En hoe zit het met houden van?

Hi Anne,

Hoe is het met je? Dank voor je brief en soms heb je dat, dat het even op zich laat wachten.

Heerlijk om jouw brief te lezen en bij een aantal dingen ook zoveel herkenning te lezen. Zoals bij het samengestelde gezin, tja wat kan ik erover zeggen. Hoe lang zijn jij en je vriend al samen? Toen mijn partner en ik samen kwamen had hij met zijn ex co-ouderschap. Toen wij een relatie kregen wist ik dat hij een zoon had, dus soms vond ik erover klagen of zeuren niet helemaal eerlijk van mijzelf. De zoon van mijn vriend was ongeveer elf jaar toen wij bij elkaar kwamen en zo'n tien jaar toen we elkaar ontmoetten. Dit is een leeftijd dat het al echt een persoon is, geen klein kind dat ik nog dingen moest leren (de basisbehoefte). Dat hij wat ouder was vond ik wel fijn. Niet de hele dag in de speeltuin moeten vermaken of continu je aandacht vragen. Maar aan de andere kant vond ik het ook lastig en dan vooral het feit hoe ik mijn rol moest invullen. Ik heb een hekel aan het woord stiefmoeder en een bonusmoeder vind ik ook zoiets van nu. De weken dat hij naar zijn moeder ging vond ik persoonlijk altijd de leukste weken, gewoon weer samen de kroeg in en doen en laten wat wij zelf willen (ik klink wel als een heks). Het is allemaal een heel verhaal en soms weet ik het zelf niet eens allemaal meer.

Dat hij wat ouder was vond ik wel fijn. Niet de hele dag in de speeltuin moeten vermaken of continu je aandacht vragen.

Maar op den duur is mijn vriends zoon helemaal bij ons komen wonen. Dit is nou al ruim drie à vier jaar en tegenwoordig ziet hij zijn moeder amper. Zijn moeder woont in België en vind het online contact al goed genoeg. Pffff wat zijn hier veel ruzies over gegaan tussen mijn vriend en mij. Over het feit dat hij bij ons woonde, dus er altijd was, zij die nergens maar ook werkelijk waar nergens haar verantwoordelijkheid in neemt. Niet emotioneel, niet financieel, helemaal niets. En ik kan werkelijk er niet met mijn verstand bij dat je zoiets als moeder laat gebeuren. Ook mijn vriend heeft een moeizame relatie met zijn ex. Zij wil geen enkel contact (met niemand niet, nauwelijks met haar eigen familie) en zij vindt zichzelf nog altijd een goede moeder op afstand. Ze betaalt nergens aan mee, ze reageert niet op vragen of iets over haar zoon, niets. Af en toe denk ik dat zij niet helemaal spoort. Of denken? Je moet niet sporen als je het zo ver laat lopen. Neem verdomme je verantwoordelijkheid als moeder. Och. Ik hou het hier maar bij, want ik kan nog uren doorgaan (ik merk overigens dat ik over dit soort privézaken schrijven soms lastig vind en dan meer in de zin, wat gaan ze ooit van deze brieven openbaar maken. Heb jij dat ook?). Het zoontje van jouw vriend is dus om het weekend bij jullie? Maar nog wel echt op een leeftijd dat je hem moet vermaken, dat lijkt mij vermoeiend. De zoon van mijn vriend is nu zeventien jaar, een puber. Ik moet zeggen dat dat ook niet altijd top is. En hoe zit het met houden van? Het houden van je eigen kind en het kind van je partner? Dat is toch anders, althans zo voel ik het wel. Ik voel voor mijn eigen zoon zoveel meer en anders dan voor mijn vriends zoon. En dat klinkt als ik het zo opschrijf heel onaardig, zo bedoel ik het niet. De zoon van mijn vriend is een schat, maar het is niet mijn kind. Hier herken je je vast wel in!? (hoop ik).

En inderdaad we doen allemaal maar wat… gek idee en tegelijkertijd ook heerlijk.

Betreft de verantwoordelijkheid waar je naar vroeg in je brief. Ik vind het nogal wat, dat ik verantwoordelijk ben over dit lieve kleine kind en dat ik hem zo goed mogelijk de wereld in wil laten gaan. Het opeens moeder zijn. De verantwoordelijkheid die je hiervoor had over jezelf was onbezonnen, luchtiger of zoiets. Ik wil een kind dat gelukkig is en mooi de wereld inkijkt, die gelukkig is met alles wat hij wil doen en met name met zichzelf. Dat voelt alsof ik die prestatie moet leveren. En tegelijkertijd kan ik het relativeren en denken, als ik hem liefde geef en geborgenheid dan komt het allemaal wel goed. En inderdaad we doen allemaal maar wat… gek idee en tegelijkertijd ook heerlijk.

