Dat het goed is wat ik doe

Dag Marjan,

Een paar jaar geleden was ik op de verjaardag van de vrouw van een goede vriend; ze werd 40, ze is kunstenaar, goedlachs en uitgesproken. Ze zei: misschien heel gek, maar ik heb nu het gevoel dat ik heb laten zien dat het kan, zo leven. Dat het goed is wat ik doe.

Ik snap haar gevoel wel, al duurt het nog een paar maanden voor ik 40 word: inmiddels leef ik al jaren zo, ik weet waar ik mee bezig ben, ik voed mijn kind op, ik heb een baan waar ik trots op ben, ik houd me bezig met dingen die ik belangrijk vind. Voor iedereen die ooit dacht: hoe dacht je dat te gaan doen dan? Ik kan nu zeggen: nou, zo dus.

Ik houd me bezig met dingen die ik belangrijk vind

Vandaag is mijn moeder jarig; ze is 70 geworden. Het is het jaar van de ronde jubilea, merk ik. Het is tevens de dag waarop ze al 12,5 jaar oma is, want mijn zoon, haar eerste kleinkind, is vandaag op de kop af 12,5 jaar geleden geboren. Ik schreef iets voor haar, en ik kan er wel iets uit delen:

‘Je zult nooit meer dan dertig jaar ouder zijn dan ik; in die zin word je nooit ouder. Je kleinkind zorgde een keer voor dikke tranen bij zichzelf en bij mij toen hij ontdekte dat hij en zijn moeder nooit even oud zouden zijn; we groeien in leeftijd niet naar elkaar toe, maar we schuiven steeds samen op naar ‘ouder’, we worden elke dag precies even veel ouder; hij zet tien stappen en denkt dichter bij me te komen, maar als hij na een tijdje weer naar mij kijkt, dan ziet hij dat ik warempel ook tien stappen ben opgeschoven. Misschien hebben we die gedachte allemaal wel gehad; dat mama wel op je wacht. Soms vergeten we dat je al een leven had vóór wij er waren, er was een tijd van niet-moeder zijn, en die versie van jou hebben wij vanzelfsprekend gemist. Kun jij het je nog voorstellen, dat wij er niet waren? Soms herinner ik me iets uit de tijd dat ik in het buitenland woonde, of uit de begintijd van mijn studie wijsbegeerte, en dan vraag ik me automatisch af waar ik mijn kind dan had gelaten. Alsof mijn kind er met terugwerkende kracht altijd al is geweest.’

Schrijven werkt vertragend hè?

Het mooie van een nieuw contact beginnen, zoals wij nu, is dat je alles nog te vertellen hebt! Een schrijfcontact nog wel; heb je vroeger, of nu misschien, wel correspondentievrienden gehad? Ik hield regelmatig een penvriendin over aan een vakantie en zelfs tijdens mijn studie heb ik een jonge vrouw leren kennen met wie ik nog altijd schrijf. We spreken elkaar nooit, hebben ook niet de behoefte elkaar weer te ontmoeten, maar toch nemen we een bepaalde plek in elkaars leven in. Het mooie is misschien wel dat je elkaar niet onderbreekt om vragen te stellen, om nieuwsgierigheid te stillen; je schrijft enkel wat je op dat moment wil schrijven en als je antwoord op een vraag verlangt, dan zul je moeten wachten tot de volgende brief. Schrijven werkt vertragend hè?

De naam van jouw eenmansbedrijfje vind ik prachtig. Misschien is sinds vorig jaar gebruikelijker geworden om te zeggen dat je tijd zat hebt, en ik hoop dat dat zo blijft, want het is een mooi gevoel om de tijd te nemen. Tijd nemen om op te staan, wakker te worden, van de ochtend te genieten: daar sta ik graag een uurtje vroeger voor op. Tijd om goed eten te bereiden, om mijn zoon een knuffel te geven; voor het slapen gaan is het soms ook fijn om naast de kat op de bank te gaan zitten en hem in z’n nekje te kriebelen. Bijna elke dag sluit ik af met yoga of dans; sinds yoga een plek in elke dag heeft gekregen, vind ik het jammer dat ik niet al veel vroeger in aanraking met gekomen met yoga; ik denk dat ik meer van mijn lichaam had kunnen leren. Toen ik danste ging het vooral om hoe de dans er uit zag voor een toeschouwer, en minder om hoe dat van binnenuit kon komen.

Bijna elke dag sluit ik af met yoga of dans

Ik kan me nog niet goed een voorstelling van jou maken, maar toch zie ik een beetje voor me hoe je het gevoel dat yoga je kan geven meeneemt de moestuin is. Ik heb geen groene vingers. Ik ben ook niet handig. Ik zou het liefst alles zelf kunnen, maar misschien is het beter dat ik de klus- en tuiniertalenten niet heb gekregen.

