Gemuilkorfd door Rutte en consorten

Dag Astrid,

Vrijdag 12 maart.

Hartelijk dank voor je brief, er staat weer een hoop informatie in over wie jij bent, wat je doet en de dingen die je hebt meegemaakt in je leven. Had ik toch een aardige inschatting gemaakt van jouw man, hoe hij in het leven stond en wat hij wilde betekenen voor een ander en speciaal voor jou en zijn kinderen. Dat je hem nog iedere dag mist, begrijp ik volledig. Natuurlijk moet ik voorzichtig zijn hiermee, want dat begrijp je pas als je het zelf meemaakt.

Dat heb ik ook ervaren toen ik in januari 2020, mijn diagnose kreeg. Dan pas besef hoe het voelt als je zelf de ervaring hebt moeten doormaken. Ik proef uit je verhaal dat jullie een warm gezin vormden en het beste uit elkaar wilden halen. Dat is mooi om te lezen, dat mensen om elkaar geven en elkaar de ruimte geven. Je dochter ging wel vroeg naar Harlingen, waarschijnlijk een internaat, om haar leven in te vullen zoals zij dat voor ogen had en heeft. Kwam ze dan in het weekeinde naar huis? Dat ze uiteindelijk nu voor de marine heeft gekozen, verbaast me niet, want als dat varen er eenmaal inzit, dan wint de passie het altijd.

...die ouderdom zal nog best wel meevallen, denk ik

Zijn de collega’s weer opgeknapt na de Covid-aanval, de een reageert er heftiger op dan de ander? Met hoeveel collega’s bemensen jullie het Communicatiecentrum? Zoals ik las, hebben jullie een grote verantwoordelijkheid voor het zorgen dat de juiste mens op de juiste plek komt/aanwezig zijn als zich iets voordoet. En het komt altijd onverwacht denk ik en kan de nodige stress opleveren. Dat je hoofd dan een beetje ‘vol’ zit is heel begrijpelijk. De kleinkinderen, zijn natuurlijk blij als ze oma zien en hebben altijd iets te vertellen of te vragen, dat is kinderen eigen. En die ouderdom zal nog best wel meevallen, denk ik.

Zaterdag 13 maart.

Hier gaat het zijn gangetje, bijna iedere dag is hetzelfde. Wij houden wel een beetje het vaste ritme erin, omdat je anders de dag steeds meer naar de nacht zou gaan verschuiven. Op donderdag past mijn vrouw op onze jongste kleindochter en da’s altijd dikke pret. ​ Ze is is helemaal stapel op oma en oma op haar. Het is dan vroeg op, om 06.45 uur al. Want wij houden niet van haasten en ons ontbijt is eigenlijk heilig, we gaan nooit zonder ontbijt de deur uit. Tegen 07.45 reizen we af naar onze zoon en zijn partner. Vervolgens kuis ik dan een deel van het huis als ik terug ben. Als het weer iets beter wordt kan mijn vrouw op de fiets, zo dichtbij is het.

Ik heb er vertrouwen in dat ze het goed gaat doen

Onze oudste kleindochter gaat dit jaar naar het voortgezet onderwijs en gaat naar de brugklas havo/vwo. Een nieuw leven vangt aan voor haar, we gaan het zien. Het is mooi te zien hoe een kleinkind zich ontwikkelt en daarbij soms raad vraagt aan opa. Zij en ik kunnen het goed vinden samen, ze is onderhoudend, leergierig en luistert naar wat je zegt en komt dan soms met een verrassend volwassen antwoord of een vervolgvraag. Ik heb er vertrouwen in dat ze het goed gaat doen.

Wij zien de (klein)kinderen zeer regelmatig, zeg maar wekelijks en dat is altijd gezellig. Ze wonen allemaal in Alblasserdam, circa vijftien minuten fietsen vanaf Nieuw-Lekkerland. Onze dochter A., woont beschermd in Dordrecht en woont in een spiksplinternieuw appartementengebouw van Syndion. Ze is daar echt op haar plek, (44 m2) met een kamer, slaapkamer en badkamer, alles leeftijdsbestendig, omringd door goede zorg en lotgenoten. Haar niveau ligt tussen de zes en acht jaar en ze is nu veertig jaar oud. Aan de andere kant is het toch ook een vrouw van veertig en wordt ze, omdat ze er goed verzorgd uitziet, regelmatig overschat in haar kunnen en zelfstandigheid. Vakanties brengt ze door met een organisatie die gespecialiseerd is in het organiseren van reizen voor mensen met een beperking. (SET-reizen uit Rotterdam).

