Steun heb ik

Goeie morgen Ineke

Nee, zeker niet, ik ben juist heel blij met jou als briefpartner.
Het is een beetje een chaos in mijn leven en daar kan je veel van zeggen, maar handig is anders. Met mijn man en mij is alles goed en de kinderen doen het ook goed, dat is fijn. Beetje veel plannen en het ouderwetse burgerlijke gedoe komt erbij kijken. En daar tussendoor gebeuren ook super leuke dingen en dat sleept mij er weer doorheen.

Even bij het begin beginnen.

Toen ik nog geen drie was in 1987 zijn onze ouders gescheiden. Dat was toen al wel een dingetje met alles goed regelen qua kinderen en het voogdijschap. Mijn vader heeft zich toen terug getrokken en ik ben met mijn broer en mijn moeder in Leeuwarden gaan wonen. Mijn vader is in Best blijven wonen met zijn nieuwe vrouw, inmiddels ex- vriendin van mijn moeder. Op mijn jeugd komen we nog een keer terug.

Na 23 jaar stond mijn vader er ineens weer en vanaf dat moment hebben we elkaar leren kennen.
Hoe gek is dat, dat ik dacht wat moet ik nu met die man die dan mijn vader is? Een opvoeding hoef ik niet meer, die is klaar. Wat is dan zijn plek in ons leven? Toen ik trouwde was hij er bij en eigenlijk was dat een prachtig moment waar ik nooit aan had gedacht. Iedereen die in mijn leven een rol speelt, was er die dag. Al was de rol van mijn vader voor mij wat langer onduidelijk.

...ik ben dieper gegaan dan dat ik mij bewust was

Tot wij ouders werden van onze oudste. Mijn vader is opa van ons zoontje en dat betekende een rustige plek in ons leven om op verder te bouwen. Dat heb ik meer gedaan en ik ben dieper gegaan dan dat ik mij bewust was.
Ik mis hem dan ook steeds meer en meer.
Helaas is mijn vader op 14 februari 2020 plotseling overleden. Ik heb dat diezelfde avond op de mail gezet naar een andere briefschrijfster. Ik zal hem hier bijvoegen.

Hierna heb ik met mijn bijzondere broer alle bergen en diepe dalen al voorbij zien gaan in mijn gedachten. De ene hypothese na de andere vloog voorbij. En een paar weken later blijkt hoe goed ik mijn extreem intelligente narcistische broer ken.
Mijn schoonzus belde mij compleet overstuur op. En na een aantal pogingen hen beiden te kalmeren en erachter te komen waar hun dochtertje van bijna twee was, dacht ik: ik sta in Harlingen, zij in Utrecht en ik weet niet of zij daar staan te ruziën met die kleine erbij. Ik heb opgehangen en 112 gebeld.
De nasleep hiervan spookt nu bij mij in mijn hoofd en beïnvloedt mijn leven.

Hij is nu dus in de strijd verwikkeld om zijn dochtertje

Waar mijn broer veel en vaak altijd op twee uur afstand was, is hij nu vaak bij mijn moeder hier bij ons in Harlingen.
Mijn verhalen en herinneringen uit mijn jeugd had ik weggestopt. En nu stapt hij zomaar ons huis binnen en iedereen en alles van ons gezin mag ongevraagd een analyse ontvangen.
Hij is nu dus in de strijd verwikkeld om zijn dochtertje.
Als hij daar nou mee bezig is, maar helaas de narcistische man komt hier ook nog even alles verstoren.
Zijn advies en de bejegening richting mij en ons gezin laat ik redelijk los. Maar wat hij mij vroeger heeft aangedaan komt boven drijven. En dan denk ik aan zijn kleine meisje. Als hij het bij mij zo kan praten dat ik ging geloven dat ik het moest doen. En dat ik het hem verschuldigd was, Hoe gaat het dan over een paar jaar bij zijn dochtertje.
Ik sta in tweestrijd. Dat en niet fit zijn, omdat we allemaal hoesten. O, echt het zijn de drukste paar jaar in ons leven.
Maar gelukkig doen we het samen en mijn man weet van alles.
We zijn al 21 jaar samen en in 2012 getrouwd.
Steun heb ik.