Ik houd van mijn tuin, ik houd van de hoge wilde bloemen en de druivenrank en het boompje en de zwarte-bessenstruik; de buurman had een overschot aan planten en ik kreeg een paar klimmers van hem om de schutting te vergroenen; het is op dit moment een ware oase, en ik houd er ook van om op een zonnige middag met zwarte handen en knieën in de tuin te wroeten, maar ik krijg nooit het gevoel dat ik weet waar ik mee bezig ben. Ook vergeet ik altijd of en wat en waar ik iets heb ingezaaid. Zou mijn zoon me daar nou niet wat bij kunnen helpen? Hij leest het liefst. Hij zit nu achter me, in zijn favoriete hoekje op de bank, met een boek. Af en toe blijft hij alleen thuis als ik een paar uur ga werken, en soms vraag ik me af of hij dat plekje wel heeft verlaten in de tijd dat ik weg ben geweest – bijvoorbeeld van 11 uur in de ochtend tot 17 uur ‘s middags. Jawel, zegt hij dan: ik heb gedrumd en broodjes gegeten en oh ja, ik heb ook nog een balletje getrapt. Hij wil wel helpen hoor: hij houdt van buiten zijn en ook van klussen, maar dan wel samen met iemand die weet wat ie doet: mijn vader bijvoorbeeld, of de vader van zijn beste vriend, die imker is, en houtbewerker, en nog allerlei andere praktische dingen kan. Hij wil dan wel sjouwen, zagen, honing slingeren, de hooizolder opruimen, paaltjes voor een omheining in de grond slaan.

Het is inmiddels avond; de zonnige dagen komen er alweer aan. We hebben vandaag veertig kilometer heen en weer gefietst naar mijn ouders en we hebben appeltaart gegeten in de tuin. Morgen ga ik weer naar het museum waar ik werk om bij te praten met een aantal van de vrijwillige gastheren en gastvrouwen. Ook komen de aquarellisten wier schilderijen nu nog op zaal hangen op werkbezoek; zij hebben hun eigen tentoonstelling nauwelijks kunnen bezichtigen en deze werken moeten nét voor de heropening bij ons weg. Jammer, al die pracht op een donkere museumzaal. Ik ben benieuwd naar de kunstwerken die jij thuis hebt! Misschien wil je er iets over vertellen, en misschien heb je heel andere plannen.

Ik kijk uit naar je volgende brief!

Zonnige groeten,

Christine

Levensvreugde

Hoi Christine,

Daar gaan we dan, ik mag het spits afbijten. Had het niet erg gevonden als jij had mogen beginnen (haha).

Een mooie leeftijd heb je, tenminste zo heb ik die ervaren. Onzekerheden maakten plaats voor het jezelf steeds beter leren kennen en je sterke kanten te gebruiken om verder te komen in je leven. Het gaf mij levensvreugde, ook omdat je deze inzichten kon delen en geven aan anderen. Je hebt al heel wat ondernomen in je leven, daar hoop ik meer over te horen.

Je hebt al heel wat ondernomen in je leven, daar hoop ik meer over te horen

Je werkt in een museum, prachtig. Ben gek op museumbezoek en heb dat behoorlijk gemist in deze coronatijd.
Ik verdiep mij niet echt in kunstenaars, maar lees ik een boek waar een kunstenaar benoemd wordt, dan ga ik er meer over opzoeken. Heb ook een hele poos schilderijen gekocht bij Catawiki, even tellen..... er hangen toch zo'n tien schilderijen hier in de kamer.

Het werken met vrijwilligers heeft ook bij mij een bijzondere plek. Heb dat op mijn laatste werkplek weer mogen opzetten, klein maar zeer fijn. Het mooie van deze samenwerking vond ik de gesprekken waarin je de vrijwilligers op een positieve manier kon laten zien op welke manier ze omgingen, met in dit geval, de zusters.
Ik stond ervan te kijken met welk gemak ze een andere weg in konden slaan om contacten en ondersteuning  te verbeteren. Heel veel van geleerd en het bleef boeiend, ook doordat ik alle ruimte en vertrouwen kreeg van de huisoverste.

Uiteindelijk ben ik alles gaan doen om het leven van deze zusters zo aangenaam mogelijk te maken

Och, ik zie nu pas dat ze mijn aanmeldingsbrief ingekort hebben en er voor jou niets meer over mijn laatste werkplek staat vermeld. Als zzp'er ben ik de laatste tien jaar in een klooster werkzaam geweest. In eerste instantie om de zusters te begeleiden naar ziekenhuis, huisarts en dergelijke. Al snel genoeg kwam ik erachter dat er meer zorg nodig was dan alleen deze vorm van ondersteuning.
Er was ook veel eenzaamheid en op dit vlak had ik wel wat te bieden. Uiteindelijk ben ik alles gaan doen om het leven van deze zusters zo aangenaam mogelijk te maken. Je kunt daarbij denken aan een boodschap doen en bij ze zijn als ze afscheid moet nemen van het leven.

Nog wat extraatjes;
Heb mij afgemeld bij yoga omdat schoffelen in de moestuin mij net zoveel rust geeft.
We zijn vegetariërs, ik denk zo'n 45 jaar.
Ben in coronatijd met Engels begonnen.
Genoeg!!!

Je zoon is 13 jaar, uitdagende leeftijd.
Vertel je wat over hem?

