Het leven speelt zich af in een soort lichte mist

Hoi Regina,

Dank je voor je mooie brief met inderdaad ook voor mij veel herkenbaars, zowel in wat je zegt over de huidige tijd, als in de passage over je fietstocht. Het leven speelt zich af in een soort lichte mist, een treffende omschrijving.

En ja, van die kleine geluksmomentjes zoals jij op de fiets ervoer, die probeer ik ook nog steeds elke dag te, zeg maar, plukken. Fietsen en wandelen in het bos en de duinen en op het strand, maar ook zijn het momenteel vaak de vele vogels in de tuin die me inspireren, gewoon omdat ze druk bezig zijn met iets, of juist omdat het een soort is die je niet elke dag ziet. Gelukkig kan ik daar heel lang naar blijven kijken, ik word er blij van. Allerlei bosvogels beginnen de voerplekjes in de tuin te ontdekken. Momenteel is er het pimpelmeesje -we noemen hem inmiddels Binky- die al een paar weken de, in het zicht vanaf de keukentafel op diverse plekken opgehangen vetbollen probeert voor zichzelf te houden. Als een kamikazepiloot vliegt hij tegen -grotere- koolmezen aan, jaagt ze weg en achtervolgt ze ook nog, prachtig om te zien! Ook zit er al een week een mannetjesmerel elke ochtend te snoepen van de appels die we aan de boom hebben laten hangen. En sinds een paar dagen heeft een reiger ons vijvertje ontdekt en komt elke dag even kijken of er nog iets te snacken valt. We hebben hem al succes zien hebben, dus nu zijn we iets kordater in het storen van zijn plannetjes. Er zitten kikkers, padden en salamanders, en ook reigers moeten eten, maar de vijver hoeft nou ook weer niet leeg…Ik heb sinds we hier wonen al een en ander aan piepkleine ‘David Attenborough-momenten’ vastgelegd op video en foto en speel nog met de gedachte daar een keer iets van te maken, maar er borrelt (nog) geen urgentie.

......wij hebben genoten van een heerlijk maaltje verse schar

Want veel urgenter was het vissen inmiddels. Gisteren ben ik voor het eerst sinds juli (tot dan kwam ik er bijna iedere week…) weer wezen vissen op de zuidpier (die sinds afgelopen week na de reparaties weer open is). Prachtig rustig weer, weinig wind, zonnetje, veel andere ‘locals’. Ook de zeehonden en de vogels waren er weer. Als het vissen ‘lekker’ gaat, kom ik in de staat waarin de tijd en het verlopen ervan vaag wordt. Een paar uur wordt een heerlijke langzame deining met een flow aan dingen, die bovendien redelijk onvoorspelbaar zijn. Constant op van alles focussen, maar in een ontspannen doch - klaar-voor-actiemodus. Een meditatie terwijl u bezig bent. Ja, ik merkte wel dat ik dit toch echt wel heb gemist. Ik kan het me ook goed voor de geest halen, but ‘nothing beats the real thing’. Ook het andere (nieuwe) doel is trouwens gelukt, genoeg vangen voor één maaltijd en niet méér…De visjes die te klein waren hebben het avontuur overleefd en wij hebben genoten van een heerlijk maaltje verse schar.

De lethargie door de corona heeft het, toch wel treuren om het ‘eind’ van mijn carrière, inmiddels wel wat uitgesmeerd in die mist en het uit het ritme van het vissen raken heeft wel veroorzaakt dat ik nu bezig ben met het schrijven van een verhaal. Ik ben ook zo iemand die ‘nog wel eens een boek wil schrijven’, maar tot een paar weken geleden had ik geen ‘skelet’ (ik bedoel een soort setting waarin het zich afspeelt) om mijn ideeën aan op te hangen. Hoofdstuk 1 is nog lang niet af en mijn ambities liggen vooral bij het alleen al dat voltooien, vanaf daar verder.

Want ja, een baan bij een baas kan ik met m’n 55 zo goed als vergeten

Want ja, een baan bij een baas kan ik met m’n 55 zo goed als vergeten, ik zal het als zzp’er moeten doen. Dus dan nu maar even zo, al is de schrijfdiscipline nog niet zo strak en uitgebreid als ik zou willen, work in progress dus, maar er lijkt weer een soort richting te zijn.

Dan nog even Mexico. Achteraf gezien waren we er precies op tijd en ook mooi op tijd weer terug. We waren daar eind 2019 tot half januari 2020 en volgden daar dus het nieuws over hoe het in China mis ging en hoe het virus om zich heen aan het grijpen was. Ik had toen nét Spillover van David Quammen gelezen (over al die virussen zoals sars, hiv, ebola en q koorts, niet te vergeten) en vreesde al een beetje dat het mis zou gaan toen het in Italië uit de hand liep.