Politiek is leuk en een ontspanning zowaar om alles te plannen. De sociale media zijn mijn portefeuille, samen met een stuk sociaal domein. Dit doornemen met de meerjarenbegroting van de gemeente (138 pagina’s), is een goeie bezigheid en daar groei ik van. En met leuke, interessante mensen om me heen in het netwerk maakt het nog mooier. We groeien als partij met leuke en sterke nieuwe leden. Het is leuk dat je eigen educatie bij deze mensen te vinden is, je leert van elkaar.

Dan nog zijn er nog mijn eigen kapsalon en de sporten van de kids, het huishouden en alles wat erbij komt.
Sorry, Ineke, ik was je even vergeten.
Ik heb bij een eerdere brievenschrijver nooit zo'n lange lap tekst durven schrijven. Ineke, ik schrijf graag en hopelijk maken we er een positieve tekst van de komende tijd. Geluk en verdriet zijn zo dichtbij, alleen de scheidslijn is nog dik. Hieronder de brief met het verhaal van het overlijden van mijn vader

Goeie dag Katja, (dat was de vorige schrijfpartner)

Het is al even geleden dat ik jou een mail heb gestuurd. Voor mijn gevoel ben ik vergeten op jou te antwoorden na jouw laatste mail. De dagen vliegen dan ook voorbij, en afgelopen week ging er een wervelwind door huis en haard.

Zondag 14 februari, de dag van de liefde

Mijn man en ik doen hier vrij weinig aan en we besluiten lekker te gaan wandelen door onze prachtige stad aan het wad. Op de ochtend beginnen we aan deze tocht, mooi op tijd. Want in de middag komt mijn vader op visite. Hij had iets met zijn telefoon gedaan waardoor ik hem niet kon appen. De jongens doen een nog een plasje en de kleine meid krijgt een schone luier en we gaan op pad. Hoe leuk, ik had broodjes meegenomen dus we kunnen een paar eendjes wat eten geven met de vrieskou. Als we thuis komen is het twee uur en mijn moeder, oma van de kindjes is even snel koffie halen.
Oma moet helaas snel weer weg want de coronamaatregelen maken dat wij niet allemaal samen kunnen zijn. Opa komt om drie uur gezellig en de jongens kunnen niet wachten want we eten straks lekker patat met frikadellen.
Zo fijn, opa (mijn vader)krijgt een knuffel van mij bij binnenkomst, want ik ben blij dat hij er is.
Ik kijk naar zijn haar en mijn handen kriebelen. Dus hop op de stoel, een lekkere kop koffie en oma ( mijn moeder) krijgt ook nog snel een kopje. We zitten allemaal op afstand als ik het haar van mijn vader knip en weer netjes maak.
Dan gaat mijn moeder weg na een goedkeurende blik op papa's kapsel.

Dan denk ik aan ons eerdere telefoongesprek in die afgelopen week

Mijn oudste vraagt opa iets, maar nu weet ik niet meer wat hij vroeg. Alleen krijgt hij niet echt een antwoord, en dat is een beetje gek. Mijn man en ik kijken elkaar aan en ik zie zijn twijfelende blik; we vinden hem anders dan anders. Ondertussen heeft papa een hele tas uitgepakt. Laptop, kleine tablet en zijn telefoonspulletjes liggen al op tafel. 'Dit is gek', vraag ik nog: 'Ik ga toch alleen je telefoon nakijken?' Ik ga aan de slag en zeg mijn vader naast mij te gaan zitten en vraag wat hij heeft gedaan. Ook zijn laptop moet aan zegt hij, want hij kan er niet meer in.
Dan denk ik aan ons eerdere telefoongesprek in die afgelopen week, waarna ik op had gehangen en ook tegen mijn man zei dat ik vond dat hij afwezig klonk.
Daar naast mij, bij ons aan de keukentafel pak ik papa's hand en ik kijk hem aan. Even al het ontwijken aan de kant. 'Wat is er met jou, je bent niet jezelf'. We praten even en hij geeft toe dat hij heel bang is geweest in die week. Ik vraag een beetje boos waarom hij mij dan niet gebeld heeft of mama. We besluiten samen de volgende ochtend de huisarts te bellen en wat dingetjes in gang te zetten. Misschien wil hij ook een beetje hulp thuis op zijn flat, dat kan.

