Dag Astrid,

Vrijdag 12 maart.

Hartelijk dank voor je brief, er staat weer een hoop informatie in over wie jij bent, wat je doet en de dingen die je hebt meegemaakt in je leven. Had ik toch een aardige inschatting gemaakt van jouw man, hoe hij in het leven stond en wat hij wilde betekenen voor een ander en speciaal voor jou en zijn kinderen. Dat je hem nog iedere dag mist, begrijp ik volledig. Natuurlijk moet ik voorzichtig zijn hiermee, want dat begrijp je pas als je het zelf meemaakt.

Dat heb ik ook ervaren toen ik in januari 2020, mijn diagnose kreeg. Dan pas besef hoe het voelt als je zelf de ervaring hebt moeten doormaken. Ik proef uit je verhaal dat jullie een warm gezin vormden en het beste uit elkaar wilden halen. Dat is mooi om te lezen, dat mensen om elkaar geven en elkaar de ruimte geven. Je dochter ging wel vroeg naar Harlingen, waarschijnlijk een internaat, om haar leven in te vullen zoals zij dat voor ogen had en heeft. Kwam ze dan in het weekeinde naar huis? Dat ze uiteindelijk nu voor de marine heeft gekozen, verbaast me niet, want als dat varen er eenmaal inzit, dan wint de passie het altijd.

...die ouderdom zal nog best wel meevallen, denk ik

Zijn de collega’s weer opgeknapt na de Covid-aanval, de een reageert er heftiger op dan de ander? Met hoeveel collega’s bemensen jullie het Communicatiecentrum? Zoals ik las, hebben jullie een grote verantwoordelijkheid voor het zorgen dat de juiste mens op de juiste plek komt/aanwezig zijn als zich iets voordoet. En het komt altijd onverwacht denk ik en kan de nodige stress opleveren. Dat je hoofd dan een beetje ‘vol’ zit is heel begrijpelijk. De kleinkinderen, zijn natuurlijk blij als ze oma zien en hebben altijd iets te vertellen of te vragen, dat is kinderen eigen. En die ouderdom zal nog best wel meevallen, denk ik.

Zaterdag 13 maart.

Hier gaat het zijn gangetje, bijna iedere dag is hetzelfde. Wij houden wel een beetje het vaste ritme erin, omdat je anders de dag steeds meer naar de nacht zou gaan verschuiven. Op donderdag past mijn vrouw op onze jongste kleindochter en da’s altijd dikke pret. ​ Ze is is helemaal stapel op oma en oma op haar. Het is dan vroeg op, om 06.45 uur al. Want wij houden niet van haasten en ons ontbijt is eigenlijk heilig, we gaan nooit zonder ontbijt de deur uit. Tegen 07.45 reizen we af naar onze zoon en zijn partner. Vervolgens kuis ik dan een deel van het huis als ik terug ben. Als het weer iets beter wordt kan mijn vrouw op de fiets, zo dichtbij is het.

Ik heb er vertrouwen in dat ze het goed gaat doen

Onze oudste kleindochter gaat dit jaar naar het voortgezet onderwijs en gaat naar de brugklas havo/vwo. Een nieuw leven vangt aan voor haar, we gaan het zien. Het is mooi te zien hoe een kleinkind zich ontwikkelt en daarbij soms raad vraagt aan opa. Zij en ik kunnen het goed vinden samen, ze is onderhoudend, leergierig en luistert naar wat je zegt en komt dan soms met een verrassend volwassen antwoord of een vervolgvraag. Ik heb er vertrouwen in dat ze het goed gaat doen.