Ik herken in wat je zegt dat je de rust en zonder prikkels wel fijn vindt. Dat kan ik ook echt vinden. Toch merk ik wel dat de laatste weken ik het leven saai vind. En dan meer dat ik behoefte heb om naar een vakantie toe te leven of iets dergelijks. Ik vind het nu zo uitgestippeld allemaal, je kan en mag niets. Voor mij voelt het soms als een sleur. En het is niet dat ik zin heb om elk weekend in de kroeg te staan, want die behoefte is er nu (nog) niet. Maar ik ben gek van muziek. Ik mis de concerten en de festivals. Het uit eten gaan met vriendinnen en urenlang kletsen en wijn drinken. Maar ook samen uit eten met mijn vriend. Ik ben allergisch voor saaiheid en burgerlijkheid. Terwijl ik dus stiekem die avondklok lekker overzichtelijk vind en rust geeft. Tja, ik ben soms wat tegenstrijdig. Ik heb nu voorgesteld om een maand een woningruil te doen met iemand in Berlijn. Wij zijn gek van Berlijn en komen daar het liefst een paar keer per jaar. Als we ooit weg willen uit Amsterdam dan zou Berlijn een fijne optie zijn, heerlijk die stad. Alleen het idee ‘ver weg’ van familie en vrienden vind ik wat minder. Daarom eens een maand proberen. Ik heb het idee alsof ik een beetje stil sta en prikkeling nodig heb.

Ik heb nu voorgesteld om een maand een woningruil te doen met iemand in Berlijn.

Mijn zwangerschap werd meteen medisch, ik wist ook dat dit stond te gebeuren (ook heb ik voor mijn zwangerschap aantal miskramen gehad waaronder een buitenbaarmoederlijke zwangerschap waarbij het vruchtje maar ook één eileider is weggehaald. Dus ook hierdoor was monitoren een aanrader). Ik heb van mijzelf een hele hoge bloeddruk dus dat is geen match met zwanger zijn. Ooit zo’n vijftien jaar geleden per toeval achter gekomen en hier slik ik medicatie voor waar ik niet meer vanaf kom. Waar het mee te maken heeft geen idee, aangeboren ofzo. Maar mijn zwangerschap zou never nooit niet veertig weken worden, maar het doel was wel, zo lang mogelijk. Mijn medicatie werd al meteen flink opgehoogd en ik moest op een gegeven moment wekelijks naar het ziekenhuis voor een check. Met zeventwintig weken was de bloeddruk erg hoog en ook sprake van een zwangerschapsvergiftiging. Allerlei onderzoeken en vierentwintig uur lang mijn urine opvangen. Als het de volgende dag niet anders was werd ik opgenomen tot aan mijn bevalling en in het ergste geval werd hij al gehaald. Gelukkig was mijn urine oké en werd alleen de medicatie opgehoogd en moest ik nog vaker langskomen. Het is goed gegaan met hier en daar af en toe wat uitspattingen en mogelijk wel een vergiftiging en dan toch weer niet. Ik moest na die zevenentwintig weken wel meer rust nemen, ik kon niet volgestopt worden met medicatie en niets aan mijn levensstijl doen. Aangezien mijn baan vrij stressvol is moest ik minder werken. Dat was voor het eerst dat ik de ziektewet in moest (gedeeltelijk, ik ging 50% werken), vond ik gek. Al met al heb ik op één dag na de veertig weken gehaald, het was een wonder. Ze zouden hem uiteindelijk gaan halen op de uitgerekende dag (2 juni) omdat ik niet over de veertig weken mocht). Ik wilde zo graag dat hij uit zichzelf zou komen en niet van alles weer ingezet werd. Ook omdat ik de allergrootste fobie en/of angst heb voor infuus. Bij het woord val ik al zowat flauw.

Ik heb van mijzelf een hele hoge bloeddruk dus dat is geen match met zwanger zijn.

En op 1 juni is onze zoon uit zichzelf gekomen. Mijn bloeddruk was op een gegeven moment wel zo hoog dat ze geen extra medicatie meer konden geven en dat ik alsnog aan het infuus moest. Ik heb bijna gehuild (niet eens van de helse pijn van de bevalling) omdat ik geen infuus wilde. Even ging wel door mij heen, dan kan ik misschien ook pijnstillers krijgen... maar nee, ik wilde niet. Gelukkig niet nodig geweest want toen kreeg ik persweeën. Ik heb een zwangerschapsvergiftiging gekregen toen onze zoon al geboren was, ik wist niet dat het kon. Ik heb toen een paar dagen moeten blijven maar geen last gehad. Ik herken wat je zegt, even de rust en geen bezoek in het ziekenhuis. Maar ik vond het zo verdrietig dat ik mijn kindje niet aan mijn ouders, zusje en broer kon laten zien. Dit was ook hun eerste kleinkind en neefje en dat dat onmogelijk was, vond ik erg pijnlijk. Hoe is de zwangerschapsvergiftiging bij jou zo gekomen? Waar had je allemaal last van en hoe is jouw zwangerschap verder gegaan? Had jij trouwens een fijne kraamhulp? De mijne was een bijzonder geval en dat is al een heel verhaal op zich.

