Een plek voor kuuroorden

Beste Fleur,

Dank voor je brief. Heel leuk. Ik heb er ook zin in. En ik laat me al gelijk kennen door deze brief iets te laat te versturen. Excuses daarvoor.

Ik woon inderdaad een stuk langer hier in Bos en Lommer dan jij. Wat heeft jouw voorkeur trouwens? Bos en Lommer of BoLo? Ik ben ambivalent. Klinkt namelijk wel lekker; BoLo maar Bos en Lommer klinkt zo prachtig. Toen ik voor het eerst die naam hoorde had ik een heel idyllisch beeld. Een prachtige groene wijk met lange lanen met hoge bomen. Een plek voor kuuroorden.

Dat was niet echt de feel die ik aantrof toen ik bijna twintig jaar geleden hier neerstreek. Ik kwam uit Nijmegen, waar ik gestudeerd heb, kende Amsterdam alleen zoals je Amsterdam kent als je er af en toe komt. Ik moest behoorlijk wennen aan de wijk. Destijds werd het als probleemwijk gezien. Een tikkie grauw, geen leuke winkels en al helemaal geen horeca. Als ik de vraag kreeg waar ik woonde antwoorde ik met: ‘dichtbij het Westerpark’.

Er zit een strak plan achter onze wijk

Ik had het nooit verwacht, maar nog steeds woon ik in hetzelfde huis waar ik toen met mijn man als huurder introk. Het is inmiddels gekocht en het is het huis waar ik het langst in mijn hele leven woon. Ondanks dat ik niet echt actief ben in de buurt, ben ik steeds meer van deze plek gaan houden. Want het is dus echt een lommerrijke buurt. Toen ik wat meer over de geschiedenis van Bos en Lommer te weten kwam ging ik het nog meer waarderen. Wist je bijvoorbeeld dat de Bos en Lommerweg prijzen heeft gewonnen voor het slimme ontwerp? Het was nieuw dat er een straat gebouwd werd met winkelpanden, zo ingericht dat die winkels via de straat erachter (Tijl Uilenspiegelstraat) zonder overlast te geven bevoorraad konden worden. Er zit een strak plan achter onze wijk.

Ben benieuwd naar jouw ervaring van de buurt en ook naar hoe je over de wijk dacht voordat je hier kwam. En of dat beeld nu veranderd is?

Ik las eens een brievenboek tussen twee Russische schrijvers

Jeetje Fleur, we gaan elkaar dus brieven schrijven. In een opwelling heb ik me aangemeld voor dit project. Deels omdat ik vind dat ik te weinig doe in de buurt maar vooral omdat ik heel nieuwsgierig was wat er zou gaan gebeuren. Ik houd van brieven maar schrijf ze nooit. Wel lees ik vaak brievenboeken, ook uit een vroegere periode. Ik las eens een brievenboek tussen twee Russische schrijvers. Fascinerend hoe je tussen hun regels door het dagelijks leven rond 1900 meekrijgt. Het gaat bijvoorbeeld veel over de gezondheid van de twee heren. Veel aandoeningen beschrijven ze waar kuuroorden dan de enige remedie voor zijn.

(Misschien moet de titel van deze brief kuuroorden zijn ;)).

Misschien liepen we net allebei in de Albert Heijn op de Bos en Lommerweg

En dan het gegeven dat we onder een pseudoniem schrijven, niet van elkaar weten wie we zijn maar wel dichtbij elkaar leven. Dat heeft iets sensationeels, vind je niet? Misschien liepen we net allebei in de Albert Heijn op de Bos en Lommerweg, of haalde je ook een koffie bij Fuku of delen we dezelfde (altijd volle) papierstortbak hier om de hoek van de straat.

Gaat de anonimiteit ons vrijheid bieden om over dingen te schrijven die ons bezighouden? Sowieso worden we door dit project gedwongen daarover na te denken. Mijn ervaring met schrijven (want ik doe het vaak als scenarioschrijver) is dat ik pas erachter kom wat me bezighoudt tijdens het schrijven. Ik kan beter nadenken als ik schrijf. Zo leuk dat jij ook graag schrijft. Je hebt in je leven nu meer tijd en ruimte voor creatieve dingen las ik. Wat schrijf je? En herken je het, dat pas tijdens het schrijven ontstaat wat je wilt schrijven?