Het is code rood en de avond klok is nog van kracht, dus na het eten gaan papa, zijn kleinkinderen en wij tweetjes nog even nazitten, maar dan moet hij echt richting huis. 'Afgesproken', zeggen we. Ik bel mijn vader morgen vroeg direct. Onze oudste zoon wil een spelletje doen met zijn papa en zij gaan aan de slag.
Ik pak mijn papa vast en vraag of hij goed thuis gaat komen en rustig aan wil rijden. Ook net als altijd, maar dan ook echt altijd, moet hij mij een bericht sturen als hij terug in zijn flat is.
Nu dus niet anders…………
Na een uur nog niks ( geen bericht) en ik word onrustig en ongeduldig. Dan is het na negen uur en moet hij toch echt al thuis zijn, dus ik besluit hem mobiel en op zijn huistelefoon te bellen. Geen van beide neemt hij op.
Ken je dat, Katja, dat gevoel in je onderbuik dat enge gevoel, dat je liever niet hebt?

Hij was niet helemaal zichzelf vertel ik en altijd, echt altijd, krijg ik een berichtje

Ik laat het gevoel maar toe bij mezelf en besluit de politie te bellen voor hulp. Ik geef aan dat we niet meer naar hem toe kunnen door de avondklok, maar dat ik het niet vertrouw. Hij was niet helemaal zichzelf vertel ik en altijd, echt altijd, krijg ik een berichtje. Ze gaan voor ons een kijkje nemen. Het is dan half tien in de avond.

En dan om kwart over tien staat de politie bij ons in de woonkamer. Ze komen persoonlijk het nieuws overbrengen en het is niet zo goed. Ik luister naar de woorden.
Mijn dochter slaapt bij mij op de bank als mijn hart een slag overslaat en dat dat enge gevoel mij compleet overneemt.

Je bent thuis en je zit in je stoel met je warme jas nog aan, als je flatdeur word opengedaan. Als jij dan nog een klein teken geeft doen de handen van hulp en verzorging zo hun best.
Je bent gaan zitten om niet meer op te staan.
Je bent even niet alleen als je alles verlaat en verder gaat.

Lieve papa ik ga je verschrikkelijk missen.

Met Vriendelijke groet,

Ingrid de Vries-Weij

De wereld kan er morgen wel heel anders uitzien

Beste Dorine,

Wat gaat de tijd snel hè? Alweer een aantal weekjes tussen onze brieven. Ik ben er echt even voor gaan zitten om een leuke brief op te stellen. Ik heb onze brieven eerst teruggelezen. Veel info zo over en weer. Ik lees terug en lees - misschien wel tussen de letters en zinnen door - dat je best veel alleen bent. Weliswaar met twee katten, maar toch. Dan is een project als dit wel heel erg mooi, denk ik.

Ikzelf ben dan wel single, maar niet alleen. Bij mij in het huis is er altijd reuring.

Je vroeg hoe ik het daten aangepakt heb. Ik heb mij ingeschreven bij een aantal (ja, je leest het goed) datingsites. Niet alle sites zijn hetzelfde. Ik merkte dat er bij verschillende sites enorm geswipet wordt, en niet verder gekeken of gelezen. Heel frustrerend en absoluut niet netjes. Voor de gein heb ik eens een keer alleen een foto van mijzelf geplaatst zonder tekst.

Voor de gein heb ik een keer alleen een foto van mezelf geplaatst

Wat er dan gebeurt is niet voor te stellen. Je wordt dan digitaal door heel veel mannen bezocht, die al dan niet een hartje of iets anders sturen. Dan heb ik mij wel eens afgevraagd wat hen bezielt. Ikzelf heb een foto nodig waar toch wel een soort van klik in zit, maar zeker ook een tekst over de man. En die kan uitgebreid, maar ook heel kort zijn. Ik ga voor de uitgebreidere beschrijving. Soms wordt echt de moeite genomen om aan de hand van je profiel in contact te komen, maar soms ook niet. Of er wordt helemaal niet gereageerd op een berichtje. Ook zoiets. Ikzelf ben op zoek naar een serieuze relatie, maar het is nog best zoeken hoor. De date uit mijn vorige brief loopt niet erg zoals ik het voor ogen heb. Maar goed we gaan het meemaken wat er verder uitkomt.

Je vertelde dat je erover denkt om je aan te melden bij een bepaalde club. Ik ken deze club niet, maar zoals je het omschrijft: ik zou lid worden als ik jou was. Je kan er ook een goede vriend of vriendin aan overhouden toch? En je bent lekker bezig. Althans zo lees ik het, dat je zowel als man en als vrouw inschrijft voor een activiteit.

