Je klinkt als een mindful persoon

Hallo Noor,

Wat leuk dat we nu begonnen zijn, en om je op deze manier te ontmoeten. Inmiddels ben ik alweer 39 trouwens. Ondanks m’n leeftijd vind ik het stiekem nog net zo leuk om jarig te zijn als toen ik een kind was 😊 Ondanks dat ik door het ziek zijn lang niet alles kan wat ik graag zou willen, heb ik een mooie dag gehad.

In Nederland kon ik geen enkele arts vinden die begreep wat ik had

Het klopt dat ik nu zo’n tweeënhalf jaar ernstig ziek ben, maar mijn chronische ziekte begon al in 2012. In die periode was ik al vaak te ziek om te werken of werkte ik maximaal halve dagen, en moest ik een hele dag bijkomen van een avond salsadansen. Wat ik toch elk weekend deed omdat ik er zo gelukkig van word, haha.

In Nederland kon ik geen enkele arts vinden die begreep wat ik had. Toen ik begin 2020 ineens enorm achteruit ging en doodziek was (minimaal drieëntwintig uur per dag op bed) zijn we in het buitenland op zoek gegaan naar een arts die me kon helpen, en die hebben we gevonden. Door de behandeling die we toen gestart zijn (en waar ik nog steeds mee bezig ben) gaat 't inmiddels een stuk beter, ik ben nu aan huis gebonden in plaats van bedlegerig.

Zo ziek zijn is elke dag hard werken

Ik moest wel even grinniken toen je schreef dat je dacht dat ik het nu rustig heb. Zo ziek zijn is elke dag hard werken, zonder dat je ooit een pauze hebt. De combinatie van je eigen beperkingen (ik heb 5–10% van de energie van een gezond persoon) met het vele regelwerk en de administratie die erbij komt, maakt het wel pittig. Als je Netflix hebt, kijk maar eens Unrest, 20 minuutjes is zat, dan heb je een idee. Dit alles vertel ik voor jouw beeldvorming, verder ben ik niet van plan er veel over uit te wijden, geen zorgen 😊 Maar als je iets wil weten, vraag gerust!

Net als jij heb ik een partner die uit Zuid-Amerika komt. Mijn vriend komt uit Peru. Wij wonen samen in een klein maar fijn appartementje in West. Ik woon hier nu drie jaar trouwens, en jij? Kom je ook van oorsprong uit Amsterdam? Ik las dat je ook in het buitenland hebt gewoond, wil je vertellen waar? Denk je dat je daar nog had gewoond als je dat ongeluk niet had gekregen?

Argentinië vind ik trouwens één van de mooiste landen van Latijns Amerika. Uit welke regio komt Lucia, en gaan jullie daar nog wel eens naartoe?

Ik merk dat ik nogal veel vragen voor je heb

Ik merk dat ik nogal veel vragen voor je heb, haha, kijk maar wat je leuk vindt om te vertellen. Je hebt ook mooie hobby’s; ik maak uit je brief op dat je het druk hebt maar je klinkt wel als een mindful persoon. Heb je een favoriet boek? Het mooiste boek dat ik dit jaar gelezen heb is Daar waar de rivierkreeften zingen. Heb de film inmiddels ook al gezien, met tissues erbij, haha. Wat ik de laatste tijd het allerleukst vind om te doen is met de bakfiets erop uit. We huren er eentje, Pedro (mijn vriend dus) fietst, en ik zit in de bak. Fietsen en wandelen kan ik namelijk (nog) niet maar zo kunnen we er toch samen op uit. En daar genieten we dan van!

Goh, ik merk dat het best lastig is om een ander in één brief een beeld van jezelf te geven. Dit zijn in elk geval vast de eerste puzzelstukjes.

Ik wens je alvast veel rust toe en kijk uit naar je volgende brief.

Hartelijke groet,

Maria

Ik houd van de langzame manier van contact maken

Hoi Isa,

Ik heb je brief met een glimlach gelezen. Je schrijft leuk en je vragen vind ik ook leuk 😊

Het heeft even geduurd eer ik je terug schreef, in m’n hoofd had ik de brief wel geschreven maar bij gebrek aan computer op de camping, bleef het daarbij. Ik ben sinds deze week weer in Amsterdam. De afgelopen weken heb ik doorgebracht op de camping in Castricum. We hebben daar een seizoensplek en kunnen er daarom bijna het hele jaar gebruik van maken. Ik heb erg genoten van de natuur, het strand is vlakbij en in de bossen om de hoek is het mooi wandelen. Ik houd van het campingleven, het is rustiger en vriendelijker. Zeker in vergelijking met de stad.

Lezen is echt wel iets dat mij veel rust geeft, maar waar ik ook rust voor moet voelen

Ik ken het boek wat je aan het lezen bent niet. Waar gaat het over? Zou je ‘m mij aanraden en waarom? Ik heb net Brave New World van Aldous Huxley uit. Je vast wel bekend. Verontrustend hoeveel parallellen er zijn met onze huidige maatschappij en conditioneringen. Zeker gezien hoe oud het boek alweer is. Lezen is echt wel iets dat mij veel rust geeft, maar waar ik ook rust voor moet voelen. De afgelopen weken heb ik drie boeken uitgelezen, meer dan ik in de afgelopen jaar gedaan heb.

