Plattelandskinderen

Hai Lot,

Daar ben ik weer. Vond het ontzettend leuk je brief op de mat te ontvangen. Word echt nog steeds net zo blij als vroeger, als ik post ontvang! En dan al helemaal met zo’n mooie handgeschreven brief als die van jou.

Je verhaal over je naam vond ik heel mooi. Wat dapper van je om als 9-jarige al over zoiets te beslissen. Denk dat 9-jarige ik dat enorm bewonderd zou hebben, al doet 21-jarige ik dat dus nu ook. Kan me erg vinden in hoe je benoemt dat je naam is wie je bent, voor een deel. En inderdaad als iemand daar dan opeens een eigen draai aan geeft voelt dat niet meer zo eigen. Al moet ik zeggen dat ik bijnamen ontzettend kan waarderen. Mijn meest gebruikte bijnaam heb ik eigenlijk zelf bedacht. Toen ik heel erg klein was kon ik mijn naam niet goed uitspreken, en zodoende zijn mijn ouders en zussen mij zo gaan noemen als bijnaam. En nu gebruiken mijn vrienden deze ook vaak. Ik merk dat als iemand die je begint te kennen opeens van je volledige naam overstapt op je bijnaam ik daar toch altijd even vrolijk van word, neemt een hele muur weg.

Met die nieuwe naam trok ze ook een nieuwe 'jas' aan, en ik begreep niet altijd helemaal waarom ze die oude liet liggen

Je verhaal deed me ook kort aan een oude vriendin van mij denken. Zij ging tot haar 20ste door het leven als ‘Anne’. Na alles wat ze had doorgemaakt voelde dit niet meer als een passende naam voor haar. En vooral wou ze niet meer de naam dragen die haar ouders haar gaven, dus eigenlijk wilde ze ook een nieuwe identiteit kiezen of aannemen. Hoe dan ook, daarna besloot ze dat ze 'Veron' genoemd wilde worden. Ikzelf moest er heel erg aan wennen en vond het best lastig zo nu en dan. Vooral denk ik omdat ze met die nieuwe naam ook een nieuwe 'jas' aantrok en ik niet altijd helemaal begreep waarom ze die oude liet liggen. En er wrong denk ik ook iets bij mij dat dacht: 'Joh, vermaak die oude jas dan, doe er iets aan, je hoeft niet meteen een nieuwe.' Dat alles had natuurlijk eigenlijk niks meer met de naam zelf te maken. Maar nog steeds heb ik de neiging als ik over haar vertel voor oudere verhalen de naam ‘Anne’ te gebruiken, want dat was zij toen. En voor de nieuwe verhalen over de nieuwe zij, die ik niet goed ken, noem ik haar wel 'Veron'. Gek is dat. En nog even: wat een ontzettend mooie naam, Devi.

Persoonlijk vond ik online onderwijs ontzettend lastig

Ja pfoe, inderdaad nog volop in mijn studententijd. Ik ben inderdaad gestart tijdens een soort halve coronaperiode. Ik verhuisde in juli naar Amsterdam, toen waren we de hele zomer coronavrij, behalve dan de oranje of rode vakantiebestemmingen die hot topic waren. Toen in september mijn studie begon leek alles ook nog redelijk oké, maar ik denk dat na vier of zes weken ook mijn lessen weer online werden gegeven. De tentamens gingen wel door. Maar het onderwijs in het daaropvolgende half jaar wisselde ontzettend tussen online en fysiek. Persoonlijk vond ik online onderwijs ontzettend lastig. Op zich heb ik het allemaal prima gered, maar ik vind naar iemand in persoon luisteren veel fijner. En vooral dat ik dan even ergens heen moet voor mijn studie en niet alles thuis is geconcentreerd.

Helaas heeft mijn studie, uit gemak denk ik, een aantal dingen van het online onderwijs gehouden. Zo heb ik bij veel vakken nog steeds in plaats van fysieke hoorcolleges een soort clips die je dan thuis ter voorbereiding moet kijken. Sommige mensen vinden die clips fijn omdat je dan zelf kan bepalen wanneer je ze kijkt, of omdat je ze kan versnellen of terugspoelen. Maar ik mis toch echt de normale hoorcolleges dan. Clips stel ik vaak uit of ik let niet op en dan kan ik opnieuw beginnen. Terwijl, bij fysieke hoorcolleges weet ik, ik moet daar op dat tijdstip zijn en gewoon twee uur opletten en dan is het klaar.

Maar mijn ruggengraat is nóg minder sterk. 'Nee' zeggen vind ik echt heel erg moeilijk

Geschiedenis klinkt ontzettend leuk! Fun fact: ik heb op een of andere manier altijd een soort
zwak voor mensen die geschiedenis studeren, haha. Ja, die avonden herken ik wel, haha. Helaas is mijn weerstand niet de allersterkste dus ik ben bijna elke maand wel een keer ziek. Maar mijn ruggengraat is nóg minder sterk. 'Nee' zeggen vind ik echt heel erg moeilijk.

Het antwoord op je vraag waarom ik geen kunstgeschiedenis ben gaan doen is eigenlijk heel stom. Of nou ja, ook weer niet. Ik zit in een ontzettende zoektocht naar wat ik wil en wie ik ben en daar ben ik mij heel bewust van, en dit is hier duidelijk onderdeel van. En ik denk in die zoektocht en chaos dat ik ergens ook een soort zekerheid probeer te behouden, door een studie te doen waar ik sowieso baanzekerheid mee heb. Al is dat totaal niet wat ik wil en wie ik ben, denk ik. Kunst heeft mij altijd getrokken, maar voor mijn gevoel heb ik er te weinig mee gedaan om mezelf nu tot kunstenaar te kunnen gaan omtoveren, dus houd ik het op afstand, uit onzekerheid denk ik.

Dat is misschien iets waar ik nog in moet groeien, de zekerheid in mijn creativiteit

En het allerliefste word ik schrijver, maar dat vind ik dood- en doodeng. Het idee dat ik een goed boek zou kunnen schrijven klinkt onmogelijk, en ik ben dan ook weer zo dat ik het alleen goed wil doen of anders niet. Dus dat is misschien iets waar ik nog in moet groeien, de zekerheid in mijn creativiteit. En omdat ik het eng vind zomaar voor zoiets te gaan zonder dat ik zeker weet waar het in dat vakgebied te zoeken kies ik voor nu een optie die zekerheid biedt. Dan rest mij daarna dus kunstgeschiedenis of Nederlands, tenminste dat is wat ik mijzelf vertel. Als ik rechten afrond, dan kan ik daarna gaan doen wat ik leuk vind, dan kan ik het leuke met het zekere combineren. Lukt het dan niet, dan heb ik dit nog om op terug te vallen. Maar dat is ook de reden dat ik me altijd een beetje beschaamd voel als mensen vragen wat ik doe, rechten heeft namelijk vaak zo'n stereotype, en ik voel vaak de neiging om duidelijk te maken dat ik ook een creatieve kant heb.

Ohhh, en je camperbusjesdroom door de Schotse bergen klinkt heerlijk. Ben een keer op vakantie geweest in Schotland en het is prachtig. Het liefst zou ik nog een keer teruggaan om dagen rond te trekken met alleen m'n rugzak.

Veel dingen die voor hen de normaalste zaak waren, waren voor mij een uitzondering

Jeetje, wat heb je in veel steden gewoond. In je studententijd ook, of allemaal later? En al toen je
zoontje er was of ook pas daarna? Voor mij was naar Amsterdam verhuizen echt een groot verschil. Ik zou niet zeggen een enorme schok, maar door de tijd heen ontmoette ik opeens wel echt veel meer mensen die zo anders in het leven stonden dan ik. In het begin kwam ik vooral mensen tegen die in Amsterdam waren opgegroeid, en bij hen vielen me wel een paar duidelijke verschillen op tegenover hoe ik het kende. Als eerste waren de meesten die ik tegenkwam zich niet heel bewust van geld, of de waarde hiervan. Of dan misschien meer, dat het niet normaal is voor iedereen om in het centrum te kunnen wonen. Veel dingen die voor hen de normaalste zaak waren, waren voor mij een uitzondering.

Daarnaast merkte ik een groot verschil in hun mentaliteit van op jezelf willen gaan wonen. Heel veel mensen die ik ontmoette woonden nog bij hun ouders, wat op zich logisch was, want wie gaat er een dure kamer zoeken terwijl zijn ouders om de hoek wonen? Maar toch, ik was gewend dat iedereen er naar uitkeek om op zichzelf te gaan wonen en ook echt om een nieuwe stad te ontdekken. Maar de mensen hier hadden helemaal niet zo die drang om een eigen plek te vinden, laat staan om Amsterdam te verlaten. Dat is iets wat ik mij eigenlijk nog steeds niet helemaal kan indenken, zo graag wou ik mijn eigen huis, mijn eigen stad.

