Hoi Berenice,

Wat superleuk om van je te lezen én om je live op Instagram te zien! Oeps, daar gaat je cliffhanger, ha,ha! Maar je hebt me nu eigenlijk alleen maar nóg nieuwsgieriger gemaakt. Vertel! Ik lees graag meer over je nieuwe avontuur. Wat gaaf dat je bent aangenomen, gegeliciteerd!

Toen dinsdag je brief kwam, was ik SNDT even helemaal vergeten. Je handschrift lijkt op dat van iemand anders die me zo nu en dan brieven stuurt. Ik verwachtte een brief van haar in de envelop te vinden en opende 'm daarom terwijl ik op de koffie stond te wachten. Pas na de eerste regels gelezen te hebben drong het tot me door. Dit was geen brief van haar, maar mijn allereerste brief van jou! Heb je brief toen gauw in de envelop geschoven. Ik wilde er de tijd voor nemen en hem met volle aandacht lezen. Die avond ben ik ervoor gaan zitten en wat is het bijzonder om je op papier te ontmoeten. Wat zijn brieven toch een mooi communicatiemiddel, hè? Dankjewel voor het kijkje in jouw leven en belevingswereld.

Mijn tweede brief aan jou, maar de eerste op papier

Mijn vorige brief schreef ik op mijn iPad, onder een dekentje op de bank. Voor deze brief ben ik aan mijn bureau gaan zitten. Mijn tweede brief aan jou, maar de eerste op papier. Ben heel benieuwd hoe het voor jou voelt om na een eerste digitale brief een papieren variant in handen te hebben. Na de mail van Marilien waarin ze voorstelde dat wij briefpartners zouden worden binnen dit project en waarin ze mij vroeg te beginnen, wilde ik er meteen inspringen. In de mail vond ik alleen je e-mailadres. Daarom heb ik ervoor gekozen om te beginnen met een e-mail en je daarin te vragen of je digitaal verder wilde of op papier. Ik schrijf ook liever op papier, dus je hebt voor een grote glimlach gezorgd toen je liet weten dat je de voorkeur geeft aan pen en papier.

De sneeuw waar jij over schreef is inmiddels gesmolten. Mijn bureau staat ook bij het raam, maar is zonder uitzicht op een gracht. Mijn kamer zit aan de straatkant. Als ik naar buiten kijk, zie ik bomen en rijtjeshuizen. Een bevroren grascht en sneeuw erbij klinkt betoverend mooi. Heb je daar ook mensen zien schaatsen? Mijn vriend heeft de eerste jaren van zijn leven in Amsterdamgewoond, aan de Amstelkade. En hij vertelt wel eens over de keren dat hij daar als klein jongetje kon schaatsen totdat de ijsbrekers kwamen.

Wat leuk om te lezen dat jij ook koffie met een percolator zet en met opgeklopte havermelk drinkt, Dat vraagt je ook om tijd te nemen in plaats van snelsnel, hè? Ik dronk m'n koffie ook jarenlang het liefst met havermelk. Thuis drink ik meestal espresso's. Nu ook...heb net tussendoor koffie gezet. Die staat nu dampend naast me en de zon komt door!

De passie en het enthousiasme waar ik stiekem op had gehoopt, zijn voelbaar in je schrijven, heel leuk!

Gisteren hoorde ik je (live op Instagram) vertellen dat je had aangegeven dat je met iemand wilde schrijven die 'buiten jouw gebied ligt, qua wonen en werk'. Misschien vind je het leuk om te weten met wat voor persoon ik wilde schrijven? In brieven lees en schrijf ik graag over het leven, over wat je hart sneller doet kloppen, waar je dankbaar voor bent, waar je nieuwsgierig naar bent, wat je belangrijk vindt, raakt en bezighoudt. Ik hou van toevallige ontmoetingen en ben nieuwsgierig maar wat anderen te vertellen hebben,over hun kijk op het leven. Ik wilde daarom graag met iemand schrijven die daar voor open staat. Heel mooi om dat terug te zien in jouw brief. Het lekkere go-with-the-flow gehalte, accepteren van alles dat is en gebeurt, dat je een positieveling bent, energie uitwisselen, dat je kijkt naar wat je belangrijk vindt, lief zijn voor jezelf en ga zo maar door. Dankbaar aan jou gekoppeld te zijn. De passie en het enthousiasme waar ik stiekem op had gehoopt, zijn voelbaar in je schrijven, heel leuk!

Je schrijft dat je goed bent in accepteren van alles dat is en gebeurt. Dat is iets herkenbaars voor mij. Die levenshouding heeft me de afgelopen jaren staande gehouden. Ik zie ook altijd mogelijkheden, opties en volgende stappen. Opvallend hoe we dit abrupte einde van leven zoals we gewend waren andersom beleefden, hè? In je brief, maar ook toen je erover vertelde op Instagram, was dat iets wat me raakte. Wil je meer vertellen over het keerpunt? Wat maakt volgens jou dat je na drie/vier weken de knop kon omzetten? Fijn ook om herkenning te vinden in wat zo'n ingrijpende gebeurtenis kan doen.

Jij vroeg je af wie je bent zonder podium. Ik ben dan wel geen podiumbeest, maar ben wel ook aan het ontdekken wie ik ben nu er zoveel vertrouwds is weggevallen. Mooi dat je zegt:'De wereld moest eigenlijk even stil komen te liggen en ik persoonlijk ook'.Er wordt een heleboel zichtbaar nu, hè?

'De wereld leek alleen vanzelfsprekend als je er net als anderen met een bepaalde snelheid doorheen liep. Ik had nooit beseft hoe snelheid de waarneming beïnvloedt, hoe dicht je bij de wereld komt zoals die echt is als je erin stilstaat, als een boom'

Het stukje hierboven komt uit 'De onzichtbare jongen 'van Bernlef. Dat heb ik altijd een heel mooi stukje gevonden, maar door de crisis heb ik er veel aan terug gedacht. Door de chaotische jaren die vooraf gingen aan corona, leerde ik ook andere keuzes te maken. En ben daar, net als jij, heel dankbaar voor. In deze periode leerde ik vooral hoe belangrijk lichaamstaal en 'echt'contact zijn. Ik hou heel erg van briefwisselingen ('Touch me with words where your hands can't reach). Toch moet ik - na lange tijd vooral in een brief- en berichtwereld geleefd te hebben - toegeven dat er iets mist. Naast brieven heb ik oogcontact en aanraking keihard nodig. Ik verlang daar meer en meer naar en realiseer me nu pas echt hoe vaak ik dat had en deed zonder erbij na te denken. Twee weken geleden voelde ik heel sterk wat dat betekent toen een buurtgenoot aanbelde om zijn hart te luchten. Een mens van vlees en bloed stond tegenover me en nog stuurden we elkaar berichtjes en suffe emoticons. Zo voelde het.

Wat vertellen we elkaar toch veel via aanraking en wat voelt het leeg zonder knuffels. Een vriendin zei dat het soms voelt alsof we geen leven meer samen hebben. We brengen elkaar op de hoogte van onze levens, maar nu we elkaar een een hele tijd niet hebben gezien, hebben we ook geen nieuwe herinneringen samen gemaakt. Ik kijk erg uit naar de lente, zodat we elkaar op z'n minst buiten kunnen zien.

Ik hoorde je zeggen dat je tijdens het schrijven van je brief alles er meteen in wilde doen. Oók herkenbaar.

Nu dit velletje bijna vol is , denk ik dat ik het voor nu hierbij laat. De rest ontvouwt zich wel.

Tot de volgende!

Lieve groeten,

Nienke