Ik zal m'n best doen om op je vragen antwoorden te geven. Wellicht niet alle, dan komt dat later wel een keer. Ik ben geboren in Deventer, getogen in Almere en woon nu circa veertien jaar in Amsterdam. Ik denk dat ik met gemengde gevoelens naar het wonen in deze buurt kijk omdat ik zie dat er veel hardheid is in deze wijk. Ik zie kinderen rondlopen met een blik die ik nog niet vind passen bij de leeftijd en dat kan ik mezelf soms aantrekken. Tegelijkertijd kan dat ook zorgen voor hard gedrag, dat maakt dat ik deze wijk soms onvriendelijk vind. Ik voel dat in de sfeer.

Paradijsvogels horen bij Amsterdam en ik ben blij ze hier in de wijk nu ook af en toe te zien

Nou zal ik dat ook meer zien omdat ik naast een speeltuin woon waar goed gebruik van gemaakt wordt door buurtkinderen en jongeren. Ik merk dat dit op sommige plekken wel meer speelt dan op andere. Zo vind ik bijvoorbeeld de Bos en Lommerweg erg leuk geworden de afgelopen jaren en ook vind ik het straatbeeld steeds diverser worden, waar ik blij mee ben. Paradijsvogels horen tenslotte bij Amsterdam en ik ben blij ze hier in de wijk nu ook af en toe te zien. Maar als ik dan zie dat de regenboogvlag voor het stadsdeelkantoor dezelfde dag beklad wordt vind ik dat ook zorgwekkend. Hoe is het voor jou om in deze wijk te wonen als vrouw die op vrouwen valt? Kan je je partner een zoen geven op straat zonder daar over na te denken? Of is het ondertussen een illusie dat dat kan op straat in Amsterdam en ben je je daar altijd bewust van?

De uitnodiging die in vragen zit maakt dat ik mezelf meer uitnodig in het gesprek

Welke binding heb jij met de wijk en kan je ook hier de verschillende perspectieven vinden waarover je schrijft? Ik vind dat je dat mooi beschrijft, wat kunst voor jou is. Ik denk dat dat ook een van mijn redenen is om mee te doen aan dit project, en tegelijkertijd doe ik ook mee omdat ik houd van de langzame manier van contact maken (ik houd sowieso van langzaam leven). Ik heb er plezier in om vragen te stellen en m’n nieuwsgierigheden de vrije loop te laten, en tegelijkertijd vind ik ook heel leuk om vragen gesteld te krijgen. De uitnodiging die in vragen zit maakt dat ik mezelf ook meer uitnodig in het gesprek.

Ik geef je gelijk over de bubbel, ik merk dat de mijne bestaat uit vrienden, familie en buren wiens leven er vaak hetzelfde uit ziet als dat van mij. Het is leuk om contact te maken via deze weg met iemand die in een andere bubbel zit 😉

Nou dat is het weer voor vandaag,

Ik zie uit naar je brief!

Groetjes van Charron

PS: Ben je aangenomen? Hoe ging je gesprek? Inderdaad een zoektocht, werk vinden dat bij je past en op welke manier. Zeker nu de kijk op werk aan het verschuiven is, maar door het thuiswerken privé en werk ook meer door elkaar heen lopen. Interessante tijd wel.

PS 2: Ik ben super slecht in spreekwoorden en maak regelmatig eigen versies ook. 'Zure koeien op de weg zien' is er een van ;). Begrijpt ook iedereen.

PS 3: Gefeliciteerd nog met je 26^e verjaardag!

De perfecte vluchtheuvel

Dag Louis,

Een kort berichtje vanaf Schiermonnikoog. Helaas heb ik jouw brief nog niet kunnen lezen voordat ik vertrok, dus ik weet niet hoe het met je gaat. Hopelijk ben je ook even met (op?) vakantie!

Wist je trouwens dat het 'oog' in Schiermonnikoog van het woord 'eye' komt dat weer verwijst naar eiland?

Ik blijf hier een week. En dit eiland is de perfecte vluchtheuvel voor de drukte en warmte van de stad. Wist je trouwens dat het 'oog' in Schiermonnikoog van het woord 'eye' komt dat weer verwijst naar eiland? Net zoals in het Engelse 'island' (dat je uitspreekt als 'eye land')? Ik hou wel van dat soort historische taalweetjes; ik studeerde ook ooit Nederlands.

Hou jij van taal? Of lees je graag? Het toeval (of niet) wil dat ik net ben begonnen aan een boek waarin twee vriendinnen brieven aan elkaar schrijven. Daarom moest ik aan je denken.

Liefs, D.

Op allerlei manieren ga ik weer 'aan'

Hey Meinmein,

Het is 6.18 uur en ik zit alweer aan de keukentafel. Met een kop koffie, anders overleef ik de ochtend niet. Deze week ben ik vroeger wakker dan de wekker staat. Dat het werken weer is begonnen na een rustige kerstvakantie doet toch iets met me. Op allerlei manieren ga ik weer 'aan'. Omdat het deze week ook nog relatief rustig is heb ik tijd om een beetje in het rond te kijken, nieuwe inspiratie op te doen, een paar mensen wat uitvoeriger dan normaal te spreken. En dan komen vanzelf de ideeën voor komend jaar, wat ik met mijn team wil bereiken. Dat geeft energie. En het kost blijkbaar veel energie want ik heb honger als een paard. Maar dat terzijde.

Gelukkig tref ik deze ochtend weer een lekker lange mail van jou. En heb ik ook wel even de tijd om daar meteen op te reageren. Wel eerst nog even mijn tweede kop koffie zetten. Zo terug.