.... zo nu en dan kan ik vreselijk verlangen naar de Gorsselse heide

Al heeft Amsterdam dan misschien mijn hart gewonnen, zo nu en dan kan ik vreselijk verlangen naar de Gorsselse heide. Dat is een prachtig gebied, een heide, dichtbij Eefde. Eefde is het dorp waar mijn vader woonde, en dat ligt weer dicht bij Zutphen. Nog iets verderop ligt Gorssel, daar woonde mijn (ex-)vriendje vroeger. En tussen Eefde en Gorssel ligt die heide, het is prachtig. Ik zou er uren kunnen wandelen. Als ik ergens heimwee naar heb dan is het die natuur, zo om de hoek.

Zutphen (20/25 min fietsen) → Eefde (15/20 min fietsen) → Gorssel (15 min fietsen) → Epse (25/30 min fietsen) → Deventer.

Al merk je natuurlijk ook aan de grote stad heel erg dat alles veel hipper is. Bepaalde ‘trends’ die je hier hebt, nou, daar hoef je echt niet bij mijn ouders mee aan te komen. Dat soort dingen zijn wel voor de hand liggend en duidelijk.

Reuze jaloers was ik op mijn nicht die opgroeide in Rotterdam. Ze was nog geen jaar ouder (precies 51 weken) maar leek wel 5 jaar ouder

Ik kan me voorstellen dat de keuze waar je je kind laat opgroeien heel lastig is, al helemaal als je beiden iets anders gewend bent. Zelf droomde ik vroeger altijd van in de stad opgroeien. Zo jaloers was ik op hoe 'zij' het altijd allemaal sneller leken te begrijpen, altijd vooruit liepen. Ik heb hier denk ik een redelijk verdeelde familie in (die van mijn vaders kant heb ik het nu over). Mijn vader en zijn broers en zus zijn allemaal opgegroeid in Friesland, Sneek. Later, toen mijn ouders een tijd in Afrika hebben gewoond, hebben een van zijn broers en zijn zus heel lang in Rotterdam gewoond. Toen mijn ouders terugkwamen en ze mijn zussen kregen gingen wij in Doetinchem wonen (heel erg Achterhoek). De ene broer van mijn vader in Rotterdam is terug naar het noorden verhuisd, bij Groningen in de buurt. Zijn zoontje, mijn neefje, bleef steeds ziek en zwak. Toen ze verhuisden en hij vrijwel weer op het boerse land woonde knapte hij in een keer op; als sneeuw voor de zon was alles verdwenen.

Zo is mijn familie heel erg verdeeld over Nederland, en zo heb ik het ook altijd gekend, iedereen woonde ver weg. Maar reuze jaloers was ik op mijn nicht die opgroeide in Rotterdam. Ze was nog geen jaar ouder (precies 51 weken) maar leek wel vijf jaar ouder. Ze torende qua persoonlijkheid altijd boven ons allemaal uit, wij plattelandskinderen. Ze leerde alles veel sneller en deed alles veel sneller, ik keek enorm tegen haar op.

Achteraf ben ik heel blij dat ik dat allemaal veel rustiger aan heb kunnen doen en met sommige dingen pas veel later in aanraking kwam. Ik dacht altijd dat dat door onze verschillende woonplaatsen kwam, maar als ik jou hoor, misschien heb ik het dan wel mis. Denk inderdaad dat de stad je ook heel veel vrijheden kan bieden die je ergens anders misschien niet vindt.

Als laatste, voordat ik nooit meer ophoud: Rudolf Steiner. Ja ik kan het zelf eigenlijk ook niet goed uitleggen. Mijn moeder heeft zich er destijds erg in verdiept en is nog steeds erg verdiept in de antroposofie. Maar ik ken het zelf dus ook vooral vanuit het schoolbeeld en vanuit mijn moeder. Maar wat ik van onze kerk weet is dat die heel klein was. En het wel vanuit het Christendom komt maar minder 'streng' is misschien. Zou het niet met zekerheid kunnen zeggen wat een daadwerkelijk verschil is maar het wordt dan ook de 'christengemeenschap' genoemd geloof ik. Als je het interessant vindt kan je geloof ik meer lezen op christengemeenschap.nl. Ik denk dat ik dat zelf zo ook maar even goed ga doorlezen, haha. Ik weet wel dat ik er vroeger op zich graag heen ging, niet elke zondagochtend even graag natuurlijk, maar ik heb er goede herinneringen aan overgehouden. Dus ik snap goed wat je zegt over de pastoor die jij kende. Jammer hoe zoiets zo kan veranderen.

Wil je Devi het geloof ook op zo’n manier meegeven als je moeder?

Bedankt voor je kooktip! Ga ik naar op zoek. Een van mijn favoriete vega-gerechten is deze
(al maak ik hem zelf altijd net weer iets anders dan het recept):


Ik heb nog heel veel te vragen en te vertellen maar ik houd het ook voor nu hierbij. Hopelijk
schrijf ik jou de volgende keer ook met de hand!

Ik verheug me op de volgende!

Veel liefs,
Livia

Een dyslectische taalfan

Hoi Lot!

Aangenaam! Mijn naam is Livia, dit is niet mijn echte naam maar voorlopig mijn pseudoniem. Leuk feitje: ik vind Olivia een hele mooie naam en zou als ik ooit een kind krijg en dit een meisje is haar wel zo willen noemen. Heb jij een naam die je heel mooi vindt? Vond je dat lastig, om een naam te bedenken voor je dochter?

Ik studeer rechten, wat eigenlijk heel gek is, want liever zou ik kunstgeschiedenis studeren

Om deze eerste brief af te trappen ga ik proberen wat dingen over mezelf te vertellen. Op het moment zit ik in de bieb een poging te doen tot studeren, maar zoals je misschien doorhebt komt daar niet veel van want ik schrijf nu deze brief. Oeps. Ik studeer rechten, wat eigenlijk heel gek is, want liever zou ik kunstgeschiedenis studeren. Wel vind ik rechten mega interessant en leer ik er heel veel van! Ik zou mezelf misschien ook wel als leergierig omschrijven, toch vind ik op het moment studeren zelf heel lastig. Strakjes, over een paar uurtjes, ga ik werken, als serveerster/barvrouw. De horeca is wel echt een plek waar ik mij thuisvoel, dus ik werk graag, soms bijna iets teveel, haha. Heb jij vroeger een bijbaantje gehad?

Op het moment ben ik ook een beetje moe want ik lag gisteravond, of beter gezegd nacht, heel laat in bed. Sinds kort zit ik bij een zeilvereniging in Amsterdam, en daar had ik gisteren een borrel van. Heel leuk! Maar wel beetje laat dus, haha.

Ben jij meer een water- of landmens?

Zeilen zit bij ons in de familie, sinds ik klein was ben ik ermee opgegroeid. Mijn vader heeft een zeilboot en vele vakanties op Vlieland heb ik daarop doorgebracht. Zeilen heeft dus wel echt een plekje in mijn hart, al kan ik er zelf nog niet zoveel van. Het zit overigens wel alleen bij mijn vaders kant in de familie, hij en zijn broers hebben allemaal een zeilboot, maar mijn moeder vindt het helemaal niks, die heeft dan ook een minicamper gekocht. Mijn ouders zijn ook gescheiden dus misschien is het beter dat ze het hier niet meer eens over hoeven te zijn. Ben jij meer een water- of landmens?

Verder ben ik de jongste van drie, ik heb twee zussen. Beiden wonen in Utrecht. Ik ben een typisch geval van altijd iets anders willen doen maar uiteindelijk wel bij hetzelfde eindigen. Zo zit ik dan ook in Amsterdam (heeft inmiddels wel absoluut mijn hart gestolen) maar vind ik stiekem Utrecht ook heel leuk. Net als dat zij piano speelden en ik begon aan viool en gitaar, later ben ik toch ook piano gaan spelen. Zij gingen beiden bij de zeilvereniging in Utrecht, en ik heb erg lang volgehouden dat ik bij het corps wou. Wat overigens echt absoluuuuut niet mijn plek is. En ja, daar ben ik dan, bij de zeilvereniging. We zijn opgegroeid in Zutphen, een stadje in Gelderland. Best wel een stukje reizen, dus ik zie mijn ouders niet megaveel.

