Een soort column

Hey lieve Mirjam,

Ik ben niet aan de beurt 😉 maar ik schrijf toch. Morgen, maandag doe ik mee met de online schrijfworkshop van Schrijven naar de Toekomst. Als je ook meedoet, kunnen we elkaar zien!

Ik schrijf omdat we de laatste maand heel erg worden geconfronteerd met corona. Het is bijna ongelooflijk, maar ik zit al bijna de hele maand in quarantaine. Dit is de derde keer.
Mijn booster heb ik daardoor iedere keer uitgesteld. Ik heb hem nu voor morgen, maandag, staan, maar omdat ik weer in quarantaine zit, weet ik niet of ik hem zal halen. Omdat ik er gek van word dat ik iedere keer binnen moet zitten afwachten, terwijl mijn man bijvoorbeeld wel alles mag doen tot hij klachten krijgt. Ik ben dan toch te netjes en blijf thuis. Zolang ik met een thuistest negatief ben, maak ik wel ’s ochtends een wandeling met de hond. Dan ben ik er nog even uit. En ik zorg gewoon dat ik met niemand spreek. Tot nu toe zijn de pcr testen na 4/5 dagen dus negatief geweest en heb ik het niet opgelopen.

Mijn zus en zwager passen ondertussen niet meer in deze wereld

Laat ik bij de eerste quarantaine beginnen.
Onze kerst was sober. We hebben het de Eerste Kerstdag gevierd met ons gezin en het vriendje van mijn dochter . Dus met zes personen. Heerlijk diner gemaakt, iedereen een gang. Dat was echt heel gezellig!
Tweede Kerstdag kwamen mijn schoonouders en zwager bij ons. We hadden soep en een visschotel dus hoefde ik niet veel meer te doen. Dat was fijn en het was gezellig.
Derde Kerstdag is mijn zus jarig en zouden we op de koffie gaan (zonder onze kinderen) en kwamen mijn moeder en mijn bonuspaps ook. Dat zou het vele heen en weer rijden wat vergemakkelijken: Enkhuizen-Haarlem-Friesland, het zijn toch wel stukjes.
Het was een bewogen bezoek. Wij zeggen wel gekscherend dat we naar ‘Wappieland' gaan als we naar mijn zus en zwager gaan. Zij passen ondertussen niet meer in deze wereld en zoeken alternatieven en gelijkgestemden. Ze willen hun huis te koop zetten en dan een andere wereld opzoeken die overeenstemt met hun ideeën. Ze zijn zeer teleurgesteld in alles, om niet te zeggen wantrouwend. Zo wantrouwen ze de overheid en alles van de voor ons gangbare wereld.
Ze zijn net twee jaar geleden in hun nieuwe huis komen wonen, een prachtig vrijstaand huis met een enorme tuin. Het is wel een heel koud huis: enkelsteens en niet geïsoleerd op veel plekken. Dus er was werk aan de winkel. Ze hebben al heel wat opgeknapt, maar de hele isolatie is een ander verhaal. Door het inkomensverlies van mijn zus die poppenkast speelt en daar toch een behoorlijke boterham mee verdiende, is de hypotheek niet meer zo goed te betalen. Dat begrijpen we. Vooralsnog lukt het echter nog best en ze hebben ook nog veel geïnvesteerd, de afgelopen twee jaar. Hun dochters hebben een heerlijke tijd. Ons oudste nichtje wordt niet meer gepest zoals in hun vorige woonplaats. Ze schieten wortel en worden lekkere tieners. En nu willen de ouders dus alles oppakken en wegwezen. Naar Bulgarije…? Bijvoorbeeld met een camper. Meiden van school, waar vast nog wel wat haken en ogen aan zitten, denk ik. Of ze willen de komende tijd iets huren wanneer het huis verkocht is en dan richting de zomer een camper kopen en uit gaan zoeken waar zij zich dan willen vestigen. De baan van zwager wordt dan opgezegd, ze hebben een flinke overwaarde gecasht en zijn dus ‘rijk’. Ik weet niet of jij ook zulke impulsieve mensen kent die liever eerst alles verkopen en dan pas een plan uitstippelen?
Mijn zwager is overspannen geraakt op zijn werk en zit nu thuis. Hij wil het roer omgooien, geen kantoorbaan meer. Maar wat dan? Dat moet hij nog uitzoeken.
Wij proberen te zeggen dat ze dat beter eerst kunnen doen, nu ze het financieel nog redden, voordat ze alles omgooien en - vooral in mijn ogen- het leven van de kinderen zo overhoop haalt. Zij hebben nu juist leeftijdsgenoten nodig en moeten niet in een camper op elkaars lip zitten…
Maar ja uiteindelijk moeten ze het zelf allemaal beslissen. Inmiddels staat hun huis sinds twee dagen te koop. De grootste reden voor hen is de teleurstelling in onze maatschappij met corona. Dat is een beweegreden die wij niet kunnen begrijpen, dat je die leidend laat zijn.
Maar twee dagen na ons bezoek belde mijn zus die geen test wilde doen uiteraard, dat ze wel corona heeft. Ze was verkouden en had geen smaak of reuk meer. Ze had wel op de thuistest gespuugd, ze weigert het wattenstaafje in haar neus te stoppen, en die was positief. Geen idee of het werkt, maar geen smaak en reuk meer leek mij ook wel een goede aanwijzing. Dus wij in quarantaine. We waren niet echt in de buurt geweest, maar omdat de gemoederen toch hoog op waren gelopen tijdens het bezoek hebben we elkaar nog geknuffeld en je weet maar nooit. Misschien heb ik haar lunchspullen opgeruimd en in de keuken gezet, etc.