Heel veel groetjes,

Marjan

Alles wat je wilt delen is welkom

Lieve Marjan,

Deze nagekomen brief bezorgde mij onmiddellijk kippenvel. Wauw, dit had ik niet verwacht. Na het lezen van de brief van 18 juni, waar ik niet van schrok en die ik evengoed met plezier las, dacht ik alleen: ik hoef niet alles te weten, je hoeft me geen verslag uit te brengen, ik leer je wel kennen door wat je wilt vertellen. Het maakt ook niet uit, alles wat je wil delen is welkom en ik mag dankbaar zijn dat je je hart op een kier zet, en als het fijn is om te vertellen wat je doet en hebt gedaan, dan is dat ook prima.

En dan dit bericht, in aanvulling op je brief van drie dagen daarvoor! Wat een cadeau om te lezen. Ik merk dat ik me een beetje kwetsbaar en huilerig voel, niet erg, mijn hele cyclus doorloop ik met verschillende emoties, ik voel me gedurende de hele maand elke dag een beetje anders, en in deze fase sta ik erg open voor gevoel en dat zorgt ervoor dat mooie dingen mij erg raken - dat ik heb ik bijvoorbeeld ook als ik moe ben.

in deze fase sta ik erg open voor gevoel en dat zorgt ervoor dat mooie dingen mij erg raken

Daar kwam ik jaren geleden achter. Ik was toen met mijn werk een weekend in Amsterdam, en na een eerste, korte nacht in het Krasnapolsky - dat mijn werkgever overigens had afgehuurd, voor 350 werknemers, wat een stunt - enfin, na een paar uur slaap heb ik de volgende dag uren rondgelopen in het Stedelijk Museum. Ik heb zelden zo van een museumbezoek genoten. Alles raakte me zó, het lukte me goed om de tijd te nemen naar werk te kijken waarbij ik iets voelde, het lukte om me niet als een 'goede museumbezoeker' te gedragen, ofwel, ik deed niet mijn best om alles te zien, ik keek alleen daar waar ik behoefte aan had. Ik dwaalde door de zalen, liet kunst op me inwerken, ik nam pauzes, ging op de trap zitten, liep weer verder, zag sommige dingen twee keer. Ik droomde weg. Nou ja, in zo'n soort staat ben ik nu. Een perfecte staat om jouw mooie brief te herlezen; opnieuw kippenvel.

Het gevoel dat je beschrijft herken ik, meestal niet als ik schrijf, maar soms voer ik een gesprek en denk ik achteraf: was het nou nodig dat ik dat allemaal zei? Waarom moet ik zo ratelen, alsof er geen tijd te verliezen is, alsof ik de ander moet laten zien dat ik hen in vertrouwen neem, alsof ik openheid wil scheppen door maar te vertellen, vertellen, kijk, dit ben ik, voel je vrij om jezelf ook te laten zien, hoor! Je hebt gelijk, het is iets van onrust en ik herken het.

Mijn lieve kind dat na de zomervakantie naar de middelbare school gaat; hij werkt soms ook op mijn zenuwen en dat vind ik vreselijk van mezelf

Direct na ontvangst van de brief voorafgaand aan deze, zat ik in mijn hoofd al aan je te schrijven. Ik vond het leuk dat je zei dat die passage over mijn kind mooi was overgekomen. Mijn lieve kind dat na de zomervakantie naar de middelbare school gaat; hij werkt soms ook op mijn zenuwen en dat vind ik vreselijk van mijzelf. Als ik spanning in mijn lijf voel, dan kan ik dat niet verbergen en hij is erg gevoelig voor mijn stemmingen. Dat klinkt misschien niet best, maar we leven al meer dan tien jaar met z'n tweeën en we zijn erg op elkaar ingetuned, we hebben elkaar in alles meegemaakt, en omdat we in alle opzichten zo dicht bij elkaar staan, delen we ook veel samen. Dat is prachtig en dat zou ik nooit anders willen, maar ik besef wel dat het ook voor hem soms belastend kan zijn. Nu is het einde van de basisschooltijd echt in zicht, elke dag bij het ontbijt kijk ik naar hem en denk ik: daar gaat hij, deze jongen, wijsheid en kinderlijkheid besloten in zijn blik op de wereld. Ik kijk weer met frisse ogen naar hem. Ik zie hoe knap hij is; ik zie zijn nieuwsgierigheid, zijn knuffelige houding, die zachte wangen, soms ook een geslotenheid die ik maar al te goed ken. 's Avonds lees ik hem voor uit In de Ban van de Ring, en daarna kruipen we even dicht tegen elkaar aan.

.......ik ben blij dat hij, mits helemaal opgekruld, nog net bij mij op schoot past

Al verandert alles om ons heen en al verandert langzaam maar zeer zeker ons leven samen, er zijn momenten die zo onmiskenbaar bij ons tweeën horen; de kleine grapjes, die behoefte aan fysiek dichtbij elkaar zijn - hij zou graag wat groter willen zijn, zijn beste vriend is een kop groter dan hij, maar ik ben blij dat hij, mits helemaal opgekruld, nog net bij mij op schoot past, als een herdershond die zich een puppy waant op de schoot van een huisgenoot - gesprekken die slingeren van het humeur van de juf via goede ideeën voor ochtendoefeningen naar onoplosbare ethische kwesties.

