... het is vooral belangrijk, dat je empatisch bent...

Beste Zoë (gelukt),

Wat leuk dat je zo snel een brief hebt teruggestuurd en dan ook nog zo’n uitgebreide brief.

Zal ik eerst iets vertellen over mijn werk ? Je had er wat vragen over. Er is geen opleiding voor studentendecaan; dus mijn collega’s hebben psychologie, rechten, sociale wetenschappen of theologie gestudeerd. Ik heb zelf Nederlandse Taal- en Letterkunde gestudeerd. Beste een leuke studie, maar als ik opnieuw zou moeten kiezen, zou ik toch wat anders gekozen hebben.

Als  studentendecaan moet je veel regelingen kennen, maar het is vooral belangrijk dat je empathisch bent, goed kunt luisteren en geïnteresseerd bent in andere mensen. Ik noemde het een maatschappelijk werker voor studenten, dat is vooral voor praktische dingen. Veel financiële problemen, problemen met huisvesting, vertraging door ziekte, helpen bij conflicten op de opleiding etc. Het prettige daarvan is dat je mensen heel concreet kan helpen. Maar studenten willen natuurlijk ook gewoon hun verhaal kwijt. Sommige studenten zie je echt jarenlang.

Dit zijn soms wel zaken die lang in je hoofd blijven zitten..

Als vertrouwenspersoon ben je er voor studenten die last hebben van gedrag van anderen. Dat kan variëren van boos worden om een opmerking van een docent of medestudent tot acuut gevaar vanwege doodsbedreigingen. Dan moet je soms snel handelen en wordt er contact opgenomen met beveiliging van de universiteit en de politie en soms moet er een onderduikadres gevonden worden. Gelukkig komen zulke heftige dingen niet zo vaak voor. Het kan er ook toe leiden dat iemand geschorst wordt van de universiteit. Dit zijn soms wel zaken die lang in je hoofd blijven zitten. Het helpt dan heel erg als je collega’s hebt waar je me kunt overleggen en bij wie je stoom kunt afblazen.

Ik ben er iedere keer weer verbaasd over dat volwassen en intelligente mensen elkaar zo dwars kunnen zitten. Om echt iets te kunnen doen tegen mensen die anderen lastig vallen, moet iemand een officiële klacht indienen en dat gebeurt eigenlijk bijna nooit. Ik snap dat wel, het is een zware en vaak emotionele procedure, maar als het niet gebeurt kunnen mensen heel lang blijven doorgaan met het zuur maken van het leven van anderen. Het is natuurlijk zo dat op een universiteit iedereen volwassen is, wat betekent dat bijvoorbeeld ouders geen rol spelen (daar mogen we eigenlijk niet mee praten). Dat is wel een andere situatie dan bijvoorbeeld op een basisschool of een voorgezette opleiding.

Ik zal ze nooit mijn telefoonnummer geven

Als je studenten vaak ziet en ook als er ingewikkelde problemen zijn, raak je natuurlijk ook wel verbonden met ze. Ze zijn soms ook wel aan jou gehecht. Dat merkte ik wel toen ik vertrok bij de VU. Sommige studenten komen soms ook gewoon omdat ze het gezellig vinden om met je te praten en te vertellen wat ze die week meegemaakt hebben. Ik heb er wel altijd voor gezorgd dat studenten mij alleen op mijn werk kunnen bereiken. Ik zal ze nooit mijn telefoonnummer geven. Er zijn nu nog een paar studenten van de VU met wie ik contact heb, maar ik ben er wel voorzichtig mee.

Ik weet nog niet hoe lang ik door blijf werken. Ik heb daar nog een gesprek over. Ik weet dat ze zullen vragen of ik nog even wil blijven. Ik aarzel nog, ik denk dat ik ga voorstellen om tot juli te blijven. Dan ben ik in de zomer vrij. Ik vind drie dagen werken ook nog altijd luxe, ik heb altijd vijf dagen gewerkt.

