Op allerlei manieren ga ik weer 'aan'

Hey Meinmein,

Het is 6.18 uur en ik zit alweer aan de keukentafel. Met een kop koffie, anders overleef ik de ochtend niet. Deze week ben ik vroeger wakker dan de wekker staat. Dat het werken weer is begonnen na een rustige kerstvakantie doet toch iets met me. Op allerlei manieren ga ik weer 'aan'. Omdat het deze week ook nog relatief rustig is heb ik tijd om een beetje in het rond te kijken, nieuwe inspiratie op te doen, een paar mensen wat uitvoeriger dan normaal te spreken. En dan komen vanzelf de ideeën voor komend jaar, wat ik met mijn team wil bereiken. Dat geeft energie. En het kost blijkbaar veel energie want ik heb honger als een paard. Maar dat terzijde.

Gelukkig tref ik deze ochtend weer een lekker lange mail van jou. En heb ik ook wel even de tijd om daar meteen op te reageren. Wel eerst nog even mijn tweede kop koffie zetten. Zo terug.

In mijn omgeving hoor ik mensen zich regelmatig negatief uitlaten over die Nederlandse film, maar daar ben ik het niet altijd mee eens

Oké. Helemaal eens dat boeken ook onder cultuur vallen. Waar zouden we zijn zonder de literatuur! Een van de mooiste kunstvormen als je het mij vraagt. Maar ik lees wel totaal andere literatuur dan jij (voor het slapen maar als het kan ook overdag ;-)). Ik ken geen enkele titel die je noemt! Het is wat. Ik lees juist bijna alleen Nederlandse literatuur, of in het Nederlands vertaald. Dat leest voor mij nu eenmaal makkelijker, en ik kan beter in het verhaal 'zakken' als de taal niet afleidt.

Ik hou ook van Nederlandse film. In mijn omgeving hoor ik mensen zich regelmatig negatief uitlaten over die Nederlandse film, maar daar ben ik het niet altijd mee eens. Er zitten pareltjes tussen, echt. Het enige minpunt is dat we blijkbaar bijzonder slechte geluidstechnici hebben, want structureel staat het omgevingsgeluid harder dan de stemmen waardoor je bijna ondertiteling nodig hebt. Als wij onze conversatie nog gaan opsturen naar Schrijven naar de Toekomst, dan hoop ik dat ze deze zin eruit lichten en wereldkundig maken!

Over Schrijven naar de Toekomst gesproken: ik kreeg een mail met een aanbod om een schrijfworkshop te volgen. Leek me leuk. Ik heb me ingeschreven. Jij? En toen ik toch weer eens op die site keek... het project was er natuurlijk op gericht om het over de toekomst te hebben. Jij zegt weliswaar niet zoals ik bezig te zijn met de volgende stap ik je leven, maar je kunt vast fantaseren over wat je doet en wie je bent in 2027. Dat is niet zo heel ver vooruit. Ik zal in mijn volgende mail daar eens wat over proberen te zeggen.

....het zitten in een zaal, in een donkere ruimte, waar een zekere groepsconcentratie heerst, kan net zo verlichtend zijn als meditatie

Waar was ik, oh ja, cultuur. Ik ben een tijd lid geweest van een supersympathiek initiatief genaamd We Are Public. Dan betaal je zeventien euro per maand en mag je onbeperkt naar een goede selectie van theatervoorstellingen. Ik was voorheen nooit zo van het toneel (ik vind het superirritant, dat toontje dat de acteurs op de toneelschool aangemeten krijgen), maar door die pas en omdat ik een nogal theaterminnende vriendin heb die me telkens weer meesleepte, heb ik toch aardig wat van het hedendaagse toneel gezien, en eerlijk is eerlijk, in de meeste gevallen was het toch erg de moeite waard. Soms om het verhaal, soms om de kostuums en decors, soms om de muziek... er is eigenlijk altijd wel iets dat roert of inspireert. En zelfs als het niks is, het zitten in een zaal, in een donkere ruimte, waar een zekere groepsconcentratie heerst, kan net zo verlichtend zijn als meditatie.

Echter, over musical denk ik hetzelfde als jij. Ik heb Elisabeth gezien (over Sisi, met Pia Douwes). Daar was ik toen heel erg van onder de indruk. Maar toen we daarna naar Aïda (?) gingen, toen kreeg ik door dat het allemaal hetzelfde is: vooral heeeeel erg hard zingen. Nou, dat verveelt al snel. Dus in de pauze zijn we weggegaan en ik zal nooit meer naar een musical gaan. Hoe kunnen ze dat zo ontzettend lomp en grof verkloten? The Sound of Music is niet voor niets nog steeds zo populair. En daar wordt toch ook niet hard in gezongen? Anyway.

Maar nu door corona is dat hele theatergebeuren natuurlijk totaal stil komen te vallen. En thuis een livestream kijken, dat doet het niet voor me. Gelukkig ben ik ergens in oktober nog naar een geweldig koor gaan luisteren. Werk van Arvo Pärt onder andere. Ken je dat? Zo mooi. Daar kan ik nog een paar maanden op teren. Maar dan moet de boel toch echt weer open gaan hoor! Ik mis het zo! Gelukkig hebben we deze correspondentie nog.

Ik beeld me soms in hoe het zou zijn als mijn moeder er niet meer is

Over de dood nog één ding. Je zegt dat je je ouders zo mist. Ik beeld me soms in hoe het zou zijn als mijn moeder er niet meer is. En daar word ik dan zo verdrietig van. Toen ik als kind doorkreeg dat opa er op een dag niet meer zou zijn, had ik bedacht dat als ik alvast wat vooruit zou huilen, het niet zo'n pijn zou doen wanneer hij echt zou overlijden. Dus regelmatig lag ik dan in mijn bedje in te denken dat opa dood ging en liet ik wat traantjes. Eigenlijk doe ik dat nu ook om de klap op te kunnen vangen als mijn moeder zou overlijden. Ik weet niet of het werkt, maar ik vind het op een rare manier ook wel weer grappig hoe ik ermee omga. Maar we gaan het er niet te veel over hebben, we moeten voorkomen dat je dipje weer inzet!

Goed, mijn wekker gaat nu, tijd om in actie te komen. Ik wens je een mooie dag!

Sanne

Zelfs de scrypto werd via een Zoomverbinding gemaakt

Hoi Myriam,

Een echte brief schrijven, dat is lang geleden! Hooguit een sollicitatiebrief, schoolopdracht of een lange e-mail, maar een echte briefwisseling heb ik eerlijk gezegd nog nooit ondernomen. Heel leuk om jou te ontmoeten en elkaar op deze manier te leren kennen. Je stelt een hoop interessante vragen, ik zal proberen om alles te beantwoorden of in ieder geval alle onderwerpen aan te stippen.

Veel van wat je schrijft is heel herkenbaar. Het voelt heel raar dat de terrassen weer open zijn en het leven terugkeert naar ‘normaal’. Terwijl dat normaal zonder twijfel aan herziening toe is, acht weken nauwelijks auto’s, vliegverkeer en toeristen waren echt een zegen voor de stad – geen drukte en luchtvervuiling, heerlijk. Richting de toekomst hoop ik dat mensen bewuster gaan consumeren, meer producten van dichtbij huis die op duurzame, diervriendelijke en eerlijke manier worden geproduceerd. Meer nadruk op kwaliteit in plaats van kwantiteit. Ik vermoed dat we elkaar kunnen vinden op dit punt.

