Wat is er nou veranderd voor mij

Hoi Anne,

Dank voor jouw brief, ik wilde meteen enthousiast terug schrijven. Maar dit weekend was mijn vriend een weekend weg en ik was alleen met mijn zoontje. Dat was toch even pittig en het lukte mij niet om de rust te pakken om jou een brief terug te schrijven. Elke keer kwam er iets tussen of waren de slaapjes van mijn zoon te kort of kwam er bezoek.

Wat leuk dat jouw zusje bijna dezelfde naam heeft en ik kan mij voorstellen dat dit voor verwarring zorgde. Ik moet eerlijk zeggen dat ik had gedacht dat ik zou gekoppeld worden aan iemand van boven de 60 of iemand met een andere culturele achtergrond, of totaal iets anders dan dat ik ben. Maar toen ik jouw verhaal las dacht ik, dat is nog best hetzelfde. Geen idee waarom ik dacht dat het zo zou zijn. Desondanks vind ik het leuk om met je te schrijven en de herkenning te lezen in je brief.

Het klopt inderdaad dat ik moeder ben geworden vorig jaar in de corona tijd (1 juni 2020 om precies te zijn, de dag dat je weer voor het eerst het terras op mocht maar ik lag te puffen in het ziekenhuis). En wat leuk om te lezen dat jij ook moeder bent geworden in april, leuke naam heeft jullie dochter. Ons zoontje is ook mijn eerste en de tweede van mijn vriend. Mijn vriend heeft al een zoon van 17 dus dat is een hele andere leeftijd, hij woont fulltime bij ons. Dat is soms best pittig. Vooral om het feit dat toen wij bij elkaar kwamen dit niet het geval was, er was toen co-ouderschap. Door omstandigheden woont hij nu al ruim drie jaar fulltime bij ons.

Ik herken heel goed wat je zegt over het druk zijn met een baby en achteraf denken, waar ben ik dan zo druk mee geweest.

Maar dat je zoveel liefde kan voelen voor je kind, zo emotioneel kan worden vanuit het niets vind ik heel mooi.

Ik ervaar het moederschap als iets onwijs moois maar ook als zo iets kwetsbaars en onzeker. Want hoe voed je een kind op, dat heeft nooit iemand jou geleerd. En je wilt het allerbeste voor je kind  en het beste willen doen omdat je zoveel van je kind houdt en dit gevoel gaat denk ik nooit meer weg. De impact die het heeft, nooit meer alleen druk maken om jezelf en soms egoïstisch zijn. Dus ik vind het een hele verantwoordelijkheid, soms lastig, soms niet wetend hoe en wat. Maar dat je zoveel liefde kan voelen voor je kind, zo emotioneel kan worden vanuit het niets vind ik heel mooi. En ja, dan zijn alle clichés waar, erg he! Ook wij zijn van die moeders geworden.

En tja, soms vind ik het lastig om te beseffen: wat is er eigenlijk allemaal veranderd in mijn leven? Aangezien corona al die hele tijd een rol heeft gespeeld. Dus nee, ik kan niet meer in de kroeg staan en een wijntje en/of biertje teveel drinken, op een festival helemaal los gaan of wat dan ook. En dat kan niet of minder doordat je moeder bent maar ook omdat er gewoon ‘niets’ meer is. Dat vind ik zo gek en daardoor vraag ik mij wel eens af, wat is er nou veranderd voor mij door het moederschap en wat door corona.

Ik ben sowieso enorm vergeetachtig geworden en alles is nu zo ‘normaal’ geworden betreft corona.