Nu onderstreept het hun beweringen ‘het is maar een griepje’.

Gelukkig waren we niet besmet. Mijn zus heeft haar eigen regels toegepast en heeft zich niet afgezonderd van haar gezin. Ik weet niet of er meer ziek zijn geworden, maar het lijkt er niet op. Dat is heel fijn natuurlijk, maar ook wel een beetje ‘jammer' want nu onderstreept het hun beweringen ‘het is maar een griepje’. Niet dat je wil dat ze ernstig ziek worden of Long COVID krijgen, maar ergens hoop je op een reality check. Beetje hard misschien, maar toch. Want nu sterkt het alleen hun mening. Ik ga er niet op in hoe diep ze erin zitten, maar ze zitten heel diep in the rabbit hole van complotten en Willem Engerd (;-)).
Gelukkig is corona voor heel veel mensen 'alleen een griep' en zo ook voor mijn zus. Maar ik heb zoveel mensen om mij heen waar het anders liep en dan is het niet zomaar een gewone griep… dus ik zeg het niet!

Daarna ben ik in aanraking geweest met een besmette cliënt. Ik ben op haar kamer in het verpleeghuis geweest (met mondkapje) en heb anderhalf uur met haar gewandeld. Een uur later werd ik gebeld dat de tweewekelijkse check bij haar positief bleek te zijn teruggekomen. Misschien geen heel hoog risico maar met die omikronvariant weet je het niet. Gelukkig, ik mocht na twee dagen weer vrij bewegen.

Dus zitten we weer thuis

Mijn dochter was vanuit Leiden donderdag naar huis gekomen en we hebben alles gewoon samen gedaan als gezin. Vrijdag ging ze naar Amsterdam stadten en kwam ze rozig en met veel spierpijn thuis. Maar ze had voor het eerst weer bootcamptraining gehad voor roeien donderdag, dus dat zou het wel zijn. Ze had geen koorts, maar toch maar een thuistest. We hadden net een uur gezellig met elkaar geborreld aan de eettafel en 'the talk of the Voice of Holland' eens doorgenomen met zijn allen. En nu zit dochterlief op haar kamer en voelt haar hoofd vooral heel vol zitten, maar ze is niet echt heel beroerd. Alleen hebben ik en één van mijn zoons onze booster nog niet,, dus zitten we weer thuis. Ik denk dat hij vandaag toch zijn booster gaat halen. Ik krijg hem dus morgen maar ik ben te bang. Word ik dan dubbelziek? Ik heb wel gehoord van mensen die dat hadden. Ik ga na woensdag, als de PCR-test negatief is, de booster als prioriteit in mijn agenda zetten. Deze had ik zo gepland, omdat ik toch zaterdag liever eindelijk eens met twee bevriende stellen wilde eten en liever niet net nadat ik de booster had gekregen. Maar ja, nu ging het etentje toch al weer niet door… Allemaal stomme praktische problemen maar wel een teken van deze tijd . Er zullen wel meer mensen met dit probleem zitten. Het late boosteren en de opkomst van omikron zijn het probleem. Ik denk dat ik me deze maand dus ongeveer een week vrij heb kunnen bewegen. Ergens wil ik nu gewoon corona krijgen, of onmiddellijk mijn booster. Maar van dit gehang ertussenin word ik gek. Thuis zitten, niet dat we al veel konden doen of deden, maar het idee dat je niet even een boodschap kunt doen, niet kunt werken, etc. Het zit in je hoofd ook, die beperking. En wanneer je die booster hebt gehad, voel je je weer vrij. Dat merkte ik wel in de zomer. Je waant je toch even onaantastbaar.

Maar ik verheug me nergens meer echt op. Er komt altijd wel iets tussen…

Dat etentje dat we gisteren zouden hebben was voor mij het eerste leuke dat we weer met vrienden deden sinds… ik weet niet meer. Vóór de winterlockdown sowieso. Maar we spraken allemaal al niet zoveel meer af. Ik wandelde wel met vriendinnen maar na de zomer hebben we echt geen activiteiten meer gedaan die binnen waren. Dus ik had er veel zin. Hopelijk kunnen we het over twee weken gewoon doen. Ik ben wel een beetje murw, het zullen ook wel de winterblues zijn. Maar ik verheug me nergens meer echt op. Er komt altijd wel iets tussen…

Wat een relaas over mij en mijn blues. Ik heb ze niet erg uiteraard. Ik heb een comfortabel huis en mijn dochter schrobt de badkamer wanneer ze daar klaar is 😉 zodat wij hopelijk niets oppikken. We ventileren letterlijk en figuurlijk, en wachten af…

Ik hoop dat het goed gaat met jou en de jouwen sinds november. Het gewone leven slokt jou op en zeker met je zoontje (kleine kinderen) zijn het tropenjaren, zeiden wij altijd 😉 Ik hoop ook dat het nog steeds goed gaat, wat betreft zijn gezondheid.