Radler…. BLEGH! Maar inderdaad leuk om het zo te doen.

Wat gaan jullie doen met je dochters verjaardag en wat ga je geven?

Ik denk ook dat zij straks wel staan te dansen bij een concert of festival...dat het ooit weer ‘normaal’ wordt. Mogelijk een iets ander normaal dan wij gewend waren maar een normaal voor hen. Mis jij vakanties? Hebben jullie wat op de planning staan?

Dank voor je mooie stukje over keuzes en schuldgevoel. Ik ben het helemaal met je eens dat een blije moeder ook zorgt voor een blije baby. En niet alleen een blije baby maar dat iedereen hier blij is. En dat mijn kind het helemaal goed vindt als ik losga op een festival en daardoor weer weken energie heb (na de katers). En mooi wat je zegt over keuzes en lief dat je mij dit zo meegeeft. Wijze vader 🙂

Dank voor je mooie stukje over keuzes en schuldgevoel.

Ik heb maatschappelijk werk gedaan bij Windesheim. Ik ben niet op kamers gaan wonen in Zwolle. Ik vind Zwolle een hele mooi stad, daar is Apeldoorn niets bij. Maar voelde niet de behoefte om daar op kamers te gaan. Ik woonde hiervoor in Amsterdam op kamers met een vriendin en ben toen naar Apeldoorn gegaan.

Ik hou ook van schrijven en vind dit een heel leuk concept. Ik had vroeger jarenlang een penvriendin op Texel. Toen schreef je nog ouderwets met mooi briefpapier en ging alles per post. Ook voor jou, deel wat je wil delen en vraag wat je wil vragen. Ik ben wel benieuwd uit wat voor een gezin jij komt...ouders, broers en/of zussen? Kijk maar wat je kwijt wilt. En ik ben benieuwd, als je nu mocht reizen, waar zou je dan naartoe gaan? Heb jij een favoriete bestemming of land?

Ik ga mijn werk nog even afmaken en daarna lekker pindasoep eten, onze zoon in bad doen en zo de avond in. Hij wordt al twee avonden huilend wakker, last van zijn keel.

Ik wens jou een fijne dinsdagavond en een fijne week.

Liefs,

Josje

Groen maakt rustig

Lieve Marie,

Ik ga gewoon beginnen met ‘lieve’; we hebben nu al zo’n tijd geschreven, dat dat wel kan, dunkt me. Wat een mooi verschijnsel is dat, dat je nabijheid van iemand kunt ervaren, terwijl je elkaar buiten het briefpapier om niet kent. Ik denk tegenwoordig regelmatig aan je, zonder precies te weten wie je bent en hoe je eruit ziet (vooral dat laatste vind ik erg leuk). Je bent in woorden, en als ik aan je denk, denk ik vaag aan een beeld dat ik heb van Den Haag, en aan je handgeschreven velletjes briefpapier. En dat is genoeg. Dan besta je al in mijn hoofd.

Jouw laatste brief op echt briefpapier heeft me aangespoord om ook maar weer eens briefpapier aan te schaffen. Je moet het doen met een geschilderd kader van Van Gogh (toch niet de minste). Het was niet zomaar te vinden trouwens, briefpapier. Oh, ik schrijf door op de achterkant. Schoffeer ik nu het chique briefpapier?Wij hebben al een aantal jaren een tuinhuisje met tuin, net buiten de ring

Je relaas over de afdeling Groene vingers klinkt heel fijn en als iets om naar uit te zien. Groen maakt rustig. Heb je waar je woont ook de mogelijkheid om iets in de aarde te stoppen? Of misschien een balkon dat zich leent voor tuinieren op bescheiden schaal? Wij hebben al een aantal jaren een tuinhuisje met tuin, net buiten de ring. Voor die tijd wist ik eigenlijk niet of ik dat werken in de tuin echt leuk zou vinden, maar het is gebleken dat ik daar heel veel plezier aan beleef. Mijn dochter noemt het ‘de woestuin’, wat wel zo ongeveer de staat van ons lapje grond beschrijft, maar dat vind ik fijn. Het houdt eigenlijk het midden tussen een bos- en sloottuin. Veel schaduw, bomen en struiken, en aan de achterkant wat fruitboompjes op een strookje gras aan de slootkant. Het is een zalige plek.

