Hi Anne,

Hoe was de verjaardag van je dochter? Nog gefeliciteerd. Ik had bedacht om je eerder te feliciteren maar dat is er helemaal bij ingeschoten.

Kak, jij ook ziek? Ik had eindelijk na mijn verlof weer eens een weekje vakantie na maanden werken. En ja hoor, ik werd verkouden, hoofdpijn, geen smaak. Ik dacht, het is zover ik heb corona, dit moet het helaas zijn. Negatief getest gelukkig en dan bedenk je je dat een ‘normaal’ griepje natuurlijk ook nog steeds kan. Volgepropt met vitamine, ik wilde toch niet ziek zijn in mijn weekje vakantie. Ik moet zeggen dat het snel iets beter werd en dat ik dat weekje goed door ben gekomen. Alleen die verkoudheid bleef een beetje sudderen. En nadat ik op Moederdag met een vriendin het terras op ging aan het einde van de dag en het weer om 18.00 uur nog zo mooi was, hebben we besloten om ergens lekker buiten te zitten en verder aan de wijn te gaan. Om 22.30 uur maar naar huis gegaan, die maandagochtend had ik spijt!!!!!! Maar dit was eigenlijk mijn eerste echte naar-buiten-zonder-kind-en even verantwoordelijk losgaan. Dat heeft dat griepje ook niet veel goeds gedaan. Alles begon weer opnieuw. Ik ben na ruim drie weken nu langzaam een beetje weer de oude aan het worden. In de zin van niet continu hoesten, hoofd vol, neus snuiten, et cetera. Volgens mij vraag jij mij verder ergens in de brief of ik mij al wel eens had laten testen op corona. Ja zeker. Een keer omdat de zoon van mijn vriend corona had en hij natuurlijk bij ons thuis woont. Dus hoppa, met z’n allen in quarantaine. Werken en een baby van toen een paar maanden was een hele uitdaging. En nog wel een keer dat ik klachten had. Die klachten zijn ook echt gekomen sinds onze zoon naar op opvang gaat. Hij is continu verkouden en zijn weerstand moet nog echt opgebouwd worden.

Ik snap heel goed wat je schrijft over het weten en beleven, daar kom je pas achter als het ook daadwerkelijk jouw leven is geworden

Jeetje, jouw samengestelde gezin klinkt heftig en ik heb er duizend-en-een vragen over maar dat komt allemaal nog wel. Ik snap heel goed wat je schrijft over het weten en beleven, daar kom je pas achter als het ook daadwerkelijk jouw leven is geworden. En hoe je het ook wendt of keert, het is gewoon iets heel lastig. En soms als vriendin van (ik noem het liever niet bonus- of stiefmoeder) ben jij de laatste die er iets over te zeggen heeft maar, wel veel dingen moet slikken. En dit staat los van het kind (noem het maar even zo, klinkt misschien wat oneerbiedig maar zo bedoel ik het niet). Want ik heb dan ook vaak het idee dat het lijkt alsof ik negatief over hem denkt. Maar dat staat er volkomen los van omdat hij ook niet gekozen heeft voor deze situatie. Laten we hier op een ander moment wat uitgebreider op in gaan.

Ja, wij vinden Berlijn heerlijk en het is negenennegentig procent zeker dat wij op 17 juli vertrekken voor een maand. Dat wilden we liever ergens in september/oktober doen, omdat dat vaak de periode is dat wij op reis gaan. Maar omdat de zoon van mijn vriend in september met zijn nieuwe studie begint, de kans dat het weer in Berlijn in die maand ook minder is en om nog meer redenen, hebben we besloten in juli te gaan.

Even terugkomend op jouw stukje: ik kan mij heel goed voorstellen dat de muren op je afkwamen toen je ziek was. Je mag inderdaad niets en je kan niets. En aangezien we nu zoveel tijd verder zijn, word je er gewoon gek van. En ziek zijn en zorgen voor je kind is ook iets nieuws. Dat is ook wel iets waar je even aan moet wennen. Waar je normaal bij wijze van spreken met zelfmedelijden in bed kon blijven liggen, heb je nu een kleine die je aandacht vraagt. En hoe fijn zou het zijn als je die momenten zonder wie dan ook zou kunnen doorbrengen. Ik vind het ook lastig hoor, altijd maar iemand thuis aan het werk of wat dan ook. Er is altijd iemand in je buurt. Laat mij een keer echt, echt helemaal alleen thuis zijn.

Voel jij je weer helemaal beter??