Heel veel liefs en hopelijk tot gauw, misschien zelfs morgen in de workshop. Enne..... lees dit maar als een soort column, zodat je er ook om kunt lachen 🙂

xxx Simone

We gaan het beleven

Hey beste, lieve Mirjam,

Ik gebruik alle soorten aanhef, dat staat best gezellig. En dan kun je je niet afvragen wat wel of niet gepast is 😉

Wat leuk dat jij je ook hebt opgegeven voor het intitiatief Schrijven naar de Toekomst. En we zijn gematcht. Misschien wel omdat jouw kat allerlei avonturen beleeft en mijn hond en ik ook…
Of omdat ik een moeder ben die al bijna een leeg nest heeft en jij net begint met een gezin. Of omdat… geen idee wat Marilien dacht. Misschien viel jou ook iets op uit onze bio’s?
We gaan het beleven.

Vorig jaar (..) was het weer ook niet zodanig dat we lekker in de tuin konden verspreiden (niet het virus, maar de gasten)

Je hebt een Friese naam. Kom je uit Friesland? Ik ken iemand met jouw achternaam, ze woont in een Fries dorp met een leuke Fries en is de ’schoonmoeder’ van mijn zus. Ik schrijf dat tussen haakjes omdat zij jonger is dan mijn zus, hahaha. Nou ja, er zijn veel mensen met dezelfde achternaam waarschijnlijk, maar wie weet ben je familie ergens, Nederland is klein. Waar woon jij eigenlijk?

Nog een voorstelrondje over mij:

Ik ben dus 49 jaar en word 13 april 50. Wat wederom een coronaverjaardag wordt, is mijn vrees. Ik ben niet zo’n vierder van mijn verjaardagen, maar ik vind het wel fijn als mijn familie en vriendinnen komen natuurlijk. Vorig jaar kon dat helaas niet en was het weer ook niet zodanig dat we lekker in de tuin konden verspreiden (niet het virus, maar de gasten). Mijn drie kinderen hebben toen heel erg hun best gedaan om er een hele feestelijke dag van te maken. We speelden een escap-game en maakten bonbons. We werden vaak onderbroken door de deurbel en dan stond er meestal een vriendin of bezorger met een bos bloemen. Waar mijn man allergisch voor is en met de kamer vol bloemen, ging het niet goed met hem 😉 maar het was een feestelijk gezicht. Daarna hebben we de bloemen verspreid in de tuin gezet.
Jammer toch dat iedereen altijd vergeet dat we nooit bloemen in huis hebben, maar ja het komt uit een goed hart en is een feestelijk cadeau. Hoewel ik dan liever een boekenbon heb, want bloemen gaan dood en daar kan ik niet zo goed tegen. Dus eigenlijk houden mijn man en ik allebei niet van bloemen, wel in de tuin, maar niet afgesneden in een vaas. En we houden wel erg van lezen.
Maar om terug te komen op mijn Sarah-jubileum-jaar, wat een mijlpaal moet zijn, dat gaat dus niet groots worden.
Ik heb ook altijd gezegd dat als ze een opblaaspop in de tuin zetten, ik die kapot snijd, dus ik hoop dat ze dat niet doen, want dan moet ik Sarah met een mes te lijf.

