Ik heb wel vertrouwen in ons! 

Zaterdag 19 maart 2022 21:13 – Ik zit in de trein richting Amsterdam. 

Lieve Jona, 

ik vond het ook heel leuk om net jouw brief te lezen. Ik zit dus in de ICE richting Amsterdam, terug naar huis. Het voelt soms nog steeds heel gek als ik dat zeg: Amsterdam, mijn thuis. Alsof ik soms vergeet dat Amsterdam niet altijd mijn thuis was. Of Nederland dan. Op de een of andere manier voelt het wel heel normaal, maar het is bizar hoe snel dat gaat eigenlijk. Misschien heb je dat ook als je met jouw opleiding in Maastricht gaat beginnen. Dat op een bepaalde  moment Maastricht dus als jouw thuis gaat voelen. Zal wel leuk zijn. Ik kan me wel heel goed voorstellen dat het nog moeilijk is om je dat voor te stellen. Je gaat het zien!  

Nou, terug naar de brief, een heel leuke eerste brief trouwens! Ik moet wel zeggen dat ik vind dat je heel goed kunt schrijven. Het is alsof ik in jouw hoodt kan duiken door jouw woorden.  Misschien is dat ook wel een van de redenen dat een regieopleiding heel goed bij jou zal  passen☺ 

Ik vraag me wel de hele tijd af: sinds wanneer wist je dat dit was wat je wilde doen! Wist je dat al jouw hele leven? Of kwam je daar pas later achter, en hoe?? En wat vinden jouw  ouders ervan?? Sorry voor al de vragen meteen maar ik kan me dus goed voorstellen hoe  moeilijk het soms is om mensen te vertellen dat je iets creatiefs gaat doen voor jouw  opleiding. Meestal hoor je dan waarschijnlijk dat je liever iets moet doen met meer ‘zekerheid’ of misschien ook juist niet? Ik ben wel benieuwd! 

... ik wil dan liever heel veel juist aan jou vragen, omdat ik mijn eigen verhaal natuurlijk al ken

Ik wil wel proberen om al jouw vragen in deze brief te beantwoorden, maar het is soms heel  lastig voor me, want ik wil dan liever heel veel juist aan jou vragen, omdat ik mijn eigen verhaal natuurlijk al ken. Andersom is het waarschijnlijk hetzelfde voor jou. Toen je vroeg of het toen voor mij voelde alsof ik wegging of dat ik juist juist ergens naartoe ging, moest ik  wel ff nadenken. Ik vond het een heel goede vraag. In eerste instantie dacht ik dus: Het  voelde meer alsof ik ergens naartoe ging, want dat deed ik natuurlijk ook. Maar ja, omdat te doen, moest ik natuurlijk eerst weg- weg van Kiel, Duitsland- waar ik was geboren en de  eerste negentien jaar van mijn leven had doorgebracht. Een plek met zo veel herinneringen, goede maar ook slechte. Ik kom uit een best wel groot gezin. Ik heb drie zussen en twee broers en  ben ook al tante van de drie dochters van mijn oudste broer- hij is als 35. Mijn jongste zus is  deze week pas veertien geworden. Het voelt raar, want ze is wel een puber nu. Toen ik bijna drie  jaar geleden naar Amsterdam was verhuisd, was ze nog elf en een kind. Het is bijna onmogelijk om me dat voor te stellen soms. Eigenlijk heb ik haar hele jeugd gemist.  

