Deze herinneringen zijn verweven met veel pijn

Hey Isa,

Hoe is je vakantie geweest? Ben je uitgerust? 

Het boek waarin je over schrijft in je laatste brief klinkt mooi, ik ga het ook halen om te lezen. Hoe is dat boek op jouw pad gekomen? Ik vind het mooi dat er meer ruimte is voor de Indische identiteit en collectieve pijn de laatste tijd, in het openbare debat. Dat maakt dat ik ook meer nadenk over deze identiteit en ik merk het bij mijn moeder ook. Al is het best moeilijk om de Indische identiteit te benoemen. Vooral de neiging om samen te zijn herken ik, maar ook het dragen van elkaars emoties in ontmoetingen. 

Deze herinneringen zijn verweven met veel pijn, soms individuele, maar ook veel collectieve pijn

Toen mijn oma uit Indonesië naar Nederland kwam heeft zij zware periodes gehad, en dat had ook met discriminatie te maken. Ik denk dat ik altijd wel heb beseft hoe moeilijk die periode geweest moet zijn (ook voordat zij naar Nederland kwam, mijn oma heeft bijvoorbeeld in een Jappenkamp gezeten), maar dat ik er niet echt naar toe wou. Deze herinneringen zijn verweven met veel pijn, soms individuele, maar ook veel collectieve pijn. En ik heb daar nooit goed naar willen kijken. Sterker nog, ik voelde er heel lang een afkeer van. Nu er meer aandacht voor is in de media merk ik dat het ook een onderwerp is waar ik meer met mijn moeder over praat. En dat is goed. Het is goed dat er binnen families over gepraat wordt. Zeker gezien wij kleinkinderen nog steeds littekens dragen van de gebeurtenissen in het leven van onze oma's en opa's. En die alleen kunnen helen als ze ook begrepen worden en er erkenning voor is. 

Maar terugkomend op boeken, ik zou Brave New World zeker aanraden. Het is een sciencefictionroman uit 1932 en gaat er onder andere over hoe de wereld eruit zou kunnen zien zonder ingewikkelde emoties als angst, verdriet, en dergelijke. Wat soms best aanlokkend kan zijn ;). 

Vooral vraagstukken met betrekking tot of je je eigen normen kan maken, welke normen je aangeleerd zijn in een maatschappij, en welke keuze je als mens daarin hebt, denk ik de laatste tijd over na. Dat is ook onder andere waar mijn idee van langzaam leven vandaan komt en m'n eigen keuzes daarin maken. Dingen langzaam doen, niet te veel afspraken maken, luie weekenden, geen agenda hebben, ruimte maken om 'fouten' te maken in het leven, dat soort dingen.

Ik denk dat je je vanuit je gender aangetrokken voelt tot bepaalde rollen en dat dat oké moet zijn

Ik denk dat we op het moment vaak opgroeien met het idee dat de mens maakbaar is en ook de maatschappij. Maar ik geloof dat niet helemaal, ik denk dat er te weinig ruimte is voor de biologische kant van dit verhaal. Zo vind ik dat hele gendervrije opvoeden bijvoorbeeld ver gezocht en volgens mij ook verre van nieuw. Ik denk dat je je vanuit je gender aangetrokken voelt tot bepaalde rollen en dat dat oké moet zijn. En daar ook niet geheel vrij in zijn als mens. Maar dat er ook ruimte moet zijn in de maatschappij voor de diversiteit daarin. Een leuke podcast daarover is die van NRC, Het Uur, waarin de primatoloog Frans de Waal wordt geïnterviewd (ook een aanrader trouwens). 

Nou, ik hoop dat het allemaal een beetje te volgen was deze brief. Misschien ging het wat alle kanten op 😉

Groetjes,

Charron 

PS. Ik denk dat ik te weinig praat over dit project, hoewel als ik het deel het enthousiast wordt ontvangen. Ik denk dat ik het toch wat spannend vind dat deze brieven worden gepubliceerd en daarom het nog een beetje onder de radar heb gehouden. Maar denk dat ik dat vandaag ga veranderen. Hoe is dat voor jou? En hoe reageren mensen om je heen? 

PS. 2. Je kan het boek ook lenen van me als je wilt, kan het door de brievenbus gooien van het brievenproject. Laat maar even weten!

Ik heb inmiddels zo'n verrassend leuk beeld van jou!

Hey ouwe taart ;-),

In je onesie en met je hipster overnight oats in amandelmelk. Ik heb inmiddels zo'n verrassend leuk beeld van jou!