Het enige jammere vonden ze (..) dat er geen feest was met legaal bierdrinken

Mijn drie kinderen vind ik heerlijk, ik lach me gek om die pubers, soms iets minder om de troep die ze maken en de luiheid van die lange lijven… en de hoeveelheid was die ze produceren. Maar ze doen het goed! Lekker stel.
Mijn dochter is 21 en de oudste. Ze studeert Culturele Antropologie in Leiden en zit in het vierde jaar (heeft wat vertraging, wat extra studiedingen gedaan). Ze zou dit jaar naar Kopenhagen gaan voor een minor, maar dat ging niet door vanwege corona, helaas. Ze kreeg toen wel het aanbod voor een kamer in Leiden. We wonen best dichtbij zo in Haarlem (uitstekende treinverbinding, je bent in dertig minuten van deur tot uni) dus de noodzaak was niet hoog. Maar toen Denemarken niet doorging was het toch wel de volgende stap naar volwassenheid. Dochterlief vroeg zich nog wel af wat voor zin het had om naar Leiden te gaan nu je toch niets kon doen en niet naar de uni mocht. Maar het is goed voor haar. Ze heeft tien huisgenoten en dat is toch gezellig.
Dan de eerstgeborene van de tweeling, hij is achttien net als zijn broer. Hij zit in het eindexamenjaar vwo, doet het goed en is blij dat hij toch naar school mag in deze periode. Hij kan zijn vrienden zien en heeft een vriendinnetje. Het enige jammere vonden ze allebei is dat er geen feest was met legaal bier drinken toen ze achttien werden. Heel begrijpelijk.
De andere helft van de tweeling heeft havo gedaan en heeft zijn diploma dus gekregen in dat vreselijke vorige jaar. Ook zonder allerlei leuke dingen als examenreis, diploma-uitreiking, feest etc. Nu doet hij in Utrecht HBO Commerciële Economie en dat gaat goed, maar hij is pas drie keer in Utrecht geweest het hele jaar. Echt heel zonde en nu heeft hij het ook wel een beetje gehad met alles. Hij gaat gewoon door, maar leuk is anders. Hij heeft ook een vriendinnetje en ze werken allemaal bij de VOMAR-supermarkt, dat is nog een beetje een sociaal gebeuren voor ze.
Het zijn wel allemaal doorzetters, dat is fijn.

Maar uiteindelijk vinden de meesten dat we hen betuttelen en wilden ze dolgraag aan het werk

Ik werk als Vrijwilligerscoördinator bij het Kunstfort bij Vijfhuizen (in de Haarlemmermeer) een hedendaagse kunstinstelling in een fort van de Stelling van Amsterdam. Ik heb een klein contract van zes uur, werk er meestal meer, maar dat is genoeg voor mij. Ik heb veel last van hoofdpijn en migraine door een beknelde zenuw en computerwerk is niet bevordelijk. Dit typen eigenlijk ook niet zo, maar ja.
Ik werk er nog wat bij als een ‘Saar aan Huis’ maar dan bij een andere organisatie: Fleur de Dag. Maar ik heb zo’n hekel aan de term Fleurmaatje, zoals we genoemd worden.
Ik heb op het moment nog maar één cliënt en ga met die dementerende mevrouw iedere week een middag uit om haar man te ontlasten. Mijn andere vaste cliënt is helaas aan corona overleden, net voor de kerst. Hij woonde al drie jaar in het verpleeghuis en ik was de laatste twee jaar iedere week bij hem voor een ommetje in de prachtige tuin van het complex. Misschien zou hij ook zijn bezweken aan een andere griep; hij was na de eerste lockdown (toen we ook echt niet langs mochten komen) erg achteruit gegaan. Hij kon niet meer zelfstandig lopen en zijn stijfheid door Parkinson was verergerd. Hij was ook erg vermagerd. Ik heb hem in die periode iedere week een kaart gestuurd om hem toch wat 'op te fleuren’.
Er was geen afscheid waar ik bij kon zijn, dus het voelt wel gek, dat ik geen afscheid heb genomen en hem niet meer heb gezien. Ik ga nog wel een keer een ommetje doen in de prachtige tuin als afscheid als verwerking voor mezelf. We hadden een leuke klik.

Mijn man heeft een eigen zaak in filtratiegaas (groothandel). Daar is hij fulltime aan het werk en hij gaat gewoon naar kantoor net als zijn medewerkers. Omdat zij ook fysiek producten maken, moeten ze wel. Maar er is ruimte genoeg voor de anderhalve meter.

Er is veel stress geweest omdat we veel 70-plussers als vrijwilliger hebben en ook 60-plus uiteraard. Protocollen, voorschriften etc.

Ik zit nu meestal thuis te werken in plaats van op het Kunstfort. In principe kunnen we daar ook wel afstand houden, maar wanneer ik er was, merkte ik toch dat er veel mensen 'even binnenlopen’. Beheermedewerkers, vrijwilligers en een projectcoördinator die er naast woont. Dus ik voelde me toch niet echt zo heel geweldig meer op kantoor wanneer er toch weer even vijf mensen in en uit liepen.
Er is veel stress geweest omdat we veel 70-plussers als vrijwilliger hebben en ook 60-plus uiteraard. Protocollen, voorschriften etc. Maar uiteindelijk vinden de meesten dat we hen betuttelen en wilden ze dolgraag aan het werk aan de balie en bezoekers ontvangen. Maar toch wil ik het niet op mijn geweten hebben dat er één ziek zou worden. Wanneer we straks misschien weer open mogen, dan ga ik me weer zorgen maken over hen. Ik ben al ruim tien jaar bij het Kunstfort en ken hen allemaal al geruime tijd.
Een oom van mij is ook voor kerst overleden aan een hartstilstand door zuurstoftekort coronagerelateerd. Hij was sportief en had verder geen onderliggend lijden. Dus ik ben voorzichtig. Misschien niet zo bang voor mezelf, ook al hoor ik soms verschrikkelijke verhalen (ik heb veel vrienden die in ziekenhuizen werken), ook van jonge mensen die nog steeds last hebben, ik ben als de dood dat ik iemand zou aansteken die ik liefheb…

Ik hoop dat jij met je gezin een draai kunt geven aan deze periode ook met je jonge kind en je baan. Kun je mij daar meer over vertellen?
Dit is vast een heel lange brief geworden.
Ik hoor graag van jouw reilen en zeilen.

