een terrasje. Het is bijna niet voor te stellen dat we al ruim een jaar met een wereldwijde pandemie zitten die ons in angst gekluisterd aan huis laat zitten. Het was ook heel lang erg onwerkelijk voor mij: ik zag cijfers over de besmettingen en ziekenhuisopnames en de politiek in paniek, maar tot twee maand terug waren het echt alleen maar cijfers – tot mijn moeder belde en vertelde dat zowel zij als mijn vader corona hadden. Bij haar was het na vier weken redelijk over, mijn vader is heel erg ziek geweest en heeft zelfs in het ziekenhuis gelegen. Hij is nog steeds niet hersteld. Op dat moment waren het niet alleen cijfers meer, maar zag ik wat corona écht doet met mensen. Het was flink schrikken. We konden ook niet naar ze toe. Nu hebben ze ook allebei hun vaccinatie en gaanmijn man en ik eind van de week naar Winterswijk voor een bliksembezoek. Heb jij mensen in je omgeving die corona hebben of hebben gehad? En wat deed dat met je?

Toch nog even over de buurt want ik hoor heel veel verschillende verhalen over wat mensen van de Kolenkitbuurt vinden. Ook mensen die hier wonen: sommigen vinden dat er sprake is van heftige gentrificatie (en dat dat iets slechts is) en sommigen vinden dat de buurt juist te eenzijdig is qua cultuur. Ik vind beide en ik denk dat het ook iets is dat bij een stad hoort. Ontwikkeling is een constante. Het lijkt alsof de winkels en horeca zich nog vooral richten op de kleiner wordende groep moslims in de buurt en dat de groeiende groep nieuwkomers nog niet heeft geleid tot wat hippere winkels en horeca waar ze alcohol schenken. Ik merk dat ik vooral ook naar het Bos en Lommerplein en richting de Baarsjes trek als ik uit eten wil. Dat gezegd hebbende vind ik het hoog tijd voor een fijne wijnhandel in onze buurt.

Als jij jezelf zou mogen omschrijven met één woord, welk woord zou dat dan zijn?

Als jij jezelf zou mogen omschrijven met één woord, welk woord zou dat dan zijn? Ik heb daar – uiteraard – zelf ook over nagedacht en ik denk dat ik op het woord ‘idealist’ uitkom. Niet eens een onverdeeld positief woord; het heeft een beetje een naïeve klank vind je niet? Toch past het wel bij mij. Ik doe echt mijn best om de wereld elke dag een beetje mooier te maken en ik leef zo duurzaam mogelijk. Wel met beperkingen, want ik ben ook nogal gemakzuchtig. Niet vliegen, alleen tweedehands kleding en vegetarisch eten is allemaal heel makkelijk voor mij, maar plasticvrij boodschappen doen vind ik te ingewikkeld. Ik maak wel mijn eigen cosmetica (deo, bodybutter en gezichtscrème) dus dat scheelt plastic, maar in de supermarkt is het aanbod ‘onverpakt’ te klein en ik heb geen zin om naar de markt te gaan.

Ons appartement hebben we begin 2018 van het gas afgehaald (als een van de eerste appartementen in Amsterdam: we waren nog bij Tros Radar om daarover te vertellen) en we zijn nu all electric - en met zonnepanelen (via een postcoderoos) en winddelen (via Greenchoice) zijn we bijna energieneutraal. Leuk he? Omdat onze hypotheek ook zo goed als afgelost is, hebben we maar weinig vaste lasten en daarom kan ik ook schrijver zijn: we hebben niet zo heel veel geld nodig.

Wat doe jij in je dagelijkse leven? En vind je het leuk? Ik ben erg nieuwsgierig naar je en zie uit naar jouw brief! Ken je nog meer mensen in de Kolenkit? Ik merk dat ik na zes jaar best veel mensen heb leren kennen. Amsterdam is eigenlijk gewoon een groot dorp.

Tot schrijfs dan maar!

Hartelijke groet,

Erica

Ik hou van feestjes

Lieve Agnes,

Mijn excuses. De week is zo snel voorbij gegaan, dat ik niet door had, dat het mijn beurt was. Nogmaals excuses!

Ik ben jarig geweest en de volgende dag was mijn jongste zoontje jarig. We hebben niks bijzonders gedaan, maar als het mooi weer is wil hij zijn vriendjes uitnodigen en een feestje geven. Prima hoor! Ik hou van feestjes. En van het organiseren helemaal! Maar we misten de zon, dus hebben we het naar een zonnige dag verplaatst. Ook de mijne wil ik vieren met een leuke lunch of diner. We wachten nog even af met 'de restaurants' ! We halen alles gewoon in. Hihihih.

Maar wat leuk dat je bijna van elke weekend gebruik maakt om leuke dingen te doen. En ja stiekem dingen doen, is altijd leuk! Meestal is mijn weekend schoonmaken en gezellig met het gezin ontbijten of lunchen. Dan bak ik pannenkoeken/pancakes om daarna weer door te gaan met de grote schoonmaak.

...avonden, waarbij je lekker lang kunt genieten, als de kids al in bed liggen.

De tijd vliegt, zoals je zegt. Het is alweer juni en we wachten allemaal weer met smart op die heerlijke zomer met mooie lange avonden, waarbij je lekker lang kunt genieten, als de kids al in bed liggen. Soms genieten de kinderen natuurlijk ook mee, want ja het is vakantie. Moet kunnen!

Ik heb een heel drukke week achter de rug. Daarvoor was het Suikerfeest natuurlijk ook nog met alle voorbereidingen. Het was weer een drukke boel bij oma en opa. Na een lange tijd alle neefjes en nichtjes weer gezien. En weer te veel gesnoept van alle lekkernijen. Kortom, een mooie dag met de familie!

Ik heb deze week twee podcasts mogen organiseren voor jongeren in de wijk, die het gesprek aangingen met de stadsdeelvoorzitter over Jong in de pandemie. Dat was een mooi project om te organiseren.

Hé, maar wat grappig! Ik ben ook geboren in Oud-West en zat ook een aantal jaren in de Baarsjes op school. Op de 10e Montessorischool. Heb daar een aantal jaar gewoond tot ongeveer acht jaar en heb daar mooie herinneringen aan. Vervolgens ben ik naar de Kolenkit verhuisd en na twaalf jaar weer naar De Baarsjes. Na twee jaar ben ik weer teruggekeerd naar de Kolenkit.

Ik duik maar eens gauw de keuken in, want er moet weer een maaltijd voorbereid worden voor de 'hotelgasten' die geen rekening houden de eigenaar van het hotel

Leuk dat je dochter op atletiek zit. Mijn dochter wilde dat ook, maar we moesten een keuze maken. Aangezien dit het laatste schooljaar is op de basisschool, moeten ze niet te veel activiteiten hebben. Ze heeft voor de paardrijlessen gekozen en vindt  het geweldig op de manege.

Tegenover de atletiek  zit de BMX, mijn twee jongens zitten daar en leren van die gekke stuntjes op de fiets. Vind dat heel cool van ze! Ook zit één van mijn jongens op voetbal (Sloterdijk). De ander heeft gekozen voor theater, dat vind hij veel leuker dan voetbal.

Nou dat was het weer voor vandaag. Ik duik maar eens gauw de keuken in, want er moet weer een maaltijd voorbereid worden voor de 'hotelgasten' die geen rekening houden de eigenaar van het hotel, hihihi.

Ik wens je nog een fijn, heerlijk en zonnig weekend.

Een zonnige groet, vanuit mijn zonnige kinderkamer.

Saly