Ikzelf ben 49 jaar, en vind het niet altijd even eenvoudig om nieuwe contacten (lees mannen) te ontmoeten. In hoeverre dat anders is als je 63 bent? Ik weet het niet. Ik zou wel de momenten pakken. Het leven kan erg kort zijn, en die mooie jaren samen met een lieverd gun ik iedereen van harte, dus jou ook: Gewoon doen joh! Ik hoor graag terug van je wat je bevindingen zijn. Gewoon de stap wagen.

Het leven kan erg kort zijn, en die mooie jaren samen met een lieverd gun ik iedereen van harte

Je schreef over het feit dat wij beide dames zijn. Ik denk dat voor mij ook geldt dat mij dit met elkaar schrijven wellicht wat gemakkelijker afgaat dan wanneer ik met een man zou schrijven. Zoals je schreef, iets gemeenschappelijks? Ik moet in mijn werk ook heel veel praten, met zowel mannen als vrouwen. Ik kan niet echt zeggen dat ik of mannen of vrouwen makkelijk vind praten. Het ligt naar mijn idee echt aan de persoon zelf. Soms kunnen mannen ook enorme verhalen vertellen, en zijn er juist dames die erg gesloten zijn. Wat je wellicht in eerste instantie anders verwacht.

Qua leeftijd heb ik eigenlijk hetzelfde. Maakt naar mijn idee echt niet zoveel uit. Gelukkig zijn we niet allemaal hetzelfde denk ik dan maar weer.

Waar ik mij afgelopen week nog meer mee bezig gehouden heb? Gisteren was mijn zoon jarig. Hij is 21 jaar geworden. Dus een klein feestje. Mijn moeder kwam op visite en heeft een hapje meegegeten. In de middag hebben we samen nog een “ommetje” gemaakt. Ken je die app? Ik heb hem op mijn telefoon geïnstalleerd. Komt vanuit de Hersenstichting. De app motiveert je om elke dag minimaal twintig minuten te wandelen. Is best veel op tv geweest. Moet je net gezien hebben. Je kunt als team meedoen, maar ook alleen. En je kunt deelnemen in een rankinglijst met andere deelnemers in Nederland. Op zich geinig. Het stelt eigenlijk niet veel voor, maar het maakt je bewust van het feit dat het belangrijk is om elke dag in beweging te blijven. Op mijn werk loop ik gemiddeld 10.000 stappen per dag (ik heb een stappenteller = zeven à acht kilometer).Dus die dagen sla ik over met “ommetje”, maar ik probeer op niet-werkdagen twintig minuten via de app te halen. Iets voor jou?

Volgens de bedenker van de app, bestaat er naast de COVID-pandemie al veel langer een andere pandemie. Namelijk die van immobiliteit. Stil zitten, en op je kont zitten, is het nieuwe roken, zeggen ze.

...er bestaat naast COVID al veel langer een pandemie. Namelijk die van immobiliteit

Morgen ga ik na ongeveer een jaar mijn hele oude opa van bijna honderd opzoeken. Hij woont in een verzorgingshuis. Hij krijgt dagelijks bezoek van zijn kinderen (mijn moeder onder andere en mijn ooms en tantes). Hij had aangegeven zijn kleinkinderen ontzettend te missen. Die heeft hij dan ook al geen jaar meer gezien. Dus ik ga hem morgen opzoeken. Ik mag alleen bij hem op bezoek. Taartje en een leuk paasplantje mee. Hoppa. Wel triest allemaal om in deze tijd zo oud te worden. Ik hoop echt dat het jou en mij bespaard blijft. Dan mogen wij eigenlijk niet klagen he?

wel triest om in deze tijd zo oud te worden

Een beetje zoals je schreef in je brief over de bruiloft waar alleen familie en vrienden van het bruidspaar naartoe mochten. Natuurlijk bedenken we met zijn allen andere vormen om hier toch aandacht aan te geven. Maar ach, zo'n bruiloft, of zo'n oude opa... sneu. Even dacht ik nog: ik zie hem pas wanneer hij overleden in zijn kist ligt. Want dat is de realiteit als je bijna honderd bent en toch wat krakkemikkiger in elkaar gaat zitten. Dus ik heb de koe bij de hoorns gevat en mij opgegeven als bezoek voor morgen. Ik ben wel van het doorpakken als het om dit soort dingen gaat. Niet afwachten, de wereld kan er morgen wel heel anders uitzien.