Corona en de lockdown waren voor mij ook een wake-up-call, die me uit een druk bestaan trokken en tijd gaven om na te denken over waar ik nou eigenlijk mee bezig ben. Zo wil ik al heel lang werk gaan maken van mijn eigen muziek, maar had ik daar nooit tijd of energie voor omdat ik altijd bezig was met optredens, repetities en het regelwerk er omheen voor de bands waar ik in speel. Daarnaast levert optreden geen constant inkomen op, dus werk ik ook als grafisch ontwerper (dat doe ik samen met mijn vriendin). Heel leuk, maar soms ook stressvol om alles te combineren. In plaats van festivals en theaters af te gaan, ga ik deze zomer de studio in om eigen liedjes op te nemen voor een eerste solo-album. Ik heb ook al enkele video’s opgenomen en op YouTube gezet van solowerk. Spannend en zonder deze crisis zou ik de stap waarschijnlijk niet genomen hebben, want ik heb geen drukke agenda meer om me achter te verschuilen. Wat dat betreft ben ik ook heel blij met de ondersteuning vanuit de overheid voor zzp-ers, dat geeft toch extra zekerheid waardoor ik niet meteen hoef te stressen over geld.

Aan de andere kant maakte ik me ook echt zorgen over het virus zelf. Mijn vader heeft longproblemen, overgewicht en diabetes, dus het virus zou grote gevolgen voor hem kunnen hebben. Ook mijn opa van 93 kan het maar beter niet krijgen. Zelf lijken ze er wel relaxed onder, laconiek bijna. Nu het gevaar voorlopig geweken lijkt, ben ik dat zelf ook wel weer. Daarnaast ben ik ook bewust iets gezonder gaan leven; meer sporten, veel groente en fruit en minder alcohol. Dat de kroegen en restaurants dicht waren hielp natuurlijk ook. Ik hoorde ook van veel mensen dat ze het juist op een zuipen en vreten hebben gezet tijdens de lockdown. Ben benieuwd welke kant jij opging, ben je heel (on)gezond gaan leven?

Begrafenissen hebben altijd iets bevreemdends, maar het was echt heel gek ook om dat nu mee te maken, met 30 mensen, op afstand

Wat ook gek was, een paar weken geleden overleed onverwacht de beste vriend van mijn ouders. Het was iemand die ik zelf goed kende, want hij woonde praktisch naast ons en kwam bijna dagelijks over de vloer. Zaterdags werd steevast samen het scryptogram van het NRC opgelost. Ik heb zelfs nog een paar jaar met hem als collega voor hetzelfde bedrijf gewerkt (in mijn periode als consultant). Het vreemde was dat hij al jaren een slechte gezondheid en longproblemen had en als de dood was om corona te krijgen. Hij zag bijna niemand en zelfs de scrypto werd via een Zoomverbinding gemaakt. Hij viel zomaar dood neer na een hartstilstand. Mijn moeder had hem twee uur daarvoor nog aan de telefoon gesproken. Echt heel raar. Begrafenissen hebben altijd iets bevreemdends, maar het was echt heel gek ook om dat nu mee te maken, met 30 mensen, op afstand. Er mocht zelfs geen catering zijn, dus we moesten zelf eten en drinken meenemen en dat vanuit de kofferbak op de parkeerplaats van het kerkhof nuttigen.

Maar terug naar een luchtiger onderwerp, vakantie. Ik vond het grappig om al je vragen hierover te lezen, want ik had er zelf niet zo uitgebreid over nagedacht. Mijn vriendin en ik zouden eigenlijk in mei naar de bergen in Italië gaan, maar dat is om bekende redenen uitgesteld (in september hopen we nu te gaan). We wilden alsnog wel echt even de stad uit – we wonen driehoog, zonder balkon in De Pijp – en de natuur in. Even weg in eigen land leek ons eigenlijk de enige makkelijke optie, dus hebben we een huisje in Brabant geboekt voor een paar dagen. Niets bijzonders eigenlijk, we hebben wat gewandeld en gefietst door het bos en langs de Maas en verder veel gelezen en muziek gemaakt, maar ik kan het iedereen aanraden.

Heb je zelf vakantieplannen? Ik las in de introductie die ik ontving van Marilien dat je graag reist. Op dit moment is (ver) reizen nog lastig en ik vermoed eigenlijk dat dit nog lang kan duren. Sta je zelf weer te popelen om weg te gaan of denk je dat je vaker thuis blijft met je gezin, omdat je daarbij ook een vakantiegevoel kreeg? En als je weer gaat reizen, wordt dat dan op een andere manier dan je gewend was te doen?

Ik vond het ook heel interessant dat je juist door Corona nieuwe mensen hebt leren kennen en aan nieuwe projecten bent begonnen. Sowieso klinkt je werk voor Hivos heel interessant. Wat doe je daar precies? En heeft corona veel invloed op je werk? Ik kan me ook voorstellen dat thuiswerken lastig is in combinatie met een gezin, zeker met dichte scholen. Hoe ga je daar mee om?

Ik had ook nooit verwacht dat we een beeldenstorm zouden meemaken

De GAIA journey waar je over vertelde klinkt ook indrukwekkend. Ik denk dat veel mensen het gevoel delen dat we op een kantelpunt zitten. De Black Lives Matter protesten zijn hier denk ik ook een voorbeeld van. Ik had ook nooit verwacht dat we een beeldenstorm zouden meemaken. Hopelijk lijdt dit tot positieve veranderingen. Zelf maak ik me wel zorgen over de tegenkrachten, populisme, klimaatontkenners, nepnieuws, racisme etc. Op social media (ik kijk veelste vaak op Facebook) is de sfeer soms echt bedroevend met mensen die elkaar de huid volschelden en niet willen luisteren naar elkaar, en, misschien nog wel erger, rationele argumentatie gebaseerd op feiten. Zijn dit onderwerpen waar je binnen dit project mee bezig bent? Hoe zie je de verandering voor je? Welke concrete dingen zouden we nu kunnen ondernemen om een betere toekomst te bouwen voor een duurzame en eerlijkere wereld? Dit zijn natuurlijk erg grote vragen, maar ik ben benieuwd hoe je daar op dit moment over denkt.

Tot slot vind ik dat je mooi observeert hoe creatief mensen worden van verandering door de crisis en dat je dit waardeert. Je balletles gaat niet door, dan maar online. Nieuwe muziek en kunst ontdekken, je gitaarspelende buurman (ik zie het helemaal voor me!). Ik ben het helemaal met je eens dat kunst noodzakelijk is! Ik hoop ook dat we snel met minder beperkingen te maken krijgen, zodat theater, muziek en dans weer samen met anderen kan. Zelf ben ik alle online voorstellingen inmiddels wel zat, het herinnert me er vooral pijnlijk aan hoe belangrijk de fysieke nabijheid van publiek en makers is in de ervaring van een voorstelling. Ik mis dat echt, zowel zelf op het podium staan als voorstellingen bezoeken. Het zal voor jou waarschijnlijk ook fijn zijn als je weer echt samen met anderen kunt dansen.

