Een geheugen voor andere zaken

Hi Meinmein,

Wat een heerlijk verhaal. Ik kon het niet ongelezen laten, ook al moet ik nu eigenlijk mails wegwerken en vergaderingen voorbereiden. Dit is veel leuker. Ook een soort van spijbelen.

We hebben sowieso een slecht geheugen gemeen. Waar mijn familie (ik kom uit een gezin van vader, moeder, een oudere broer) altijd alles onthoudt aan 'normale' dingen, zoals plaatsnamen waar we op vakantie zijn geweest, waar we in een bepaald jaar kerst hebben gevierd, etcetera, etcetera, onthou ik totaal andere dingen: de geur van de logeerkamer bij opa en oma, die mevrouw met dat rare hoedje op dat plein met die witte stenen, etcetera. Ik noem het inmiddels dan ook niet meer een slecht geheugen maar een andere kijk op de wereld en dus ook een geheugen voor andere zaken. Word ik een stuk minder onzeker van. Neemt niet weg dat ik er op mijn werk best wel last van heb, want ik weet echt niet meer wat er in een vorig overleg allemaal is gezegd en afgesproken... dat kan nog wel eens voor ongemakkelijke situaties zorgen, maar ja, tot nu toe ben ik er niet op afgerekend.

Ik heb ook gymnasium gedaan, met twee vingers in de neus. Pas toen ik rechten ging studeren (want dat deed mijn broer ook, dus dat leek me een veilige keuze) kwam ik erachter dat ik nog nooit echt had hoeven leren. Dat was even een flinke deuk in mijn zelfvertrouwen, maar na de switch naar sociologie constateerde ik dat ook hier mijn 'andere' kijk op de wereld beter aansloot bij sociologen dan bij juristen. Schot in de roos, heerlijke studie. En eigenlijk sinds mijn afstuderen altijd een mooie (goed betaalde en intellectueel uitdagende) baan gehad.

Hij werd advocaat en ik ging de kunstacademie doen

Ook ik ben mijn man al jong tegengekomen. Ik was net negentien. En we zijn vijftien jaar bij elkaar gebleven. In die vijftien jaar zijn we volwassen geworden en bleken onze wegen toch echt een andere kant op te trekken. Hij werd advocaat en ik ging de kunstacademie doen. Ik kon er geen interesse voor opbrengen, voor wat hij deed, dat wereldje. Dat heeft hem van mij af doen bewegen. Dat was een ontzettend pijnlijk proces kan ik je zeggen, die scheiding. Hij was mijn maatje, mijn alles, ik was totaal verweven met hem. Voor het eerst in lange tijd moest ik leren op mezelf te staan. Met alle identiteitsvragen die daarbij komen.

Nu terugkijkend kan ik zeggen dat dit – na het pijnlijke loskomen – een ontzettend fijn en wezenlijk 'thuiskomen' bij mezelf is gebleken. Ik heb de vrijheid genomen om een tweede puberteit te hebben door van alles en nog wat uit te proberen. Niet in termen van drugs of zo, maar wel in termen van mijn vleugels uitslaan, mezelf als uitgangspunt te nemen. Klinkt wellicht egoïstisch, maar er niets egoïstisch aan om naar je eigen ziel te luisteren, het maakt me een beter en mooier mens voor mijn omgeving.

Oké, hier moet ik het nu even bij laten, de volgende vergadering is begonnen.

Tot snel!

Sanne