En ziek zijn en zorgen voor je kind is ook iets nieuws. Dat is ook wel iets waar je even aan moet wennen.

Oman, wauw! Ik ben er nog nooit geweest maar mooi dat je hier gewoond hebt. Wat was de reden hiervan? Hebben jullie inmiddels al vakantieplannen? Ik snap je behoefte heel goed en die had ik zeker ook. Maar ik vind het zo lastig om in deze tijd iets te plannen. Wij dachten, buiten Europa gaat het zeker niet worden in deze tijd. Dus wij wilden graag naar Italië. Maar dan zit je ook wel met de tijd; wanneer ga je als je ook nog lekker weer wilt? En wat als het tegen die tijd niet kan of mag? Daarom hebben wij Berlijn gekozen en is dat het even voor nu. Ik hoop heel erg dat we aan het einde van dit jaar dan nog ver weg kunnen en mogen. Berlijn heeft om de stad heel veel natuur. Nieuw-Zeeland staat ook wel op mijn lijstje alleen staat het vliegen mij heel erg tegen. Ik vind er echt geen zak aan om te vliegen. Ik houd vocht vast door mijn hoge bloeddruk. Dat houdt in dat mijn voeten pijn beginnen te doen. Ik kan nooit zittend slapen. Ik heb angst om naar een toilet te gaan in een vliegtuig (hahaha heel verhaal, kom ik een andere keer op terug), ik kan echt geen tien films of series achter elkaar kijken, met ezen ben ik op een gegeven moment ook klaar, naar mensen kijken en gesprekken meeluisteren wordt op een gegeven moment ook saai (ik hoor je denken, wat een zeur).  Dus dat houdt mij wat tegen. Canada staat ook mijn lijstje, lijkt mij prachtig de natuur daar. Dubai nooit geweest en ik kan je zeggen dat staat met stip helemaal onder aan mijn lijstje. Het lijkt mij werkelijk waar verschrikkelijk. Maar dat baseer ik op gevoel, verhalen en wat ik zo her en der wel eens gezien heb. Ik hou van steden maar vaak in combinatie met rust en natuur. Als ik te lang in de rust zit dan raak ik onderprikkeld. Wij hebben samen al best veel gereisd en gezien. In Japan zijn we geweest en daar zou ik nog wel naar terug willen. Amerika gaan we vaker heen, dit omdat mijn vriend half Amerikaan is en wij van Amerika houden. Daar schrikken mensen vaak van. Maar het land heeft zoveel moois te bieden. De natuur is prachtig, de steden zijn bijzonder, eigenlijk heeft het alles. Voor mijn bevalling zijn wij naar New York, Philadelphia en Washington geweest. Dat was in februari en we waren nog net op tijd. We hebben een rondje gemaakt. En in Washington hebben we veel museums bezocht en in het Capitool hebben we een privé rondleiding gehad (dit regelt mijn vriend dan). En toen ik erachter kwam dat ik zwanger was, waren wij in Hong Kong en van daaruit zijn we naar Taiwan gegaan. Daar hebben we een auto gehuurd en de hele oostkant gereden (over bijzonder en prachtige natuur gesproken, aanrader) en ook verschillende steden bezocht. Dat laatste deden we dan met de trein. Maar met onze zoon zou ik graag op korte termijn of een nieuw deel van Amerika willen ontdekken of naar Canada willen gaan. Of naar Indonesië. Daar ben ik al eens geweest en dat lijkt mij met een kind ook helemaal prima te doen.

En als het dichter bij huis is en onze zoon vindt het leuk om iets langer in de auto te zitten, dan lekker rijden door heel Italië en heerlijk eten! Al eens eerder gedaan zo’n negen jaar geleden met mijn ouders. Ik vind Italië ook één van de mooiste landen. Ik hoop voor jullie dat jullie dit jaar lekker naar Frankijk gaan en van de vakantie kunnen genieten.

Heeft het contact met je vader opgeleverd wat je ervan had gehoopt of verwacht?

