.... als ik ergens voor ga, dan ga ik er ook helemaal voor

Beste Mirna,

Ongeveer vijftien jaar geleden heb ik een diagnostisch onderzoek doorlopen, vanwege een vermoeden van ADHD. Verschillende invullijsten en gesprekken verder, trok men de conclusie dat er geen sprake was van ADHD, omdat men het niet terug kon herleiden naar mijn jeugd. Ik heb me altijd afgevraagd of de behandelaren met deze uitleg de plank hebben misgeslagen. Is het realistisch om de eindconclusie te laten rusten op het feit dat ouders aangeven hun kind niet als te druk, moeilijk of ongeremd ervaren? Kan dit überhaupt zo worden gesteld zonder de draagkracht van een ouder te meten?

Ik was teleurgesteld: al mijn hele leven liep ik tegen dezelfde dingen aan, maakte ik dezelfde fouten. Ik was naarstig op zoek naar een verklaring, had al verschillende therapieën achter de rug, maar voelde me nooit helemaal stabiel. Of compleet. En met compleet bedoel ik dan dat ik in ieder geval een beetje het gevoel had grip op mezelf en mijn eigen handelen te hebben.

Daarna ben ik nog altijd op zoek geweest naast handvatten door middel van trainingen, het aangaan van bepaalde contacten en het lezen van boeken met een gedragspsychologische inslag.

Vanuit herkenning bood zij mij later ook een pilletje aan

Een vriendin van mij, waarmee ik ben opgegroeid, kampte net als ik ook al jaren met een aantal uitdagingen, die ze maar niet uit de weg leek te kunnen ruimen. Het grootste gedeelte van de worsteling die zij ervaarde, speelde zich af in haar hoofd. Het was altijd druk en het ontbrak haar aan het vermogen om dit te kunnen structureren. Uiteindelijk heeft zij een dexamfetamine van haar vader gekregen (voorgeschreven door de huisarts) om te kijken wat het effect ervan zou zijn. De vriendin nam de pil en had voor het eerst, voorzover zij zich kon herinneren, rust in haar hoofd. Met deze informatie is zij zelf naar de huisarts gegaan, waarmee uiteindelijk ook de diagnose ADHD kon worden gesteld. Vanuit herkenning bood zij mij later ook een pilletje aan. Ik heb niet eens getwijfeld. Ik had zoveel behoefte aan een oplossing of op z’n minst opluchting. Ze had gelijk, de vriendin, voor mij werkte het net zo prettig als voor haar. Het is jaren geleden, maar ik weet nog steeds hoe heftig ik het vond dat er geen enkele gedachte door mijn hoofd dwaalde. Het lukte me niet eens om een willekeurige gedachte te forceren. Ik dacht dat ik daar naar op zoek was, rust, maar uiteindelijk werd ik er heel erg onrustig van. Hoewel de wat minder steunende gedachte na het innemen van de pil verdwenen, was ik ook alle creatieve gedachten kwijt. Ik zat op de bank en kwam tot niks. Totdat de pil was uitgewerkt. Toen was alles weer ‘normaal’.

Vorige week had ik Koffietijd aanstaan op de achtergrond. Dit is meestal het geval als ik thuis aan het werk ben, omdat ik me dan beter kan concentreren dan in een stille ruimte. Dit keer hadden zij ervaringsdeskundige Jorna Postma uitgenodigd. Zij heeft zich gespecialiseerd in ADHD bij vrouwen, hoofdzakelijk dus vanuit eigen ervaringen en eigen onderzoek. Ik herkende me eigenlijk in alles waar zij over sprak. Ik ben haar later gaan opzoeken op het internet. Zij bleek podcasts in te spreken, per keer een ander onderwerp, maar elke keer gecombineerd met ADHD. Zij geeft aan dat er vaak verbaasd wordt gereageerd op haar diagnose, omdat men er nu eenmaal vanuit gaat dat iemand met ADHD per definitie opvallend druk is. Maar ADHD kenmerkt zich hoofdzakelijk door de moeite die personen hebben met planning en structureren.