Het is de vraag wanneer wij de pechvogels zullen zijn

Wat je schrijft over Dimitri Verhelst en je visie op de toekomst, voel ik ook zo. En dat de hel allang op aarde aanwezig is, is ook een feit. Ik vind het wel mooi dat je zegt: ‘Het is de vraag wanneer wij de pechvogels zullen zijn’, en dat je tegelijkertijd doordrongen bent van het besef dat we het zo goed hebben, hier, nu. Ik ervaar dat precies zo. Die utopie waar je het over hebt; ik hoop het, ik hoop het zo, dat we inderdaad ook nog naar zo’n verhaal toe kunnen schrijven met z’n allen. Nou ja, een deel van z’n allen dan toch. Ik vrees dat een ernstige uitdunning van de mensheid wel een voorwaarde is voor de utopische optie. We gaan het zien. Alles wat we kunnen doen, is ons overgeven aan het leven, ons eraan verbinden en vervolgens niet aflatend richting blijven zoeken.

Dat richting zoeken zal nooit ophouden. Of dat nu in het groot of in het klein is. Of het nu over de koers van de wereld, of de mensheid als geheel is, of over je eigen koers en te bewandelen levenspad gaat. Je schrijft over je twijfel of je een gezin wilt starten. Moeilijke afwegingen zijn dat. Zoals ik het zelf heb ervaren, is het wel een enorme verbinding aan het leven, en daar ben ik meer dan blij mee. Tegelijkertijd klinkt het zo gek, want het impliceert dat als je geen kinderen hebt, je die verbinding met het leven niet zou maken, wat totale onzin is. Iets anders wat zo ingewikkeld is aan zo’n ‘besluit’ (want jij merkt terecht op dat je van alles kunt kiezen of willen, maar dat zegt natuurlijk niet dat het ook zal gebeuren), is dat als het werkelijkheid wordt, het ook onomkeerbaar is. Dat vinden wij tegenwoordig nogal angstaanjagend, en ik denk dat veel jonge mensen van nu, die zijn opgegroeid met een wereld aan keuzes en het motto ‘geluk is een keuze’, het een veel moeilijkere afweging vinden dan de generaties voor ons. Maar keus of geen keus, beide scenario’s hebben zo hun voordelen. Ik denk wel dat je met zekerheid kunt zeggen dat het leven mét kinderen heel anders is dan het leven zonder.

Ik denk dat veel jonge mensen van nu, die zijn opgegroeid met een wereld aan keuzes en het motto ‘geluk is een keuze’, het een veel moeilijkere afweging vinden dan de generaties voor ons

Voor mij persoonlijk geldt dat ik heel blij ben met wat het met mij heeft gedaan, al was dat niet meteen vanaf het begin een onverdeeld genoegen. Maar misschien is dat het ook juist wat er goed en mooi aan is: dat je doorvoelt dat alles er tegelijkertijd, door elkaar heen, en dan weer parallel of juist als door een waterscheiding van elkaar gescheiden, is. Dat dualiteit, of het feit dat je de dingen zo beleeft, dat je ambiguïteit voelt, dat dat precies is wat het ook van waarde laat zijn, gelaagdheid brengt, contrast, en daarmee ook verdieping. Ik heb mezelf in ieder geval stukken beter leren kennen. Dat had ik niet willen missen.

Er zijn nog zo veel dingen waar ik met je over zou willen schrijven, dat het lijkt alsof het altijd te kort is. Ik denk regelmatig aan wat je over vriendschap schreef, en over het hervinden daarvan, wat maakte dat ik dacht: ok, misschien zijn we (mijn beste vriend van ooit en ik) elkaar even kwijt, maar we vinden elkaar wel weer, op een goeie dag.

Je vroeg ook wanneer er een tentoonstelling zou zijn van mijn werk. Ik heb echt geen idee. Het maken van werk gaat momenteel (of misschien wel altijd) zo tergend traag, dat ik niks kan zeggen over wanneer er iets toonbaars af is. Ik ben ook weer allerlei nieuws aan het leren in de drukwerkplaats, waar ik een vervulling van voel die zalig is. Meer, meer! Hopelijk kan ik steeds beter iets maken hoe ik het oorspronkelijk in gedachten had. Dat idee en het eindresultaat elkaar daadwerkelijk ontmoeten in dat wat ik maak. Maar zo ver is het nog niet. In wording, het is allemaal nog in wording.

Nou, Marie, dit is het weer voor deze keer. Ik hoop je gauw weer te lezen.

Liefs,

Machteld