Ik had weerstand om die man te zijn met dat ‘exotische’ leven

Je schreef dat je het leuk vindt als mensen de dingen anders doen dan de status quo. Goed geformuleerd. Want zo ervaar ik mijn leven ook wel en daar ben ik én trots op, én ik vind het lastig. Toen ik drie jaar geleden Casper ontmoette was ik twintig jaar samen met Martijn. Ik werd verliefd op Casper en Casper op mij. En ik ben heel blij en dankbaar dat zowel Casper als Martijn de ruimte hadden om dit avontuur aan te gaan. Toen het stof in onze huizen een beetje was neergedaald voelde het als een tweede coming out om de omgeving te vertellen dat ik nu twee relaties had; dat ik van twee mannen heel veel hou. Ik had weerstand om die man te zijn met dat ‘exotische’ leven, anders dan anderen. Het is volgens mij een diep menselijk conflict; authenticiteit versus erbij willen horen.

O ja, die fietsvakantie dit jaar was van Zeeland door België en Frankrijk naar Luxemburg, en via Duitsland (de Eiffel) weer terug naar Nederland. We zijn ook een keer naar Italië gefietst. Schotland en Denemarken gedaan. Naar Praag gefietst en hadden een mislukte tocht in Kroatië (fietspech waardoor we uiteindelijk met onze fietsen op onze schouder door Venetië strompelden). Echte Europa-fietsers dus. En ieder jaar zeggen we weer; 'Vietnam zou ook tof zijn, of Japan, of door de VS,' maar we zijn te lui vrees ik om dat allemaal te regelen. Ik haat vakanties voorbereiden.

Oké Fleur, tot zover. Ik heb nagedacht over hoe ik deze brief zou kunnen eindigen, prikkelend genoeg voor jou om verder te schrijven.

Ik zag een gesprek op YouTube tussen de cabaretiers Stefano Keizers en Micha Wertheim (operatie interview). En ik jat de ijzersterke vraag die Stefano aan Micha stelt:

Waarom ben jij zo bang?

En voel je alsjeblieft helemaal vrij om dit geen ijzersterke vraag te vinden en 'm totaal in de wind te slaan.

Ik kijk uit naar je brief.
De kop is eraf.

Jacob

Hoe leef jij het liefst langzaam?

Hoi Charron,

Bedankt voor je leuke brief en sorry dat mijn antwoord even op zich heeft laten wachten. Soms haalt de drukte van het leven je weer even in…

Wat klinkt dat heerlijk zo’n seizoensplek. Wat fijn dat je daar zoveel bent geweest. Zijn daar meer mensen met zo lang een plek? Ontmoet je daar dan veel mensen? Of kom je er eigenlijk liever om juist even niet mensen te ontmoeten?

Ik moest even terugzoeken welk boek ik aan het lezen was, maar ik vind Zachtop Lachen zéker een aanrader. Het gaat over een meisje met een trauma, afkomstig uit een Indisch gezin waar zeer weinig wordt gesproken. Het boek leest lekker weg maar is ook inhoudelijk mooi vond ik! Oeh, ik ken Brave New World niet. Zou jij die aanraden aan mij?

Herkenbaar van de benodigde rust, soms best lastig hè? Het hangt voor mij ook erg samen met het boek. Als ik echt in een boek zit, vind ik op de een of andere manier altijd wel rust om het verder te lezen. Ben je nu, nu je terug bent van de camping, ook nog aan het lezen?

Het lijkt soms wel alsof kwetsbaarheid steeds 'gevaarlijker' wordt

Ik snap je gemengde gevoelens. Ik denk dat het inderdaad erg terugkomt in de wijk, en tegelijkertijd heb ik ook het gevoel dat het 'harde' een ontwikkeling is van de laatste jaren. Alsof dit overal wat meer komt, omdat we offline minder sociaal worden en ons vooral online nog uiten. Het lijkt soms wel alsof kwetsbaarheid steeds 'gevaarlijker' wordt.

Inderdaad, het diverse straatbeeld valt mij altijd op hier. Ik word daar blij van. Zeker als je op vakantie bent geweest of even weg, en je dan weer terugkomt in de wijk en je realiseert hoe divers het is!

Het raakt me natuurlijk wel als ik bekladde vlaggen zie, of andere homofobe acties

Wat een goede vraag. Ik moet zeggen dat ik er eigenlijk weinig mee bezig ben dus dat is een heel goed teken. Het raakt me natuurlijk wel als ik inderdaad bekladde vlaggen zie, of andere homofobe acties of hoor van anderen… Ik probeer altijd te zoeken naar de andere kant, waar anderen vandaan komen met hun (re)acties, maar als je sommige uitspraken hoort of leest is dat soms toch lastig om vol te houden.

