Een dyslectische taalfan

Hoi Lot!

Aangenaam! Mijn naam is Livia, dit is niet mijn echte naam maar voorlopig mijn pseudoniem. Leuk feitje: ik vind Olivia een hele mooie naam en zou als ik ooit een kind krijg en dit een meisje is haar wel zo willen noemen. Heb jij een naam die je heel mooi vindt? Vond je dat lastig, om een naam te bedenken voor je dochter?

Ik studeer rechten, wat eigenlijk heel gek is, want liever zou ik kunstgeschiedenis studeren

Om deze eerste brief af te trappen ga ik proberen wat dingen over mezelf te vertellen. Op het moment zit ik in de bieb een poging te doen tot studeren, maar zoals je misschien doorhebt komt daar niet veel van want ik schrijf nu deze brief. Oeps. Ik studeer rechten, wat eigenlijk heel gek is, want liever zou ik kunstgeschiedenis studeren. Wel vind ik rechten mega interessant en leer ik er heel veel van! Ik zou mezelf misschien ook wel als leergierig omschrijven, toch vind ik op het moment studeren zelf heel lastig. Strakjes, over een paar uurtjes, ga ik werken, als serveerster/barvrouw. De horeca is wel echt een plek waar ik mij thuisvoel, dus ik werk graag, soms bijna iets teveel, haha. Heb jij vroeger een bijbaantje gehad?

Op het moment ben ik ook een beetje moe want ik lag gisteravond, of beter gezegd nacht, heel laat in bed. Sinds kort zit ik bij een zeilvereniging in Amsterdam, en daar had ik gisteren een borrel van. Heel leuk! Maar wel beetje laat dus, haha.

Ben jij meer een water- of landmens?

Zeilen zit bij ons in de familie, sinds ik klein was ben ik ermee opgegroeid. Mijn vader heeft een zeilboot en vele vakanties op Vlieland heb ik daarop doorgebracht. Zeilen heeft dus wel echt een plekje in mijn hart, al kan ik er zelf nog niet zoveel van. Het zit overigens wel alleen bij mijn vaders kant in de familie, hij en zijn broers hebben allemaal een zeilboot, maar mijn moeder vindt het helemaal niks, die heeft dan ook een minicamper gekocht. Mijn ouders zijn ook gescheiden dus misschien is het beter dat ze het hier niet meer eens over hoeven te zijn. Ben jij meer een water- of landmens?

Verder ben ik de jongste van drie, ik heb twee zussen. Beiden wonen in Utrecht. Ik ben een typisch geval van altijd iets anders willen doen maar uiteindelijk wel bij hetzelfde eindigen. Zo zit ik dan ook in Amsterdam (heeft inmiddels wel absoluut mijn hart gestolen) maar vind ik stiekem Utrecht ook heel leuk. Net als dat zij piano speelden en ik begon aan viool en gitaar, later ben ik toch ook piano gaan spelen. Zij gingen beiden bij de zeilvereniging in Utrecht, en ik heb erg lang volgehouden dat ik bij het corps wou. Wat overigens echt absoluuuuut niet mijn plek is. En ja, daar ben ik dan, bij de zeilvereniging. We zijn opgegroeid in Zutphen, een stadje in Gelderland. Best wel een stukje reizen, dus ik zie mijn ouders niet megaveel.

Op het moment weet ik niet of ik echt gelovig ben, heb er fijne en minder fijne dingen bij meegemaakt

Ik las dat jij geboren Amsterdammer bent, heb je de behoefte om een keer ergens anders te gaan wonen? Heb je het als fijn ervaren om in zo'n grote stad op te groeien? Over opgroeien gesproken, mijn moeder heeft mij laten opgroeien met het christelijk geloof. Absoluut niet streng maar wel elke zondag naar de kerk, maar bidden dan weer niet thuis. Onze kerk was ook een Rudolf Steiner kerk, misschien ken je dat. Op mijn zevende ben ik pas gedoopt, expres zo laat zodat ik het bewust mee zou maken. Op het moment weet ik niet of ik echt gelovig ben, heb er fijne en minder fijne dingen bij meegemaakt dus ik zit een beetje in het midden. Maar ik vind het geloof wel ontzettend intrigerend, dus ik vond het heel leuk om te lezen dat jij dat ook vindt! Heb je geloof wel meegekregen in je jeugd?