Op het moment weet ik niet of ik echt gelovig ben, heb er fijne en minder fijne dingen bij meegemaakt

Ik las dat jij geboren Amsterdammer bent, heb je de behoefte om een keer ergens anders te gaan wonen? Heb je het als fijn ervaren om in zo'n grote stad op te groeien? Over opgroeien gesproken, mijn moeder heeft mij laten opgroeien met het christelijk geloof. Absoluut niet streng maar wel elke zondag naar de kerk, maar bidden dan weer niet thuis. Onze kerk was ook een Rudolf Steiner kerk, misschien ken je dat. Op mijn zevende ben ik pas gedoopt, expres zo laat zodat ik het bewust mee zou maken. Op het moment weet ik niet of ik echt gelovig ben, heb er fijne en minder fijne dingen bij meegemaakt dus ik zit een beetje in het midden. Maar ik vind het geloof wel ontzettend intrigerend, dus ik vond het heel leuk om te lezen dat jij dat ook vindt! Heb je geloof wel meegekregen in je jeugd?

En wat leuk dat je van koken houdt! Zelf kook ik ook echt heel graag. Op het moment probeer ik mezelf meer pittig te leren eten. Dus de Aziatische keuken komt steeds meer in zicht. Als je nog leuke tips hebt, meer dan welkom! Ik maak ook graag zulke Vietnamese loempia's, met rijstbladeren.

Ik ben een enorme fan van de Nederlandse taal

Als laatste voor nu over mezelf is dat ik een enorme fan ben van de Nederlandse taal. Wat grappig is, want ik ben wel dyslectisch. Schrijven en lezen doe ik graag, en ik vind dit schrijfproject dan ook ontzettend leuk. Op mijn 18e schreef ik een kleine dichtbundel en ik zit er nu over te denken om te beginnen aan een tweede (ben inmiddels 21). Het liefst had ik je ook op echt papier geschreven, maar mezelf kennende weet ik dat ik dan steeds te laat ga zijn. Ik ben namelijk redelijk chaotisch zo nu en dan en heb het vaak heel druk. Dan kost het me veel moeite om een moment te vinden dat ik kan zitten met pen en papier, vandaar dat ik het zo doe, zodat ik wel op tijd kan reageren 😊 Misschien stuur ik je wel een keer een kaart, want persoonlijk vind ik post krijgen een van de allerleukste dingen die er zijn.

Nou, ik hoop dat ik het op deze manier een beetje oké heb afgetrapt en je wat meer een beeld hebt gekregen van je - misschien wel - buurvrouw!

Verheug me nu al op je brief.

Liefs,

Livia

Pfoe Jacob, deze brief is echt een bevalling

Beste Jacob,

Het duurde even voordat ik weer achter mijn laptop ging zitten om je terug te schrijven. Dat had
voornamelijk te maken met een bepaalde zwaarte die ik aan mijn reactie hang als iemand zich
kwetsbaar opstelt. Volgens mij vind ik dat zo mooi en belangrijk dat ik wil dat mijn reactie erop
perfect is. Om te voorkomen dat ik iets verkeerds zeg en iemand het nooit meer durft te doen (yep,
ik heb de neiging om nogal in uitersten te denken). Ik vergeet dan soms dat er aan de andere kant
van de interactie hele sterke, capabele mensen staan die zich heus niet uit het veld laten slaan door
een eventueel onbedoeld onhandige reactie. Dus, hier gaan we weer.

Een groot wit vlak is altijd intimiderend, maar het was me gelukt om maar gewoon te beginnen

Ik moest aan je brief denken toen ik vanochtend na een tijdje weer een kwast in mijn handen had.
Een groot wit vlak is altijd intimiderend, maar het was me gelukt om maar gewoon te beginnen. Met
een penseel in de hand, felgekleurde verf op een oud bord en de veldezel van mijn overleden oma
voelde ik me door en door schilder. Gevoel nam het over en ik kon er niks aan doen, ik wás gewoon
een heuse kunstenaar, echt waar!

De grap is: ik kan helemaal niet goed schilderen. Ik doe mijn best en soms komt er heus wat leuks uit, maar ik heb niet per se veel talent en al helemaal niet veel skills. Toch voelde ik me een kunstenaar.
Schrijver, project manager of community manager daarentegen, dat heb ik me nog nooit gevoeld.
Niet op die manier, tenminste. Maar je iets voelen, gewoon omdat je het doet, omdat je ervan
geniet, zonder verwachtingen en zonder het resultaat al in je achterhoofd. Is dat niet het beste
gevoel?

Ik hoop eigenlijk heel erg dat je je stiekem iedere dag een klein beetje scenarioschrijver voelt, op dezelfde manier dat ik me kunstenaar voel

Je zegt dat je je alleen scenarioschrijver voelt als je steengoede ideeën hebt en heel productief bent.
Ik weet verder niets van scenario’s, maar ik heb eindeloos veel boeken in mijn leven gelezen en ik
weet zeker: jij kunt prachtig schrijven. Dat je op een feestje niet altijd stralend van trots verkondigt
dat je scenarioschrijver bent, snap ik helemaal. Zo’n 'cool' beroep; daar hangen ongetwijfeld heel
veel verwachtingen van jezelf en van anderen aan. Maar ik hoop eigenlijk heel erg dat je je stiekem
iedere dag een klein beetje scenarioschrijver voelt, op dezelfde manier dat ik me kunstenaar voel.
Zonder dat iemand daar iets van hoeft te vinden en zonder dat daar een bepaalde prestatie aan
vastzit, maar gewoon omdat je het vet vindt om te doen.

PS. dramatherapeut, wauw!

Ineens viel het me op dat er bijna nooit iemand een andere openingsvraag stelt dan 'wat doe je?' of 'hoe is het op werk?'

Om je vraag over de feestjes te beantwoorden: in het begin ontweek ik ze. Vreselijk! Ineens viel het
me op dat er bijna nooit iemand een andere openingsvraag stelt dan 'wat doe je?' of 'hoe is het op
werk?'. Ik ben een hopeloze leugenaar, dus liegen was geen optie. Ik probeerde eerlijk te zijn. De
eerste pakweg tien interacties waren daardoor op z’n zachtst gezegd oncomfortabel. Ik begon te
vertellen dat ik niet meer werkte, omdat het niet zo goed met me ging. Echter, had ik toen nog geen idee wat er met me aan de hand was, dus het verhaal was nogal onsamenhangend en ik was er zelf
nog totaal niet oké mee. De meeste van mijn gesprekspartners hadden dit antwoord niet verwacht
en wisten duidelijk niet hoe ze hierop moesten reageren. Ongemak alom. Maar op een gegeven
moment begon ik mijn situatie meer te accepteren en deed ik geen moeite meer om er een mooi
verhaal van te maken.

Soms antwoord ik nu gewoon met 'Op dit moment niks,' omdat ik benieuwd ben hoe mensen daarop reageren. Laatst zei iemand 'Hoe ziet je week er dan uit?' en dat vond ik een heerlijke vraag. Ik hoefde niet meteen een deep dive in al mijn problemen te doen, maar kon gewoon lekker vertellen over mijn yogalessen, schetscursus en het brievenproject waar ik aan mee doe. 😉

Hypochondrie. Ook geen makkelijke zeg… Dat zal niet iets zijn wat anderen makkelijk kunnen begrijpen als je brein niet op die manier in elkaar zit. Datzelfde geldt voor mijn brein, al kan ik me de angst voor dat ziekenhuisbed wel heel goed voorstellen. Maar dingen zoals wat wij nu doen, brieven naar elkaar schrijven, naar elkaar luisteren zonder elkaar te kennen, verbinding maken, is volgens mij een bewijs dat ieder mens altijd mee mag blijven doen, denk je niet? Alleen misschien niet op de manier die we zelf voor ogen hebben.

Ik had niet verwacht dat ik met zoveel enthousiasme iedere dag mijn brievenbus zou checken om te kijken of je alweer iets geschreven had

Pfoe Jacob, deze brief is echt een bevalling. Perfectionisme zit me een beetje in de weg. Jij schrijft zo
mooi en ik vind deze briefwisseling echt zo tof. Toen ik me aanmeldde voor het project had ik het
eigenlijk een beetje verkeerd begrepen. Er hingen allerlei posters in de OBA waar ik toen was en
overal stond bij 'als je Nederlands niet goed genoeg is, zijn er mensen om je te helpen schrijven'.
Hierdoor dacht ik dat het een project was voor verbinding, maar ook zodat mensen hun Nederlands
konden oefenen. Leek me ook leuk. Ik houd van schrijven en help graag. Maar ik had niet verwacht
dat het zoals dit zou worden. Ik had niet verwacht dat ik met zoveel enthousiasme iedere dag mijn
brievenbus zou checken om te kijken of je alweer iets geschreven had. Misschien heeft het gebrek
aan verwachtingen het juist zo leuk gemaakt.

Daarom stop ik nu lekker met deze brief, ook al vind ik hem niet perfect en zou ik willen dat ik allerlei dingen anders had verwoord. Ik laat de verwachtingen even los en wacht gewoon rustig af waar jij vervolgens weer mee komt. Ik heb er zin in!