Veel liefs uit een zonnig Haarlem,

Simone

P.S. Mijn hond komt dan in een volgende brief aan bod 😉

De weldaad van een lavalamp

Lieve Mimi,

Laten we afspreken dat het geen enkel probleem is als er enige tijd tussen onze briefwisseling zit. Ook ik schiet hier buitengewoon laat in de pen. Maar de tijd gaat ook heel snel en wat vroeger een uur was is nu een minuut. Ik denk wel eens aan mensen vroeger, in vorige eeuwen, die elkaar vier à vijf brieven per dag schreven. Die hadden vast veel meer tijd of een uur duurde gewoon veel langer dan-ie nu duurt. Tijd is relatief als we de wetenschappers willen geloven (en dat willen we), dus mij zul je niet horen klagen. Je brief was prachtig en triggerde ook dit keer weer allerlei reactie en emotie.

Hoe gaat het met je? Ik hoop goed na alle emotie van het verbreken van je relatie. Wat goed dat je de kracht en moed hebt gevonden dit te doen. Ik bewonder je zo’n stap te zetten. Eerder deze week zag ik op Netflix de film I’m thinking of ending things. Het eerste deel van de film is lollig en interessant. Daarna (*spoiler alert) wordt het verhaal een onbegrijpelijk rommeltje. (Kan aan mij liggen maar ik denk het niet.) Maar er worden rake dingen gezegd over relaties.

Dat arrogante gezoem, dat je weer je bed uit moet met een opgerolde krant

We zijn momenteel op vakantie in Friesland. Een weekje platteland in het pittoreske plaatsje Broek. Dat is in de omgeving Joure en Heerenveen. De rust en de natuur doet me goed en met het weer zit het ook enorm mee. Het huisje ligt aan het water en ik heb altijd gefantaseerd om ooit aan het water te wonen, maar nu niet meer. Ik ben tot de conclusie gekomen dat dit zwaar overschat wordt want: MUGGEN! Fucking hell wat een boel muggen! Waar komen ze vandaan, in het huisje zijn overal horren! Toch worden we dagelijks bestookt en in de nachtrust verstoord door deze gemene irritante terroristen van ’t insectenrijk. Ik kan nog leven met het geprik, dat is na een dagje jeuk wel te doen. Maar ’t arrogante gezoem, dat je weer je bed uit moet met een opgerolde krant. En zonder mijn contactlenzen sta ik machteloos. Nou ja, nog maar twee dagen.

Andere opvallende dingen hier in Friesland: dat het lijkt of hier vaker Pepsi geschonken wordt dan Coca Cola en er heel vaak mosterdsoep op het menu staat, wat ik een enorme bof vind want ik hou erg van mosterdsoep. Verder heel veel 60-plussers op fietsen en in bootjes. Bijna geen corona hier, wist de hospita ons te vertellen. Ook een lekker idee wel. Het is gek hoe angstig ik in het begin van de crisis was om het te krijgen en hoe laconiek ik nu ben. Niet dat ik me niet aan de regels houd, hoor. Integendeel. Maar ik ben nu eerder bang voor de gevolgen dan voor de ziekte zelf. Vooral bang om mijn baan te verliezen nu de cultuursector zo op z’n gat ligt. Voel jij er veel van economisch gezien?

Wat een topidee om de slechte smaak in je mond hierover weg te spoelen met een doos wijn

Wat een akelig idee dat je slecht behandeld wordt door dat rijkeluisgespuis! Je hebt helemaal gelijk te denken dat rijke mensen vooral zo rijk zijn door het uitbuiten van anderen. Ik twijfel daar niet aan. Natuurlijk moeten we niet generaliseren en er vanuit gaan dat er ook genoeg leuke, lieve eerlijke, weldoenerige rijke mensen zijn. Maar ik denk dat het merendeel arrogante verwaande door hebzucht gedreven misbaksels zijn. Wat een topidee om de slechte smaak in je mond hierover weg te spoelen met een doos wijn. Haha, dat zal ze leren! Je kunt alleen maar hopen dat deze mensen ondanks al hun bezit diep ongelukkig zijn. Maar ja, dan nog boffen ze wel dat ze dat zijn in een hoop comfort van een warme villa.