Je zegt dat je houdt van langzaam leven, wat mooi verwoord. Hoe leef jij het liefst langzaam? Kun je dat verwerken in je dagelijkse leven met kids en een baan? En als dat misschien even niet lukt, hoe kom je daar dan weer?

Ik plan snel dingen te vol

Ik merk dat ik het heel lastig vind om rust te bewaren in m’n leven. Ik plan snel dingen te vol, dan baal ik daarvan en neem ik me voor het vervolgens anders aan te pakken. Meestal lukt dat heel even, maar al snel slipt die agenda alweer vol… Ik vind het zo moeilijk om daar een goede balans in te vinden! Herken je dat? Hoe pak jij dat aan?

En ja! Ik ben aangenomen. Vanaf 1 november start ik met een nieuwe baan, dus dat is zeer spannend en super leuk tegelijk. Ik kijk er erg naar uit. Volgende week ga ik nog een weekje op vakantie, lekker even naar het strand denk ik. Uitwaaien en boeken lezen, eigenlijk wat jij denk ik op Castricum deed ;).

Vertel jij anderen eigenlijk over dit project? Of doe je het vooral voor/met jezelf? (En mij natuurlijk een beetje!)

Groetjes,
Isa

Ik houd van de langzame manier van contact maken

Hoi Isa,

Ik heb je brief met een glimlach gelezen. Je schrijft leuk en je vragen vind ik ook leuk 😊

Het heeft even geduurd eer ik je terug schreef, in m’n hoofd had ik de brief wel geschreven maar bij gebrek aan computer op de camping, bleef het daarbij. Ik ben sinds deze week weer in Amsterdam. De afgelopen weken heb ik doorgebracht op de camping in Castricum. We hebben daar een seizoensplek en kunnen er daarom bijna het hele jaar gebruik van maken. Ik heb erg genoten van de natuur, het strand is vlakbij en in de bossen om de hoek is het mooi wandelen. Ik houd van het campingleven, het is rustiger en vriendelijker. Zeker in vergelijking met de stad.

Lezen is echt wel iets dat mij veel rust geeft, maar waar ik ook rust voor moet voelen

Ik ken het boek wat je aan het lezen bent niet. Waar gaat het over? Zou je ‘m mij aanraden en waarom? Ik heb net Brave New World van Aldous Huxley uit. Je vast wel bekend. Verontrustend hoeveel parallellen er zijn met onze huidige maatschappij en conditioneringen. Zeker gezien hoe oud het boek alweer is. Lezen is echt wel iets dat mij veel rust geeft, maar waar ik ook rust voor moet voelen. De afgelopen weken heb ik drie boeken uitgelezen, meer dan ik in de afgelopen jaar gedaan heb.

Ik zal m'n best doen om op je vragen antwoorden te geven. Wellicht niet alle, dan komt dat later wel een keer. Ik ben geboren in Deventer, getogen in Almere en woon nu circa veertien jaar in Amsterdam. Ik denk dat ik met gemengde gevoelens naar het wonen in deze buurt kijk omdat ik zie dat er veel hardheid is in deze wijk. Ik zie kinderen rondlopen met een blik die ik nog niet vind passen bij de leeftijd en dat kan ik mezelf soms aantrekken. Tegelijkertijd kan dat ook zorgen voor hard gedrag, dat maakt dat ik deze wijk soms onvriendelijk vind. Ik voel dat in de sfeer.

Paradijsvogels horen bij Amsterdam en ik ben blij ze hier in de wijk nu ook af en toe te zien

Nou zal ik dat ook meer zien omdat ik naast een speeltuin woon waar goed gebruik van gemaakt wordt door buurtkinderen en jongeren. Ik merk dat dit op sommige plekken wel meer speelt dan op andere. Zo vind ik bijvoorbeeld de Bos en Lommerweg erg leuk geworden de afgelopen jaren en ook vind ik het straatbeeld steeds diverser worden, waar ik blij mee ben. Paradijsvogels horen tenslotte bij Amsterdam en ik ben blij ze hier in de wijk nu ook af en toe te zien. Maar als ik dan zie dat de regenboogvlag voor het stadsdeelkantoor dezelfde dag beklad wordt vind ik dat ook zorgwekkend. Hoe is het voor jou om in deze wijk te wonen als vrouw die op vrouwen valt? Kan je je partner een zoen geven op straat zonder daar over na te denken? Of is het ondertussen een illusie dat dat kan op straat in Amsterdam en ben je je daar altijd bewust van?

