Schrijfvrienden zijn

Lieve Nora,

Wat bijzonder dat je je kwetsbaar durft op te stellen in je eerste brief. Het klinkt alsof je al veel hebt meegemaakt. Ik kan me niet voorstellen hoe het is om mijn ouders te verliezen. Heb je ook familie in Turkije, of heb je daar ook een tijd alleen gewoond? En leuk dat je nu in Nederland woont, want dan kunnen wij elkaar brieven schrijven!

Ik hou meer van romantische films met een vrolijk einde

Wat leuk om te lezen dat je van breien houdt. Maak je sokken en sloffen voor jezelf? Of ook voor anderen? Ik hou zelf ook van dingen maken, of knutselen, zoals dat zo leuk heet. Vaak zet ik dan ook Netflix aan op de achtergrond. Geen dramaseries of politieseries zoals jij. Ik hou meer van romantische films met een vrolijk einde. Daar word ik blij van (en bij zulke films hoef je ook niet de hele tijd op te letten.)

Ik ben niet zo goed bekend met Turkse recepten. Misschien heb jij een recept wat ik een keer kan proberen van een gerecht wat jij zelf lekker vindt? Dan kan ik dat thuis proberen te maken. Ik ben alleen wel vegetariër, dus dan moet het wel zonder vlees of vis. Als je het leuk vindt kan ik dan ook een van de recepten delen die ik graag maak.

Toen ik nog vlees at vond ik de worst wel altijd heel lekker. Met veel jus!

Heel leuk dat je ook Nederlandse recepten kookt. Ik maak bijna nooit stamppot, maar toen ik nog vlees at vond ik de worst wel altijd heel lekker. Met veel jus! Nu eet ik liever groente. Mijn lievelingsgroente weet ik niet zo goed, ik vind ze allemaal lekker!

En omdat ik zoveel van eten hou ga ik dus vaak sporten. Zo blijf ik fit en blij. Als je gaat wandelen, loop je dan altijd hetzelfde rondje? Of ken je de hele buurt uit je hoofd? Ik woon al een hele tijd hier, maar ben nog steeds heel slecht in straatnamen. Gelukkig kent mijn vriend ze wel allemaal uit zijn hoofd.

Ik lees dat je zegt dat je soms eenzaam bent. Ik weet niet zo goed wat ik erover kan vragen, en of je daar iets over wilt zeggen

Ik lees dat je zegt dat je soms eenzaam bent. Ik weet niet zo goed wat ik erover kan vragen, en of je daar iets over wilt zeggen. Dat hoeft ook niet. Maar ik vind het vervelend voor je. En als een brief van mij af en toe helpt, dan doe ik dat graag. Ik vind het leuk om schrijfvrienden te zijn 😊

Tot de volgende brief!
Liefs,
Eilys 😉

Ps: Ik hoorde dat je taalles hebt. Je Nederlands is nu al heel goed! Maar als je vindt dat ik te lastig schrijf, of juist moeilijker mag schrijven, dan moet je het zeggen hoor. Wat voor jou fijn is.

Pps: Ook zeggen als je een langere brief wil ontvangen hè?! Ik wilde niet meteen een hele lap tekst opsturen.

Vroeg of (te) laat

Zaterdag 2 april 12:46 - de trein richting Maastricht, net voorbij Utrecht

Lieve Roza,

Het was heel leuk om naar Hengelo te gaan en mensen te ontmoeten die mee hebben gewerkt aan het project! Ineke was heel erg aardig, ze heeft me meegenomen naar een truckersrestaurant waar we veganistisch geluncht hebben. Ze heeft ook een kat, die ze behandelt als een klein kindje. Beppie (kat) heeft zelfs haar eigen kamer, heel lief. Ineke was echt verbonden met de kat, dat ontroerde me.

Nu zit ik weer in de trein, weer zonder mondkapje. Deze keer ga ik naar Maastricht, de eerstejaars hebben een introductieweekend georganiseerd! Vanavond is er een feest met de hele toneelacademie. Ik heb er heel veel zin in. Ook ben ik best wel zenuwachtig eigenlijk, de toekomst van volgend jaar komt steeds dichterbij. Spannend.

Het is wel gek want maar de helft van mijn nieuwe klas zal er zijn; één iemand is afgehaakt en gaat volgend jaar in Arnhem studeren, een ander moest werken, weer iemand anders woont in Wenen en had al kaartjes voor een concert, en een ander was ziek. Gezellige boel… Ik ben heel blij dat ik wel kan gaan.