Groetjes,

Geertje

Toch nog een nieuw persoon

Lieve Anne,

Hier is hij dan eindelijk de eerste brief van mij. En gelijk ook mijn eerste excuses. Waarom? Omdat deze brief zolang heeft geduurd. Maar daar heb ik natuurlijk een goede reden voor. Van de week was ik namelijk mijn spambox van de mail aan het uitkammen en toen vond ik de mail waarin ik las dat wij waren gekoppeld om brieven naar elkaar te schrijven.

En daar zit ik dan: klaar om mijn eerste brief te schrijven. Donderdagavond in mijn eigen huisje aan het eind van mijn vrije dag. Na een heerlijk wandeling door de sneeuw, daarna een kop warme chocomel met slagroom met een vriendin en na een heerlijke work-out te hebben gedaan zit ik nu op de bank met married at first sight op de achtergrond een 0.0 biertje naast mij, in mijn badjas te schrijven.

En daar zit ik dan (..) in mijn badjas te schrijven.

Misschien is het wel leuk voor jou om te weten hoe ik bij dit project terecht ben gekomen, het is namelijk puur toeval geweest. Ik was namelijk koffietijd terug aan het kijken omdat Bobbie Bodt, een influencer die ik vlog, kwam vertellen over duurzamen kleding en tweehands shoppen. Iets wat ik zelf ook erg leuk vind om te doen. Daarna kwam dit project en ik was gelijk geboeid. Brieven schrijven naar iemand die je nog niet kent. Dat klonk echt als een avontuur wat ik wilde aangaan en zeker in deze tijd. Normaal heb ik een druk sociaal leven en ben ik in het weekend zelden een avond thuis. Ik ontmoet dan ook vaak veel nieuwe mensen of drink een borrel met vrienden in de bar waar ik vrijwillig. Regelmatig sta ik daar achter de bar biertjes te tappen, maar ook sta ik zelf vaak in de zaal naar een bandje te kijken. Hoe leuk is het namelijk om nieuwe bandjes te ontdekken, te socializen en nieuwe contacten te leggen. Dat is iets wat ik dan ook zeer mis in deze tijd. Als single vrouw vind ik het ook nog steeds het leukste om iemand tegen te komen in de kroeg, want om eerlijk te zijn kom ik niet veel verder op Tinder, Happn, Hinge, Innercircle en wat voor andere datingsites er dan ook mogen zijn. Maar om weer even terug te komen naar dit project en waarom ik besloot mee te doen: dat is omdat dit mij de perfecte manier lijkt om toch kennis te maken met een nieuw persoon. Ik ben dan ook erg benieuwd: waarom jij heb besloten om mee te doen aan dit project?

Normaal heb ik een druk sociaal leven en ben ik in het weekend zelden een avond thuis.

Dan moest er in de brief ook nog een stukje over de toekomst. Hoe ziet het leven er over 7 jaar uit (of nu 6 in 2027). Eerlijk gezegd heb ik echt geen idee en gelukkig maar. Ik ben echt iemand die niet zou willen weten hoe de toekomst eruit zou als je het kon zien. Een ding wat ik natuurlijk wel heel erg hoop is dat er geen maatregelen meer zullen zijn omtrent corona. Ik probeer me nu natuurlijk zoveel mogelijk aan de maatregelen te houden maar merk dat ik dit steeds moeilijker vind om vol te houden en dat ik steeds meer hunker naar de volgende Lowlands, een concert of gewoon een avondje naar de kroeg met wat vrienden. Hoewel de maatregelen en het wat soberder leven ons misschien ook weer een goede les geven en laten zien dat je met minder ook kan leven en wat een luxe de vrijheid is die ik heel mijn leven heb gekend. En dat het soms ook goed is om eens een avondje voor jezelf te nemen en weer eens een boek erbij pakken. Iets wat ik de laatste jaren heb laten versloffen terwijl ik het heerlijk vind om een boek te lezen. Hoop ik toch dat we weer snel alle vrijheid terug hebben en dat ik snel de balans in het leven kan vinden. Verder ben ik wel heel benieuwd hoe mijn carrière er over 7 jaar uitziet. Op dit moment ben ik logopedist en ben ik ook aan het solliciteren bij een ander bedrijf dus hopelijk gaat dat in ieder geval wat verandering brengen in mijn carrière. Of ik over 7 jaar nog logopedist ben, dat vraag ik met heel erg af. Tot nu toe heb ik nog niet de passie voor mijn beroep gevonden die ik graag zou willen voelen voor een beroep.