Er is zo veel gebeurd sinds ik ging verhuizen En juist door corona voelt het apart. Ik ben nooit  bang geweest voor corona denk ik. Ik had het ook tot begin van dit jaar nooit gekregen. Inmiddels ben ik wel bang om het weer te krijgen denk ik Ik ben helaas nog steeds beetje  zwak sinds ik het heb gehad, dus nu er geen maatregelen meer zijn, maak ik me een beetje zorgen. Nederlanders kijken een beetje anders naar de pandemie dan Duitsers denk ik. Dat heb ik dit weekend ook weer heel erg gemerkt. Ik was dus in Münster op de markt vanmiddag.  De markt was wel buiten, maar echt iedereen had een FFP2 mondkapje op, terwijl het  buiten was. In het begin vond ik het wel bijna grappig hoe anders Nederlanders in het leven  staan: ze laten zich nooit iets voorschrijven en genieten van het leven met een aantal borrels. Inmiddels ben ik er wel zo erg aan gewend dat ik elke keer als ik weer terug naar  Duitsland ga weer een mini cultuurshock herleef. Bizar hoe vreemd ik me dan in mijn eigen land voel.  

Niemand wordt geboren als een crimineel

Je vroeg me dus in jouw brief ook waarom ik psychologie ging doen. Soms als mensen met dat vragen verwachten ze waarschijnlijk zo'n antwoord ‘Ik wil graag mensen helpen'. En  ik zeg niet dat dit niet een van de redenen is waarom ik deze studie wilde gaan doen. Maar zo simpel is het antwoord toch niet voor mij. Als ik heel eerlijk ben denk ik wel dat ik mensen wilde begrijpen en dan vooral criminele mensen: moordenaars, verkrachters en  kindermisbruikers; mensen die dingen doen waarvan je bijna niet kan geloven wat er in hun hoofd gebeurt of wat er mis is gegaan, waardoor ze zulke verschrikkelijke dingen kunnen doen. Ik denk namelijk niet dat iemand dit soort dingen kan doen zonder zelf ooit iets heel afschuwelijks ervaren te hebben. Niemand wordt geboren als een crimineel. Ik wil dus gevangenispsycholoog worden en dit soort mensen helpen. Hun een kans geven om zichzelf beter te begrijpen en het  leven opnieuw op te pakken na de gevangenis. 

Nou nu heb je echt een prima indruk van me haha ☺ Ik hoop nu niet dat je verkeerd over me denkt- ik bedoel: we hebben wel een enorm project om aan te gaan werken. En ik heb er  heel veel zin in! Ik moet wel zeggen dat ik er ook heel erg respect voor heb- ik heb echt heel  lang niet meer iets creatiefs moeten doen. Soms voelt het alsof mijn hoofd niet meer creatief kan denken- maar dat komt hopelijk snel weer terug, ik heb wel vertrouwen in ons!  

Ik vind wel heel vet wat je allemaal op zo'n jonge leeftijd al aan projecten doet

Maar genoeg over mij. ik wil meer over jou weten! Ik vind wel heel vet wat je allemaal op zo'n jonge leeftijd al aan projecten doet. Lijkt me wel een leuke manier om een tussenjaar door te brengen. Bijna alsof je gewoon een beetje van alle ervaringen die bij jouw opleiding passen kunt genieten voordat het echt begint. De beste beslissing die je had kunnen nemen als je het mij vraagt. Een tussenjaar nemen is volgens mij echt nooit verkeerd!  

En wat cool dat je bij Artis werkt. Ik ben er wel soms met mijn vroegere oppaskinderen geweest en ook een keer tijdens de introductieweek. Eigenlijk vind ik het idee van een dierentuin heel  verschrikkelijk – dieren horen niet opgesloten te zitten. Elke keer als ik er ben, vind ik het zielig voor de dieren: wat voor een leven moet dat zijn? Maar voor kinderen is het ook weer een leuke activiteit, dus ik weet nooit echt wat ik erover moet denken, lastig onderwerp. 

Ik ben wel heel moe inmiddels en merk wel hoe mijn concentratie steeds minder wordt, dus misschien kan ik nu beter stoppen. Ik ben ook al bijna in Amsterdam zo. Fijn, om zo in mijn  bed te kunnen liggen, ook omdat ik morgen de hele dag moet werken. Gelukkig vind ik mijn werk wel heel leuk! Ik werk in een vintagewinkel, Marbles vintage heet die ☺ 

Ik kan het niet afwachten om jou overmorgen te leren kennen. Fijne zondag nog!  Liefs, 

Roza