Oh, en ik vond je laatste vraag overigens erg goed gevonden. Het ding is alleen dat ik nooit een heel sterk idool-persoon ben geweest. Mijn ouders zijn echte voorvechters van het idee dat iedereen gelijk is en evenveel waard, waardoor ik nooit echt de neiging heb gehad om iemand op een voetstuk te plaatsen. Echter, ik zie hoe mooi het kan zijn om je te laten inspireren door anderen en ik ben dan ook heel benieuwd naar jouw eerste, grootste, laatste of meest verrassende idool!

Veel plezier met schrijven, ik kijk uit naar je brief.

Groetjes,
Fleur

Voor mij geeft kunst perspectief en andere invalshoeken

Hoi Charron,

Wat leuk om je brief te lezen! En wat leuk dat je zegt graag te schrijven. Wat schrijf of schreef je dan vooral? Vooral over de waan van de dag of echt verhalen bijvoorbeeld? Ik ben vooral een lezer denk ik. Zojuist begonnen aan het boek Zachtop lachen, ken je die?

Ik vind het echt een leuke gedachte om je via brieven te gaan ontmoeten. Twee kids van 8 en 5, allebei dus op school inmiddels. Vinden ze dat leuk? Het lijkt me zo druk om je eigen werk te combineren met kids en je eigen ding doen en vrienden blijven zien. Heb je hobby’s? Dingen die je rust geven in deze alledaagse drukte?

Zelf ben ik drie maanden in Azië geweest, zo’n drie jaar geleden

Wat een gave reisplannen! Echt te gek dat jullie dat doen. Geven jullie dan ondertussen thuisonderwijs aan de kinderen? Ik droom er echt van om dit soort reizen later ook nog te kunnen maken. Zelf ben ik drie maanden in Azië geweest, zo’n drie jaar geleden. Ik had een half jaar vrij want mijn HBO-studie was net afgerond en mijn pre-master startte pas in januari. Toen heb ik eerst met mijn vader een groot stuk van de Santiago de Compostella gefietst, en daarna heb ik een ticket geboekt. Ik had alleen een heenticket naar Sri Lanka, omdat ik ook naar huis wilde kunnen als ik het toch niet leuk vond om alleen te reizen. Gelukkig vond ik het helemaal geweldig en uiteindelijk heb ik Cambodja en Vietnam ook nog gezien. Mochten jullie van plan zijn om ook naar een van die landen te gaan, laat het vooral weten, dan ga ik mijn reisboek erbij pakken en tips doorgeven.

Twaalf jaar in Bos en Lommer al! Dat is een hele tijd. Ben je hier toen bewust gaan wonen? Ik woon er pas iets langer dan twee jaar. Ik woonde daarvoor een lange tijd in de Rivierenbuurt en daarvoor heb ik in Nieuw-West gewoond. Zelf ben ik niet opgegroeid in Amsterdam, maar in Amersfoort. Ben jij een Amsterdammer in hart en nieren? Je schreef dat je gemengde gevoelens hebt over wonen in Bos en Lommer, welke gemengde gevoelens zijn dat precies? Ik merk zelf dat ik een goede band heb met mijn buren bijvoorbeeld, maar verder best wat binding met de wijk mis.

Grappig hoe je schreef dat je leven is ingericht volgens de geldende norm. Dat is ook wel een beetje zo als je dit zo opschrijft. Wat vind je van die norm? Ik denk dat die wel een beetje aan het veranderen is. Jij?

Ik werd vannacht ergens wakker nog in mijn Pride-outfit

Ik zal mezelf ook nog even voorstellen trouwens. Ik ben Isa, op dit moment nog 25, maar volgende week woensdag word ik 26. Misschien schrijf ik mijn volgende brief dus wel als 26-jarige. Ik ben in coronatijden afgestudeerd, en werk nu bijna fulltime (heb om de week een dag vrij). Ik heb geen relatie (en daarmee nog minder perspectief op een huis kopen dan ik al had) en woon nu met één huisgenootje in een huurhuis. Zij is een heel goed vriendinnetje van mij dus dat is zeer gezellig en fijn. Op dit moment schrijf ik deze brief ook met een lichte kater, want we zijn gisteren samen naar de Pride geweest. Dat vind ik, als vrouw die op vrouwen valt, een zeer belangrijk evenement. Ik werd vannacht ergens wakker nog in mijn Pride-outfit en mijn huisgenoot zei net dat ik eerder ook al op de bank in slaap was gevallen. Oeps. Het was in ieder geval leuk!

Ik merk dat ik heel graag iets wil doen waar ik heel gelukkig van word, terwijl anderen soms wat meer relativeren

Ik werk inderdaad bij een culturele evenementenorganisatie. Hiervoor werkte ik voor een theaterfestival, en op dit moment voor een organisatie die vele verschillende evenementen organiseert, vooral op het gebied van cultureel erfgoed. Echter ben ik op het moment een beetje op zoek naar een nieuwe baan en heb ik toevallig morgen (op het moment van schrijven) een sollicitatiegesprek bij een grote cultuurorganisatie in Amsterdam. Zeer spannend! Ik merk dat ik het ‘werkende leven’, waar ik in coronatijden mee ben begonnen, daarvoor studeerde ik nog, best lastig vind. In de zin van, uitzoeken wat je wil. Ik merk dat ik heel graag iets wil doen waar ik heel gelukkig van word, terwijl anderen soms wat meer relativeren en zeggen: ‘het is maar werk’. Ik moet daar wel aan toevoegen dat ik ook wel altijd een heel gelukkig voorbeeld heb gehad van mijn ouders, die allebei zo genieten van hun werk en het zo leuk vinden. Vond jij dit ook een zoektocht? Zit je nu op je plek? Wat doe je eigenlijk voor werk?

Ik vind het geweldig dat je deze goede vragen stelt over de culturele sector en dat ik nu een betoog over kunst kan houden. Komt ‘ie. Voor mij geeft kunst vaak perspectief en andere invalshoeken. We zijn tegenwoordig zo gefixeerd op de wereld om ons heen, onze eigen belangen en leven in onze eigen bubbel. We worden ook alleen nog maar bevestigd in onze denkbeelden in plaats van af en toe de andere kant. Deze ontwikkelingen beangstigen mij ook wel, ook de rol van media daarin. Ik heb mediapsychologie gestudeerd en kreeg daar ook veel lessen over. Best heftig hoor hoe dat gebeurt! Ik denk dat het ontsnappen aan je eigen bubbel en andere perspectieven lezen ook de reden is dat ik meedoe aan dit project. Waarom heb jij je eigenlijk opgegeven?

We zijn tegenwoordig zo gefixeerd op de wereld om ons heen, onze eigen belangen en leven in onze eigen bubbel

Ik zie theater (daar ga ik vooral naartoe, en concerten) als een manier om andere perspectieven te geven. Je kunt, als je eenmaal zit, ook niet echt de zaal verlaten en bent daarmee even totaal overgegeven aan wat er is gemaakt. Dit biedt hele mooie kansen, namelijk om iemand een volledig verhaal te kunnen vertellen, zonder dat iemand afgeleid is of besloten heeft om maar een deel te zien of horen.

Ik ga zelf naar totaal uiteenlopende dingen. Ik ben iemand die heel erg van kleinkunst en comedy houdt, maar ik ga ook vaak naar theaterfestivals waar ik totaal nog niet weet wat ik wil zien. Dan loop ik gewoon ergens naartoe en laat ik me verrassen! Het leuke vind ik ook dat het super persoonlijk is wat je uit een voorstelling haalt. Ik was toevallig afgelopen vrijdag op de parade in Utrecht en toen ik met een vriendinnetje uit de voorstelling liep, hadden we een totaal andere boodschap meegenomen. Allebei even kloppend bij wat we hadden gezien.

Oké ik heb het gevoel dat het tijd is om deze brief af te ronden, want het is al best een volle brief. Leuk hoe snel je zoveel te (be)schrijven hebt. Ik kijk weer uit naar jouw brief.

Groetjes, Isa

PS. Ik hoor vaak dat ik heel slecht ben in spreekwoorden, maar ik vind het zo fijn om ze te gebruiken. Mocht je dus eentje tegenkomen die niet klopt, dan bedoel ik waarschijnlijk iets wat erop lijkt haha.

Dit weekend was een beetje een rollercoaster

Hey Memein,

Wat ben je sip! Ik had het een paar weken geleden ook. Nergens zin in, alles viel me zwaar. Het voelde als een neergaande spiraal, ik zakte steeds dieper. Ik zocht naar een steuntje, iets waar ik me tegen af kon zetten om de weg naar boven weer te vinden. En dat is gelukt. Gewoon door dat zo uit te spreken. Even de dip er te laten zijn. Dan valt die zwaarte al voor de helft weg. En is de weg omhoog makkelijker te vinden.