Maargoed…Wat een indrukwekkend land inderdaad! En die enorme verkeerdrempels zijn er nog steeds! Ik zou zo weer terug willen. Yucatan (en nog een groot deel van de rest;-) ) ben ik nog niet geweest. Wij waren vanaf 27 december 2019 een paar dagen in Mexico City. We wisten het niet, maar die periode is een van de rustigste van het jaar in de stad. Weinig verkeer, metro halfleeg. Mooie musea bezocht zoals het Nationaal Museum voor Antropologie, maar ook de beroemde muurschildering van Diego Rivera over de geschiedenis van Mexico. De drukte was in ieder geval perfect om zo’n stad (en dan natuurlijk nog maar een klein deel daarvan) nog een beetje aan te kunnen, we hebben er zelfs ook nog een dagje op huurfietsen rondgereden. De oudjaarsnacht was verbazend rustig en op 1 januari 2020 stonden we op de piramides van Teotihuacan: wát een plek. Dit waren de eerste piramides die ik in het echt zag, of eigenlijk meemaak! Daarna zijn we per binnenlandse vlucht naar de regio Chiapas in het zuiden gegaan. Vandaar met de lokale bussen naar de kust en langs een paar plekken gehopt. (en gevist natuurlijk! Ik had daar ook wel wat van die ‘geluksmomentjes’…Wat denk je van ‘s ochtends bij zonsopgang op een leeg strand staan vissen, met een branding tot drie meter hoog waar de pelikanen overheen ‘surfen’. ’s Avonds bij zonsondergang was het trouwens ook fantastisch. De vangst was overigens zeer mager, maar die beloning van een paar visjes na al die uren op zo’n plek was allang prima. Ook trouwens m'n eerste aardbeving meegemaakt, klein en verder niks aan de hand, maar wel genoeg om me wakker te krijgen. In Mexico Stad hadden we al bij een waarschuwing op het pleintje voor het hotel staan wachten tussen een naar later bleek Scientology Church aardbevings rescue team, een interessante ontmoeting, maar het alarm bleek loos.)

.... een hotel met een goed doel

Uiteindelijk via een tussenstop in een prachtig Refugio in de bergen naar de stad Oaxaca, naar Hotel Con Corazon. Mijn vriendin Petra is al heel lang bij die organisatie betrokken. Vrienden van haar hebben het opgericht en zijn een hotel in Granada in Nicaragua gestart, een hotel met een goed doel. Kort gezegd, er gaat een aanzienlijk deel van de winst naar onderwijsprojecten in de buurt. De staf is grotendeels en liefst totaal lokaal. Het tweede hotel is er sinds drie jaar in Oaxaca. In Granada zijn we twee keer geweest, en nu dus ook in Oaxaca. Wat een prettige stad is dat en inderdaad met heeeel lekker eten! (Ik heb daar mole leren maken, lekker hoor en nog leuk om te doen!) De invloed van het toerisme is er zeker, maar het leek daar nog redelijk in balans (met de vele Mexicanen die in eigen land op vakantie waren. Het land is ook zo immens groot). Vanuit Oaxaca was het terug naar huis. Uiteraard is daar de boel qua toerisme nu ook ingestort, in Nicaragua trouwens al veel langer wegens de fratsen van die gekke Ortega, het zijn dus spannende tijden.

Spijtig inderdaad van je gitaarcarrière, maar zo te lezen genoeg andere creatieve invulling van dingen en inderdaad wel een tweede leven voor je gitaar! Het gaat nog even duren tot ik afscheid van de mijne(n) ga nemen.

Geen leuk onderwerp natuurlijk, maar wel relevant

Het theaterstuk lijkt me indrukwekkend, wordt het nog vaker opgevoerd of is het te bekijken via internet? Geen leuk onderwerp natuurlijk, maar wel relevant. En juist dat schurende met humor kan mooie dingen opleveren.

We komen graag een keer kijken in het Poldermuseum, ergens tijdens de warmere maanden, denk ik.

Nou dat was het wel weer. Ik weet niet hoe je denkt over het al dan niet voortzetten van de correspondentie na deze derde brief. Ik ben gemotiveerd om door te gaan, juist om zoals jij het mooi (en dus niet dramatisch) omschreef in je eerste alinea. Laat maar weten.

Groeten,

Marc