Een brief schrijven is een fijne manier om je gedachten te ordenen en zaken scherper te zien, zoals jij ook zegt. Het dwingt je om echt de tijd te nemen en na te denken over je woorden. Jouw vragen brachten me soms ook op gedachtensprongen of onderwerpen waar ik uit mezelf niet echt bij stilsta. Ik heb ook het idee dat ik jou een beetje heb leren kennen door jouw brief. Ik ben benieuwd naar je tweede brief, voel je vrij om op mijn brief door te borduren of nieuwe onderwerpen aan te boren. Hopelijk kun je me ook iets vertellen over je dagelijks leven en hoe dat verandert nu we uit de lockdown komen. Ik kijk er naar uit!

Groetjes, Joost

Hoe gaat het met jou als muzikant?

Hallo Joost,

Wat leuk om met jou brieven te gaan schrijven! Interessante achtergrond en wending aan je leven, zo lijkt het, van consultant naar grafisch ontwerper naar solo-artiest.

Het voelt nu met zo’n eerste brief ook nog wel heel droog. Ik vind het mooie van nieuwe mensen ontmoeten dat ik in ontmoetingen vaak ook weer nieuwe kanten van mijzelf ‘ontmoet’. Door een andere kijk, een andere gevoelsbeleving, andere ervaringen, zie ik ook weer meer van mijzelf, hoe ik naar dingen kijk, voel, beleef. En een ontmoeting voegt natuurlijk bijna altijd wat toe: ’oh, zo kan het ook’. Maar nu is het nog even afwachten waar de klik gaat ontstaan ;-).

Ik ben dus super benieuwd naar jouw waarnemingen, ervaringen en gedachten.

Ik ben heel dankbaar dat ik juist ‘door corona’ ook weer nieuwe mensen ontmoet. Jou via het brievenproject, mensen over de hele wereld via GAIA (zal ik straks nog wel wat over vertellen), een vriendin waar ik af en toe bij kon komen thuiswerken en die ik nu help met het opzetten van een project samen met een groepje vrienden van haar, …

Ik hoop dat je een fijne  vakantie hebt. Ik ben benieuwd wat je bent gaan doen, in Nederland of daar buiten. En hoe ziet een vakantie ‘tijdens corona’ er eigenlijk uit? Moest je dingen laten? En was je er hard aan toe na drukke maanden of neem je juist nu vakantie omdat er weinig werk is? Of een heel andere reden…

Ik besef nu ineens dat door het thuis zijn en alles wat dicht was, de weekenden voor mij al een beetje op vakantie leken: Wat meer niksen, wat meer klussen, wat meer samen zijn met het gezin.  Dit in tegenstelling tot afspreken met vrienden, avonden weg naar theater, uit (eten), sporten.

Ik merk nu dan ook dat ik het op een bepaalde manier jammer vind dat we weer terug gaan naar de drukte, meer afspreken

Die vakantieweekenden en vakantieavonden vond ik best fijn. Ik merk nu dan ook dat ik het op een bepaalde manier jammer vind dat we weer terug gaan naar de drukte, meer afspreken. En gek genoeg heb ik ook gemengde gevoelens ten opzichte van het openen van de terrassen - terwijl ik er altijd graag gebruik van maak(te). Dat betekent dat we weer ‘meer gaan consumeren’, ‘voeden van het kapitalisme’ (zo, de toon is gezet ;-)). Wat denk je, zullen er in 2027 meer of minder restaurants zijn dan voor corona (of: zal de toename groter of kleiner zijn)?

Of komen er misschien mooie, hybride vormen van consumeren, zie Pieter Derks 😉 https://www.nporadio1.nl/de-nieuws-bv/onderwerpen/58564-2020-05-13-druktemaker-pieter-derks-de-willekeurige-lockdown

Ik hoop zelf wel dat ik wat meer rust kan blijven vasthouden, beter blijven voelen hoe ik me voel (moeheid wordt nu niet meer overschreven door ‘door-racen’, en ook blijheid komt meer naar buiten). Voelen heeft de laatste jaren, maar zeker ook door corona, een belangrijkere plek gekregen in mijn leven. Ik volg nu ook de GAIA journey, Global Activation of Intention and Action, een corona-gerelateerd initiatief van het Presencing Institute. Presencing Institute bouwt aan een wereldwijde community met als doel bewustwording en actie-onderzoek voor individuele en systemische vernieuwing. Een hele mond vol, maar de moeite waard om eens hun online aanbod te bekijken (veel Theory U). Er doen duizenden mensen wereldwijd mee aan de GAIA journey. Zou dit een teken kunnen zijn van een breder gedragen (verlangen naar) verandering – naar een duurzamere en eerlijkere wereld – die nu ook werkelijkheid gaat worden? (Waar de financiële crisis van 2008 ‘gefaald’ heeft?)

Woon je ook in Amsterdam trouwens? Ben super benieuwd of de doelstelling van het initiatief ‘ Amsterdam heeft een keuze’, om weer terug te gaan naar het toerisme niveau van 2014 in het jaar 2027 gehaald zal zijn… Wat denk jij?

Hoe gaat het met jou als muzikant? Is muziek de richting die je in wilt als solo-artiest, of wil je dan andere dingen doen dan muziek, ook gesproken woord? En dat je agenda leeg is, is dat – zoals ik mij nu voorstel - omdat je geen ontwerp opdrachten meer hebt, geen optredens etc? Zie je het als kans, dat je nu meer over het artiesten leven na kunt denken of voelt het gedwongen?

Ik kan me ook zo ergens voorstellen dat creëren gestimuleerd wordt door ‘ongestructureerdheid’ of misschien zelfs chaos

Voor mijn werk op het snijvlak van vrijheid van meningsuiting en kunst, heb ik juist nu weer nieuwe online initiatieven van makers gezien (muziek, animatie, film). Ik ben zo onder de indruk van de veerkracht van deze mensen. Ik kan me ook zo ergens voorstellen dat creëren gestimuleerd wordt door ‘ongestructureerdheid’ of misschien zelfs chaos. Waar onze negen tot vijf maatschappij dus – denk ik – niet erg bijdraagt aan creativiteit, maar wanneer we dat gedwongen meer los moeten laten (of wanneer dat niet bestaat in landen waar maatschappijen en economieën minder gestructureerd zijn), creativiteit veel meer bloeit. (misschien is van zeven tot zeven thuis zitten ook geen stimulans trouwens…zucht)

En ook de noodzaak van kunst – in welke vorm dan ook – is voor mij nu weer zo veel duidelijker. Na dagen thuis ben ik nieuwsgieriger geworden naar gekke mixjes van visual art met elektronische muziek, kijk ik af en toe even naar een Facebook live festival (terwijl ik eerder echt nooit op Facebook zat), ben ik m’n balletlessen online gaan volgen, en raak ik geëmotioneerd door een van de eerste collectieve online producties die ik tegen kom zoals die van het Rotterdams filharmonisch orkest (terwijl ik normaal niet of nauwelijks naar klassieke muziek luister). Maar ook door het zien van een buurman die op zijn balkon gitaar speelt voor een lege straat. In mijn ogen is alles wat nu gecreëerd wordt welkom, dus zo ook jouw werk!

Zo, dit is wel veel van waar ik de laatste tijd over na heb gedacht. Nog niet alles, maar dan hebben we nog wat ;-). Het heeft mij in elk geval nu eigenlijk al weer geholpen sommige dingen wat scherper te zien, leuk is dat.

Ik ben benieuwd naar een brief van jou.

Hartelijke groet!