Het leven is te kort om over kleine muizenissen te vallen

Ik ben net terug van mijn boosterprik (yes!) en zit klaar om de werkdag te beginnen. Maar schrijf dan nu toch liever eerst even iets terug aan jou.

Dit weekend was een beetje een rollercoaster. Oud en Nieuw is altijd nogal een rare tweedaagse. Er komen zoveel verwachtingen bij kijken. Nu heb ik daar al jaren geleden een eind aan gemaakt (ik heb er in mijn single-jaren vaak voor gekozen om de avond in mijn eentje door te brengen, vaak veel fijner dan zo'n obligaat feestje met mensen die je lang niet allemaal tot je inner circle rekent), maar mijn vriend had er duidelijk wel last van. We zouden met de buren op straat een biertje drinken. Een vuurkorfje, een paar sterretjes met de kindjes, niks bijzonders. Maar ik merkte aan hem dat hij niet lekker in zijn vel zat, wat natuurlijk lichtelijk op mij werd afgereageerd. Niet het leukste begin van het nieuwe jaar. Maar dat dat de toon van het hele jaar zou bepalen, ook dat bijgeloof heb ik overboord gegooid. Hoppa! Het leven is te kort om over kleine muizenissen te vallen.

De kat is ons kindje en dat kindje was vermist

Zaterdag gingen we 's middags even bij vrienden langs om hen gelukkig nieuwjaar te wensen. Toen we terugkwamen was de poes nog niet thuis. En ook toen het etenstijd was, was hij er nog niet... Toen begon het lange wachten, rondjes lopen door de buurt, fluiten, roepen, met zijn brokjes rammelen... en hij kwam maar niet. Nou ik kan je zeggen, de stress zat er goed in. Mensen met kinderen vinden het onbegrijpelijk dat je een huisdier zou vergelijken met het hebben van een kind, maar het is echt zo. De kat is ons kindje en dat kindje was vermist. Een knoop in mijn maag, oorverdovende stilte in huis, geen woord meer kunnen uitbrengen en geen gedachte meer hebben, niets anders dan de hoop dat de kat zich weer meldt, afgewisseld met doemscenario's van aangereden, lijkje in de goot, of gekidnapt door de boze buurman.

Uiteindelijk meldde meneer zich om elf uur 's avonds. Grote ogen. Waarschijnlijk heel erg geschrokken van een verlate vuurpijl ofzo. De opluchting! Heb jij zoiets wel eens meegemaakt? Vast wel, met je kinderen of huisdieren. Heb je eigenlijk huisdieren?

Misschien was ik er zo door geraakt omdat ik de afgelopen coronaperiode een kunsttekort heb opgelopen

Hou je eigenlijk van kunst en cultuur? Lekker breed spectrum, maar toch, heb je daar iets mee? Want zo ja, dan raad ik je aan om op NPO Start terug te kijken naar Wende's caleidoscoop. Ik had goede recensies gelezen in de krant en keek het terug tijdens het schilderen, maar zelfs zonder echt te kijken werd ik tot drie keer toe tot tranen geroerd. Dit was KUNST!!! En dit is dus wat kunst met je doet. Het brengt je tot leven en in vervoering. Het laat je voelen wat het betekent om Mensch te zijn, en herinnert je eraan wat belangrijk in het leven is en wat niet.

Misschien was ik er zo door geraakt omdat ik de afgelopen coronaperiode een kunsttekort heb opgelopen. Ik ben tussendoor nog wel eens naar een museum geweest, heb mijn best gedaan om hier en daar een voorstelling via een livestream bij te wonen, maar het was te weinig. Dus als je dan een brokje krijgt toegeworpen, dan is het extra smullen. Misschien dat dat je afzetpunt gaat zijn om je over je dipje heen te helpen?

Groetjes,

Sanne

Zelfs de scrypto werd via een Zoomverbinding gemaakt

Hoi Myriam,

Een echte brief schrijven, dat is lang geleden! Hooguit een sollicitatiebrief, schoolopdracht of een lange e-mail, maar een echte briefwisseling heb ik eerlijk gezegd nog nooit ondernomen. Heel leuk om jou te ontmoeten en elkaar op deze manier te leren kennen. Je stelt een hoop interessante vragen, ik zal proberen om alles te beantwoorden of in ieder geval alle onderwerpen aan te stippen.

Veel van wat je schrijft is heel herkenbaar. Het voelt heel raar dat de terrassen weer open zijn en het leven terugkeert naar ‘normaal’. Terwijl dat normaal zonder twijfel aan herziening toe is, acht weken nauwelijks auto’s, vliegverkeer en toeristen waren echt een zegen voor de stad – geen drukte en luchtvervuiling, heerlijk. Richting de toekomst hoop ik dat mensen bewuster gaan consumeren, meer producten van dichtbij huis die op duurzame, diervriendelijke en eerlijke manier worden geproduceerd. Meer nadruk op kwaliteit in plaats van kwantiteit. Ik vermoed dat we elkaar kunnen vinden op dit punt.

Corona en de lockdown waren voor mij ook een wake-up-call, die me uit een druk bestaan trokken en tijd gaven om na te denken over waar ik nou eigenlijk mee bezig ben. Zo wil ik al heel lang werk gaan maken van mijn eigen muziek, maar had ik daar nooit tijd of energie voor omdat ik altijd bezig was met optredens, repetities en het regelwerk er omheen voor de bands waar ik in speel. Daarnaast levert optreden geen constant inkomen op, dus werk ik ook als grafisch ontwerper (dat doe ik samen met mijn vriendin). Heel leuk, maar soms ook stressvol om alles te combineren. In plaats van festivals en theaters af te gaan, ga ik deze zomer de studio in om eigen liedjes op te nemen voor een eerste solo-album. Ik heb ook al enkele video’s opgenomen en op YouTube gezet van solowerk. Spannend en zonder deze crisis zou ik de stap waarschijnlijk niet genomen hebben, want ik heb geen drukke agenda meer om me achter te verschuilen. Wat dat betreft ben ik ook heel blij met de ondersteuning vanuit de overheid voor zzp-ers, dat geeft toch extra zekerheid waardoor ik niet meteen hoef te stressen over geld.

Aan de andere kant maakte ik me ook echt zorgen over het virus zelf. Mijn vader heeft longproblemen, overgewicht en diabetes, dus het virus zou grote gevolgen voor hem kunnen hebben. Ook mijn opa van 93 kan het maar beter niet krijgen. Zelf lijken ze er wel relaxed onder, laconiek bijna. Nu het gevaar voorlopig geweken lijkt, ben ik dat zelf ook wel weer. Daarnaast ben ik ook bewust iets gezonder gaan leven; meer sporten, veel groente en fruit en minder alcohol. Dat de kroegen en restaurants dicht waren hielp natuurlijk ook. Ik hoorde ook van veel mensen dat ze het juist op een zuipen en vreten hebben gezet tijdens de lockdown. Ben benieuwd welke kant jij opging, ben je heel (on)gezond gaan leven?

Begrafenissen hebben altijd iets bevreemdends, maar het was echt heel gek ook om dat nu mee te maken, met 30 mensen, op afstand

Wat ook gek was, een paar weken geleden overleed onverwacht de beste vriend van mijn ouders. Het was iemand die ik zelf goed kende, want hij woonde praktisch naast ons en kwam bijna dagelijks over de vloer. Zaterdags werd steevast samen het scryptogram van het NRC opgelost. Ik heb zelfs nog een paar jaar met hem als collega voor hetzelfde bedrijf gewerkt (in mijn periode als consultant). Het vreemde was dat hij al jaren een slechte gezondheid en longproblemen had en als de dood was om corona te krijgen. Hij zag bijna niemand en zelfs de scrypto werd via een Zoomverbinding gemaakt. Hij viel zomaar dood neer na een hartstilstand. Mijn moeder had hem twee uur daarvoor nog aan de telefoon gesproken. Echt heel raar. Begrafenissen hebben altijd iets bevreemdends, maar het was echt heel gek ook om dat nu mee te maken, met 30 mensen, op afstand. Er mocht zelfs geen catering zijn, dus we moesten zelf eten en drinken meenemen en dat vanuit de kofferbak op de parkeerplaats van het kerkhof nuttigen.

Maar terug naar een luchtiger onderwerp, vakantie. Ik vond het grappig om al je vragen hierover te lezen, want ik had er zelf niet zo uitgebreid over nagedacht. Mijn vriendin en ik zouden eigenlijk in mei naar de bergen in Italië gaan, maar dat is om bekende redenen uitgesteld (in september hopen we nu te gaan). We wilden alsnog wel echt even de stad uit – we wonen driehoog, zonder balkon in De Pijp – en de natuur in. Even weg in eigen land leek ons eigenlijk de enige makkelijke optie, dus hebben we een huisje in Brabant geboekt voor een paar dagen. Niets bijzonders eigenlijk, we hebben wat gewandeld en gefietst door het bos en langs de Maas en verder veel gelezen en muziek gemaakt, maar ik kan het iedereen aanraden.