Ik heb het begin van deze brief lang laten liggen; ik voel een houterigheid in mijn schrijven maar ik wil het graag met je delen. Ik zie een klein beetje op tegen de komende week - deze laatste schoolweek, een volle werkweek inclusief weekenddienst, voorbereidingen voor de afscheidsavond op school en een teamuitje van het werk - ik houd ervan om veel ruimte tussen mijn dagelijkse activiteiten te laten, en dat gaat deze week even niet door. Zolang ik diep blijf ademhalen, gaat het goed.

Ik wens je ook ruimschoots lucht, licht, ruimte in je gedachten, en een beetje zonneschijn waar nodig.

Lieve groeten
Christine

Heb er vertrouwen in

Lieve Christine,


Hoe vaak heb ik niet aan je gedacht de afgelopen maanden. Heel, heel vaak, maar om te schrijven was geen ruimte. Nare, verdrietige omstandigheden waren de oorzaak dat ik niet in staat was om ook maar iets op papier te zetten.

De wereld die op zijn kop kwam te staan toen mijn zusje te horen kreeg dat ze longkanker met uitzaaiingen had. Behandeling levensverlengend. Weken van zorgen voor haar en alle tijd die we hadden voor ondersteuning. Totdat we weken later te horen kregen dat de punctie een hele andere uitslag gaf. Niet de longen waren de oorzaak van de uitzaaiingen, maar de lymfeklieren. Dat blijkt een heel ander verhaal te zijn met een totale andere behandeling die haar levenskansen enorm vergroten. Wat een opluchting! Maar mijn zusje is natuurlijk nog heel ziek en moet nog door vele behandelingen heen. Maar haar en onze toekomst met haar ziet er heel veel beter uit.

Nare, verdrietige omstandigheden waren de oorzaak dat ik niet in staat was om ook maar iets op papier te zetten.

In die tijd werd mijn man gekatheteriseerd en we hopen binnenkort een oproep te krijgen over het plaatsen van een stent. Ook deze periode was zorgelijk en ook vaak angstig. Er is ook nog veel onduidelijk omdat drie ziekenhuizen kijken naar zijn probleem en krijg daar maar eens een goed beeld van. Hij is een sportman en staat al maanden op half vermogen wat sporten betreft. Daar wordt hij niet vrolijk van en dan ook nog de vakanties, waar we liefhebbers van zijn en die niet gepland kunnen worden. En vergeet die lange coronatijd niet waar we toch weinig in hebben kunnen ondernemen. Genoeg geklaagd, maar het lucht even op.


Wat een vreselijk droevig verhaal over jullie vriend die veel te vroeg is overleden. Wat een verdriet, ellendig en een moeilijke tijd om weer een beetje terug te komen op de rit. Heel veel sterkte.
Je kind op de middelbare school. Ik vind het mooi om al die vragen die je opschrijft te lezen. Ze zullen beslist niet allemaal tegelijk tevoorschijn komen maar zo nu en dan komen ze aan bod. De weg naar volwassenheid is niet altijd makkelijk, maar je zoon heeft een prachtige moeder naast zich staan die er altijd voor hem zal zijn. Daar gaat hij veel kracht uit halen. Ben maar niet te bang en kijk niet te ver vooruit. Heb er vertrouwen in, en zeker omdat het tot nu toe ook goed is gegaan. De basis is gezet en daar komt niemand meer aan.

Ben maar niet bang en kijk niet te ver vooruit

Christine 40 jaar, van harte gefeliciteerd. Wat kunnen we toch allemaal verschillend met leeftijden omgaan. Ik kon niet wachten toen ik 40, 50 en 60 werd. Ik vond het prachtig, iedere tien jaar veranderde er zoveel. Ik voelde me steeds sterker, zelfverzekerder en dus vrijer. Zoveel mooie en leuke dingen die nog op je pad komen en ook nog leuke banen. Nu wordt het langzaam een ander verhaal want met 70 laat je toch al wat steekjes vallen. Maar daar ga ik me nog maar niet druk over maken en als ik het goed begrijp horen al die losse steekjes bij deze leeftijd en mag het gewoon. Dus laat maar waaien. Ik hoop van harte dat je verjaardag een verrassende draai heeft gemaakt en het heel gezellig is geweest. Het rijk der veertigers wordt beslist ook weer heel bijzonder, neem dat van mij aan.

