Hoe kunnen we meer positiviteit in de wereld brengen?

Beste Karin,

Daar begin ik dan met typen, omdat ze mij bij ‘Schrijven naar de Toekomst’ hebben gevraagd te starten. Het eerste begin is wat onwennig, stond in de introductiemail. Maar het voelt helemaal niet zo onwennig voor mij. Voor jou dan?

Waarom ik het niet onwennig vindt? Jij lijkt me een heel leuk iemand met jouw missie de wereld een beetje mooier te maken. Die opdracht stel ik mezelf ook. Kijken naar de mogelijkheden: hoe is er een positieve draai aan iets te geven? Hoe kunnen we meer positiviteit in de wereld brengen? Dus ik heb zin om je beter te leren kennen, te horen over jouw leven!

Daarnaast hebben we overeenkomsten, zie ik. Jij zet je in voor jongeren als jeugdconsulent bij een gemeente. Voordat ik ziek werd, was ik beleidsmedewerker jeugd. In die functie had ik regelmatig contact met jeugdconsulenten.

Je doet goed en belangrijk werk. Werk waar ik bewondering voor heb. Want jij komt in het leven van allerlei kinderen die het om wat voor reden dan ook lastig in het leven hebben. Wat mooi dat jij ze dan weer een eindje op weg mag en kan helpen.

Je schrijft in de introductie dat je kinderen in de puberleeftijd het leukst vindt om mee te werken vanwege hun elasticiteit, flexibiliteit en creativiteit. Dat boeit me. Waarin zie je hun creativiteit? Ook vind je hun denkwijzen enorm interessant. Ik ben daar benieuwd naar. Ik heb zelf geen kinderen en weet daarom helemaal dus niet goed wat er in die leeftijdsgroep omgaat, wat hen bezig houdt en hoe zij naar de toekomst kijken. Welke verschillen zie je bijvoorbeeld met toen jij zelf in die leeftijd zat? Heel benieuwd of je nieuwe thema’s ziet bij ‘de jeugd van tegenwoordig’ (bah, ik klink net als een oud mens zo ;))

En welk effect merk jij dat corona op de jongeren heeft?

En zo heb ik nog wel meer vragen. Bijvoorbeeld: hoe doe jij je werk op dit moment nu er corona is? Kun jij nog bij gezinnen thuis komen of gaat alles via videochat? En welk effect merk jij dat corona op de jongeren heeft? Ze zeggen in het nieuws dat door de contactbeperkingen jongeren meer in een isolement zitten en eerder depressief worden. Ook hoor ik dat huiselijk geweld groter is. Merk jij dit soort effecten? Is je werk nog wel goed uitvoerbaar of is er op het moment zoveel vraag dat je met enorme achterstanden werkt? Dat zijn zomaar wat vragen die bij me opkomen als ik aan jouw werk denk.

Ik merk trouwens dat ik je overlaad met vragen, terwijl ik nog niet zoveel over mezelf heb verteld. Het komt denk ik doordat mijn enthousiasme om een nieuw iemand te leren kennen zo groot is, dat ik vergeet mezelf te introduceren.

Laat ik dan toch nu ook over mezelf vertellen. Ik ben 48 jaar, ik heb een lieve vriend waar ik nu al bijna 23 jaar mee samen ben en we wonen in een mooi zelf verbouwd woonboerderijtje aan een toeristische vaarroute in Friesland. We hebben vier katten (nou ja, eigenlijk vijf, want de kat van de buren vindt het hier ook fijner, hihi).

Leven in een ziek lijf vind ik lastig

Klinkt mooi, he? Is het ook, behalve dat ik vier jaar geleden ziek ben geworden en ik in mijn leven nu veel te maken heb met pijn en beperkingen. Een (volledige) diagnose is er nog niet. Leven in een ziek lijf vind ik lastig. Veel leuke dingen die ik voorheen kon, kunnen nu niet meer. Omdat anderen niet kunnen voelen wat ik voel, is het lastig om erover te praten. Niet alleen daarom, maar het praten erover doet me ook extra beseffen in welke situatie ik zit. Alles wat ik aandacht geeft groeit. Ik wil niet dat mijn pijn extra groeit. Dus daarom heb ik het er zo weinig mogelijk over. Als je het goed vindt gaan we in deze correspondentie het er ook niet te veel over hebben, want dat is helaas te moeilijk voor mij. En gelukkig is een mens meer dan alleen zijn ziekte, dus er blijft nog genoeg over om over te vertellen.