Heb je zelf vakantieplannen? Ik las in de introductie die ik ontving van Marilien dat je graag reist. Op dit moment is (ver) reizen nog lastig en ik vermoed eigenlijk dat dit nog lang kan duren. Sta je zelf weer te popelen om weg te gaan of denk je dat je vaker thuis blijft met je gezin, omdat je daarbij ook een vakantiegevoel kreeg? En als je weer gaat reizen, wordt dat dan op een andere manier dan je gewend was te doen?

Ik vond het ook heel interessant dat je juist door Corona nieuwe mensen hebt leren kennen en aan nieuwe projecten bent begonnen. Sowieso klinkt je werk voor Hivos heel interessant. Wat doe je daar precies? En heeft corona veel invloed op je werk? Ik kan me ook voorstellen dat thuiswerken lastig is in combinatie met een gezin, zeker met dichte scholen. Hoe ga je daar mee om?

Ik had ook nooit verwacht dat we een beeldenstorm zouden meemaken

De GAIA journey waar je over vertelde klinkt ook indrukwekkend. Ik denk dat veel mensen het gevoel delen dat we op een kantelpunt zitten. De Black Lives Matter protesten zijn hier denk ik ook een voorbeeld van. Ik had ook nooit verwacht dat we een beeldenstorm zouden meemaken. Hopelijk lijdt dit tot positieve veranderingen. Zelf maak ik me wel zorgen over de tegenkrachten, populisme, klimaatontkenners, nepnieuws, racisme etc. Op social media (ik kijk veelste vaak op Facebook) is de sfeer soms echt bedroevend met mensen die elkaar de huid volschelden en niet willen luisteren naar elkaar, en, misschien nog wel erger, rationele argumentatie gebaseerd op feiten. Zijn dit onderwerpen waar je binnen dit project mee bezig bent? Hoe zie je de verandering voor je? Welke concrete dingen zouden we nu kunnen ondernemen om een betere toekomst te bouwen voor een duurzame en eerlijkere wereld? Dit zijn natuurlijk erg grote vragen, maar ik ben benieuwd hoe je daar op dit moment over denkt.

Tot slot vind ik dat je mooi observeert hoe creatief mensen worden van verandering door de crisis en dat je dit waardeert. Je balletles gaat niet door, dan maar online. Nieuwe muziek en kunst ontdekken, je gitaarspelende buurman (ik zie het helemaal voor me!). Ik ben het helemaal met je eens dat kunst noodzakelijk is! Ik hoop ook dat we snel met minder beperkingen te maken krijgen, zodat theater, muziek en dans weer samen met anderen kan. Zelf ben ik alle online voorstellingen inmiddels wel zat, het herinnert me er vooral pijnlijk aan hoe belangrijk de fysieke nabijheid van publiek en makers is in de ervaring van een voorstelling. Ik mis dat echt, zowel zelf op het podium staan als voorstellingen bezoeken. Het zal voor jou waarschijnlijk ook fijn zijn als je weer echt samen met anderen kunt dansen.

Een brief schrijven is een fijne manier om je gedachten te ordenen en zaken scherper te zien, zoals jij ook zegt. Het dwingt je om echt de tijd te nemen en na te denken over je woorden. Jouw vragen brachten me soms ook op gedachtensprongen of onderwerpen waar ik uit mezelf niet echt bij stilsta. Ik heb ook het idee dat ik jou een beetje heb leren kennen door jouw brief. Ik ben benieuwd naar je tweede brief, voel je vrij om op mijn brief door te borduren of nieuwe onderwerpen aan te boren. Hopelijk kun je me ook iets vertellen over je dagelijks leven en hoe dat verandert nu we uit de lockdown komen. Ik kijk er naar uit!

Groetjes, Joost

Hoe gaat het met jou als muzikant?

Hallo Joost,

Wat leuk om met jou brieven te gaan schrijven! Interessante achtergrond en wending aan je leven, zo lijkt het, van consultant naar grafisch ontwerper naar solo-artiest.

Het voelt nu met zo’n eerste brief ook nog wel heel droog. Ik vind het mooie van nieuwe mensen ontmoeten dat ik in ontmoetingen vaak ook weer nieuwe kanten van mijzelf ‘ontmoet’. Door een andere kijk, een andere gevoelsbeleving, andere ervaringen, zie ik ook weer meer van mijzelf, hoe ik naar dingen kijk, voel, beleef. En een ontmoeting voegt natuurlijk bijna altijd wat toe: ’oh, zo kan het ook’. Maar nu is het nog even afwachten waar de klik gaat ontstaan ;-).

Ik ben dus super benieuwd naar jouw waarnemingen, ervaringen en gedachten.

Ik ben heel dankbaar dat ik juist ‘door corona’ ook weer nieuwe mensen ontmoet. Jou via het brievenproject, mensen over de hele wereld via GAIA (zal ik straks nog wel wat over vertellen), een vriendin waar ik af en toe bij kon komen thuiswerken en die ik nu help met het opzetten van een project samen met een groepje vrienden van haar, …

Ik hoop dat je een fijne  vakantie hebt. Ik ben benieuwd wat je bent gaan doen, in Nederland of daar buiten. En hoe ziet een vakantie ‘tijdens corona’ er eigenlijk uit? Moest je dingen laten? En was je er hard aan toe na drukke maanden of neem je juist nu vakantie omdat er weinig werk is? Of een heel andere reden…

Ik besef nu ineens dat door het thuis zijn en alles wat dicht was, de weekenden voor mij al een beetje op vakantie leken: Wat meer niksen, wat meer klussen, wat meer samen zijn met het gezin.  Dit in tegenstelling tot afspreken met vrienden, avonden weg naar theater, uit (eten), sporten.

Ik merk nu dan ook dat ik het op een bepaalde manier jammer vind dat we weer terug gaan naar de drukte, meer afspreken

Die vakantieweekenden en vakantieavonden vond ik best fijn. Ik merk nu dan ook dat ik het op een bepaalde manier jammer vind dat we weer terug gaan naar de drukte, meer afspreken. En gek genoeg heb ik ook gemengde gevoelens ten opzichte van het openen van de terrassen - terwijl ik er altijd graag gebruik van maak(te). Dat betekent dat we weer ‘meer gaan consumeren’, ‘voeden van het kapitalisme’ (zo, de toon is gezet ;-)). Wat denk je, zullen er in 2027 meer of minder restaurants zijn dan voor corona (of: zal de toename groter of kleiner zijn)?

Of komen er misschien mooie, hybride vormen van consumeren, zie Pieter Derks 😉 https://www.nporadio1.nl/de-nieuws-bv/onderwerpen/58564-2020-05-13-druktemaker-pieter-derks-de-willekeurige-lockdown

Ik hoop zelf wel dat ik wat meer rust kan blijven vasthouden, beter blijven voelen hoe ik me voel (moeheid wordt nu niet meer overschreven door ‘door-racen’, en ook blijheid komt meer naar buiten). Voelen heeft de laatste jaren, maar zeker ook door corona, een belangrijkere plek gekregen in mijn leven. Ik volg nu ook de GAIA journey, Global Activation of Intention and Action, een corona-gerelateerd initiatief van het Presencing Institute. Presencing Institute bouwt aan een wereldwijde community met als doel bewustwording en actie-onderzoek voor individuele en systemische vernieuwing. Een hele mond vol, maar de moeite waard om eens hun online aanbod te bekijken (veel Theory U). Er doen duizenden mensen wereldwijd mee aan de GAIA journey. Zou dit een teken kunnen zijn van een breder gedragen (verlangen naar) verandering – naar een duurzamere en eerlijkere wereld – die nu ook werkelijkheid gaat worden? (Waar de financiële crisis van 2008 ‘gefaald’ heeft?)

Woon je ook in Amsterdam trouwens? Ben super benieuwd of de doelstelling van het initiatief ‘ Amsterdam heeft een keuze’, om weer terug te gaan naar het toerisme niveau van 2014 in het jaar 2027 gehaald zal zijn… Wat denk jij?

Hoe gaat het met jou als muzikant? Is muziek de richting die je in wilt als solo-artiest, of wil je dan andere dingen doen dan muziek, ook gesproken woord? En dat je agenda leeg is, is dat – zoals ik mij nu voorstel - omdat je geen ontwerp opdrachten meer hebt, geen optredens etc? Zie je het als kans, dat je nu meer over het artiesten leven na kunt denken of voelt het gedwongen?