Wij zien de (klein)kinderen zeer regelmatig, zeg maar wekelijks en dat is altijd gezellig. Ze wonen allemaal in Alblasserdam, circa vijftien minuten fietsen vanaf Nieuw-Lekkerland. Onze dochter A., woont beschermd in Dordrecht en woont in een spiksplinternieuw appartementengebouw van Syndion. Ze is daar echt op haar plek, (44 m2) met een kamer, slaapkamer en badkamer, alles leeftijdsbestendig, omringd door goede zorg en lotgenoten. Haar niveau ligt tussen de zes en acht jaar en ze is nu veertig jaar oud. Aan de andere kant is het toch ook een vrouw van veertig en wordt ze, omdat ze er goed verzorgd uitziet, regelmatig overschat in haar kunnen en zelfstandigheid. Vakanties brengt ze door met een organisatie die gespecialiseerd is in het organiseren van reizen voor mensen met een beperking. (SET-reizen uit Rotterdam).

Alblasserdam, een dijk van een dorp

Vandaag is mijn zuster jarig, ze is nu 85 jaren jong! We vinden het erg jammer dat we niet bij haar kunnen zijn. Ze zei toen we haar belden, dat het nu al twee jaar wordt dat we elkaar niet hebben gezien. Hopelijk kan het in de zomer weer, we gaan het zien. We hebben haar een boek gestuurd 'Alblasserdam, een dijk van een dorp', een uitgave van de plaatselijke PLUS markt en de Historische vereniging West Alblasserwaard. Vol met plaatjes uit haar vroege jeugd waaronder het gebombardeerde centrum van Alblasserdam/Kinderdijk. Er is in 1940 nogal gevochten om de Brug over de Noord in de N15. Die stond toen nog op geen enkele stafkaart en was een cadeautje voor de bezetter.

Mijn zus woont in Tournhac le Lauzeral, een heel klein dorpje in de buurt van Capdenac, Département Midi Pyrenées, (afslag 56 van de A20), ongeveer 1100 km bij ons vandaan. We rijden er meestal in één keer naar toe, omdat we van een overnachting halverwege niet echt minder vermoeid aankomen. Als we om 06.00 uur vertrekken zijn we elf uur later op de plaats van bestemming. Ik rij de hele rit omdat mijn vrouw geen rijbewijs heeft. Ik vind autorijden leuk en geen moeite om te doen. We hebben deze weg via Breda, Antwerpen, Gent, Lille, Parijs, Orléans, Limoges, Brive la Gaillarde, en Figeac, al zo vaak gereden (misschien wel honderd keer), dat ik alles uit het hoofd weet. Toch staat de TomTom altijd bij, al was het alleen maar voor de snelheidscontroles.

Wel; leuk dat jij een militaire loopbaan ambieerde en die uiteindelijk ook kreeg. Zelf was ik ooit dienstplichtig, lichting 68-2, bij de verbindingstroepen (LM), als telefonist met als laatste standplaats Gouda bij het Territoriaal Bevel West. En een hele tijd daarna twee maanden herhalingsoefeningen bij de Mobiele Colonne in Hilversum. Tijdens mijn diensttijd, kwam ik elf kilo aan. Voor die tijd mocht ik bij windkracht vijf niet buiten omdat ze bang waren dat ik wegdwarrelde, (hahaha). Ik vond van jou op internet een document uit 2010 waarin je solliciteert bij de overheid van Bonaire en aangeeft weg te willen gaan uit Nederland. Zo blijkt al weer dat iets eens op internet gezet, moeilijk is te verwijderen. Van mij zullen ook ongetwijfeld documenten rondzwerven op het worldwide net.

Het feit dat ik werkelijk gemuilkorfd wordt door Rutte en consorten, maakt mij heel strijdbaar

Schrijven naar de toekomst: Tja da’s best lastig vind ik zelf, zeker in deze lastige coronaperiode. Gelukkig ben ik tot op heden volledig coronavrij gebleven, en dat terwijl ik me nauwelijks anders heb gedragen dan voor aanvang van de pandemie. Ik kom in alle winkels, plaatsen en winkelcentra om de boodschappen te doen. Ik draag wel een mondkapje omdat ik anders niet naar binnen kan. Maar het mondkapje is van zeer dunne stof en is echt fake! Bovendien dragen mondkapjes niet echt bij aan het niet verspreiden van het virus, evenals de avondklok. Ik volg veel Covid-19 gerelateerde zaken op internet (o.a. LinkedIn) en andere sites van (inter)nationale dag- en weekbladen. Het feit dat ik werkelijk gemuilkorfd wordt door Rutte en consorten, maakt mij heel strijdbaar. Zeker nu er aan kinderen wordt gekomen met een PCR-test die onvoldoende zuiver discrimineert.