Alblasserdam, een dijk van een dorp

Vandaag is mijn zuster jarig, ze is nu 85 jaren jong! We vinden het erg jammer dat we niet bij haar kunnen zijn. Ze zei toen we haar belden, dat het nu al twee jaar wordt dat we elkaar niet hebben gezien. Hopelijk kan het in de zomer weer, we gaan het zien. We hebben haar een boek gestuurd 'Alblasserdam, een dijk van een dorp', een uitgave van de plaatselijke PLUS markt en de Historische vereniging West Alblasserwaard. Vol met plaatjes uit haar vroege jeugd waaronder het gebombardeerde centrum van Alblasserdam/Kinderdijk. Er is in 1940 nogal gevochten om de Brug over de Noord in de N15. Die stond toen nog op geen enkele stafkaart en was een cadeautje voor de bezetter.

Mijn zus woont in Tournhac le Lauzeral, een heel klein dorpje in de buurt van Capdenac, Département Midi Pyrenées, (afslag 56 van de A20), ongeveer 1100 km bij ons vandaan. We rijden er meestal in één keer naar toe, omdat we van een overnachting halverwege niet echt minder vermoeid aankomen. Als we om 06.00 uur vertrekken zijn we elf uur later op de plaats van bestemming. Ik rij de hele rit omdat mijn vrouw geen rijbewijs heeft. Ik vind autorijden leuk en geen moeite om te doen. We hebben deze weg via Breda, Antwerpen, Gent, Lille, Parijs, Orléans, Limoges, Brive la Gaillarde, en Figeac, al zo vaak gereden (misschien wel honderd keer), dat ik alles uit het hoofd weet. Toch staat de TomTom altijd bij, al was het alleen maar voor de snelheidscontroles.

Wel; leuk dat jij een militaire loopbaan ambieerde en die uiteindelijk ook kreeg. Zelf was ik ooit dienstplichtig, lichting 68-2, bij de verbindingstroepen (LM), als telefonist met als laatste standplaats Gouda bij het Territoriaal Bevel West. En een hele tijd daarna twee maanden herhalingsoefeningen bij de Mobiele Colonne in Hilversum. Tijdens mijn diensttijd, kwam ik elf kilo aan. Voor die tijd mocht ik bij windkracht vijf niet buiten omdat ze bang waren dat ik wegdwarrelde, (hahaha). Ik vond van jou op internet een document uit 2010 waarin je solliciteert bij de overheid van Bonaire en aangeeft weg te willen gaan uit Nederland. Zo blijkt al weer dat iets eens op internet gezet, moeilijk is te verwijderen. Van mij zullen ook ongetwijfeld documenten rondzwerven op het worldwide net.

Het feit dat ik werkelijk gemuilkorfd wordt door Rutte en consorten, maakt mij heel strijdbaar

Schrijven naar de toekomst: Tja da’s best lastig vind ik zelf, zeker in deze lastige coronaperiode. Gelukkig ben ik tot op heden volledig coronavrij gebleven, en dat terwijl ik me nauwelijks anders heb gedragen dan voor aanvang van de pandemie. Ik kom in alle winkels, plaatsen en winkelcentra om de boodschappen te doen. Ik draag wel een mondkapje omdat ik anders niet naar binnen kan. Maar het mondkapje is van zeer dunne stof en is echt fake! Bovendien dragen mondkapjes niet echt bij aan het niet verspreiden van het virus, evenals de avondklok. Ik volg veel Covid-19 gerelateerde zaken op internet (o.a. LinkedIn) en andere sites van (inter)nationale dag- en weekbladen. Het feit dat ik werkelijk gemuilkorfd wordt door Rutte en consorten, maakt mij heel strijdbaar. Zeker nu er aan kinderen wordt gekomen met een PCR-test die onvoldoende zuiver discrimineert.