Pfff, ik vind het lastig terughalen hoe dat allemaal ook alweer was, zwanger zijn tijdens de pandemie. Ik ben sowieso enorm vergeetachtig geworden en alles is nu zo ‘normaal’ geworden betreft corona. Ik weet qua werk dat we thuis moesten werken, dit was wennen en gek. Vooral ook dat we de eerste tijden niet zo maar naar gezinnen mochten, alleen in crisisgevallen. Ik dacht nog, dan heb ik straks verlof en als ik terug kom is het weer voorbij en zit ik weer lekker op kantoor en is alles weer zoals het was. Nou dus NIET! Mijn zwangerschap was medisch dus op den duur moest ik heel vaak naar het ziekenhuis voor controles en afspraken. Op een gegeven moment mocht mijn vriend niet meer mee en moest ik alleen naar de afspraken. Dat was heel gek en voelde alsof ik een alleenstaande moeder was. Ook bij mijn versie mocht hij er in eerste instantie niet bij zijn, daar hebben ze gelukkig een uitzondering voor gemaakt. Ik vond het gek dan ik na zo’n bezoek in het ziekenhuis niet ergens een kop koffie kon drinken of kon lunchen. Ik was niet bang, niet bang om het te krijgen of dat het gevolgen had voor de baby. In het ziekenhuis waren ze daar wel duidelijk over dat het voor zwangere vrouwen niet anders zou zijn. Alleen als ik of mijn vriend het zou hebben tijdens de bevalling, dan zou het vervelend zijn omdat de bevalling er anders uit zou komen te zien.

Jij had dus ook geen afscheid meer op je werk en dacht dus ook dat je na de zomer terug zou komen?. Was jij wel bang in die periode? Ik was wel heel blij dat er geen babyshower kwam, als ik persoonlijk ergens een hekel aan heb is het een babyshower. Dus op dat moment hielp corona, terwijl ik heel duidelijk had gezegd dat ik het absoluut niet wilde.

Ik was wel heel blij dat er geen babyshower kwam, als ik persoonlijk ergens een hekel aan heb is het een babyshower.

Ik vind het zo lastig terug te halen wanneer alles gesloten was en wanneer het allemaal weer even open was. Want ik ben tussendoor nog wel ergens naar de kapper geweest volgens mij. Ik snap dat jij heel boos bent geweest, eindelijk dat verlof en dan mag je niets en dat het ook dramatisch was, dag mag best. Inderdaad, met lekker weer hadden wij verlof en dan niet ergens het terras op, een lekkere lunch of wat dan ook. En nu, nu voelt het allemaal bijna als normaal, dat vind ik zo gek.

Straks de verjaardag van je dochter, die zal klein gevierd moeten worden. Dat had je een jaar geleden toch nooit gedacht?! En tja, wat gaat de toekomst zijn. Ik hoorde gisteren dat de kans is dat er geen versoepelingen komen tot eind mei of begin juni. Mijn hemel, weet je hoe ver weg dat is? Ik keek wel weer uit naar een festival aankomende zomer. Nu zijn ze uiteraard bezig met al die testen maar dit is toch anders. Het is allemaal niet meer zo onbezonnen en vrij en dan vraag ik mij af, gaat dit ooit nog terug komen? Ik vind het nu al zo raar dat als ik met Sepp in de tram, metro of welk OV ik ook zit een mondkapje op heb. Dat dit voor hem normaal is en nooit ander geweest. Ik kwam in Hong Kong waar veel mensen mondkapjes op hebben (toen corona nog niet bekend was), erachter dat ik zwanger was . Als toen iemand mij had gezegd, dit is de toekomst, dan had ik diegene uitgelachen. En moet je kijken waar we nu staan. Ik denk dat de veranderingen voor ons en voor iedereen die er zich nu bewust van is, heel groot zijn. Maar onze kinderen weten niet beter. Ik mag hopen dat het leven weer normaal wordt en dat Sepp alle mooie dingen mee gaat maken die ik als kind mee heb gemaakt. En dat we niet leven in angst of beperkingen. Het zal toch ooit wel weer normaal worden?

Ik denk dat de veranderingen voor ons en voor iedereen die er zich nu bewust van is, heel groot zijn. Maar onze kinderen weten niet beter.

