Ik ben geen coronatest-maagd meer

Goedemiddag Mirna,

Vorig weekend had ik een feestje van een vriendin, die een paar dagen later de vijftig aan zou tikken. Samen met een vriendin van haar had zij besloten om dan ‘gelijk maar even te trouwen’, want dat stond nog op haar bucketlist: ‘Trouwen voor mijn vijftigste’.

Zij wilde beide mijlpalen met een aantal vriendinnen delen en heeft haar keuze uiteindelijk gebaseerd op de vraag ‘op wie kan ik bouwen?’. En daar kwam tenslotte een heel gemêleerd groepje uit. Ze had een kennis gevraagd om een wijnproeverij te organiseren, aan alle kanten kreeg gezelligheid een extra stimulans. Het was een leuke happening, maar het heeft me ook aan het denken gezet. Over een bucketlist.

Die kan ik ook van mijn bucketlist strepen

Eigenlijk heb ik helemaal geen concrete bucketlist. Maar ik heb mezelf de afgelopen jaren wel al meerdere malen betrapt op de gedachte: ‘Die kan ik ook van mijn bucketlist strepen’. Zo heb ik vorig jaar tijdens een midweek Landal, Zeeland een spontane helikoptervlucht gemaakt, samen met mijn beste vriend. Dat was toch wel een fantastische ervaring!

Ik heb altijd tegen mezelf gezegd dat als ik geen gezin zou hebben (of in ieder geval geen kinderen), ik graag meer van de wereld zou willen zien. De afgelopen jaren is hier echter weinig van terecht gekomen, omdat ik eigenlijk een beetje een afwachtende houding had aangenomen ten opzichte van mijn zusje en vriendinnen als zijnde potentiële reisgenoten. Uiteindelijk heb ik het geluk gehad nog een aantal korte reisjes te mogen maken in goed gezelschap, maar de echt mooie, langere reizen bleven uit. Logisch ook, want de rest heeft wel een partner en/of gezin waarmee wordt geacht rekening te houden.

Steeds meer besefte ik dat de controle bij mezelf lag. Dat ik de situatie kon veranderen door uit mijn comfortzone te stappen en mezelf niet afhankelijk te maken en te houden van de beschikbaarheid van mijn omgeving. Terugkomende op de bucketlist, heb ik uiteindelijk twee weken geleden de beslissing genomen om mezelf op te geven voor een singlereis. Ik heb gekozen voor een organisatie, die zich niet specifiek richt op het ‘afdwingen’ van liefde, maar meer op de gemene deler van mensen die geen partner hebben. De groepssamenstelling op dit moment is ongeveer 40-60; meer vrouwen dan mannen. De leeftijd varieert van dertig tot zestig jaar. Ondanks dat ik het ook heel spannend vind om zo buiten mijn veilige omgeving te gaan bewegen, zie ik er tegelijkertijd ook heel erg naar uit. De indeling van de achtdaagse reis naar Zweden is aantrekkelijk voor mij: veel fijne activiteiten, zoals quadrijden, paardrijden, hiken, fatbiken en wandelen met husky’s. Ik vertrek op 18 september en kom de 25e weer retour Nederland. Ik hoop eigenlijk dat dit een dusdanig prettige ervaring wordt, dat dit de eerste stap is naar oprecht vanuit overtuiging kiezen voor een groepsreis en daarmee weer actief mijn wensen achterna jagen.

O, primeurtje! Ik ben geen coronatest-maagd meer!

......een van mijn collega’s wees me erop dat ik aan mijn omgeving toch min of meer verplicht ben om te testen

Ik ben inmiddels al twee weken ‘niet lekker’. Omdat ik de vrijheid heb om thuis te werken, heb ik me tot op heden niet ziek gemeld. Wel merk ik hier ook ineens een hele andere beleving. Waar je je eerder alsnog naar je werk zou slepen, ik dan, of naar de supermarkt, ben ik daar dit keer terughoudender in geweest. Eerst dacht ik nog dat ik rustig ‘mijn ding kon doen’, maar een van mijn collega’s wees me erop dat ik aan mijn omgeving toch min of meer verplicht ben om te testen. Omdat ik bij een positieve test toch tien dagen in quarantaine zou moeten; ik was als het ware een onvoorspelbare, lopende, potentiële virusverspreider. En aangezien er een paar kleine dingen waren, die ik toch zelf buiten de deur zou moeten regelen, kon ik uiteindelijk niet onder een coronatest uit. Ik heb mezelf verbaasd over die hele aangepaste gedachtegang.