Mijn teamleidster heeft mij al een aantal keren gezegd dat zij geen idee heeft welke structuur ik aanhoud in mijn werk. En ze heeft gelijk; die is ook niet zo duidelijk.

Toen ik startte met mijn huidige baan, heb ik verschillende dingen geprobeerd om een overzicht te creëren. Excel-bestanden, digitale notities, geschreven acties. Maar bij alles waar ik aan begon, had ik moeite om het bij te houden. Tenslotte bleek het bijhouden van een digitale agenda met Outlook en werken met verschillende kleuren voor mij het best te werken. Alles op één plek, overzichtelijk.

Je gaf in je laatste brief aan dat je moeite had om te begrijpen waarom ik nog alleen was. En ik heb daar ook geen kant en klaar antwoord op. Maar ik was laatst een van de podcasts van Jorna aan het luisteren, een aflevering over ADHD en relaties. En daarin benoemde zij een aantal redenen waarom ADHD en relaties soms extra lastig samengaan. En dat kwam overeen met de ideeën die ik er zelf over heb.

Als er kan worden gestruikeld over grote hoeveelheden en onvoorwaardelijke liefde, dan is er toch sprake van een enorm, onoverzichtelijke luxeprobleem

De meest opvallende reden, die ik ook wel eens terug heb gekregen, is de grote hoeveelheid liefde die ik te geven heb. Dat klinkt, vind ik, als iets moois. Maar in de praktijk heb ik geleerd dat mensen dit soms als verstikkend ervaren. En ik weet dat het veel is; als ik ergens voor ga, dan ga ik er ook helemaal voor. En ja, dan heb ik moeite om mezelf af te remmen. Jorna verklaart dit door de hyperfocus. Ik herken me hierin, maar er hoeft van mij geen sticker op. Zeker niet omdat het op de een of andere manier een negatieve bijklank gaat geven, hyperfocus, terwijl ik het nog steeds een mooie eigenschap van mezelf vind. Nog steeds, ondanks dat het dus bij vlagen een negatieve uitwerking heeft gehad op mijn relaties. Als er kan worden gestruikeld over grote hoeveelheden en onvoorwaardelijke liefde, dan is er toch sprake van een enorm, onoverzichtelijke luxeprobleem.

Ik wil mezelf niet op dit vlak veranderen, omdat een ander niet het vermogen bezit om de mooie kant te zien van iets wat misschien in eerste instantie een beetje spannend is, bedreigend of nieuw. Het is ook niet dat ik iemand probeer bij me te houden en heel weinig ruimte geef. Het is meer dat ik echt geloof dat het regelmatig benoemen van iemand zijn/haar mooie eigenschappen (zichtbaar als onzichtbaar) belangrijk is. In alle relaties, ook vriendschappelijke of collegiale. Daarnaast ga ik uit van het principe dat er maar weinig mensen oprecht slechte bedoelingen hebben.

Mensen maken onhandige keuzes en soms hebben anderen daar last van. Maar iedereen maakt keuzes vanuit zijn/haar eigen kleur. Het is vrijwel onmogelijk dat twee mensen precies dezelfde basis hebben waar vanuit een keuze wordt gemaakt, omdat het een heel persoonlijke mengeling is van genen, emoties gekoppeld aan ervaringen en de wisselwerking tussen de één en de ander. Kort samengevat accepteer ik soms gedragingen van mijn partner die misschien onacceptabel lijken, omdat ik er van uit ga dat er toch een reden is voor dat gedrag, op dat moment. Of ik verklaar het gedrag door wat ik eerder bij iemand heb opgemerkt of de verhalen die ik eerder heb gehoord. Het gaat voor een groot gedeelte vanzelf en het kost me dus weinig moeite. Misschien heeft dit zich juist wel enorm ontwikkeld door twintig jaar in de zorg te werken en te luisteren naar de mens achter de ‘diagnose’. Maar ik merk dat partners dit, in contact met mij, vaak lastig vinden en daar een - naar mijn mening- ondankbare reactie op hebben. Niet dat ze dankbaar moeten zijn, dat bedoel ik niet. Maar het is mijns inziens ook niet nodig om dan naarstig op zoek te gaan naar mijn grenzen en hoe je me dan boos kan krijgen. En helaas heeft dit uiteindelijk vaak geleid tot behoorlijk radicale acties, zoals wegblijven zonder (af)melden, vreemdgaan, et cetera. En dat gaat me dan dus wel te ver. Het is niet nodig om op zoek te gaan naar grenzen op die manier, om mij uit te lokken. Je kan ook gewoon accepteren dat ik je lief heb om wie je bent, het gehele plaatje en niet een paar stukjes. En dat verwacht ik wel een beetje terug. Er mag uiteraard wel gepraat worden over de minder leuke kanten, maar ik vind het gewoon niet nodig om mensen daarop af te wijzen.