Het teloor gaan van ondernemend Nederland is zeer schadelijk en niet alleen voor de economie, maar vooral voor ons als mensen. Dus de toekomst zie ik niet zo rooskleurig in zolang we in lockdown en met de avondklok zitten. Want al dat geld dat nu als steun aan de bedrijven gegeven wordt, moet ooit weer opgehoest worden en ik ‘zie het lijk al drijven’ als het straks over waar het geld vandaan moet komen, gaat. Nu is een landelijk gebied qua besmettingen wel anders dan stedelijke gebieden. Waar ik een zwaar hoofd in heb is het invoeren van een vaccinatiepas. Dit leidt tot een enorme tweedeling is de samenleving. Het feit dat door verschillende politieke partijen, met heks Kaag voorop, Israël als lichtend voorbeeld één op één over Nederland wil uitrollen, baart mij ernstige zorgen. Maar we gaan het zien, ik weet niet of ik “de prik” ga halen. Dat de wereld er anders uit gaat zien, staat buiten kijf.

Zondag 14 maart 2021

Als ik om me heen kijk zie ik bij veel leeftijdsgenoten en vrienden en familie een afname van de gezondheid en levensvreugd

Vandaag lekker gefietst zoals ik eigenlijk iedere dag probeer te doen, ondanks de stevige westenwind pal tegen op de dijk langs de rivier de Lek. Dit is iets wat ik wil blijven doen, omdat ik dan meer kans maak om in 2027 te kijken of ik de toekomst goed heb ingeschat. Het fietsen maakt mijn hoofd leeg, zodat ik al fietsend na kan denken over hoe de/mijn toekomst eruit zal zien. Als ik om me heen kijk zie ik bij veel leeftijdsgenoten en vrienden en familie een afname van de gezondheid en levensvreugd. En dat stemt mij niet vrolijk, natuurlijk ontken ik niet dat dit verschijnsel zich ook bij mij gaat aandienen, maar je kan er zelf nogal wat aan doen door te bewegen, te letten op wat je eet/drinkt en het onderhouden van contacten of zoals wij, nieuwe contacten aangaan. Wat ik verder zie is dat de afhankelijkheid van anderen ook toeneemt. Je schreef over het winkelbestand in Den Helder en merkte daarbij op dat Schagen en Alkmaar leuker zijn. Nou hier zullen nog wel meer winkels verdwijnen en dan blijven er alleen drie supermarkten, twee bakkers, een kaaswinkel, een drogisterij, een apotheek en een slagerij (wel een goede keurslager), over. Voor kleding moeten we al het dorp uit naar omliggende gemeenten. Maar vergeet niet dat mannen anders kijken naar winkelen dan vrouwen (hahahaha).

Ik wens jou een fijne week toe en zie wel weer een bericht tegemoet! Blijf gezond en houd je goed,