In plaats van ongelukkig zitten zijn in een afgebrand vluchtelingenkamp op een Grieks eiland. Wat een ellende toch allemaal in de wereld. Ligt het aan mij of wordt het steeds erger? Het was natuurlijk altijd al erg, alleen wordt het nu in grote dagelijkse porties in het gezicht gesmeten en uitgesmeerd. Ik sluit me aan bij Maarten van Rossum. Prima als we uitsterven, we verdienen het. En inderdaad, we zijn niet de eerste beschaving die ten onder gaat aan zijn arrogantie en overmoed. Maar ja, wat dan wel als wij er niet meer zijn? Animal Farm? Planet of the Apes? Als de dolfijnen, hyperintelligent als ze zijn, zich ook al te goed doen aan groepsverkrachting! Heel veel vertrouwen in het dierenrijk heb ik ook niet. Ik zag een docu over stokstaartjes. Die houden er ook een wonderlijke hiërarchie op na. Wat een eikels zijn dat. Ze zien er zo schattig uit maar maken elkaar om niets het leven zuur. Net mensen. Als wij uitsterven en zij door evolueren wordt het niet persé een betere wereld.

Mensen vinden het al ingewikkeld om hun Hello Fresh doos klein te vouwen en in de papierbak te doen

Gottegot, ik ben alweer 1,5 week thuis en pak mijn brief pas nu weer op. Heel schaamtevol, omdat ik het zo lang heb laten liggen. Toen ik thuis kwam werd ik overvallen door een enorme neerslachtigheid. Dit is iets waar ik niet snel last van heb (doorgaans) maar nu trok er opeens een donkere wolk over die bleef hangen. Het zal een post-holiday dipje geweest zijn, extra dik aangezet omdat ik menopauzaal (is dat een woord?) ben en dus humeurschommelingen in mijn pakket heb. Daarnaast heb ik met terugwerkende kracht de kranten van afgelopen week gelezen en zo’n overvloed aan slecht en deprimerend nieuws helpt ook niet echt. Je benoemde het al in je brief, er is zoveel ellende tegelijk gaande dat het voor veel lagen van de bevolking onmogelijk is te focussen op de moeder aller problemen; de opwarming van de aarde. En waar wel wat gedaan wordt is het veelal too little en too late.

Zolang de macht in handen is van het grootkapitaal zijn we totally fucked, om het maar even in plat Engels samen te vatten. Het tij is alleen te keren met elkaar en het brengen van offers. Maar mensen vinden het al ingewikkeld om hun Hello Fresh doos klein te vouwen en in de papierbak te doen. We zijn zo gruwelijk gemakzuchtig en verwend dat ik geen enkele hoop heb voor een betere wereld. Je zou er depressief van worden maar ik had juist mijn dipje een beetje afgeschud dus daar gaan we niet aan beginnen.

Wat mij erg opbeurde was dat ik een lavalamp heb gekocht. Ik word enorm blij van de ballen 'lava' die op en neer in mijn lamp dansen. Ik moet daarbij denken (qua psychedelica) aan jouw voornemen om LSD te proberen. Wat stoer!! Vertel mij hoe dit gegaan is! Zou ik ook wel eens willen maar ik denk niet dat ik het zou durven. Bang voor een slechte trip. Ik blow wel graag en geregeld. Mijn ultieme manier voor ontspanning. Verder ben ik nooit gegaan op het gebied van verdovende middelen. Ik heb ook nooit in kringen verkeerd waar dat een rol speelde dus het kwam nooit op mijn pad. Ik ben heel benieuwd hoe jij het ervaren hebt. Ik zou wel eens willen micro-doseren met paddo’s maar heb gelezen dat het ook veel gedoe is. En ik heb al veel gedoe. Ik heb niet zo’n trek in veel gedoe erbij.

Iedereen moet verplicht blowen, relaxen, nuanceren

Op jouw vraag hoe we wat meer love, peace and understanding kunnen bewerkstelligen heb ik eigenlijk maar één oplossing; iedereen moet verplicht blowen, relaxen, nuanceren. Pas dan gaat het goedkomen met de wereld. We kunnen ook iets door het drinkwater gooien want ik begrijp ook wel dat verplicht blowen haaks staat op de richtlijnen van het RIVM. Maar het is hoogst noodzakelijk dat we niet overal maar met gestrekt been instappen. Zou enorm schelen, vooral op Twitter.

Je zou toch mogen verwachten van de moderne wetenschap dat ze eens een pilletje uitvinden waarvan de meest haatdragende humorloze treurwilgen in vrolijk kwispelende schoothondjes veranderen. Heeft eigenlijk meer urgentie dan het covid-vaccin. Maar, hoor ik je denken, we kunnen onmogelijk de hele wereld drogeren. Maar we kunnen het toch proberen! We beginnen klein, met de Taliban of zo, en dan breiden we het uit naar alle vrouwenhaters, en de Trump-stemmers en de racisten. Dat is een groep dus dat scheelt. En iedereen is blij en gelukkig en super redelijk. Yes.

Terug op deze planeet en de lavalamp staat nog steeds gezellig te bubbelen. Vanmiddag was ik even op kantoor, wat eigenlijk niet mag. Maar ja, iemand moet plaatjes op de kast plakken. Ik zal je een foto mailen van mijn werkplek zodat je een idee hebt van mijn creatieve 'talenten'. Maar verder zonder tekst want dat zou het misschien te makkelijk maken om voortaan te mailen en dat is niet de bedoeling van het traject waar we in zitten. Ik vind het soms best ingewikkeld als ik bedenk dat onze briefwisseling online komt en anderen ze kunnen lezen. Maar dan bedenk ik me ook dat het me onwaarschijnlijk lijkt dat mensen tijd/zin hebben om brieven van volslagen vreemden door te ploegen. Ik hoop ook dat er niet te kritisch naar de spelling gekeken wordt. Ik ben best slordig.