Het voelt als een logische en rationele keuze

Mijn familie is niet vegan, maar ze eten bijna altijd vegetarisch en vaak ook vegan. Ik ben vegan geworden doordat een vriend van mij er veel mee bezig was. Toen heb ik me er zelf ook in verdiept en sinds vorige zomer eet ik veganistisch. Het voelt als een logische en rationele keuze. Mijn twee voornaamste redenen zijn het klimaat en dierenwelzijn.

Ik ben veel bezig met nadenken over de toekomst. Zowel over mijn eigen toekomst als over die van de wereld, Europa, of Nederland. Laat ik beginnen bij mezelf. De meeste mensen van mijn leeftijd worden wel gedwongen om over hun toekomst na te denken, ze moeten een studie kiezen en als ze dat niet doen moeten ze gaan bepalen wat ze dan willen gaan doen. Zelf heb ik mijn studiekeuze niet als heel lastig ervaren. Als ik ergens ben geweest, een proefles of rondleiding heb gekregen weet ik vrij snel of iets bij me past. Ik heb ook nog het geluk gehad dat mijn middelbare school me verschillende vakgebieden heeft laten zien. Zo kon ik theaterles en abstracte wiskunde tegelijk volgen, in allebei was ik goed en allebei vond en vind ik interessant. Onder theatermensen is er een grap ‘dat je altijd nog wiskunde kunt gaan studeren’ als je audities mislukken, maar voor mij was dat een serieuze overweging, haha.

Ik heb een tussenjaar genomen om me bezig te houden met theater, en daardoor wist ik al vrij snel dat theater me ligt en dat ik het wilde gaan studeren.

..de belangrijkste keuzes in je leven (..) moet je snel en op basis van je gevoel maken

Mijn moeder zegt altijd; de belangrijkste keuzes in je leven (huis kopen, studie) moet je snel en op basis van je gevoel maken. Over onbelangrijke dingen als wat gaan we eten vanavond, mag je je hoofd breken.

Dat vind ik altijd een prettige gedachte, en ik geloof dat het waar is.

Ik vind het leuk om mezelf voor te stellen waar ik over een paar jaar mee bezig zal zijn. Wat voor vrienden ik om me heen zal hebben, waar ik mee bezig ben. Nu ben ik heel veel met klimaatverandering bezig, dus ik denk straks ook in mijn theaterwerk. Ik hoop op een eigen gezelschap, of gastprojecten bij coole groepen. Theater Artemis vind ik bijvoorbeeld echt heel vet, zij maken super leuke jeugdvoorstellingen die ook mega interessant zijn voor volwassenen!

Ik vond je videofragment interessant en verontrustend… De grootste misvatting over klimaatverandering is denk ik dat de mensheid denkt dat dit op te lossen valt met technologie, en dat als we een magisch apparaat hebben dat alle CO2 opslaat, we gewoon door kunnen leven. Dat we vast kunnen houden aan wereldreizen, massa’s spullen kopen en elke dag vlees eten. Wie dat denkt is naïef en immoreel. Het dilemma is dan natuurlijk dat mensen niet van verandering houden, daarom bestaan er geloven die al meer dan 2000 jaar oud zijn. En dat mensen niet de urgentie van de verandering zien of willen zien natuurlijk. Dat laatste werd scherp en pijnlijk blootgelegd in de film 'Don’t look up' van Netflix. In die film komt er een komeet op aarde af, maar de mensen doen alsof die niet bestaat (don’t look up). Uiteindelijk komt de komeet neer op de aarde en is iedereen geschokt. De film is breder te trekken dan klimaatverandering hoor, kijk maar naar Oekraïne bijvoorbeeld…

Voor mij is het ook echt verandering, en niet vermindering

Zelf vind ik het makkelijk om me aan te passen, omdat een aanpassing voor mij meteen een helder doel en uitkomst heeft. Een soort rechtvaardigheidsgevoel waardoor ik dingen ‘verdraag’. Voor mij is het ook echt verandering, en niet vermindering. Ik ben anders gaan eten en meer dingen lekker gaan vinden door mijn dieet. Ik hecht meer waarde aan mijn kleren en spullen die ik heb. Om maar twee voorbeelden te noemen.

Ik denk dat verandering begint bij bewustwording: als je van dingen weet of ze goed of slecht zijn, kan je daar in je hoofd alvast aan wennen, en kom je vanzelf op een dag tot de conclusie dat je met bepaalde dingen moet stoppen.