In mijn omgeving hoor ik mensen zich regelmatig negatief uitlaten over die Nederlandse film, maar daar ben ik het niet altijd mee eens

Oké. Helemaal eens dat boeken ook onder cultuur vallen. Waar zouden we zijn zonder de literatuur! Een van de mooiste kunstvormen als je het mij vraagt. Maar ik lees wel totaal andere literatuur dan jij (voor het slapen maar als het kan ook overdag ;-)). Ik ken geen enkele titel die je noemt! Het is wat. Ik lees juist bijna alleen Nederlandse literatuur, of in het Nederlands vertaald. Dat leest voor mij nu eenmaal makkelijker, en ik kan beter in het verhaal 'zakken' als de taal niet afleidt.

Ik hou ook van Nederlandse film. In mijn omgeving hoor ik mensen zich regelmatig negatief uitlaten over die Nederlandse film, maar daar ben ik het niet altijd mee eens. Er zitten pareltjes tussen, echt. Het enige minpunt is dat we blijkbaar bijzonder slechte geluidstechnici hebben, want structureel staat het omgevingsgeluid harder dan de stemmen waardoor je bijna ondertiteling nodig hebt. Als wij onze conversatie nog gaan opsturen naar Schrijven naar de Toekomst, dan hoop ik dat ze deze zin eruit lichten en wereldkundig maken!

Over Schrijven naar de Toekomst gesproken: ik kreeg een mail met een aanbod om een schrijfworkshop te volgen. Leek me leuk. Ik heb me ingeschreven. Jij? En toen ik toch weer eens op die site keek... het project was er natuurlijk op gericht om het over de toekomst te hebben. Jij zegt weliswaar niet zoals ik bezig te zijn met de volgende stap ik je leven, maar je kunt vast fantaseren over wat je doet en wie je bent in 2027. Dat is niet zo heel ver vooruit. Ik zal in mijn volgende mail daar eens wat over proberen te zeggen.

....het zitten in een zaal, in een donkere ruimte, waar een zekere groepsconcentratie heerst, kan net zo verlichtend zijn als meditatie

Waar was ik, oh ja, cultuur. Ik ben een tijd lid geweest van een supersympathiek initiatief genaamd We Are Public. Dan betaal je zeventien euro per maand en mag je onbeperkt naar een goede selectie van theatervoorstellingen. Ik was voorheen nooit zo van het toneel (ik vind het superirritant, dat toontje dat de acteurs op de toneelschool aangemeten krijgen), maar door die pas en omdat ik een nogal theaterminnende vriendin heb die me telkens weer meesleepte, heb ik toch aardig wat van het hedendaagse toneel gezien, en eerlijk is eerlijk, in de meeste gevallen was het toch erg de moeite waard. Soms om het verhaal, soms om de kostuums en decors, soms om de muziek... er is eigenlijk altijd wel iets dat roert of inspireert. En zelfs als het niks is, het zitten in een zaal, in een donkere ruimte, waar een zekere groepsconcentratie heerst, kan net zo verlichtend zijn als meditatie.

Echter, over musical denk ik hetzelfde als jij. Ik heb Elisabeth gezien (over Sisi, met Pia Douwes). Daar was ik toen heel erg van onder de indruk. Maar toen we daarna naar Aïda (?) gingen, toen kreeg ik door dat het allemaal hetzelfde is: vooral heeeeel erg hard zingen. Nou, dat verveelt al snel. Dus in de pauze zijn we weggegaan en ik zal nooit meer naar een musical gaan. Hoe kunnen ze dat zo ontzettend lomp en grof verkloten? The Sound of Music is niet voor niets nog steeds zo populair. En daar wordt toch ook niet hard in gezongen? Anyway.

Maar nu door corona is dat hele theatergebeuren natuurlijk totaal stil komen te vallen. En thuis een livestream kijken, dat doet het niet voor me. Gelukkig ben ik ergens in oktober nog naar een geweldig koor gaan luisteren. Werk van Arvo Pärt onder andere. Ken je dat? Zo mooi. Daar kan ik nog een paar maanden op teren. Maar dan moet de boel toch echt weer open gaan hoor! Ik mis het zo! Gelukkig hebben we deze correspondentie nog.

Ik beeld me soms in hoe het zou zijn als mijn moeder er niet meer is

Over de dood nog één ding. Je zegt dat je je ouders zo mist. Ik beeld me soms in hoe het zou zijn als mijn moeder er niet meer is. En daar word ik dan zo verdrietig van. Toen ik als kind doorkreeg dat opa er op een dag niet meer zou zijn, had ik bedacht dat als ik alvast wat vooruit zou huilen, het niet zo'n pijn zou doen wanneer hij echt zou overlijden. Dus regelmatig lag ik dan in mijn bedje in te denken dat opa dood ging en liet ik wat traantjes. Eigenlijk doe ik dat nu ook om de klap op te kunnen vangen als mijn moeder zou overlijden. Ik weet niet of het werkt, maar ik vind het op een rare manier ook wel weer grappig hoe ik ermee omga. Maar we gaan het er niet te veel over hebben, we moeten voorkomen dat je dipje weer inzet!

Goed, mijn wekker gaat nu, tijd om in actie te komen. Ik wens je een mooie dag!

Sanne

Of ik van cultuur houd, vroeg je

Of ik van cultuur houd, vroeg je. Ik ga vandaag geen uitgebreide e-mail schrijven, maar ik maak wel even een beginnetje. Daarna mag ik van mezelf lekker vroeg naar bed. Na een bezoekje te hebben gebracht aan de pedicure vanmorgen en de fysio vanmiddag, gevolgd door een kletsnatte en koude wandeling met dochterlief, afgesloten met een bezoekje aan de apotheek om daarna met een gênante lading medicijnen (voor manlief en de helft ontbrak nog, zag ik thuis) naar huis te 'zwemmen', heb ik dat wel verdiend, vind ik.