Mijn vrije dag is ook de vrijdag, dit was altijd al. Ik werkte fulltime maar in vier dagen. Nu heb ik één dag ouderschapsverlof opgenomen, de woensdag. Ik werk nu dus drie dagen. Ik twijfel de laatste tijd of ik dit zo blijf doen. Sepp gaat twee dagen naar de opvang, daar heeft hij het naar zijn zin en vindt het leuk dat hij gaat. Mijn ouders passen één dag in de twee weken op en de andere dag is mijn vriend thuis. Ik vind mijn werk veel en heftig om het in drie dagen te doen. Dus ik zat te denken om één dag in de twee weken de woensdag toch weer te werken. Maar ik kan daar moeilijk keuzes in maken. Bang dat ik spijt krijg, bang dat ik de verkeerde beslissing maak, schuldig voelen naar Sepp, et cetera et cetera. Ik ben sowieso waardeloos in keuzes maken. Dus daarmee ben ik nog aan het worstelen. Ik ben wel blij dat het mooie weer er aankomt. Ik vond het zo vervelend als het slecht weer was en je kon niet naar buiten om te wandelen. Ik ga iedere woensdag en vrijdag stukken wandelen met Sepp, heerlijk! En als het dan een regendag is en je zit heel de dag binnen! Sepp is op een leeftijd dat hij moeilijk zichzelf kan vermaken, zeg maar gerust niet en je ook niet met hem kan ‘spelen’ omdat hij nog zo klein is.

Hahaha ik las jou stuk over stiefelen en dacht, wat is dat? Maar ik snap hem. Zwolle heeft een mooie binnenstad, ik heb op Windesheim gezeten en een goede vriendin van mij woont in Zwolle. Jij hebt ook op het Windesheim gezeten las ik, hoe toevallig.

Kun jij goed stiefelen met je dochtertje in de wandelwagen? Mijn zoon is op een punt dat hij het zat is om in de wandelwagen te zitten en te liggen. Laatst was ik naar de Dam gegaan (dat is ook een klein voordeel van deze pandemie, geen tot weinig toeristen en dagjesmensen, dus op dat soort plekken is er niets te doen) en dan wandel ik van daaruit naar huis. Hij was er vrij snel klaar mee dus schreeuwde hij alles bij elkaar. Om snel thuis te komen ben ik de tram in gesprongen. Toen hij het daar op een gillen zetten ben ik er weer uit gesprongen en heb hem uit de wandelwagen gehaald en getild. Man, man, man, wat een gedoe. Dus tegenwoordig wandel ik met hem in de draagzak, dat vindt hij wat leuker. Gaat dit bij jou nog wel goed?

Waar kom jij oorspronkelijk vandaan op de Veluwe? Ik kom oorspronkelijk uit Apeldoorn.

Ik vind die herinneringen aan vroeger, die gezelligheid, die warmte zo fijn en dat wil ik mijn kind ook meegegeven.

Haha ik moest trouwens lachen over jouw stuk betreft de paastak… Ja, mogelijk ben jij ook zo’n moeder geworden ‘alles voor het kind’ en ik mogelijk ook. Ik heb geen paastak en denk dat ik er ook dit jaar geen één ga aanschaffen. Maar mogelijk als onze zoon wat ouder is. Hoeveel fijne herinneringen heb ik aan paaseieren zoeken bij mijn opa en oma. Ik vind die herinneringen aan vroeger, die gezelligheid, die warmte zo fijn en dat wil ik mijn kind ook meegegeven. Lekker op zondag aan de tafel spelletjes doen, ik met een glas wijn en ons zoontje met een glaasje appelsap.

Ik ga er een eind aan breien. Mogelijk heb ik niet al jouw vragen beantwoord, sorry. Maar dit wordt anders veel te lang. Ik heb moeite met kort en bondig zijn en heb teveel te vertellen. Ik heb nu ook het gevoel dat ik op al jouw stukken heb gereageerd maar mogelijk niets nieuws heb verteld of te weinig interesse heb getoond in jou. Dus voel je vrij om in de volgende brief (als je wilt) om dingen te vertellen waar jij je goed bij voelt en voel je niet verplicht om op al mijn vragen te antwoorden.