Lieve groeten en tot schrijfs,

Piet

Saar is helemaal stapel op oma en oma op Saar. Het is dan vroeg op, om 06.45 uur al. Want wij houden niet van haasten en ons ontbijt is eigenlijk heilig, nooit zonder ontbijt de deur uit. Tegen 07.45 reizen we af naar Robert en Jeantine. Vervolgens kuis ik dan een deel van’t huis als ik terug ben. Als’t weer iets beter wordt kan Thonie op de fiets, zo kort bij is het. Onze oudste kleindochter Julia, gaat dit jaar naar het voortgezet onderwijs en gaat naar de brugklas HAVO/VWO. Een nieuw leven vangt aan voor Julia, we gaan het zien. Het is mooi te zien hoe een kleinkind zich ontwikkelt en daarbij soms raad vraagt van opa. Julia en ik kunnen het goed vinden samen, ze is onderhoudend, leergierig en luistert naar wat je zegt en komt dan soms met een verrassend volwassen antwoord of een vervolgvraag. Ik heb er vertrouwen in dat ze het goed gaat doen. Wij zien de (klein)kinderen zeer regelmatig, zeg maar wekelijks en da’s altijd gezellig. Ze wonen allemaal in Alblasserdam, circa 15 minuten fietsen vanaf Nieuw-Lekkerland. Onze dochter Annelies, woont beschermd in Dordrecht en woont in een spiksplinternieuw appartementengebouw, van Syndion. Ze is daar echt op haar plek, (44 m2) met een kamer, slaapkamer en badkamer, alles leeftijdsbestendig, omringd door goede zorg en lotgenoten. Haar niveau ligt tussen 6- en 8 jaar en is 40 jaar oud. Aan de andere kant is het een vrouw van veertig en wordt, omdat ze er goed verzorgd uitziet regelmatig overschat in haar kunnen en zelfstandigheid. Vakanties brengt ze door met een organisatie die gespecialiseerd is in het organiseren van reizen voor mensen met een beperking. (SET-reizen uit R’dam). Vandaag is mijn zuster Alie jarig, ze is nu 85 jaren jong! We vinden het erg jammer dat we niet bij haar kunnen zijn. Ze zei toen we haar belden, dat het nu al twee jaar wordt dat we elkaar niet hebben gezien. Hopelijk kan het in de zomer weer, we gaan het zien. We hebben haar een boek gestuurd, Alblasserdam een dijk van een dorp , een uitgaven van de plaatselijke PLUS markt en de Historische vereniging West Alblasserwaard. Vol met plaatjes uit haar vroege jeugd waaronder het gebombardeerde centrum van Alblasserdam/Kinderdijk. Er is in 1940 nogal gevochten om de Brug over de Noord in de N15. Die stond toen nog op geen enkele stafkaart en was een cadeautje voor de bezetter. Mijn zus woont in Tournhac le Lauzeral, een heel klein dorpje in de buurt van Capdenac, Departement Midi Pyrenees, (afslag 56 van de A20), ongeveer 1100 km bij ons vandaan. We rijden er meestal in één keer naar toe omdat we van een overnachting halverwege niet echt minder vermoeid aankomen. Als we om 06.00 uur vertrekken zijn we elf uur later op de plaats van bestemming. Ik rij de hele rit omdat Thonie geen rijbewijs heeft. Ik vind autorijden leuk en geen ​moeite om te doen. We hebben deze weg via Breda, Antwerpen, Gent, Lille, Parijs, Orléans, Limoges, Brive la Giallarde, en Figeac, al zo vaak gereden (misschien wel 100 keer), dat ik alles uit het hoofd weet. Toch staat de TomTom altijd bij, al was het alleen maar voor de snelheidscontroles. Wel; leuk dat jij een militaire loopbaan ambieerde en die uiteindelijk ook kreeg. Zelf was ik ooit dienstplichtig, lichting 68-2, bij de verbindingstroepen (LM), als telefonist met als laatste standplaats Gouda bij het Territoriaal Bevel West. En een hele tijd daarna twee maanden herhalingsoefeningen bij de Mobiele Colonne in Hilversum. Tijdens mijn diensttijd, kwam 11 kg aan. Voor die tijd mocht ik bij windkracht vijf niet buiten omdat ze bang waren dat ik wegdwarrelde, (hahaha). Ik vond van jou op internet een document uit 2010 waarin je solliciteert bij de overheid van Bonaire en aangeeft weg te willen gaan uit Nederland. Zo blijkt al weer dat eens iets op internet gezet, het moeilijk is dat te verwijderen. Van mij zullen ook ongetwijfeld documenten rondzwerven op’t www-net.

​

Dag Astrid, Vrijdag 12 maart. Hartelijk dank voor je brief, er staat weer een hoop informatie in over wie jij bent, wat je doet en de dingen die je hebt meegemaakt in je leven. Had ik toch een aardige inschatting ge maakt van jouw man Peter, hoe hij in’t leven stond en wat hij wilde betekenen voor een ander en speciaal voor jou en zijn kinderen. Dat je hem nog iedere dag mist, begrijp ik volledig. Natuurlijk moet ik voorzichtig zijn hiermee want dat begrijp je pas als je het zelf meemaakt. Dat heb ik ook ervaren toen ik in januari 2020, mijn diagnose kreeg. Dan pas besef hoe het voelt als je zelf de ervaring hebt moeten doormaken. Ik proef uit je verhaal dat jullie een warm gezin vormden en het beste uit elkaar wilden halen. Dat is mooi om te lezen, dat mensen om elkaar geven en elkaar de ruimte geven. Je dochter ging wel vroeg naar Harlingen, waarschijnlijk een internaat, om haar leven in te vullen zoals zij dat voor ogen had en heeft. Kwam ze dan in het weekeinde naar huis? Dat ze uiteindelijk nu voor de marine heeft gekozen, verbaast me niet, want als dat varen er eenmaal inzit, dan wint de passie het altijd. Zijn de collega’s weer opgeknapt na de Covid-aanval, de een reageert er heftiger op als de ander? Met hoeveel collega’s bemensen jullie het Communicatiecentrum? Zoals ik las, hebben jullie een grote verantwoordelijkheid voor het zorgen dat de juiste mens op de juiste plek komt/aanwezig is als zich iets voordoet. En het komt altijd onverwacht denk ik en kan de nodige stress opleveren. Dat je hoofd dan een beetje ‘vol’ zit is heel begrijpelijk. De kleinkinderen, zijn natuurlijk blij als ze oma zien en hebben altijd iets te vertellen of te vragen, dat is kinderen eigen. En die ouderdom zal nog best wel meevallen denk ik.