Het rijk der veertigers wordt beslist ook weer heel bijzonder, neem dat van mij aan

Wat geweldig dat je bijna iedere dag danst. Ik geloof je direct als je zegt dat je daar zoveel positieve energie uit haalt. Even je hoofd leeg dansen, in mijn geval leeg fietsen. Ik weet zeker dat heel veel mensen minder psychische klachten zouden hebben als ze iedere dag even een andere inspanning zouden leveren in plaats van hun dagelijkse handelingen.
Heb je gelezen dat Venlo er een prachtig nieuw museum bij heeft gekregen? Echt geweldig en de twee musea liggen nu op steenworp van elkaar. Hier kan ik echt trots op zijn omdat ik in een stad woon waar de gemeente veel geld pompt in culturele bezienswaardigheden en activiteiten. Daar is Venlo heel sterk in geworden, heel bijzonder. Wie weet kom je eens deze kant op om een kijkje te nemen, maar dan ga ik wel met je mee.


Jij houdt van fruit en ook ik ben er wild op, maar zonder soep zou ik niet overleven.
Christine, jullie zitten nu in de herfstvakantie, denk ik. Hopelijk wat extra vrij om samen te genieten.
Heel veel lieve groeten en ook ik kijk uit naar berichtjes van jou.


Liefs, Marjan

Ik ben dus zoekende naar een nieuwe eh… ambitie

Hoi Regina,

Ja, inderdaad, we hebben veel overeenkomsten, leuk! We woonden zo’n beetje bij elkaar om de hoek, al was jij al weg toen wij aankwamen.

Want wij woonden tussen ‘02 en ‘19 in de Borgerstraat, met uitzicht op de achterkant van de Hema in de Kinkerstraat. Er zat toen een snackbar op de begane grond, nu restaurant Biladi. Toen wij er kwamen stond het blok Borgerstraat-JP Heijestraat aan de overkant er nog, verzakkend en gestut en alles. Na de sloop ervan hebben we jaren op een soort binnentuin uit kunnen kijken. De geplande nieuwbouw staat er nog steeds niet. Wel zagen we natuurlijk hoe de (Kinker)buurt de lift in ging en hoe de oude cafeetjes hippe koffietentjes werden. We waren de stad nog niet helemaal zat, maar de toegenomen drukte, zeker na de komst van De Hallen, begon het verlangen om meer ‘buiten’ te wonen steeds meer te prikkelen. Lopend naar de bioscoop kunnen en alle boodschappen doen binnen een straal van pakweg honderd meter heeft het verloren van bomen en vogeltjes (en bij noordenwind van de Tata lucht, maar dat kan niet heel lang meer duren…).

Ik ben heel benieuwd naar jouw gitaarcarrière. Hoe ging die? Ik kan me voorstellen dat ook hier die artrose het voortijdig einde heeft veroorzaakt, lijkt me een nare ervaring. Maar wel mooi dat je hebt kunnen overschakelen op schilderen. Ik probeer wat te (natuur)fotograferen, zonder ambitie.

Met mijn laatste band, dat was Gellybooty tot 2004, hebben we het nog tot 3 cd’s, Paradiso en een tour door Tsjechië geschopt

Op een jaartje in de vierde klas lagere school na ‘hoe ‘m vast te houden en de eerste akkoorden’ ben ik autodidact op de gitaar. Meespelen met (punk en hardrock)platen, het eerste bandje tijdens de middelbare school, repeteren in de garage van de bassist, een soort primitieve new wave rock. Met mijn laatste band, dat was Gellybooty tot 2004, hebben we het nog tot 3 cd’s, Paradiso en een tour door Tsjechië geschopt. Op een reünie in 2015 na heb ik nog amper een podium gezien. Af en toe speel ik nog wat en/of bewerk de opnames en maak er ‘nummers’ van, ook hier zonder ambitie maar wel op Soundcloud. Ik heb niet veel luisteraars, geloof ik.. Uiteindelijk heeft het autodidactschap ook het einde van mijn muzikantencarrière medebepaald. Ik stapte uit de laatste band toen het lezen van noten een ding werd en dat was dat.

Tsja en dan dat vissen, dat stamt ook al uit die ouwe tijd, maar dan bijvoorbeeld met opa op zijn bootje op de Kagerplassen, of op loopafstand van huis in de vaarten die door het dorp lopen. Maar al heel lang is zeevissen voor mij het ding, de Wassenaarse Slag was mijn eerste strandvisplek. Ik heb er inmiddels een welgevuld blog aan overgehouden. Inderdaad de omstandigheden, het water in alle gedaantes, de stroming, de wind, de geuren, de vogels én de eetbare vangst (want ja ik houd van koken en ‘mijn’ vis is écht vers…!) maken de zaak compleet. Het vissen vangen om ze weer terug te gooien, doe ik inmiddels met enige bedenkingen. op dat punt zijn mijn opvattingen over sportvissen in het algemeen aan het verschuiven. Ik heb het trouwens bijvoorbeeld nooit als sport gezien, het hoort eerder bij jagen -en dan een stuk onschuldiger natuurlijk- voor velen is het niet meer dan ontspanning. Maar daar begint het voor mij wat te wringen, want het blijft dan ontspanning ten koste van een wild dier, dat geen enkel voordeel aan ‘de kennismaking’ heeft. Nouja, ik heb vanwege het geknutsel aan de zuidpier de afgelopen maanden amper een hengel uitgegooid, dus de visstand heeft in ieder geval niet onder mij geleden ;-).