Dus, je vraag over cultuur (je andere beantwoord ik een andere dag). Ik denk dat ik die wel met 'jazeker' kan beantwoorden. Van welke cultuur dan precies is moeilijker onder woorden te brengen. Ik vind lezen er trouwens ook onder vallen, maar dat laat ik nu even links liggen.

Er was een tijd dat ik elk jaar een stuk of zes voorstellingen boekte in het theater in Barendrecht of Rotterdam. Dat deed ik aan het begin van het seizoen, om er zeker van te zijn dat we ook inderdaad gingen. Dat schiet er anders in een gezin met opgroeiende kinderen nog weleens bij in, tijd voor elkaar buiten de deur. Op een gegeven moment is het er dan toch bij ingeschoten en dat had onder andere te maken met het aanbod. Tot die tijd hadden we van alles gezien en gehoord, muziek (van pop tot klassiek), toneelstukken (wat minder overigens), cabaret… Behalve de avondjes samen ging ik dan ook nog weleens naar een voorstelling met een vriendin. En ik ben al snel met Pieter naar klassieke concertjes voor kinderen gegaan, die op zondagmiddag gegeven werden in het theater in Barendrecht. Ik heb daar zelfs nog een poosje gewerkt, daar moet ik nu aan denken.

....zeg gewoon wat je te zeggen hebt, ik ga toch ook niet tegen m'n fysio zingen dat hij me pijn doet?

Ik mis het niet eens zo heel erg, naar het theater gaan, moet ik bekennen. Het lijkt wel of ik kieskeuriger ben geworden. Voorheen ging ik trouwens zo weinig mogelijk naar musicals. Dat vond (vind) ik zo’n rare vorm van toneel: zeg gewoon wat je te zeggen hebt, ik ga toch ook niet tegen m’n fysio zingen dat hij me pijn doet? Maar eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik zo tussen de bedrijven door toch wel een acceptabele heb gezien. Welke, daar zou ik over na moeten denken.
Genoeg, ik ga nog even onderuit in m'n stoel en dan...

Met name mijn moeder was heel bang voor de dood

Oké, de volgende dag dan. 6 januari om precies te zijn.
Over de dood ga ik het nu even niet hebben, tenminste, niet uitgebreid. Het doet me wel weer even aan m'n ouders denken. Die zijn net voor de millenniumovergang allebei gestorven. Beter gezegd: in 1999. Met name mijn moeder was heel bang voor de dood. Ze heeft heel lang in het ziekenhuis gelegen na de dood van mijn vader en toen ze op een gegeven moment in coma raakte, was ze heel rustig, als je begrijpt wat ik bedoel. De arts vertelde toen dat hij een manier wist om haar – misschien – even bij te brengen, zodat we afscheid van haar konden nemen. Alleen het idee al: 'Hé, mam, dag hoor!' Ik moest er niet aan denken! Mijn zussie en ik hebben het er niet eens met onze broers over gehad en meteen besloten dat dat niet aan de orde was. Stel je voor dat de paniek dan weer zou toeslaan! Ik realiseer me terwijl ik dit schrijf hoe erg ik haar (en m’n paps ook, maar toch anders) nog steeds mis en dat mijn sipje toch nog ernstig op de loer ligt! Dus ga ik nu over op boeken!

Ik ben ongeveer op de helft en denk nu steeds: het zal toch nog wel goedkomen?

Ik weet niet meer precies wat voor titels jij noemde, ik kende ze niet in elk geval. Net als met theater vind ik heel veel genres fijn. Ik vond de boeken van Zafon bijvoorbeeld geweldig, al moet ik erbij zeggen dat ik dan bij deel 4 wel door moet bijten, dan heb ik mijn verzadigingspunt kennelijk al een poosje geleden bereikt. Fantasy vind ik ook tof en ik heb ook (even tussendoor: er loopt aan de overkant een meneer op z'n dakkapel en m'n maag maakt hele vervelende draaiende bewegingen nu) genoten van (en gehuild om) een heleboel young-adultboeken.

Ik lees, zoals ik al verteld heb volgens mij, Engelse boeken op mijn Kindle en daar tref ik soms hele deprimerende boeken aan (eigen schuld hoor, ik koop ze zelf). Zo ben ik nu bezig in The Rabbit Girls en dat had ik aangeschaft omdat het me deed denken aan The Last of the Moongirls en Tell It to the Bees, zulk soort titels, maar ik had me dus absoluut niet gerealiseerd dat de vrouwen in de concentratiekampen waarop geëxperimenteerd werd (in de Tweede Wereldoorlog) zo genoemd werden. Bovendien is de hoofdpersoon, die er onopzettelijk mee wordt geconfronteerd, zo vreselijk verknipt en getraumatiseerd. Kortom, een deprimerend en tegelijkertijd boeiend boek. Ik ben ongeveer op de helft en denk nu steeds: het zal toch nog wel goedkomen?