lichtend voorbeeld één op één over Nederland wil uitrollen, baart mij ernstige zorgen. Maar we gaan het zien, ik weet niet of ik “de prik” ga halen. Dat de wereld er anders uitgaat zien staatbuiten kijf. Zondag 14 maart 2021. Vandaag lekker gefietst zoals ik eigenlijk iedere dag probeer te doen, ondanks de stevige westenwind pal tegen op de dijk langs de rivier De Lek. Dit is iets wat ik wil blijven doen omdat ik dan meer kans maak in 2027 kan kijken of ik de toekomst goed heb ingeschat. Het fietsen maakt mijn hoofd leeg, zodat ik al fietsend na kan denken over hoe de/mijn toekomst eruit zal zien. Als ik om me heen kijk zie ik bij veel leeftijdsgenoten en vrienden en familie een afname van de gezondheid en levensvreugd. En dat stemt mij niet vrolijk, natuurlijk ontken ik niet dat dit verschijnsel zich ook bij mij gaat aandienen, maar je kan er zelf nogal wat aan doen door te bewegen, te letten op wat je eet/drinkt en het onderhouden van contacten of zoals wij, nieuwe contacten aangaan. Wat ik verder zie is dat de afhankelijkheid van anderen ook toeneemt. Je schreef over het winkelbestand in Den Helder en merkte daarbij op dat Schagen en Alkmaar leuker zijn. Nou hier zullen nog wel meer winkels verdwijnen en dan blijven er alleen drie supermarkten, twee bakkers, een kaaswinkel, een drogisterij, een apotheek en een slagerij (wel een goede keurslager), over. Voor kleding moeten we al het dorp uit naar omliggende gemeenten. Maar vergeet niet dat mannen ander kijken naar winkelen dan vrouwen (hahahaha). Ik wens jou een fijne week toe en zie wel weer een bericht tegemoet! Blijf gezond en houd je goed, Lieve groeten en tot schrijfs Piet

De urgentie ontbreekt bij de meesten

Donderdag 24 maart 2022 10:43 - Ik zit in de trein naar Hengelo 

Lieve Roza,  

Ik vond het heel gezellig maandag, de tijd vloog voorbij! Ik vind het echt leuk dat je zo betrokken  bent. Ik zit nu in de trein onderweg naar Hengelo, ik ga afspreken met Ineke. Zij deed mee aan het  project en ik ga nu een opname van haar maken voor het festival. Hier kun je een artikel over haar  lezen; https://www.tubantia.nl/hengelo/de-brieven-van-ineke-uit-hengelo-komen-in-tijdscapsule over-coronatijd-ik-keek-naar-buiten-en-dacht-het-lijkt-wel-of-alles-stilstaat~a55bd7a0/ Marilien heeft me ook gevraagd om te volgen, dat vind ik echt ongemakkelijk, haha. Misschien  moet ik het toch maar gewoon doen. Voor het project! 

Het is weer druk in het openbaar vervoer en niemand heeft meer een mondkapje op. Dat voelt  minder gek dan ik had verwacht. Ik stond net op het perron in Utrecht en toen bedacht ik me dat  deze verandering zo van de ene op de andere dag heeft plaatsgevonden, dat is toch gek? De  situatie zal in één dag niet zo veranderd zijn, maar hoe we met corona omgaan wel. Het voelt zo  onnatuurlijk.