Myriam

Breien voor de toekomst

Goedemorgen Rob,

Dank voor je mooie kaart van Jan Heugten, leuk die kaarten. Ik ben gelukkig weer wat opgeknapt toch, m’n energie was ver te zoeken. Nu gaat het wat beter, dankzij mijn homeopaat die ik al jaren consulteer. Ik heb daar altijd veel baat bij. De dood van mijn dochter Nienke was in 1992, ik heb dat wel geaccepteerd. Je kunt ook niet veel anders. Over haar praten vind ik fijn, als andere mensen haar nog kennen, dat vind ik ook fijn; mensen denken vaak dat het voor mij moeilijk is, maar dat is niet zo, ik hoor dat graag. Wat leuk dat jouw dochter muziek maakt in een orkest. Dat is wel heel mooi om te beheren. Hadden ze geen problemen met dat coronagedoe?

Er is hier geen corona. Er ligt één persoon in het ziekenhuis in Almelo en één in Enschede

Vanavond wordt er weer een schep bovenop gedaan, volgens mij is er ook een hoop angst bij. Iemand vertelde mij vanmorgen (hier in Twente) dat ze absoluut maar zes mensen zouden ontvangen om te bridgen. Dat is lastig, met zeven man spelen. Er is hier geen corona. Er ligt één persoon in het ziekenhuis in Almelo en één in Enschede, dus het is hier redelijk veilig?!?

Jouw muziekvoorkeur herken ik wel, mijn voorkeur gaat vaak uit naar barokmuziek. Ik heb ongeveer 25 jaar in een oratoriumkoor gezongen, dus koormuziek heeft ook mijn belangstelling. Ik heb ook zangles gehad en vooral de technische kant van het zingen vind ik heel boeiend. De stand van je nek en je lippen, etcetera, heeft invloed. Net als het humeur.

Volgens mij heet dit schrijven naar elkaar Brieven naar de toekomst. Dat vind ik wel moeilijk, want hoe moet je dat doen? Ik ben aan het breien voor de toekomst, want twee kleinzonen verwachten eind november en eind december hun eerste kind en hun derde kind, allebei jongens, dus ik ben druk met truitjes breien. Dat vond ik altijd leuk werk, nu iets minder, maar het moet wel af natuurlijk. Dus beste Rob, ik ga weer achter de pennen zitten om te breien, want m’n inspiratie is op. Heel veel lieve groeten en tot volgende keer.

Elly

Je hoeft geen haast te maken met terugschrijven

Beste Elly,

Dank je voor je ontroerende en intense brief. Fijn om te horen dat het weer iets beter gaat. Als je altijd zelfstandig bent geweest is het moeilijk om hulp te vragen. Dat heb ik ook. Maar ik realiseer mij ook, dat je mensen die graag hulp willen bieden iets ontneemt.

We kunnen ons leven niet plannen, voor de een komt de dood vroeg, voor de ander laat

Je zegt, het is goed om over de dood te praten en wat het gevoel erbij is. Aan de dood is geen ontkomen aan. Belangrijk is dat alles gezegd kan worden. Zoals je zegt: het geeft rust. Ook voor de achterblijvers. Als mensen zeggen tijdens een interview op radio of TV bij het overlijden van een ouder: “Ik had nog zoveel willen vragen.” We kunnen ons leven niet plannen, voor de een komt de dood vroeg, voor de ander laat. Het lijkt me voor jou moeilijk om de dood van je dochter te accepteren en te verwerken.

Dat is het ergste wat een ouder in het leven kan overkomen. Een dochter te verliezen in volle bloei. Voor mij is dat ook een angst, ik denk er regelmatig aan. Het boek van B. van Beukering is voor jou mogelijk een hulpmiddel tot verwerking. Voor Mieke was dat het boek Mijn dinsdagen met Morrie van Mitch Albom. Gesprekken over leven en dood tussen een oud-student en zijn professor die ongeneeslijk ziek was. Mieke heeft zinnen onderstreept en er uitroeptekens bij gezet. Ze heeft het ook aan mijn kinderen kado gegeven. Het was voor haar een richtingaanwijzer hoe ze de dood onder ogen kon zien.

Ook de muziek gaf Mieke rust en troost

Ook de muziek gaf Mieke rust en troost. Wij draaiden vaak muziek van Arvo Pärt, Spiegel im Spiegel en Für Alina. Deze muziek is ook uitgevoerd tijdens de herdenking van Mieke in de Noorderkerk. Dat was ontroerend. Muziek is voor mij ook belangrijk. Ik sta op met de fluitsonates en de cellosuites van Bach. Ik ben ook een liefhebber van jazz en wereldmuziek. Hildegard von Bingen, Vivaldi, Teleman. Het is maar hoe mijn pet staat. Mijn dochter speelt viool in het Naardens Kamerorkest. Ik ga naar alle uitvoeringen. Vaak in de kerk de Duif of in het concertgebouw. Het creaorkest heeft bijna alle symfonieën van Gustav Mahler gespeeld. Heftige muziek vol emoties. Mijn schoonzoon zei: “Dat is geen muziek voor de zondagochtend.”

Elly, ik wens je het allerbeste. Je hoeft geen haast te maken met terugschrijven. Doe het op eigen tijd. Vraag maar om hulp. Je zult zien hoe blij de mensen daarmee zijn. Dat ze iets voor je kunnen  doen. Dat geeft hun ook een goed gevoel. Ik ga het ook doen.

Hartelijke groet,

Rob

Alles heeft zijn prijs

Beste Rob,

Bedankt voor je fijne brief over conflicten oplossen door brieven te schrijven. Ik herken dat ook wel, vooral ruzie over de kinderen. Maar als je in gedachten teruggaat naar het moment dat je verliefd op elkaar werd, dat is lang geleden. Ik was toen achttien jaar! Heel erg sloeg het toe. Maar ik vind dat toch wel moeilijk nu! Ik ben na 31 jaar huwelijk gescheiden, toen meer dan dertig jaar alleen geweest. Dit beviel mij heel goed!

Mijn man ‘trouwde’ opnieuw, dit heeft hij ook niet volgehouden. Hij is nu weer terug in Almelo. Het ging wel goed tussen ons, de humor was niet verdwenen. Dat is ook een groot goed, humor. Maar hij woont vlakbij, ik zorgde voor hem, hij kwam bij me eten en dat was wel in orde. Jammer genoeg viel hij van zijn fiets door onoplettendheid en een hersenbeschadiging was het gevolg. Kortetermijngeheugen aangetast, dus het werd redelijk zwaar voor mij. Gelukkig hebben de kinderen daar een stokje voor gestoken, het eten laten verzorgen door Het Streekfornuis. Geen haute-cuisine, maar alles heeft zijn prijs want er is gemak voor in de plaats gekomen!

Ik kon niet slapen als ik de hele avond gezongen had

Ander onderwerp, je schrijft dat je koorzanger bent geweest (tenor). Dat heb ik ook gedaan, 25 jaar in een christelijk oratoriumkoor, bij de alten, eigenlijk ben ik een mezzosopraan. Ben jij op zangles geweest? Dat vond ik heel leuk, vooral de technische kant van het zingen vond ik verrassend leuk!

Toen ik in de tachtig werd ben ik helaas wel opgehouden, ik kon niet slapen als ik de hele avond gezongen had, ik moest fit zijn omdat ik vijf dagen per week yogalessen gaf, daar heb ik een opleiding in gedaan, dat kostte te veel energie en volgens mij zaten ze ook niet te wachten op een tachtigjarige. De yoga is ook opgehouden in verband met corona, die afstand kan ik niet bieden.