Ik kan me ook zo ergens voorstellen dat creëren gestimuleerd wordt door ‘ongestructureerdheid’ of misschien zelfs chaos

Voor mijn werk op het snijvlak van vrijheid van meningsuiting en kunst, heb ik juist nu weer nieuwe online initiatieven van makers gezien (muziek, animatie, film). Ik ben zo onder de indruk van de veerkracht van deze mensen. Ik kan me ook zo ergens voorstellen dat creëren gestimuleerd wordt door ‘ongestructureerdheid’ of misschien zelfs chaos. Waar onze negen tot vijf maatschappij dus – denk ik – niet erg bijdraagt aan creativiteit, maar wanneer we dat gedwongen meer los moeten laten (of wanneer dat niet bestaat in landen waar maatschappijen en economieën minder gestructureerd zijn), creativiteit veel meer bloeit. (misschien is van zeven tot zeven thuis zitten ook geen stimulans trouwens…zucht)

En ook de noodzaak van kunst – in welke vorm dan ook – is voor mij nu weer zo veel duidelijker. Na dagen thuis ben ik nieuwsgieriger geworden naar gekke mixjes van visual art met elektronische muziek, kijk ik af en toe even naar een Facebook live festival (terwijl ik eerder echt nooit op Facebook zat), ben ik m’n balletlessen online gaan volgen, en raak ik geëmotioneerd door een van de eerste collectieve online producties die ik tegen kom zoals die van het Rotterdams filharmonisch orkest (terwijl ik normaal niet of nauwelijks naar klassieke muziek luister). Maar ook door het zien van een buurman die op zijn balkon gitaar speelt voor een lege straat. In mijn ogen is alles wat nu gecreëerd wordt welkom, dus zo ook jouw werk!

Zo, dit is wel veel van waar ik de laatste tijd over na heb gedacht. Nog niet alles, maar dan hebben we nog wat ;-). Het heeft mij in elk geval nu eigenlijk al weer geholpen sommige dingen wat scherper te zien, leuk is dat.

Ik ben benieuwd naar een brief van jou.

Hartelijke groet!

Myriam

77 herfsten oud

De wintertijd is ingegaan!

Beste Elly,

Hoe gaat het? Als ze dit aan mij vragen zeg ik vaak: “Goed genoeg” of “Ik mag niet klagen en dat doe ik ook niet.” We hoeven niet altijd flink te zijn en mogen het best over onze gebreken hebben. Als ik mensen te eten heb, is de afspraak tien minuten over je gebreken vertellen of waar je je aan ergert. Tijdens het eten zou het slecht zijn voor de spijsvertering.

Als ik slecht geslapen heb, en dat komt nog wel eens voor, draai ik muziek waar ik vrolijk van word. Bach, Vivaldi, Telemann. In bed lig ik vaak te luisteren naar de podcasts Nooit meer Slapen, Kunststof, Echt Gebeurd of Onbehaarde Apen.

Soms denk ik: "Ik had ook een wandeling kunnen maken"

Zondag is vaak mijn tv-dag. Ik kijk naar De Verwondering van Annemiek Schrijver, Jacobine op 2, Filosofisch Quintet, Buitenhof, Podium Witteman en Arjan Lubach. Dat zijn veel uren achter de buis. Soms denk ik: “Ik had ook een wandeling kunnen maken.”

Op dit moment ben ik op het atelier, dat ik samen met mijn zoon deel. Het is in de vrouwenkliniek van het Wilhelmina Gasthuis. Het oude ziekenhuis. Hier zijn veel baby’s geboren. Een geweldige ruimte op de derde verdieping, met ramen en bovenlichten en uitzicht over de stad. Ik kan het Rijksmuseum, de schouwburg en de Nederlandse Bank zien. We hebben hier al onze materialen en papieren om aan de slag te gaan. Ik kan hier ook (hard) muziek draaien, van jazz tot klassiek. Ik voel mij begunstigd door deze plek. Als ik nu uit het raam kijk, zie ik de zon schijnen over de herfstbomen, met kleurentinten van geel, oker, groen, bruin tot rood en alles wat er tussen zit.

Ik heb het besef dat ik al 77 herfsten heb mogen meemaken en jij nog veel meer. Ik ben daar heel dankbaar voor.

Een pastel van Mieke voor jou. Mieke schreef: “Oh die kleuren, zij brengen mij in vervulling.” Mieke, mijn zoon en ik hebben hier op het atelier weekendtentoonstellingen gehad. Zelfs nog twee maanden voor haar overlijden. Er waren veel familieleden en vrienden. Mieke had niet veel energie meer, maar ze genoot van de aandacht en het is bijzonder om op die manier afscheid van haar te kunnen nemen.

Hartelijke groeten,

Rob

Levensvreugde

Hoi Christine,

Daar gaan we dan, ik mag het spits afbijten. Had het niet erg gevonden als jij had mogen beginnen (haha).

Een mooie leeftijd heb je, tenminste zo heb ik die ervaren. Onzekerheden maakten plaats voor het jezelf steeds beter leren kennen en je sterke kanten te gebruiken om verder te komen in je leven. Het gaf mij levensvreugde, ook omdat je deze inzichten kon delen en geven aan anderen. Je hebt al heel wat ondernomen in je leven, daar hoop ik meer over te horen.

Je hebt al heel wat ondernomen in je leven, daar hoop ik meer over te horen

Je werkt in een museum, prachtig. Ben gek op museumbezoek en heb dat behoorlijk gemist in deze coronatijd.
Ik verdiep mij niet echt in kunstenaars, maar lees ik een boek waar een kunstenaar benoemd wordt, dan ga ik er meer over opzoeken. Heb ook een hele poos schilderijen gekocht bij Catawiki, even tellen..... er hangen toch zo'n tien schilderijen hier in de kamer.

Het werken met vrijwilligers heeft ook bij mij een bijzondere plek. Heb dat op mijn laatste werkplek weer mogen opzetten, klein maar zeer fijn. Het mooie van deze samenwerking vond ik de gesprekken waarin je de vrijwilligers op een positieve manier kon laten zien op welke manier ze omgingen, met in dit geval, de zusters.
Ik stond ervan te kijken met welk gemak ze een andere weg in konden slaan om contacten en ondersteuning  te verbeteren. Heel veel van geleerd en het bleef boeiend, ook doordat ik alle ruimte en vertrouwen kreeg van de huisoverste.

Uiteindelijk ben ik alles gaan doen om het leven van deze zusters zo aangenaam mogelijk te maken

Och, ik zie nu pas dat ze mijn aanmeldingsbrief ingekort hebben en er voor jou niets meer over mijn laatste werkplek staat vermeld. Als zzp'er ben ik de laatste tien jaar in een klooster werkzaam geweest. In eerste instantie om de zusters te begeleiden naar ziekenhuis, huisarts en dergelijke. Al snel genoeg kwam ik erachter dat er meer zorg nodig was dan alleen deze vorm van ondersteuning.
Er was ook veel eenzaamheid en op dit vlak had ik wel wat te bieden. Uiteindelijk ben ik alles gaan doen om het leven van deze zusters zo aangenaam mogelijk te maken. Je kunt daarbij denken aan een boodschap doen en bij ze zijn als ze afscheid moet nemen van het leven.

Nog wat extraatjes;
Heb mij afgemeld bij yoga omdat schoffelen in de moestuin mij net zoveel rust geeft.
We zijn vegetariërs, ik denk zo'n 45 jaar.
Ben in coronatijd met Engels begonnen.
Genoeg!!!

Je zoon is 13 jaar, uitdagende leeftijd.
Vertel je wat over hem?

Heel veel groetjes,

Marjan

Postzegelfraude

Leukste penpal!

Wat een supertoffe brief kreeg ik van jou. Het begon al met de envelop; drie postzegels met hartjes, en maar, nu komt het: niet afgestempeld!!! Drie gratis postzegels dus om opnieuw te kunnen gebruiken. Hoe duurzaam. Drie is sowieso veel teveel. Volgens mij had één volstaan, zelfs bij zes velletjes. Zolang je thuis geen kleine brievenweegschaal hebt blijft het natuurlijk gissen. Maar je wilt natuurlijk niet dat de ontvanger strafport krijgt, dat is gênant. Beter het zekere voor het onzekere. Echter, en ik spreek uit ervaring, met strafport kom je altijd weg. Anders dan met parkeerboetes hoef je strafport helemaal nooit te betalen. Na één aanmaning hoor je er nooit meer over en ook als je een keer naar ’t buitenland gaat zal er bij de douane geen confrontatie zijn wat aangaat strafport. Met andere woorden, je bent veilig aan het frauderen als je te weinig plakt. Is dat dan niet zielig voor Post.nl? Nee, ze naaien ons ook! Mijn brievenbus staat tegenwoordig 1,5 kilometer verderop en je leest vaak genoeg over de slechte behandeling van pakjesbezorgers. So far wat aangaat de envelop.