De uitnodiging die in vragen zit maakt dat ik mezelf meer uitnodig in het gesprek

Welke binding heb jij met de wijk en kan je ook hier de verschillende perspectieven vinden waarover je schrijft? Ik vind dat je dat mooi beschrijft, wat kunst voor jou is. Ik denk dat dat ook een van mijn redenen is om mee te doen aan dit project, en tegelijkertijd doe ik ook mee omdat ik houd van de langzame manier van contact maken (ik houd sowieso van langzaam leven). Ik heb er plezier in om vragen te stellen en m’n nieuwsgierigheden de vrije loop te laten, en tegelijkertijd vind ik ook heel leuk om vragen gesteld te krijgen. De uitnodiging die in vragen zit maakt dat ik mezelf ook meer uitnodig in het gesprek.

Ik geef je gelijk over de bubbel, ik merk dat de mijne bestaat uit vrienden, familie en buren wiens leven er vaak hetzelfde uit ziet als dat van mij. Het is leuk om contact te maken via deze weg met iemand die in een andere bubbel zit 😉

Nou dat is het weer voor vandaag,

Ik zie uit naar je brief!

Groetjes van Charron

PS: Ben je aangenomen? Hoe ging je gesprek? Inderdaad een zoektocht, werk vinden dat bij je past en op welke manier. Zeker nu de kijk op werk aan het verschuiven is, maar door het thuiswerken privé en werk ook meer door elkaar heen lopen. Interessante tijd wel.

PS 2: Ik ben super slecht in spreekwoorden en maak regelmatig eigen versies ook. 'Zure koeien op de weg zien' is er een van ;). Begrijpt ook iedereen.

PS 3: Gefeliciteerd nog met je 26^e verjaardag!

Ik was in mijn vroege jeugd zo vrij en open

Hi Max,

Uit je brief klinkt een enorme bevlogenheid voor de kunst. Wat mooi! Ik kan me goed voorstellen dat als die bevlogenheid je mag sturen, het een van het ander komt en dat dat achteraf iets logisch heeft. Ik krijg er ook gelijk zin van om mooie dingen te luisteren en op te zoeken. Ik vind dat ook het mooie van kunst dat het zo mag gaan over de beroering. En mooie vraag: wat ontroert me? Sowieso is dat ook muziek en film. Mijn ouders namen me veel mee naar jazz- en filmfestivals. Op die festivals was altijd de regel, je mag er alles van vinden maar je moet het een kans geven. Soms vond ik die experimentele jazz echt he-le-maal niks. Maar ik keek altijd mijn ogen uit. En ik leerde, soms raakt iets je pas na het vijftien minuten een kans geven. Dat is toch wel echt tof, als je dat vroeg in je leven leert.

Nu nog steeds leef ik echt met muziek. De laatste tijd heb ik minder tijd gehad om echt goeie muziek te zoeken en grijp ik steeds terug naar mijn eigen Spotify-lijstjes. Maar ik geniet er niet minder van. En dat is echt van alles door elkaar: van techno tot pop tot klassiek tot country. Heerlijk dat dat ook allemaal door elkaar mag nu.

Hij zat aan één stuk door te huilen terwijl ik helemaal verstarde. Ik ben daarna nog twee keer alleen teruggegaan naar de bioscoop

Films en series slurp ik ook helemaal op. Ik keek vorige week met mijn vriend de film Pieces of a Woman, over een stel dat net na de geboorte hun dochter verliest. Nou, ik liep nog dagen erna rond alsof ik zelf een kind had verloren, die film was helemaal in me gaan zitten. Ze speelden het zo goed. Er zijn een paar films waar ik echt helemaal overweldigd de bioscoop uitkwam. Flashbacks of a Fool deed dat ooit met Daniel Craig en een paar jaar geleden nog met Call me by your Name. Oef, die film heb ik eerst met mijn vriend gezien. Hij zat aan één stuk door te huilen terwijl ik helemaal verstarde. Ik ben daarna nog twee keer alleen teruggegaan naar de bioscoop. De derde keer zat ik op een rij met alleen maar mannen die alleen waren gekomen en halverwege de film allemaal zaten te huilen.

De film gaat over het verlangen van een jongen voor een man die een zomer bij zijn familie komt logeren in een Italiaans droomhuis. Ik denk dat die film zoveel mannen raakt omdat het een onbevangen, droomachtige romantiek van een tienerjongen naar een man laat zien waar elke homojongen van droomt, maar wat de samenleving - of hij zichzelf - nooit toestaat. Dat gold ook voor mij. Ik herkende alle gevoelens uit die film maar had ze nooit zo vrij en beantwoord kunnen tonen als Elio (de hoofdpersoon).