Ik heb weinig problemen met alleen zijn, maar begin het ‘gewone’ sociale verkeer wel een beetje te missen

Dat maakt deze coronatijd voor mij nu wel een soort duurloop, want het vissen zou me nu inmiddels wel wat lucht en ruimte brengen. Ik ben eigenlijk nog steeds een beetje herstellende van de -voor mij dan- roller coaster van 2019 en 2020. Ineens een beoogde droombaan én na 20 jaar grote stad de verhuizing naar een fantastisch huis -nieuwe omgeving, weinig kennissen, behalve de vismaatjes op de pier..- en dan ineens geen droombaan meer en in een dorp met nauwelijks bekenden. Kort daarna, eind ‘19 begin ’20, de al maanden tevoren geplande fantastische en indrukwekkende reis naar het zuiden van Mexico en daarna ben ik vooral eigenlijk als de kok, de tuinman en vogel- en andere beestjesspotter bezig geweest. Ik heb weinig problemen met alleen zijn, maar begin het ‘gewone’ sociale verkeer wel een beetje te missen.

We zijn de afgelopen tijd weinig op bezoek geweest, maar hebben wel mensen over de vloer en in de tuin gehad, tot aan een solo theatervoorstelling in de tuin aan toe. Een oude vriend -sterker nog, de drummer van het eerste bandje!-is acteur en had al een huiskamervoorstelling gemaakt. Het idee ontstond dat een keer in de tuin te doen en eind augustus, op een van de laatste warme avonden voordat de regens losbarstten zat er een publiek van vijftien personen naar Mozart en Salieri te kijken. Ook hebben mijn vriendin en ik een weekje mantelzorg bij haar ouders in het oosten van het land gedaan, inclusief tien dagen quarantaine vooraf enzo. Ook heb ik mijn moeder wat geassisteerd met ziekenhuisbezoek en hebben we haar later mee uit genomen. Allemaal goed gegaan qua corona en gezelligheid en alles. Aan de vaart in m’n leven heeft het niet veel bijgedragen.

Zoals Diamond de onderliggende ontwrichting beschrijft, ik geloof wel dat dat zo’n beetje klopt

Wel aan het lezen van boeken dus, want daar was tijd genoeg voor. Over de toestand van Amerika (één keer geweest, New York, Boston, Virginia) heb ik veel opgestoken uit het boek van Jared Diamond, Collapse: How Societies Choose to Fail or Succeed. Het is geschreven tijdens de Trump-tijd, maar in het hoofdstuk over de VS komt die naam niet eens voor. Zoals Diamond de onderliggende ontwrichting beschrijft, ik geloof wel dat dat zo’n beetje klopt. Maargoed, los van alle (geo)politieke zaken zijn er natuurlijk nog véél belangrijker wereldwijde gemeenschappelijke moeilijkheden zoals het klimaat, water, voeding, afval en energie…het wordt steeds lastiger om dat op een te bevatten schaal te zien, zelfs om er de juiste kennis over te vinden.

Ter verlichting lees ik trouwens ook wel eens wat anders. Zo ben ik ook groot fan van Bill Bryson, en lees nu The Road to Little Dribbling, over zijn leven als Amerikaan in Groot Brittanië. Ook heb ik een flink deel van het oeuvre van Hunter Thompson en Charles Bukowski, en een bescheiden hoopje Herman Brusselmans gelezen. En eens in de zoveel jaar moet ik weer even wat van Bob den Uyl of Maarten Biesheuvel lezen.

Ik ben dus zoekende naar een nieuwe eh… ambitie, of in ieder geval weer iets waar ik weer warm voor wil lopen. Dat lijkt iets nieuws te moeten zijn, alles wat ik heb gedaan geeft geen inspiratie, en mist urgentie. Bij het museum is dat momenteel nog wat lastig, omdat ik er pas in de coronatijd actief ben geworden. Daarvoor ben ik er nooit binnen geweest. Los van corona speelt er al jarenlang van alles rond de huisvesting en volgens mij ook het voortbestaan van dit museum. Lastig is het dus om in de sfeer van ‘het ons’ onder de medewerkers te komen en om mijn inzet te kunnen richten want er zijn weinig ontmoetingen. Geduld is ook hier een schone zaak, denk ik. En goed opletten op mogelijkheden, we gaan het zien, maar mijn (werkzame) toekomst zie ik als vrij onscherp.

Ik had trouwens nog niet van het Poldermuseum gehoord, maar de website ziet er heel goed uit (vergeleken met die van het Pieter Vermeulen Museum)

Nou, toch weer een veel te lang epistel geworden. Ik ben benieuwd naar je volgende brief.

Groeten,

Marc

Ik zie onwijs veel beren op de weg.

