Oh ja, ik zou ook zo graag minder hersens willen hebben!

Hoi Lauri,

Het is de eerste echt bewolkte dag hier sinds ik weet niet eens meer wanneer. Ik vind die warme dagen altijd wel fijn, op de plaknachten na dan. Doordat het al vroeg zonnig is, heb ik dan vaak echt zin in de dag, alsof de wereld dan wat meer kleur krijgt (terwijl in werkelijkheid de natuur verdort en zo). Als de dagen donker en kouder worden voelt de wereld voor mij toch wat somberder. Maar ja, zo heeft ieder z’n favoriete seizoen. Ik ben overigens wel bang dat het nog erger gaat worden, hoe aangenaam dit weer voor mij ook is. Wellicht hebben we over zeven jaar geen winters meer waarin het vriest en worden er standaard airco’s geplaatst in nieuwbouwhuizen. Hoe heb jij de warmte ervaren en hoe zie jij klimaatverandering voor je, de komende jaren?

Die eerste alinea heb ik anderhalve week geleden geschreven. Ik wilde het die dag graag afkrijgen, maar toen was mijn focus weg. Zo irritant, dan komt er gewoon niks meer uit. Dat terwijl het een andere dag zo uit mijn vingers komt.

Dat hebben van een rationele band herken ik wel hoor. Met mijn opa heb ik volgens mij nooit echt een gesprek gehad. Zo was hij gewoon niet en ik ben ook niet iemand die dan te lang een geforceerd gesprek kan voeren. Sommige vrienden ervaar ik meer als familie dan mijn ‘echte’ familie. Het hebben van een zielenband zegt volgens mij veel meer dan het hebben van een bloedband. Wel leuk dat je het echt goed kunt vinden met een van je ooms; hebben jullie gelijke interesses, of waardoor komt dat?

Het hebben van een zielenband zegt volgens mij veel meer dan het hebben van een bloedband

Oh ja, ik zou ook zo graag minder hersens willen hebben! Ik kan over de kleinste dingen gaan inzitten, doordat ik alles ga overdenken. Aan de andere kant levert dat vele nadenken in sommige gevallen ook nieuwe inzichten op. Ach, misschien zijn er ook mensen die juist wat meer willen nadenken, zo heeft iedereen gelukkig wel wat. Alleen zo jammer dat daar soms gelijk labels aan worden gehangen; iemand die gestructureerd is, is meteen een ‘autist’. Iemand die wat drukker is, heeft gelijk adhd, en noem maar op. Zelf heb ik ooit de diagnose pdd-nos gehad, maar nu zegt dat voor mij niet meer zoveel. Niet dat het een verkeerde diagnose was, maar meer dat ik er zo mee heb leren omgaan dat ik er geen last meer van heb. Ik wilde ook absoluut niet als die ‘autist’ gezien worden, vreselijk vond en vind ik dat. Er zijn mensen die mij destijds behandelden als iemand die niks begreep. Heel naar is dat, want ik heb dat altijd doorgehad. Kortom, door een label kan het zijn dat niet iedereen op waarde wordt geschat. Ken jij mensen met zo’n label, of hoe kijk jij daar tegenaan? Ik hoop zo dat er over zeven jaar minder labels worden gegeven, en er gewoon per kind wordt gekeken hoe hij of zij is.

Aan de andere kant levert dat vele nadenken in sommige gevallen ook nieuwe inzichten op

Wat fijn dat koks gewoon goed reageren, ik lees soms van die negatieve reacties en dan denk ik: laat maar. Haha, ik kan me je gedachte van het trek hebben na het eten bij een luxe restaurant wel voorstellen. Het is ook niet handig om erheen te gaan met een mega rommelige maag. Doordat je rustig eet en meer tijd neemt om echt te proeven, verzadigt het meer dan vooraf gedacht, althans, dat is mijn ervaring. Bij de Librije ben ik nog nooit geweest, maar dat lijkt me wel heel erg leuk. Zwolle is sowieso een leuke stad. Wat is jouw lievelingsstad in Nederland?

Flirten zelf vind ik altijd heel stommig, want inderdaad, hoe weet je in hemelsnaam dat iemand met je flirt? Ik ben nooit heel erg van het uitgaan geweest, maar als ik dan ging, was ik totaal niet bezig met jongens. Terwijl sommige mensen met de een na de andere zoenen, of iets dergelijks. Wat dat betreft is Tinder een uitkomst. Over het algemeen weet je wat het doel is van een gesprek. Of het is niks, of je maakt een afspraak en gaat dan wat drinken. Negatieve ervaringen heb ik er nooit mee gehad, zoals wel vaak in de media komt. Nooit iemand zien, oh, dat moet verschrikkelijk zijn. Zo heb je ook weer mensen die altijd onder de mensen willen zijn, dat is weer het andere uiterste.

Wat dat betreft is Tinder een uitkomst

Het zou zo fijn zijn als we op z’n minst gaan naar een land waarin het gevraagd wordt of iemand je mag aanraken. Iemand zijn persoonlijke ruimte heeft iedereen te respecteren, daar blijf je gewoon uit als je er niet in mag. Maar ja, dat zou ook wel met opvoeding te maken hebben. Ik ben zelf nooit zo knuffelig geweest en dat werd me ook nooit opgedrongen. Of, nou ja, ik ben wel heel knuffelig naar dieren toe, maar zelfs dan ben ik ertoe in staat om het te vragen. Niet dat een dier echt kan antwoorden, maar toch. Ja, dit klinkt heel gek natuurlijk.