Ik ben inderdaad al heel lang samen met mijn vrouw. Eén van de leuke dingen daaraan is dat je natuurlijk een heel lange, gedeelde geschiedenis hebt. Je kent veel dezelfde mensen al heel lang, je hebt heel veel vakanties samen gehad, veel leuke dingen beleefd en ook akelige dingen. Ik heb de zus van mijn vrouw voor het eerst ontmoet toen ze meedeed in de eindmusical van groep 8 op de basisschool en nu heeft ze twee kinderen die studeren. Natuurlijk is het allemaal niet zo spannend als bij het hebben van net een nieuwe relatie,  maar dat is voor mij zo lang geleden dat ik dat misschien niet meer zo goed weet. Dat zal ook de leeftijd wel zijn, ik zou daar ook geen behoefte aan hebben.

Bij mij waren er wel plannen, maar er kwam altijd weer iets tussen waardoor ik dacht, ik doe het later wel

Ik kan me heel goed voorstellen dat je tijd in Brazilië belangrijk is geweest. Het is altijd nog één van de dingen waar ik spijt van heb, dat ik niet een tijd naar het buitenland ben gegaan. Om een jaar te studeren of een project te doen. Echt iets doen dat ertoe doet (en waardoor je je geen toerist voelt) en echt deel uitmaken van een andere cultuur. Helemaal mooi als het iets is dat je voldoening geeft of je zelfbeeld versterkt, zoals jij schrijft. Bij mij waren er wel plannen, maar er kwam altijd weer iets tussen waardoor ik dacht, ik doe het later wel. En dan komt het er niet meer van. Ik heb een collega die altijd een van haar vakanties gebruikt om bij een voedselbank in New York te gaan werken. Daarvan dacht ik, dat is ook wel interessant, maar natuurlijk niet te vergelijken met een veel langer verblijf in een ander land. En eerlijk gezegd heeft het ook wel iets elitairs om naar New York te vliegen om daar te gaan werken. Maar dat zeg ik niet tegen mijn collega….. (net als ik dit opschrijf belt ze mij !).

Ik werk wel al 25 jaar ieder jaar een week of tien dagen in augustus in Londen op een festival. Ook niet te vergelijken met zes maanden in Brazilië, maar omdat je in verschillende wijken in Londen ondergebracht wordt, heb je toch wel het idee dat je Londen leert kennen. Helaas ging het in 2020 niet door en ik lees vandaag op Facebook dat het in augustus 2021 waarschijnlijk ook niet door gaat.

Naar een onderduikadres moeten gaan, is wel heel extreem.

Als ik jouw verhaal lees, heb je wel een lastige start in je leven gehad. En zo’n start heeft natuurlijk consequenties voor hoe je in het leven staat en hoe je relaties met andere mensen gaan. En natuurlijk ook gewoon pech gehad; je had natuurlijk ook in een relatie terecht kunnen komen met een leuke, betrouwbare man. Naar een onderduikadres moeten gaan is wel heel extreem. Kan me voorstellen dat je gevoel van veiligheid dan behoorlijk aangetast wordt. Helemaal als je ook de verantwoordelijkheid hebt voor kinderen die allemaal nog afhankelijk van je zijn.

Ik denk niet dat het makkelijk is als je niet met de Coronastroom meegaat. Heftig verhaal van je nicht trouwens. Korte lontjes zijn wel overal aanwezig tegenwoordig.

Volgende keer zal ik proberen mijn licht te laten schijnen over de nabije toekomst.

Even hobby’s dan nog: ik speel al heel lang in een theatergroep en vind het leuk om teksten te schrijven voor toneel. Heb net een voorstel bij Netflix ingeleverd (dat gaat waarschijnlijk niets worden, maar wel spannend).

Hoop snel weer op een brief van jou.

Ik stuur deze brief via mijn andere mailadres. Nu type ik op mijn laptop de vorige brief op de iPad. Dit is makkelijker.

Groeten,

Jan