Het teloor gaan van ondernemend Nederland is zeer schadelijk en niet alleen voor de economie, maar vooral voor ons als mensen. Dus de toekomst zie ik niet zo rooskleurig in zolang we in lockdown en met de avondklok zitten. Want al dat geld dat nu als steun aan de bedrijven gegeven wordt, moet ooit weer opgehoest worden en ik ‘zie het lijk al drijven’ als het straks over waar het geld vandaan moet komen, gaat. Nu is een landelijk gebied qua besmettingen wel anders dan stedelijke gebieden. Waar ik een zwaar hoofd in heb is het invoeren van een vaccinatiepas. Dit leidt tot een enorme tweedeling is de samenleving. Het feit dat door verschillende politieke partijen, met heks Kaag voorop, Israël als lichtend voorbeeld één op één over Nederland wil uitrollen, baart mij ernstige zorgen. Maar we gaan het zien, ik weet niet of ik “de prik” ga halen. Dat de wereld er anders uit gaat zien, staat buiten kijf.

Zondag 14 maart 2021

Als ik om me heen kijk zie ik bij veel leeftijdsgenoten en vrienden en familie een afname van de gezondheid en levensvreugd

Vandaag lekker gefietst zoals ik eigenlijk iedere dag probeer te doen, ondanks de stevige westenwind pal tegen op de dijk langs de rivier de Lek. Dit is iets wat ik wil blijven doen, omdat ik dan meer kans maak om in 2027 te kijken of ik de toekomst goed heb ingeschat. Het fietsen maakt mijn hoofd leeg, zodat ik al fietsend na kan denken over hoe de/mijn toekomst eruit zal zien. Als ik om me heen kijk zie ik bij veel leeftijdsgenoten en vrienden en familie een afname van de gezondheid en levensvreugd. En dat stemt mij niet vrolijk, natuurlijk ontken ik niet dat dit verschijnsel zich ook bij mij gaat aandienen, maar je kan er zelf nogal wat aan doen door te bewegen, te letten op wat je eet/drinkt en het onderhouden van contacten of zoals wij, nieuwe contacten aangaan. Wat ik verder zie is dat de afhankelijkheid van anderen ook toeneemt. Je schreef over het winkelbestand in Den Helder en merkte daarbij op dat Schagen en Alkmaar leuker zijn. Nou hier zullen nog wel meer winkels verdwijnen en dan blijven er alleen drie supermarkten, twee bakkers, een kaaswinkel, een drogisterij, een apotheek en een slagerij (wel een goede keurslager), over. Voor kleding moeten we al het dorp uit naar omliggende gemeenten. Maar vergeet niet dat mannen anders kijken naar winkelen dan vrouwen (hahahaha).

Ik wens jou een fijne week toe en zie wel weer een bericht tegemoet! Blijf gezond en houd je goed,