Oh, grappig idee zeg, die Kneusjesbox. Staat je hele huis dan ook vol met plantjes? Gelukkig ben ik niet voor alle planten allergisch, dat zou heel vervelend worden. Ik wil later graag een tuin met bloemen, planten en gras, dus mijn luchtwegen dienen zich maar aan te passen aan mijn wensen. Tegenwoordig zie je zoveel van die onderhoudsvrije tuinen en ik vind dat zo ontzettend lelijk. Nu snap ik dat niet iedereen groene vingers heeft en dat sommige mensen grote tegels heel mooi vinden, maar geef mij maar groen. Is jou dit fenomeen weleens opgevallen? Op Twitter heb je een pagina die foto’s van onderhoudsarme tuinen plaatst, volgens mij zit dat ook op Instagram. Ik kan er in elk geval altijd wel om lachen.

Ik hoop dat je wat afgekoeld bent door alle regen.

Groetjes,
Judith

Tussen hart en hersenen

Ha Elise,

 Ik ben even het bed uit gestrompeld om de thuisbezorgde medicatie in ontvangst te nemen voor de jichtaanval in mijn linkerenkel en rechterknie die gisteren begon. En nu ik eenmaal sta en nou zit, neem ik de gelegenheid te baat je te schrijven.

Zoals ik al aangaf, associeer vrij, alsjeblieft, en voor mij zelfs bij voorkeur. Dat draagt bij aan je authenticiteit.

Opmerkelijk dat je begint met werk en de daarmee gepaard gaande status. En over de strijd tussen hart en hersenen. En over geen ‘nee’ kunnen zeggen. Daar ben ik ook mee bezig; daar kom ik later op terug.

 ‘Elise, de vrouw die van zichzelf is’. Vandaag heb ik een aantal boeken besteld van de net overleden Mischa de Vreede. Het boek van haar dat ik niet besteld heb, is getiteld ‘Eindelijk mezelf’. Toevallig hè. Je kent de sketch van Herman Finkers over toeval? Als ik eraan denk, plooit zich als vanzelf een glimlach, ook omdat ik hem sympathiek vind.

Anders dan in de reclame erover wordt gesteld, kent het immuunsysteem bij vrouwen een inherente zwakte omdat vrouwen immers het opgroeiende ‘vreemde’ kind in zich immunologisch moeten tolereren.

Ik begrijp waarom Marilien (haar moeder is je vriendin, noteerde ik) ons koppelde gezien al wat je schreef over jezelf en je familie. Het boek van Sharon Moalem heb ik besteld, en meer. Ook zijn (ik had verwacht ‘haar’) boek ‘Het sterke geslacht’, want anders dan in de reclame erover wordt gesteld, kent het immuunsysteem bij vrouwen een inherente zwakte omdat vrouwen immers het opgroeiende ‘vreemde’ kind in zich immunologisch moeten tolereren. Auto-immuunziekten komen meer voor bij vrouwen dan bij mannen. Maar dat vrouwen ‘het sterke geslacht’ zijn, dat vind ik weer wel maar dan meer karakterologisch. Ik heb in mijn werk veel met vrouwen te maken gehad, o.a. omdat ik in abortusklinieken heb gewerkt. Op dat spreekuur ging ’t meer om het gesprek (en vaak een serie gesprekken), dan om de behandeling zelve.

 Het Gouden Boekje ‘Meneer de hond’ heb ik op internet gevonden.

Mijn vrouw is in september 2017 overleden. Vanaf 2010 was ik haar mantelzorger en gelukkig kon ik toen van huis werken als arts-onderzoeker. In 2017 werd zij tenslotte opgenomen in een verpleeghuis vanwege haar dementie met psychose; de laatste maanden hebben ik en later ook de drie kinderen bij haar op kamer geslapen. De verzorging in het verpleeghuis was uitstekend en ik ben daarom vrijwilliger en voorzitter cliëntenraad geworden op deze locatie.

Van jongs af aan doe ik denkoefeningen.

 Ik ben alleenwonend, op de zestiende verdieping van een gebouw in Amsterdam West. Mooi is van hieruit de zonsondergang te zien boven de duinen van Zandvoort. Ik ben evenwel niet eenzaam. Van jongs-af-aan doe ik denkoefeningen en één ervan is hoe ik mij zou voelen als ik in mijn doodskist lig, zoveel meter onder de grond, en ik word wakker. Ik zou niet in paniek raken maar in mijn denkoefening merk ik wel een verschil of je alleen bent of als er een ander levend wezen naast je ligt (wel een aaibaar dier, als ’t een dier is).

 Ik heb regelmatig boeken gelezen over het leven in concentratiekampen, als model voor een onzeker leven in de schaduw van de dood, of anders gezegd voor de overlevingsdrang van mensen. Mensen zonder toekomst, maar het instinct tot leven blijft intact. Wat de toekomst betreft, mijn toekomst: ik ga ervan uit dat ik nog vier jaar leef. Dan ben ik 74 en mijn leven is dan wel voltooid. Mijn vader was 62 bij zijn overlijden in 1977. Hij had dezelfde aandoeningen als ik en, afgezien van onze genen, toont dat de vooruitgang van de medische mogelijkheden sindsdien. Mijn moeder is 86 geworden.

Zo, ik ga nu even naar bed. Het weekend is helaas druk vanwege de opgelopen achterstand. En waarom ik ’t mij zo druk maak als 70-jarige, dat vertel ik je in mijn volgende brief.

Hartelijks,

John