Mooi hoe je beschrijft waar je vandaan komt. Het is mij opgevallen dat jij goed duidelijk en kort kunt schrijven. Iets wat mij minder goed afgaat ;). Indrukwekkend om het in een notendop te lezen en over de keuze van jouw biologische vader om geen contact met jullie te hebben (dit zonder oordeel). Fijn dat jouw (stief)vader vroeg in beeld kwam en dat jij hem ziet als je vader en dus een fijne en hechte band met hem hebt. Heeft het contact met je biologische vader opgeleverd wat je ervan had gehoopt of verwacht? En hoe is het contact dat je nu met hem hebt? Ik kan mij goed voorstellen dat op die leeftijd en dan voor het eerst contact hebben met je vader heel ingrijpend is en dat het heel wat met zich meebrengt. En nee, ik kan mij er wel iets bij voorstellen dat als je zwanger bent, de behoefte er weer opnieuw is om contact op te nemen met je vader. Hoe ziet jullie contact er nu uit? Af en toe bellen? Of zien jullie elkaar ook? Gaat hij jullie dochter, zijn kleindochter denk je een keer ontmoeten (misschien kun je hier helemaal geen antwoord op geven en dat is prima).

Ik kom uit een gezin met een vader en een moeder die nog steeds bij elkaar zijn en ook nog gelukkig met elkaar zijn (dit is tegenwoordig ook niet vanzelfsprekend). Ik heb een oudere broer en een jonger zusje, ik ben dus de middelste. Ik heb een fijne en prettige jeugd gehad in Apeldoorn. Als middelste had ik wel een bepaalde rol in het gezin, dat is iets wat ik mezelf heb aangeleerd. Mijn zusje had op jonge leeftijd veel paniekaanvallen, wilde niet zonder mijn ouders zijn, was erg angstig. Dat zorgde ervoor dat wij als gezin vroeger naar gesprekken moesten om het hierover te hebben. Ik was toen zo klein en kan mij er niets van herinneren. Mijn broer was meer degene die op straat hing met vrienden, kattenkwaad uithaalde, van alles probeerde, waardoor mijn ouders weleens naar school moesten komen, omdat er iets aan de hand was. Dit zorgde ervoor dat ik vaak de ‘ideale’ dochter wilde zijn om mijn ouders te ontlasten. Ik wilde ze niet ‘nog’ een kind geven waar ze zorgen over moesten hebben. Op latere leeftijd heb ik het hier vaak met mijn ouders over gehad. Dat zij het helemaal niet zo zagen dat ze zo druk waren met mijn broer en zusje, dat ik dit zo had bedacht. Mogelijk vonden mijn ouders dat ook of hebben ze dat toen gezegd om mij gerust te stellen. Ik heb er geen last van gehad, maar ik merkte wel (nu ik er zo op terugkijk) dat ik gesloten was, dat ik veel dingen voor mij hield. Verder kijk ik met veel liefde terug naar de vakanties, verjaardagen, et cetera.

Op de dag dat onze zoon jarig is komen mijn ouders, dan vieren we het samen

Ja, onze zoon wordt volgende week alweer één jaar. Ik heb die week een weekje vrij. Wij gaan aankomende vrijdag met z’n drietjes naar Zeeland toe. Even weg, naar het strand, terrasjes zitten, et cetera. Op de dag dat hij jarig is komen mijn ouders, dan vieren we het samen. Mijn ouders blijven vervolgens in het huisje en wij gaan naar huis. Mijn schoonmoeder en haar partner komen die week langs, mogelijk met mijn zwager en schoonzus (of niet). Mijn zusje komt ergens in het weekend langs samen met haar zoontje van drie maanden en haar vriend. Daar blijft het denk ik wel bij. Vrienden uitnodigen zou ik dan meer voor onszelf doen, aangezien onze kleine zoon het niet echt door heeft. Ik vind feestjes geven altijd een hele onderneming,omdat ik wil dat iedereen het naar zijn zin heeft en ik alles uit de kast wil trekken, et cetera et cetera. Dit kost mij best wat energie waardoor ik mijn verjaardagen amper vier. Uiteraard vind ik dat met onze zoon volkomen anders en wil ik niets liever dan straks alles met hem vieren, omdat ik dat als kind ook geweldig vond. Maar aangezien hij nu nog weinig door heeft, vond ik familie wel voldoende.

En wat jij schrijft, je bent er ook zo onwijs druk mee. Alles moet dubbel. Heeft jullie dochter genoten van haar verjaardag?

Oooh mijn hemel, wat heftig jouw bevallingsverhaal.  Want ontzettend naar en rot voor je en ik kan mij heel goed voorstellen dat je hier nog mee bezig bent en dat dit een enorme knauw heeft gegeven. Nu je zelf moeder bent doen mij dit soort verhalen zoveel. Dat je schrijft dat je haar niet meteen bij je mocht houden, ik kan dan bijna wel janken. En vervolgens naar de OK en dan nog bijkomen. Bah wat een KUT-(en dat mag echt wel even zo gezegd worden, vind ik) bevalling heb jij gehad. Heeft EMDR geholpen?