Ik kan je helemaal volgen wat betreft die dubbele moraal ten aanzien van het vliegen. Die heeft iedereen die zegt dat ze milieubewust willen leven. Ik gooi er nog een gezegde in (vindt je man vast leuk); gelegenheid maakt de dief.

Kijk, zolang het bijzonder makkelijk en goedkoop wordt gemaakt om te vliegen, heeft iedereen wel een goede reden om in dat vliegtuig te stappen. En niemand zou je jouw contact; je bezoek aan je kind en kleinkind willen ontzeggen. Dat zou te wreed zijn. Maar hoe is jouw kind eigenlijk aan die andere kant van de wereld terecht gekomen? Omdat het kon! En hij is daar gaan settelen, waarschijnlijk, omdat hij ervan uitgaat dat zijn familie te allen tijde het vliegtuig kan pakken en jullie elkaar kunnen blijven zien. Zodra we die gelegenheid weg zouden nemen, zouden mensen ook andere keuzes gaan maken. Dat corrigeert zich vanzelf.

....nu de term 'derde wereldoorlog' is gevallen lopen we het risico dat we totaal afgeleid zullen raken

Nu kunnen en moeten we ons heel erg zorgen maken over het klimaat, maar nu de term 'derde wereldoorlog' is gevallen lopen we het risico dat we totaal afgeleid zullen raken. Ik kan het niet geloven, dat er zo gemakkelijk dat soort dreigingen worden geuit. Ze zullen ons toch niet in de ellende storten? Ze zeggen altijd dat we de leiders krijgen die we verdienen, maar ik ben van mening dat we onze leiders juist kiezen om verstandigere beslissingen te nemen dan wij zelf kunnen. We ondersteunen die beslissers met een enorme batterij van ambtenaren en kennis, we zorgen dat ze middelen hebben om die goede beslissingen ook uit te voeren, in de verwachting dat ze de juiste dingen voor ons doen. En dat is in de allereerste plaats: de vrede bewaren! Dat is een plicht die ze tegenover het volk hebben.

Gelukkig gaat dat voor ons in West-Europa al ruim 70 jaar goed, maar nog op zoveel plaatsen niet. Hoe kan dat toch? We hebben zoveel religies, over de hele wereld verspreid, met stevige aanhang, die ons allemaal in de kern aansporen om vergevingsgezind, vredelievend, empathisch etc. in het leven te staan... hoe kan het dan dat nog veel te vaak de vlam in de pan slaat?

Zoals wij naar vluchtelingen kijken vind ik zó weinig empathisch

Het is een van mijn grootste angsten, dat ik nog eens een oorlog ga meemaken. Dat ik zelf moet vluchten, onderduiken, honger en kou zal leiden. Denk je dat eens in! Je hoeft maar één keer je verkeerde leider te kiezen en je bent de sjaak. Dan sta je zomaar voor de beslissing om alles achter te laten en te smeken om een nieuw plekje op aarde waar het wel vrede is. Daar ben je zomaar tien jaar van je leven mee kwijt. Want ze geven je dat stukje niet zomaar, daar moet je voor lijden. Voor niets gaat de zon op, toch? Zoals wij naar vluchtelingen kijken vind ik zó weinig empathisch.

En ook hier is die dubbele moraal aantoonbaar. We delen onze welvaart niet met andere landen, laten daar ellende ontstaan, en zijn dan verbaasd dat er vluchtelingenstromen op gang komen die om een plekje komen vragen. En dan voelen we ons wel verplicht om iets te bieden, maar 't gaat niet echt van harte. Nou ja. Het is natuurlijk vele malen complexer dan dat, ik sla het allemaal wel heel erg plat, maar soms moet je iets ook gewoon terugbrengen tot de kern: Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doet dat ook de ander niet. Of positiever geformuleerd: Behandel anderen zoals je door hen behandeld wil worden.

Nou, genoeg wereldpolitiek. De poes (eigenlijk kat) komt gezellig even door mijn beeld heen lopen, eist zijn aandacht op, het is het knuffeluurtje. Alsof hij aanvoelt dat deze overpeinzingen te somber zijn, komt-ie me afleiden en brengt-ie me weer naar het hier en nu. Heb jij eigenlijk huisdieren? Ik vermoed dat jij een hond hebt.

Ik zal onze mails opsturen. En wellicht zie ik je bij de workshop! Dat zou grappig zijn... zo na het uitwisselen van al die woorden.

Groetjes,
Sanne