Wacht. Dat klinkt te negatief. Dat je bepaalde dingen moet veranderen, anders gaan zien, anders gaan leven.

Ik hoop dat het voor meer mensen zo werkt.

... ik maak me veel zorgen over hoe traag de verandering gaat, hoe conservatief de wereld is

Dit klinkt nog best positief misschien, maar ik maak me veel zorgen over hoe traag de verandering gaat, hoe conservatief de wereld is. Dat frustreert me en dan word ik boos. Ik wil dan tegen iedereen schreeuwen dat ze een keer hun hoofd moeten gebruiken en naar de wereld moeten kijken. Maar zo werkt het niet. Ik denk dat je mensen beter zachtaardig kan benaderen, maar dan gaat het wel traag. Daarom hoop ik toch ook op een beetje radicaliteit van de medemens. Want vroeg of (te) laat zullen ze zich aan moeten passen.

Ik ben nu bijna in Maastricht dus ik sluit deze brief voor nu af. Ik ben benieuwd naar jouw standpunten! Tot maandag

Veel liefs

Jona

... het is vooral belangrijk, dat je empatisch bent...

Beste Zoë (gelukt),

Wat leuk dat je zo snel een brief hebt teruggestuurd en dan ook nog zo’n uitgebreide brief.

Zal ik eerst iets vertellen over mijn werk ? Je had er wat vragen over. Er is geen opleiding voor studentendecaan; dus mijn collega’s hebben psychologie, rechten, sociale wetenschappen of theologie gestudeerd. Ik heb zelf Nederlandse Taal- en Letterkunde gestudeerd. Beste een leuke studie, maar als ik opnieuw zou moeten kiezen, zou ik toch wat anders gekozen hebben.

Als studentendecaan moet je veel regelingen kennen, maar het is vooral belangrijk dat je empathisch bent, goed kunt luisteren en geïnteresseerd bent in andere mensen. Ik noemde het een maatschappelijk werker voor studenten, dat is vooral voor praktische dingen. Veel financiële problemen, problemen met huisvesting, vertraging door ziekte, helpen bij conflicten op de opleiding etc. Het prettige daarvan is dat je mensen heel concreet kan helpen. Maar studenten willen natuurlijk ook gewoon hun verhaal kwijt. Sommige studenten zie je echt jarenlang.

Dit zijn soms wel zaken die lang in je hoofd blijven zitten..

Als vertrouwenspersoon ben je er voor studenten die last hebben van gedrag van anderen. Dat kan variëren van boos worden om een opmerking van een docent of medestudent tot acuut gevaar vanwege doodsbedreigingen. Dan moet je soms snel handelen en wordt er contact opgenomen met beveiliging van de universiteit en de politie en soms moet er een onderduikadres gevonden worden. Gelukkig komen zulke heftige dingen niet zo vaak voor. Het kan er ook toe leiden dat iemand geschorst wordt van de universiteit. Dit zijn soms wel zaken die lang in je hoofd blijven zitten. Het helpt dan heel erg als je collega’s hebt waar je me kunt overleggen en bij wie je stoom kunt afblazen.

Ik ben er iedere keer weer verbaasd over dat volwassen en intelligente mensen elkaar zo dwars kunnen zitten. Om echt iets te kunnen doen tegen mensen die anderen lastig vallen, moet iemand een officiële klacht indienen en dat gebeurt eigenlijk bijna nooit. Ik snap dat wel, het is een zware en vaak emotionele procedure, maar als het niet gebeurt kunnen mensen heel lang blijven doorgaan met het zuur maken van het leven van anderen. Het is natuurlijk zo dat op een universiteit iedereen volwassen is, wat betekent dat bijvoorbeeld ouders geen rol spelen (daar mogen we eigenlijk niet mee praten). Dat is wel een andere situatie dan bijvoorbeeld op een basisschool of een voorgezette opleiding.

Ik zal ze nooit mijn telefoonnummer geven

Als je studenten vaak ziet en ook als er ingewikkelde problemen zijn, raak je natuurlijk ook wel verbonden met ze. Ze zijn soms ook wel aan jou gehecht. Dat merkte ik wel toen ik vertrok bij de VU. Sommige studenten komen soms ook gewoon omdat ze het gezellig vinden om met je te praten en te vertellen wat ze die week meegemaakt hebben. Ik heb er wel altijd voor gezorgd dat studenten mij alleen op mijn werk kunnen bereiken. Ik zal ze nooit mijn telefoonnummer geven. Er zijn nu nog een paar studenten van de VU met wie ik contact heb, maar ik ben er wel voorzichtig mee.