Stom hè! Dat je ergens helemaal niet achter kunt staan en er toch niet van los komt

Ik moet er nog even bij vertellen, bij boeken en bij lezen, dat ik mezelf alleen 's avonds voor het slapengaan tijd gun om te lezen. Die calvinistische opvoeding speelt me in dat opzicht nog steeds parten. Stom hè! Dat je ergens helemaal niet achter kunt staan en er toch niet van los komt. Ledigheid enzo. Een e-mail aan Sanne schrijven valt daar blijkbaar niet onder, want daar voel ik me dus absoluut niet ongemakkelijk bij, maar als ik midden op de dag met een boek ga zitten…

Nou, inmiddels ben ik me te barsten geschrokken van de telefoon en moet ik ernstig plassen, dus ik laat het hier even bij. Laat ik eindigen met het volgende: hoe het is om je huisdier als je 'dierenkind' te beschouwen weet ik niet. Ik heb alleen mensenkinderen, al hebben we wel van alles aan huisdieren gehad. Ik heb echter voldoende inlevingsvermogen om me er iets bij voor te kunnen stellen! Bovendien: onze oudste zoon en zijn vrouw hebben geen kinderen, maar wel een kooikerhondje. Need I say more?

Lang leve corona, zou ik bijna zeggen, want onze e-mailwisseling zou er anders niet geweest zijn! Amen. 😉

Meinmein

Je komt op mij over als een stuiterende energiebom

Hi Meinmein,

Fijn om te horen dat je me niet vergeet. 😉 Ik had er al rekening mee gehouden dat je even druk zou zijn met je familie. Geen probleem. Maar je hebt gelijk, wij hebben minder tijd om uit te wisselen dan andere matches. Die tijdsdruk voel ik ook wel een beetje. Maar dat werkt natuurlijk niet, dat leidt alleen maar tot verkramping, dus die laat ik dan ook gewoon lekker weer los.

Ik kan het niet goed uitleggen, maar ergens gaat er ontzettend veel energie zitten in het thuiszitten

Je komt op mij over als een stuiterende energiebom. En toch zeg je dat je op het moment geen energie hebt om aan iets uitdagends te beginnen. Heeft dat een speciale oorzaak? Ik ervaar namelijk in periodes hetzelfde, en dat is echt ontstaan in de coronatijd. Ik kan het niet goed uitleggen, maar ergens gaat er ontzettend veel energie zitten in het thuiszitten. Het heeft me lamgeslagen. Soms beschouw ik mezelf vol verwondering over zoveel passiviteit, zo ken ik mezelf niet. Dat gezegd hebbende, ik ben me hier nu heel erg bewust van en ben het langzamerhand over een andere boeg aan het gooien. Ik heb mijn atelier opgeruimd, ben weer naar musea gegaan (Pat Andrea in MORE/Gorssel, Paula Rego in Kunstmuseum/Den Haag onder andere, zéér de moeite waard) en ben zowaar weer aan wat werken begonnen. En dat geeft weer energie. Dus de weg naar boven is ingezet. 🙂

Ik kan niet genoeg krijgen van levensverhalen

Over je nachtelijke hersenspinsels hoor ik graag meer. Ik ben altijd al erg geïnteresseerd geweest in – ja, hoe zeg je dat zonder hoogdravend of zwaar te klinken – in het leven en de dood. Ik kan niet genoeg krijgen van levensverhalen. Hoe een leven is verlopen, welke wendingen het heeft gehad, en ja, ook hoe en wanneer het dan is geëindigd. Dat zijn denk ik ook mijn favoriete romans. Lees jij veel? Ik wel. Ik schijn bizar veel boeken te hebben. Heb onlangs ook – heel tuttig – een boekenclubje opgericht, omdat het leuk is om over een boek waar je enorm van hebt genoten te kunnen praten. Ook ten opzichte van de dood sta ik anders dan de meeste mensen. En dan merk ik dat het een enorm gevoelig onderwerp is. Maar als we dan toch gaan 'biechten', ik ben een groot voorstander van euthanasie, en ben zelfs lid van de NVVE om die mogelijkheid zo groot mogelijk te houden.

Maar laten we het over het leven laten gaan! Ik ben razend nieuwsgierig naar jouw levensloop tot nu toe, en hoe je dat zelf zou beschrijven. Ik beken, ik heb die mail met jouw intro nog steeds niet in mijn bizar overladen mailbox gevonden. Ik heb duizenden ongelezen mails, het is niet meer weg te werken, wat doen we elkaar toch aan?!. Maar sowieso is het leuker om het nu nog een keer te schrijven, nu je weet dat je het aan mij schrijft?

Anyway, ik ga nu naar mijn atelier, lekker schilderen. Ik hoop snel weer van je te horen. Goede vlucht terug (als dat al aanstaande is).

Groet,
Sanne

Natuurlijke middelen

Beste Rob,

Dankjewel voor de kaartjes die je stuurde. Ja, de ouderdom komt met gebreken, een cliché tot en met, maar ze zijn helaas waar!! Het gaat nu wel weer beter met me, ik kan wel weer naar een winkel lopen. Op de weg erheen staan vele bankjes, dus dat is geruststellend.

Wat was er aan de hand, in de grote slagaders naar het hart zit in een zijtak een vernauwing. Helaas konden ze er niet bij komen om er een zogenaamde stent in te plaatsen, waardoor de bloedtoevoer meer ruimte zou krijgen. Dat was wel teleurstellend, het kon alleen met medicijnen ‘verholpen’ worden. Dat vind ik altijd heel naar, ik blijf liever bij natuurlijke middelen. Op die chemische troep heb ik het niet zo begrepen.

Ik ben te oud om die rommel binnen te krijgen!

Daarom heb ik ook geen vaccin laten inspuiten. De dokters (oogarts en cardioloog) vroegen er wel naar. Ik ben te oud om die rommel binnen te krijgen! De oogarts zei: “Ik geef je groot gelijk”, dus dat was prettig.

Verder heb ik mijn rustige tijd doorgebracht met lezen. Ik ben nu bezig met De fundamenten van Ramsey Nasr, schrijf ik het goed? Daar moet je wel al je aandacht bij houden. Ik vind het iets te moeilijk, maar bij de tweede keer lezen zal het beter gaan?

