En dan toch de nacht in gesleept worden...

Beste Ignas, 

Dankjewel voor de mooie aftrap en je brief. 

Je raakte er een gevoelige snaar mee: van alle dingen die niet kunnen nu, mis ik de kroeg het allermeeste, en het ongeplande dat daarin besloten ligt. 

Je voornemen om het niet laat te maken. En dan toch de nacht in gesleept worden, onder het mom van 'laatste' en 'hoedje-toe'. 

Dit schrijvende, denk ik aan een bord (zelf gesneden) frikandellen van Inge van café Waterlooplein 77, waar het bord 'Werkman en Bankier – Allen zijn welkom hier' hangt.

'Acht bier! Als je nog hebt.'

Aan hoe één toevallige samenkomst van acht semi-onbekenden in de rookserre van Eijlders, zich wekelijks bleef herhalen, jarenlang. 'Acht bier! Als je nog hebt.' De rookserre die niet meer is, behalve dan in de ode die we schreven voor het 75 Jaar Eijlders boek. 

Dat ongeplande is ook wat me aanspreekt in deze brievenwisseling. Een (papieren) brief heeft geen track-and-trace instantbezorging. Het vergt geen instant-antwoord. Als je het over toekomst hebt, is dat wat mij zorgen baart. De instant-cultuur, met haar gemaksverslaving. Dating-prospects, nieuwsberichten: alles mag rekenen op een seconde van aandacht, en een swipe naar links, of rechts. 

Er lijkt zo weinig grijs, soms.

Ja-nee. Voor-tegen. Er lijkt zo weinig grijs, soms. Sinterklaas. Mondkapjes. Trump of Biden. De huidige situatie helpt dat natuurlijk ook niet, met de twee-bezoekers-per-dag-armoe en een door algoritmes geregeerde online wereld. Gisteravond konden we daar de impact van zien, op de trappen van het Capitool. 

Hoe zouden we ervoor kunnen zorgen dat de wereld er over zeven jaar wat grijzer uitziet? Hoe kunnen we zorgen dat er meer menselijk contact gemaakt wordt, in een tijd van afstand houden en remote werken? 

Ik weet niet of dat je helpt, met vooruitkijken. Maar vragen leiden altijd wel tot iets, ook als ze onbeantwoord blijven. We kunnen ook beginnen met april 2021, en vandaaruit naar 2027 reizen. Of met het 'nu' en het volgende 'nu'. Of een mix van beiden. 

De wereld die we daarin verkennen, is wat mij betreft ook zo groot – of klein – als we haar maken, en waar we comfortabel mee zijn. De wijdere wereld, of jouw of mijn persoonlijke wereld: ik heb er geen voorkeur in. Ik weet niet of je dat van mij verwachtte, maar ik beperk me niet graag. Misschien daarom ook die liefde voor grijs. 

Ik weet niet of het de huidige tijdgeest is, waarin we in door persconferenties ingedeelde tijdblokken leven, maar het 'nu' of het volgende 'nu' dient zich daarin wel dwingend aan. Dat zou denk ik ook het soort gesprek zijn dat je zou hebben in een café, nadat je toevallig aan de praat raakte, of inhaakte op een gespreksflard. 

Van veel reizen naar weinig reizen.

Van mij zou je daar (als het over het 'nu' zou gaan) wel een clichéantwoord krijgen, denk ik. Van veel reizen naar weinig reizen. Van veel buitenshuis (borrels, etentjes, bios, concerten) naar binnenshuis. Ik ging ook klussen, koken, bakken, een taal leren (Spaans) en schaken. Ik kwam ook tot stilstand en nieuwe gewoontes. Sommigen tijdelijk, anderen iets levensvatbaarder (misschien – de tijd zal het leren). 

Maar oude gewoontes bleven ook in stand. De zelfhulp- en businessboeken (productiviteit, leiderschap, etc.) bleven stof vangen, net als de kookboeken. De homegym kreeg evenveel bezoek als de gewone gym (weinig tot niet). Werkdagen bleven lang. Of het 'volgende nu' nou zo anders wordt dan bijvoorbeeld december 2019, vraag ik me af. Hoe zie jij dat? 

Liefs,

Nicolette