Ik weet nog niet hoe lang ik door blijf werken. Ik heb daar nog een gesprek over. Ik weet dat ze zullen vragen of ik nog even wil blijven. Ik aarzel nog, ik denk dat ik ga voorstellen om tot juli te blijven. Dan ben ik in de zomer vrij. Ik vind drie dagen werken ook nog altijd luxe, ik heb altijd vijf dagen gewerkt.

Ik ben inderdaad al heel lang samen met mijn vrouw. Eén van de leuke dingen daaraan is dat je natuurlijk een heel lange, gedeelde geschiedenis hebt. Je kent veel dezelfde mensen al heel lang, je hebt heel veel vakanties samen gehad, veel leuke dingen beleefd en ook akelige dingen. Ik heb de zus van mijn vrouw voor het eerst ontmoet toen ze meedeed in de eindmusical van groep 8 op de basisschool en nu heeft ze twee kinderen die studeren. Natuurlijk is het allemaal niet zo spannend als bij het hebben van net een nieuwe relatie, maar dat is voor mij zo lang geleden dat ik dat misschien niet meer zo goed weet. Dat zal ook de leeftijd wel zijn, ik zou daar ook geen behoefte aan hebben.

Bij mij waren er wel plannen, maar er kwam altijd weer iets tussen waardoor ik dacht, ik doe het later wel

Ik kan me heel goed voorstellen dat je tijd in Brazilië belangrijk is geweest. Het is altijd nog één van de dingen waar ik spijt van heb, dat ik niet een tijd naar het buitenland ben gegaan. Om een jaar te studeren of een project te doen. Echt iets doen dat ertoe doet (en waardoor je je geen toerist voelt) en echt deel uitmaken van een andere cultuur. Helemaal mooi als het iets is dat je voldoening geeft of je zelfbeeld versterkt, zoals jij schrijft. Bij mij waren er wel plannen, maar er kwam altijd weer iets tussen waardoor ik dacht, ik doe het later wel. En dan komt het er niet meer van. Ik heb een collega die altijd een van haar vakanties gebruikt om bij een voedselbank in New York te gaan werken. Daarvan dacht ik, dat is ook wel interessant, maar natuurlijk niet te vergelijken met een veel langer verblijf in een ander land. En eerlijk gezegd heeft het ook wel iets elitairs om naar New York te vliegen om daar te gaan werken. Maar dat zeg ik niet tegen mijn collega….. (net als ik dit opschrijf belt ze mij !).

Ik werk wel al 25 jaar ieder jaar een week of tien dagen in augustus in Londen op een festival. Ook niet te vergelijken met zes maanden in Brazilië, maar omdat je in verschillende wijken in Londen ondergebracht wordt, heb je toch wel het idee dat je Londen leert kennen. Helaas ging het in 2020 niet door en ik lees vandaag op Facebook dat het in augustus 2021 waarschijnlijk ook niet door gaat.

Naar een onderduikadres moeten gaan, is wel heel extreem.

Als ik jouw verhaal lees, heb je wel een lastige start in je leven gehad. En zo’n start heeft natuurlijk consequenties voor hoe je in het leven staat en hoe je relaties met andere mensen gaan. En natuurlijk ook gewoon pech gehad; je had natuurlijk ook in een relatie terecht kunnen komen met een leuke, betrouwbare man. Naar een onderduikadres moeten gaan is wel heel extreem. Kan me voorstellen dat je gevoel van veiligheid dan behoorlijk aangetast wordt. Helemaal als je ook de verantwoordelijkheid hebt voor kinderen die allemaal nog afhankelijk van je zijn.

Ik denk niet dat het makkelijk is als je niet met de Coronastroom meegaat. Heftig verhaal van je nicht trouwens. Korte lontjes zijn wel overal aanwezig tegenwoordig.

Volgende keer zal ik proberen mijn licht te laten schijnen over de nabije toekomst.

Even hobby’s dan nog: ik speel al heel lang in een theatergroep en vind het leuk om teksten te schrijven voor toneel. Heb net een voorstel bij Netflix ingeleverd (dat gaat waarschijnlijk niets worden, maar wel spannend).

Hoop snel weer op een brief van jou.

Ik stuur deze brief via mijn andere mailadres. Nu type ik op mijn laptop de vorige brief op de iPad. Dit is makkelijker.

Groeten,

Jan