Ik merk dat ik er zelf nog een beetje in moet komen, vroeger was het allemaal zo anders met je penvriendin op briefpapier schrijven, mooi maken met stickers. Het leek toen allemaal zoveel makkelijker. Mogelijk komt dat wel en moeten we elkaar nog leren kennen. Ik ben wel benieuwd waarom jij je hiervoor hebt opgegeven.

En dat glas wijn wat jij mij van het weekend gunde (zie jouw brief) heb ik zeker gedaan en wie weet gun ik mij die vanavond ook wel (als dat stemmetje in mijn hoofd maar niet gaat zeggen, doordeweeks moet je niet drinken). Zeg mij dat jij dit stemmetje ook herkent?

Ik wens je een fijne avond en hopelijk zie ik een brief van je terug.

Liefs,

Josje

Het nieuwe huis is nagenoeg klaar

Ciao caro Pieter,

Hèhè, hier ook even de tijd genomen om je antwoord te geven. Wat een hectische toestand is dat toch als je gaat verhuizen. Dat heb jij al eerder meegemaakt natuurlijk en nu ook weer. Ik sta met een been in het ene huis en met mijn andere been in het andere. Het ‘oude’ huis is nog niet verkocht. Nu hebben we een andere ‘strategie’ ingezet. In plaats van een vraagprijs, wordt de prijs nu ‘bieden vanaf’. Hopelijk genereert dat meer bezichtigingen en uiteindelijk een mooi bod, waardoor ik dan het huis kan verkopen.

Ik sta met een been in het ene huis en met mijn andere been in het andere

Het nieuwe huis is nagenoeg klaar, nog wat afwerkingen, maar wel tijdrovend heen-en-weer gereis en twee huizen ‘schoon’ en ‘bezichtbaar’ houden. Ik heb toch maar alvast met een verhuisbedrijf een verhuisdatum vastgelegd. Dat scheelt natuurlijk op een gegeven moment ook wel (dubbele) kosten, maar hopelijk is tegen die tijd het huis toch echt verkocht, dan ben ik er helemaal van af.

In de stad/wijk waar ik ga wonen organiseren ze diverse activiteiten, uiteraard allemaal vrijblijvend. Als je wilt doe je er aan mee, anders niet, geen probleem. Ze hebben nu een ‘kunstroute’ bedacht. Van vorige week vrijdag tot en met aanstaande zondag is iedereen die mee wil doen, gevraagd om een schilderij of iets dergelijks voor het raam te zetten en dit door te geven aan de organisatie. Daarop heeft deze een route gemaakt die je kunt lopen om alle creatieve creaties in de wijk te bekijken. Van jong tot oud … er hebben velen aan mee gedaan. Erg leuk. Ik heb een werk dat ik als ‘probeersel’ had gemaakt bij voor het raam gezet.

Ik ben benieuwd of bij jou/jullie de zaken volgens planning verlopen, bij mij niet altijd als gezegd, maar ik houd de moed er in. Wel goed dat jij de voorstellen van architecten en aannemers en dergelijke op waarde kunt schatten, wel de lusten maar niet de lasten om een en ander uit handen te geven! Ik heb een zekere achtergrond in de bouw, mijn vader zat in marmer, daar ben ik dus mee opgegroeid, dus een beetje kan ik wel meepraten, maar niet zoals jij natuurlijk.

Wel een verrassing als die straks af kunnen … de persoon achter het masker!

Tja, die mondkapjes … ik vraag me af of we er echt van af komen. Misschien op gegeven moment tijdelijk, tot de volgende uitbraak van het een of ander … dan weer in gebruik … en zo maar op en af. Wat denk jij? Wel een verrassing als die straks af kunnen … de persoon achter het masker!