In mijn leven zijn dan ook weinig vriendschappen verwaterd of overgegaan. Veel vriendinnen zie ik wel veel minder, maar dat is meer het gevolg van de omstandigheden, zoals het krijgen van kinderen, andere of veel verantwoordelijkheden of de afstand tussen ons in kilometers. Voor mij is het belangrijker dat als we elkaar zien of spreken dat het goed zit dan hoe vaak we elkaar zien. Sommige vriendschappen heb ik wel op een lager pitje gezet, nadat zij structureel over mijn grenzen heen gingen, maar ik ban mensen vrijwel nooit uit mijn leven. En dat vind ik ook goed zo.

Met liefdes ligt dat wel een beetje anders. Mijn meeste liefdes heb ik, zeker de laatste jaren, ontmoet via het internet, Tinder, Relatieplanet of Bumble. Die bewegen over het algemeen niet in mijn eigen woonplaats. Als ik verliefd ben geweest, heb ik geen behoefte om daarna een vriendschap te onderhouden. Meestal, zoals ik al eerder zei, zijn de relaties op een vervelende manier geëindigd en hou ik daar een nare nasmaak aan over. Maar ik ontzie mezelf van de emotie die het bij mij oproept als je je ex vervolgens iets ziet opbouwen met een ander. Dus einde relatie is bij mij ook einde contact.

Ik denk dat ik vanuit mijn enorme behoefte om voor anderen te zorgen ook wel de neiging heb om de types aan te trekken die veel zorg vragen. De wat meer beschadigde types. Dat hoeft op zich geen probleem te zijn, maar de ervaring leert dat dit ook vaak mannen zijn die wat meer moeite hebben om er ook voor een ander te zijn als dat nodig is. En dan sta ik ineens alleen met mijn problemen of emoties, terwijl ik op dat moment wel in een relatie zit. Niet alleen en toch eenzaam, zeg maar. En dat houdt uiteindelijk dus ook geen stand, omdat het een scheve verhouding is en dus uit balans.

Mannen die zich inzetten voor anderen, niet alleen tussen negen en vijf, mannen in uniform (politieagent, brandweerman) vind ik onbeschrijflijk sexy

Je noemde potentiële partners/dates die je eventueel voor ogen had. Als jij denkt dat jij iemand in je omgeving hebt, die bij mij zou passen mag je dat best aangeven. Ik geloof er wel in dat koppelpogingen gebaseerd op kennis van allebei de personen een meerwaarde kunnen hebben. Het enige wat ik echt belangrijk vind is dat er ook een fysieke aantrekkingskracht is. Of eigenlijk, ik ben naar mijn mening ook een leuke vrouw om te zien en ik hecht ook waarde aan het uiterlijk van een ander. Uiteraard hoeft iemand niet bloedmooi te zijn, maar ik val gewoon niet op iedereen. En ik ga ook de dingen die ik belangrijk vind in een partner niet bijstellen, omdat ik al een lange tijd alleen ben. Ik merk in mijn omgeving dat mensen daar soms vanuit gaan. Dan zien mensen ineens een match tussen mij en iemand van twintig jaar ouder, die graag nachtenlang achter de computer zit en geen ambitie heeft. Daar is op zich niks mis mee, maar niet voor mij. Ik val vaak op jongere mannen, vaak vanwege een andere energie, meer flexibiliteit en het vermogen om wat makkelijker met de rest van de wereld mee te bewegen. Oudere mannen hebben over het algemeen heel helder voor zichzelf hoe hun leven eruit moet zien en dat is vaak enorm gestructureerd, de weken en de weekenden lijken op elkaar. Dit is wellicht wat zwart-wit omschreven, maar ik heb het wel geprobeerd. Ik word er gewoon niet gelukkig van. Mannen die zich inzetten voor anderen, niet alleen tussen negen en vijf, mannen in uniform (politieagent, brandweerman) vind ik onbeschrijflijk sexy.