Ik zag ook nog de website van Schrijven naar de Toekomst, via Zoom, had de moeder van Marilien bij mij geïnstalleerd! Wel wonderbaarlijk, helaas waren er allerlei technische mankementen, wat het wel een beetje puinhoperig maakte, toch was ik erbij!

Ik ga nu even mijn dagelijkse dutje doen en dan deze brief posten.

Hartelijke groet,

Elly

Ik heb mijn schaatsen aan de wilgen gehangen

Dag Annemieke,

Bedankt voor je gezellige en onderhoudende brief. Ik heb even voorrang gegeven aan het verwerken van de aantekeningen die mijn neef in het familieverhaal heeft gemaakt. M’n eerste familieverhaal heb ik alleen geschreven en ik kon dus zelf het ritme bepalen. Nu ben ik afhankelijk. Aan de andere kant weten hij en zus meer dan ik, a) omdat ze respectievelijk zeven en acht jaar ouder zijn en b) omdat zij meer logeerden bij mijn oma en opa in Rotterdam omdat zij in Weert woonden. Wij kwamen meer op de zondagmiddagen. Het dagelijkse leven van je oma en opa maak je dan niet mee.

Dat je al eerder had gelezen over de ‘autotreintjes’ op de snelweg, verbaast mij niet. Ik heb het vast ergens gelezen en het moet me zo hebben aangesproken dat ik het geïnternaliseerd heb. In 2027 zullen we het nog steeds over het verbeteren van het milieu hebben, denk ik. Ik vind het moeilijk te voorspellen hoe het er dan uitziet. Wat ik wel hoop is dat de kernenergielobby een plaats krijgt aan de klimaattafels. Ik vind het vreemd dat ze buitengesloten zijn. Iedere tak moet een kans krijgen om mee te praten. Dat er dan uiteindelijk besloten wordt dat kernenergie geen goede optie is, vind ik OK, maar niet van tevoren buitensluiten.

Wij zijn geen milieuridders

Het grootste probleem op dit moment blijft het opslaan van teveel opgewekte energie. En welke energiebron zorgt voor stabiliteit? Op dit moment blijven dat de fossiele brandstoffen. Op kleine schaal gebeurt er genoeg om schoner te produceren, meer te hergebruiken en minder afval te hebben, maar of het genoeg is om de problemen op te lossen, betwijfel ik. Ik ben benieuwd welke alternatieve brandstof het gaat winnen van de fossiele brandstoffen. Waarschijnlijk wordt het een combinatie van brandstoffen. Tata Steel zal anders bediend moeten worden dan de huishoudens.

Wij zijn geen milieuridders, maar scheiden ons afval zo veel mogelijk. Mijn man krijgt het zelfs voor elkaar om het plastic van de kaasverpakking te scheiden van het papier. Helaas is de GFT-container beneden in het appartementengebouw ineens verdwenen, omdat hij zo stonk. Toen we nog een tuin hadden, stond daar een compostvat en die stonk nooit. Integendeel, het rook heerlijk herfstachtig als je hem opendeed. Je moet dan wel goed de instructies lezen en weten wat er wel of niet in mag. In zo’n complex is dat lastiger. De volgende vergadering ga ik het erover hebben.

We kopen goede kleding en daar doen we heel lang mee. Voor de schoonmaak gebruik ik zachte zeep, schoonmaakazijn, soda en ammonia. Bij het lezen van je brief realiseerde ik me dat ik in omgekeerde richting in de file heb gestaan dan jij. Ik vond het nooit erg. In dat uur kun je de werkdag doornemen en overzien wat je goed hebt gedaan en wat je niet zo slim hebt aangepakt. Als ik dan thuiskwam, was de stress van de werkdag grotendeels van me afgevallen. Ik beschouwde de reistijd als een gegeven en ik realiseerde me ook dat ik net als zoveel anderen alleen in de auto zat en als we meer met elkaar zouden meerijden dat beter zou zijn. Eerlijk gezegd vond ik dat uurtje alleen in de auto zalig.

Op mijn tocht naar een wilg kwam ik langs verschillende vijvers vol met schaatsers en het deed me niks

Toen ik uit praktische overweging besloot de brieven te tikken, realiseerde ik me niet dat het ook kansen bood, zoals foto’s erin plakken. Dat zag ik pas toen ik jouw brief onder ogen kreeg.

Deze winter heb ik een belangrijk besluit genomen. Ik heb mijn schaatsen aan de wilgen gehangen. Elk jaar als er natuurijs was kriebelde het, en ondanks dat mijn man zei dat ik gek was, ging ik toch. Deze keer was het anders. Ik heb in de zomer mijn pols gebroken en dat wilde ik niet nog een keer. Ik vroeg een vriendin die coach is, hoe ik nu definitief afscheid kon nemen en zij kwam met het idee om de uitdrukking te gebruiken: ‘Ik heb mijn schaatsen aan de wilgen gehangen’. Wilgen heb je hier genoeg en ik ben gelijk op pad gegaan en heb mijn schaatsen aan een wilg gehangen. Op Facebook gezet en een afscheidsbrief aan mijn schaatsen geschreven. Op mijn tocht naar een wilg kwam ik langs verschillende vijvers vol met schaatsers en het deed me niks. Ik had een besluit genomen en ik was op missie. Het gekke is dat ik nu allemaal leeftijdgenoten tegenkom, die zeggen ‘Oh, ik schaats al jaren niet meer’, terwijl ik voorheen altijd sportieve leeftijdgenoten tegen het lijf liep die vorige zondag nog vijftig kilometer hadden geschaatst.