Ik was in mijn vroege jeugd zo vrij en open. Ik kon heel erg observerend zijn en rustig, maar als ik me eenmaal op mijn gemak voelde ook heel expressief en altijd super sociaal. Ik deed mee aan elke mini-playbackshow op school, hield heel erg van spreekbeurten houden en zodra er groepjes gevormd moesten worden, wilde ik altijd bij het leukste en spannendste groepje horen. Op een gegeven moment ben ik wat voorzichtiger geworden. Ik werd me ervan bewust dat het gek was dat ik veel vriendinnen had of dat ik zachter was. Het doet me zo goed dat we er nu veel meer aandacht voor hebben.

Een groot deel van mijn jeugd en tienerjaren ben ik wel geremd geweest doordat ik wist dat ik op mannen viel en bang was wat dat te betekenen had in het leven

Ik was vanmiddag nog bij een vriendin die net is bevallen. In het kaartje van de gemeente Amsterdam verwelkomt Femke Halsema de baby van mijn vriendin met onder andere de woorden: 'Je bent geboren in Amsterdam. De stad waar iedereen kan zijn wie die is.' We stonden allebei met tranen boven de wieg. Wat een groot goed dat we dat nastreven en dat de burgermeester dat haar nieuwe burgers wilt vertellen. Want die vrije versie van mij als kind was zo leuk als ik daaraan terug denk. Daarna ben ik toch meer berekenend geworden. Maar absoluut geen buitenbeentje, ik heb me altijd bewogen in grote vriendengroepen en ben echt een sociaal beest. Ik heb altijd veel vrienden gehad en ben het liefst met grote groepen.

Een groot deel van mijn jeugd en tienerjaren ben ik wel geremd geweest doordat ik wist dat ik op mannen viel en bang was wat dat te betekenen had in het leven. En ik had mijzelf allemaal maniertjes aangeleerd om het homo-zijn niet te laten opvallen. Dus je zin: "waar ben je zelf dan?" die is raak. Met mijn empathie en sociale vaardigheden was ik heel gedreven om te zien wat de situatie vroeg. De afgelopen jaren heb ik mijzelf uitgedaagd om die overlevingsmechanismen los te laten. Dus ja, zeker als ik op podia sta kijk ik supergoed naar het publiek en als je vaker een presentatie doet, weet je precies waar de lach zit en waar het inzicht. Maar afgelopen jaren stonden juist ook in het teken om mijn eigen boodschap of stijl niet te veel af te stemmen op hoe het publiek dat kan ontvangen. En dat zul je van de kunstenaars wel herkennen: vaak geldt ook, hoe minder je je best doet om een passende boodschap te sturen, maar vooral een oprechte, des te meer mensen je raakt. Dus ik denk dat ik van nature eigenlijk hartstikke extravert en open ben.

Ik geniet er enorm van als het in een gesprek gelijk mag gaan over waar het over zou moeten gaan

Nu dat ik daar ook veel meer naar leef kan ik ook meer genieten van mijn stille kant, die is er nu ook omdat ik het dan graag wil. Ik heb hier in Amsterdam een ontzettend hechte groep vrienden die allemaal flink ambitieus zijn en tegelijkertijd vol op zelfonderzoek zijn uit gegaan de afgelopen jaren. Zoiets werkt aanstekelijk. Als de een zijn angsten in de ogen heeft gekeken, volgt de ander snel. Het leek in mijn vriendenkring de afgelopen jaren wel een grote schoonmaak van mensen die het beter wilden doen. Op een gegeven moment ging een vriendin zelfs op plastherapie omdat ze erachter kwam dat ze verkeerd plaste.

En het werkt, het zijn stuk voor stuk opgeruimdere en wijzere mensen geworden die vrijer en opener kunnen leven. En ik denk dat dat me nu het meest ontroert. De echte gesprekken met mensen. Mijn coachees die iets voor het eerst uitspreken. Die steeds eerlijker durven te zijn. Die een knoop waar ze al lang mee worstelen ontrafelen. Het is echt verslavend om mensen daarin te mogen begeleiden en steeds beter te snappen wat iemand nodig heeft om een stap verder te komen. Dat ik daarbij mag zijn ontroert me echt elke dag. Ik geniet er enorm van als het in een gesprek gelijk mag gaan over waar het over zou moeten gaan. Ik zie het ook wel als een enorme luxe dat ik en mijn leeftijdsgenoten hier zo mee bezig kunnen en mogen zijn. Is dat ook echt iets nieuws of herken je dit ook van jezelf rond deze leeftijd? En ik ben heel benieuwd naar je uitweiding over de functie van kunst volgens jou!

Tot de volgende!

Groeten, Haas