Hier, zoals je waarschijnlijk weet, ook nog steeds pandemie met avondklok (waar volgens mij niet echt veel op gehandhaafd wordt, alleen voor de vorm) en hier en daar kleine versoepelingen met onder meer scholen en buiten sporten,  maar ook met een aantal ‘fake news’ verspreiders, wat het allemaal erg vervelend maakt. Hopelijk schieten ze op met die vaccins. Alhoewel het mij compleet onduidelijk is waar we nu staan. Ik kan nergens terugvinden wat de huidige stand is. Als ik het goed gelezen heb, zijn de 80-plussers aan de beurt én de 63- en 64-jarigen. Wat er tussenin zit en onder de 63…??? Geen idee.

Ik heb de privélessen voor één persoon wel weer opgestart. Voor nu maar tijdelijk in de huiskamer, aangezien het kantoor/werkkamer vol staat met dozen. We mogen maar één ‘vreemde’ per dag in huis hebben, dus meer kan even niet nu. Voor studenten is het ook niet echt gezellig lijkt mij, dan moet je ook zeker geen corona krijgen, want dan ben je helemaal geïsoleerd.

Ik moet het voor nu even hierbij laten, hopelijk wordt mijn volgende brief wat langer. Voor jullie veel sterkte met de werkzaamheden.

Per ora cari saluti!

Keep safe and healthy,

Irina

Briefwisseling met een onbekende

Beste Geertje,

Toch wel gek om te schrijven aan iemand die je niet kent, en tegelijkertijd maakt het dat ook wel weer makkelijker. Ik vind het een heel  bijzonder project, en hoop dat wij een leuke briefwisseling zullen hebben. Zo op het eerste gezicht zie ik wel een houding in het leven die overeenkomt. Ik geniet ook van het leven, maar mis nu, na al die tijd ook wel heel erg die leuke dingen zoals: theater, restaurant, terras enz. En vooral mis ik het knuffelen met de kinderen en andere familie. De jongens zijn voorzichtig, maar niet zo heel erg met hun vaste vrienden, en willen mij niet besmetten.

Ik lees in jouw brief niets over een partner, dus waarschijnlijk ben je ook alleen. Ik vind dat nu echt wel lastig soms en dan kan ik wel een rotdag hebben. Gelukkig heb jij je kinderen nog thuis. Ik heb twee katten, en ik ben echt heel blij met ze!

...waarschijnlijk ben jij ook alleen

Bijna een jaar geleden hadden we onze eerste lockdown. Naast alle onrust om een onbekend virus en de dieptrieste situatie in onder andere Italië, vond ik het in het begin voor mezelf ook wel iets hebben. Een mooi moment om al die klusjes te doen die al heel lang wachtten om gedaan te worden. En om eens echt bij mezelf stil te staan: er is best veel gebeurd de laatste tien jaar. Er natuurlijk vanuit gaande dat die lockdown maar een paar maanden zou duren...

Zo had ik de jongens beloofd om voor hun 21ste verjaardag een boek te maken met foto's en belangrijke documenten zoals zwemdiploma's, het schooladvies, tekeningen en ga zo maar door. Ik had al heel veel verzameld vóór Corona en dat zit in een mapje op mijn laptop. En eerlijk gezegd, daar zit het nu nog. Wel met nog meer foto's, dat dan weer wel. En de jongens zijn nu 24 en 27....

De zolder opruimen, kleren uitzoeken, zooi naar het grofvuil brengen, meer schilderen en nog veel meer. Nu eens echt regelmatig mediteren, maar een beetje hapsnap.

Veel dingen heb ik wel gedaan (vooral heel veel weggooien!), maar heel veel ook niet. Het is zeker niet zo dat ik lui ben, verre van, maar er waren vaak dingen die blijkbaar op dat moment belangrijker waren dan een fotoboek maken. En ik moest ook nog onder het mes; een flinke operatie maar alles is gelukkig goed gegaan.

Ik heb enorm genoten van de zomer en de tuin, daar heb ik veel in gewerkt, en lekker buiten gezeten met bezoek terwijl ik herstelde. Ik ben echt dankbaar voor mijn huis en tuin en de buurt waarin ik woon met fijne buren.

