Oeps, ben ik mezelf vergeten

Hoi Tanja,

Het voelt nu nog wat onwennig om zo’n eerste brief te schrijven. Waar moet ik beginnen? Welk onderwerp spreekt nu of wat is voor jou boeiend om te lezen?

Ik begin maar gewoon. Vanachter mijn laptop kijk ik uit over de skyline van Rotterdam. Ik heb net een online yogales gegeven en zit nog in mijn pyjama te typen. Straks ga ik de deur uit omdat ik naar een klant moet. Ik werk zestien uur per week met mensen met dementie. Vanuit een nieuw project genaamd Sociale Benadering Dementie. Ik vind het geweldig hier onderdeel van te zijn, omdat we de zorg voor mensen met dementie proberen te hervormen. Waarin we uitgaan van de mens in plaats van de ziekte. Kort gezegd.

....we moeten ook aantonen dat deze vorm van zorg effectiever is

We noemen ze eigenlijk geen klanten, maar deelnemers. Omdat ze deelnemen aan dit experiment. Deelnemen aan dit onderzoek. Want we moeten ook aantonen dat deze vorm van zorg effectiever is. Ik vind het leuk in een volgende brief er meer over te vertellen.

Wat me nu vooral raakt is dat de corona situatie deze mensen extra raakt. Omdat mensen met dementie al sneller geneigd zijn zichzelf te isoleren. Vanwege schaamte voor de verwarring en vergeetachtigheid. Nu kan er nog minder. Gelukkig mogen we nog wel langs, maar echt samen komen, gezellig koffie drinken met anderen zit er helaas even niet in.

Oeps, ben ik mezelf vergeten.

Ik merk dat ik toch nog even doorschrijf over dit werk, al had ik gezegd er over op te houden. Het is namelijk zo dat ik pas in september gestart ben. Het neemt een groot deel van mijn leven in beslag, op een positieve manier. Al werk ik maar zestien uur, het voelt soms als een fulltime baan en meer. De betrokkenheid is zo groot. Dat past wel bij mij. Ik kan soms tot het uiterste gaan in de zorg voor anderen. Oeps, ben ik mezelf vergeten.

Toen had ik opeens een hernia. Op 31 jarige leeftijd. Dat was wel een teken, dat ik ook wat beter voor mijzelf moet zorgen. Rust nemen, grenzen stellen en ook 'nee' durven zeggen. Het is mijn enthousiasme. Ik denk altijd dat ik alles erbij kan hebben. Iedereen welkom is en ik altijd meer ruimte in mijn hart heb. En dan houdt het opeens weer op. Kan ik niet meer en heb ik dus een hernia. Daar ben ik nu al vijf maanden van aan het herstellen. Dat is best pittig. Het nodigt me wel uit steeds weer na te denken of ik wel echt 'ja' wil zeggen. Dat is ook mijn intentie of goed voornemen (al geloof ik daar niet zo in, misschien omdat ze altijd mislukken) voor 2021. Beter voor mijzelf zorgen en echt bewust voor de dingen kiezen. Niet overal ja tegen zeggen.

Daar helpt die hele Covid-situatie dan wel weer bij. Veel minder kan, dus ben ik gedwongen meer rust te nemen. Vaker thuis te zijn en te lezen. Of Netflix te kijken.

Ik wil graag meer delen over wat ik tegenkom in mijn werk. Soms denk ik dat ik er een boek over zou willen schrijven, maar misschien is dit een leuk begin.

Ik ben heel benieuwd naar wat jou bezig houdt, hoe het met je is in deze tijd.

Tot de volgende.

Liefs,

Charlotte