In de mail zag ik ook staan dat jij ook van muziek en muziek maken houdt, net als ik. Ik speel alweer twaalf jaar gitaar en heb een aardige verzameling met platen. En daarnaast zag ik ook dat je van fotografen houdt en dat is iets waar ik een jaar geleden ook mee begonnen vlak voor de lockdown. En dan met analoge fotografie.

Misschien is het leuk om in elke brief een lied uit te wisselen om weer wat nieuwe muziek te leren kennen. Mijn tip voor jou ga is een keertje luisteren naar Goldband met Ja ja nee nee; een band uit Den Haag.

Lieve Anne ik hoop snel van jou te horen!

Liefs Larisa

Renzen

Lieve Larisa,

Wat leuk om een brief van je te krijgen. Excuses hoeven natuurlijk niet, ik ben al lang blij dat je zo een lange en leuke brief hebt geschreven. Ik vond het zelf namelijk best wel spannend om te beginnen. Weet dan niet zo goed wat ik er in moet zetten, maar nu is er vast een begin gemaakt en dat is fijn.

Klinkt als een heerlijke vrije dag. "Married at first sight" heb ik vorig jaar ook veel gekeken. Dit jaar is het allemaal een beetje langs mij heengegaan.

Ik keek ook 'Koffietijd' en kwam zo ook op het idee om een brief te schrijven met een vreemde. Voor mij heeft het schrijven alleen een iets andere redenen. Ik zit al bijna een jaar thuis omdat ik mijn werkzaamheden helaas niet kan uitvoeren door corona. Ik ben werkzaam bij een bedrijf waar ik mijn collega’s voorzie van koffie. Ik reserveer ook vergaderzalen voor ze en help soms in het bedrijfsrestaurant. Maar goed, alles hangt dus samen met mijn collega’s en die moeten nu natuurlijk thuis werken. De sleur is een beetje aangebroken en zeker in de winter kan ik het soms best wel zwaar krijgen. Het sporten waar ik normaal zo veel plezier en afleiding aan beleef is op dit moment ook allemaal weg door de lockdown. Om mijn energie nog een beetje kwijt te kunnen ga ik soms even lekker fietsen, mountainbiken of wat oefeningen doen.

De sleur is een beetje aangebroken

Wat leuk dat je het naast je werk zo druk kunt hebben met je vrijwilligerswerk en er zoveel plezier aan beleeft. Ik kan me voorstellen dat je het uitgaan en het vrijwilligerswerk dan erg mist. Het internetdaten klinkt erg bekend. Alhoewel ik op dit moment een erg leuke internetdate heb.

Dat er in 2027 geen maatregelen meer zijn omtrent corona hoop ik heel hard met je mee. Eigenlijk hoop ik gewoon dat corona over zes jaar iets is wat in de geschiedenisboeken staat. Maar voor de rest heb ik eigenlijk ook geen idee hoe ik mijn leven over zes jaar zie. Ik hoop dat ik dan in ieder geval een nieuw huisje heb.

Wat vervelend dat je nog niet hebt gevonden wat je zocht. Ik hoop voor je dat je sollicitatie goed uitpakt en dat je daar misschien kan vinden wat je zoekt. Het is ook lastig om te vinden wat je echt leuk vindt. Ik zie mezelf ook niet mijn hele leven koffie schenken voor mijn collega’s, ook al vind ik de variatie die ik heb in mijn werk en mijn werkplek zelf wel erg fijn.

Ik luister graag naar muziek, heb vroeger veel zanglessen gehad en op musical-les gezeten. Er staan hier een elektrische piano en een ukelele in mijn studiootje van 24m2, maar allebei bespeel ik ze niet zo heel goed. Het liefst zou ik wel weer wat meer gaan zingen. Maar ik durf het gewoon niet zo goed. Zelfs niet in mijn eigen huis, het is hier allemaal heel gehorig.

Er staan hier een elektrische piano en een ukelele in mijn studiootje

Maar je kan vast goed gitaar spelen als je het al zo lang doet? Treed je er zelf niet mee op?