En wat leuk dat je van koken houdt! Zelf kook ik ook echt heel graag. Op het moment probeer ik mezelf meer pittig te leren eten. Dus de Aziatische keuken komt steeds meer in zicht. Als je nog leuke tips hebt, meer dan welkom! Ik maak ook graag zulke Vietnamese loempia's, met rijstbladeren.

Ik ben een enorme fan van de Nederlandse taal

Als laatste voor nu over mezelf is dat ik een enorme fan ben van de Nederlandse taal. Wat grappig is, want ik ben wel dyslectisch. Schrijven en lezen doe ik graag, en ik vind dit schrijfproject dan ook ontzettend leuk. Op mijn 18e schreef ik een kleine dichtbundel en ik zit er nu over te denken om te beginnen aan een tweede (ben inmiddels 21). Het liefst had ik je ook op echt papier geschreven, maar mezelf kennende weet ik dat ik dan steeds te laat ga zijn. Ik ben namelijk redelijk chaotisch zo nu en dan en heb het vaak heel druk. Dan kost het me veel moeite om een moment te vinden dat ik kan zitten met pen en papier, vandaar dat ik het zo doe, zodat ik wel op tijd kan reageren 😊 Misschien stuur ik je wel een keer een kaart, want persoonlijk vind ik post krijgen een van de allerleukste dingen die er zijn.

Nou, ik hoop dat ik het op deze manier een beetje oké heb afgetrapt en je wat meer een beeld hebt gekregen van je - misschien wel - buurvrouw!

Verheug me nu al op je brief.

Liefs,

Livia

Een echte Amsterdammer

Hi Livia!

Wat ontzettend leuk om van je te horen. Ik snap dat je je naam liever nog even voor je houdt. Hoewel sommige mensen zullen zeggen dat een naam 'slechts' een naam is, is het voor mij zoveel meer dan dat – zoiets persoonlijks. Ik ben zelf de eerste negen jaar van mijn leven door het leven gegaan als Lotte, maar gek genoeg heb ik me nooit helemaal kunnen identificeren met deze naam (ook omdat ik destijds sliste en het meer als 'Lotse' uit mijn mond kwam).

Lot is wie ik ben en door mij op eigen houtje anders te noemen, voelt het bijna alsof je ontkent wie ik ben

Op mijn 9e heb ik besloten dat het voortaan Lot zou zijn. Toen zijn mijn vrienden en familie (vader, moeder en twee zusjes) mij ook allemaal zo gaan noemen. Hoewel ik mij altijd voorstel als Lot, en dit ook via bijvoorbeeld (werk)email en werkchat mijn officiële naam is, komt het supervaak voor dat mensen mij hardnekkig Lotte blijven noemen, of mijn e-mails beantwoorden met: 'Beste Lotte'. Zij begrijpen zelf vaak het probleem niet zo. ('Oh haha, ja maar het is toch bijna hetzelfde?' of: 'Oh nou het komt omdat ik iemand anders ken die Lotte heet'), maar voor mij maakt het zoveel verschil. Lot is wie ik ben en door mij op eigen houtje anders te noemen, voelt het bijna alsof je ontkent wie ik ben. Dit klinkt misschien een beetje dramatisch, maar wat ik vooral bedoel te zeggen is dat namen voor mij zo dicht samenhangen met identiteit en dat het daarom ook zo belangrijk is om iemand te noemen zoals die genoemd wil worden.

Een naam bedenken voor onze dochter was hierdoor inderdaad ook best een klus. Des te meer omdat mijn partner Engels is en wij een naam wilden die in beide talen hetzelfde wordt uitgesproken. We hadden uiteindelijk een shortlist van drie namen, totdat ik tegen het einde een heel sterk gevoel kreeg dat de baby in mijn buik toch écht een Davey was (één van de drie namen). Het komt van 'Devi', het woord voor 'godin' binnen het hindoeïsme. Fun fact: een paar weken na mijn bevalling kwam ik een oud-studiegenoot van religiestudies tegen die ook net was bevallen. Haar dochter heet Thove, wat 'Godin' betekent in de Noorse mythologie. Kennelijk een tic die hoort bij ons vakgebied!

Tot 3.00 uur in de kroeg hangen en dan om 9.00 uur weer in de collegebanken – en dat meerdere keren per week – geen idee hoe ik het volhield!