Ik heb medelij met mensen met brillen die nu steeds tegen hun eigen adem aan zitten te kijken

Inmiddels zijn we weer twee dagen verder en bewegen we ons door het leven met een mondkapje. Ik vind het zo debiel dat ze het maar niet eens kunnen worden of mondkapjes nu wel of geen zin hebben. Nu lijkt het weer van wel maar vorige maand nog niet. Nattevingerwerk allemaal. Ik draag ‘m met liefde qua 'baat ’t niet dan schaad ’t niet' maar heb medelij met mensen met brillen die nu steeds tegen hun eigen adem aan zitten te kijken. Naast al het grote leed in de wereld is er ook veel klein leed waar wel een bij stil gestaan mag worden. Een van mijn katten heeft obesitas en is nu te dik om nog door het kattenluikje te kunnen. Ook zielig. Afgeknipte draden zijn altijd te kort. Ik heb laatst het verkeerde type stofzuigerzakken gekocht. Gisteren beet ik op de binnenkant van mijn wang en nu blijf ik steeds met mijn tong het stukgebeten stukje voelen. Van die dingen allemaal. Plantjes die in de supermarkt verkocht worden krijgen nooit water en sterven vaak een tragische dood. En ga zo maar door. Maar ik brei er een eind aan en mijmer nog even door.

Heel veel liefs,

Mascha

Mijn hele familie komt uit Friesland

Hoi Hester,

Mijn interesse is nu wel gewekt voor het dieperliggend bewustzijnsniveau. Zelf kom ik vooral ellende tegen die covid en de maatregelen hebben gebracht. Nu komen studenten sowieso wanneer het niet goed gaat. Nu komt het harder aan, want ik herken de situatie heel erg. De machteloosheid groeit. Ik ben blij dat daar nu ook in de media aandacht voor is.

Mijn hele familie komt uit Friesland. De ene helft uit Lemmer, de andere uit Stellingwerf. Voor de crisis ging ik met mijn Beppe vaak naar een plek in Friesland om de grote boodschappen te doen. Eis is wel een Albert Heijn, want die is er niet in Lemmer. Harlingen en Franeker zijn de volgende op ons lijstje… al krijgt Lemmer nu zelf een Albert Heijn. Dan zijn er daar echt meer supermarkten dan inwoners.

Ik word snel ongedurig, wil naar buiten of 'iets' doen

Knap dat je goed op jezelf kunt zijn. Wat zijn jouw tips? Ik word snel ongedurig, wil naar buiten of 'iets' doen. Ongeduld zit daarbij wel eens in de weg. Blijkbaar verstop ik het goed, want 'geduld' is iets waar ik vaak mee gecomplimenteerd word. Ik ben blij dat er nog veel kan, buiten.

Hopelijk kun je binnenkort de marathon lopen. Wordt je eerste marathon Berlijn? Dat is een mooie stad. Bijzonder dat de geschiedenissporen zo goed te zien zijn. Welke sporen zou deze periode hier achterlaten?

Gefeliciteerd met je nieuwe baan! Wat voor planten ga je kweken? Bij mij is een plant kopen een jaarlijks iets. Meerjarige planten halen bij mij vaak één jaar. Nu las ik laatst dat droogte minder schadelijk is dan verzuipen. De komende plant zal dus minder water krijgen.

Nu ben ik ook nog heel nieuwsgierig naar jouw favoriete muziek en gedichten, maar dan wordt het zo’n kruisverhoor. Ik kijk uit naar je volgende brief.

Rayan

Leven vanuit blijdschap en dankbaarheid

Hoi Rayan,

Het is nogal een complex iets om in een brief te gaan uitleggen hoe ik uit 'mijn duisternis' ben gekomen. Laat ik het er op houden dat ik veel lieve mensen om me heen heb gehad die mij hebben gesteund. Ook de professionele hulp en mijn eigen doorzettingsvermogen hebben me gebracht waar ik nu sta. Vanaf nu zet ik alleen maar stappen vooruit en heb ik alles lekker op de rit. Ik maak wat van mijn leven en leef meer vanuit blijdschap en dankbaarheid.

Leven vanuit mijn gevoel/hart/intuïtie werkt beter. Ik bekijk de dingen dan vanaf een afstand. Ook de corona

Ik kan leven vanuit mijn ratio (en gelukkig hebben we ons verstand!), maar vaak zijn dit ook de negatieve gedachten (angst, boosheid). Daarom werkt voor mij leven vanuit mijn gevoel/hart/intuïtie beter. Ik bekijk de dingen dan vanaf een afstand. Zo ook de corona. Voor jou helpt andersom beter geef je aan. Ik kan me daarin vinden. Als je gevoelsmatig alles zou bekijken zou dit te pijnlijk worden. Lijkt me. Soort bescherming voor jezelf dus.