Door mijn miskramen en vooral door de buitenbaarmoederlijke zwangerschap (dat was heftig) heeft het heel lang geduurd voor ik kon genieten en niet meer bang was dat het mis zou gaan. Elke keer verlegde ik de grens ook. Bij twaalf weken kon het niet meer mis gaan, toen werd het twintig weken, toen vierentwintig weken, toen dertig weken. Ik kan niet zeggen dat ik daardoor niet genoten heb van de zwangerschap, want dat is zeker wel het geval. Maar een lange tijd toch met een onzeker randje.

Op de bevalling kijk ik wel positief terug. De weeënstorm was heftig maar ik kan het relativeren en denken, daardoor heeft het geen uren geduurd en is de baby best snel ter wereld gekomen (om half zes één centimerter ontsluiting en om half tien mocht ik persen en om half elf was hij er).  Ik had een hele fijn, lieve en rustige gynaecoloog wat onwijs heeft geholpen. Daarnaast was er nog een verloskundige bij, een jonge meid. Dat was totaal geen match. Mijn vriend vertelde dat achteraf tegen mij, toen kreeg ik die herinnering weer. Het was duidelijk dat ik haar niet geweldig vond en zij mij volgens mij ook niet. In het begin was ze ook echt onaardig (en ik ook volgens mijn vriend, maar dat weet ik niet meer). Maar die meid ben ik snel vergeten. Nadat onze zoon geboren was, mijn placenta er uit was en ik een paar hechtingen had, mocht ik paar uur later gaan douchen. Ik werd toen was duizelig, dit kan ik snel hebben als de douche heel warm wordt. Dus ik gaf aan dat ik terug wilde, omdat ik duizelig werd. Dit was denk ik rond twaalf uur middennacht. De zuster vond het toch even de moeite waard om alles te checken. Ik heb toen tot vijf uur die ochtend aan draden, apparaten en weet ik veel wat gelegen. Ik voelde mij ondertussen alweer lang prima en wilde schreeuwen, DIT KWAM DOOR DE HITTE IN DE DOUCHE. Maar mijn zuurstofgehalte in mijn bloed was iets te laag. En daar kwam weer een arts voor een hartfilmpje, daar kwam weer een zuster voor wat anders. Ik werd helemaal gek, ik was doodop en wilde genieten van mijn zoon en alleen maar naar hem kijken en misschien even slapen. Uiteindelijk rond vijf uur was alles goed. Door mijn bloeddruk heb ik nog twee nachten moeten blijven samen met mijn zoon en mijn vriend, dat was prima. Ik vond het heel jammer dat mijn familie hem niet kon zien en vasthouden.

Nou, vergeleken bij jouw verhaal is dit een droombevalling. En ik moet eerlijk zeggen, zo ervaar ik het ook wel. Ik kijk er totaal niet vervelend op terug, ik snap dat het in jouw geval totaal anders is.

Nou, vergeleken bij jouw verhaal is dit een droombevalling. En ik moet eerlijk zeggen, zo ervaar ik het ook wel.

En die mensen die meteen zwanger worden, geen complicaties.. ik vind het ook boeiend en verrassend. Ik denk daarnaast wel dat ik er door alles wat er gebeurd is, anders ermee om ga. Ik merk dat weinig mij te veel is, dat ik weinig te moeilijk vind. Ik heb dus een schoonzusje die fluitend door de zwangerschap is gegaan. Maar die vindt alles lastig en moeilijk en zwaar. Ik geloof dat dit de andere kant is. Maar dat is voor mij persoonlijk zo en zijn dit mijn eigen gedachten erover.

Ik hoop voor jullie dat jullie nog lekker op vakantie kunnen. En inderdaad wat je zegt over die onzekerheid, et cetera. Dat heeft ons doen besluiten om dus die maand naar Berlijn te gaan. En hopelijk kunnen we eind dit jaar of begin volgend jaar nog een verre reis maken of een weekje ergens naar toe. Ik denk wel dat het allemaal de goede kant op gaat. Maar dat het mogelijk deze zomer het nog wat onzeker maakt.

Ja is dit onze laatste? Ik heb eigenlijk geen idee maar het kan zomaar kloppen wat je zegt.

Zeker leuk om samen nog wat brieven met elkaar uit te wisselen, ik ben voor. Dit als jij er ook zo in staat uiteraard. Gewoon vrijblijvend en zonder verwachtingen.

Hele fijne week.

Liefs,

Josje