Heel leuk om te lezen dat je middenin je studententijd zit. Zo fijn dat alles nu ook weer kan! Hoe is dat voor jou geweest tijdens corona? Mijn studententijd was redelijk vergelijkbaar. Ik studeerde geschiedenis (later gecombineerd met religiestudies), werkte in de horeca en was heel actief bij de studievereniging Kleio (voor geschiedenis en kunstgeschiedenis van de UvA). Mooie jaren met heel veel borrels en reizen en weinig slaap. Tot 3.00 uur in de kroeg hangen en dan om 9.00 uur weer in de collegebanken – en dat meerdere keren per week – geen idee hoe ik het volhield! Het maakte het denk ik makkelijker dat ik alles wat ik deed ook echt heel leuk vond. Is er een specifieke reden voor jou dat je geen kunstgeschiedenis bent gaan studeren, ondanks dat je dit eigenlijk het liefst zou willen?

Wat betreft water of land – ik denk dat ik meer een land-mens ben. Ik vind het heerlijk om óp het water te zitten of om op een gure dag naar het strand te gaan, maar ín het water ben ik niet graag. De onderwaterwereld beangstigt me nogal, en het water bezit een enorme kracht waar ik liever naar kijk dan mee speel. Ik vind het prachtig en intrigerend, maar ik blijf liever zelf met mijn voeten in de aarde.

Hoe rustig de natuur mij ook kan maken, uiteindelijk ben ik wel echt een stadsmens. Of eigenlijk zeg ik dat verkeerd, ik ben een echte Amsterdammer

Ik kom niet zo veel in de natuur als ik graag zou willen. Ik houd heel erg van kamperen en zou volgende zomer het liefst met een camperbusje door de Schotse bergen toeren. Maar in het dagelijks leven komt het er vaak niet echt van om de stad uit te gaan en de natuur in te trekken. Hoe rustig de natuur mij ook kan maken, uiteindelijk ben ik wel echt een stadsmens. Of eigenlijk zeg ik dat verkeerd, ik ben een echte Amsterdammer. Ik heb veel andere steden gezien en heb ook in Berlijn, Londen en Kopenhagen gewoond, en uiteindelijk kom ik telkens weer tot de conclusie dat ik me in Amsterdam gewoon echt op mijn plek voel. Ik denk doordat het heel stads, maar toch ook heel dorps/kleinschalig aanvoelt.

Ik vind het wel heel jammer dat de stad haar diversiteit en haar rauwe randje lijkt kwijt te raken. Ik ben opgegroeid in De Pijp, maar daar zou ik nu echt niet meer willen wonen. Bos en Lommer voelt nog een beetje zoals De Pijp vroeger was, dat trekt me denk ik ook zo aan onze buurt. Hoe bevalt het jou hier? Merk je grote verschillen met Zutphen? Dan doel ik met name op dingen als mentaliteit en (stads)cultuur. Ik ben zelf een paar keer in Zutphen geweest en het is natuurlijk duidelijk anders dan Amsterdam, maar ik heb geen idee hoe het is om er te wonen of op te groeien.

Ik heb zelf echter het idee dat ik niks tekort ben gekomen, zelfs niet op driehoog zonder buiten

Toen ik zwanger was, is het thema 'opgroeien in de stad' versus 'opgroeien op het platteland' veel voorbij gekomen. Mijn partner is opgegroeid in een klein dorpje in Kent, dus voor hem was het een vreemd idee om een kind te krijgen in de stad. Ik heb zelf echter het idee dat ik niks tekort ben gekomen, zelfs niet op driehoog zonder buiten. Sterker nog, ik heb het idee dat het me veel heeft gegeven. Met zoveel soorten mensen en alle mogelijkheden om je heen kun je je echt vrij ontwikkelen en ik denk dat het me ook erg open-minded heeft gemaakt. Wel zou ik het zelf fijn vinden als mijn kinderen wat makkelijker naar buiten kunnen, dus we zijn op dit moment aan het kijken of we iets verderop in Slotermeer willen gaan wonen, in een huis met een tuin.

