Een vrolijke misantroop

Hallo,

Wat leuk van jou een brief te ontvangen terwijl wij elkaar helemaal niet kennen. Handgeschreven nog wel. Dan kan ik natuurlijk niet achterblijven door mijn brief niet met de hand te pennen. Ik vond het trouwens een uitstekend idee om zo min mogelijk over onszelf te vertellen in de brieven maar er gewoon maar een beetje op los te schrijven. Terwijl ik dit doe zit ik op de boot terug van Terschelling naar Harlingen. Een goed moment voor een brief want de overtocht duurt twee uur en 'in verband met de coronamaatregelen is de horeca gesloten'. Gelukkig heb ik boterhammetjes mee.

Gelukkig vind ik mijzelf uitstekend gezelschap dus we hadden een heerlijke week

Schuin tegenover mij zit aan een tafeltje een stel waarvan de man op een jong en blonde versie lijkt van Kees van Kooten. Heel wonderlijk. Ik moet nu onwillekeurig steeds aan de Vieze Man denken. Maar, Mimi, weet jij wie de Vieze Man is? Mogelijk ben je heel jong en van een generatie die niet bekend is met Koot & Bie. Nou, in dat geval moet je maar even Googelen. Links zit een gezin met twee labradoodles. Reuze poedels. Ik weet niet wat ik moet vinden van dit type hond. Ze zijn vast reuzelief. Net als ik hebben ze vast geen zin om naar huis te gaan. Thuis is alles weer het 'nieuwe normaal'. 

Op Terschelling was het heel makkelijk om te vergeten dat corona bestaat. Ik ben er alleen, kwam heel de dag geen mensen tegen, las geen krant en keek niet naar actualiteitenprogramma’s. Dan is het net alsof de wereld gewoon gewoon is. Alleen in de Spar waren anderhalve-meter-afstand-aanwijzingen. Het was lekker om even een weekje te doen alsof er niets aan de hand is. Ik heb veel tijd doorgebracht met mijzelf. Gelukkig vind ik mijzelf uitstekend gezelschap dus we hadden een heerlijke week.

De blonde Kees van Kooten zet nu zijn bril af en lijkt nu een stuk minder op Kees van Kooten en ik moet toegeven dat de Vieze Man associatie eigenlijk best ver te zoeken is. Naast mij zit een man die een boek van Ludlum leest. Daar heb ik zelf nooit iets van gelezen en ik zou er ook geen zin in hebben. Het gaat vast over spionage of zo. Het is vast heel spannend met een teleurstellend einde. Zo ziet het er in ieder geval uit. Jij droomt best gekke dingen trouwens. Droom je altijd zo levendig of komt dat omdat we in verwarrende tijden leven?

Ik heb makkelijk praten, ik ben een oude muts, ik hoef niet meer zoveel

Wat mij betreft valt die verwarring wel mee. Ik was de laatste tijd al niet meer zo uithuizig en mis het sociale leven (nog) niet echt. Ik heb makkelijk praten, ik ben een oude muts, ik hoef niet meer zoveel. Natuurlijk maak ik mij wel grote zorgen. Hoe moet het verder met de wereld? Heb ik straks nog werk? Gaat het ooit nog weg? Ik ben best fatalistisch ingesteld en ben overtuigd dat dit nog maar het begin is van een hele grote golf rampspoed die onze samenleving voorgoed zal veranderen. Gelijktijdig ben ik trouwens wel heel vrolijk van aard en opgewekt. Ik ga dus zeg maar zingend de afgrond in. Een vrolijke misantroop.

Halverwege alweer, de vaartocht. Tijd voor een Balisto. Wat is jouw favoriete snackreep? Ik vind een Nuts ook wel lekker maar het valt mij op dat Nutsen steeds moeilijker te vinden zijn in het snoepschap. Het lijkt wel of Nutsen een beetje uit de mode zijn.

Ik zal het eiland, de rust, de natuur en het wezenloos voor mij uit zitten kijken over de Wadden, enorm missen

Wat vind je overigens van mijn briefpapier? Toevallig werk ik voor een museum en heb ik een onuitputtelijke stapel van kaarten die ik vol kan schrijven. Ik ben wel een fan van het werk van Vallotton, vooral zijn litho’s en houtgravures. Het is niet een heel bekende kunstenaar dus het zal mijn niet verbazen als je nooit van hem gehoord hebt maar het loont de moeite er even in te duiken. Dat zeg ik nou wel maar ik ken je helemaal niet en mogelijk heb je een totaal afwijkende smaak. Spannend ook wel, dat helemaal niets weten. Wie weet vind je mijn geschrijf wel heel stom. Maar goed, dat is dan de schuld van Schrijven naar de Toekomst. Zij hebben ons gematcht.

Het zonnetje schijnt en Terschelling ligt nu heel ver achter mij. Ik zal het eiland, de rust, de natuur en het wezenloos voor mij uit zitten kijken over de Wadden, enorm missen. Volgend jaar hoop ik weer te gaan. Kijken wat dan tegen die tijd het 'nieuwe normaal' is. Fingers crossed. Het was gezellig je te schrijven. 

Doei, Mascha