Verder gaat alles wel hoewel die vreselijke hitte mag ophouden. Gelukkig heb ik in mijn slaapkamer een rijdende airco en dat is wel heel prettig in plaknachten.

De bijlage die je stuurde was en is ook heel mooi om te lezen. Dank je wel!

Hartelijke groet van Elly

De helende kracht van muziek

Beste Elly,

Dankje voor je brief. Je kunt heel vlot en goed schrijven. Wat me raakte is dat jouw vader jullie liefdesbrieven openmaakte en jij daardoor geremd raakte in wat je kon schrijven aan de man waar je verliefd op was. Mieke en ik schreven elkaar liefdesbrieven toen we al samenwoonden. Maar ook brieven als er conflicten waren, meestal over geld en de opvoeding van de kinderen. Ik kom ze tijdens het opruimen nog wel tegen.

Als je in gedachten terug kunt naar het moment waarop je verliefd op elkaar bent geworden, kunnen veel conflicten overwonnen worden

Als we ruzie hadden en elkaar verwijten maakten moest dat stoppen. Dan ging ik naar de zolderkamer en schreef een brief aan Mieke. Dat heeft therapeutisch gewerkt. Waar we goed in waren, dat was dat we altijd opnieuw konden beginnen. Als je in je gedachten terug kunt naar het moment waarop je verliefd op elkaar bent geworden, kunnen veel conflicten overwonnen worden.

Ik luister veel naar muziek tijdens de isolatie. Dat is helend. Ik heb een brede smaak: klassiek, jazz, wereldmuziek. Muziek kan zonder woorden emoties verklanken. Ik heb een aantal jaren in het hoofdstadkoor gezongen als tenor en later bariton, toen de stem zakte. Ik ben daardoor in aanraking gekomen met veel mooie muziek. Er waren uitvoeringen in de Westerkerk en een paar keer in het concertgebouw. Veel requiems, onder andere van Verdi.

Ingesloten een tekst die ik schreef voor het boek Ode aan Mieke met schetsen die ik in de loop van de jaren van haar heb gemaakt. Hij is door mijn zoons drukklaar gemaakt. Er zijn honderd exemplaren van gedrukt, die bijna allemaal verkocht zijn. Ik ben er blij mee.

Nog een opmerking: je kunt het woord ‘mooi’ niet vaak genoeg gebruiken.

Hartelijke groet,

Rob

P.S. Het potlood was het eerste schrijfgerei wat ik vond, vandaar.

En hoe zit het met houden van?

Hi Anne,

Hoe is het met je? Dank voor je brief en soms heb je dat, dat het even op zich laat wachten.

Heerlijk om jouw brief te lezen en bij een aantal dingen ook zoveel herkenning te lezen. Zoals bij het samengestelde gezin, tja wat kan ik erover zeggen. Hoe lang zijn jij en je vriend al samen? Toen mijn partner en ik samen kwamen had hij met zijn ex co-ouderschap. Toen wij een relatie kregen wist ik dat hij een zoon had, dus soms vond ik erover klagen of zeuren niet helemaal eerlijk van mijzelf. De zoon van mijn vriend was ongeveer elf jaar toen wij bij elkaar kwamen en zo'n tien jaar toen we elkaar ontmoetten. Dit is een leeftijd dat het al echt een persoon is, geen klein kind dat ik nog dingen moest leren (de basisbehoefte). Dat hij wat ouder was vond ik wel fijn. Niet de hele dag in de speeltuin moeten vermaken of continu je aandacht vragen. Maar aan de andere kant vond ik het ook lastig en dan vooral het feit hoe ik mijn rol moest invullen. Ik heb een hekel aan het woord stiefmoeder en een bonusmoeder vind ik ook zoiets van nu. De weken dat hij naar zijn moeder ging vond ik persoonlijk altijd de leukste weken, gewoon weer samen de kroeg in en doen en laten wat wij zelf willen (ik klink wel als een heks). Het is allemaal een heel verhaal en soms weet ik het zelf niet eens allemaal meer.

Dat hij wat ouder was vond ik wel fijn. Niet de hele dag in de speeltuin moeten vermaken of continu je aandacht vragen.

Maar op den duur is mijn vriends zoon helemaal bij ons komen wonen. Dit is nou al ruim drie à vier jaar en tegenwoordig ziet hij zijn moeder amper. Zijn moeder woont in België en vind het online contact al goed genoeg. Pffff wat zijn hier veel ruzies over gegaan tussen mijn vriend en mij. Over het feit dat hij bij ons woonde, dus er altijd was, zij die nergens maar ook werkelijk waar nergens haar verantwoordelijkheid in neemt. Niet emotioneel, niet financieel, helemaal niets.  En ik kan werkelijk er niet met mijn verstand bij dat je zoiets als moeder laat gebeuren. Ook mijn vriend heeft een moeizame relatie met zijn ex. Zij wil geen enkel contact (met niemand niet, nauwelijks met haar eigen familie) en zij vindt zichzelf nog altijd een goede moeder op afstand. Ze betaalt nergens aan mee, ze reageert niet op vragen of iets over haar zoon, niets. Af en toe denk ik dat zij niet helemaal spoort. Of denken? Je moet niet sporen als je het zo ver laat lopen. Neem verdomme je verantwoordelijkheid als moeder. Och. Ik hou het hier maar bij, want ik kan nog uren doorgaan (ik merk overigens dat ik over dit soort privézaken schrijven soms lastig vind en dan meer in de zin, wat gaan ze ooit van deze brieven openbaar maken. Heb jij dat ook?). Het zoontje van jouw vriend is dus om het weekend bij jullie? Maar nog wel echt op een leeftijd dat je hem moet vermaken, dat lijkt mij vermoeiend. De zoon van mijn vriend is nu zeventien jaar, een puber. Ik moet zeggen dat dat ook niet altijd top is. En hoe zit het met houden van? Het houden van je eigen kind en het kind van je partner? Dat is toch anders, althans zo voel ik het wel. Ik voel voor mijn eigen zoon zoveel meer en anders dan voor mijn vriends zoon. En dat klinkt als ik het zo opschrijf heel onaardig, zo bedoel ik het niet. De zoon van mijn vriend is een schat, maar het is niet mijn kind. Hier herken je je vast wel in!? (hoop ik).

En inderdaad we doen allemaal maar wat… gek idee en tegelijkertijd ook heerlijk.

Betreft de verantwoordelijkheid waar je naar vroeg in je brief. Ik vind het nogal wat, dat ik verantwoordelijk ben over dit lieve kleine kind en dat ik hem zo goed mogelijk de wereld in wil laten gaan. Het opeens moeder zijn. De verantwoordelijkheid die je hiervoor had over jezelf was onbezonnen, luchtiger of zoiets. Ik wil een kind dat gelukkig is en mooi de wereld inkijkt, die gelukkig is met alles wat hij wil doen en met name met zichzelf. Dat voelt alsof ik die prestatie moet leveren. En tegelijkertijd kan ik het relativeren en denken, als ik hem liefde geef en geborgenheid dan komt het allemaal wel goed. En inderdaad we doen allemaal maar wat… gek idee en tegelijkertijd ook heerlijk.