Het blijft bevreemdend hoe de geest werkt. Vorige keer schreef ik dat de tweede lockdown mij zwaarder viel en dat is nog steeds zo. Over het algemeen houd ik me aan de maatregelen, maar daar maak ik één uitzondering op en dat is de leesclub. Van de zomer zijn we begonnen om buiten bij elkaar te komen en daar zijn we deze winter mee doorgegaan. Een van de leden heeft een boerderij en bij de schuur is een afdak en daar komen we bij elkaar. Van de acht leden doen er zes mee. We spreken af om vijf uur en om zeven uur komen we als stramme oudjes weer overeind. De volgende dag hebben we allemaal spierpijn, maar we vinden het te fijn om elkaar te zien en te spreken.

We blijven op de afgesproken grensovergang ieder in ons eigen land zitten op een klapstoeltje en drinken onze meegebrachte koffie

In februari kon ik nog samen fietsen met mijn fietsvriendin uit België, net voordat er reisbeperkingen in België waren afgekondigd. Aanstaande zondag gelden de beperkingen nog steeds. We hebben nu afgesproken dat we elkaar fietsend ontmoeten bij de grens. Vorig jaar hebben we de Dodendraadroute gefietst op de grens van Nederland en België. Die route is aangelegd om de elektrische draadversperring uit de Eerste Wereldoorlog te herdenken. Tijdens die route ga je regelmatig de grens over en nu hebben we afgesproken bij een van die grensovergangen.

We blijven op de afgesproken grensovergang ieder in ons eigen land zitten op een klapstoeltje en drinken onze meegebrachte koffie (respectievelijk thee) op en eten een boterham. En kletsen weer even bij. Ze vertelde mij over de telefoon vandaag dat bij haar werk is afgekondigd dat twee dagen thuiswerken de norm wordt, ook na corona.

PS 1: Ik combineer interviewen met onderzoek in archieven of op internet.

PS 2: Ik ben in Rijnland opgegroeid: Leidschendam, tegen Voorschoten aan. Ik laat het hier even bij en ik kom nog wel terug op mijn schrijverij en ik wil van jou wel meer weten over levensverhalen schrijven.

Groet, Bettie

Ik ben dus zoekende naar een nieuwe eh… ambitie

Hoi Regina,

Ja, inderdaad, we hebben veel overeenkomsten, leuk! We woonden zo’n beetje bij elkaar om de hoek, al was jij al weg toen wij aankwamen.

Want wij woonden tussen ‘02 en ‘19 in de Borgerstraat, met uitzicht op de achterkant van de Hema in de Kinkerstraat. Er zat toen een snackbar op de begane grond, nu restaurant Biladi. Toen wij er kwamen stond het blok Borgerstraat-JP Heijestraat aan de overkant er nog, verzakkend en gestut en alles. Na de sloop ervan hebben we jaren op een soort binnentuin uit kunnen kijken. De geplande nieuwbouw staat er nog steeds niet. Wel zagen we natuurlijk hoe de (Kinker)buurt de lift in ging en hoe de oude cafeetjes hippe koffietentjes werden. We waren de stad nog niet helemaal zat, maar de toegenomen drukte, zeker na de komst van De Hallen, begon het verlangen om meer ‘buiten’ te wonen steeds meer te prikkelen. Lopend naar de bioscoop kunnen en alle boodschappen doen binnen een straal van pakweg honderd meter heeft het verloren van bomen en vogeltjes (en bij noordenwind van de Tata lucht, maar dat kan niet heel lang meer duren…).

Ik ben heel benieuwd naar jouw gitaarcarrière. Hoe ging die? Ik kan me voorstellen dat ook hier die artrose het voortijdig einde heeft veroorzaakt, lijkt me een nare ervaring. Maar wel mooi dat je hebt kunnen overschakelen op schilderen. Ik probeer wat te (natuur)fotograferen, zonder ambitie.

Met mijn laatste band, dat was Gellybooty tot 2004, hebben we het nog tot 3 cd’s, Paradiso en een tour door Tsjechië geschopt

Op een jaartje in de vierde klas lagere school na ‘hoe ‘m vast te houden en de eerste akkoorden’ ben ik autodidact op de gitaar. Meespelen met (punk en hardrock)platen, het eerste bandje tijdens de middelbare school, repeteren in de garage van de bassist, een soort primitieve new wave rock. Met mijn laatste band, dat was Gellybooty tot 2004, hebben we het nog tot 3 cd’s, Paradiso en een tour door Tsjechië geschopt. Op een reünie in 2015 na heb ik nog amper een podium gezien. Af en toe speel ik nog wat en/of bewerk de opnames en maak er ‘nummers’ van, ook hier zonder ambitie maar wel op Soundcloud. Ik heb niet veel luisteraars, geloof ik.. Uiteindelijk heeft het autodidactschap ook het einde van mijn muzikantencarrière medebepaald. Ik stapte uit de laatste band toen het lezen van noten een ding werd en dat was dat.