Ik ben echt dankbaar voor mijn huis en tuin (..) de sneeuwklokjes staan op ontploffen

En fijn dat we nu weer naar de lente gaan, de sneeuwklokjes staan op ontploffen.

Het ging natuurlijk allemaal anders, we hadden geen idee, het was geen kwestie van een paar maanden, dit virus blijkt veel erger te zijn dan we dachten en de wereld waarin we nu leven vind ik bizar. We zijn een jaar en vele doden verder.

Soms lijkt het alsof ik er aan gewend ben, en dan ineens weer realiseer ik me dat dit allemaal zo gek, naar en triest is voor veel mensen. En dat het geen film is, geen droom, maar de realiteit. Zelf heb ik geen Covid gehad, ik hoop dat dat voor jullie ook geldt, en als het wel zo is, dat het meeviel. Mijn lieve halfbroer van 91 (ja echt) heeft vijf dagen in het ziekenhuis gelegen en toen ging het wel weer beter. En al snel ging het weer héél veel beter, het blijft zo raadselachtig met deze ziekte. Hij is wel snel moe, en loopt niet zo goed meer, maar zegt “dat dat natuurlijk ook eventueel aan de leeftijd zou kunnen liggen”.

Nu mijd ik het onderwerp maar zo veel mogelijk

In de loop van de tijd zijn er natuurlijk ook steeds meer 'deskundigen' opgestaan, wat het soms moeilijk maakt om de juiste informatie te krijgen en ook om met vrienden of kennissen geen conflict te krijgen over hoe het nu allemaal moet als die heel anders denken. Een van mijn beste vriendinnen is zo iemand, ze vindt het vaccineren bijvoorbeeld levensgevaarlijk. Tja. Zij was in het begin ook voorzichtig, afstand houden, handen wassen, maar heeft het grotendeels naast zich neergelegd. Ze leeft wel veel makkelijker dan ik, dat is fijn voor haar :-). Nu mijd ik het onderwerp maar zo veel mogelijk. Wel verbazen we ons allebei er over dat je toch weinig hoort over de ontwikkeling van een goed medicijn. Nou ja, dat is weer een verhaal apart.

Ik weet niet of jij ook te maken hebt met Covid-patiënten in je werk, in ieder geval zal het in het ziekenhuis anders zijn dan voor die tijd. Vrienden van mij wonen een paar huizen verder, en hij werkt in periodes op de IC. Hij is heel blij met zijn eerst prik, en ik moet je zeggen dat ik er ook erg naar uitkijk.

Nu is het alweer 12 februari, er gebeurde ineens weer van alles, in ieder geval had ik niet de rust om mijn brief af te maken. Dat zal ik nu wel doen, en ik zal hem ook vandaag versturen. En daarna mijn dagelijkse wandeling maken in het zonnetje. Jij legt waarschijnlijk heel wat meters af in het ziekenhuis.

Vroeger maakte me het nooit zo uit wat voor weer het was, en zag ik ook nooit op tegen de winter, zoals veel voor mij toen oudere mensen wel deden. Mijn ex-man, waar ik gelukkig heel goed contact mee heb, vindt het altijd vreselijk. Ik vind de zomer fijner, maar de winter geen drama. Ik merk wel dat het zeker van invloed is of de zon schijnt of dat het een grijze dag is. Niet dat ik van een grijze dag meteen depri word, maar van de zon word ik wel blij!

Ouder worden is sowieso wel een bijzonder ding met alles wat erbij hoort. Afijn, een andere keer wellicht daarover.

En intussen lijkt het er op dat ik nu toch ineens redelijk snel gevaccineerd ga worden, als 63-jarige. We gaan het zien.

Ik ben benieuwd naar jouw brief.

Hartelijke groet,

Dorine

En dan toch de nacht in gesleept worden...

Beste Ignas, 

Dankjewel voor de mooie aftrap en je brief. 