Daar moest ik sowieso aan denken, die onnatuurlijkheid, terwijl ik langs allemaal  distributiecentra en fabrieken reed; zonde. Ik voel me zo machteloos wat betreft  klimaatverandering. Voor mij is het volstrekt logisch om bijna geen kleren te kopen, veganistisch  te eten en zoveel mogelijk te fietsen (om maar een paar dingen te noemen), maar dat geldt niet voor iedereen. De urgentie ontbreekt bij de meeste mensen. Vaak denk ik over een wereld die  overstroomd is, en een woestijn, waar geen plek meer is voor alle mensen. Zonder dat we het beseffen consumeren we onszelf de afgrond in… Wat me hier vooral aan frustreert is dat alle  verandering heel lang duurt, terwijl andere dingen wel van de ene op de andere dag kunnen veranderen.  

Het eenrichtingsverkeer van de  docent kwam vertraagd binnen

Zoals ik maandag al een beetje aan je verteld had, voelt de coronaperiode als een soort sluimertijd. Dingen gebeurden niet echt, maar half. Er werd vanuit gegaan dat er altijd mensen afwezig waren in de lessen. Iedereen was zich er bewust van dat alles last minute niet door kon  gaan. Tijdens de eerste lockdown kreeg ik les via livestreams, niet via groepsgesprekken. Je kon dan in de livestream een bericht sturen naar de docent als je iets wilde vragen of als er iets niet  lukte. Maar er zat dertig seconden vertraging in beeld en geluid. Dus als de docent iets zei in het  lokaal zagen wij het pas een halve minuut later bij ons thuis. Daardoor kreeg je vreemde situaties met een docent die er pas laat achter kwam dat het geluid uitstond of dat we het bord niet konden  zien. Het was heel lastig om je te concentreren in die lessen. Het eenrichtingsverkeer van de  docent kwam vertraagd binnen. Ook bestonden veel lessen uit het opgeven van huiswerk en dan  kon je zelf aan de slag. Ik overwoog om te vragen of ik gewoon het huiswerk in mocht leveren en  niet meer naar de lessen hoefde te komen, ik werd gek van steeds tien minuten les, werken,  kwartiertje pauze en dan weer lessen. Het was heel inefficiënt, daardoor voelde het alsof ik mijn  tijd verdeed.  

Later kregen we gelukkig wel lessen zonder vertraging en met meer interactieve elementen, en de docenten leerden ook om beter om te gaan met online lesgeven. En vanaf de zesde klas mocht ik  op school fysieke les volgen, omdat ik toen in mijn examenjaar zat. Dat vond ik toen zo fijn, ik  kon me meteen beter concentreren. En ik had weer een sociale basis.  

Ik had met mijn ouders afgesproken dat ik met mijn drie beste vrienden mocht afspreken tijdens  de lockdown zonder afstand te houden

Ik had met mijn ouders afgesproken dat ik met mijn drie beste vrienden mocht afspreken tijdens  de lockdown zonder afstand te houden. Dat heeft me op de been gehouden toen. Ik heb toen met hen heel veel spelletjes gespeeld en we hebben bij elkaar gelogeerd. Hoe heb jij dat gedaan tijdens de lockdowns, heb jij toen mensen gezien behalve je au pair gezin? 

Ik zit zelf ook wel met ethische overwegingen om bij een dierentuin te werken, ik vind het lastig.  Aan de ene kant horen dieren niet opgesloten te zitten, maar aan de andere kant zijn veel van  deze dieren ook weer gered en kunnen dierentuinen mensen ook iets leren over beesten, en dat  ze beter om moeten gaan met de natuur. Zo is alles in Artis vegetarisch of veganistisch, maar ik  vind dat de dieren meer ruimte zouden moeten krijgen… Ik denk dat ik vanaf mei op een andere  plek ga werken, want ik ben ook wel op zoek naar wat andere collega’s.  

Interessant dat je gevangenispsycholoog wilt worden, dapper! 

Grappig dat je ziet dat er in verschillende culturen heel anders met regels en gehoorzaamheid  wordt omgegaan, ik denk dat we daar ook wel iets over kunnen maken. Misschien kunnen we dan  ook nog iets doen met mijn reis naar Hamburg en Berlijn en jouw reis naar Nederland en Duitsland.  