Lieve groeten en tot schrijfs,

Piet

Saar is helemaal stapel op oma en oma op Saar. Het is dan vroeg op, om 06.45 uur al. Want wij houden niet van haasten en ons ontbijt is eigenlijk heilig, nooit zonder ontbijt de deur uit. Tegen 07.45 reizen we af naar Robert en Jeantine. Vervolgens kuis ik dan een deel van’t huis als ik terug ben. Als’t weer iets beter wordt kan Thonie op de fiets, zo kort bij is het. Onze oudste kleindochter Julia, gaat dit jaar naar het voortgezet onderwijs en gaat naar de brugklas HAVO/VWO. Een nieuw leven vangt aan voor Julia, we gaan het zien. Het is mooi te zien hoe een kleinkind zich ontwikkelt en daarbij soms raad vraagt van opa. Julia en ik kunnen het goed vinden samen, ze is onderhoudend, leergierig en luistert naar wat je zegt en komt dan soms met een verrassend volwassen antwoord of een vervolgvraag. Ik heb er vertrouwen in dat ze het goed gaat doen. Wij zien de (klein)kinderen zeer regelmatig, zeg maar wekelijks en da’s altijd gezellig. Ze wonen allemaal in Alblasserdam, circa 15 minuten fietsen vanaf Nieuw-Lekkerland. Onze dochter Annelies, woont beschermd in Dordrecht en woont in een spiksplinternieuw appartementengebouw, van Syndion. Ze is daar echt op haar plek, (44 m2) met een kamer, slaapkamer en badkamer, alles leeftijdsbestendig, omringd door goede zorg en lotgenoten. Haar niveau ligt tussen 6- en 8 jaar en is 40 jaar oud. Aan de andere kant is het een vrouw van veertig en wordt, omdat ze er goed verzorgd uitziet regelmatig overschat in haar kunnen en zelfstandigheid. Vakanties brengt ze door met een organisatie die gespecialiseerd is in het organiseren van reizen voor mensen met een beperking. (SET-reizen uit R’dam). Vandaag is mijn zuster Alie jarig, ze is nu 85 jaren jong! We vinden het erg jammer dat we niet bij haar kunnen zijn. Ze zei toen we haar belden, dat het nu al twee jaar wordt dat we elkaar niet hebben gezien. Hopelijk kan het in de zomer weer, we gaan het zien. We hebben haar een boek gestuurd, Alblasserdam een dijk van een dorp , een uitgaven van de plaatselijke PLUS markt en de Historische vereniging West Alblasserwaard. Vol met plaatjes uit haar vroege jeugd waaronder het gebombardeerde centrum van Alblasserdam/Kinderdijk. Er is in 1940 nogal gevochten om de Brug over de Noord in de N15. Die stond toen nog op geen enkele stafkaart en was een cadeautje voor de bezetter. Mijn zus woont in Tournhac le Lauzeral, een heel klein dorpje in de buurt van Capdenac, Departement Midi Pyrenees, (afslag 56 van de A20), ongeveer 1100 km bij ons vandaan. We rijden er meestal in één keer naar toe omdat we van een overnachting halverwege niet echt minder vermoeid aankomen. Als we om 06.00 uur vertrekken zijn we elf uur later op de plaats van bestemming. Ik rij de hele rit omdat Thonie geen rijbewijs heeft. Ik vind autorijden leuk en geen ​moeite om te doen. We hebben deze weg via Breda, Antwerpen, Gent, Lille, Parijs, Orléans, Limoges, Brive la Giallarde, en Figeac, al zo vaak gereden (misschien wel 100 keer), dat ik alles uit het hoofd weet. Toch staat de TomTom altijd bij, al was het alleen maar voor de snelheidscontroles. Wel; leuk dat jij een militaire loopbaan ambieerde en die uiteindelijk ook kreeg. Zelf was ik ooit dienstplichtig, lichting 68-2, bij de verbindingstroepen (LM), als telefonist met als laatste standplaats Gouda bij het Territoriaal Bevel West. En een hele tijd daarna twee maanden herhalingsoefeningen bij de Mobiele Colonne in Hilversum. Tijdens mijn diensttijd, kwam 11 kg aan. Voor die tijd mocht ik bij windkracht vijf niet buiten omdat ze bang waren dat ik wegdwarrelde, (hahaha). Ik vond van jou op internet een document uit 2010 waarin je solliciteert bij de overheid van Bonaire en aangeeft weg te willen gaan uit Nederland. Zo blijkt al weer dat eens iets op internet gezet, het moeilijk is dat te verwijderen. Van mij zullen ook ongetwijfeld documenten rondzwerven op’t www-net.