Ik ben inmiddels door alle vervelende ervaringen wat terughoudender geworden, voorzichtiger. Dit houdt onder andere in dat ik eerst graag een tijdje digitaal of telefonisch contact onderhoudt en niet graag binnen een week afspreek. Het hoeft van mij allemaal niet zo snel te gaan. Een huis wordt ook niet in twee dagen gebouwd en ontleent daar zeker niet zijn stevigheid en draagkracht aan.

Ik vind het jammer dat ik niet meer zo onbevangen in een relatie kan stappen, soms storten, zoals vroeger. Het had wel wat fijns, je even helemaal overgeven aan die grote hoeveelheid geluk en liefde. Maar ik krijg het niet meer hersteld, in ieder geval is het me tot op heden niet gelukt. Het zijn gewoon te veel slechte ervaringen. Dan is het moeilijk te blijven geloven dat het ook anders kan. Maar ik geef het ook niet op; ik blijf dan ook investeren in de vaardigheden om elke situatie als een nieuwe te zien en niet te laten kleuren door eerdere gebeurtenissen. Ik ben er zeker nog niet, maar ik sta ook niet stil.

Je hebt gelijk over mijn reis naar Zweden. Ik heb het wel gedaan, ondanks alle spanningen en weerstand die ik ook heb ervaren. En het heeft me ook voldoende opgeleverd, want ik blijf toch kijken naar een volgende mogelijke reis, een nieuwe locatie om te ontdekken. De reisorganisatie waar ik nu heb geboekt, heeft voor 11 november 2021 het overzicht voor 2022 aangekondigd. Het zou op die datum singles dag zijn; nooit van gehoord! Maar ik ben benieuwd. Ik zou heel graag voor het voorjaar een reis willen boeken naar een ander deel van Scandinavië. Maar misschien word ik wel blij verrast door een mooie optie in een heel ander deel van Europa of de wereld. Uiteraard hou ik je op de hoogte.

Deze hele brief gaat eigenlijk over grenzen

Ik ben overigens blij dat je in je brief hebt geconcludeerd dat iedereen zijn/haar eigen lessen op zijn eigen tempo leert. Ik heb eerlijk gezegd ook geen behoefte aan concrete tips en adviezen. Ik wil gewoon graag mijn ei kwijt of sparren en van gedachten wisselen. Ik leer ook niet zoveel van opgelepelde tips, meer van uitgeschreven verhalen van een ander. Dus niet alleen wat heeft gewerkt, maar ook hoe iemand ertoe gekomen is om het op die manier te doen. Zoals het nu gaat in onze briefwisseling vind ik het meest prettig; ervaringen delen, luisteren naar elkaar en erop reageren en elkaar weer verrassen met een nieuw onderwerp. Heerlijk!

Je stelde in je laatste brief het aanleren en aanhouden van grenzen ter discussie. Leuk! Ook ik vraag me met enige regelmaat af of ik bepaalde dingen doe omdat ik me daar prettig bij voel of omdat het van mij verlangd wordt. Of beide. Deze hele brief gaat eigenlijk over grenzen, de meeste voel ik zelf heel duidelijk en zijn echt mijn grenzen. Maar hoe ik deze bepaald heb is mij niet altijd duidelijk. Ik kan niet uitsluiten dat ik daarin ook ben beïnvloed ben door de omgeving waar ik al ruim 41 jaar binnen beweeg. Geen idee. Maar ik vind het wel een uitdaging om hier de komende tijd weer eens wat meer bewust mee aan de slag te gaan. Ik kom er met je op terug.

Voor nu laat ik het weer even rusten en wacht ik wederom met enthousiasme op jouw volgende brief.

Liefs,

Karin