De auto moest naar een vriend van mijn broer voor de APK. Daar had ik mijn vader ook voor nodig. Als ik corona zou hebben, zou dit hem raken, en de vriend van mijn broer, maar misschien ook mijn zus, die nog niet (volledig) gevaccineerd is. Hoe dan ook, waar men normaalgesproken gewoon door de griep heengaat, komen er ineens allerlei verantwoordelijkheden bij kijken. Bijzonder. Vermoeiend ook!

De test toonde overigens een negatieve uitslag. Dat maakte het toch iets makkelijker om de boel te blijven controleren; toch even een boodschapje doen, pakketje ophalen, de auto naar de APK. Helaas blijft het wel een feit dat wat ik nu ervaar, wel vergelijkbaar is met de klachten zoals omschreven bij corona. Misschien dat het nu ook langer aanhoudt, omdat mijn weerstand het afgelopen jaar veel minder is uitgedaagd, omdat ik door de omstandigheden vrij veel thuis ben geweest. Ik blijf het lastig vinden om in deze ‘nieuwe’ wereld mijn weg te vinden.

Eerlijk is eerlijk, ik heb het bespreken van seksueel gerelateerde onderwerpen eigenlijk nooit erg moeilijk gevonden

Je kondigde in je mail al aan een meer pikant onderwerp te hebben aangesneden. Dit maakte me nieuwsgierig naar welke kant de inhoud van je brief op zou gaan. Maar leuk, je hebt het aangedurfd om een heel persoonlijk onderwerp zo neer te zetten, dat het voelt als een uitnodiging om hierop in te gaan. Eerlijk is eerlijk, ik heb het bespreken van seksueel gerelateerde onderwerpen eigenlijk nooit erg moeilijk gevonden. Hoewel mijn ouders hier niet uit zichzelf over zijn gaan vertellen, hebben zij wel altijd aangeven dat ik met alle vragen naar ze toe kon komen. Mijn ouders hadden voorlichtingsboekjes liggen thuis en hebben hier met name veel aandacht aan besteed toen mijn moeder zwanger was van mijn broer, die negen jaar jonger is dan ik. Daarnaast werd er ook op school ruimte gemaakt voor seksuele voorlichting. Oppervlakkig wel, wat is een tampon? Maandverband? Condoom? Ik weet er niet zoveel meer van, behalve dat het geheel wat lacherig, onbehouwen en stroef verliep. Dertig kinderen, de gêne van de een, had invloed op de houding van de volgende. Niet raar, in groep vijf weet je nog helemaal niet wie je bent; ben je dat aan het ontdekken in combinatie met je omgeving. Ik kan me hier verder ook weinig van herinneren, behalve dat het nog wel jaren heeft geduurd voordat ik daadwerkelijk tampons ging gebruiken.

In groep acht begon ik mijzelf fysiek ineens in rap tempo te ontwikkelen, beginnende borsten, schaamhaar. Er was nog één ander meisje, dat op fysiek gebied gelijk op ging. Ik vond het verschrikkelijk. We moesten gezamenlijk douchen na de gymles en er waren merkbaar meiden die er een mening over hadden, een negatieve dan dus. En de informatie bleek ook niet achter te blijven onder de douche, maar werd naar hartelust gedeeld met ‘de jongens’. Ik was in die tijd heel erg onzeker, het was een verwarrende tijd. Op die leeftijd weet je dat borsten heel mooi kunnen zijn, ben je misschien al wat jaloers op je buurmeisje, maar die startperiode... Ik was er niet aan toe om hier met mijn ouders, mijn moeder over te praten en ging op eigen initiatief mijn schaamhaar knippen. Voor mijn gevoel maakte dit een verschil, voor de andere meiden niet. Er bleef een beetje een pesterige sfeer hangen, ongemakkelijk.