Dan je brief. Je kent en waardeert De Vieze Man en dat maakt jou direct al een superleuk persoon met brede algemene kennis. Nog even over de boot en de boekenlezers: bij nader inzien heb ik misschien Ludlum tekortgedaan. Hij is misschien minder pulp dan ik dacht. Zijn Wikipedia lezend kreeg ik opeens het gevoel dat recht te moeten zetten. Waarschijnlijk is hij leuker om te lezen dan Reve, waar ik ook geen fan van ben. De Avonden heb ik niet gelezen maar als luisterboek geluisterd toen ik vijftien jaar geleden een poosje in het ziekenhuis lag. Reve las het zelf voor met gortdroge ondertoon. Dat maakte het wel amusant. Maar aan het einde worstelde ik ook met de vraag; waarom is dit boek zo beroemd? Ik ben niet een groot fan van boeken die het moeten hebben van oeverloze observaties en waarin de hoofdpersonen weinig tot niets meemaken. Dit geldt ook voor film trouwens. The Tree of Life bijvoorbeeld was niet aan mij besteed. Onlangs zag ik Io sono l'amore. Wat een draak. Je denkt dat er van alles gaat gebeuren en dat valt vies tegen, zzzzzz. Hoe gaat het met je gekke dromen? Ik slaap matig de laatste tijd dus dromen zit er niet in. Wel doe ik graag dagdromen. Wat heel goed te doen is als je thuis werkt. Als kind deed ik dat al, dus er is academisch gezien ook weinig van mij terechtgekomen.

Nick Cave, die ik hoog heb zitten, zong het al: People ain’t no good. De meeste mensen zijn toch verschrikkelijk

Wij zitten geheel op één lijn wat aangaat een gitzwart toekomstbeeld over het klimaat. Corona is niet het virus, wij zijn het virus en corona is het vaccin dat de aarde moet redden. We zijn met veel te veel en consumeren maar raak. Op het moment is iedereen in rep en roer over racisme. Terecht, want dat is wel een dingetje. Net als homofobie, fascisme en antisemitisme, en aan dierenbeulen heb ik ook een hekel. Ik heb moeite met de collectieve verontwaardiging over misstanden die al heel lang gaande zijn, maar die vanwege media exposure opeen weer politiek in de mode zijn.

Nick Cave, die ik hoog heb zitten, zong het al: People ain’t no good. De meeste mensen zijn toch verschrikkelijk. Heb ik al verteld dat ik heel cynisch ben? Ik ben heel cynisch. Mijn wederhelft vindt mij vaak een beetje té. De mensheid deugt niet. Zelfs de mensen die wel deugen of daar naar streven zijn hypocriet. We hebben toch immers allemaal een iPhone, gemaakt door kindslaven? Als de plastic bak vol is flikker ik mijn verzameld plastic alsnog bij het restafval. En ik fraudeer met postzegels. Zelfs Moeder Theresa bleek bij nader inzien een harteloos kil wijf.

Dat wil overigens niet zeggen dat ik tegen ben om samen een vuist te maken tegen onrecht. Maar dan liever de focus op onrecht wat hier en nu gaande is. Die politiek correcte wind die nu aan het waaien is beangstigt mij. Als alles wat in vorige eeuwen gemaakt/gedaan is opnieuw beoordeeld/verboden/gecensureerd wordt, verloochenen we de geschiedenis. Bovendien wil ik zonder opgedrongen schuldgevoel om Fawlty Towers of Little Britain blijven lachen. Bovendien leidt het erg af van waar we ons eigenlijk mee bezig zouden moeten houden; het redden van deze planeet.

Ik heb er wel meer, gekke eigenschappen. Ik zal ze mondjesmaat delen anders krijg je een te raar beeld van mij

Als ik zie dat standbeelden van hun sokkels getrokken worden denk ik; hoeveel standbeelden zullen er over honderd jaar van onze generatie zijn neergezet? Nul. Sterker nog, ze (als er nog sprake is van een mensheid) zullen ons vervloeken. We zullen de geschiedenis ingaan als barbaren die de beschaving om zeep hebben geholpen. Het moet stoppen. Kortom zorgenpuntje waar ik soms best over kan tobben. Tegenwoordig lees ik de krant pas een week nadat-ie verschenen is. Ik deel de Volkskrant met mijn buurvrouw. Het is minder erg om oud nieuws te lezen. Bij veel verschrikkelijke items hoop ik dan dat het inmiddels, een week later, toch iets minder verschrikkelijk is. Best een rare eigenschap natuurlijk. Ik heb er wel meer, gekke eigenschappen. Ik zal ze mondjesmaat delen anders krijg je een te raar beeld van mij. Wat is een van jouw gekkere eigenschappen?

Ik zit dit allemaal te pennen terwijl ik eigenlijk een saai werkding moet doen. Mijn werk bevat veel saaie werkdingen. Het was altijd goed te hachelen want ik werk met een leuk team van collega’s en we geitenbreien ons suf. Dat was voor het thuiswerken. Ik mis ze enorm. Chatten via Teams is lang niet zo lachen.

Vanwege het werkding had ik het briefschrijfding even terzijde geschoven. Maar ik was nog niet helemaal klaar. Sowieso kan ik schriften volpennen met allerhande nonsens en opservaties. Ik zie nu de gênante taalfout die in Word nooit zou gebeuren qua spellingscontrole: 'Observaties' uiteraard. Maar ja, het maakt een handgeschreven brief wel weer charmanter. Ik zit mij nu te verdiepen in je kaart. Ik wil je niet googelen. Dat vind ik zonde, dan leer ik je vast teveel ineens kennen. Maar nu zit ik je wel op te zoeken op Spotify. Je blijkt een artieste. Een talent. Iemand die echt iets kan. Sterker nog, je hebt een heel repertoire. Ik geniet van de klanken van Nuit Blanche. Ik vind het heerlijk en heb je gebookmarkt (raar woord, gebookmarket?) als favoriet waar ik alles van wil luisteren.

Ik raak heel verlegen van talentvolle mensen. Zelf vind ik mijzelf nogal niksig dan, in verhouding

Het is moeilijk de verleiding te weerstaan om je alsnog te googelen. Ik doe het niet want ik raak heel verlegen van talentvolle mensen. Zelf vind ik mijzelf nogal niksig dan, in verhouding. Dat gaat dan misschien een rol spelen in mijn corresponderen. De muziek is heerlijk zwoel en ik waan mij op vakantie in zuid-Frankrijk. Het artwork van de kaart is van iemand die ik ken. Alles is met elkaar verbonden. Het is geen toeval. Ik vind het mooi. Net als de maker houd ik enorm van collages. Ik heb de saaie kasten in mijn kantoor omgetoverd tot een collage kunstwerk vol wonderlijke plaatjes, foto’s en afbeeldingen. Fijn dat ik in een organisatie werk waar ze daar niet moeilijk over doen. Saaie werkdingen worden afgewisseld met knippen en plakken. Ik was waarschijnlijk ook een leuke handwerkjuf geweest, ware het niet dat ik niet heel dol ben op kinderen. Niet dat ik een hekel aan ze heb. Maar omdat ik ze zelf (helaas) niet heb, spelen ze geen grote rol in mijn leven en vind ik het moeilijk om met ze te communiceren. Ik weet niet goed hoe ik leuk met ze moet doen. Dat voelen ze denk ik ook aan.

Spotify zingt lekker door en ik bedenk; mijn God, wat een multitalent! Na nader onderzoek blijkt Spotify mij muziek van andere artiesten te voeren. Waarmee niet gezegd is dat je geen multitalent bent. Het algoritme bepaalt dat ik dit ook maar moet luisteren. Ik schakel gauw terug naar jouw muziek want teveel nieuwe dingen op een dag trek ik niet meer. En jij ligt ook meer in mijn smaakbeleving. Het is bijna half één (‘s nachts) dus ik brei er een eind aan.

Als ik president was zou ik oproepen tot meer verdraagzaamheid. Ik zou ik P.A. de Genestet willen citeren (cynisch als ik ben).

“Wat meer verdraagzaamheid! Voorwaar, de sfeer wordt onbehaaglijk!

Ook wij zijn wel verdraagzaam – maar de rest is onverdraaglijk!”

Het is goed af en toe boos te zijn maar we hoeven niet overal woedend over te worden. Het is allemaal al erg genoeg. Een beetje meer nuance graag. Om met de wijze woorden van Nick Lowe te spreken; What’s so funny ‘bout peace, love and understanding. Die draai ik ook nog even voor het het slapengaan. Morgen gaat deze brief in een envelop met maar één postzegel! Spannend hoe Post.nl hiermee om zal gaan. Misschien is mijn brief toch te gewichtig, maar je gaat geen strafport betalen, hoor! Fuck the system, fight the power en leef met vlag en wimpel, maar hou ’t simpel.

Liefs Mascha

(Ik check deze brief niet op spelfouten. Het is wat ’t is)