Ik herken in wat je zegt dat je de rust en zonder prikkels wel fijn vindt. Dat kan ik ook echt vinden. Toch merk ik wel dat de laatste weken ik het leven saai vind. En dan meer dat ik behoefte heb om naar een vakantie toe te leven of iets dergelijks. Ik vind het nu zo uitgestippeld allemaal, je kan en mag niets. Voor mij voelt het soms als een sleur. En het is niet dat ik zin heb om elk weekend in de kroeg te staan, want die behoefte is er nu (nog) niet. Maar ik ben gek van muziek. Ik mis de concerten en de festivals. Het uit eten gaan met vriendinnen en urenlang kletsen en wijn drinken. Maar ook samen uit eten met mijn vriend. Ik ben allergisch voor saaiheid en burgerlijkheid. Terwijl ik dus stiekem die avondklok lekker overzichtelijk vind en rust geeft. Tja, ik ben soms wat tegenstrijdig. Ik heb nu voorgesteld om een maand een woningruil te doen met iemand in Berlijn. Wij zijn gek van Berlijn en komen daar het liefst een paar keer per jaar. Als we ooit weg willen uit Amsterdam dan zou Berlijn een fijne optie zijn, heerlijk die stad. Alleen het idee ‘ver weg’ van familie en vrienden vind ik wat minder. Daarom eens een maand proberen. Ik heb het idee alsof ik een beetje stil sta en prikkeling nodig heb.

Ik heb nu voorgesteld om een maand een woningruil te doen met iemand in Berlijn.

Mijn zwangerschap werd meteen medisch, ik wist ook dat dit stond te gebeuren (ook heb ik voor mijn zwangerschap aantal miskramen gehad waaronder een buitenbaarmoederlijke zwangerschap waarbij het vruchtje maar ook één eileider is weggehaald. Dus ook hierdoor was monitoren een aanrader).  Ik heb van mijzelf een hele hoge bloeddruk dus dat is geen match met zwanger zijn. Ooit zo’n vijftien jaar geleden per toeval achter gekomen en hier slik ik medicatie voor waar ik niet meer vanaf kom. Waar het mee te maken heeft geen idee, aangeboren ofzo. Maar mijn zwangerschap zou never nooit niet veertig weken worden, maar het doel was wel, zo lang mogelijk. Mijn medicatie werd al meteen flink opgehoogd en ik moest op een gegeven moment wekelijks naar het ziekenhuis voor een check. Met zeventwintig weken was de bloeddruk erg hoog en ook sprake van een zwangerschapsvergiftiging. Allerlei onderzoeken en vierentwintig uur lang mijn urine opvangen. Als het de volgende dag niet anders was werd ik opgenomen tot aan mijn bevalling en in het ergste geval werd hij al gehaald. Gelukkig was mijn urine oké en werd alleen de medicatie opgehoogd en moest ik nog vaker langskomen. Het is goed gegaan met hier en daar af en toe wat uitspattingen en mogelijk wel een vergiftiging en dan toch weer niet. Ik moest na die zevenentwintig weken wel meer rust nemen, ik kon niet volgestopt worden met medicatie en niets aan mijn levensstijl doen. Aangezien mijn baan vrij stressvol is moest ik minder werken. Dat was voor het eerst dat ik de ziektewet in moest (gedeeltelijk, ik ging 50% werken), vond ik gek. Al met al heb ik op één dag na de veertig weken gehaald, het was een wonder. Ze zouden hem uiteindelijk gaan halen op de uitgerekende dag (2 juni) omdat ik niet over de veertig weken mocht). Ik wilde zo graag dat hij uit zichzelf zou komen en niet van alles weer ingezet werd. Ook omdat ik de allergrootste fobie en/of angst heb voor infuus. Bij het woord val ik al zowat flauw.

Ik heb van mijzelf een hele hoge bloeddruk dus dat is geen match met zwanger zijn.

En op 1 juni is onze zoon uit zichzelf gekomen. Mijn bloeddruk was op een gegeven moment wel zo hoog dat ze geen extra medicatie meer konden geven en dat ik alsnog aan het infuus moest. Ik heb bijna gehuild (niet eens van de helse pijn van de bevalling) omdat ik geen infuus wilde. Even ging wel door mij heen, dan kan ik misschien ook pijnstillers krijgen... maar nee, ik wilde niet. Gelukkig niet nodig geweest want toen kreeg ik persweeën. Ik heb een zwangerschapsvergiftiging gekregen toen onze zoon al geboren was, ik wist niet dat het kon. Ik heb toen een paar dagen moeten blijven maar geen last gehad. Ik herken wat je zegt, even de rust en geen bezoek in het ziekenhuis. Maar ik vond het zo verdrietig dat ik mijn kindje niet aan mijn ouders, zusje en broer kon laten zien. Dit was ook hun eerste kleinkind en neefje en dat dat onmogelijk was, vond ik erg pijnlijk. Hoe is de zwangerschapsvergiftiging bij jou zo gekomen? Waar had je allemaal last van en hoe is jouw zwangerschap verder gegaan? Had jij trouwens een fijne kraamhulp? De mijne was een bijzonder geval en dat is al een heel verhaal op zich.

Radler…. BLEGH! Maar inderdaad leuk om het zo te doen.

Wat gaan jullie doen met je dochters verjaardag en wat ga je geven?

Ik denk ook dat zij straks wel staan te dansen bij een concert of festival...dat het ooit weer ‘normaal’ wordt. Mogelijk een iets ander normaal dan wij gewend waren maar een normaal voor hen. Mis jij vakanties? Hebben jullie wat op de planning staan?

Dank voor je mooie stukje over keuzes en schuldgevoel. Ik ben het helemaal met je eens dat een blije moeder ook zorgt voor een blije baby. En niet alleen een blije baby maar dat iedereen hier blij is. En dat mijn kind het helemaal goed vindt als ik losga op een festival en daardoor weer weken energie heb (na de katers). En mooi wat je zegt over keuzes en lief dat je mij dit zo meegeeft. Wijze vader 🙂

Dank voor je mooie stukje over keuzes en schuldgevoel.

Ik heb maatschappelijk werk gedaan bij Windesheim. Ik ben niet op kamers gaan wonen in Zwolle. Ik vind Zwolle een hele mooi stad, daar is Apeldoorn niets bij. Maar voelde niet de behoefte om daar op kamers te gaan. Ik woonde hiervoor in Amsterdam op kamers met een vriendin en ben toen naar Apeldoorn gegaan.

Ik hou ook van schrijven en vind dit een heel leuk concept. Ik had vroeger jarenlang een penvriendin op Texel. Toen schreef je nog ouderwets met mooi briefpapier en ging alles per post. Ook voor jou, deel wat je wil delen en vraag wat je wil vragen. Ik ben wel benieuwd uit wat voor een gezin jij komt...ouders, broers en/of zussen? Kijk maar wat je kwijt wilt. En ik ben benieuwd, als je nu mocht reizen, waar zou je dan naartoe gaan? Heb jij een favoriete bestemming of land?

Ik ga mijn werk nog even afmaken en daarna lekker pindasoep eten, onze zoon in bad doen en zo de avond in. Hij wordt al twee avonden huilend wakker, last van zijn keel.

Ik wens jou een fijne dinsdagavond en een fijne week.

Liefs,

Josje

Flowerpower 2.0?