Sinds ik geen werk meer heb, ben ik me volledig op de kunst en het schilderen gaan storten. Ik voeg wel wat foto’s toe, dan krijg je een beeld van wat ik maak.

Het schilderen begon twee jaar geleden. Ik heb toen  in ca. twee maanden 25 keer Texel geschilderd. Waarom? Ik wist dat ik vanwege zonlichtgevoeligheid daar niet meer zou kunnen komen, terwijl ik zo van de eilanden houd. Door het te schilderen kon ik er toch weer zijn. In mijn verbeelding.

Daarna heb ik me veel laten inspireren door Van Gogh. Van Gogh, die het psychisch zo moeilijk had en de wereld toch wist te verfraaien en verblijden met de prachtigste schilderijen. ‘Art is to console those who are broken by life,’ zei hij. Zo ervaar ik het ook. Door hem ben ik zonnebloemen en andere bloemen gaan schilderen en ze stralen hier nu permanent in de woonkamer. Zo heb ik altijd een fris bos bloemen in huis 😉 Ik word er vrolijk van als ik er naar kijk.

Met de kunst beleef ik mijn avonturen. Mijn schilderijen deel ik in ‘the Van Gogh inspires group’. Daar heb ik bijzondere digitale ontmoetingen aan overgehouden. Zo gingen vorig jaar allerlei kunstenaars als eerbetoon aan coronazorgpersoneel belangeloos schilderen.

Karima, een IC verpleegkundige in Engeland, had een hele bijzondere wens. Ze wilde geschilderd worden in Van Gogh- stijl, omdat ze hem zo bewondert. Ze deed een oproep in de Van Gogh inspires group. Ik denk: laat ik het proberen. Ik maakte dit schilderij. Ik schilderde haar voor een pad, symbool voor het pad dat wij in het leven lopen. Ze staat tussen twee cipressen. Van Gogh gebruikte cipressen om symbolisch het verschil tussen goed en kwaad weer te geven. Keuzes waar Karima op de IC met ernstig zieke mensen dagelijks mee te maken heeft.

Het Van Gogh museum zag dit schilderij en poste het op hun facebookpagina. Ik kreeg geloof ik meer dan 6.000 likes van over de hele wereld. De volgers van het Van Gogh museum werden er door verwarmd, zeiden dat dit soort kunst juist in een tijd van Black Lives Matter zo belangrijk is. Karima was erg blij met het schilderij. Ik heb haar zus ook nog mogen schilderen, met een doorzichtig hoofddoekje. Dat was erg precair, want niemand mocht vanwege haar geloof haar haar zien. Maar omdat ik een vrouw ben, mocht ik haar wel zo schilderen. En nu heeft de zus van Karima nu voor haar persoonlijk een schilderij dat alleen haar directe naasten mogen zien. Ik ben blij dat ze door mij dat stapje durfde te zetten.

Het avontuur met Karima was nog maar net voorbij of het avontuur met Arban begon alweer. Arban is een Indiase schrijver. Hij zag mijn schilderijen van Karima en hij vroeg me of ik hem ook wilde schilderen, zodat hij dat schilderij op zijn boekomslag kon plaatsen. Door hem leerde ik van alles over de Brahmaputra rivier, waar hij zich sterk voor in zet om deze schoon en veilig te houden. Of hij mijn schilderij nu het klaar is ook werkelijk op een boekomslag gaat plaatsen? Geen idee, maar het was in ieder geval weer een prachtig avontuur. Arban heeft me net als Karima niet betaald voor de schilderijen. Dat maakt ook niet uit. Maar het grappige is dat hij denk ik nu uit een vorm van compensatie superlovend is over mij en wat ik maak. Wij zijn inmiddels facebookvrienden en hij prijst me echt de zevende hemel in, zo lyrisch drukt hij zich uit.

Om je een indruk te geven:

’Mirna, I will forever remain grateful to you for your kind gesture. Your art is immortal and will transcend time. Love you.’

’Oh, these are just mindblowing’

’You brought in a fresh energy and riot of colours through these paintings. Your large heart, generosity and appreciation of goodness in others are all evident in your work. That’s amazing! I love you and your artistic vision, Mirna’

‘Oh, Mirna! You have amazing hands and fascinating creativity! You turned the mundane into priceless art. Carry on, dear friend! You have a creatively stimulating journey ahead.’