Ik denk dat ze zien dat ik dit gewoon heel graag wil doen, dat het bij me past en dat ik het kan

Ik kom uit een gezin met maar een zusje. Zij is nu elf, ik ben benieuwd hoe zij zich zal ontwikkelen. Ik ga haar veel missen als ik naar Maastricht ga, maar zij mij waarschijnlijk nog veel meer. Hopelijk  zal ze ook de voordelen gaan inzien van je ouders en het huis voor jezelf hebben. Ze krijgt in elk  geval een veel grotere kamer.  

Mijn ouders vinden het heel tof dat ik regie ga studeren, en ze zijn heel ondersteunend. Ik denk dat ze zien dat ik dit gewoon heel graag wil doen, dat het bij me past en dat ik het kan. Mijn toekomst  zal inderdaad niet zo zeker zijn als iemand met een kantoorbaan, maar ik denk dat het belangrijker  is om iets te doen wat je echt leuk vindt. En de afgelopen twee jaar hebben ons laten zien hoe  fragiel onze toekomst is. Tussen al deze onzekerheid en chaos van de grote wereld blijft nog  genoeg over om kunst over te maken denk ik. En anders kan ik ook altijd nog iets totaal anders  gaan doen. Het lijkt me ook super interessant om wiskunde te studeren en daar mee bezig te zijn.  Twee van mijn vrienden studeren nu wiskunde en natuurkunde tegelijkertijd. Dat is echt heftig, ze  zijn bijna alleen maar bezig met studeren.  

Laten we binnenkort afspreken om te brainstormen over wat we kunnen gaan maken, dat lijkt me  voor ons allebei wel fijn! Ik hoop dat je mijn brief leuk vond om te lezen en kijk nu al weer uit naar  je antwoord. Succes met alle deadlines en je tentamenweek 

Veel liefs  

Jona

Hoe sta jij trouwens tegenover vaccinatie?

Hoi Marc,

Om te beginnen alle goeds voor 2021. Ik hoop dat jullie ondanks alle restricties een gezellige kerst en oudejaarsavond hebben gehad.  Laten we hopen dat de rust wederkeert in de goede zin van het woord, niet de corona-“rust” waar we allemaal de buik vol van hebben, maar gemoedsrust. Met een vaccin dat ons hopelijk onze bewegingsvrijheid teruggeeft, dat ons in staat stelt onze vrienden en familie weer te omarmen en het benauwende mondkapje overbodig maakt;  met een nieuwe regering in de VS, zonder de gevaarlijke clown die nu vanuit het Witte Huis de verblinde massa opjut. Jij hebt waarschijnlijk ook aan CNN gekluisterd gezeten de afgelopen dagen. Terwijl ik woensdagavond vol verbazing naar het Washingtons drama op tv zat te kijken, kwamen er allerhande berichtjes binnen van mijn familie daar, die het al over een burgeroorlog in wording hadden. Scary shit! Ik appte dat dit de republikeinen alleen maar verder zou verdelen. Mijn broer appte dat ze nu republicans en retrumplicans hebben. Die vond ik wel geestig. Al is het natuurlijk uitermate triest dat een (westers) land dat andere landen zo vaak bekritiseert om het lage democratische gehalte van hun instituties nu zo op zijn bek gaat. De Xi Jinpings, Rohani’s en andere totalitaire macho’s lachen zich rot. Hoe dit verder gaat? Ik ben heel benieuwd. Maar ik maak me ook zorgen, want het kan ook gierend uit de klauwen lopen, met veel geweld en bloedvergieten. Enfin, genoeg hierover.

Vanmiddag (8/1) een heerlijke wandeling gemaakt onder een schitterende zon. Het was zelfs zo warm dat muts af en handschoenen uit moesten. Daar word je toch wel weer een beetje vrolijk van. Volgende maand onze twee appelbomen en de druiven snoeien. En nog een maand of twee dan kunnen we weer voorzichtig de tuin in, alles klaarmaken voor het voorjaar, de verdroogde stengels en rotte bladeren (als die er nog zijn) in de kliko. Ruimte voor het licht en het nieuwe groen.  Mijn tuin is niet zo heel groot, 9 x 17 geloof ik, maar hij is wel heel gevarieerd. We hebben vrij uitzicht en op dit moment gaat de zon onder en verkleurt de lucht langzaam van blauw naar oranje en donkerpaars.  Prachtig! Ik hou van dit moment van de dag, als de zon al onder is, vlak voor het echt donker wordt. Alles, de dieren en de hele natuur, lijkt dan tot rust te komen (het spitsverkeer even daargelaten, haha).