Een keer wilde ik het schamele bosje weer kortwieken en heb ik de schaar in mijn been gestoken. Ik weet nog steeds niet precies wat er nu gebeurde, maar ik wilde op de rand van mijn bed gaan zitten, met de schaar in mijn hand. Het volgende moment stond hij rechtop in mijn been. Omdat ik toen nog niet in staat was om hierover in gesprek te gaan, heb ik zelf de schaar uit mijn bovenbeen getrokken en heb ik verder mijn mond gehouden. Er zit nu nog een litteken. En nog steeds herinnert dit litteken me aan die onzekere tijd en aan hoe alleen ik me toen heb gevoeld. Maar het sterkt me ook om open te blijven en te blijven praten, ongeacht de reacties van anderen.

Volgens mij zei hij direct dat we dan seks konden hebben

Mijn eerste keer was, vind ik nu, een drama. Ik had een veel oudere vriend (ik was vijftien hij drieëntwintig). Ik was niet verliefd. Het was een vriend van de oudere broer van mijn beste vriendin. Hij toonde interesse en vanuit peerpressie en de verstoorde opvatting over wat nodig zou zijn om ‘erbij te horen’ ben ik een relatie met hem aangegaan. Mijn ouders waren niet terughoudend in hun mening. Zij hadden hun vraagtekens. Desalniettemin steunde zij mij en maakten het gebruik van de pil bespreekbaar. Ik was al enorm gezegend met acné, dus ik hoefde niet lang na te denken. Een win-win situatie, vond ik.

Mijn toenmalige vriendje kwam me ophalen, met de auto. Onderweg vertelde hij dat hij zijn huisgenoot had gevraagd om weg te gaan, naar Amsterdam. Ik kan me herinneren dat hij daaraan toevoegde dat hij hem geld had meegegeven. Maar of dat echt gebeurd is, weet ik niet meer. Volgens mij zei hij direct dat we dan seks konden hebben. Ik liet het gebeuren; in dergelijk situaties, waarbij ik me overvallen voel, had ik de neiging te bevriezen. Ik kan niet zeggen dat het een traumatische ervaring is, want dan zou ik liegen. Ik vind alleen dat mijn motivatie redelijk ‘gestoord’ was. Ik deed het, omdat hij het wilde en om me te kunnen praten met mijn vriendinnen. Het was ook verder geen noemenswaardige ervaring; hij was zeker niet met mij bezig, wilde achteraf langs de mcdrive en had een fles roze champagne klaar staan. Wat mij betreft kon hij de plank niet meer misslaan; ik voelde me klein, onervaren en kreeg het idee dat hij het hele gebeuren zag als een overwinning.

In latere relaties ging dat gelukkig anders. In alle daaropvolgende relaties was de seks echt met wederzijds instemmen, maar ook genot. Tenminste, ik heb geen andere berichten gehoord. Door erover te praten door, soms het onderwerp zelf aan te snijden en soms doordat iemand anders vond dat seks op dat moment even ‘over de tong’ moest, werd ik wijzer. Eerlijk is eerlijk, toen ik jonger was, heb ik ooit een relatie beëindigd omdat hij niet wilde beffen. Ik mocht hem wel pijpen, dat dan weer wel. Dat vond ik zo onrechtvaardig en zo een gemis, dat ik niet langer heil zag in de relatie. En nog steeds vraag ik me af of ik dat nu door de vingers zou zien. Ik heb het gewoon niet zo op beperkingen. Niet alleen op seksueel gebied, maar helemaal niet. Ik vind seks nu eenmaal een heel belangrijke en noodzakelijke mogelijkheid om te reguleren. Soms gedreven door frustratie, soms omdat het lijkt alsof het de enige manier is om de ander daadwerkelijk te laten zien hoe ik erin stond.