Wat heb jij een flinke LP collectie zeg! 280! Wow! Leuk zo'n verzameling en dat je die bent gaan uitbreiden. Bij ons ligt veel Pink Floyd, Bruce Springsteen, Pearl Jam, Kensington, en meer.

Bijzonder dat je je foto's naar Oostenrijk stuurt. En ja, jouw foto's zijn dan altijd puur, zonder nabewerking 🙂 (in de vorm van Photoshop).

Ik ben heel benieuwd naar de gedichtenbundel ja, de winkels zijn natuurlijk niet open dus het kan nog wel even duren zeiden ze, voordat het de verkoop in gaat.

En jaaaa, ijs! ❤️ Ik heb zelf jarenlang op schaatsen gezeten, dus ik ben echt wel een liefhebber! En leuk dat je zegt ''Zon en ijs zijn altijd goed samen''. Laatst was ik bij de ijsbaan, eromheen zit een betonnen pad, skeeler/hardloopbaan. Er kwamen allemaal mensen op af en ze waren vrolijk! Mooi om te zien.

Het is lastig om concreet een beeld te schetsen van de toekomst

Mooi verhaal van het huisje in Biddinghuizen. Zoiets vergeet je nooit meer. Leuke herinneringen waar je het jaren later nog over hebt.

In 2020 is Schrijven naar de Toekomst begonnen met hun schrijfproject. Inmiddels zijn we in 2021, nog zes jaar tot een nieuwe cyclus begint. Het is lastig om concreet een beeld te schetsen van de toekomst natuurlijk. Ik denk dat er wel wat dingetjes gaan veranderen richting 2027. Meer digitale lessen/technologische ontwikkelingen. Er zal nog wel meer onrust komen wat betreft corona. Daar zijn we de komende jaren nog wel zoet mee (het 'bestrijden' van corona plus de gevolgen/wederopbouw van economische zaken).

Ik hoop dat we wat meer gelijkheid krijgen dat iedereen weer zorg krijgt en dat er niet teveel wegbezuinigd wordt (psychische zorg en dergelijke). Meer vrede, meer licht en minder duister. Nou ja, tot zover mijn kijk.

Dit was ook mijn vierde brief. Ik vond het leuk, ik heb geschreven wat ik wilde schrijven. Maar voor mij is het goed zo. We schrijven elkaar weer in de toekomst (2027). Benieuwd hoe het leven dan is met veranderingen etcetera.

Bedankt voor je vertrouwen. Ik wens je alle goeds toe.

Groetjes,

Hester

In mijn dagelijks leven is niet veel veranderd

Hoi Rayan,

Dankjewel voor je brief. Leuk om te lezen hoe jij naar de dingen kijkt en wat je zoals meemaakt.

Ik zal mij even voorstellen. Ik ben Hester, 28 jaar, woon in Workum (Friesland) en werk als medewerker op een plantenkwekerij in de verkoop. Ik heb al twaalf jaar ervaring in het groen.

Sinds kort (september) heb ik een nieuwe baan. Hiervoor werkte ik bij een tuincentrum, buitenafdeling verkoop. Nu werk ik bij de kwekerij en als straks in het voorjaar weer topdrukte wordt verwacht, mag ik ook bijspringen bij de verkoop van tuinplanten. Ook zal ik bestellingen klaarzetten voor hoveniers.

In mijn vrije tijd houd ik van hardlopen (afstanden van tien tot dertig kilometer), gedichten schrijven, mediteren, wandelen, naar het strand gaan, (dat van het IJsselmeer is om de hoek), een boswandeling maken en muziek luisteren.

Momenteel zit ik thuis. Dat komt niet door corona, maar door de jaarlijkse winterstop die kwekerijen vaak inlassen, omdat het werk 'op' is.

In februari gaat de verkoop beginnen. Dat is weersafhankelijk, maar waarschijnlijk begin ik dan ook weer als het een zachte winter is.

Ik woon samen met mijn vriend. Wij hebben sinds de eerste uitbraak van corona werk gehad. Ik had het zelfs drukker, al kwamen de klanten wel meer verspreid over de dag, want niemand kon ergens heen, maar ze konden wél de tuin in! In mijn dagelijks leven is niet veel veranderd. Ik heb nog steeds werk, kan nog sporten en kan goed op mezelf zijn. Ik heb de natuur naast de deur. De (sport)evenementen moesten worden afgelast en zo ook mijn eerste marathon. (42,195 km) in Berlijn. Het Is jammer , maar niet het einde van de wereld. Corona heeft oók heel veel moois met zich meegebracht en heeft in het dieper liggend bewustzijnsniveau een reden..... Daar besteed ik later nog aandacht aan...

Tot zover mijn introductie,

De volgende keer zal ik dieper op jouw onderwerpen in gaan.

Tot schrijfs,

Liefs,

Hester