Hai Lauri,

Gefeliciteerd met je baan! Hoe ben je eraan gekomen en hoe vind je het allemaal? Ik kan me goed voorstellen dat dit een gekke periode is om te beginnen. Heb je al wat collega’s digitaal ontmoet? Bij mij gaat het wat minder, ik zit in een dipje waar ik moeilijk uitkom. Mijn hoofd werkt nogal chaotisch, ik ga bijna alles wat ik doe overdenken. Hierdoor lukt het me haast niet om te solliciteren. Ik zie onwijs veel beren op de weg. Mijn creativiteit wordt ook minder, wat ook niet bepaald helpt. Vorige week ben ik hiervoor bij de huisarts geweest en ben doorverwezen naar een psycholoog. Daarnaast hoop ik een loopbaancoach te krijgen, daar komt namelijk weer subsidie voor vrij. Met die hulp hoop ik wat manieren te vinden om met mezelf om te gaan. Gek eigenlijk, soms weet ik beter hoe ik met een ander om moet gaan dan met mezelf. Het is ook best ingewikkeld om mens te zijn, je hebt een binnen en een buiten. Daar moet je op letten. Soms klopt dat niet met elkaar en zijn er ook nog andere mensen die dat ook hebben. Toevallig geeft dit goed weer hoe erg ik overdenk en chaotisch ik kan zijn, haha.

Het is ook best ingewikkeld om mens te zijn

“Dat vergeten wat je nou al wel verteld had en wat niet” is heel herkenbaar. Uit enthousiasme kan ik blijven doorratelen en dan voor de tiende keer opnieuw iets vertellen. Laatst bijvoorbeeld, vertelde ik mijn vriend dat ik kindermenu’s vaak zo slecht vond. Het is bijna altijd patat met een snacks. Ik was ervan overtuigd dat ik dit niet eerder had verteld, maar ik viel blijkbaar voor de zoveelste keer in de herhaling. Maar goed ik vind dat dus echt een dingetje. Alsof kinderen alleen maar patat en frikandellen willen eten. Of nou ja, misschien is dat wel zo, maar door alleen die optie aan te bieden is een andere keuze maken lastig. Sowieso heb ik volgens mij nog nooit een vegetarisch, laat staan Vega kindermenu gezien. Het kan ook zijn dat dit enkel aan de oostkant van het land speelt. Zie jij het in Leiden of ergens anders weleens?

Eigenlijk zou voeding op scholen een vak moeten zijn. Al snap ik wel dat scholen kinderen zo ontzettend veel moeten leren tegenwoordig. Maar het is best een basis ding. Als je altijd ongezond eet en leeft dan heeft dat invloed op bijvoorbeeld de concentratie en het energievermogen. Al denk ik ook wel dat, hoe gezond je ook leeft, je altijd kans hebt om ziek te worden. Heb jij trouwens weleens een opmerking gekregen zoals ‘dat komt vast omdat je geen vlees eet’ toen je ziek was? Ik kan me herinneren dat ik vroeger best weleens vragen kreeg of ik niet ziek werd, omdat ik geen vlees eet. Of dan hele verhalen over iemand die wonderbaarlijk genoeg weer beter werd door wel vlees te eten, terwijl ze zelf (bij wijze van spreken) nog een Big Mac namen. Ik heb de indruk dat die vooroordelen jaren geleden meer speelden dan nu. Zelf zag ik altijd wel wat wit, maar volgens mij is dat gewoon mijn huid en ik zat destijds in de puberteit. Maar het is natuurlijk lekker makkelijk om het op vegetarisch eten te gooien.

dat komt vast omdat je geen vlees eet

Het is ook lastig om over te brengen dat dierenleed echt niet kan. Ik heb vaak de indruk dat het niet binnenkomt als ik erover begin. Niet dat ik er wekelijks een monoloog over houd, maar meer als het ter sprake komt. Het raakt me in mijn gevoel, het doet zeer. Bij andere mensen wordt die snaar niet geraakt lijkt het. In mijn omgeving is men vooral gevoelig voor het milieuargument. Daarom wil men wel minderen met vlees en andere dierendingen. Het is dan wel een ander doel, maar uiteindelijk is er dan toch minder dierenleed. Natuurlijk vind ik het milieu en andere aspecten ook heel belangrijk, maar uiteindelijk gaat het er voor mij om dat we goed horen om te gaan met onze mede-aardbewoners. Oh, nu klink ik als een zweefteef, haha, maar voor mij is dit juist heel feitelijk en niet zweverig. En al is het zweverig, ik wil wel  magische kracht hebben om te kunnen vliegen. Een beetje zoals Peter Pan, gewoon dat je gaat staan en dan kan vliegen, net alsof je gaat lopen, maar dan vliegen zeg maar. Zo fijn, lekker overzichtelijk op ongeveer tien meterhoogte. Door alle drukte heen gaan een vrij gevoel krijgen, maar toch zelf de controle hebben. Welke magische kracht zou jij willen hebben? Even buiten alle idealistische/politieke krachten? Haha.

Ik wil wel  magische kracht hebben om te kunnen vliegen

Eigenlijk is het openbaar vervoer best fijn en makkelijk. Je hoeft nooit te naar een parkeerplek te zoeken. Scheelt een hoop stress. Nu ik bezig ben met rijlessen realiseer ik me dat des te meer, haha. Wat is het fijn dat er in Nederland praktisch overal gefietst kan worden. Even fietsen, fiets ergens gratis neerzetten en door. Met een auto is dat toch wat lastiger. Al zou dat vast snel wennen op het moment dat ik dat pasje ooit binnen heb.