Tsja en dan dat vissen, dat stamt ook al uit die ouwe tijd, maar dan bijvoorbeeld met opa op zijn bootje op de Kagerplassen, of op loopafstand van huis in de vaarten die door het dorp lopen. Maar al heel lang is zeevissen voor mij het ding, de Wassenaarse Slag was mijn eerste strandvisplek. Ik heb er inmiddels een welgevuld blog aan overgehouden. Inderdaad de omstandigheden, het water in alle gedaantes, de stroming, de wind, de geuren, de vogels én de eetbare vangst (want ja ik houd van koken en ‘mijn’ vis is écht vers…!) maken de zaak compleet. Het vissen vangen om ze weer terug te gooien, doe ik inmiddels met enige bedenkingen. op dat punt zijn mijn opvattingen over sportvissen in het algemeen aan het verschuiven. Ik heb het trouwens bijvoorbeeld nooit als sport gezien, het hoort eerder bij jagen -en dan een stuk onschuldiger natuurlijk- voor velen is het niet meer dan ontspanning. Maar daar begint het voor mij wat te wringen, want het blijft dan ontspanning ten koste van een wild dier, dat geen enkel voordeel aan ‘de kennismaking’ heeft. Nouja, ik heb vanwege het geknutsel aan de zuidpier de afgelopen maanden amper een hengel uitgegooid, dus de visstand heeft in ieder geval niet onder mij geleden ;-).

Ik heb weinig problemen met alleen zijn, maar begin het ‘gewone’ sociale verkeer wel een beetje te missen

Dat maakt deze coronatijd voor mij nu wel een soort duurloop, want het vissen zou me nu inmiddels wel wat lucht en ruimte brengen. Ik ben eigenlijk nog steeds een beetje herstellende van de -voor mij dan- roller coaster van 2019 en 2020. Ineens een beoogde droombaan én na 20 jaar grote stad de verhuizing naar een fantastisch huis -nieuwe omgeving, weinig kennissen, behalve de vismaatjes op de pier..- en dan ineens geen droombaan meer en in een dorp met nauwelijks bekenden. Kort daarna, eind ‘19 begin ’20, de al maanden tevoren geplande fantastische en indrukwekkende reis naar het zuiden van Mexico en daarna ben ik vooral eigenlijk als de kok, de tuinman en vogel- en andere beestjesspotter bezig geweest. Ik heb weinig problemen met alleen zijn, maar begin het ‘gewone’ sociale verkeer wel een beetje te missen.

We zijn de afgelopen tijd weinig op bezoek geweest, maar hebben wel mensen over de vloer en in de tuin gehad, tot aan een solo theatervoorstelling in de tuin aan toe. Een oude vriend -sterker nog, de drummer van het eerste bandje!-is acteur en had al een huiskamervoorstelling gemaakt. Het idee ontstond dat een keer in de tuin te doen en eind augustus, op een van de laatste warme avonden voordat de regens losbarstten zat er een publiek van vijftien personen naar Mozart en Salieri te kijken. Ook hebben mijn vriendin en ik een weekje mantelzorg bij haar ouders in het oosten van het land gedaan, inclusief tien dagen quarantaine vooraf enzo. Ook heb ik mijn moeder wat geassisteerd met ziekenhuisbezoek en hebben we haar later mee uit genomen. Allemaal goed gegaan qua corona en gezelligheid en alles. Aan de vaart in m’n leven heeft het niet veel bijgedragen.

Zoals Diamond de onderliggende ontwrichting beschrijft, ik geloof wel dat dat zo’n beetje klopt

Wel aan het lezen van boeken dus, want daar was tijd genoeg voor. Over de toestand van Amerika (één keer geweest, New York, Boston, Virginia) heb ik veel opgestoken uit het boek van Jared Diamond, Collapse: How Societies Choose to Fail or Succeed. Het is geschreven tijdens de Trump-tijd, maar in het hoofdstuk over de VS komt die naam niet eens voor. Zoals Diamond de onderliggende ontwrichting beschrijft, ik geloof wel dat dat zo’n beetje klopt. Maargoed, los van alle (geo)politieke zaken zijn er natuurlijk nog véél belangrijker wereldwijde gemeenschappelijke moeilijkheden zoals het klimaat, water, voeding, afval en energie…het wordt steeds lastiger om dat op een te bevatten schaal te zien, zelfs om er de juiste kennis over te vinden.

Ter verlichting lees ik trouwens ook wel eens wat anders. Zo ben ik ook groot fan van Bill Bryson, en lees nu The Road to Little Dribbling, over zijn leven als Amerikaan in Groot Brittanië. Ook heb ik een flink deel van het oeuvre van Hunter Thompson en Charles Bukowski, en een bescheiden hoopje Herman Brusselmans gelezen. En eens in de zoveel jaar moet ik weer even wat van Bob den Uyl of Maarten Biesheuvel lezen.

Ik ben dus zoekende naar een nieuwe eh… ambitie, of in ieder geval weer iets waar ik weer warm voor wil lopen. Dat lijkt iets nieuws te moeten zijn, alles wat ik heb gedaan geeft geen inspiratie, en mist urgentie. Bij het museum is dat momenteel nog wat lastig, omdat ik er pas in de coronatijd actief ben geworden. Daarvoor ben ik er nooit binnen geweest. Los van corona speelt er al jarenlang van alles rond de huisvesting en volgens mij ook het voortbestaan van dit museum. Lastig is het dus om in de sfeer van ‘het ons’ onder de medewerkers te komen en om mijn inzet te kunnen richten want er zijn weinig ontmoetingen. Geduld is ook hier een schone zaak, denk ik. En goed opletten op mogelijkheden, we gaan het zien, maar mijn (werkzame) toekomst zie ik als vrij onscherp.

Ik had trouwens nog niet van het Poldermuseum gehoord, maar de website ziet er heel goed uit (vergeleken met die van het Pieter Vermeulen Museum)

Nou, toch weer een veel te lang epistel geworden. Ik ben benieuwd naar je volgende brief.

Groeten,

Marc