Fotografie is op dit moment wel mijn grootste afleiding, ik ben begonnen met een thuiscursus via Zoom ook om mezelf maar weer iets te doen te geven.

Dat is wel leuk ja elke keer een liedje van iemand. Alhoewel ik dus niet zo thuis ben in de bandjes. Ik luister sinds corona heel veel naar Radio 2. Voorheen had ik altijd meer behoefte aan muziek die ik zelf kon opzetten, maar omdat ik al zo lang thuis zit raak ik een beetje inspiratieloos. Dus nieuwe inspiratie is altijd welkom! Is dat bandje een bekende band of heb je die band zelf ooit gevonden? Mij zegt het namelijk niks.

Mijn liedje voor jou is: Let’s Love van David Guetta en Sia… Waarom? Omdat ik afgelopen week wel vier dagen dat lied in mijn hoofd had. Het gekke is dat ik een woordje had onthouden en dat woord was: renzen… Dagen lang ben ik opzoek gegaan naar dat lied maar ik kon het maar niet vinden, totdat ik het weer op de radio hoorde en het met mijn telefoon had laten horen, wat bleek? Het hele woord renzen kwam er niet in voor. Ik ben benieuwd of jij het er ook in kan horen.

Liefs Anne

Het klassenverschil in The great Gatsby is ook nu nog aan de orde

Beste Saeed,

Veel dank voor je bespiegelingen op The great Gatsby. Ik ben behoorlijk aan het worstelen met de vertaling naar theater, zeker voor jongeren. De roman is prachtig geschreven, vol associaties en beschrijvingen en biedt zoveel verschillende manieren van kijken en lezen. Een toneeltekst heeft hardere keuzes nodig, moet eigenlijk 'platter' zijn, met het risico dat de diepere laag verloren gaat of juist te dik bovenop ligt. Ik moet de tekst geweld aan doen om er theater van te maken, maar ik wil hem ook in ere houden. Dat is een uitdaging.. Ook moet ik ernaar kijken door de ogen van de jongeren die de tekst gaan spelen. Zij moeten zich ertoe kunnen verhouden, zich kunnen transformeren naar de personages. Mooi dat je zegt dat de roman het bewijs is van een heel tijdperk. Dat is toch van een ongekende kracht, dat je iets schrijft dat bewijs van een tijdperk wordt? Ik ben benieuwd welke literatuur en kunst bewijs van onze tijd gaan worden. Welke boeken worden over een eeuw nog steeds gelezen? Ik lees nu graag de boeken van Sally Rooney, zij schrijft ogenschijnlijk makkelijk en simpel, maar ze maakt de worstelingen van haar generatie zo goed voelbaar. De binnenwerelden van haar personages zijn zo dichtbij, dat het is alsof je erbij bent. Daarnaast schept ze tevens een afstand die ervoor zorgt dat je als lezer ook 'beschouwt', op een dieper niveau. Ik vind het knap als het je lukt als schrijver die twee niveaus aan te spreken bij de lezer.

Welke boeken worden over een eeuw nog steeds gelezen?

Het klassenverschil in The great Gatsby is ook nu nog aan de orde. Deze week stond in de krant dat waar je wieg stond in Nederland nog steeds beslissend is voor de hoogte van je inkomen later. Zoals het Nederlandse spreekwoord luidt: 'wie voor een dubbeltje geboren wordt, wordt nooit een kwartje'. In Amerika zou men dat spreekwoord nooit gebruiken, daar is the American dream het credo. Je moet erin geloven dat je een kwartje zult worden. Ten koste van alles. Ik las ook in een essay van Jia Tolentino, een Amerikaanse schrijfster die een boek vol essays schreef over het internet, dat de kracht van het kapitalistisch systeem is dat wij constant bevrediging najagen, maar die nooit helemaal vinden, waardoor we blijven jagen (en kopen). En daar is het internet natuurlijk een uitwas van; een manier om contact, liefde, erkenning, roem enzovoort te vergaren, maar nooit helemaal, nooit echt. Ik weet niet of er iets gaat veranderen na de coronacrisis en de verliezen zijn geteld. Ik heb ook in mijn eigen leven geleerd dat de mens met macht er alles aan doet om die te behouden en er baat bij heeft het systeem dat die macht ondersteunt in tact te laten.
En dat de mensen in dat systeem te bang zijn voor wat er zal zijn zonder die veilige, overzichtelijke structuur.