Die musea die je noemt, ga ik onthouden, al kan het best zijn dat ik in sommige al geweest ben toen ik heel jong was. Zo leuk die herinneringen aan vroeger. Ik ben ook zo blij dat mijn ouders mij, mijn broer en broertje meenamen naar musea. Ik denk dat het belangrijk is voor je ontwikkeling. Als kind vond ik het Openluchtmuseum helemaal geweldig. Afgelopen jaar ben ik er na tijden weer geweest en het is nog steeds fantastisch.  Ook is het een mooi ‘beginnersmuseum’, vooral voor mijn vriend die musea bij voorbaat al stom vond. Maar dat is ook een kwestie van perspectief. Ik probeer altijd rustig de bordjes te lezen, goed te kijken, de geuren in me op te nemen en als het kan zelfs te voelen in een museum. Zo wordt de ervaring zoveel groter en leuker. Ik word helemaal enthousiast, haha. Superleuk idee om samen een keer een museum te bezoeken, gaan we doen als het weer kan!

Je vrienden mag je volgens mij gewoon blijven bezoeken, ik doe dat ook. Het blijft wel een beetje gek, want je doet iets wat wel mag, maar ook weer niet helemaal. Dat is iets wat ik in die strengste coronaperiode het meest lastig vond. Samenkomen is strafbaar, sociaal gezond bezig zijn is niet goed. Ik snap echt helemaal waarom die regels er zijn en ik houd me er ook aan, want het kan immers levens redden. Het is simpel en ingewikkeld tegelijk. Wat ik wel vreemd vind is dat ik nog steeds veel koppels en groepen in winkels zie. Dat is volgens mij echt niet zo moeilijk om alleen te doen? Maar misschien wijzen zij weer met hun vingertje naar ons omdat wij met de trein reizen.

Het is simpel en ingewikkeld tegelijk

Hahaha, oh ja en dan ben je een achterlijke idioot, dat maakt de wereld mooier. Maar ik snap je gedachtegang, iets voor een ander invullen. Soms wil ik dan juist provoceren door iets heel raars te plaatsen. Vorig jaar met kerst postten veel stelletjes foto’s van zichzelf samen met de kerstboom. Het werd zo cliché dat ik een foto van een deurmat heb geplaatst, omdat ik vond dat een deurmat ook aandacht verdiende. Of met Valentijnsdag een foto van een bakje waar mensen zogenaamd in konden kotsen door alle verliefde posts. Ja, vet raar natuurlijk.

Lastige vraag! Ik denk niet dat iedereen journalist wordt, net zoals iedereen die zijn eigen huis schildert geen schilder is. Wel denk ik dat sociale media een steeds belangrijkere bron wordt van informatie en dat mensen hun eigen mening nog belangrijker gaan vinden, waardoor steeds meer nieuws in twijfel wordt getrokken. Iedereen lijkt steeds meer zijn eigen vragen en waarheid te hebben. Dat terwijl ik weet dat journalist zijn echt een vak is. Wat betreft de spel- en typfouten, daar ben ik het deels mee eens. Ik merkte al op mijn opleiding dat medestudenten Engels cooler vonden klinken. Dan moesten we een filmposter maken met Nederlandse titel en veel studenten vonden dat heel lastig. Terwijl het voor mij juist kansen gaf en het volgens mij heel goed is om ook creatief te zijn met de Nederlandse taal.

Dus ik denk dat het heel goed zou zijn om meer nadruk te leggen op hoe mooi Nederlands eigenlijk is.

Boudewijn de Groot bijvoorbeeld, wat heeft hij mooie liedjes geschreven. Of Ramses Shaffy, daar kan voor mij bijna geen Engelstalige artiest tegenop. Zelf merk ik dat ik regelmatig nog fouten maken in het schrijven. Vooral als ik iets met de hand moet opschrijven. Waar de digitale apparaten fouten corrigeren, doet een pen dat niet automatisch. Misschien is het wel goed om meer met de hand te gaan schrijven en minder digitaal. Om daarna ouderwets een woordenboek erbij te pakken om te controleren. Meer om het taalbewustzijn te vergroten. Maakt natuurlijk wel dat het extra zonde is als er grote fouten in digitaal geschreven teksten zitten die groot gepubliceerd worden. Al moet ik wel zeggen dat ik het heel irritant zou vinden als ik bij elke tekst die ik schrijf de hele tijd moet opletten of het wel correct is hoe ik het schrijf. Natuurlijk kan dit ook achteraf, maar ik heb liever een fijne tekst met hier en daar een foutje dan een saaie tekst die helemaal correct is. Maar van iemand die zichzelf journalist noemt, mag je wel verwachten dat die foutjes eigenlijk niet voorkomen. Volgens mij ben ik weer vreselijk aan het overdenken haha. Kan jij zo verzeild raken in gedachten dat dat dan eeuwig door lijkt te gaan?

Tot schrijvens!

Groetjes,

Judith