Je raakte er een gevoelige snaar mee: van alle dingen die niet kunnen nu, mis ik de kroeg het allermeeste, en het ongeplande dat daarin besloten ligt. 

Je voornemen om het niet laat te maken. En dan toch de nacht in gesleept worden, onder het mom van 'laatste' en 'hoedje-toe'. 

Dit schrijvende, denk ik aan een bord (zelf gesneden) frikandellen van Inge van café Waterlooplein 77, waar het bord 'Werkman en Bankier – Allen zijn welkom hier' hangt.

'Acht bier! Als je nog hebt.'

Aan hoe één toevallige samenkomst van acht semi-onbekenden in de rookserre van Eijlders, zich wekelijks bleef herhalen, jarenlang. 'Acht bier! Als je nog hebt.' De rookserre die niet meer is, behalve dan in de ode die we schreven voor het 75 Jaar Eijlders boek. 

Dat ongeplande is ook wat me aanspreekt in deze brievenwisseling. Een (papieren) brief heeft geen track-and-trace instantbezorging. Het vergt geen instant-antwoord. Als je het over toekomst hebt, is dat wat mij zorgen baart. De instant-cultuur, met haar gemaksverslaving. Dating-prospects, nieuwsberichten: alles mag rekenen op een seconde van aandacht, en een swipe naar links, of rechts. 

Er lijkt zo weinig grijs, soms.

Ja-nee. Voor-tegen. Er lijkt zo weinig grijs, soms. Sinterklaas. Mondkapjes. Trump of Biden. De huidige situatie helpt dat natuurlijk ook niet, met de twee-bezoekers-per-dag-armoe en een door algoritmes geregeerde online wereld. Gisteravond konden we daar de impact van zien, op de trappen van het Capitool. 

Hoe zouden we ervoor kunnen zorgen dat de wereld er over zeven jaar wat grijzer uitziet? Hoe kunnen we zorgen dat er meer menselijk contact gemaakt wordt, in een tijd van afstand houden en remote werken? 

Ik weet niet of dat je helpt, met vooruitkijken. Maar vragen leiden altijd wel tot iets, ook als ze onbeantwoord blijven. We kunnen ook beginnen met april 2021, en vandaaruit naar 2027 reizen. Of met het 'nu' en het volgende 'nu'. Of een mix van beiden. 

De wereld die we daarin verkennen, is wat mij betreft ook zo groot – of klein – als we haar maken, en waar we comfortabel mee zijn. De wijdere wereld, of jouw of mijn persoonlijke wereld: ik heb er geen voorkeur in. Ik weet niet of je dat van mij verwachtte, maar ik beperk me niet graag. Misschien daarom ook die liefde voor grijs. 

Ik weet niet of het de huidige tijdgeest is, waarin we in door persconferenties ingedeelde tijdblokken leven, maar het 'nu' of het volgende 'nu' dient zich daarin wel dwingend aan. Dat zou denk ik ook het soort gesprek zijn dat je zou hebben in een café, nadat je toevallig aan de praat raakte, of inhaakte op een gespreksflard. 

Van veel reizen naar weinig reizen.

Van mij zou je daar (als het over het 'nu' zou gaan) wel een clichéantwoord krijgen, denk ik. Van veel reizen naar weinig reizen. Van veel buitenshuis (borrels, etentjes, bios, concerten) naar binnenshuis. Ik ging ook klussen, koken, bakken, een taal leren (Spaans) en schaken. Ik kwam ook tot stilstand en nieuwe gewoontes. Sommigen tijdelijk, anderen iets levensvatbaarder (misschien – de tijd zal het leren). 

Maar oude gewoontes bleven ook in stand. De zelfhulp- en businessboeken (productiviteit, leiderschap, etc.) bleven stof vangen, net als de kookboeken. De homegym kreeg evenveel bezoek als de gewone gym (weinig tot niet). Werkdagen bleven lang. Of het 'volgende nu' nou zo anders wordt dan bijvoorbeeld december 2019, vraag ik me af. Hoe zie jij dat? 

Liefs,

Nicolette