De kracht van het kapitalistisch systeem is dat wij constant bevrediging najagen.

Ik zie veel mensen steeds achterdochtiger worden over het beleid van regeringen met betrekking tot corona. Aangejaagd door fake news, populistische types en onzekerheid geloven ze dat we voor de gek worden gehouden. Dat de regering ons wil manipuleren en onderdrukken. Ze geloven dat het virus niet bestaat en dat er een verborgen agenda is. Ik ben benieuwd hoe deze beweging zich gaat ontwikkelen. Gaan deze mensen steeds radicaler worden of is het een tendens die ook weer zal kalmeren?
Het idee dat er niet meer zoiets bestaat als een feitelijke waarheid, of een gemeenschappelijke consensus over wat een 'feit' is vind ik wel angstaanjagend. Het gaat niet meer om wat er daadwerkelijk aan de hand is, maar om wat je gelooft dat er aan de hand is, of nog erger: Of je het eens bent of oneens met wat er aan de hand is. Als je het positief bekijkt (laat ik dat eens proberen) is dit wel de tijd van 'het verhaal', iedereen zoekt naar een kloppend narratief, een verhaal dat bij hem past, waar hij of zij zich bij thuis voelt; een geloof.

Denk je Jemen ooit nog te bezoeken? Wat mis je het meest? Mooi hoe Nizan anders over zijn land en Europa gaat denken door het in een ander perspectief te zien. Ik denk dat veel mensen dat niet kunnen, Nederlanders zijn er ook niet zomaar toe bereid de gruwelen van ons verleden onder ogen te zien. Of ze voelen zich er geen deel van, ze zijn niet verantwoordelijk. Ik denk dat het van belang is te voelen dat iedereen deel uitmaakt van de geschiedenis, dat maakt je niet persoonlijk verantwoordelijk, maar wel collectief.

En ik denk dat deel van het vrouw zijn (nog steeds) is dat je moet leven met de projectie en de druk van de mannenblik

Tja, roem.. Ik heb als klein meisje wel gedacht dat roem het hoogst haalbare was, maar ben daar gelukkig snel van teruggekomen.
Wat mij fascineert aan Marilyn Monroe heb ik heel lang niet goed kunnen duiden. Ik denk nu, op mijn 41e, dat het vooral het feit is dat ze door iedereen wordt toegeëigend, dat haar lichaam en haar identiteit zijn gekaapt en geconstrueerd en weer opnieuw zijn geconstrueerd in onze tijd; nu zien we haar als de miskende denker met de gehavende ziel, omdat die identiteit past bij onze projecties. En ik denk dat deel van het vrouw zijn (nog steeds) is dat je moet leven met de projectie en de druk van de mannenblik.
Dat een vrouw, meer dan een man, zich moet voegen naar maatschappelijke maatstaven en 'formats'. Zo moeten we nu toegewijde moeders zijn met bloeiende carrières ernaast en een verzorgd, gezond en fit lichaam.

En tja, de liefde. Ik denk dat er inderdaad een vorm van gelijkheid nodig is. Dat er geen inferieur en superieur moet zijn. Maar dat zijn natuurlijk wel de mechanismen waar we naar grijpen bij de onzekerheid die komt kijken bij de relatie tot een ander mens.
Er is een grote mate van vertrouwen nodig, in wie je zelf bent, om niet de ander nodig te hebben om je volledig te voelen.
Ik vind het leukste en het verschrikkelijkste van de liefde het 'niet weten'. In deze tijd wordt er veel meer en langer gedatet, door de apps die we tot onze beschikking hebben; kapitalistische liefde; je kan eindeloos door selecteren in de illusie dat je dan bij het beste van het beste uitkomt. Voordeel is dat je mensen ontmoet die je anders nooit was tegengekomen in je eigen sociale cirkel. Maar wat betekent een ontmoeting, als er duizenden andere mogelijke ontmoetingen onder de knop zitten?

Ik vind het leukste en het verschrikkelijkste van de liefde het 'niet weten'

Jammer dat ik de voorstelling op het Fringe festival niet heb gezien! Ik ben benieuwd naar de tekst.

Fijn toch, dat je kan slapen en zo even kan ontsnappen, dat lijkt me een gezonde manier om dat te doen.
Ik ben daar wel een beetje jaloers op.

Eigenlijk schrijven we al een soort van tekst nu samen, met deze brieven.

Groet,
Marjet