Hi lieve Ellen,

Het is bijzonder om te ervaren dat er - ondanks het leeftijdsverschil - zoveel aanknopingspunten en gelijkenissen zijn. De ‘afstand’ die jij omschrijft heeft door de jaren heen misschien wel steeds meer plaatsgemaakt voor intimiteit. Dat hoop ik niet te verliezen door de tegenwoordige ‘anderhalve meter samenleving’. Wat ik wel zou willen meemaken - en hier en daar wordt daar ook over gespeculeerd - is een flowerpowertijd 2.0 na de coronacrisis. Maar misschien sla ik nu de plank volledig mis en weet ik niet wat ik zeg. Hoe heb jij die tijd ervaren?

Bij het gevoel dat ik vrij ben, speelt muziek een grote rol. Het brengt mij naar een andere wereld, of juist dichter bij dat wat ik van binnen voel. Daarom ging ik ook graag uit, de dansvloer op. Het is grappig hoe ik vroeger niet kon uitstaan dat ik iedere week naar ballet moest en op pianoles zat, terwijl ik daar nu enorm naar kan verlangen. De muziekgenres die jij noemt, spreken mij ook het meeste aan! Mijn vader had voor zijn verjaardag een online voorstelling van het Nederlands Dans Theater gekregen. Dus zaterdagavond konden we ons weer even wanen in die culturele wereld.

Hoe heb jij je actief ingezet voor vrouwenemancipatie?

Het is bewonderenswaardig hoe positief jij in het leven staat. Ben jij je daar bewust van? De wereld lijkt eigenlijk groter te zijn geworden (met online shoppen en allerlei streamingsdiensten), hoewel de leefruimte kleiner is. Dat laatste knaagt mentaal wel aan mij, dat ik in dezelfde ruimte leef, slaap, werk, sport, etcetera. Dan zijn er tijdens zo’n winkelafspraak inderdaad opeens zoveel factoren wat beslissingen nemen lastig maakt.

Hoe heb jij je actief ingezet voor vrouwenemancipatie? Nou, die avondklok voor mannen, daar zie ik wel iets in, haha. Maar het klopt inderdaad dat ik nog zoekende ben. Hoe vind jij dat de huidige generatie opkomt voor zijn rechten?

Het stellen van doelen is iets wat mij houvast geeft, maar ook rust en voldoening. Dat is nu misschien nog wel meer het geval. Mijn ongeduldige karakter wil geen onnodige uitstapjes maken die niet leiden tot daar waar ik naartoe wil. Dat heb ik meestal helder voor ogen, en anders ga ik ernaar op zoek. Soms kan mijn gevoel mij weleens terugroepen en dan kom ik toch ergens anders uit. Dat pad volg ik dan.

Het is grappig hoe een brief al zoveel over iemand kan door laten schemeren

Dit klinkt wat spiritueel, maar - hoe nuchter ik ook kan zijn - ik geloof denk ik wel dat het meeste gebeurt met een reden. Dan doel ik bijvoorbeeld op dat verhaal over Australië. Nee, ik geloof niet dat het universum een corona-uitbraak heeft veroorzaakt om mij hier in Nederland te houden. Maar wel dat het misschien niet mijn moment was. Nog voordat het land definitief besloot dicht te blijven voor toeristen, had ik al de knoop doorgehakt: ik ga nu niet. Het was een onrustige periode, maar doordat ik de regie zelf in handen hield, kon ik dit werk blijven doen en heb ik iets anders wat ik graag wilde naar voren kunnen schuiven: wonen in Amsterdam. Ben jij iemand die zijn gevoel volgt? Of ergens in gelooft?

Het is grappig hoe een brief al zoveel over iemand kan door laten schemeren. Toen ik naar de School voor Journalistiek in Utrecht ging, deed ik dat vooral om in de tijdschriftenwereld terecht te komen. Maar tijdens mijn studie wekte vooral televisie mijn interesse. Nou, daar doe ik nu iets mee. Mijn hart ligt - denk ik - wel meer bij lange (film)projecten die op één thema zijn gericht. Hier komt ook weer die hunkering naar voldoening in terug. Dus die ambities liggen er zeker!

Mijn vader en nichtje waren gisteren jarig. Hij werd 62, zij 5. Met mijn ouders heb ik zaterdag gedineerd, zondagochtend gingen we bij mijn nichtje langs de deur om cadeautjes af te geven en een koffie/thee en taartje to go te halen. De brug die jij in Den Bosch omschrijft, lijkt wel een beetje een metafoor voor de huidige tijd: de tweestrijd tussen het goede en het kwade, de angst en hoop… Ook hier is de schrijnende situatie soms goed zichtbaar, al heb ik het idee dat er ook nog veel verborgen leed is. Maar laten we ons vooral focussen op dat wat wel goed gaat en jouw herstellende gezondheid.

Liefs,

Merel

Postzegelfraude

Leukste penpal!

Wat een supertoffe brief kreeg ik van jou. Het begon al met de envelop; drie postzegels met hartjes, en maar, nu komt het: niet afgestempeld!!! Drie gratis postzegels dus om opnieuw te kunnen gebruiken. Hoe duurzaam. Drie is sowieso veel teveel. Volgens mij had één volstaan, zelfs bij zes velletjes. Zolang je thuis geen kleine brievenweegschaal hebt blijft het natuurlijk gissen. Maar je wilt natuurlijk niet dat de ontvanger strafport krijgt, dat is gênant. Beter het zekere voor het onzekere. Echter, en ik spreek uit ervaring, met strafport kom je altijd weg. Anders dan met parkeerboetes hoef je strafport helemaal nooit te betalen. Na één aanmaning hoor je er nooit meer over en ook als je een keer naar ’t buitenland gaat zal er bij de douane geen confrontatie zijn wat aangaat strafport. Met andere woorden, je bent veilig aan het frauderen als je te weinig plakt. Is dat dan niet zielig voor Post.nl? Nee, ze naaien ons ook! Mijn brievenbus staat tegenwoordig 1,5 kilometer verderop en je leest vaak genoeg over de slechte behandeling van pakjesbezorgers. So far wat aangaat de envelop.

Dan je brief. Je kent en waardeert De Vieze Man en dat maakt jou direct al een superleuk persoon met brede algemene kennis. Nog even over de boot en de boekenlezers: bij nader inzien heb ik misschien Ludlum tekortgedaan. Hij is misschien minder pulp dan ik dacht. Zijn Wikipedia lezend kreeg ik opeens het gevoel dat recht te moeten zetten. Waarschijnlijk is hij leuker om te lezen dan Reve, waar ik ook geen fan van ben. De Avonden heb ik niet gelezen maar als luisterboek geluisterd toen ik vijftien jaar geleden een poosje in het ziekenhuis lag. Reve las het zelf voor met gortdroge ondertoon. Dat maakte het wel amusant. Maar aan het einde worstelde ik ook met de vraag; waarom is dit boek zo beroemd? Ik ben niet een groot fan van boeken die het moeten hebben van oeverloze observaties en waarin de hoofdpersonen weinig tot niets meemaken. Dit geldt ook voor film trouwens. The Tree of Life bijvoorbeeld was niet aan mij besteed. Onlangs zag ik Io sono l'amore. Wat een draak. Je denkt dat er van alles gaat gebeuren en dat valt vies tegen, zzzzzz. Hoe gaat het met je gekke dromen? Ik slaap matig de laatste tijd dus dromen zit er niet in. Wel doe ik graag dagdromen. Wat heel goed te doen is als je thuis werkt. Als kind deed ik dat al, dus er is academisch gezien ook weinig van mij terechtgekomen.