Ken je de boeken van Carlos Castaneda, o.a. The Teachings of Don Juan? Die waren in de jaren 70 heel populair. Daarin kwam een indiaanse (Yaqui) sjamaan voor,  Don Juan dus, die dit moment van de dag karakteriseerde als “the crack between the worlds”, de smalle kier of breuklijn tussen parallelle werelden of werkelijkheden. Zo voelt het voor mij ook soms wel.  Overigens is nooit duidelijk geworden of Castaneda de hele boel bij elkaar gefantaseerd had of dat hij, zoals hij in zijn boeken suggereert, deze sjamaan echt had ontmoet. Ik heb zijn boeken destijds verslonden.  Het was dan ook de tijd van hasj en lsd! Er werd heel wat af gediscussieerd over deze boeken. Ik denk dat er op google nog steeds wel info ronddwarrelt.

Het gaat zo hard dat we nog voorzichtiger zijn geworden dan we al waren

Hoe sta jij trouwens tegenover vaccinatie? Zelf laat ik me liever vandaag dan morgen vaccineren.  Wij mogen in maart (jij moet geloof ik nog wat langer wachten J). Heel wat mensen twijfelen of zijn ronduit negatief, maar gaan vervolgens wel op vakantie naar  allerlei tropische oorden, waarvoor ze moeten worden ingeënt of pillen moeten slikken met heel vervelende bijwerkingen. Dat is dan kennelijk geen probleem. Internet staat bol van de rare theorieën en als dat je enige informatiebron is (en dat is het voor veel mensen), ben je aan de heidenen overgeleverd, so to speak. De superbesmettelijke Engelse variant van het virus baart me best wel zorgen. Het gaat zo hard dat we nog voorzichtiger zijn geworden dan we al waren. Morgen gaan we voor het eerst in zes maanden op bezoek bij mijn 96-jarige “stiefvader”, de tweede man van mijn moeder. Hij ligt al dik drie jaar alleen nog op de bank op zijn dood te wachten, maar zijn 61-jarige (!) Colombiaanse vriendin vindt dat ze hem koste wat kost in leven moet houden. Daarom weigert ze zijn twee kinderen en mij de toegang. Het zal wel een cultuurverschil zijn, maar ik denk dat die man op een gegeven moment toch ergens aan dood moet. Niet dat hij van mij corona mag krijgen, maar maanden eenzaam en alleen op de bank lijkt me ook geen pretje.

Inmiddels is het 11 januari. En hebben we gehoord dat de lockdown met drie weken verlengd wordt. Het zat er natuurlijk dik in. Slikken en doorgaan maar weer. Ik vul mijn dagen met wandelen, fietsen, lezen en schilderen. In het najaar hebben we (academie Crejat) weer exposities, in het gemeentehuis van Koggenland en in het Poldermuseum, beide in het kader van het landelijke thema Ode aan het Nederlandse Landschap. Eigenlijk ben ik niet zo’n landschapsschilder, maar nu probeer ik toch iets van dat oer-Hollandse erin te krijgen, bijv. koeien. 

Geen idee waarom dat beest nu opeens op zijn kop staat. Dit is een werk in wording, er moet nog van alles aan gebeuren, maar dan heb je een idee

Of wisenten.

Omdat de lessen van Crejat ook opgeschort zijn, gaan we met ingang van aanstaande woensdag over op zoom. Ben benieuwd hoe dat gaat uitpakken.

Zo, dat is het wel weer voor vandaag. Eerst maar eens naar buiten voordat het gaat regenen.

Hartelijke groet,

Regina

NB Ik weet niet of jij ook donateur bent van het schrijfproject, maar ter informatie: op 15 januari om 10.00 uur zit Marilien Mogendorff bij Koffietijd (tv) om erover te praten.