Ik heb behoorlijk wat seksuele partners gehad. En er zijn er weinig waarvan ik spijt heb. Ze hebben allemaal op hun eigen manier bijgedragen aan wie ik ben en ik heb toentertijd altijd bewust een keuze gemaakt om er vol in te gaan. In mijn omgeving wordt er vaak vanuit gegaan dat ik zo ongeveer alles heb uitgeprobeerd, maar dat is niet waar. Ik heb nog nooit deelgenomen aan een trio, heb nog geen vrouw gezoend of seks gehad onder invloed van harddrugs. Ik heb geen behoefte om harddrugs te proberen; daarvoor heb ik al te veel narigheid gezien in mijn omgeving. De andere twee staan niet op mijn bucketlist, maar ik sluit ook niet uit dat ik er geen gebruik van maak als de gelegenheid zich aanbiedt.

Zoals jij je eerste ervaringen nog herinnert, vind ik wel bijzonder. Dat zou ik oprecht niet meer weten. Ik heb altijd het gevoel dat als ik iets nieuws leer, er in mijn hoofd ruimte wordt gemaakt om dit te onthouden door een ‘oude’ herinnering te wissen. Dat vind ik zelf wel jammer; ik kan weinig smeuïge verhalen delen over mijn jeugd, met uitzondering van de dingen die een diepe indruk hebben achtergelaten. Meestal ‘traumatische ervaringen’, zoals het kwijt zijn van je ouders.

Wat mij betreft kunnen we overal over praten, geen onderwerp zal mij snel laten blozen

Ook in mijn werk heb ik me steeds meer ontwikkeld in het op een professionele manier bespreken van seks en seksualiteit. Zo praatte ik met jongens vaak over bijvoorbeeld het effect van medicatiegebruik en potentie. Dat vond ik belangrijk, omdat veel jongens enorm onzeker worden van erectieproblemen, terwijl dit een gevolg kan zijn van bijvoorbeeld Ritalin-gebruik. Als dit bespreekbaar wordt gemaakt, scheelt dit soms enorm in de gemoedstoestand van een jongere. Ook vind ik het van belang om in gesprek met een jongere helder te krijgen of de opvattingen van de jongere over seks enigszins gezond zijn. Ik heb zo lang gewerkt met jongeren, waarvan de ouders al vroeg uit beeld waren of niet datgene konden bieden dat noodzakelijk is om zelf als jongere adequate keuzes te kunnen maken. Wat mij betreft kunnen we overal over praten, geen onderwerp zal mij snel laten blozen. Het raakt me alleen als mensen negatieve ervaringen hebben op dat gebied. Zo is het nooit bedoeld, en zulke ervaringen laten soms diepe sporen achter, hebben nog lang een negatieve invloed op de verdere seksuele belevingen. Doodzonde!

Ik merk wel dat ik door zo eenzijdig hierover te schrijven, ik het gevoel heb een klein beetje vast te lopen. Ik praat makkelijk vanuit een wisselwerking tussen mij en de ander, door vragen en antwoorden, actie – reactie. Soms maakt de gesprekspartner nog een beetje uit, maar dat heeft dat meestal te maken met het feit dat ik de gêne voel van de ander. Omdat ik dat dan niet wil voeden en geen grenzen van de ander over wil gaan, hou ik me dan meer in.

Nog even iets anders, ik weet dat je niet graag praat over je ‘ziekte’ en ik wil je ook helemaal niet dwingen. Maar ik heb eigenlijk nog steeds geen beeld van hoe jouw leven er eigenlijk uitziet; de dagelijkse gang van zaken? Hoe je jouw sociale leven onderhoudt? Hoe jij je bijvoorbeeld fysiek voelt? Ik hoop toch dat je daar misschien iets meer over wil vertellen, zodat nog iets meer een beeld krijg van wie jij bent en waar jij de kracht vandaan haalt om zo een ander leven te leiden dan je waarschijnlijk tien jaar geleden gedacht had.

Ik laat het weer even hierbij; ben benieuwd naar jouw reactie.

Liefs,

Karin