​

Dag Astrid, Vrijdag 12 maart. Hartelijk dank voor je brief, er staat weer een hoop informatie in over wie jij bent, wat je doet en de dingen die je hebt meegemaakt in je leven. Had ik toch een aardige inschatting ge maakt van jouw man Peter, hoe hij in’t leven stond en wat hij wilde betekenen voor een ander en speciaal voor jou en zijn kinderen. Dat je hem nog iedere dag mist, begrijp ik volledig. Natuurlijk moet ik voorzichtig zijn hiermee want dat begrijp je pas als je het zelf meemaakt. Dat heb ik ook ervaren toen ik in januari 2020, mijn diagnose kreeg. Dan pas besef hoe het voelt als je zelf de ervaring hebt moeten doormaken. Ik proef uit je verhaal dat jullie een warm gezin vormden en het beste uit elkaar wilden halen. Dat is mooi om te lezen, dat mensen om elkaar geven en elkaar de ruimte geven. Je dochter ging wel vroeg naar Harlingen, waarschijnlijk een internaat, om haar leven in te vullen zoals zij dat voor ogen had en heeft. Kwam ze dan in het weekeinde naar huis? Dat ze uiteindelijk nu voor de marine heeft gekozen, verbaast me niet, want als dat varen er eenmaal inzit, dan wint de passie het altijd. Zijn de collega’s weer opgeknapt na de Covid-aanval, de een reageert er heftiger op als de ander? Met hoeveel collega’s bemensen jullie het Communicatiecentrum? Zoals ik las, hebben jullie een grote verantwoordelijkheid voor het zorgen dat de juiste mens op de juiste plek komt/aanwezig is als zich iets voordoet. En het komt altijd onverwacht denk ik en kan de nodige stress opleveren. Dat je hoofd dan een beetje ‘vol’ zit is heel begrijpelijk. De kleinkinderen, zijn natuurlijk blij als ze oma zien en hebben altijd iets te vertellen of te vragen, dat is kinderen eigen. En die ouderdom zal nog best wel meevallen denk ik.

lichtend voorbeeld één op één over Nederland wil uitrollen, baart mij ernstige zorgen. Maar we gaan het zien, ik weet niet of ik “de prik” ga halen. Dat de wereld er anders uitgaat zien staatbuiten kijf. Zondag 14 maart 2021. Vandaag lekker gefietst zoals ik eigenlijk iedere dag probeer te doen, ondanks de stevige westenwind pal tegen op de dijk langs de rivier De Lek. Dit is iets wat ik wil blijven doen omdat ik dan meer kans maak in 2027 kan kijken of ik de toekomst goed heb ingeschat. Het fietsen maakt mijn hoofd leeg, zodat ik al fietsend na kan denken over hoe de/mijn toekomst eruit zal zien. Als ik om me heen kijk zie ik bij veel leeftijdsgenoten en vrienden en familie een afname van de gezondheid en levensvreugd. En dat stemt mij niet vrolijk, natuurlijk ontken ik niet dat dit verschijnsel zich ook bij mij gaat aandienen, maar je kan er zelf nogal wat aan doen door te bewegen, te letten op wat je eet/drinkt en het onderhouden van contacten of zoals wij, nieuwe contacten aangaan. Wat ik verder zie is dat de afhankelijkheid van anderen ook toeneemt. Je schreef over het winkelbestand in Den Helder en merkte daarbij op dat Schagen en Alkmaar leuker zijn. Nou hier zullen nog wel meer winkels verdwijnen en dan blijven er alleen drie supermarkten, twee bakkers, een kaaswinkel, een drogisterij, een apotheek en een slagerij (wel een goede keurslager), over. Voor kleding moeten we al het dorp uit naar omliggende gemeenten. Maar vergeet niet dat mannen ander kijken naar winkelen dan vrouwen (hahahaha). Ik wens jou een fijne week toe en zie wel weer een bericht tegemoet! Blijf gezond en houd je goed, Lieve groeten en tot schrijfs Piet