De openmindedness waar ik het over heb, heb ik denk ik ook deels van huis uit meegekregen. Mijn moeder is katholiek opgevoed, maar heeft zich op haar 18e laten uitschrijven. Zij wilde ons echter ook de keuze meegeven, net zoals zij de keuze had gehad om niet gelovig te zijn. Dus ze heeft ons in onze jeugd vaak meegenomen naar de kerk – met Kerstmis en Pasen naar de kindermis, op vakantie vaak ergens kaarsjes aansteken, en ze heeft zelfs een paar jaar een kinderkerkkoor geleid waar wij ook in zaten. Ze is hierdoor ook goed bevriend geraakt met de pastoor van 'onze' kerk, de Vredeskerk hier in Amsterdam. Hij is recentelijk nogal in opspraak geraakt vanwege zijn openbaringen als homoseksueel die zich niet aan het celibaat hield. Misschien heb je hier iets van meegekregen. Het is jammer dat het zo is gelopen – hij was voor mij echt een inspirerend persoon die de gemeenschap aan elkaar verbond en met beide benen in de realiteit stond.

Aan de ene kant heb ik de kerk altijd ervaren als een plek van verbinding, inspiratie en zelfontplooiing, maar tegelijkertijd kan het geloof ook zo ontzettend verdelen

Het legt voor mij ook mijn eigen dubbele houding ten opzichte van het geloof bloot: aan de ene kant heb ik de kerk altijd ervaren als een plek van verbinding, inspiratie en zelfontplooiing, maar tegelijkertijd kan het geloof ook zo ontzettend verdelen. Het is precies deze wisselwerking of tweedeling die mij altijd erg intrigeert. Met mijn vader las ik vroeger overigens altijd mythologische verhalen en vanaf mijn 8ste was ik helemaal blind van de musicalfilm Jesus Christ Superstar. Er zit dus ook iets in dat verhalende wat mij heel erg boeit. Rudolph Steiner ken ik trouwens alleen vanuit het onderwijs. Wat houdt de kerk precies in?

Inmiddels doet mijn hand een beetje pijn (ik ben linkshandig en schrijven kost daardoor wat meer kracht, al doe ik het wel heel graag!) Dus ik ga er langzaam een einde aan breien. Er valt nog genoeg te zeggen, maar gelukkig hoeven we ons ook niet te beperken tot één brief.

Ik sluit af met een volgtip in de categorie koken: BOSH! Ik eet zelf veganistisch en de mannen van BOSH! Hebben superfijne gerechten. Je kunt ze online vinden, maar ze hebben ook kookboeken. Een favoriet hier in huis is het boek Speedy Bosh, met gerechten van onder de dertig minuten (al doe ik er vaak iets langer over).

Hier houd ik het bij voor nu. Ik verheug me op je volgende brief!

Liefs,

Lot

Goodbye

Beste Wil,

Allereerst... sorry, dat het zo lang duurde voordat ik je terugschreef.

Ik heb je wel een lange brief geschreven, om mijn visie op vaccinaties uit te leggen. Bij het schrijven van die brief voelde ik een soort 'oorlog' in me woeden, terwijl ik probeerde alles vanuit mijn perspectief uit te leggen. Na dagenlang zoeken naar de juiste woorden, heb ik deze brief weggegooid. Grappig genoeg was het de tweede keer dat ik een grote brief schreef die ik niet naar jou of dit project wilde sturen. Maar voor mij was het ook niet mogelijk om er niet over te schrijven... wat een grote blokkade opleverde om ook maar iets te schrijven. Het spijt me dat ik dit proces niet met je kon delen.

Voor mij is het afgelopen jaar een reis geweest naar een bewuste keuze tussen geloof of angst.

Voor mij is het afgelopen jaar een reis geweest naar een bewuste keuze tussen geloof of angst. Een strijd die zich in mezelf afspeelde en ook in de wereld buiten mij. Ik vond mijn vrede en voel me erg gelukkig met de harmonie in mij.

Maar toch voel ik niet de inspiratie om te schrijven, behalve om je mijn diepe verontschuldigingen te sturen, mijn beste Will. Het spijt me oprecht dat ik een schrijfpartner bleek te zijn die niet verder wil. Ik hoop dat je me kunt vergeven, maar bovenal hoop ik dat je een perfecte, nieuwe, magisch schrijvende schrijfpartner krijgt om brieven mee te delen,

Misschien kruisen onze paden elkaar een andere keer, op een andere manier.

Hou je goed Wil! Het beste voor jou.

Met liefde,

Mooniq Priem