En zo kan ik nog wel even doorgaan….Heerlijk toch, zo’n bewonderaar aan de andere kant van de wereld? Maakt dan haast niet uit hoe ziek ik me dan ook kan voelen, ik lach dwars door alles heen als ik dit soort bevlogen adoraties lees, hihi.

Op het moment zit ik dus in het avontuur van een eigen prentenboek schrijven. Mijn eerste. Maar daarover een volgende keer meer. We moeten iets over houden om over te schrijven, toch? Maar je merkt wel, kunst brengt me veel. Zelfs deze briefinhoud wordt er kleurrijker door. Ik las trouwens ook dat jij schildert. Ik ben heel benieuwd naar wat jij maakt! Vertel me er graag meer over.

Soms zeggen ze dat er een reden is dat iemand op je pad komt

Waar ik ook heel graag met jou over zou willen schrijven is je wens iemand te ontmoeten om je leven mee te delen. Soms zeggen ze dat er een reden is dat iemand op je pad komt. Weet je, hoe raar het misschien ook voor je klinkt als je dit leest: ik zou echt heel graag met jou mee willen denken hoe wij die iemand voor jou gaan vinden. Ik heb dat eerder gedaan, dat ik daarin meedacht.

Een vriendin van mij had tot midden in de dertig nog nooit een relatie gehad. Het is misschien wel leuk dat ik je daar wat meer over vertel. Mijn vriendin en ik hebben er in ieder geval destijds wel smakelijk om kunnen lachen. Om wat ze beleefde tijdens haar zoektocht naar een partner. Op een gegeven moment was ze het zat alleen te zijn en er ook erg verdrietig over. Ze was er zo klaar mee dat ze besloot maar naar een therapeut te gaan. Wie weet zou die haar verder kunnen helpen. Wat ze echter niet had verwacht was dat de therapeut aan een soort confrontatietherapie deed. Die zei tegen haar: "Ach, waarom moet jij zo nodig een man en kinderen? Dat is maar zo’n opgelegde norm en een patroon vanuit de maatschappij. Jij hoeft helemaal geen partner, die hebben je zussen namelijk al. Jij hebt lekker het hele rijk voor jou alleen en als jouw ouders straks hulpbehoevender worden, kun jij mooi voor ze zorgen, want daar heb jij dan lekker alle tijd voor." Mijn vriendin was heel gauw klaar met die therapie. Voor de vorm ging ze er nog één keer heen en toen kapte ze ermee. Vervolgens zijn zij en ik maar gaan nadenken over hoe zij iemand zou kunnen ontmoeten. En wat denk je? Binnen een paar weken of maanden vond ze haar vriend. Nu, vijftien jaar later, zijn ze nog samen. Ze is op latere leeftijd zwanger geraakt en ze hebben een dochter gekregen. Het kan dus prima.

Ik geloof dat dat net zo goed voor jou zo kan gaan lopen. Jij bent een leuk iemand, je staat positief in het leven, hebt zoveel liefde te geven. Dus er gaat iemand voor jou zijn, diegene moet alleen nog even op jouw pad komen. Ik zou dus ook graag met jou mee willen denken en met jou mee beleven/lezen hoe dat avontuur gaat, stel dat je daar energie in zou willen steken. Maar geef maar aan of je daar voor open staat en of je het daar in onze brieven over wilt hebben. We kennen elkaar nog maar net, het is een vrij persoonlijke zoektocht en misschien zit je er helemaal niet op te wachten om dit allemaal met mij te delen. Dus als je het er niet over wilt hebben, dan heb ik daar alle begrip voor.

Ik merk dat ik nog niet ben begonnen over wat je schreef, dat je last hebt van haaruitval. Ik vind het mooi dat je daar zo open in bent en dat je daar zelfs mee in de Margriet hebt gestaan. Knap hoor. Ik zou het artikel over jou in de Margriet wel willen lezen, zodat ik er een beter beeld bij krijg wat het in jouw leven betekent. Kun je me misschien een pdf van het artikel mailen? Zou ik fijn vinden.

Zo, dit was het dan: mijn eerste brief aan jou. Het is best een lange geworden. Heel benieuwd welke verhalen, belevenissen en avonturen, gedachten, ideeën jij mij kunt vertellen, want daarmee verrijk je mijn wereld.

Tot onze volgende brief, Karin! Ben heel benieuwd.

Groetjes,

Mirna