Nick Cave, die ik hoog heb zitten, zong het al: People ain’t no good. De meeste mensen zijn toch verschrikkelijk

Wij zitten geheel op één lijn wat aangaat een gitzwart toekomstbeeld over het klimaat. Corona is niet het virus, wij zijn het virus en corona is het vaccin dat de aarde moet redden. We zijn met veel te veel en consumeren maar raak. Op het moment is iedereen in rep en roer over racisme. Terecht, want dat is wel een dingetje. Net als homofobie, fascisme en antisemitisme, en aan dierenbeulen heb ik ook een hekel. Ik heb moeite met de collectieve verontwaardiging over misstanden die al heel lang gaande zijn, maar die vanwege media exposure opeen weer politiek in de mode zijn.

Nick Cave, die ik hoog heb zitten, zong het al: People ain’t no good. De meeste mensen zijn toch verschrikkelijk. Heb ik al verteld dat ik heel cynisch ben? Ik ben heel cynisch. Mijn wederhelft vindt mij vaak een beetje té. De mensheid deugt niet. Zelfs de mensen die wel deugen of daar naar streven zijn hypocriet. We hebben toch immers allemaal een iPhone, gemaakt door kindslaven? Als de plastic bak vol is flikker ik mijn verzameld plastic alsnog bij het restafval. En ik fraudeer met postzegels. Zelfs Moeder Theresa bleek bij nader inzien een harteloos kil wijf.

Dat wil overigens niet zeggen dat ik tegen ben om samen een vuist te maken tegen onrecht. Maar dan liever de focus op onrecht wat hier en nu gaande is. Die politiek correcte wind die nu aan het waaien is beangstigt mij. Als alles wat in vorige eeuwen gemaakt/gedaan is opnieuw beoordeeld/verboden/gecensureerd wordt, verloochenen we de geschiedenis. Bovendien wil ik zonder opgedrongen schuldgevoel om Fawlty Towers of Little Britain blijven lachen. Bovendien leidt het erg af van waar we ons eigenlijk mee bezig zouden moeten houden; het redden van deze planeet.

Ik heb er wel meer, gekke eigenschappen. Ik zal ze mondjesmaat delen anders krijg je een te raar beeld van mij

Als ik zie dat standbeelden van hun sokkels getrokken worden denk ik; hoeveel standbeelden zullen er over honderd jaar van onze generatie zijn neergezet? Nul. Sterker nog, ze (als er nog sprake is van een mensheid) zullen ons vervloeken. We zullen de geschiedenis ingaan als barbaren die de beschaving om zeep hebben geholpen. Het moet stoppen. Kortom zorgenpuntje waar ik soms best over kan tobben. Tegenwoordig lees ik de krant pas een week nadat-ie verschenen is. Ik deel de Volkskrant met mijn buurvrouw. Het is minder erg om oud nieuws te lezen. Bij veel verschrikkelijke items hoop ik dan dat het inmiddels, een week later, toch iets minder verschrikkelijk is. Best een rare eigenschap natuurlijk. Ik heb er wel meer, gekke eigenschappen. Ik zal ze mondjesmaat delen anders krijg je een te raar beeld van mij. Wat is een van jouw gekkere eigenschappen?

Ik zit dit allemaal te pennen terwijl ik eigenlijk een saai werkding moet doen. Mijn werk bevat veel saaie werkdingen. Het was altijd goed te hachelen want ik werk met een leuk team van collega’s en we geitenbreien ons suf. Dat was voor het thuiswerken. Ik mis ze enorm. Chatten via Teams is lang niet zo lachen.

Vanwege het werkding had ik het briefschrijfding even terzijde geschoven. Maar ik was nog niet helemaal klaar. Sowieso kan ik schriften volpennen met allerhande nonsens en opservaties. Ik zie nu de gênante taalfout die in Word nooit zou gebeuren qua spellingscontrole: 'Observaties' uiteraard. Maar ja, het maakt een handgeschreven brief wel weer charmanter. Ik zit mij nu te verdiepen in je kaart. Ik wil je niet googelen. Dat vind ik zonde, dan leer ik je vast teveel ineens kennen. Maar nu zit ik je wel op te zoeken op Spotify. Je blijkt een artieste. Een talent. Iemand die echt iets kan. Sterker nog, je hebt een heel repertoire. Ik geniet van de klanken van Nuit Blanche. Ik vind het heerlijk en heb je gebookmarkt (raar woord, gebookmarket?) als favoriet waar ik alles van wil luisteren.

Ik raak heel verlegen van talentvolle mensen. Zelf vind ik mijzelf nogal niksig dan, in verhouding

Het is moeilijk de verleiding te weerstaan om je alsnog te googelen. Ik doe het niet want ik raak heel verlegen van talentvolle mensen. Zelf vind ik mijzelf nogal niksig dan, in verhouding. Dat gaat dan misschien een rol spelen in mijn corresponderen. De muziek is heerlijk zwoel en ik waan mij op vakantie in zuid-Frankrijk. Het artwork van de kaart is van iemand die ik ken. Alles is met elkaar verbonden. Het is geen toeval. Ik vind het mooi. Net als de maker houd ik enorm van collages. Ik heb de saaie kasten in mijn kantoor omgetoverd tot een collage kunstwerk vol wonderlijke plaatjes, foto’s en afbeeldingen. Fijn dat ik in een organisatie werk waar ze daar niet moeilijk over doen. Saaie werkdingen worden afgewisseld met knippen en plakken. Ik was waarschijnlijk ook een leuke handwerkjuf geweest, ware het niet dat ik niet heel dol ben op kinderen. Niet dat ik een hekel aan ze heb. Maar omdat ik ze zelf (helaas) niet heb, spelen ze geen grote rol in mijn leven en vind ik het moeilijk om met ze te communiceren. Ik weet niet goed hoe ik leuk met ze moet doen. Dat voelen ze denk ik ook aan.

Spotify zingt lekker door en ik bedenk; mijn God, wat een multitalent! Na nader onderzoek blijkt Spotify mij muziek van andere artiesten te voeren. Waarmee niet gezegd is dat je geen multitalent bent. Het algoritme bepaalt dat ik dit ook maar moet luisteren. Ik schakel gauw terug naar jouw muziek want teveel nieuwe dingen op een dag trek ik niet meer. En jij ligt ook meer in mijn smaakbeleving. Het is bijna half één (‘s nachts) dus ik brei er een eind aan.

Als ik president was zou ik oproepen tot meer verdraagzaamheid. Ik zou ik P.A. de Genestet willen citeren (cynisch als ik ben).

“Wat meer verdraagzaamheid! Voorwaar, de sfeer wordt onbehaaglijk!

Ook wij zijn wel verdraagzaam – maar de rest is onverdraaglijk!”

Het is goed af en toe boos te zijn maar we hoeven niet overal woedend over te worden. Het is allemaal al erg genoeg. Een beetje meer nuance graag. Om met de wijze woorden van Nick Lowe te spreken; What’s so funny ‘bout peace, love and understanding. Die draai ik ook nog even voor het het slapengaan. Morgen gaat deze brief in een envelop met maar één postzegel! Spannend hoe Post.nl hiermee om zal gaan. Misschien is mijn brief toch te gewichtig, maar je gaat geen strafport betalen, hoor! Fuck the system, fight the power en leef met vlag en wimpel, maar hou ’t simpel.

Liefs Mascha

(Ik check deze brief niet op spelfouten. Het is wat ’t is)